Michael Jordan: Το αμφιλεγόμενο "ευχαριστώ" (Μέρος Α΄)

Η παραπάνω φωτογραφία και άλλες τόσες παρόμοιες, είναι γνωστές σε όλους μας. Πολύ πιο νωπές είναι οι αναμνήσεις που έχουμε από τις παραστάσεις του εν λόγω κυρίου εντός παρκέ. Όσοι παρακολουθούν ΝΒΑ, ίσως να έχουν συναντήσει τον MJ στην άκρη του πάγκου των Charlotte Bobcats στα κρίσιμα ματς να δίνει κάτι από τη λάμψη του στους παίχτες ή σε χαζές διαφημίσεις στην τηλεόραση για τις οποίες πληρώνεται αδρά. Πρόσφατα, το όνομα του Jordan ήρθε πάλι στο προσκήνιο αναφορικά με μια ακόμα μεγάλη παράσταση που έδωσε, αυτή μάλιστα αρκετά πιο αμφιλεγόμενη σε σχέση με τις προηγούμενες.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2009, ο Michael Jordan εισήχθη στο Hall Of Fame του (αμερικανικού κυρίως) μπάσκετ μαζί με άλλες μεγάλες προσωπικότητες του αθλήματος, το David Robinson, τον John Stockton, τον Jerry Sloan (αειθαλής προπονητής των Utah Jazz) και τη C. Vivian Stringer (προπονήτρια του κολλεγίου Rutgers). Ως συνήθως, ο Air έστρεψε πάλι όλα τα φώτα πάνω του. Όλοι περίμεναν πώς και πώς τι θα πει και αυτός φρόντισε έστω και την ύστατη στιγμή να μην τους απογοητεύσει. Για όσους δε γνωρίζουν τη διαδικασία, όταν κάποιος γίνεται μέλος στο HoF, πρέπει να διαλέξει κάποιο παλιό μέλος για να τον παρουσιάσει και αφού γίνει αυτό, να πει μερικά λόγια. Όταν, όμως, τα λόγια αυτά προέρχονται από το στόμα του μεγαλύτερου κατά πολλούς (μεταξύ των οποίων και ο γράφων) μπασκετμπολίστα όλων των εποχών τότε έχουν βαρύνουσα σημασία. Ο Mike δε θα μπορούσε να περιοριστεί σε κλισέ. Ποτέ δεν το έκανε ούτε εντός ούτε εκτός γηπέδου. Για αυτό το λόγο, είπε πράγματα, τα οποία έκαναν αίσθηση. Πολλοί τον χαρακτήρισαν υπερβολικά εγωιστή, είπαν ότι δεν μπορεί ακόμα να αποδεχθεί το γεγονός ότι πλέον είναι εκτός παρκέ, ότι ψάχνει απεγνωσμένα ένα τρόπο να κρατηθεί στο προσκήνιο και να βγει νικητής σε παλιές έχθρες. Δε θα σας πω ακόμα την άποψη μου για να μην επηρεάσω με τον οποιοδήποτε τρόπο. Θέλω, όμως να δούμε βήμα βήμα την ομιλία της τεράστιας αυτής προσωπικότητας, να ρίξουμε φως στις άγνωστες (για πολλούς) πτυχές της ζωής του και τότε να κρίνουμε. Πιστέψτε με, αξίζει.



Όπως θα είδατε, όταν ο Michael Jordan σηκώθηκε για να εκφωνήσει το λόγο του, μέσα στο θέατρο του HoF επικράτησε πανζουρλισμός. Ο Air είχε πολλά standing ovations στην καριέρα του, ίσως όμως αυτό, το ύστατο standing ovation, η σύσσωμη αναγνώριση των συναδέλφων του να ήταν και το πιο ανατριχιαστικό. Για πάνω από 1 λεπτό, όλοι οι καλεσμένοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους, χειροκρότησαν και φώναξαν για το μεγάλο αυτό αθλητή, αποδίδοντας με αυτόν τον τρόπο το σεβασμό τους. Ανάμεσα σε αυτούς, ιερά τέρατα του παγκοσμίου μπάσκετ, όπως ο Charles Barkley, o Isiah Thomas, o Tim Duncan, o Karl Malone, o Scottie Pippen, o John Stockton, οι παλιοί του συμπαίκτες Toni Kukoc (ο κύριος με τα γκρίζα μαλλιά δίπλα στον Pippen) και Steve Kerr και άλλοι πολλοί εκλεκτοί, μεταξύ των οποίων κάπου στο βάθος και ο τεράστιος Dennis Rodman, ο οποίος ίδιος και απαράλλαχτος είχε έρθει για να υποβάλει τα σέβη του (και να προκαλέσει γέλιο σε όλους εμάς που τον βλέπαμε και τον θυμόμαστε για όσα έχει προσφέρει). Ο MJ δεν μπόρεσε να κρατήσει τα δάκρυα του και τον είδαμε τόσο ανθρώπινο όσο ποτέ άλλοτε.

Όταν το χειροκρότημα καταλάγιασε, ο Jordan με τρεμάμενη φωνή μας είπε ότι είχε σκοπό να ανέβει, να πει ένα ευχαριστώ και να κατέβει, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει. Θα ήθελε, λοιπόν, να ευχαριστήσει ο ίδιος τους ανθρώπους που τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Πριν από όλους ευχαρίστησε το συμπαίκτη του Scottie Pippen, ο οποίος στάθηκε δίπλα του σε κάθε πρωτάθλημα, σε κάθε καλή και άσχημη στιγμή. Μετά, αναφέρθηκε στον David Thompson, το συμπαθέστατο κύριο που στεκόταν δίπλα του καθ'όλη τη διάρκεια της ομιλίας του. Ο David Thompson, ήταν ο παίχτης-θρύλος του πανεπιστημίου της North Carolina, όπου έπαιξε ο Jordan. Ήταν ο πρωτεργάτης του above-the-rim παιχνιδιού, όταν ακόμα το κάρφωμα ήταν απαγορευμένο στο κολλεγιακό πρωτάθλημα. Στο τελευταίο του παιχνίδι, μάλιστα, ο Thompson φεύγοντας στον αιφνιδιασμό κάρφωσε και τιμωρήθηκε με τεχνική ποινή τη στιγμή που όλο το γήπεδο τον αποθέωνε. Όταν το UNC κατακτούσε τον τίτλο το 1974, ο Jordan ήταν 11 χρονών και όπως εξομολογήθηκε δεν ήταν fan της ομάδας που έμελλε να τον αναδείξει. Ήταν, όμως, φανατικός οπαδός του εξαιρετικού αυτού παίχτη, και όπως είπε πολλές φορές στο παρελθόν, αυτόν είχε ως ίνδαλμα όπως μεγάλωνε και για αυτόν το λόγο τον διάλεξε ως τον άνθρωπο που θα τον παρουσίαζε στο HoF. Πλέον, δηλώνει και ο ίδιος (όχι βέβαια ότι δεν το ξέραμε) ότι είναι true blue to the skin (τα χρώματα της North Carolina).

Στη συνέχεια, ο Mike είπε κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο οι περισσότεροι επικριτές του παρέβλεψαν. Είπε ότι πρακτικά δεν υπάρχει κάτι για αυτόν που να μην το ξέρουμε ήδη. Η ζωή του Jordan, όπως ξέρουμε και φανταζόμαστε, έχει περάσει από κόσκινο. Κάθε της πλευρά, κάθε ιστορία, κάθε τροπή και κάθε συμβάν της ζωής του είναι γνωστά σε όλους. Το πλήρωμα της δημοσιότητας βλέπετε. Θα ήθελε, λοιπόν, ο Air να μας πει κάτι που δεν ξέρουμε για αυτόν, να αναφερθεί σε περιστατικά και σε συναισθήματα που δεν είχαν γίνει γνωστά εώς σήμερα στο ευρύ κοινό. Από αυτήν την πρωτοτυπία του ξεκίνησαν όλα...

Αν είναι ένα στοιχείο που μέχρι σήμερα κάνει το Michael Jordan πιο διακεκριμένο από όλους τους άλλους παίκτες, αυτό είναι ο υψηλός ανταγωνισμός του. Σε όλη του την καριέρα, σε όλη του τη ζωή ήθελε να είναι ο νικητής, ο πρώτος, ο καλύτερος. Για αυτόν το λόγο έφτασε εκεί που έφτασε. Δε μας προξένησε έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι ευχαρίστησε την οικογένειά του για το αίσθημα ανταγωνισμού με το οποίο τον εμφύσησαν. Είναι γνωστά τα πολύ σκληρά μονά που έπαιζε με τον αδερφό του στην αυλή του σπιτιού, αλλά δεν ξέραμε ότι η κατά ένα χρόνο μικρότερη αδερφή του Mike κατάφερε να τελειώσει το σχολείο μαζί με αυτόν και να αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο πριν από αυτόν, δείχνοντάς του έτσι το δρόμο. Αυτός ο καθημερινός αγώνας ακόμα και μέσα στο ίδιο του το σπίτι, λοιπόν, τον έφερε στην κορυφή. Όπως είπε και ο ίδιος, "αυτοί ήταν οι άνθρωποι που έριχναν ξύλα στη φλόγα του ανταγωνισμού και για αυτό το λόγο σε οποιοδήποτε άθλημα ασχολήθηκα (και ήταν πολλά) ήθελα να είμαι πρώτος."

Υπήρξαν όμως και άλλοι. Και έτσι περνάμε στο Leroy Smith. Δε νομίζω το όνομα αυτό να λέει κάτι στους περισσότερους από εσάς. Ο Leroy Smith ήταν συμπαίκτης του MJ στο Emsley A. Laney High School. Δεν κατάφερε κάτι στην καριέρα του, έχει όμως να λέει μια σημαντική ιστορία στα παιδιά του. Ότι ήταν ο άνθρωπος, προς χάρη του οποίου έμεινε έξω από την ομάδα του σχολείου ο Michael Jordan. Του ανταγωνιστικού Michael δεν του αρέσε αυτό καθόλου, για αυτό το λόγο  δούλεψε σκληρά αφού ήθελε να αποδείξει τόσο στο Leroy και πολύ περισσότερο στον προπονητή του ότι έκανε ενα τραγικό λάθος ("you made a mistake dude"). O Smith ήταν παρών στη βράβευση του Jordan και τον άκουσε να αναφέρεται στον ίδιο, λέγοντας ότι πρόκειται για ένα παίχτη 2 μέτρα που ακόμα και σήμερα το παιχνίδι του θα είναι το ίδιο με όταν βρισκόταν στο λύκειο. Λίγο αργότερα οι κάμερες τον έπιασαν με ένα παγωμένο χαμόγελο.

Η αναδρομή στο παρελθόν, όμως, είχε μόλις αρχίσει. Εν συνεχεία, ο Air αναφέρθηκε στον Buzz Peterson. Κι άλλο άγνωστο όνομα. Ο τελευταίος, ήταν ο συγκάτοικος του πρώτου στο κολλέγιο. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν και το αστέρι της ομάδας μπάσκετ. Αυτόματα, λοιπόν, μπήκε στο στόχαστρο του Jordan. Σε κάθε αγώνα, κάθε προπόνηση, κάθε άσκηση μόνος στόχος του MJ ήταν να βελτιωθεί και να γίνει καλύτερος από τον Buzz. Ο Peterson δεν έγινε ποτέ καλός παίκτης και ασχολήθηκε από πολύ μικρός με την προπονητική. Όταν μάλιστα, μερικά χρόνια μετά σε ένα γήπεδο γκολφ, ο MJ του εκμυστηρεύθηκε το παραπάνω γεγονός, αυτός εξεπλάγη. Αναρωτιόταν, λοιπόν, ο κύριος 23, πώς ήταν δυνατόν ο Buzz να είναι παίχτης της χρονιάς αν δεν έχει παίξει εναντίον του. Έπρεπε να τον κερδίσει, έπρεπε να γίνει καλύτερος από αυτόν. Μάλλον τα κατάφερε και για αυτό ευχαρίστησε τον κολλεγιακό του συγκάτοικο...

Επόμενος "στόχος" ήταν ο θρυλικός προπονητής του UNC, Dean Smith. Τι έκανε ο τελευταίος? Όταν έλεγε τα ονόματα των βασικών της ομάδας στο Sports Illustrated, παρέλειψε να αναφέρει τον Jordan. Μπορείτε να καταλάβετε τι αποτέλεσμα είχε αυτό στον τελευταίο και πόσο τον πείραξε, ώστε να το αναφέρει τώρα τόσα χρόνια μετά.

Δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον πρώτο του προπονητή στους Bulls, Kevin Loughery, να τον ευχαριστήσει και να εξηγήσει πώς αυτός ανέδειξε περαιτέρω την ανταγωνιστική του φύση. Ο εν λόγω κύριος, είχε μια άσκηση στο οικογενειακό διπλό της ομάδας. Έβαζε τους βασικούς, μαζί με τον Jordan, να αγωνίζονται εναντίον των αναπληρωματικών σε έναν αγώνα όπου ο χαμένος θα έπρεπε να κάνει έξτρα γύρους τρεξίματος μετά το ματς. Στη μέση του παιχνιδιού, έπαιρνε τον MJ από την ομάδα των βασικών (που συνήθως προηγούνταν) και τον έβαζε στους αναπληρωματικούς. Αυτή η πρόκληση δεν έμενε αναπάντητη από τον Air, ο οποίος όπως είπε 9 στις 10 φορές κατάφερνε να γυρίσει το παιχνίδι για τη χαμένη ομάδα. Η φλόγα του μόνο μεγάλωνε κατά αυτόν τον τρόπο και σίγουρα αυτό το ψυχολογικό τεστ έδινε δύναμη και αυτοπεποίθηση στον ηγέτη του Chicago.

(to be continued...)