Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Zone 'em up!


Έχει περάσει κάμποσος καιρός από το derby και το video που είχαμε φτιάξει τότε, οπότε αποφασίσαμε να φτιάξουμε άλλο ένα στο ίδιο στιλ, αυτήν τη φορά για τις διάφορες μορφές της άμυνας ζώνης, με πολύ πρόσφατα παραδείγματα από Κύπελλο Ελλάδας, NBA και NCAA. Αυτό που πρέπει να γνωρίζετε βέβαια για τη σύγκριση του NBA με τα άλλα δύο είναι ο κανονισμός των 3 δευτερολέπτων στην άμυνα, ο οποίος αναφέρει ότι ένας αμυντικός δεν μπορεί να μείνει για παραπάνω από 3 δευτερόλεπτα στη ρακέτα (ή "ζωγραφιστό") χωρίς να μαρκάρει ξεκάθαρα κάποιον αντίπαλο (δηλαδή να βρίσκεται το πολύ σε απόσταση εκτεταμένου χεριού από κάποιον αντίπαλο).

Enjoy!



Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Οι βολικές και οι ιπτάμενες καρέκλες




Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός εξασφάλισαν για μια ακόμα φορά τη συμμετοχή τους στον τελικό του Κυπέλλου. Την επόμενη μέρα, φυσικά, δεν έλειψαν οι πρωτότυποι τίτλοι των αθλητικών εφημερίδων/sites: "Και τώρα οι δυο τους", "Καλώς τον πελάτη", "Θρύλος με ΠΑΟ" κλπ. Τώρα, οδεύοντας προς τον τελικό της 20ής Φεβρουαρίου, μετά τη συνέντευξη του Childress, τη συνέντευξη-απάντηση του Obradovic, τις απαράδεκτες δηλώσεις του Μάνου Παπαδόπουλου και τις ανακοινώσεις των "αιωνίων", το νερό έχει μπει για τα καλά στο αυλάκι. Ή μάλλον στο χαντάκι, γιατί προς τα εκεί κατευθύνεται για μια ακόμα φορά ο αθλητισμός μας και αφού πέσουμε μέσα, μετά θα προσπαθούμε να πιαστούμε από τα μαλλιά μας σαν τον πνιγμένο, μπας και σωθούμε.

Διαβάζοντας όλα αυτά τα ωραία φίλαθλα κείμενα, που διαδέχονταν το ένα το άλλο και δε δυναμίτιζαν καθόλου το κλίμα εν όψει των επερχόμενων αγώνων, ήταν σχετικά εύκολο να αδιαφορήσω για τη συνεχιζόμενη σαπίλα του ελληνικού αθλητισμού. Προσπαθούσα να επικεντρωθώ στα καθαρά αγωνιστικά, όπως έχουμε συνηθίσει να κάνουμε στο Run-N-Gun. Την Πέμπτη, ωστόσο, έγινε μια πρόταση εκ μέρους του ΠΣΑΚ, η οποία μου τράβηξε το ενδιαφέρον και με έκανε να ελπίζω για κάτι καλύτερο. Συγκεκριμένα, οι αθλητές πρότειναν ο τελικός του Κυπέλλου να γίνει μπροστά σε μαθητές σχολείων, αθλητικών ακαδημιών και γενικότερα υγιή άτομα (από κάθε άποψη). Δεν κρύβω ότι στο άκουσμα της πρότασης εντυπωσιάστηκα. Δεν έχουμε πολλές φορές στην Ελλάδα τέτοια οπτική για τα πράγματα. Φαντάστηκα έναν αγώνα με 10.000 κόσμο (τυχαίο το νούμερο), χωρίς συνεχείς ύβρεις κατά πάντων, χωρίς αντικείμενα να περνάνε δίπλα από τα κεφάλια των παικτών, χωρίς μεγαλύτερο αριθμό αστυνομικών από θεατών, χωρίς δακρυγόνα και καπνογόνα στην ατμόσφαιρα. Πάνω, λοιπόν, που πίστευα ότι έστω και για μια μέρα θα μπορούσαμε να απολαύσουμε το άθλημα που αγαπάμε απερίσπαστοι από κάθε εξωγηπεδική ηλιθιότητα, η κατάσταση ανατράπηκε.

Δεν ανατράπηκε από κανίβαλους-οπαδούς που ονειρεύονται εδώ και μήνες αυτή την πολεμική αναμέτρηση. Δεν ανατράπηκε ούτε από τις ίδιες τις ομάδες και τις διοικήσεις τους, που καταδικάζουν τη βία, αλλά ταυτόχρονα χαϊδεύουν τα αυτιά των υπαιτίων υποθάλπτοντάς την. Η πρόταση του ΠΣΑΚ απορρίφθηκε από την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Η πρόταση του ΠΣΑΚ απορρίφθηκε από την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης! Το λέω δεύτερη φορά μήπως το κατανοήσουμε στην πλήρη διάστασή του. Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι έχουν τη δύναμη περισσότερο από κάθε άλλον να προστατέψουν τα συμφέροντα του αθλήματος, να λένε όχι σε μια τέτοια πρόταση; Πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι να καταδικάζουν το μπάσκετ και να επιτρέπουν (αν όχι επιβάλουν) τον πόλεμο στις κερκίδες ενός μισοάδειου σταδίου;

Όλοι έχουμε ακούσει για τις συνεχείς διενέξεις του ΠΣΑΚ (ειδικά του κυριότερου εκπροσώπου του, του Λάζαρου Παπαδόπουλου) και της ΕΟΚ (ειδικά του Γιώργου Βασιλακόπουλου). Δεν πρόκειται να αναφέρω κάτι για αυτές, να εξετάσω ποιος έχει δίκιο ή άδικο και να ταχθώ υπέρ μιας πλευράς. Αυτό που καταλαβαίνω, όμως, είναι ότι το μπάσκετ κατακρεουργείται εξαιτίας ενός παιχνιδιού εξουσίας και διοικητικών μικροσυμφερόντων. Όπως μπορείτε να διαβάσετε στην ανακοίνωσή της, η ΕΟΚ δηλώνει με ύφος δημογέροντα ότι οι αθλητές δεν είναι αρμόδιοι να κάνουν τέτοιες προτάσεις και ως εκ τούτου η τελευταία απορρίπτεται, σχεδόν αυτεπάγγελτα θα λέγαμε.

Νομίζω εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, ποιος είναι αρμόδιος τελικά να κάνει τέτοιες προτάσεις. Οι αθλητές που παραβρίσκονται ανελλιπώς σε κάθε παρκέ ρισκάρoντας τη σωματική τους ακεραιότητα και ακούγοντας οποιαδήποτε χυδαιολογία για τους ίδιους και την οικογένειά τους ή οι ηλικιωμένοι παράγοντες της ΕΟΚ που κάθονται αναπαυτικά στα γραφεία τους εμφανιζόμενοι μόνο στις απονομές κυπέλλων και στις κατακτήσεις μεταλλίων εθνικών ομάδων; Με ποιο δικαίωμα η ΕΟΚ προστατεύει όλους αυτούς τους ανεγκέφαλους που θα πάνε σε ένα μήνα στον τελικό για να κάνουν τις γνωστές αλητείες; Γιατί δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουν οι καρεκλοκένταυροι της ομοσπονδίας, αλλά με το να μην αποδέχονται την πρόταση των αθλητών, ουσιαστικά πετάνε το μπαλάκι στις δύο ομάδες και όλοι μας ξέρουμε ποια θα είναι η κατάληξη. Την είδαμε πέρυσι στο Ελληνικό, στους τελικούς στο ΣΕΦ, στο ΟΑΚΑ κλπ. Και τώρα που οι αθλητές έκαναν μια κίνηση άξια υποστήριξης και τουλάχιστον συζήτησης, η ΕΟΚ την απορρίπτει χωρίς καν να κάτσει στο τραπέζι για λόγους... αναρμοδιότητας.

Δυστυχώς στην Ελλάδα πολλοί δεν έχουμε μάθει την έννοια της συνεργασίας, ακόμα και παρά τις πιθανές διαφωνίες του παρελθόντος. Η "αντιπολίτευση" του ΠΣΑΚ μπορεί μόνο να συγκρούεται με την "κυβέρνηση" της Ομοσπονδίας. Και έτσι η παρουσία μαθητών σε έναν τελικό Κυπέλλου θυσιάζεται για να δείξει η ΕΟΚ τη δύναμή της. Οτιδήποτε πει ή κάνει ο ΠΣΑΚ, για την ΕΟΚ είναι απαράδεκτο. Αυτό μας έδωσε να καταλάβουμε η εν λόγω ανακοίνωση. Πώς να περιμένουμε, λοιπόν, καταπολέμηση (πόσο μάλλον εξαφάνιση) της βίας και της αρνητικής ατμόσφαιρας στα γήπεδα, όταν οι άνθρωποι που πρέπει να νοιάζονται περισσότερο από εμάς επιδίδονται σε συμφεροντολογικά παιχνίδια και εγωιστικές πρακτικές;

Ο χουλιγκανισμός μαστίζει τη χώρα μας όσο και αν τον καταδικάζουμε συνεχώς. Την ατμόσφαιρα της ζούγκλας (βρισιές, laser, καπνογόνα), ωστόσο, την έχουμε ως δεδομένη. Μάλιστα, τη θεωρούμε και καλύτερη από τις "ξενέρωτες" του εξωτερικού. Τόσο βαθιά ριζωμένη είναι αυτή μας η αντίληψη, που δεν έχουμε ούτε την πνευματική διαύγεια να κατανοήσουμε ότι μπορεί "το γήπεδο να μην είναι εκκλησία", όμως ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είναι και ένας χώρος όπου ο καθένας ξεσπαθώνει υβριστικά και αναίσθητα εναντίον κάθε αντιπάλου, βγάζοντας ουσιαστικά τα προσωπικά του προβλήματα σε μια μορφή ψυχικής εκτόνωσης. Για να αντιμετωπιστούν όλα τα παραπάνω, πρέπει να αλλάξει η παιδεία μας. Επειδή, όμως, αυτό δεν είναι τόσο εύκολο, καλό θα ήταν πού και πού (αν όχι πάντα) να βάζουμε μικρά παιδιά, γυναίκες, οικογένειες στα γήπεδα για να δούμε πώς είναι μια αληθινή γιορτινή ατμόσφαιρα. Μόνο αξία μπορεί να κερδίσει από κάτι τέτοιο το μπάσκετ μας. Φαίνεται, όμως, ότι στα υψηλά κλιμάκια ακόμα και τώρα, μετά από όλα αυτά που έχουμε βιώσει, θεωρούν πιο σημαντικό να δείξουν ότι δε "μασάνε" και ότι κανένας δεν πρέπει να τους εναντιώνεται. Ως εκ τούτου, στη μάχη ενάντια στο χουλιγκανισμό πηγαίνουμε χωρισμένοι και είμαστε καταδικασμένοι να χάσουμε. Κρίμα, γιατί έστω και για μια βραδιά θα μπορούσαμε να δούμε μια εναλλακτική πραγματικότητα. Και πού ξέρεις, ίσως σε μερικούς να άρεσε και να δυνάμωνε το εχέφρον, αθλητικό κοινό.

Ελπίζω ακόμα και την ύστατη στιγμή κάποιος από όλους τους εμπλεκόμενους να βγει μπροστά και να προβεί σε μια ανάλογη κίνηση. Το μπάσκετ τη χρειάζεται. Φτάνει η κοροϊδία και τα διοικητικά παιχνίδια. Φτάνουν οι προσωπικές κόντρες. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να τα ανεχόμαστε άλλο. Πρέπει η ομοσπονδία να ξυπνήσει από το λήθαργό της, να καταλάβει το καλό του αθλήματος και να αφήσει τις δικονομικές συστάσεις για το Συμβούλιο της Επικρατείας. Μη χάνετε την ευκαιρία κύριοι. Δεν υπάρχουν πολλές. Σε λίγο καιρό άλλωστε, που θα ξαναβγείτε από τα γραφεία σας για να πάτε στον τελικό, μη νομίζετε ότι κανένας από αυτούς που άθελά σας στηρίζετε θα σας θυμάται. Μέσα στους στόχους τους θα είστε και εσείς. Πάρτε την πρωτοβουλία και δώστε τα εισιτήρια εκεί που πρέπει. Το μπάσκετ χρειάζεται τομές. Τις χρειάζεται τώρα.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Ανώδυνο το αποτέλεσμα, επώδυνες οι αιτίες του...




Άρης - Ολυμπιακός 93-83

Ο χθεσινός ημιτελικός Κυπέλλου στο Αλεξάνδρειο ήταν ενδιαφέρων από πολλές απόψεις.

Καταρχήν, η επίδραση που είχε ο David Blatt στο πρώτο του παιχνίδι στον πάγκο του Άρη ήταν εντυπωσιακή. Η ομάδα φάνηκε εντελώς αλλαγμένη στη νοοτροπία, το πάθος στο παρκέ, καθώς και την τακτική. Ο Άρης δε θύμιζε το απόλυτο επιθετικό χάος επί Mazzon και Κατσικάρη. Στην επίθεση υπήρχε διαρκής κίνηση, γίνονταν συνέχεια screens για τον Richardson, isolations για Clark και Miles, ενώ υπήρχε και μία γερή δόση από post-ups για τον Betts. Με λίγα λόγια, ο Blatt έδειξε από το πρώτο κιόλας ματς την τεράστια κλάση του, που του επιτρέπει να σχεδιάζει τα πλάνα του ώστε να εκμεταλλεύεται τις ειδικές ικανότητες του κάθε παίκτη του.

Εξάλλου, ο Αμερικανο-ισραηλινός coach έδειξε ότι είναι ιδιαίτερα ενεργός και συμμετέχων και στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού, χρησιμοποιώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα διάφορες περίτεχνες matchup zones που ανέκοπταν το ρυθμό του Ολυμπιακού. Ο Blatt όμως μας θύμησε ότι δεν είναι μόνο ειδικός του αργού tempo, αλλά και ότι δίνει εντολή στην ομάδα του να τρέχει όποτε μπορεί, όπως και έκανε αρκετές φορές χθες ο Άρης, τιμωρώντας την χαρακτηριστική απροθυμία (ή ανικανότητα) του Ολυμπιακού να παίξει έξυπνη και αποτελεσματική άμυνα.

Ένας Ολυμπιακός που μας είχε δώσει την εντύπωση στα τελευταία του παιχνίδια ότι είχε βρει έναν κάποιο επιθετικό ρυθμό, ότι είχε δουλέψει λίγο στο halfcourt παιχνίδι κι ότι πλέον "έβγαζε" συνεργασίες στο παρκέ με ευκολία. Όλα αυτά τα είδαμε χθες εν αφθονία μόνο στο 1ο δεκάλεπτο, αφού από το 2ο και μετά η σκληρή (συχνά υπέρ του δέοντος) άμυνα του Άρη τον περιόριζε στις γνωστές ατομικές ενέργειες που είναι ευκολότερα αντιμετωπίσιμες, ιδίως από έναν τόσο έμπειρο και οξυδερκή προπονητή όπως ο Blatt, σε σχέση με ένα οργανωμένο επιθετικό πλάνο με πολλές επιλογές. Ένα πολύμορφο επιθετικό πλάνο το οποίο ακόμα δεν έχει καταφέρει να μεταλαμπαδεύσει (ή να εφευρέσει) το προπονητικό team του Ολυμπιακού, ενώ πλησιάζουμε ολοένα και περισσότερο στα πραγματικά κρίσιμα ματς της σεζόν.

Αυτή όμως που πραγματικά εμπνέει ανησυχία είναι η άμυνα των "ερυθρολεύκων". Το Δεκέμβριο στην ανάλυση του derby με τον ΠΑΟ μιλούσαμε για τα εξαιρετικά και γρήγορα αμυντικά rotations που είχαν τότε πραγματικά εγκλωβίσει τους "πράσινους". Στο χθεσινό ματς αυτά τα rotations ηταν ανύπαρκτα, οι παίκτες (κυρίως ο Childress και ο Teodosic) χάνονταν διαρκώς στα off-ball screens του Άρη, διάθεση για ενεργό και επιθετική άμυνα δεν υπήρχε και γρήγορες βοήθειες δεν "έβγαιναν". Ο Άρης είχε offensive rating (πόντους ανά 100 επιθέσεις) το ανεπίτρεπτο (για τον Ολυμπιακό) 131.65, τη στιγμή που στο παιχνίδι εναντίον του Πανελληνίου για την προπερασμένη αγωνιστική της Α1 είχε μόλις 83.8! Η διαφορά αυτή οφείλεται (μεταξύ άλλων) στον παράγοντα Blatt, αλλά και στην προβληματική αμυντική συμπεριφορά του Ολυμπιακού.



Οι Four Factors επιβεβαιώνουν το αυτονόητο, ότι ο Άρης έπαιξε αρκετά καλύτερα από τον Ολυμπιακό και άξιζε ξεκάθαρα τη νίκη (η οποία βέβαια ήταν απλά νίκη γοήτρου). Θα μπορούσε να είχε πάρει και την πρόκριση, αν ήταν ελαφρά πιο ψύχραιμος στις τελευταίες κρίσιμες επιθέσεις, καθώς και αν η αλληλοκάλυψή του στην άμυνα δεν ήταν τόσο κακή στα καθοριστικά καλάθια των Παπαλουκά κυρίως και Kleiza δευτερευόντως.

Σε επίπεδο παικτών τώρα, από τον Ολυμπιακό ξεχώρισε σίγουρα ο αρχηγός του, που οργάνωσε και εκτέλεσε με συνέπεια και "μίλησε" με γρήγορα drives όταν ο Άρης είχε πλησιάσει για τα καλά. Ο Childress ήταν ασταθής, κυρίως αμυντικά, όπως και ο Teodosic. Ο Μπουρούσης φάνηκε να μην έχει ιδιαίτερη διάθεση στην άμυνα και ο Kleiza βρέθηκε σε μέτρια shooting βραδιά. Ο Vujcic βοήθησε αρκετά όσο έπαιξε, ενώ ο Penn έδειξε να μπαίνει όλο και περισσότερο στο κλίμα της ομάδας και να καταλαβαίνει (όπως αναμέναμε δηλαδή) το τι ζητείται από αυτόν.

Από τον Άρη ξεχώρισε ασφαλώς ο Richardson, που σε αυτό το ματς παρουσίασε σε όλη του τη διάσταση το δολοφονικό του σουτ, καθώς και την ικανότητά του στην κίνηση χωρίς την μπάλα. Ο Betts είχε μερικές ωραίες κινήσεις στο post (1-2 εκ των οποίων βέβαια ήταν καθαρά "βήματα") και οι Clark και Miles έδειξαν επιθετικοί, αν και μερικές φορές επιπόλαιοι (που φυσικά δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς συνήθως η πολλή ώρα με την μπάλα στα χέρια φέρνει νομοτελειακά λάθη). Ο Χατζηβρέττας ήταν κακός, ενώ ο Paunic απέδειξε τη χρησιμότητά του ως ένας πολύ δυνατός και σκληρός man defender.

Τέλος, και ενόψει του τελικού Κυπέλλου του Φεβρουαρίου ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, θα πρέπει να επικροτήσουμε την ιδιαίτερα αξιέπαινη πρόταση του ΠΣΑΚ για διεξαγωγή του μπροστά σε μόνο μαθητές και γενικότερα "υγιή" άτομα. Μακάρι να περάσει αυτή η πρόταση, για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε επιτέλους απερίσπαστοι, όπως δηλαδή του αρμόζει, έναν τελικό ανάμεσα σε 2 πραγματικά μεγάλες ομάδες.

M.V.P.: Jeremy Richardson

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Οι δικοί μας All-Stars




Το All-Star Game αποτελεί για τους fans του μπάσκετ έναν από τους αγαπημένους θεσμούς του NBA. Η σημασία του, για εμάς, έγκειται όχι τόσο στο ίδιο το παιχνίδι, το οποίο πλέον γίνεται για το χαβαλέ και μόνο, αλλά στην τιμή και το κύρος που αυτόματα αποκτά ένας παίκτης που χρίζεται All-Star. Αποτελεί την αναγνώριση των προσπαθειών και της αξίας του από το σύνολο του μπασκετικού κόσμου και καταλαμβάνει περίοπτη θέση στη λίστα με τα πεπραγμένα της καριέρας του.

Δυστυχώς, όμως, η κατάσταση με το fan voting έχει εκνευρίσει πολλούς (μεταξύ των οποίων κι εμάς), εφόσον είμαστε μία ανάσα από το να προκριθούν ως starters ο Iverson και ο McGrady (ασχέτως με το αν τελικά αυτοί θα αποδεχθούν ή όχι την "τιμή" αυτή που απλόχερα τους προσφέρουν οι "fans"). Η ψήφιση των βασικών του ASG έχει καταντήσει πλέον κάτι ελάχιστα διαφορετικό από μία απλή μέτρηση δημοτικότητας. Ακόμα και η επιλογή των αναπληρωματικών, που γίνεται από τους προπονητές του NBA, έχει δώσει κατά καιρούς δείγματα ανεξήγητης προτίμησης σε κάποιους παίκτες και κατάφωρης αδικίας προς κάποιους άλλους.

Εμείς, λοιπόν, επιστρατεύουμε τη δική μας (όσο το δυνατόν πιο) αντικειμενική οπτική και σας παρουσιάζουμε αυτούς που θα ονομάζαμε εμείς All-Stars. Για τους βασικούς τηρήσαμε το δόγμα τού ενός για κάθε θέση, ενώ για τους αναπληρωματικούς προσπαθήσαμε να έχουμε ισορροπία στις θέσεις.

Ανατολή

Βασικοί

Rajon Rondo: Ο floor general των Celtics έχει ωριμάσει πλέον για τα καλά. Η οξυδέρκειά του στο παρκέ έχει φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα, τα αφύσικα μακριά χέρια του κλέβουν 2.5 μπάλες ανά παιχνίδι, οι skip πάσες του (δηλαδή αυτές από strong σε weak side) έχουν γίνει πλέον trademark και η ικανότητα και ταχύτητά του στην ντρίμπλα είναι άπιαστες. Mid- και long-range jumpshots μπορεί να μη βάζει με ευκολία, ξέρει όμως πότε να επιτίθεται και πότε όχι (έχει το εκπληκτικό για guard 53.1% στα σουτ). Χωρίς αυτόν οι "Big Three" της Βοστώνης απλά δεν πάνε πουθενά το Μάιο και τον Ιούνιο.

Dwyane Wade: Θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατο για το Wade να επαναλάβει την εξωπραγματική περσινή του σεζόν, όμως και φέτος δεν πάει πίσω. Κάθε άλλο. Οδηγεί εκ του ασφαλούς τους Heat στα playoffs και απλά περιμένουμε να βρει το περσινό shooting touch του, έτσι ώστε να μας θυμήσει γιατί τον συμπεριλαμβάνουμε στις συζητήσεις για τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο.

LeBron James: Δε χρειάζονται πολλά λόγια εδώ. Φέτος φαίνεται πιο αποφασισμένος από ποτέ, σουτάρει με career highs στα εντός παιδιάς και στα τρίποντα και έχει προσθέσει κάμποσες κινήσεις (ακόμα και jump hooks!) στο οπλοστάσιό του. Το Cleveland θα βυθιζόταν στη μετριότητα αν έφευγε.

Chris Bosh: Οι αριθμοί του (24 ppg, 11 rpg, 52.2% FG) ζαλίζουν, κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, αλλά οι Raptors δε φαίνεται να μπορούν να σταθεροποιήσουν την απόδοσή τους. Ό,τι έχουν καταφέρει στη φετινή σεζόν, όμως, το οφείλουν κατά ένα τεράστιο ποσοστό στον Bosh, που δεν αστειευόταν το καλοκαίρι όταν έλεγε ότι φέτος θα παρουσιαζόταν δυναμωμένος και αναγεννημένος.

Dwight Howard: Η φετινή χρονιά του Dwight έχει αφήσει μέχρι τώρα μία γλυκόπικρη γεύση στους παρατηρητές του. Από τη μία συνεχίζει να αποτελεί μία αφύσικη δύναμη κοντά στο καλάθι, όντας 1ος (όπως και πέρσι) σε rebounds και blocks στο NBA. Από την άλλη όμως το παιχνίδι του έχει μείνει σχετικά στάσιμο, το ρεπερτόριό του δεν έχει μεγαλώσει και γενικά εκπέμπει μία αίσθηση στασιμότητας. Σε αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι φέτος για διάφορους λόγους παίρνει μόλις 9 σουτ ανά αγώνα, τα λιγότερα από την εποχή που ήταν rookie! Παραμένει, πάντως, άνετα ο καλύτερος center στην Ανατολή.

Αναπληρωματικοί

Derrick Rose: Ξεκίνησε τη σεζόν άσχημα, ταλαιπωρούμενος από το πρόβλημα που είχε στον αστράγαλο. Σιγά-σιγά όμως ανέβαινε, για να φτάσει να έχει για το μήνα Ιανουάριο 23 ppg, 7 apg, 5 rpg και 50.6% ευστοχία! Μπορεί να μη σουτάρει τρίποντα και να παρουσιάζει μερικά κενά διαστήματα που και που, από τα χέρια του Rose όμως περνούν οι ελπίδες των Bulls για τα playoffs και ο εκρηκτικός point guard αναμένεται να μεγιστοποιήσει την απόδοσή του όταν θα έρθουν τα κρίσιμα, ακριβώς δηλαδή όπως έκανε και πέρσι.

Joe Johnson: Η Atlanta διανύει την καλύτερη σεζόν της ιστορίας της και μεγάλη ευθύνη για αυτό φέρει ο εν λόγω κύριος. Σταθερά All-Star τα τελευταία χρόνια, έχει επωμιστεί πλήρως το ρόλο του ηγέτη των νεανικών και θεαματικών Hawks και παίζει πιο ώριμα και πιο έξυπνα από ποτέ. Αν βελτιώσει και τη συνέπειά του στα μεγάλα παιχνίδια (π.χ. 15 και 35 πόντοι σε back-to-back παιχνίδια με Cavs, 12 και 36 σε αντίστοιχα με Βοστώνη, κτλ.), τότε οι Hawks θα θέσουν σοβαρότατη υποψηφιότητα για τελικούς Ανατολής.

Paul Pierce: Μπορεί τα στατιστικά του να κάνουν κάποιον να νομίσει ότι έχει παρακμάσει (λιγότερους πόντους ανά αγώνα είχε μόνο στη rookie season του), όμως ο Pierce παραμένει ο ηγέτης αυτής της ομάδας. Σουτάρει λιγότερα (12.3) αλλά προσεγμένα (46%) σουτ, ενώ σημειώνει και career high στα τρίποντα έχοντας το εκπληκτικό 46.7%! Επιπλέον αναλαμβάνει κάθε βράδυ (τις περισσότερες φορές επιτυχημένα) τη φύλαξη του καλύτερου SG/SF της αντίπαλης ομάδας, και αυτό δεν είναι μικρό πράμα στην conference των LeBron, Wade και Joe Johnson. Άλλα κυρίως είναι All-Star επειδή όταν οι Celtics βρίσκονται με την μπάλα δική τους πίσω στο σκορ και με 10 δευτερόλεπτα να απομένουν, το play θα είναι κατά 90% σχεδιασμένο για αυτόν.

Gerald Wallace: Κατάταξη του Wallace στη λίστα με τους rebounding leaders: 5ος. Κατάταξη του επόμενου SF: 32ος. Και μόνο αυτό αρκεί για να χριστεί All-Star, όμως η εξαιρετική χρονιά του δε σταματά εκεί. Αποτελεί και φέτος ένα αμυντικό φόβητρο (κυρίως με τη μορφή blocks και κλεψιμάτων) και μία μηχανή παραγωγής αστείρευτης ενέργειας. Επιθετικά παρουσιάζεται πιο αποφασισμένος από ποτέ, έχοντας επωμιστεί πλέον καθαρά το ρόλο του ηγέτη (μαζί με το Stephen Jackson) και βλέποντας επιτέλους τους κόπους του να ανταμείβονται, αφού οι Bobcats το έχουν πια πιστέψει ότι φέτος για πρώτη φορά δε θα κάνουν πρόωρα διακοπές.

Josh Smith: Ένας μόνο παίκτης των Hawks δεν αρκεί. Ο J-Smoove άφησε κατά μέρος τα τρίποντα και τις υπερβολές και κατάλαβε ότι για να μπει σφήνα η Atlanta στους 3 μεγάλους της Ανατολής, θα πρέπει αυτός να κάνει άριστα αυτά που ξέρει να κάνει καλά. Δηλαδή rebounding, hustling, chasedown blocks και τρέξιμο στο ανοικτό γήπεδο. Φαίνεται ξεκάθαρα στο παρκέ ότι δούλεψε το καλοκαίρι σκληρά για να βελτιωθεί και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο από το να τον ανταμείψουμε.

Antawn Jamison: Μέσα στο μπάχαλο που επικρατεί φέτος στην Washington, το ένα σταθερό σημείο αναφοράς παραμένει ο Jamison. Ο ώμος του είναι εμφανές ότι συνεχίζει να τον ταλαιπωρεί ελαφρά, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να μαζεύει πόντους και rebounds με χαρακτηριστική ευκολία. Το ανορθόδοξο στυλ του γύρω από το καλάθι (με αυτά τα περίεργα one-handed hook shots και layups) είναι ιδιαίτερα ελκυστικό και αποτελεσματικό, ενώ αποτελεί πάντα αξιόπιστη λύση από το τρίποντο. Λίγη περισσότερη όρεξη στην άμυνα να είχε θα βρισκόταν στο elite level, αλλά δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας εκεί τώρα.

David Lee: Σίγουρα, το "7 Seconds or Less" δόγμα του D'Antoni φουσκώνει πάντα αποδεδειγμένα τα stats των παικτών του, όμως η βελτίωση του Lee είναι πραγματικά τρομακτική. Ένας παίκτης που μπήκε στο NBA ξέροντας μόνο να καρφώνει και τίποτε άλλο, έχει εξελιχθεί στο απόλυτο double-double machine. Η ευστοχία του είναι εντυπωσιακή (56.1%), ο αλτρουισμός του μεγάλος (3.3 apg), ενώ πλέον απειλεί (και εκτελεί) και από μέση απόσταση. Εν συντομία, είναι ο βασικότερος λόγος που οι Knicks έχουν βάσιμες ελπίδες για τα playoffs.


Δύση

Βασικοί

Steve Nash Πολλοί ίσως περίμεναν ότι ο Nash είχε αφήσει πίσω του τις ένδοξες μέρες του στα μέσα των 00's, όμως φέτος ο Καναδός έχει διαψεύσει τους πάντες. Σουτάρει με το εκπληκτικό για guard 54% και κρατά τους Suns στην elite της Δύσης, σε μια χρονιά που πολλοί την προκαθόριζαν μεταβατική. Η επιστροφή στο run-n-gun παιχνίδι απέβη ιδιαίτερα ευεργετική και το αποτέλεσμα είναι ότι ο Nash είναι φέτος ο καλύτερος point guard στη Western Conference.

Kobe Bryant: Κι ο Kobe υποτίθεται ότι θα ξεκινούσε να "πέφτει" σε απόδοση, αρχής γενομένης από αυτήν τη χρονιά. Όπως όλοι έχουμε δει φέτος, αυτό δεν έχει συμβεί στο ελάχιστο. Παρά τα ολοένα και συχνότερα μικροπροβλήματα τραυματισμών, ο Kobe προσφέρει σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού των Lakers, έχει πετύχει ήδη 3 game winners και φαίνεται να στοχεύει σε ένα ακόμη πρωτάθλημα. Τα 6 δαχτυλίδια, άλλωστε, του MJ δεν είναι πια τόσο μακριά. Και για τον Kobe δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από αυτό.

Carmelo Anthony: Στην πραγματικότητα, η φετινή χρονιά του Melo δεν έχει μεγάλη διαφορά από τις προηγούμενες καλύτερές του. Έχει αποδείξει εδώ και χρόνια ότι αποτελεί έναν εξαιρετικά προικισμένο scorer, και αυτό και μόνο αρκεί για να τον διατηρεί στη θέση του ως το καλύτερο 3άρι στον κόσμο, του οποίου τα αρχικά δεν είναι LJ. Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι: θα μπορούσε να "νικήσει" τον Kobe ή το LeBron σε μια (υποθετική ακόμα) αναμέτρηση στα φετινά playoffs; Λίγη τροφή για σκέψη.

Dirk Nowitzki: O καλύτερος (πιθανότατα) Ευρωπαίος forward όλων των εποχών συνεχίζει να σκοράρει με αμείωτους ρυθμούς και να ψάχνει εναγωνίως αυτό το δαχτυλίδι που επιμένει να του ξεφεύγει. Φέτος ο Dirk έχει απομακρυνθεί όσο ποτέ άλλοτε από τη γραμμή του τριπόντου, εστιάζοντας στα αγαπημένα του mid-range jumpshots, ενώ και στην άμυνα μάχεται με μία πρωτοφανή προσήλωση, δείγμα του πόσο θέλει να απαγορέψει στους μεταγενέστερους να τον θυμούνται ως απλά έναν άτυχο scorer.

Tim Duncan: Ο Timmy φέτος αγωνίζεται λιγότερο από ποτέ (μόλις 32 λεπτά μέσο όρο), αλλά η νέα δεκαετία τον βρίσκει ακόμα στην elite. Παίρνει λιγότερα (14.6) και καλύτερα (55%) σουτ από ποτέ, εκτελώντας όταν πρέπει και ενορχηστρώνοντας από το post την επίθεση των Spurs. Αυτά δηλαδή που έκανε πάντα. Το πόσο μακριά θα φτάσουν οι Spurs εξαρτάται από τους συμπαίκτες του (δηλαδή τους Tony και Manu). Αυτός διεκπεραιώνει το καθήκον του.

Αναπληρωματικοί

Chris Paul: Οι Hornets φέτος είναι πεσμένοι. Ο CP3 όμως όχι τόσο. Η παραγωγή του είναι λίγο-πολύ η ίδια. Παραμένει ο καλύτερος κάτω των 30 ετών point guard στον πλανήτη. Αυτό που φαίνεται να έχει αλλάξει είναι η διασκέδαση και η αφοσίωσή του στο παιχνίδι. Κάτι στον τρόπο που αγωνίζεται φέτος δεν κάθεται καλά. Ίσως νιώθει ότι έχει έρθει η ώρα να αλλάξει ομάδα, εφόσον οι Hornets διεκδικητές του τίτλου δύσκολα θα γίνουν τα αμέσως επόμενα χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μία θέση στο All-Star Game θα την έχει πάντα κλεισμένη, μέχρι να αποφασίσει ο ίδιος ότι δε τη θέλει.

Deron Williams: Μία από τις παραδοσιακές "αδικίες" αυτή τη φορά θα διορθωθεί (ή τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε εμείς). Ο D-Will παράγει All-Star νούμερα από το 07-08 και έχει αγνοηθεί ήδη 2 φορές, όμως φέτος είναι η σειρά του. Για μερικούς καλύτερος από τον Paul (για εμάς όχι), ο Deron έχει καταφέρει να κρατήσει νικηφόρους και δυνατούς τους Jazz σε μία σεζόν που από την αρχή της ήταν ομιχλώδης. Πασάρει και σκοράρει όταν πρέπει, δύσκολα του κλέβεις την μπάλα και ακόμα δυσκολότερα περιορίζεις τα δυνατά drives του. Α... και η crossover του είναι η ομορφότερη του κόσμου.

Brandon Roy: O Roy είναι ο πληρέστερος combo guard στη Δύση. Ουσιαστικά έχει κερδίσει το superstar status από πέρσι, όμως φέτος, λόγω και των τραυματισμών που συσσωρεύτηκαν στο Portland, έχει προσδώσει μία εξαιρετική πολυμορφία στο παιχνίδι του που τον κάνει πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμο (και ακόμα δυσκολότερα περιορίσιμο). Μπορεί να οργανώσει μία επίθεση, να κάνει το backdoor cut για ένα alley-oop layup, να εκτελέσει off-the-dribble, να τελειώσει με καλάθι και foul οποιοδήποτε drive, να χρησιμοποιήσει άψογα ένα high screen, κτλ. Και το ανησυχητικό είναι ότι είναι ακόμα έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης.

Kevin Durant: Αν ο Roy είναι ανησυχητικά εξελίξιμος, τι να πει κανείς για τον Durant. Ο υπερευέλικτος forward των Thunder έχει αναγκάσει όλο το NBA να παραμιλά καταρχήν με το ατόφιο ταλέντο του και την εκτελεστική του δεινότητα και κατά δεύτερον με την ωριμότητα που επιδεικνύει φέτος στις επιλογές του στο παρκέ, όπως επίσης και με την προσήλωσή του στην άμυνα. Για την Oklahoma City είναι ο απόλυτος franchise player για τη δεκαετία του 2010, αρκεί να συνεχίσει να δουλεύει με αμείωτο ρυθμό, έτσι ώστε να έρθει μία μέρα που θα έχει συνδυάσει το ταλέντο του με την μπασκετική αντίληψη ενός Kobe ή ενός (γιατί όχι;) Larry Bird.

Zach Randolph: Ο Z-Bo είναι ένας από τους αγαπημένους παίκτες του RnG. Αφενός λόγω της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας προσωπικότητάς του και των αστείων στιγμών που μας έχει χαρίσει κατά καιρούς, αφετέρου λόγω της ευκολίας με την οποία επιβάλλει το παιχνίδι του (όταν συγκεντρώνεται, δηλαδή όταν δε δίνει πάσες). Αμέσως μετά τη μετακίνησή του στους Grizzlies είχε δηλώσει ότι τα κάθε είδους μπλεξίματα ανήκαν στο παρελθόν κι ότι αυτή τη χρονιά θα παρουσιαζόταν αφοσιωμένος στο καθήκον του, που ήταν να βοηθήσει την ομάδα του να κερδίσει. Εμείς βαθιά μέσα μας τον πιστέψαμε, ελπίζοντας ότι θα μας δικαίωνε. Και αυτό έκανε, προσφέροντάς μας τα γνωστά υψηλά στατιστικά του (20 ppg, 50% FG, 1ος στα επιθετικά rebounds στο NBA), ηγετικότητα στις δύσκολες στιγμές που οδήγησε σε νίκες των Grizzlies (που συνεχώς ανεβαίνουν, έχοντας ρεκόρ 8-2 στα τελευταία 10 παιχνίδια), ακόμα και άμυνα (λέμε τώρα)! Πώς να του αρνηθούμε εμείς μετά μία All-Star επιλογή;

Amare Stoudemire: Ο Amare σίγουρα είναι από τους πιο κακότυχους παίκτες του σύγχρονου NBA. Η microfracture surgery, όμως, και τα προβλήματα με το μάτι του δεν έχουν καταφέρει να του αφαιρέσουν το status ως του πιο εκρηκτικού big man στη Δύση. Πέρσι δεν προσαρμόστηκε ποτέ ολοκληρωτικά στις επιταγές του Terry Porter, όμως φέτος η επιστροφή στο run-n-gun υπό τον Alvin Gentry μόνο καλό του έχει κάνει. Τα pick-n-rolls του με το Nash προκαλούν και φέτος πάρα πολλά προβλήματα στις υπόλοιπες 29 ομάδες, ενώ το face-up game του είναι ως συνήθως αποτελεσματικό και θεαματικό μαζί. Δυστυχώς, τα All-Star Games είναι η καλύτερή του ανάμνηση από κάθε σεζόν τα τελευταία χρόνια και μάλλον έτσι θα γίνει και φέτος, αφού τη σύγχρονη εποχή σε τελικούς NBA παίζοντας run-n-gun κανείς δε φτάνει.

Chris Kaman: Ο οποιοσδήποτε αναλυτής θα έλεγε πριν την αρχή της χρονιάς ότι ο πρωταγωνιστής των Clippers φέτος θα ήταν ή ο Blake Griffin ή ο Baron Davis. Ο Griffin δε συστήθηκε ποτέ (και ούτε πρόκειται) στη σεζόν 2009-2010, ο B-Diddy είναι αισθητά βελτιωμένος σε σχέση με πέρσι αλλά όχι (ακόμα) σε επίπεδο Golden State, οπότε ποιος μένει; Ο Kaman βέβαια, που έχει αθόρυβα αναπτύξει ένα πολύ όμορφο και πολύμορφο post game από το οποίο αντλεί κάμποσους πόντους, ενώ αποτελεί ταυτόχρονα εγγύηση στα rebounds και στις τάπες. Εξάλλου, η παρουσία του έτερου ικανού ψηλού Marcus Camby δε φαίνεται να τον επηρεάζει ιδιαίτερα. Σίγουρα ο τραυματισμός του Griffin τον ευνόησε αρκετά, αλλά με τις τωρινές του εμφανίσεις ο Kaman υπενθυμίζει σε όλους μας ότι ήταν επάξια το 6ο pick στο φημισμένο draft του 2003.

So... you wanna be a tough guy, huh?




Το μπάσκετ είναι άθλημα υψηλού ανταγωνισμού, αγωνιστικής στρατηγικής και ψυχολογικής "μάχης". Αν αφήσεις τον αντίπαλο να πιστέψει ότι μπορεί να σε κερδίσει εύκολα και είσαι παθητικός στα τεχνάσματά του, τότε του δίνεις το δικαίωμα να σε αμφισβητήσει και ίσως μελλοντικά να σε κερδίσει. Χάνεις, πάντως, σίγουρα το ψυχολογικό κομμάτι, το οποίο αρκετές φορές είναι πολύ σημαντικό. Για αυτό το λόγο, οι περισσότερες ομάδες έχουν ανθρώπους που ένας από τους στόχους τους μέσα στο παρκέ είναι να βγάλουν την ενέργεια τους, να κάνουν το απαραίτητο trash-talking στον αντίπαλο, να υποστηρίξουν τους συμπαίκτες του, να δείξουν ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσουν. Πολλές φορές, οι συγκεκριμένοι αθλητές υπερβαίνουν τα όρια και λόγω και της έντασης του αγώνα προβαίνουν σε ενέργειες που όλοι τις χαρακτηρίζουμε καταδικαστέες. Πολλοί, ωστόσο, υποστηρίζουν ότι είναι και αυτός ένας τρόπος για να νικήσεις πνευματικά τον αντίπαλο και για αυτό τις περισσότερες φορές είναι πολύ αγαπητοί στις ομάδες τους. Όσο για το κοινό; Οι οπαδοί της ομάδας τους λατρεύουν και όλοι οι υπόλοιποι τους μισούν. Σήμερα, λοιπόν, εμείς θα δούμε τους 5 πιο "σκληρούς" των παρκέ του ΝΒΑ στις μέρες μας.

5) Anderson Varejao

Όλοι μας ξέρουμε τον Anderson Varejao, ακόμα κι όσοι δεν παρακολουθούν ΝΒΑ. Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει άλλωστε το δολοφονικό χτύπημά του στο Νίκο Ζήση στο Mundobasket της Ιαπωνίας; Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το περιστατικό δεν ήταν μοναδικό για το Varejao. Πρόκειται για έναν από τους πιο σκληρούς παίκτες του ΝΒΑ. Το περίεργο παρουσιαστικό του και το ανάλαφρο (σχεδόν χοροπηδηχτό) περπάτημά του προμηνύουν ότι πρόκειται για έναν "περίεργο" τύπο. Οι περισσότεροι στην Ελλάδα, τον θεωρούμε "άσχετο, άτεχνο κλπ.". Όποιος έχει παρακολουθήσει, πάντως, πολλά παιχνίδια των Cavs θα έχει καταλάβει ότι ο Varejao είναι ένας από τους πιο χρήσιμους παίκτες της ομάδας και για αυτό είναι τόσο αγαπητός στο Ohio. Η πιεστική του άμυνα, τα πολλά και αναπάντεχα rebounds του (κυρίως τα επιθετικά), το ασταμάτητο τρέξιμό του, ο αλτρουισμός του, οι τάπες και τα κλεψίματά του και σαφέστατα τα σκληρά του fouls αποτελούν τα trademarks του. Όταν, μάλιστα, συμβάλλει και στον επιθετικό τομέα (το οποίο κάνει αρκετά τον τελευταίο καιρό) τότε πρόκειται για έναν πολύ σημαντικό παίκτη που φέρνει τρομερή ενέργεια στο παρκέ και μπορεί να εκνευρίσει κάθε αντίπαλο (και οπαδό). Όποιου δεν του "γεμίζει το μάτι" ίσως θα έπρεπε να ρίξει μια ματιά στο video που ακολουθεί για να πειστεί ότι ο Anderson Varejao ανήκει πραγματικά σε αυτήν την κατηγορία, αφού ούτε καν μορφάζει μετά το ύπουλο χτύπημα του Ray Allen.




4) Rasheed Wallace

Όλοι μας ξέρουμε και έχουμε αγαπήσει το Sheed για την... πληθωρική συμπεριφορά του εντός παρκέ. Πλέον μπορεί να μην αγωνίζεται στο επίπεδο του παρελθόντος, ωστόσο και τη φετινή σεζόν στο ΝΒΑ είναι ο παίκτης που έχει δεχτεί τις περισσότερες τεχνικές ποινές. Μέλος των Portland Jail Blazers (πήραν αυτό το παρατσούκλι λόγω των πολλών συλλήψεων παικτών τους) στις αρχές των 00's, ο Sheed ήταν συμπαίκτης με πολλά "διαμάντια" όπως ο Bonzi Wells, o Shawn Kemp, o Rubben Patterson, o Damon Stoudamire, o Zach Randolph και φυσικά ο Qyntel Woods, οπότε καταλαβαίνουμε ότι έμαθε (και δίδαξε) από τους καλύτερους. Εκτός αυτών των δραστηριοτήτων του πάντως, ο Sheed υπήρξε πάντα ένας εξαιρετικός αμυντικός, πολύ καλός περιφερειακός shooter και γενικά ένας παίκτης υψηλού επιπέδου. Τα αστεία του, οι συνεχείς του διαμαρτυρίες στους διαιτητές, το δεινό trash-talking του και ο εν γένει χαρακτήρας του, ωστόσο, πάντα τον έκαναν αρεστό στους συμπαίκτες του. Όσο για τους αντιπάλους; Μέσα στο παρκέ όποιος δεν φοράει φανέλα της ομάδας του είναι εχθρός και ο Sheed φροντίζει πάντα αυτό να γίνει κατανοητό.



3) Βen Wallace

Και μόνο το παρουσιαστικό του μπορεί να τρομάξει κάθε επίδοξο εισβολέα στη ρακέτα του. Μπορεί να μην είναι πολύ ψηλός, η εκπληκτική σωματοδομή του ωστόσο σε συνδυασμό με το δολοφονικό του βλέμμα μαρτυρούν ότι ο Ben Wallace είναι ένας από τους "σκληρούς". Μαζί με το Rasheed και τους υπόλοιπους Pistons συνέθεσαν ένα τρομερά σκληρό και αμυντικό σύνολο από το 2004-2006, το οποίο ήταν ό,τι πιο κοντινό στους περίφημους Bad Boys που απολάμβαναν οι φίλοι του Detroit στα 80's με Bill Laimbeer, Isiah Thomas κλπ. Μετά το σύντομο πέρασμά του από το Chicago και το Cleveland, ο Big Ben επέστρεψε φέτος στους αγαπημένους του Pistons, όπου αποθεώνεται σε κάθε αγώνα. Η άμυνά του είναι υψηλότατου επιπέδου και παρά το ύψος του (2.06 m) καταφέρνει να κάνει αρκετές τάπες (2.1 ανά αγώνα σε όλη του την καριέρα) χάρη στην εξαιρετική του αντίληψη και το σωστό του timing. Γενικά, ο Ben είναι από τους centers που θέλουν να δείχνουν ότι είναι κυρίαρχοι στο χώρο τους και επιστρατεύει κάθε μέσο για να το πετύχει. Χαρακτηριστικό της καριέρας του αποτελεί αδιαμφισβήτητα ότι ήταν αυτός που ξεκίνησε έναν από τους μεγαλύτερους καυγάδες στην ιστορία του ΝΒΑ και στον οποίο είχαν μπλεχτεί και οπαδοί των Pistons. Ήταν μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της λίγκας και οι ποινές στους συμμετέχοντες ήταν βαρύτατες. Όσοι δεν έχουν δει το "Malice in the Palace" (που δε νομίζω να υπάρχουν πολλοί), ας δουν το παρακάτω video.



2) Kevin Garnett

Όλοι γνωρίζουν ότι ο Kevin Garnett είναι ένας πάρα πολύ ταλαντούχος παίκτης. Η καριέρα του, άλλωστε μιλάει από μόνη της (ΜVP award, Defensive Player of the Year, All-Star κλπ). Αποτελεί, ωστόσο, και έναν από τους βασικούς λόγους για τον οποίο πολλοί οπαδοί του ΝΒΑ σιχαίνονται τους Boston Celtics. Η σκληρή του άμυνα, το συνεχόμενο trash-talking του, το υπεροπτικό ύφος και οι προκλητικές ενέργειές του εντός παρκέ μπορεί να προκαλούν κύματα χειροκροτημάτων στο Garden, αλλά οπουδήποτε αλλού δεν γίνονται ανεκτά. Μάλιστα σε μια πρόσφατη έρευνα ο KG ψηφίστηκε από παίκτες του πρωταθλήματος ως ο μεγαλύτερος trash-talker με το εντυπωσιακό 62%! Ο Jose Calderon σίγουρα θα υποστήριζε τα ευρήματα της έρευνας αν κρίνουμε από το παρακάτω video.



Όσο για το Jerryd Bayless; Nομίζω ότι μετά τα γαβγίσματα (!) του KG προς το μέρος του, θα είχε να πει και αυτός δύο λόγια για τον άσο των Celtics.



1) Ron Artest

Δε θα μπορούσε να βρίσκεται άλλος στην πρώτη θέση. Ο Ron Artest είναι αυτήν τη στιγμή χωρίς αμφιβολία ο πιο "σκληρός" παίκτης στο ΝΒΑ. Με τον ίδιο να υποστηρίζει ότι η φιλοσοφία του στη ζωή είναι αυτή του "ghetto", ο Αrtest είναι από τους τύπους που δεν υποχωρούν και με τους οποίους δε θέλεις να μπλέξεις. Οι οπαδοί των Pistons το ξέρουν πλέον καλά, καθώς όπως θα είδατε και στο video παραπάνω δε δίστασε να επιτεθεί σε μια ολόκληρη κερκίδα από την οποία του πετάξανε ένα μπουκάλι μπύρας. Αλλά και εντός παρκέ, ο Ron-Ron είναι πραγματικά απροσπέλαστος. Πρόκειται για έναν ικανότατο αμυντικό με τρομερά σωματικά προσόντα και βλέμμα που παγώνει. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι μια φορά όταν ήταν μικρός και έπαιζε μπάσκετ στη Νέα Υόρκη, είδε να σκοτώνουν μπροστά του ένα συναθλητή του με το πόδι ενός τραπεζιού και ότι δε θα μπορούσε να μην είχε γίνει tough guy υπό αυτές τις συνθήκες. Δε διστάζει να πει τη γνώμη του και το χειρότερο τις περισσότερες φορές είναι ότι δε διστάζει να πράξει και ανάλογα με αυτήν. Το ποιος είναι απέναντί του δεν έχει σημασία όπως και θα δείτε στο video που επιτίθεται στον Kobe.



Συμπεριφορές σαν και αυτή, ωστόσο, σε συνδυασμό με τις αμυντικές του ικανότητες τού έφεραν ένα συμβόλαιο με τους Lakers, οι οποίοι αντιμετωπίζοντάς τον πέρυσι στα playoffs κατάλαβαν ότι τέτοιους παίκτες δεν τους θέλεις για αντιπάλους σου, αλλά μόνο για συμπαίκτες. Έτσι ο Ron συνεχίζει να σπέρνει τον τρόμο πλέον στο Staples Center (όχι ότι έχει ενδοιασμό να το κάνει και εκτός έδρας) και παραμένει τελικά ο απόλυτος ορισμός του "tough guy".

P.S. Αν νομίζετε ότι έχουμε ξεχάσει κάποιον που άξιζε να είναι σε αυτό το Top 5, περιμένουμε τα σχόλιά σας!

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Euroleague Watch: Week 10




Ολυμπιακός - Partizan 81-60

Στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός είχε εξασφαλισμένη την πρώτη θέση στον όμιλο και έτσι το ματς για αυτόν ήταν διαδικαστική υπόθεση. Για αυτόν το λόγο ξεκίνησε νωχελικά τον αγώνα. Στην επίθεση οι γηπεδούχοι δυσκολεύτηκαν λίγο να προσαρμοστούν στα δεδομένα που έθεταν τα 230 εκατοστά του Slavko Vranes (αλλά και η ζώνη του Vujosevic), ενώ στην άμυνα ήταν χαλαροί. Στο 2ο ημίχρονο ωστόσο βελτιώθηκαν αμυντικά, πίεσαν τους όχι και τόσο καλούς στο ball-handling Σέρβους, κατάφεραν να κάνουν 16 κλεψίματα και ως φυσικό επακόλουθο έφεραν σε πέρας πολλούς αιφνιδιασμούς που διευκόλυναν πολύ τη νίκη της ομάδας.

Πρωταγωνιστής ήταν για μια ακόμα φορά ο Milos Teodosic, ο οποίος εν τη απουσία του Θοδωρή Παπαλουκά ανέλαβε την πλήρη καθοδήγηση της ομάδας και με 9 assists και μόλις 1 λάθος μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι πέτυχε στην αποστολή του. Συν τοις άλλοις είχε και 4 κλεψίματα και 3 τάπες (!), δείχνοντας και την αφοσίωσή του στην άμυνα.

Από τους υπόλοιπους, ο Kleiza έκανε τα αναμενόμενα (16 pts, 4 rebs), ο Halperin ήταν εξαιρετικός στο shot selection του με 14 πόντους, ενώ πολύ θετικός ήταν και ο Patrick Beverley που εκτός των 9 πόντων και 2 κλεψιμάτων σε 16 λεπτά συμμετοχής, πρωταγωνίστησε και στη φάση του αγώνα σε ένα posterizing κάρφωμα στον αιφνιδιασμό. Αντίθετα, ο Scoonie Penn έδειξε ανέτοιμος και δεν μπόρεσε να δώσει το στίγμα του στα 12 λεπτά που αγωνίστηκε. Η Partizan από την άλλη προσπάθησε αρκετά στο 1ο ημίχρονο, αλλά μόλις η διαφορά ανέβηκε στο 2ο δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Καλύτεροί της παίκτες ήταν οι δύο Αμερικανοί, Bo McCalebb και Lawrence Roberts με 14 πόντους έκαστος.

Και οι δύο ομάδες περιμένουν πλέον την κλήρωση της Δευτέρας. Σε αυτήν ο Ολυμπιακός φαίνεται να ξέρει ήδη τους δύο αντιπάλους του, δηλαδή την Caja Laboral και την Khimki και περιμένει ή την Cibona ή την Prokom σε έναν όμιλο όπου με την απαραίτητη σε αυτό το επίπεδο προσοχή και σοβαρότητα, μπορεί να βγει πρώτος, ερχόμενος έτσι ακόμα πιο κοντά στο Final Four του Παρισιού. Αντίθετα η Partizan θα περιμένει μέχρι τη Δευτέρα για να μάθει σε ποιον όμιλο θα κληρωθεί.

Oldenburg - Παναθηναϊκός 64-67

Ο αγώνας του Παναθηναϊκού στη Γερμανία θεωρητικά δεν ήταν βαθμολογικά αδιάφορος (εξαρτώταν από το τι θα έκανε η Real, που τελικά νίκησε), όμως απεδείχθη ποιοτικά κακός. Κακές και πρόχειρες επιθέσεις, κυρίως από την Oldenburg, και έλλειψη οργάνωσης από τον Παναθηναϊκό (που έκανε 14 λάθη, επιτρέποντας στους Γερμανούς να κάνουν 7 κλεψίματα) συνέθεσαν την εικόνα ενός παιχνιδιού που κι ο Obradovic θα προτιμούσε να ξεχάσει γρήγορα.

H Oldenburg το πάλεψε και ίσως να είχε πάρει τη νίκη αν τα τρίποντα, στα οποία βασίστηκε υπέρ του δέοντος (33 σουτ από τα 6.25, έναντι 31 διπόντων) έμπαιναν με μεγαλύτερη συχνότητα από το 27%. Από την άλλη μεριά, η απουσία του Pekovic φάνηκε ξεκάθαρα, αφού ο Batiste, παρότι εξαιρετικός και σίγουρα MVP του ματς, ήταν κάποιες στιγμές σαν να παλεύει μόνος του κοντά στο καλάθι στην επίθεση. Παρ' όλα αυτά, η κλάση των παικτών του ΠΑΟ μίλησε στα κρίσιμα τελευταία λεπτά, όταν ένα signature running σουτ του Saras, ένα hustle play από τον Καλάθη και μερικές καλές ομαδικές άμυνες μοιραία βραχυκύκλωσαν τους Γερμανούς και έφεραν τη νίκη γοήτρου.

Η ευκαιρία να ξεκινήσει βασικός ο Καλάθης και να παίξει 32 ολόκληρα λεπτά ήταν μάλλον το σημαντικότερο που αποκόμισε ο Παναθηναϊκός από αυτόν τον αγώνα. Ο ομογενής point guard μπορούμε να πούμε ότι τα πήγε ικανοποιητικά. Δεν παρασυρόταν σε τόσο βεβιασμένες ενέργειες όπως σε προηγούμενα ματς (τα 3 λάθη του δεν είναι πολλά, τηρουμένων των προσδοκιών), επέβαλε το ρυθμό όταν έπρεπε και έδειξε κατά διαστήματα την απαιτούμενη επιθετικότητα, η οποία τον οδήγησε στη γραμμή για 7 συνολικά βολές. Το περιφερειακό του σουτ θα επιδέχεται πάντα βελτίωσης, όμως τα σημάδια είναι αν μη τι άλλο ενθαρρυντικά.

Μαρούσι - Maccabi Tel Aviv 83-75

Είναι προφανέστατα μεγάλο κατόρθωμα για το Μαρούσι να περάσει στο Top 16 στην πρώτη κιόλας χρονιά του στην Euroleague, δεδομένων και των προβλήματων όλων των ειδών που βιώνει αυτήν την εποχή. Γι' αυτό και του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Η πρόκριση όμως αυτή δεν ήρθε εύκολα.

Στο 1ο ημίχρονο το Μαρούσι παρουσιάστηκε ιδιαίτερα αγχωμένο και κατά στιγμές αποπροσανατολισμένο. Η ζώνη του Gherson το δυσκόλευε, τα περιφερειακά του σουτ δεν έμπαιναν με τίποτα κι έτσι στηριζόταν σε εκτός συστημάτων ατομικές προσπάθειες των Καϊμακόγλου (με μερικά δυνατά drives) και Homan (που έπαιρνε καλες θέσεις για rebounds κάτω από το καλάθι αλλά ήταν ελαφρά αναποτελεσματικός στο τελείωμα των φάσεων). Η Maccabi από την άλλη φαινόταν υπέρ του δέοντος casual αρκετές φορές στην επίθεση και έδειχνε να μην καίγεται ιδιαίτερα για το παιχνίδι. Κύριο μέλημά της ήταν να τρέξει στο transition και δευτερευόντως να περάσει την μπάλα στους ψηλούς Fischer και Lasme, για τους οποίους το Μαρούσι δεν είχε έτοιμη απάντηση.

Στο 2ο ημίχρονο το Μαρούσι μπήκε πιο οργανωμένα, έψαχνε πιο πολύ τις επιθέσεις του και κατάφερνε να σκοράρει με μεγαλύτερη ευκολία. Ο ρυθμός του παιχνιδιού ανέβηκε, το παιχνίδι έγινε derby για τα καλά, για να φτάσουμε στο κρίσιμο 4ο δεκάλεπτο όπου η Maccabi έπαθε κυριολεκτικά black out, επιτρέποντας στην ελληνική ομάδα να πάει μέσα σε 6 λεπτά από το -3 στο +11. Προσωπικά θεωρώ ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει για αυτά τα 6 άποντα λεπτά ο Gherson, ο οποίος επέμενε να βασίζεται σε προβλέψιμα isolations του Perkins στην περιφέρεια και του Anderson στο low post, ενώ ήταν φανερό ότι αυτά δεν απέφεραν κάτι καλό. Δεν άλλαξε, λοιπόν, έγκαιρα το επιθετικό πλάνο του για να αντιμετωπίσει την προσαρμοσμένη άμυνα του Αμαρουσίου, επέτρεπε σε Perkins και Wisniewski να ταλαιπωρούν άσκοπα την μπάλα, ενώ ξέχασε τελείως το Fischer στον πάγκο, όταν έπρεπε να κάνει κάτι για την παντελή ανικανότητα των ψηλών του να εξασφαλίσουν το οποιοδήποτε αμυντικό rebound.



Η έφεση του Αμαρουσίου στο επιθετικό rebound ανήλθε σε εντυπωσιακά επίπεδα και ουσιαστικά έκρινε το ματς. Συγκεκριμένα, εξασφάλισε σχεδόν τα μισά (!!) διαθέσιμα rebounds από το καλάθι των Ισραηλινών, ποσοστό απίστευτο και πρωτοφανές που θα έπρεπε να ντροπιάζει πραγματικά τη frontline της Maccabi. Δεύτερο σημαντικότατο στοιχείο αποτέλεσε η συχνότητα με την οποία οι παίκτες του Αμαρουσίου κέρδιζαν και ευστοχούσαν σε βολές (27 εύστοχες βολές έναντι 58 σουτ εντός παιδιάς!). Πολλά από τα fouls που οδήγησαν σε αυτόν τον αριθμό βολών προήλθαν βέβαια από τα πάρα πολλά κερδισμένα επιθετικά rebounds.

Τη μερίδα του λέοντος (6) από αυτά τα off. rebounds εξασφάλισε ο μαχητικός Homan, που κρατούσε όρθιο το Μαρούσι κοντά στο καλάθι, την ώρα που ο Μαυροειδής έκανε ένα μέτριο ματς. Ο Καϊμακόγλου έβαζε αθόρυβα πόντους, όλους καίριους και καθόλη τη διάρκεια του αγώνα, ενώ ο Πελεκάνος περιόρισε όσο έπρεπε τον Anderson και προσέφερε το γνωστό του hustling. Οι Καλάθης και Nadjfeji έβαλαν 2 συνεχόμενα καθοριστικά τρίποντα που έγειραν την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του Μπαρτζώκα, ενώ και ο Jamon Lucas έβαλε στο τέλος κρισιμότατα καλάθια που αποτελείωσαν τη Maccabi, προσπερνώντας την κακή του απόδοση μέχρι τότε.

Εν τέλει, το Μαρούσι έμαθε από τις ήττες απειρίας του στη regular season και έπαιξε σωστά και ψυχωμένα όταν έπρεπε, κερδίζοντας πανάξια την είσοδο στη φάση των 16 καλύτερων ομάδων της Ευρώπης. Από εδώ και πέρα τα πράγματα είναι δύσκολα, η πρόκριση στους "8" ίσως ακατόρθωτη, όμως το σίγουρο είναι ότι η σχετική έλλειψη άγχους που θα έχουν οι παίκτες του θα μας χαρίσει μερικά ωραία παιχνίδια!

Μ.Π. & Β.Α.

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

NBA 24/7: 14 Ιανουαρίου




Έχουμε φτάσει σχεδόν στα μισά της NBA season και τα πράγματα αρχίζουν να "ζεσταίνονται". Αμφίρροπα παιχνίδια διεξάγονται καθημερινά και οι ομάδες επεξεργάζονται πυρετωδώς διάφορα trade options πριν την deadline του Φεβρουαρίου, ενόψει της τελικής ευθείας προς τα playoffs. Ας σχολιάσουμε, λοιπόν, μερικά αξιοσημείωτα τρέχοντα θέματα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού.
  • Ένας από τους αγαπημένους μου παίκτες, ο Stephen Jackson, φαίνεται να έχει βρει τον εαυτό του στη Charlotte. Όχι μόνο έχει επωμιστεί το ρόλο του ηγέτη και του αρχισκόρερ της ομάδας, αλλά δείχνει πλέον να παίζει με μία ενέργεια, όρεξη και προσήλωση που είχα καιρό να δω από αυτόν. Πολλά συγχαρητήρια πρέπει να δωθούν φυσικά στο Larry Brown, που απ' ότι φαίνεται έχει καταφέρει να του εμφυσήσει τη φιλοσοφία του και να τον κάνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την ομάδα απ' ότι συνήθιζε. Το γεμάτο αυτοπεποίθηση παιχνίδι του S-Jax σε συνδυασμό με το γνωστό ασταμάτητο hustling του Gerald Wallace έχουν φέρει τους αμυντικά ασφυκτικούς Bobcats (98.8 defensive rating, 2οι στην Ανατολή, 3οι στο NBA μετά από Celtics και Lakers) στην 7η θέση της περιφέρειας και ίσως ήρθε η ώρα να μπουν για πρώτη φορά στα playoffs.
  • Ο τραυματισμός του Kevin Garnett ήρθε να μας θυμήσει τους φόβους που εκφράζαμε το καλοκαίρι για τη σεζόν των Celtics στην περίπτωση που τα γόνατα πρόδιδαν τον KG. Ο Rasheed Wallace έχει βελτιώσει την απόδοσή του σε αυτό το διάστημα, όμως το κενό του KG φαίνεται στο 5-5 των τελευταίων 10 παιχνιδιών. Είναι αυτονόητο ότι όλοι οι βασικοί μοχλοί των Celtics (Garnett, Allen, Pierce, Rondo) πρέπει να είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση όταν έρθουν τα playoffs για να αποτελέσουν οι C's σοβαρή απειλή για τον τίτλο. Ο Rondo πάντως κάνει το καθήκον του μέχρι στιγμής, αποτελώντας φέτος έναν πραγματικό floor general στον "άσο" των Βοστωνέζων.
  • Ο παίκτης για τον οποίο γίνεται το περισσότερο trade talk αυτόν τον καιρό είναι ασφαλώς ο Chris Bosh. Οι Raptors βρίσκονται μπροστά σε ένα σοβαρότατο δίλημμα. Μπορούν να δώσουν τώρα τον Bosh, χάνοντας τεράστιο μέρος από τη δύναμή τους και θυσιάζοντας ουσιαστικά την τρέχουσα σεζόν, αλλά παίρνοντας ταυτόχρονα αξιόλογα ανταλλάγματα (με τη μορφή ταλέντου ή expiring contracts). Μπορούν όμως και να τον κρατήσουν μέχρι το καλοκαίρι, κάνοντας ένα ισχυρό push για το 2ο γύρο των playoffs (μιας και τελευταία η απόδοσή τους έχει ανέβει σημαντικά και η άμυνά τους έχει σχετικά βελτιωθεί) αλλά χωρίς να αποκομίσουν το παραμικρό το καλοκαίρι από τη φυγή του. Και λέω τη φυγή του επειδή είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Bosh θέλει να φύγει από το Toronto, καθώς πιστεύει ότι έδωσε ό,τι μπορούσε στην ομάδα και την πόλη, προτιμώντας πλέον να εγκατασταθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρώτη επιλογή του είναι λογικά κάποιοι από τους Mavericks ή Rockets (που εδράζονται στο Texas, τη γενέτειρά του), ενώ τον γλυκοκοιτάζει από μακριά και το Chicago. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι θα παραμείνει στο Toronto μέχρι το καλοκαίρι.
  • Αυτή η σεζόν είναι σίγουρα, μέχρι τώρα τουλάχιστον, ένα κακό όνειρο για τους οπαδούς των Pistons. Σαν να μην έφταναν οι πολλοί και σημαντικοί τραυματισμοί (Gordon, Hamilton, Prince, Villanueva), βλέπουν φέτος το Detroit να έχει μετατραπεί από τον αμυντικό φόβο και τρόμο των 00's και τους 6 συνεχόμενους conference finals στην ομάδα με το 3ο χειρότερο efficiency differential (off. rating μείον def. rating) στο NBA, μία πτώση πραγματικά ραγδαία. Αυτά παθαίνει κανείς, όμως, όταν δεν έχει έναν ικανό true point guard και μία αξιόπιστη γραμμή ψηλών.  Η εξαιρετικά ελπιδοφόρα rookie season του Jerebko ίσως να είναι το μοναδικό πράγμα που θα θυμούνται οι κάτοικοι του Detroit στο μέλλον από τη σεζόν 2009-2010.
  • Ένα πρόσωπο που μας απασχολεί πολύ τον τελευταίο καιρό, αλλά όχι για αγωνιστικούς λόγους, είναι και ο Tracy McGrady, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε αμοιβαία συμφωνημένη αποχή από τις δραστηριότητες των Rockets. Τα λεφτά που προβλέπει η τρέχουσα τελευταία χρονιά του συμβολαίου του ($22.5 εκ.) είναι τα περισσότερα στο NBA και όπως είναι λογικό αυτό τον κάνει ιδιαίτερα ελκυστικό "δόλωμα" για trade. Τόσο ελκυστικό που οι Sixers φημολογείται ότι προσφέρουν μετά χαράς τον ταλαντούχο, χρήσιμο και underrated Andre Iguodala (μαζί με τον έχοντα "βαρύ" συμβόλαιο Samuel Dalembert) ως μέρος μίας συμφωνίας που θα τους απέφερε τον T-Mac. Η επιθυμία αυτή των Sixers μπορεί να εξηγηθεί αφενός από την διογκoύμενη απελπισία τους λόγω της συνεχιζόμενης (εδώ και αρκετά χρόνια) μετριότητάς τους και αφετέρου από την ολοένα και μεγαλύτερης προτεραιότητα που δίνεται από τις ομάδες σε οικονομικά αντί για αγωνιστικά κριτήρια κατά τη λήψη αποφάσεων για trades ή signings.
  • Σήμερα πληροφορηθήκαμε ένα νέο που σίγουρα θα απογοητεύσει όποιον το διαβάσει. Ο Blake Griffin δε θα αγωνιστεί τελικά καθόλου τη φετινή χρονιά, μετά την επανεξέτασή του από τους γιατρούς των Clippers. Αν και δεν είμαστε δεισιδαίμονες, για άλλη μία φορά θα πρέπει να απορήσουμε με την απίστευτη "κατάρα" που κατατρέχει αυτό το franchise και καταστρέφει συνεχώς την οποιαδήποτε απόπειρά του να ξεφύγει από το status του "φτωχού συγγενή" των υπόλοιπων 29 ομάδων. Ελπίζουμε μόνο να μην επηρεαστεί από αυτήν την ατυχία η τρέχουσα καλή φόρμα των Clips, που αποδίδουν καλό μπάσκετ (για τα standards τους) και βρίσκονται 3 παιχνίδια πίσω από τους Rockets και την 8η θέση της Δύσης, με το Baron Davis να παίζει πιο σοβαρά αγώνα με τον αγώνα και τον Kaman να συνεχίζει να διανύει εκπληκτική σεζόν, θέτοντας σοβαρή υποψηφιότητα για το All-Star Game. Επίσης ελπίζουμε να μην ακολουθήσει ο Griffin τελικά την πορεία του Oden.
  • Οι Thunder παρουσιάζονται τόσο βελτιωμένοι τη φετινή χρονιά, που έχουν αναγκάσει τους αντιπάλους τους (εν προκειμένω τους Knicks) να αναφέρονται σε φαντάσματα προκειμένου να δικαιολογήσουν την ανεπάρκειά τους. Η νεανική Oklahoma City παίζει ένα από τα πιο θεαματικά στιλ μπάσκετ στο league, είναι ικανότατη αμυντικά (6η σε defensive rating στο NBA, από 20η πέρσι) και η συνεχιζόμενη ωρίμανση των Durant, Westbrook και Green τους χρίζει πλέον σοβαρό φαβορί για τα playoffs. Το trade που έφερε τον Eric Maynor δε θα μπορούσε παρά να αποδειχθεί επικερδές, καθώς προσφέρει ποιοτικά σουτ και σταθερό ballhandling ως αλλαγή του Westbrook. O Durant σκοράρει με καταιγιστικούς ρυθμούς (σχεδόν 49% ευστοχία σε 20 σουτ ανά αγώνα) αλλά συνεισφέρει και στα rebounds (7 ανά αγώνα). Στα playoffs τα πράγματα θα είναι δύσκολα χωρίς κάποιον αξιόπιστο ψηλό, γι' αυτό και επιβάλλεται κάποιο trade τώρα ή το καλοκαίρι για κάποια σίγουρη και δοκιμασμένη λύση στο low post. Οι Thunder βέβαια έχουν και άπλετο cap space για να υπογράψουν κάποιον κορυφαίο free agent. Ποιος σταρ, όμως, του NBA θέλει πραγματικά να παίξει (και να ζήσει) στην Oklahoma;

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Σκέψεις... 11/1


1) Πριν από 10 μέρες ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε την πρώτη του μεταγραφή για το 2010, ξαναφέρνοντας στην Ελλάδα και το ΣΕΦ τον James "Scoonie" Penn. Στο άκουσμα αυτής της είδησης πολλοί παραξενεύτηκαν (μεταξύ αυτών και ο γράφων). Η αλήθεια είναι ότι περίμενα ότι ο Ολυμπιακός αν προχωρούσε σε προσθήκη παίκτη, αυτός θα ήταν shooting guard. Θεωρώ, πάντως, ότι πρόκειται για μια έξυπνη κίνηση, που ενέχει βέβαια και μεγάλο ρίσκο.

Δεν αμφισβητώ ότι ο Penn είναι ένας καλός παίκτης. Αυτό, άλλωστε, είχε φανεί από πολύ νωρίς όταν αγωνιζόταν στο Ohio State με συμπαίκτη το διεθνή με τα χρώματα της Redeem Team Michael Redd και μαζί οδήγησαν το κολλέγιό τους στο Final Four του ΝCAA. Μάλιστα, όταν έφυγε από το Ohio, ο Penn είχε σημειώσει περισσότερα τρίποντα από κάθε άλλον στην ιστορία του κολλεγίου. Οι προσδοκίες, βέβαια, ήταν αρκετά υψηλές για αυτόν αλλά εφόσον δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στο επίπεδο του ΝΒΑ ήρθε στην Ευρώπη, την οποία και έχει γυρίσει διεξοδικά την τελευταία δεκαετία.

Τι προσφέρει ο Penn στον Ολυμπιακό? Είναι γεγονός ότι πριν την έναρξη της σεζόν, ο Ολυμπιακός φάνταζε παντοδύναμος στα guards. Παπαλουκάς, Teodosic, Wafer, Halperin, αλλά και Σλούκας, Beverley εγγυόνταν για την υπεροπλία της ομάδας. Όλοι ξέρουμε την εξέλιξη της υπόθεσης Wafer και το μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε ο σχεδιασμός του Ολυμπιακού. Από τη στιγμή, μάλιστα, που ο Beverley λόγω απειρίας δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της καθοδήγησης μιας τόσο μεγάλης ομάδας και ο Σλούκας δεν απολαμβάνει εμπιστοσύνης στα κρίσιμα ματς, οι ερυθρόλευκοι έχουν μείνει με Παπαλουκά, Teodosic και Halperin. Mε τους τραυματισμούς του αρχηγού του Ολυμπιακού (οι οποίοι είναι και απόρροια των πολλών λεπτών που βρίσκεται στο παρκέ) ο Teodosic έχει φτάσει να αγωνίζεται περισσότερα από 30 λεπτά τη στιγμή που πέρυσι με το ζόρι έμπαινε στο rotation της ομάδας. Υπήρχε, λοιπόν, ανάγκη για ένα γρήγορο guard, ο οποίος να μπορεί να σκοράρει αλλά και να δημιουργήσει εξίσου καλά δίνοντας έτσι ευχέρεια στον προπονητή του Ολυμπιακού ως προς το πώς θα τον χρησιμοποιήσει. Ο Penn αδιαμφισβήτητα μπορεί να το κάνει αυτό και το γεγονός ότι ξέρει την ομάδα, είναι έμπειρος και θα προσαρμοστεί γρήγορα αποτελεί έξτρα bonus. Όλοι θυμόμαστε, άλλωστε, ότι ο Αμερικανός είχε δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στον Παναθηναϊκό και ειδικά το Δημήτρη Διαμαντίδη στους τελικούς πριν 3 χρόνια. Η ταχύτητά του και η ικανότητά του να εκτελεί από μακριά (ακόμα και αν τα ποσοστά του στα τρίποντα δεν ήταν καλά τελευταία) θα βοηθήσουν σίγουρα τον Ολυμπιακό και η μεταγραφή του μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική.

Δεν πιστεύω ότι το ύψος του θα αποτελέσει τόσο πρόβλημα όσο την προηγούμενη φορά που ήταν στον Ολυμπιακό, καθώς φέτος υπάρχουν παίκτες που θα μπορούν να μαρκάρουν τους ψηλούς guards του Παναθηναϊκού και να αφήσουν το Σπανούλη (για παράδειγμα) στον Penn. H μόνη μου αμφιβολία έγκειται στο ότι ο Penn έχει πολύ καιρό να αγωνιστεί σε τόσο υψηλό επίπεδο καθώς πέρυσι έπαιζε στην Ουκρανία και φέτος στη Virtus Bologna, όπου οι απαιτήσεις δεν ήταν τόσο υψηλές. Διαθέτει, πάντως, την εμπειρία και τα προσόντα να ανταπεξέλθει ενώ και ο χρόνος είναι υπέρ του καθώς τα κρίσιμα ματς θα αρχίσουν μετά από 1 μήνα και μέχρι τότε δε θα υπάρχει τόση πίεση πάνω του.

2) Mιας και μιλάμε για τον Ολυμπιακό θα ήθελα να αναφερθώ και στο περιστατικό που έλαβε χώρα χτες στο ΣΕΦ και αφορούσε στην αποβολή του Θοδωρή Παπαλουκά από τον αγωνιστικό χώρο. Για όσους δεν έτυχε να δουν/διαβάσουν το ακριβές περιστατικό, τα γεγονότα έχουν ως εξής. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού δε βρισκόταν στην αποστολή λόγω τραυματισμού και καθόταν δίπλα στον πάγκο μαζί με τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη και τον Patrick Beverley που ήταν επίσης εκτός αποστολής. Σε μια διείσδυση του Παναγιώτη Βασιλόπουλου, ο Παπαλουκάς (αλλά και πολλοί άλλοι εκτός αυτού) θεώρησε ότι έγινε πασιφανές foul το οποίο δε σφυρίχτηκε. Ακολούθως, σηκώθηκε από τη θέση του και διαμαρτυρήθηκε στο διαιτητή, ο οποίος έτρεξε αμέσως στη γραμματεία και τον απέβαλε.

Δεν μπορώ να ξέρω τι είπε αρχικά ο Παπαλουκάς στο διαιτητή, αλλά η συγκεκριμένη απόφαση μου φαίνεται αναίτια και υπερβολική. Ο παίκτης του Ολυμπιακού δεν επηρέαζε τον αγώνα, δεν ήταν καν στην αποστολή και ο διαιτητής τον απέβαλε χωρίς δεύτερη σκέψη. Δε συμφωνώ απολύτως με το σκεπτικό "ο Παπαλουκάς είναι αρχηγός της εθνικής και μεγάλη προσωπικότητα και πώς τιμωρείται για κάτι τέτοιο?". Πιστεύω, όμως, ότι με βάση το ήθος και το όνομα του παίκτη, άξιζε τουλάχιστον μια προειδοποίηση και σίγουρα όχι μια τόσο εύκολη αρνητική αντιμετώπιση. Αν μη τι άλλο, οι διαιτητές έπρεπε να σκεφτούν ότι με αυτήν την απόφαση, που δεν επρόκειτο να επηρεάσει σε κανένα σημείο την εξέλιξη του αγώνα, θα δυναμιτιζόταν χωρίς λόγο το κλίμα. Έτσι και έγινε. Το κοινό ξεσηκώθηκε, οι γραφικότητες ξεκίνησαν και ένα ήρεμο ματς συνοδεύτηκε με τις γνωστές "μελωδίες" των ελληνικών γηπέδων. Θεωρώ ότι το μπάσκετ και η ακεραιότητα των αγώνων πρέπει να προστατεύεται και εκ των έσω και όχι να διαμαρτυρόμαστε μόνο για τους ανεγκέφαλους στις εξέδρες. Ως εκ τούτου, με βάση τα εν λόγω περιστατικά, αποφάσεις σαν και την παραπάνω κάνουν ακριβώς το αντίθετο και εκνευρίζουν τους πάντες, δηλαδή παίκτες, προπονητές και φιλάθλους.

3) Πριν από μερικές μέρες βγήκε μια ανακοίνωση στα μπασκετικά media της Αμερικής που προκάλεσε μεγάλη απορία και συνακόλουθο γέλιο σε όσους τη διάβασαν. Ο Scottie Pippen δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κοινωνικός "μαϊντανός" των media, καθώς δε βγαίνει σε αυτά πολύ συχνά. Αυτήν την εβδομάδα αποφάσισε, ωστόσο, να κάνει μια ανακοίνωση, την οποία μπορείται να βρείτε εδώ. Σε αυτήν αναφέρει ότι τον τελευταίο καιρό του γίνονται αρκετές ερωτήσεις σχετικά με το ρόλο του στην ταινία Midgets vs. Mascots και θα ήθελε να ξεκαθαρίσει μερικά πράγματα. Στη συνέχεια υποστηρίζει με μεγάλη σοβαρότητα ότι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων σε μια σκηνή, ο ηθοποιός Gary Coleman τον χτύπησε χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει εκ των προτέρων με ένα τηλέφωνο στο κεφάλι ενώ στη συνέχεια δέχθηκε επίθεση από 4 νάνους (!!). Δηλώνει μάλιστα ότι δεν έχει καμία σχέση με τον τραυματισμό ένος εξ αυτών και δε θα ήθελε να έχει καμία σχέση με την (το λιγότερο γ' κατηγορίας) ταινία που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα. Στο video που ακολουθεί μπορείτε να δείτε την επίθεση που δέχθηκε ο πρώην star των Chicago Bulls.



Αυτή η είδηση είναι πραγματικά η πιο αλλόκοτη που έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό και δε νομίζω ότι μπορώ να σχολιάσω κάτι ως προς τη λογική, τα λεγόμενα και το ύφος της ανακοίνωσης του Pippen. Νομίζω ότι μόλις τη διαβάσετε και δείτε και το σχετικό video θα έχετε και εσείς το ίδιο χαμόγελο απορίας που είχα και εγώ.

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Euroleague Watch: Week 9




Παναθηναϊκός - Prokom 74-66

Το ματς της Τετάρτης στο Ο.Α.Κ.Α. ήταν ένα τυπικό ματς του φετινού Παναθηναϊκού. Το παιχνίδι κύλαγε στα μέτρα του (με τη βοήθεια της ζώνης) μέχρι τα μέσα περίπου του 2ου δεκαλέπτου, οπότε και η ξαφνικά ανεπαρκέστατη άμυνά του, καθώς και η αδυναμία του στο αμυντικό rebound, επέτρεψε στην Prokom να ανατρέψει το -10 και να περάσει μπροστά.

Ο αγώνας, βέβαια, φαινόταν καθαρά ότι θα έληγε όταν θα μειωνόταν η αποτελεσματικότητα των Αμερικανών της πολωνικής ομάδας. Και αυτό ήταν αναπόφευκτο, εφόσον ουσιαστικά "έβγαλαν" όλο το ματς στις αντίστοιχες θέσεις τους (38 λεπτά ο Woods και ο Ewing, 37 ο Logan). Η άμυνα του Παναθηναϊκού από τα μέσα του 3ου δεκαλέπτου οργανώθηκε, ο επιθετικός ρυθμός της Prokom μετριάστηκε, όμως το σκορ παρέμενε close αφού οι επιθετικές επιλογές του ΠΑΟ δεν ήταν σταθερά αξιόπιστες. Η Prokom το πάλεψε και στην 4η περίοδο, μέχρι που η ψυχραιμία και ωριμότητα των παικτών της ελληνικής ομάδας, σε συνδυασμό με μερικές κάκιστες επιλογές του Woods σε κρισιμότατες επιθέσεις, έφεραν τη νίκη.

Ο Σπανούλης ήταν σε μέτρια βραδιά, ο Batiste μετά την 1η περίοδο σίγησε, ενώ ο Jasikevicius παρουσιάστηκε όπως τον έχουμε συνηθίσει, ορεξάτος και ικανός να δώσει ακούραστους πόντους με τις εμπνεύσεις του. Ο Pekovic θα μπορούσε να παίξει και καλύτερα, έχοντας μερικά πολύ άστοχα σουτ από κοντά, και ο Τσαρτσαρής έδωσε ευελιξία στην ομάδα με την είσοδό του, βοηθώντας την να σταματήσει το σερί των Πολωνών. Ο Καλάθης συνεχίζει να απογοητεύει αναφορικά με το jumpshot του, το οποίο συνεχίζει να είναι πολύ μακριά από το πώς το θυμάμαι από τη Florida. Τουλάχιστον είχε μία φοβερή ασίστ, που ήταν το highlight του αγώνα (μαζί με το alley-oop του Saras στον Batiste).

Caja Laboral - Μαρούσι 73-65

Η διαφορά κλάσης από τη Laboral στοίχισε στο Μαρούσι μία νίκη που θα του έδινε σχεδόν αυτόματα την πρόκριση. Στην αρχή πιστέψαμε ότι θα μπορούσε όντως να παλέψει για τη νίκη, εφόσον πήρε γρήγορα μία καλή διαφορά και έδειχνε να βρίσκει έυκολα λύσεις στην επίθεση, έχοντας ως αιχμές τον πολύ καλό Homan γύρω από το καλάθι και τον Keys από την περιφέρεια.

Το 2ο δεκάλεπτο ήταν ισορροπημένο, όμως στο 3ο η Laboral σοβαρεύτηκε και σκόραρε 27 πόντους, με τους Splitter και Teletovic να μην έχουν πραγματικά αντίπαλο. Στην τελευταία περίοδο το Μαρούσι κατάφερε να μειώσει προσωρινά, όμως ανατροπές από υποδεέστερες ομάδες μέσα σε μία τόσο δύσκολη έδρα δύσκολα ολοκληρώνονται.

Από το παιχνίδι κρατάμε την ελπιδοφόρα εμφάνιση του Igor Milosevic (3/4 σουτ με 5 assists), που φαίνεται σιγά-σιγά να βρίσκει τον τρόπο να εκδηλώσει το ταλέντο του. Επιπροσθέτως, επειδή γίνεται πολλή κουβέντα για αυτόν, η γνώμη μου για το Μαυροειδή είναι η εξής: δείχνει ξεκάθαρα ότι κατέχει άριστα την κίνηση χωρίς την μπάλα στην επίθεση κι ότι μπορεί λόγω του ελαφριάς κατασκευής του να τελειώνει γρήγορα και αποτελεσματικά τις φάσεις γύρω από το καλάθι, όμως θα χρειαστεί μεγαλύτερη ποικιλία κινήσεων στο post και καλύτερες αντιδράσεις στην άμυνα αν θέλει να κάνει μακρόχρονη και επιτυχημένη καριέρα.

Efes Pilsen - Ολυμπιακός 85-93

Στην Κωνσταντινούπολη ο Ολυμπιακός συμμετείχε για μια ακόμα φορά σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια της αγωνιστικής. Η ομάδα έπαιξε αρκετά καλά, όμως μερικές αδράνειες στην περιφερειακή άμυνα στα τελευταία λεπτά του αγώνα, έβαλαν την Efes ξανά στη διεκδίκηση της νίκης. Όταν ο ρυθμός του Ολυμπιακού ανεβαίνει τότε φαίνεται η ποιότητα της ομάδας. Ο Γιαννάκης παρά την συνεχή κριτική που δέχεται, φαίνεται να έχει καταλάβει ότι φέτος η δύναμη της ομάδας του έγκειται στο transition game και για αυτό το λόγο έχει εγκαταλείψει το πατροπαράδοτο (και αγαπημένο του) set παιχνίδι και προσπαθεί να μεταβεί σε ένα άλλο επίπεδο. Με τον Childress να μην πιάνεται όταν έβρισκε χώρο, τον Kleiza να βάζει εύκολα 16 πόντους και τον Teodosic να είναι εκπληκτικός σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού (17 πόντοι, 12 assists, 3 κλεψίματα) ο Ολυμπιακός έδειξε ότι αν βελτιώσει λίγο την περιφερειακή του άμυνα (η οποία πάντως ταυτόχρονα περιόρισε τον Igor Rakosevic και τον Bostjan Nachbar) και καταφέρει να βγάλει περισσότερους αιφνιδιασμούς τότε θα διευκολύνει σε μέγιστο βαθμό την κατάκτηση της νίκης σε κάθε ματς.

Κατά τ' άλλα καλό παιχνίδι μετά από αρκετό καιρό έκανε ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, ο οποίος αν βελτιώσει τις αντιδράσεις του μπορεί να αποδειχθεί παίχτης-κλειδί στην πιεστική άμυνα που, όπως είπα και παραπάνω, μπορεί αν απελευθερώσει το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Την επανεμφάνισή του έκανε και ο Scoonie Penn και αν και στην αρχή φαινόταν η αποχή του από τα παρκέ, στην παράταση έκανε κρίσιμες άμυνες και έβαλε και ένα σημαντικό τρίποντο. Δεν μπορεί, όμως, να κριθεί μόνο από αυτό και θα περιμένουμε να τον δούμε και στους επόμενους αγώνες. Γενικά, οι ερυθρόλευκοι είχαν ένα καλό παιχνίδι (όχι πάντως εξαιρετικό) και αν περιορίσουν τις αδράνειές τους σε κρίσιμα σημεία και δουλέψουν επιτέλους στις βολές (15/29 στην Κων/πολη) θα έχουν μια πολύ καλύτερη συνέχεια. Η πρώτη θέση στον όμιλο είναι πλέον εξασφαλισμένη και ο δρόμος προς το Final Four λίγο πιο εύκολος.

Όσον αφορά στην Efes, είναι αδιαμφισβήτητα η πιο underachieving ομάδα της Euroleague (μπορεί να τη συναγωνιστεί μόνο η Fenerbahce). Το πλούσιο roster της έθετε ως στόχο στην αρχή της χρονιάς τουλάχιστον την πρόκριση ως τους 8, ενώ οι πιο αισιόδοξοι έλεγαν και για Final Four. Αντί αυτού, η Efes αντιμετωπίζει τώρα το μεγάλο κίνδυνο του αποκλεισμού από την πρώτη φάση. Το βάρος πέφτει εξ'ολοκλήρου στον Ergin Ataman, ο οποίος δεν μπορεί να εμπνεύσει τους παίκτες του, δεν αξιοποιεί τους αστέρες της ομάδας και επιβεβαιώνει τις μειωμένες προσδοκίες που είχαμε από αυτόν. Στον προχτεσινό αγώνα, πάντως, διεκδίκησε μέχρι την τελευταία στιγμή τη νίκη με αιχμές του δόρατος τα τρίποντα του Preston Shumpert, τo inside game του Kaya Peker και την overall εμφάνιση του Charles Smith. Άξιος οργανωτής υπήρξε ο Kerem Tunceri, o οποίος ωστόσο δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στον εκτελεστικό τομέα, έχοντας 1/8 σουτ. Η Efes έπαιξε παθιασμένα, πίεσε πολύ τον Ολυμπιακό και έκανε αρκετά κλεψίματα (ασχέτως αν τα περισσότερα προήλθαν από χαλαρότητα και απροσεξία των ερυθρολεύκων) και είναι βέβαιο ότι αν είχε αγωνιστεί με το ίδιο σθένος στα προηγούμενα παιχνίδια δε θα βρισκόταν τώρα σε αυτήν τη θέση.

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Ένα "αθώο" αστείο με ένοχες συνέπειες




Πριν από μερικές ώρες ανακοινώθηκε από τον David Stern ότι ο Gilbert Arenas δε θα αγωνιστεί ξανά σε αγώνα των Wizards μέχρι να ολοκληρωθεί η δικαστική έρευνα που διεξάγεται για να αποσαφηνιστεί πλήρως το τι συνέβη στο διάσημο πλέον περιστατικό οπλοκατοχής. Φυσικά, η όλη ιστορία ξεκίνησε ως κάτι καθαρά για πλάκα, όπως έσπευσε να μας πείσει ο ίδιος ο Arenas, αλλά ήταν βέβαιο ότι το θέμα θα έπαιρνε γρήγορα διαστάσεις, αποκτώντας αρνητικότατη χροιά και ίσως στοιχίζοντας στον Gilbert τελικά την ίδια του την καριέρα. Το με πόσες, όμως, "γρατζουνιές" θα εξέλθει ο Arenas από αυτήν την ιστορία δεν είναι η πραγματική ουσία της υπόθεσης...

Θα ξεκινήσω από τα απολύτως βασικά. Το μπάσκετ είναι παραδοσιακά το πάθος της μη προνομιούχου Αφρο-αμερικανικής (κυρίως) νεολαίας, το παιχνίδι που σε κάποιους τυχερούς προσφέρει μία οδό σωτηρίας και διέξοδο από την γκρίζα και οικονομικά ανεπαρκή πραγματικότητα, πετώντας μπροστά τους ένα πακτωλό χρημάτων που μπορεί να διαφθείρει και τον πιο εγκρατή και ενάρετο από αυτούς. Δυστυχώς οι ταλαντούχοι αυτοί παίκτες συχνά δεν έχουν την πνευματική διαύγεια και ωριμότητα και την ποιότητα χαρακτήρα να διαχειριστούν επιτυχώς αυτήν τη μετάβαση από την αφάνεια και την έλλειψη ελπίδας στην αναγνώριση και το νεοπλουτισμό. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους, όπως π.χ. στο χαμηλού επιπέδου πρότερο οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον και την έλλειψη παιδείας, λόγους που μπορεί να μην εξαρτώνται και ελέγχονται από τους ίδιους. Συνέπεια αυτών είναι για πολλούς παίκτες-ανθρώπους να γίνονται δυσδιάκριτα κάποια ηθικά και κοινωνικά όρια, η περιφρόνηση των οποίων τους οδηγεί σε πράξεις κατακριτέες και επιλήψιμες. Τα παραδείγματα του παρελθόντος είναι πολλά: όπλα, μαριχουάνα, οδηγικές παραβάσεις, κτλ.

Αυτά, βεβαίως, μπορούν να συμβούν στον οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως της απόχρωσης του δέρματός του και του αν είναι επαγγελματίας αθλητής ή όχι. Το πρόβλημα όμως εντοπίζεται στο ότι αυτοί αποτελούν δημόσια πρόσωπα, είδωλα της νεολαίας, και η θέση που τους έχει προσφέρει απλόχερα το αθλητικό σύστημα στην κοινωνία είναι θέση κύρους και επιρροής. Ο Arenas, ο Randolph, ο Iverson και ο οποιοσδήποτε άλλος έχει την ηθική υποχρέωση να προσέχει περισσότερο από έναν κοινό πολίτη τις πράξεις και τα λεγόμενά του, καθώς αυτά, είτε το θέλουν (ή το γνωρίζουν) οι ίδιοι είτε όχι, έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν αρνητικά χιλιάδες νέα άτομα με χαμηλό επίπεδο αυτογνωσίας, στη θέση των οποίων βρίσκονταν και οι ίδιοι κάποτε.

Ο Arenas αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση, καθώς είναι εδώ και πολλά χρόνια γνωστή η "πολύχρωμη" προσωπικότητά του και η τάση του να ακροβατεί πάντα με τις πράξεις του στα όρια του αμφιλεγόμενου. Η παροιμιώδης "ασοβαρότητα" που τον διέπει τον εμπόδιζε να δει πόσο λεπτό ήταν το ζήτημα της φύλαξης όπλων στα αποδυτήρια μίας ομάδας. Τουναντίον, θεωρώντας ότι τελικά θα αποδειχθεί τίποτα παραπάνω από ένα πταίσμα, θεώρησε συνετό να κάνει πλάκα πάνω στο θέμα στην προθέρμανση του χθεσινού αγώνα εναντίον των Sixers.

Όπως είπαμε, όμως, το τι θα απογίνει ο Arenas δεν είναι αφορμή προβληματισμού. Θα πληρώσει την ανοησία του και ίσως κάποτε ξαναβρεί τον καλό του εαυτό. Το μεγάλο και συνεχιζόμενο πρόβλημα είναι τα συνεχή πλήγματα που εδώ και χρόνια δέχεται η εικόνα του NBA από ανόητες ενέργειες των παικτών του. Εμείς (δηλαδή οι ανοιχτόμυαλοι, αφοσιωμένοι και σταθεροί fans του NBA) δεν είμαστε αυτοί που θα δυσανασχετήσουν ιδιαίτερα με τέτοια περιστατικά, καθώς αγαπάμε πρώτιστα το ίδιο το παιχνίδι και οποιαδήποτε εξωαγωνιστική παρατυπία την αντιμετωπίζουμε πρώτιστα με χιούμορ. Δεν είμαστε όμως εμείς αυτοί στους οποίους πρέπει το NBA κάθε στιγμή να απολογείται για τα παραστρατήματα των παικτών του και να διαβεβαιώνει ότι όλα είναι "υπό έλεγχο".

Η κλίμακα, σε θέματα image της λίγκας, είναι αρκετά μεγαλύτερη. Το NBA, αποτελούμενο κατά 70% περίπου από Αφρο-αμερικανούς παίκτες, τρέμει κάθε στιγμή ότι το οποιοδήποτε δείγμα προβληματικής συμπεριφοράς από κάποιον από αυτούς θα εκλειφθεί αρνητικότατα και κατά τις επιταγές των χειρότερων στερεοτύπων από τη "λευκή Αμερική", που αποτελεί την πλειοψηφία του αγοραστικού κοινού της λίγκας. Και τα άλλα αμερικανικά επαγγελματικά leagues (NFL, NHL) έχουν προβλήματα με εγκληματικές ενέργειες των παικτών τους, όμως η καθοριστική διαφορά που βάζει σχεδόν πάντα μόνο το NBA στο στόχαστρο είναι η φύση του αθλήματος του μπάσκετ: το παρουσιαστικό κάθε μπασκετμπολίστα είναι πλήρως ορατό, άρα ο θεατής μπορεί εύκολα να διακρίνει (και να αποθηκεύσει στη μνήμη του) την εμφάνισή του και κυρίως, το χρώμα του δέρματός του.

Έτσι, μετά από κάθε σύλληψη ενός μαύρου μπασκετμπολίστα, παντού στη χώρα επαναλαμβάνεται (και ενισχύεται) η φράση "το NBA είναι ένα πρωτάθλημα γεμάτο από εγκληματίες", κάτι που πυροδοτείται βεβαίως από τον πάντα υπάρχοντα (παρά την αλλαγή εποχής μέσω Obama κτλ.), υφέρποντα αμερικανικό ρατσισμό. Ο μέσος λευκός Αμερικανός βλέπει συνεχώς τα τατουάζ του Rasheed Wallace και τα cornrows του Iverson και αυτόματα μπαίνει στην παγίδα της φυλετικής προκατάλειψης. Δεν περιμένει τίποτα καλύτερο από αυτούς από μία σύλληψη για χρήση όπλου ή κατοχή μαριχουάνας, οπότε είναι σημαντικότατο οι παίκτες αυτοί να μην του δώσουν το δικαίωμα να πει "είχα δίκιο, όλοι τους ίδιοι είναι".

Μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι σε μία κοινωνία όπως η αμερικανική, που συχνά παρουσιάζεται απευαισθητοποιημένη στη βία και τη χρήση όπλων, μία είδηση όπως αυτή δε θα προκαλέσει ιδιαίτερα μεγάλο αντίκτυπο και ότι οι περισσότεροι θα μειδιάσουν στο άκουσμά της, χαρακτηρίζοντάς την απλά ως σημείο των καιρών. Το γεγονός όμως παραμένει ότι και μόνο η ιδέα ότι κάποιος (που μπορεί να είναι μεγάλο ποσοστό των παικτών του NBA, αν πιστέψουμε τον Devin Harris) δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να φέρει όπλα όχι μόνο σε αποδυτήρια αθλητικής ομάδας, αλλά και γενικότερα σε αθλητικό χώρο (και δη σε ένα σύγχρονο κλειστό γήπεδο με οικογενειακή ατμόσφαιρα) προκαλεί ένα ελαφρύ σοκ και μας γεμίζει με απορία. Όπως απορία προκαλεί και το για ποιο λόγο μπορεί να έχει τόση ανάγκη ένας εκατομμυριούχος (όπως π.χ. ο Telfair) ένα όπλο. Η αμερικανική (των φτωχότερων αστικών στρωμάτων αλλά και γενικότερη) κουλτούρα του ανταγωνισμού μέσω του υλισμού, της επίδειξης δύναμης και κύρους μέσω της βίας δεν μπορεί προφανώς να καταπολεμηθεί από τη μία στιγμή στην άλλη σε γενικότερο πλαίσιο, όμως ειδικά το NBA πρέπει να πάρει τα σωστά μέτρα έτσι ώστε να την απομακρύνει από τα παρκέ του, για το καλό του ίδιου του παιχνιδιού.

Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε να δούμε τι θα προκύψει τελικά από αυτήν την υπόθεση. Η διασκέδασή μας από το μπασκετικό προϊόν του NBA δε θα επηρεαστεί, φυσικά, στο ελάχιστο. Εφόσον όμως ενδιαφερόμαστε για το μέλλον και την "υγεία" του πρωταθλήματος, θέλουμε να βλέπουμε την εικόνα του όσο το δυνατόν πιο αψεγάδιαστη, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι ίσως πρέπει να πούμε αντίο στον παίκτη Gilbert Arenas...

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

A1 Game of the Week: 10η αγωνιστική




ΑΕΚ - Ολυμπιακός 91-96

Όσοι πήγαν στο Ελληνικό την Κυριακή έγιναν μάρτυρες ενός πολύ ενδιαφέροντος παιχνιδιού με αρκετές ανατροπές και μεγάλη αγωνία. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από αυτούς θα μπορούσαν να κληθούν ως μάρτυρες και σε ποινική δίκη αν υπήρχε λίγη λογική στον αθλητισμό μας. Ιπτάμενα αντικείμενα στα κεφάλια διαιτητών, καπνογόνα σε κλειστό χώρο, ξυλοδαρμοί δημοσιογράφων και άλλα πολλά "κόσμησαν" για ακόμα μια φορά τον περίβολο ενός παρκέ της Ελλάδας. Το γεγονός ότι οι φωτογραφίες των ηλιθίων που επιτέθηκαν σε κάποιο δύσμοιρο κυκλοφορούσαν χτες σε όλες τις εφημερίδες και τα sites της χώρας, φαίνεται να μη συγκινεί κανέναν και φυσικά στον επόμενο αγώνα με τον Παναθηναϊκό ή κάποιον άλλον "εμπορικό-ορκισμένο" αντίπαλο οι ίδιοι άνθρωποι θα εκσφενδονίζουν οτιδήποτε βρεθεί μπροστά τους στην προσπάθεια να "βοηθήσουν" την ομάδα τους. Αυτός είναι ο "υπέροχος κόσμος της ΑΕΚ" (και του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του Άρη, του ΠΑΟΚ, του Ηρακλή κλπ.). Όσο οι ίδιες οι διοικήσεις τους χαϊδεύουν τα αυτιά και δεν τους απομονώνουν έξω από τα γήπεδα, τα φαινόμενα βίας δεν πρόκειται να σταματήσουν. Συγχαρητήρια, λοιπόν, για μια ακόμα φορά σε όλους τους αρμόδιους για το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ. Αρκεί να παίρνουμε τα μετάλλια στις εθνικές εφήβων...

Στα καθαρά αγωνιστικά τώρα, το ματς ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον και απροσδόκητα αμφίρροπο. Η ΑΕΚ παρουσιάστηκε πολύ δυνατή και με όπλο την εκτελεστική της δεινότητα πίσω από τη γραμμή του τριπόντου κατάφερε σε όλη τη διάρκεια του ματς να μείνει κοντά στο σκορ και τελικά να διεκδικήσει και τη νίκη. Ο Ολυμπιακός από την άλλη, υπερίσχυσε σε όλους τους τομείς, αλλά για μια ακόμα φορά παρουσιάστηκε πολύ ευάλωτος στην περιφερειακή του άμυνα, γεγονός που παραλίγο να του στοιχίσει το παιχνίδι. Φάνηκε μάλιστα να επιμένει στην επιλογή του για κλειστή άμυνα, προστατεύοντας τη ρακέτα του, ελπίζοντας μάλλον ότι μετά από κάποιο σημείο τα τρίποντα θα σταματήσουν να μπαίνουν. Διαψεύστηκε πανηγυρικά.

Οι παίκτες των φιλοξενούμενων παρουσιάστηκαν για ακόμα μια φορά πολύ παθητικοί, δεν εμπόδιζαν τα σουτ των αντιπάλων τους (έστω και τα πολύ μακρινά), τους άφησαν να βρουν ρυθμό, ενώ την ίδια στιγμή οι ίδιοι δεινοπαθούσαν στην περιφέρεια και ο Φλεβαράκης διατηρούσε τη ζώνη ως αμυντικό μοχλό πίεσης. Αυτό που φαινόταν ξεκάθαρα στην άμυνα του Ολυμπιακού ήταν η έλλειψη διάθεσης, καθώς μόνο ο Beverley συμμάζεψε την κατάσταση όταν μπήκε και προβλημάτισε τους Νικολαϊδη (20 πόντοι, 5/8 3pts), Green (26 πόντοι, 4/6 3pts) και McGrath (17 πόντοι, 4/11 3pts). Γενικά, τον τελευταίο καιρό οι ερυθρόλευκοι παρουσιάζονται με πεσμένο ηθικό και φαίνεται να έχουν κουραστεί από τη διαρκή αμφισβήτηση που υφίστανται τόσο οι ίδιοι, αλλά κυρίως ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μόνοι που παθιάζονται και προσπαθούν να ξελασπώσουν την ομάδα είναι οι Kleiza, Childress, Teodosic, Beverley. Η ομάδα δεν είναι σε ομαλό δρόμο, δε βελτιώνεται και ο coach φαίνεται να έχει πελαγώσει.

Στο προχτεσινό ματς, πάντως ήταν εντυπωσιακή η παρουσία του Josh Childress o οποίος έκανε ρεκόρ καριέρας με 28 πόντους, 4 rebounds, 4 assists και 4 κλεψίματα! Εξίσου καλός ήταν και ο Linas Kleiza (25 pts, 13 rebs, 3 asts), o οποίος πάντως ήταν άστοχος από τα 6.25 (1/8). Ακολούθησε σε απόδοση ο Milos Teodosic, ο οποίος με μυαλωμένες επιλογές στην επίθεση, κρίσιμες assists και καλή άμυνα στο τέλος κατάφερε να αναπληρώσει επάξια το μεγάλο κενό του Θοδωρή Παπαλουκά. Από εκεί και πέρα, μόνο ο Σχορτσιανίτης προσπάθησε να ξεχωρίσει με τους μαζεμένους πόντους του στην αρχή, όμως φορτώθηκε με fouls και κάθισε πολλή ώρα στον πάγκο. Ο Μπουρούσης έκανε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια του τα τελευταία χρόνια, ο Vujcic νικήθηκε πολλές φορές στην άμυνα (κυρίως από τον ταχύτατο Green), o Halperin τις περισσότερες φορές ήταν υπέρ του δέοντος διστακτικός και ομαδικός, ενώ ο Βασιλόπουλος συνέχισε τις απογοητευτικές φετινές εμφανίσεις του (βγάζοντας πάντως 2 κρίσιμες άμυνες στο τέλος).

Από την ΑΕΚ όλα ξεκινούσαν και τελείωναν στη γραμμή του τριπόντου. Είναι χαρακτηριστικό ότι επιχείρησε 31 τρίποντα έναντι 26 διπόντων και τελικά δικαιώθηκε. Είχε βέβαια και την τυχή με το μέρος της αρκετές φορές, αφού πολλά από αυτά ήταν υπό δυσμενείς προϋποθέσεις και ενώ ο χρόνος έληγε, αλλά όλοι ξέρουμε ότι αυτό δε σημαίνει απολύτως τίποτα και δεν υποβαθμίζει σε κανένα σημείο την εξαιρετική εμφάνιση της ομάδας. Ο Green ήταν εντυπωσιακός και έδειξε για μια ακόμα φορά ότι είναι ο ηγέτης των κιτρινόμαυρων, ο Νικολαϊδης έβαλε τα κρίσιμα και "τρελά" σουτ που συνηθίζει και ο McGrath επιχείρησε να αφήσει ένα δώρο πριν αποχωρήσει από την ομάδα, όμως τελικά αποδείχθηκε μοιραίος. Αυτό που στοίχισε στην ΑΕΚ ήταν η έλλειψη ισχυρής παρουσίας μέσα στη ρακέτα, όπου ηττήθηκε κατά κράτος από τον Ολυμπιακό. Αυτό μαρτυρούν άλλωστε και οι 4 factors.



Παρατηρώντας το διάγραμμα βλέπουμε ότι το παιχνίδι κρίθηκε στις επιθέσεις που ανανέωσε ο Ολυμπιακός. Είναι χαρακτηριστικό ότι το OR% των ερυθρολεύκων ανήλθε στο 42.1% (!!) επιτρέποντας ταυτόχρονα στην ΑΕΚ να πάρει μόνο 6 επιθετικά rebounds. Το γεγονός αυτό κατάφερε να ισοσταθμίσει την εντυπωσιακή ευστοχία των γηπεδούχων στα τρίποντα, αλλά και την επαναλαμβανόμενη πλέον αστοχία του Ολυμπιακού στις βολές (25/39). Τα λάθη κυμάνθηκαν σε χαμηλά επίπεδα και για τις δύο ομάδες, με τους φιλοξενούμενους πάντως να έχουν την πρωτοκαθεδρία και σε αυτόν τον τομέα.

Τέλος θα ήθελα να κάνω και ένα μικρό σχόλιο για τους διαιτητές του αγώνα. Δεν μπορώ να κατανοήσω τη λογική του να βλέπεις τα αίσχη γύρω σου, να δέχεσαι ο ίδιος αντικείμενο στο κεφάλι και ο αγώνας να συνεχίζεται κανονικά. Βέβαια, με τα δεδομένα της Ελλάδας σε κάθε αγωνιστική θα είχαμε και από 1-2 ματς που δε θα τελειώναν λόγω ανάλογων καταστάσεων και το prestige του πρωταθλήματος μας είναι πολύ υψηλό ώστε να δεχθούμε κάτι τέτοιο. Για αυτό προτιμάμε να κωφεύουμε στα συνεχή σήματα κινδύνου, να αφήνουμε τα πράγματα να χειροτερεύουν και τους ανεγκέφαλους να βασιλεύουν. Επίσης, δεν καταλαβαίνω με ποιο σκεπτικό ακυρώθηκε το τρίποντο του Kleiza στο 3:40 του 4ου δεκαλέπτου. Δε διαφωνώ ότι το σουτ μπορεί να είναι εκπρόθεσμο (100% βέβαιος δεν μπορεί να είναι κανείς με βάση το replay, εκτός αν κάνει ο ίδιος τον υπολογισμό). Εφόσον όμως ο διαιτητής έχει μετρήσει το καλάθι και δεν υπάρχει η βοήθεια του replay, πώς λαμβάνεται η απόφαση να μη μετρήσει τελικά?

Αφού, λοιπόν, το ματς τελείωσε "ομαλά" (δεν είχαμε δηλαδή κάποιο τραυματισμό από εξωαγωνιστικούς παράγοντες) ο Ολυμπιακός στρέφει πλέον την προσοχή του στο σημαντικό αγώνα της Πέμπτης στην Κωνσταντινούπολη, όπου θα αγωνιστεί λογικά και ο Scoonie Penn, ενώ η ΑΕΚ ετοιμάζεται για ένα ακόμα derby, αυτήν τη φορά με τον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη.

MVP: Josh Childress

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Οι επίμαχες φάσεις στο Πανιώνιος-Παναθηναϊκός


Πρώτα απ' όλα, ευχόμαστε "Καλή χρονιά!" σε όλους!

Από το παιχνίδι, τώρα, είδα μόνο τα τελευταία λεπτά, οπότε δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να έχω ολοκληρωμένη άποψη για τον αγώνα. Μοναδικός σκοπός αυτού του post είναι να σχολιάσω τις τρεις επίμαχες και συνεχόμενες φάσεις του τελευταίου λεπτού που επηρέασαν σημαντικά το αποτέλεσμα.



Στην 1η φάση, ο Tyrese Rice του Πανιωνίου σφυρίχτηκε για μεταφορά της μπάλας. Από το replay φαίνεται ότι ο διαιτητής είχε δίκιο και ότι όντως ο Rice υπέπεσε στην παράβαση. Για να πειστείτε κι εσείς, απλά δείτε το παρακάτω video. Η περίπτωση του Rice είναι παρόμοια (για να μην πω ολόιδια) με τη 2η φάση του video (αυτή του Stuckey από το Detroit-Portland).



Στη 2η φάση, που αφορά τα πιθανά βήματα του Nicholas, η άποψή μας δεν μπορεί να είναι ξεκάθαρη, καθώς δε μας προσφέρθηκε από το ΣΚΑΙ ένα replay που να δείχνει καθαρά τη φάση από την οπτική γωνία της baseline. Πάντως φαίνεται ότι (με κάθε επιφύλαξη) ο Nicholas, αφού λάβει την πάσα μετά την επαναφορά, σηκώνει και τα δύο πόδια από το παρκέ πριν ντριμπλάρει, κάτι που συνιστά βήματα. Μετά χάνει τον έλεγχο της μπάλας, ακολούθως τον ανακτά και πασάρει στο Jasikevicius, οπότε για εκείνο το σημείο δεν υπάρχει κάτι μεμπτό.

Στην 3η φάση, που αποτελεί συνέχεια της 2ης, ο Πανιώνιος διαμαρτύρεται για παράβαση 8 δευτερολέπτων. Το replay δείχνει ότι ο Batiste αποκτά την κατοχή της μπάλας περίπου στα 9.7 δευτερόλεπτα, οπότε είναι σαφές ότι τα πράγματα είναι εξαιρετικά οριακά και το σφύριγμα είναι καθαρά στην κρίση των διαιτητών.

Είναι γεγονός πάντως, ανεξάρτητα από το εν λόγω ματς, ότι το επίπεδο της διαιτησίας τον τελευταίο καιρό στην Α1 προβληματίζει και καλό θα είναι η ρίζα του κακού να εντοπιστεί και να διορθωθεί, καθώς απομένουν πολλοί κρίσιμοι αγώνες ακόμη μέχρι το τέλος της σεζόν.