Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Λίγα (καυστικά) λόγια με αφορμή την Εθνική Νέων

Ήθελα επίτηδες να αφήσω το θόρυβο, τα πανηγύρια και όλες τις σχετικές γραφικότητες να καταλαγιάσουν πριν κάτσω να σχολιάσω το κεφάλαιο της Εθνικής Νέων, η οποία χθες κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της κατηγορίας U-20. Αξιόλογη επιτυχία, φυσικά, μήπως όμως η υπερβολική σημασία που παραδοσιακά προσδίδουν οι υπέρ του δέοντος πατριωτικοί Έλληνες δημοσιογράφοι, παράγοντες και λοιποί αυλικοί σε τέτοιες δευτερεύουσας σημασίας διοργανώσεις έχει περισσότερο αρνητικά παρά θετικά αποτελέσματα στους άμεσα ενδιαφερόμενους, τα ελληνικά ταλέντα;

Όλα ξεκινάνε, κατά τη γνώμη μου, από την τελείως λανθασμένη νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζονται αυτές οι διοργανώσεις πρώτιστα από τα προπονητικά teams και τα μεγάλα κεφάλια της Ομοσπονδίας. Η άνωθεν εντολή είναι ρητή: νίκη με κάθε μέσο, ακόμα κι αν αυτή απαιτεί την αλλοίωση του χαρακτήρα των παιδιών, τη σχετική αποθάρρυνση της προσωπικής πρωτοβουλίας και την υποχρεωτική υποταγή στα αυστηρό πλάνο της ομάδας. Στα παιδιά δίνεται να καταλάβουν ότι προέχει η κατάκτηση της πρώτης θέσης (και μόνο αυτής) από το να διασκεδάσουν οι ίδιοι το παιχνίδι πάνω στο παρκέ και να ανακαλύψει ο καθένας την μπασκετική του ταυτότητα. Πρέπει οπωσδήποτε να νικήσουν για να μπορούν οι παράγοντες και στρατευμένοι δημοσιογράφοι να δείξουν το μετάλλιο και να πουν "το ελληνικό μπάσκετ έχει μέλλον", "αυτή η φουρνιά είναι για μεγάλα πράματα", "σίγουρα μετάλλια στην Εθνική Ανδρών αργότερα", κτλ. Η πιθανότερη κατάληξη, βέβαια, είναι να βρισκόμαστε σε μερικά χρόνια σε κάποιο Eurobasket αντίπαλοι με την Ισπανία και να φαινόμαστε χαμένοι ψάχνοντας αυτόν που θα πάρει το σουτ, ενώ οι ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ των Ισπανών θα μπορούν να εγγυηθούν από μόνες τους 15-20 πόντους ο καθένας.

Και έρχεται κάπου εδώ η στιγμή για την κρίσιμη ερώτηση: ΓΙΑΤΙ θεωρείται τόσο σημαντική η κατάκτηση ενός U-20 tournament; Τι πραγματικά προσφέρει ένα μετάλλιο τέτοιου τύπου στον ελληνικό αθλητισμό; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για μένα η απάντηση είναι απλή: Δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα. Οι αληθινά σημαντικές διοργανώσεις διεξάγονται στις κατηγορίες των αντρών, εκεί καταγράφονται οι μεγάλες στιγμές του μπάσκετ, εκεί συναντάται το υψηλότερο επίπεδο του αθλήματος, εκεί κρίνονται καριέρες και υστεροφημίες, εκεί εν ολίγοις παίζονται ΟΛΑ. Κανείς παρατηρητής του μπάσκετ δεν ασχολείται σοβαρά με το ποια χώρα κατέκτησε μια διοργάνωση "μικρών" Εθνικών ομάδων εκτός από τους γραφικούς Έλληνες, που οποιαδήποτε ευκαιρία για εθνική αυτοπροβολή θα την ξεζουμίσουν όσο δεν πάει.

Οι διοργανώσεις αυτές γίνονται για να δούμε ΠΑΙΚΤΕΣ, όχι ΟΜΑΔΕΣ. Γίνονται (ή πρέπει να γίνονται) για να βοηθήσουν την ανάπτυξη των επιμέρους ικανοτήτων των παικτών, όχι για να χαίρεται ο Βασιλακόπουλος και κάθε τελείως άσχετος με το μπάσκετ βουλευτής ή δήμαρχος. Η κατάκτηση κάποιου μεταλλίου δε μας λέει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ για την μελλοντική εξέλιξη και το κατά πόσο θα είναι επιτυχημένη ή όχι η καριέρα ενός παίκτη. Το μόνο που καταφέρνει είναι να πάρουν τα μυαλά του παίκτη αέρα και να νομίσει αυτός ότι είναι κατά κάποιο τρόπο φτασμένος και να συμπεριφέρεται ως τέτοιος (βλ. γελοιότητες Μπόγρη, Παππά και Κασελάκη), αντί να βάλει το κεφάλι κάτω και να περάσει άπειρες ώρες στο γυμναστήριο βελτιώνοντας τις ακόμα νηπιακές ικανότητές του. Είναι ακόμα νωπές οι μνήμες των πανηγυρισμών για τον "απίστευτο" και "ανεπανάληπτο" θρίαμβο της Εθνικής Εφήβων το 1995, με ΚΑΝΕΝΑΝ από τους παίκτες εκείνης της ομάδας να καταφέρνει εν συνεχεία να πετύχει κάτι εξαιρετικό στην καριέρα του. Σημείωση: Στην Team USA εκείνης της διοργάνωσης, την οποία η Ελλάδα διέλυσε με 20 πόντους διαφορά, ήταν μέλη ο Vince Carter και ο Stephon Marbury...

Κι ερχόμαστε τώρα σε έναν παίκτη όπως ο Edwin Jackson της Γαλλίας. Ένας από τους πιο προικισμένους μη Αμερικανούς κάτω των 20 ετών που έχω δει ποτέ, στον Jackson μπορεί ακόμα και ο πιο αδαής να δει ένα ταλέντο που σε λίγα χρόνια θα πρωταγωνιστεί στο παγκόσμιο μπάσκετ. Φαίνεται καθαρά στον τρόπο παιχνιδιού του το πόσο έχει δουλέψει σε ατομικό επίπεδο, ενώ και η συμπεριφορά του στον τελικό δεν έδειχνε ΙΧΝΟΣ βεντετισμού ή έλλειψης ευ αγωνίζεσθαι. Η ομάδα του έχασε από τη δική μας, περιοριζόμενη στη δεύτερη θέση. Ε και; Γιατί να τον πειράξει ιδιαίτερα; Αυτός έχει όλο το μέλλον μπροστά του για να γίνει 5 φορές καλύτερος απ' όσο είναι τώρα και να οδηγήσει την Εθνική Γαλλίας των αντρών σε επιτυχίες πολύ πιο σημαντικές από ένα χρυσό μετάλλιο μιας μικρής διοργάνωσης που ο τελικός της γινόταν σε ένα γήπεδο ποιότητας 90's και βγάλε.

Κάποιος εδώ θα μπορούσε να αντιτάξει ότι οι επιτυχίες σε επίπεδο μικρών Εθνικών συμβάλλουν στη σημαντική αύξηση της ομοιογένειας και του επιπέδου συνεργασίας μεταξύ των παικτών που παίζουν 2-3 συνεχόμενα καλοκαίρια μαζί, κάτι που θα αποδειχθεί αργότερα σημαντικό όταν θα έρθει η ώρα να μεταβούν στην Εθνική Ανδρών. Αυτό είναι εν μέρει σωστό, όμως αλήθεια πόσοι παίκτες υπάρχουν σε κάθε φουρνιά μικρών Εθνικών οι οποίοι έχουν πραγματικά το potential να αποτελέσουν κάποια μέρα βασικά στελέχη της Ανδρών; Η απάντηση είναι λίγοι. Για παράδειγμα, από αυτήν την Εθνική Νέων οι μόνοι που με κάποια σιγουριά βλέπω να πρωταγωνιστούν κάποια μέρα στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις είναι οι Παπανικολάου (ο καλύτερος και all-around εξαιρετικό ταλέντο), ο Παππάς (αν γίνει πιο γρήγορος και ευέλικτος και δουλέψει σκληρά πάνω σε κάποια μειονεκτήματα όπως το πολύ μέτριο decision-making του) και ίσως ο Σαρικόπουλος (τον οποίο προτιμώ από τον Μπόγρη, που είναι ακόμα υπερβολικά άγουρος).

Προς θεού, λοιπόν, ας γίνει κάτι (αν και δε το βλέπω) για να φύγει αυτό το αφόρητο focus από τον ελληνικό μπασκετικό κόσμο στην επιτακτική ανάγκη για επίτευξη εθνικών διακρίσεων σε οποιαδήποτε ασήμαντη διοργάνωση μικρών Εθνικών και ας περάσει στην ανάγκη για ατομική βελτίωση των Ελλήνων παικτών και δραστική αύξηση του work ethic τους, μακριά από την τύφλωση και έπαρση που προκαλούν τα φώτα της δημοσιότητας και τα αμέτρητα "μπράβο". Ίσως τότε δούμε να αναδεικνύεται κάποιος πραγματικά ΜΕΓΑΛΟΣ παίκτης που να μπορεί να σταθεί επάξια απέναντι στο Gasol, στο Ginobili ή ακόμα και (γιατί όχι;) στον Bosh ή τον 'Melo. Και μη νομίζετε ότι είναι τόσο δύσκολο. Οι Toni Kukoc και Arvydas Sabonis το κατάφεραν και τα ονόματα αυτών και των χωρών τους ακούστηκαν στα πέρατα του κόσμου.

p.s.: Και κάτι άλλο. Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι οι παράγοντες του μπάσκετ, ενός τόσο γρήγορα αναπτυσσόμενου αθλήματος με συνεχείς αλλαγές κανονισμών και τόσες διαφορετικές εκφάνσεις, θα πρέπει να είναι νέα ανοικτόμυαλα άτομα με γνώση και πρωτότυπες ιδέες και όχι 70χρονοι ξεπερασμένοι και κολημένοι στο παρελθόν συμφεροντολόγοι με πεποιθήσεις τύπου "Οι NBA-ers είναι μαϊμούδες που καρφώνουν"...

Where are they now? - Zalgiris '99


Κάθε οπαδός του μπάσκετ τη θυμάται καθαρά και με ευχαρίστηση. Υπήρξε η δημιουργός της πιο διασκεδαστικής στιγμής του ευρωπαϊκού μπάσκετ των 90's, μία από τις ελάχιστες (μετρημένες στα δάκτυλα πραγματικά) ομάδες (παρέες παικτών ίσως να είναι το σωστότερο) της δεκαετίας αυτής που έπαιζαν πραγματικά για τη χαρά του παιχνιδιού. Το Final 4 της Ευρωλίγκας του 1999 υπήρξε η σκηνή που πάνω της μεγαλούργησε η Zalgiris Kaunas, υπερνικώντας με το run-n-gun playing style της τα εμπόδια του Ολυμπιακού και της Kinder Bologna και τραντάζοντας το ευρωπαϊκό μπασκετικό status quo της περιόδου εκείνης.

Η τάση που είχε διαγραφεί τα προηγούμενα χρόνια στην Ευρώπη (ουσιαστικά από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τη Limoges του Bozidar Maljkovic το '93) ήταν άκρως αρνητική και διαβρωτική για το μπάσκετ και ειδικότερα για οποιονδήποτε ήθελε να ψυχαγωγηθεί από πολύ θέαμα και μεγάλα σκορ. Με πρωτοστάτη τον Maljkovic, ένα λόμπι προπονητών που το επίθετό τους συνήθως τελείωνε σε -ic αποφάσισαν και επέβαλαν ότι ο μόνος σίγουρος τρόπος να φτάσει μια ομάδα στη νίκη, ήταν μέσω της καταστροφής του παιχνιδιού του αντιπάλου, του πολύ αργού tempo, της διατήρησης του σκορ σε πολύ χαμηλά επίπεδα και γενικά του σκληρού και αντιαθλητικού παιχνιδιού. Όλα αυτά γίνονταν βέβαια με την ανοχή (ου μην και ενθάρρυνση) του γενικού γραμματέα της FIBA Borislav Stankovic (χμμμ, επίθετο σε -ic). Το φιλοθεάμον κοινό είχε αρχίσει να εκνευρίζεται και οι δημοσιογραφικές δικαιολογίες τύπου "βλέπουμε μία πραγματική μάχη στο παρκέ με ασφυκτικές άμυνες" κτλ. δεν έπειθαν κανένα. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αυτής της εποχής ήταν το ανεκδιήγητο 45-44 στον 5ο τελικό της Α1 το 1995.

Κάπου εκεί, αναπάντεχα, ήρθε η άνοιξη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του '99. Οι κολημένοι και "ειδικοί" μιλούσαν για "αναρχία", "μπάσκετ παιδότοπου" και διάφορα παρόμοια γραφικά. Εμείς (οι αγνοί οπαδοί του μπάσκετ) αναλύαμε με θαυμασμό τα τρίποντα στον αιφνιδιασμό του Bowie, τα one-vs-all drives του Edney, γενικά το υπέροχο transition game και αχαλίνωτο tempo της Zalgiris. Όλα αυτά συνέβαλαν καθοριστικά στην απόφαση της FIBA να μειώσει το shot clock στα 24" το 2000, περνώντας έτσι το ευρωπαϊκό μπάσκετ σε μια νέα εποχή, τα οφέλη της οποίας δρέπουμε μέχρι σήμερα.



Η ενθύμηση αυτής της ομάδας-ορόσημου με ώθησε να ψάξω να βρω που βρίσκονται και τι κάνουν σήμερα οι 5 βασικοί της παίκτες. Για να δούμε λοιπόν:

1) Tyus Edney

Ο μικρόσωμος αλλά θαυματουργός point guard έγινε γνωστός σε όλα τα μήκη και πλάτη της Αμερικής όταν σημάδεψε μία από τις εκπληκτικότερες και κρισιμότερες ενέργειες στην ιστορία του NCAA Tournament. Το τρελό coast-to-coast prayer έδωσε τεράστια ώθηση στο UCLA που τελικά κατέκτησε τον τίτλο του NCAA μερικές μέρες αργότερα.



Η συνέχεια της καριέρας του όμως δεν ήταν ανάλογη. Μετά από μερικά άκαρπα χρόνια στο NBA εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ευρώπη, με κυριότερους σταθμούς τις Zalgiris, Benetton Treviso, Lottomatica Roma και Ολυμπιακό τη σεζόν 2005-2006 όπου ξαναβρήκε τον Jonas Kazlauskas. Μετά τη φυγή του από τον Πειραιά η ποιότητα των ομάδων του πήρε την κατιούσα (αν και έχει πατήσει πλέον τα 36), καθώς έπαιξε στις Climamio Bologna, Cajasol Sevilla και τελείωσε την περσινή σεζόν στην παγκοσμίως άσημη πολωνική Turów Zgorzelec. Εμείς, πάντως, θα τον αγαπάμε πάντα για το γρήγορο και θεαματικό game του.

2) Anthony Bowie

Ο Bowie είχε μία αξιοπρεπέστατη καριέρα, αφήνοντας το στίγμα του στο NBA (Rockets, Spurs, Magic και Knicks) και στην Ευρώπη (Stefanel Milano, Zalgiris, ΑΕΚ όπου κέρδισε το Saporta Cup και το Κύπελλο Ελλάδας το 2000 και Paf Bologna) πριν αποσυρθεί το 2001 και αναλάβει προπονητής ενός high school στο Orlando το 2003. Τα καλύτερά του χρόνια τα πέρασε με τους Magic στις αρχές των 90's, όπου είχε αναλάβει το ρόλο της instant offense off the bench (career high 14,6 ppg το 1991-92). Το πραγματικά ενδιαφέρον όμως στοιχείο που αξίζει να μάθει κανείς για το Bowie ήταν ένα απίστευτο περιστατικό που συνέβη σε ένα παιχνίδι με αντίπαλους τους Pistons το 1996.

Συγκεκριμένα ο Bowie, έχοντας μέχρι εκείνη τη στιγμή συγκεντρώσει 20 πόντους, 10 rebounds και 9 ασίστ και συνειδητοποιώντας ότι χρειαζόταν μόλις μία ασίστ για το triple double, κάλεσε timeout με 2,9 δευτερόλεπτα να απομένουν για τη λήξη. Η ενέργειά του αυτή προκάλεσε την οργή και των δύο προπονητών, ενώ αυτός ακάθεκτος σχεδίαζε το play που θα του απέφερε την πολυπόθητη 10η ασίστ. Μπροστά σε αυτό το θέατρο του παραλόγου ο προπονητής των Pistons Doug Collins σε κίνηση διαμαρτυρίας διέταξε τους παίκτες του να παραμερίσουν και να αφήσουν τους Magic να κάνουν ότι θέλουν. Τελικά το καλάθι μπήκε, το triple double επετεύχθη, αλλά οι δύο προπονητές είχαν εκνευριστεί τόσο πολύ που καταδίκασαν έντονα το όλο φιάσκο μετά τη λήξη του αγώνα. Ο ίδιος ο Bowie, πάντως, δεν έχει μετανιώσει μέχρι σήμερα για την πράξη του αυτή, δηλώνοντας ότι αν του ξαναδινόταν η ευκαιρία θα το ξανάκανε.

3) Saulius Stombergas

O ικανότατος Λιθουανός sharpshooter φόρτωσε κατά τη διάρκεια της καριέρας του με την Εθνική Λιθουανίας και σε συλλογικό επίπεδο με πολλούς πόντους (κυρίως τρίποντα) τα ευρωπαϊκά καλάθια. Έπαιξε σε πολλές ομάδες (Zalgiris, Kinder, Tau, Efes Pilsen, Ulker) πριν αποφασίσει να κλείσει την καριέρα του το 2007 μετά από μια σεζόν στην UNICS Kazan. Η αποχώρησή του όμως αποδείχθηκε προσωρινή, καθώς πριν μερικές εβδομάδες ανακοίνωσε την επάνοδό του στην ενεργό δράση σε ηλικία 36 ετών για χάρη της τελευταίας ομάδας του.

Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της τρίποντης δεινότητας του Stombergas καταγράφηκε εναντίον της ΑΕΚ στον 1ο αγώνα των ημιτελικών της Ευρωλίγκας της σεζόν 2000-2001, σε ένα παιχνίδι που διεξαγόταν για δεύτερη φορά καθώς το πρώτο είχε ακυρωθεί λόγω μίας τεράστιας σύγχυσης του χρονομέτρου για ένα buzzer beater της ΑΕΚ. Στο επαναληπτικό παιχνίδι, λοιπόν, ο Stombergas έσπασε όλα τα ρεκόρ πετυχαίνοντας ένα απόλυτο 9/9 τρίποντα.


4) Mindaugas Zukauskas

Μάλλον ο λιγότερο ενδιαφέρων από τους 5 βασικούς της τότε Zalgiris, ο M. Zukauskas έκανε όπως ο Stombergas σταδιοδρομία ως εξαιρετικός σουτέρ. Ξεκίνησε από τη Λιθουανία και τις Siauliai και Zalgiris, συνέχισε για τη σεζόν 2001-02 στην Olimpija Ljubjana και κατέληξε στην Ιταλία και τη Montepaschi Siena, όπου έμεινε ως το 2006. Εκείνο το καλοκαίρι μεταγράφηκε στη Scavolini Pesaro, όπου συνεχίζει μέχρι σήμερα. Ήταν κι αυτός επί χρόνια στέλεχος της Εθνικής Λιθουανίας, θριαμβεύοντας με αυτήν στο Eurobasket 2003 στη Σουηδία.

5) Eurelijus Zukauskas

Το original "χταπόδι" υπήρξε ένας κατά κοινή ομολογία συμπαθέστατος θηριώδης (2,18 m) center με εντυπωσιακή έφεση στα κοψίματα. Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στην άσημη Neptnas Klaipeda, όμως σύντομα τον εντόπισε απ' ότι φαίνεται κάποιος δαιμόνιος scouter καθώς επελέχθη στο NBA draft του 1995 στο νούμερο 54 από τους Seattle Supersonics. Δεν έμελλε όμως ποτέ να παίξει στο NBA και μετά από μια πορεία με στάσεις σε διάφορες ευρωπαϊκές ομάδες (μεταξύ των οποίων και ο Ολυμπιακός το 2005-06, όπου κυριολεκτικά πέρασε και δεν ακούμπησε χτυπημένος από ένα σοβαρό τραυματισμό) γύρισε στη Zalgiris το 2007 για να παίξει δύο ακόμα χρόνια, μέχρι που κρέμασε τη φανέλα του φέτος στις 20 Μαΐου. Παρότι ήταν μέλος, όπως και ο συνεπώνυμός του Mindaugas (με τον οποίο δε τον συνδέει καμία απολύτως συγγένεια), της πρωταθλήτριας Ευρώπης Λιθουανίας το 2003, σίγουρα αγαπάει αυτό το σουτ του από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ενάντια στην Team USA περισσότερο από κάθε άλλο της καριέρας του:


Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Σκέψεις... 25/07


1) Στο κυνήγι του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξάγεται στη Ρόδο, συνεχίζει να βρίσκεται η Εθνική Νέων. Οι τρομεροί μικροί κέρδισαν σήμερα και τον κακό δαίμονα της Εθνικής Ανδρών, την Ισπανία. Ο αγώνας ήταν συγκλονιστικός. Η Ελλάδα δεν ξεκίνησε καθόλου καλά, δεν είχε καθαρό μυαλό, εγκλωβίστηκε στην καλή και επιθετική άμυνα των Ισπανών, καθώς και στα γνωστά ψυχολογικά τους τρικ με τα οποία προκαλούν τον αντίπαλο και τον εκνευρίζουν (είναι περιβόητες οι βουτιές των Navarro, Calderon, Garbajosa, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι για αυτό το λόγο μας νικούν οι Ισπανοί όπου μας πετυχαίνουν τα τελευταία χρόνια). Εξάλλου, η παρουσία πολλών οπαδών στο Βενετόκλειο σίγουρα άγχωσε τους παίχτες μας, οι οποίοι δεν είναι συνηθισμένοι να αγωνίζονται μπροστά σε τόσο απαιτητικό κοινό. Έτσι, τα πολλά λάθη της Ελλάδας (κυρίως του Σλούκα), η αστοχία μας πίσω από τη γραμμή του τριπόντου και η αντίστοιχη εκπληκτική ευστοχία των Ισπανών (7/13 στο σημείο που το παιχνίδι έδειχνε να ξεφεύγει), η οποία πάντως ήταν και απόρροια της κακής μας άμυνας, μας έφεραν πίσω στο ημίχρονο. Η Εθνική, πάντως, δεν αγχώθηκε, βρήκε τις λύσεις από παίχτες που δε λογίζονται ως βασικοί, έπαιξε καλή άμυνα, πέτυχε κρίσιμα σουτ και παρουσιάστηκε πολύ παθιασμένη (ίσως υπέρ του δέοντος μερικές φορές) στο δεύτερο μισό. Έτσι καταφέραμε να περάσουμε στον τελικό, όπου αντιμετωπίζουμε αύριο τη Γαλλία, μια πολύ δύσκολη αντίπαλο και τη μόνη που μας έχει νικήσει μέχρι στιγμής.

Οι πρωταγωνιστές της σημερινής μας νίκης κατά τη γνώμη μου ήταν οι εξής: α) Ζήσης Σαρικόπουλος. Ο Ζήσης, αν και προέρχεται από τραυματισμό, ήταν πολύ καλός και έδειξε ότι το χρόνο που πέρασε έχει βελτιωθεί αρκετά. Μας κράτησε σε επαφή με το σκορ στο πρώτο ημίχρονο, όταν δεν παίζαμε καλά και είχε αρκετά καλά post moves (με αποκορύφωμα ένα up and under ανάμεσα σε δύο αντιπάλους) και καλό passing game, ενώ γέμιζε τη ρακέτα περισσότερο από το Μπόγρη. β) Κώστας Σλούκας. Ο Σλούκας ήταν ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής μας με 17 πόντους και 4 κλεψίματα και απεδείχθη καθοριστικός στο δεύτερο ημίχρονο. Αν δεν είχε κάνει τα 6 λάθη, που θα μπορούσαν να αποβούν μοιραία, θα ήταν ιδανικός. γ) Βαγγέλης Μάντζαρης. Πέρασε στον αγώνα στη θέση του "απρόσεχτου" Σλούκα και κατάφερε με τη μυαλωμένη παρουσία του να μαζέψει το παιχνίδι της Εθνικής και να πιέσει τα guards των Ισπανών. Μη σας ξεγελούν οι μόλις 6 πόντοι του, καθώς αυτά που έκανε μέσα στο γήπεδο δεν αποτυπώνονται στη στατιστική. Πέτυχε και ένα πολύ κρίσιμο τρίποντο στον αιφνιδιασμό τη στιγμή της μεγάλης ανατροπής της Ελλάδας και ενώ είχαμε περάσει μπροστά. δ) Κώστας Παπανικολάου. Συγκλονιστικός. Παθιασμένος. Ταλαντούχος. Με πληθωρική στατιστική (9πόντοι, 6 rebs, 5 stls, 2 blks αλλά και 5 λάθη) έδωσε λύσεις στο δεύτερο ημίχρονο, έπαιξε καλή άμυνα και είχε πολύ καλές προσωπικές κινήσεις στην επίθεση. Θα πρέπει να προσέξει, όμως, το υπερβολικό σε πολλά σημεία trash talking στους αντιπάλους του γιατί μπορεί στο μέλλον να στοιχίσει στις ομάδες του και είναι κρίμα. ε) Χάρης Γιαννόπουλος. Αναμφισβήτητα ο MVP της αναμέτρησης. Ήρθε από τον πάγκο και έβγαλε τρομερή ενέργεια στο παρκέ. Με 16 πόντους, οι περισσότεροι πολύ κρίσιμοι, και 5 rebounds χτύπησε τους Ισπανούς από εκεί που δεν το περίμεναν. Με φονικά προσωπικά σουτ, καλές επιλογές και ώντας συνεπέστατος στις άμυνες του και στη διεκδίκηση των rebounds ήταν ο άσος στο μανίκι της Ελλάδας και για αυτό από τη στιγμή που μπήκε, δεν ξαναβγήκε από τον αγωνιστικό χώρο παρά μόνο για τις απαραίτητες ανάσες.

Δεν έλειψαν πάντως τα νεύρα καθ'όλη τη διάρκεια του αγώνα, ενώ στο τέλος απειλήθηκε σύρραξη καθώς ο Νίκος Παππάς έφτυσε έναν αντίπαλό του. Τέτοιες συμπεριφορές δεν αρμόζουν σε αθλητές και καλό είναι να κοπούν από αυτές τις ηλικίες γιατί μετά είναι δύσκολο. Δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητα και τα νεύρα των Ισπανών οι οποίοι ξέσπασαν στα αποδυτήρια. Ευχόμαστε τα καλύτερα στην Εθνική και ελπίζουμε να πανηγυρίσουμε αύριο και κατά των Γάλλων και να μην πάρουν και αυτοί εκδίκηση, όπως εμείς σήμερα, για το αντίστοιχο συγκρότημά τους των Ανδρών, το οποίο όπου συναντάμε τα τελευταία χρόνια το αποκλείουμε εύκολα ή δύσκολα.

2) Συνεχίζουμε να κινούμαστε σε ευρωπαϊκά πλάισια, αφού απών από το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας θα είναι εκτός των άλλων και ο Andrei Kirilenko, όπως ανακοίνωσε μέσω του ατζέντη του. Η εξέλιξη αυτή δυσκολεύει εκ νέου την αποστολή του David Blatt, αφού εκεί δε θα βρίσκεται ούτε ο ήρωας της προηγούμενης διοργάνωσης J.R. Holden. Μέχρι τώρα το φετινό Ευρωμπάσκετ στιγματίζεται από τις απουσίες πολλών παιχτών όπως ο Dirk Nowitzki, ο Jose Calderon, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Θοδωρής Παπαλουκάς. Θα αγωνιστεί, πάντως, τελικά ο Pau Gasol και όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικός είναι αυτός για την Ισπανία.

3) Περνώντας τώρα στο μεταγραφικό "μέτωπο", αξίζει να αναφέρουμε ότι τις τελευταίες ώρες, έχει αναπτυχθεί έντονη φημολογία ότι ο Ricky Rubio, το παιδί-θαύμα του Ισπανικού μπάσκετ, είναι έτοιμος να υπογράψει στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Rubio, που επελέγη στο νούμερο 5 του draft φέτος από τους Minnesota Timberwolves, δε φαίνεται να καίγεται να πάει στο ΝΒΑ ακόμα, κάτι που μάλλον έχει σχέση και με την ομάδα που τον επέλεξε αφού οι T'Wolves παραπέουν τα τελευταία χρόνια και σίγουρα η πόλη δεν αποτελεί θέλγητρο για ένα μεσογειακό Ευρωπαίο. Εκτός αυτού, σημαντικό ρόλο παίζει και η στάση της Joventut, η οποία αξιώνει μεγάλο buy-out, το οποίο οι Αμερικανοί δε φαίνονται διατεθειμένοι να πληρώσουν. Αναμένουμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης, καθώς σε περίπτωση που η Ρεάλ καταφέρει και πάρει αυτόν τον παίχτη τότε θα έχει ισχυροποιηθεί σε σημαντικότατο βαθμό στα guards, προσθέτοντας ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ που προσπαθεί να λύσει ο Ettore Messina και το οποίο απεικονίζει την κατάκτηση της φετινής Ευρωλίγκας αλλά και των εγχώριων τίτλων από τη "βασίλισσα".

4) Πάμε και λίγο στο ΝΒΑ, όπου οι Portland Trail Βlazers βρήκαν τον έμπειρο point guard που έψαχναν στο πρόσωπο του Andre Miller των Philadelphia 76ers. Αυτός έρχεται να πλαισιώσει τη νεανική και ενθουσιώδη πλην όμως άπειρη ομάδα των Blazers στην προσπάθειά τους για μια διάκριση στα playoffs. Ο Andre Miller είναι ένας εξαιρετικός playmaker που έχει μέσο όρο στη 10ετή του καριέρα στο ΝΒΑ 14.6 ppg και 7.4 apg . Δυνατά του σημεία αποτελούν τα drives και η δυνατότητα του να ποστάρει τον αντίπαλο point guard καθώς είναι αρκετά δυνατός και μπορεί να παίζει κοντά στο καλάθι. Παίζει αρκετά καλή άμυνα. Κύρια προσόντα του είναι η εμπειρία και η σταθερότητά του. Ένδειξη της τελευταίας είναι και το ότι ο Miller έχει παίξει 530 συνεχόμενα ματς στο ΝΒΑ, αριθμός ρεκόρ, ενώ έχει χάσει μόλις 3(!) σε όλη του την καριέρα. Σημαντική αδυναμία του, ωστόσο, συνιστά το ανύπαρκτο περιφερειακό του σουτ, αφού στα τρίποντα έχει ποσοστό το τραγικό 21%. Αυτό θέτει κάποια ερωτήματα, ως προς το πώς θα αξιοποιήθει από τη νέα του ομάδα σε ορισμένες πεντάδες (αν βρίσκονται για παράδειγμα στην πεντάδα οι Miller, Roy, Batum, Aldridge, Oden τότε αξιόπιστο περιφερειακό σουτ υπάρχει μόνο στο 2) αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό είναι υπόθεση του προπονητή και άποψή μου είναι ότι το Portland έκανε διάνα με τον Andre και θα παρουσιαστεί και αυτό πιο δυνατό την καινούρια χρονιά, ειδικά αν πάρει και ένα physical ποιοτικό 4άρι.

p.s. Λόγω διακοπών, δε θα μπορέσω να γράψω για μερικές μέρες στο Run-N-Gun, σας αφήνω όμως στα αξιόπιστα χέρια του Β.Α. που θα παραμείνει στις επάλξεις μέχρι τις 30 Ιουλίου.

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Hoop Dreams

Κατά καιρούς μπορεί να τύχει να παρακολουθήσεις κάποια ταινία, στο σινεμά ή στο σπίτι, που εξοπλισμένη με τη χαρακτηριστική υποσημείωση "Based on a true story" προσπαθεί να προσδώσει κύρος και τεχνητή ποιότητα στον εαυτό της και να σε κάνει να πιστέψεις ότι ίσως αποκομίσεις κάποια πολύτιμη προοπτική ή δίδαγμα για την πραγματική ζωή από αυτήν. Τις συντριπτικά περισσότερες φορές βέβαια καταλήγεις να βλέπεις άλλον έναν κενό hollywood-ιανό θησαυρό από special effects. Κάτι το οποίο, όμως, δεν ισχύει για την ταινία αυτού του post.

Το "Hoop Dreams" είναι ένα ντοκιμαντέρ για τον Arthur Agee και τον William Gates, δύο νεαρούς 14χρονους Αφρο-αμερικανούς από τα βουτηγμένα στη φτώχεια και την εγκληματικότητα housing projects του Chicago που το αποκλειστικό όνειρο της ζωής τους είναι να παίξουν κάποια μέρα στο NBA. Οι δημιουργοί της ταινίας για 4 χρόνια κινηματογραφούσαν την καθημερινότητα των δύο εφήβων και τις αγωνιώδεις προσπάθειές τους να καταφέρουν να ξεφύγουν από τα ασφυκτικά στενά περιθώρια που τους επέβαλε το κοινωνικό περιβάλλον τους. Για 4 χρόνια ήταν εκεί για να καταγράψουν τα μεγάλα παιχνίδια της καριέρας τους στο high school, τις απογοητεύσεις τους, τις μικρές και μεγάλες στιγμές τους καθώς πάσχιζαν να αντιμετωπίσουν εθισμένους στα ναρκωτικά γονείς, δυσθεώρατες οικονομικές δυσκολίες και ακαδημαϊκό τέλμα.

Η ταινία, μέσα από τα βιώματα των παιδιών και των οικογενειών τους, αγγίζει μια πληθώρα κοινωνικών, φυλετικών, οικονομικών και εκπαιδευτικών θεμάτων και ρίχνει άπλετο φως στα δυσβάσταχτα προβλήματα που ταλανίζουν τους κατοίκους υποβαθμισμένων περιοχών όχι μόνο στην Αμερική, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Στερούμενοι χρημάτων, ο μόνος τρόπος να κάνουν τον κόσμο να τους προσέξει είναι μέσω του ταλέντου τους στο playground ή στο παρκέ.

Με λίγα λόγια, πρόκεται για ένα ντοκιμαντέρ που οφείλει να δει οποισδήποτε φίλος του αθλητισμού και γενικότερα οποιοσδήποτε κοινωνικά ευαισθητοποιημένος άνθρωπος. Ίσως τότε καταλάβει πόσο δύσκολο είναι για κάποιους να εκπληρώσουν τα όνειρά τους...



Και για να μην ψάχνετε:

http://www.megaupload.com/?d=BVPMUPS2
http://www.megaupload.com/?d=APS2R3T8

Υπότιτλοι: http://www.megaupload.com/?d=J8P4V5BL

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Ως την άλλη άκρη του Ατλαντικού και πάλι πίσω...

Παρακολουθώντας τα τελευταία χρόνια ανελλιπώς ΝΒΑ, πρέπει να ομολογήσω ότι έχω αποζημιωθεί για τα ξενύχτια μου στο έπακρον, γι' αυτό άλλωστε και συνεχίζω. Οι στιγμές μπασκετικής ομορφιάς που έχω παρακολουθήσει είναι απερίγραπτες για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Μακριά από οπαδικές λογικές, αναχρονιστικές τεχνικές, διαιτητολογίες και όλες τις γραφικότητες που συνοδεύουν το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχω βρει τον μπασκετικό παράδεισό μου σ' ένα πρωτάθλημα όπου πρώτο λόγο έχει το ταλέντο, το θέαμα, ο πρωταθλητισμός και η αγνή αγάπη για το άθλημα. Μέσα σε όλα αυτά, όμως, που βλέπω στο ΝΒΑ έχω και ένα μεγάλο καημό, μια άκρατη επιθυμία. Θέλω να δω έναν Έλληνα παίχτη να πρωταγωνιστεί στο υψηλότερο των επιπέδων. Κατά καιρούς, μερικοί έχουν δοκιμάσει στο draft, κανένας δε βρέθηκε ψηλά, γεγονός που αποθάρρυνε τους περισσότερους. Ακόμα, όμως, και αυτοί που δοκίμασαν την τύχη τους και είχαν το σθένος και την επιθυμία να κοντραριστούν με τους καλύτερους παγκοσμίως επέστρεψαν πολύ γρήγορα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Κάπου εκεί άρχισαν να αναδύονται και όλες αυτές οι ενδιαφέρουσες θεωρίες (not) ότι σ' εμάς τους Έλληνες δεν ταιριάζει το ΝΒΑ, ότι οι προπονητές δε μας σέβονται, ότι δεν παίζουν άμυνα και για αυτό δεν μπορούμε να διακριθούμε μέχρι και ότι εκεί είναι όλοι ντοπαρισμένοι και τα δικά μας παιδιά που είναι πεντακάθαρα δεν μπορούν να συναγωνιστούν τους "βρώμικους" Αμερικανούς. Πάμε να δούμε όμως μία προς μία τις περιπτώσεις Ελλήνων παιχτών που βρέθηκαν στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και αναλύοντάς την κάθε μία ξεχωριστά ελπίζω να καταλάβουμε τι έφταιξε που κανένας από αυτούς δεν άφησε το στίγμα του στα παρκέ της άλλης όχθης του Ατλαντικού.

1. Ιάκωβος Τσακαλίδης (2000-2007)

Ο θηριώδης Ελληνογεωργιανός center (2.20 m, 130 kg) ήταν ο πρώτος Έλληνας που πέρασε το κατώφλι του ΝΒΑ. Επελέγη το 2000 στο νούμερο 25 του draft από τους Phoenix Suns, όπου και αγωνίστηκε μέχρι το 2003. Εν συνεχεία, πήγε στους Memphis Grizzlies, όπου έμεινε μέχρι το 2007 όταν και στα πλαίσια μιας ανταλλαγής κατέληξε στο Houston και τους Rockets.

Εκτίμηση μου είναι ότι ο Jake (όπως τον φωνάζανε στις ΗΠΑ) βρέθηκε στο ΝΒΑ αποκλειστικά λόγω του όγκου του. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι στις περισσότερες ομάδες (ιδιαίτερα σε αυτές που διαθέτουν πολλούς ποιοτικούς ψηλούς) είναι πάντα χρήσιμος ένας πολύ ψηλός center, ο οποίος παίρνει rebounds, παίζει άμυνα, είναι shot blocker και γενικά αποτελεί φόβητρο μέσα στη ρακέτα. Για αυτό το λόγο, εξάλλου, ο Τσακαλίδης έμεινε τόσα χρόνια στο ΝΒΑ, χωρίς να διαθέτει ίχνος επιθετικού ταλέντου στο μπάσκετ από τη μέρα που τον ανακάλυψε ο Γιάννης Ιωαννίδης στη Γεωργία μέχρι και σήμερα. Τα στατιστικά του στο ΝΒΑ δεν παρουσίαζαν ποτέ κάτι το ιδιαίτερο.





Έφυγε από το ΝΒΑ το 2007 ύστερα από ατυχή έμπνευση του Ολυμπιακού, ο οποίος τον ενέταξε στο δυναμικό του. Αποχώρησε εσπευσμένα ένα χρόνο μετά και σήμερα η τύχη του αγνοείται (αγωνιστικά πάντα). Κατά τη γνώμη μου, ο Jake ουδέποτε είχε σχέση με το μπάσκετ και για αυτό το λόγο δεν έκανε ποτέ εντύπωση στο ΝΒΑ. Δεν αμφιβάλλω ότι δούλεψε ώστε να μείνει τόσα χρόνια στην Αμερική, όμως η έλλειψη ταλέντου ήταν προφανής (για να μην πω πρωτοφανής) και εύλογα αποχώρησε. Το μόνο που έχει μείνει να κοσμεί το χώρο του ΝΒΑ από το Jake είναι η πολύ αστεία σκηνή που ο Chris Webber (ένας από τους πιο χαρισματικούς ψηλούς-πασέρ τα τελευταία χρόνια) τον αφήνει άγαλμα σε μια εξεζητημένη πάσα του (no 3 στα top plays του C-Webb σύμφωνα με αυτό το video).

2. Αντώνης Φώτσης (2001-2002)

Ο Φώτσης μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας το 2000 με τον Παναθηναϊκό, βρέθηκε το 2001 στο νούμερο 48 του draft και τους Memphis Grizzlies. Εκεί αγωνίστηκε μια σεζόν χωρίς να καταφέρει τίποτα σπουδαίο όπως υποδηλώνουν και τα στατιστικά του. Στις 19/1/2002 πάντως σκόραρε 21 πόντους ενάντια στους Orlando Magic, επίδοση που αποτελεί και την καλύτερή του στο ΝΒΑ.





Οι Grizzlies φαίνεται ότι είδαν στο πρόσωπο του Φώτση έναν εξελίξιμο, versatile, αθλητικό, σύγχρονο με λίγα λόγια power forward. Τα προσόντα του εκτιμήθηκαν καθώς και το ακατέργαστο ταλέντο του. Παρακολουθώντας τις ικανότητές του στο z-graph, βλέπουμε τη δυνατότητα ανέλιξης που είχε ο Αντώνης αν δούλευε λίγο παραπάνω και είχε υπομονή ώστε να ολοκλήρωνε το παιχνίδι του και να διεκδικούσε μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής στην ομάδα του Memphis. Αντ' αυτού, προτίμησε να συμβιβαστεί με την αποτυχία και την εύκολη λύση της Ευρώπης. Έτσι επέστρεψε στον Παναθηναϊκό το 2002 και η συνέχειά του είναι γνωστή (Real Madrid, Dynamo Moscow και πάλι Παναθηναϊκός).

3. Ευθύμης Ρεντζιάς (2002-2003)

Ο Ρεντζιάς επελέγη στο νούμερο 23 (το υψηλότερο ever για Έλληνα παίχτη) το 1996 από τους Denver Nuggets. Αποφάσισε, ωστόσο να μη δοκιμάσει αμέσως την τύχη του στο ΝΒΑ. Συνέχισε στον ΠΑΟΚ (ο οποίος εκείνη τη χρονιά είχε και τον Predrag Stojakovic στο νούμερο 14 του draft) και μετά στην Barcelona όπου κατέκτησε 2 πρωταθλήματα Ισπανίας και ένα κύπελλο Κόρατς. Η παρουσία του στην ισπανική λίγκα εκτιμήθηκε από τους ιθύνοντες των Philadelphia 76ers, οι οποίοι τον κάλεσαν το 2002 να παίξει σε αυτούς. Ο Ευθύμης ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά τους και βρέθηκε στην ίδια ομάδα με παίχτες με πλούσιο ταλέντο, όπως ο Allen Iverson, o Keith Van Horn, o Derrick Coleman.

Δεν είχε πολύ χρόνο συμμετοχής ως rookie και για αυτό το λόγο τα συνολικά του στατιστικά δεν ήταν τα καλύτερα.






Αν κοιτάξετε, ωστόσο τα στατιστικά του ανά 36 mins, τα οποία πρακτικά καταδεικνύουν πώς θα τα πήγαινε ένας παίχτης αναλογικά με περισσότερο χρόνο συμμετοχής, τότε θα δείτε ότι ο Ευθύμης ήταν ο 4ος καλύτερος παίχτης των 76ers. Αυτό φυσικά, δεν πρέπει να εκτιμηθεί υπερβολικά καθώς το μόνο που αποδεικνύει είναι ότι Ρεντζιάς μπορεί να τα είχε πάει καλύτερα αν είχε λίγο παραπάνω χρόνο συμμετοχής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μπορούσε να ηγηθεί μιας ομάδας στο ΝΒΑ, ούτε καν να αποτελεί βασικό της μέλος από τη rookie του χρονιά. Μετά από ένα χρόνο παραμονής στη Philadelphia, ο Ευθύμης πήρε το δρόμο του γυρισμού στην Ευρώπη και την Ούλκερ. Προσωπική μου κρίση είναι ότι και αυτός θα έπρεπε να μείνει και να δουλέψει, να υπομείνει τη δεδομένη "κακομεταχείρηση" των rookies (ειδικά των international), να εκμεταλλευτεί περισσότερο το mid-range σουτ καθώς και το τρίποντο που διέθετε και να εμφανιστεί πιο δυνατός την επόμενη χρονιά έτσι ώστε να έχει μεγαλύτερο ρόλο στην ομάδα. Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι ο Ρεντζιάς ήταν παρών, ως αθλητής, στο τελευταίο παιχνίδι του Michael Jordan στο ΝΒΑ.

4. Ανδρέας Γλυνιαδάκης (2006-2007)

O Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι ίσως ο πιο αξιέπαινος από όλους τους Έλληνες αυτής της λίστας καθώς κυνήγησε περισσότερο από κάθε άλλον το Αμερικανικό όνειρό του. Συγκεκριμένα, αφού είχε αγωνιστεί σε Παναθηναϊκό, Πανελλήνιο και Περιστέρι αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη του στην Αμερική. Επελέγη στο νούμερο 58 του draft του 2003 από τους Detroit Pistons. Έμεινε 2 χρόνια στην Ελλάδα και την ΑΕΚ και το 2005 αναχωρεί για τις ΗΠΑ. Εκεί δε βρίσκει ρόλο στο ΝΒΑ και έτσι αγωνίζεται στους Roanoke Dazzle, μια ομάδα του D-League. Το 2006 συμμετείχε στο preseason με τους Αtlanta Hawks αλλά λίγες μέρες πριν την έναρξη της σεζόν κόβεται από την ομάδα. Δεν το βάζει κάτω. Ξαναπηγαίνει στο D-League και τους Albuquerque Thunderbirds και κατακτά το πρωτάθλημα το 2006. Αυτή του η διάκριση τού εξασφαλίζει μια θέση στους Seattle Supersonics στους οποίους παίζει για 13 παιχνίδια χωρίς να καταφέρει κάτι ιδιαίτερο.

Εύλογα γίνεται waived αλλά και πάλι προσπαθεί το καλοκαίρι του 2007 παίζοντας με τους Boston Celtics στο summer league του Las Vegas. Δεν καταφέρνει ωστόσο να βρει συμβόλαιο, γεγονός που τον αναγκάζει να γυρίσει απογοητεύμενος αλλά γεμάτος εμπειρίες στην Ιταλία και τη Virtus Bologna, ξέροντας όμως ότι έχει δουλέψει πολύ και έχει εξαντλήσει κάθε πιθανότητα που είχε στην Αμερική. Η έλλειψη επιθετικού ταλέντου σε συνδυασμό με την πληθώρα ψηλών, όπως ο Ανδρέας, στην Αμερική είναι πιθανότατα αυτά που του στέρησαν τη διάκριση στο υψηλότερο επίπεδο για περισσότερο καιρό. Κερδίζει πάντως τον άπλετο σεβασμό μου, καθώς έδωσε τα πάντα για να μείνει εκεί και να αγωνιστεί και εν μέρει κατάφερε πολλά για τον ίδιο.

5. Βασίλης Σπανούλης (2006-2007)

O V-Span είναι η χαρακτηριστικότερη περίπτωση αποτυχημένου Έλληνα στο ΝΒΑ και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο πυροδοτήθηκαν όλες οι παραπάνω θεωρίες που αναφέραμε στον πρόλογο. Έφυγε το 2006 από τον Παναθηναϊκό μετά από εκπληκτικές εμφανίσεις με προορισμό του το καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου. Επελέγη στο νούμερο 50 από τους Dallas Mavericks και έγινε trade με συνοπτικές διαδικασίες στους Houston Rockets των πολυδιαφημισμένων Tracy McGrady και Yao Ming. Οι Rockets, μάλιστα, πλήρωσαν το buy-out του παίχτη στον Παναθηναϊκό, γεγονός που δείχνει ότι τον ήθελαν πραγματικά στην ομάδα τους. Ο Kill Bill άφησε την Ελλάδα με πολλά όνειρα και γεμίζοντας αισιοδοξία κάθε Έλληνα μπασκετόφιλο ότι βρέθηκε επιτέλους και ο δικός μας πρωταγωνιστής στο ΝΒΑ. Έμοιαζε να ταιριάζει κουτί εκεί αφού ήταν θρασύς, διεισδυτικός, με αξιοπρεπές ευρωπαϊκό outside shot και υπό προϋποθέσεις μπορούσε να φτιάξει και παιχνίδι όταν το απαιτούσε η κατάσταση. Όλα έμοιαζαν ιδανικά για την εξέλιξή του. Τα πρώτα σύννεφα, όμως, δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Ο Σπανούλης δεν είχε όσο χρόνο θα ήθελε από τον Jeff Van Gundy, χρησιμοποιούταν κυρίως είτε ως play-maker είτε σε catch n' shoot situations, ικανότητα την οποία δε διέθετε στο ρεπερτόριό του. Μετά τις πρώτες κακές παρουσίες του στον αγωνιστικό χώρο, περιθωριοποιήθηκε ελαφρώς από τον προπονητή του, ο οποίος κακά τα ψέμματα είναι λίγο ιδιόρρυθμος και δεν τείνει να εμπιστεύεται international παίχτες, πόσω μάλλον όταν αυτοί είναι rookies. Ο Σπανούλης, ωστόσο, αντί να βάλει το κεφάλι κάτω και να δουλέψει περισσότερο στα πολλά λάθη που έκανε για το χρόνο συμμετοχής του και στα τραγικά ποσοστά του στις προσπάθειες και ιδιαίτερα στα τρίποντα (17,2% !) προτίμησε να ακολουθήσει το δρόμο της γκρίνιας. Φέρεται μάλιστα να είπε στον προπονητή του ότι αυτός είναι ο Έλληνας McGrady, ξεχνώντας μάλλον ότι ο αυθεντικός T-Mac ήταν εν προκειμένω συμπαίκτης του. Μετά τη σύγκρουσή του με τον προπονητή και ενώ οι επιδόσεις του χειροτέρευαν, ο Σπανούλης δεν άντεξε την πίεση του ΝΒΑ και προτίμησε να επιστρέψει στα "εύκολα" και γνωστά δηλαδή τον Παναθηναϊκό. Έκανε αγώνα μάλιστα για να φύγει από το ΝΒΑ και να επιστρέψει στους πράσινους ένα χρόνο μετά. Εγώ έχω να πω μόνο ότι σέβομαι το V-Span για το γεγονός ότι αρχικά θυσίασε τα περισσότερα λεφτά του Παναθηναϊκού για την ευκαιρία του ΝΒΑ. Από εκεί και ύστερα όμως θα έπρεπε να γνωρίζει ότι κανένας παίχτης από την Ευρώπη δεν έπαιξε καλά στην 1η του σεζόν στο ΝΒΑ, ούτε ο Pau Gasol, ούτε ο Dirk Nowitzki, ούτε καν ο αείμνηστος Drazen Petrovic. Κοιτάξτε όμως που φτάσανε τώρα αυτοί, με πολλή δουλειά, άπειρες ώρες γυμναστηρίου και προπόνησης και αποφεύγοντας προκλητικές δηλώσεις και συγκρούσεις. Ακούστε όμως και την άποψη του Bill Worell, σχολιαστή του FSN, και του πασίγνωστου Hall of Famer Clyde Drexler για τον Σπανούλη.



Θα ακούσατε, με περίσσια έκπληξη πιστεύω, αυτόν το θρύλο του μπάσκετ να μην αμφιβάλλει ότι μια μέρα ο Σπανούλης θα είναι ένας NBA All-Star. Αναμφισβήτητα, αυτή αποτελούσε μια ριψοκίνδυνη πρόβλεψη από τον Clyde "The Glide". Είναι ενδεικτική, ωστόσο, της εμπιστοσύνης που είχαν στο πρόσωπο του Έλληνα άσου οι Αμερικανοί. Αυτός, ωστόσο, αντί να δουλέψει σκληρά και να γίνει κορυφαίος παγκοσμίως, προτίμησε τη δοκιμασμένη λύση της Ελλάδας και τώρα τρέχει να σωθεί από τα ιπτάμενα κέρματα των ανεγκέφαλων στο ΣΕΦ και αγωνίζεται σε γήπεδα-στολίδια όπως το κλειστό του Σπόρτιγκ, που ακόμα κουνάνε την μπασκέτα στις βολές. Σας παραθέτω τέλος τα στατιστικά του Σπανούλη για να κρίνετε και μόνοι σας τον "αδικηθέντα" παίχτη του ΠΑΟ και αν άξιζε αυτός κάτι παραπάνω στο ΝΒΑ.






6. Κώστας Κουφός (2008-σήμερα)

Ο Κουφός είναι η νέα μεγάλη ελπίδα των Ελλήνων για διάκριση στο ΝΒΑ. Επελέγη στο νούμερο 23 του draft το 2008 από μια πολύ συγκροτημένη και σκληροτράχηλη ομάδα, συνηθισμένη να πρωταγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο, τους Utah Jazz. Εκεί αγωνίστηκε πέρυσι για το πρώτο μισό της χρονιάς και λόγω των τραυματισμών των Carlos Boozer και Mehmet Okur πήρε μερικές ευκαιρίες. Στα λεπτά που έπαιξε ο Κουφός έδειξε αρκετά κομμάτια του ταλέντου του. Χαρακτηριστικά σας παραθέτουμε τα στατιστικά του Κουφού ανά 36 λεπτά, δείχνοντας έτσι πώς θα έπαιζε θεωρητικά ο Κουφός αν έπαιρνε περισσότερο χρόνο συμμετοχής.





Αυτά, ωστόσο, δεν κατάφεραν να τον κρατήσουν στην ομάδα καθώς οι Jazz ζητούσαν από τον Κουφό εκτός των άλλων να γίνει πιο δυνατός, να μπορεί να τα βάλει με τους θηριώδεις centers tου ΝΒΑ, να πάρει rebounds, να κάνει τάπες, να έχει περισσότερη ουσία και ενέργεια. Δυστυχώς ο Κώστας έφυγε λίγο νωρίς από το κολλέγιο και έτσι δεν είχε το χρόνο να ετοιμαστεί κυρίως σωματικά για τη δοκιμασία του ΝΒΑ. Πήγε, λοιπόν, στο D-League στη θυγατρική ομάδα των Jazz, τους Utah Flash. Εκεί αγωνίστηκε με επιτυχία και έχοντας πολύ καλές επιδόσεις. Μάλιστα, ανακλήθηκε από τους Jazz στα playoffs, αλλά δεν αγωνίστηκε καθόλου. Ο Κώστας, όμως, ευτυχώς μπολιασμένος με την Αμερικανική νοοτροπία δεν το έχει βάλει κάτω. Θέλει να πετύχει στο ΝΒΑ και για αυτό το λόγο κάθισε και δούλεψε αυτό το καλοκαίρι, γυμνάστηκε αρκετά και διαβάζουμε ότι έχει βάλει αρκετά κιλά μυς και ότι τη νέα χρονιά θα παρουσιαστεί πανέτοιμος να διεκδικήσει και αυτός ένα ρόλο στους Jazz. Ενθαρρύντικο στοιχείο αποτελεί και η ύπαρξη του Jerry Sloane στην άκρη του πάγκου, ενός από τους εμπειρότερους προπονητές του ΝΒΑ ο οποίος φημίζεται για τη διαμόρφωση των παιχτών του και την τελική μεταμόρφωσή τους προς το καλύτερο. Ευχόμαστε στον Κώστα Κουφό, λοιπόν, τα καλύτερα και θα ξενυχτάμε και πάλι για να τον παρακολουθούμε.


Για το τέλος σας επιφυλάξαμε μια έκπληξη. Μια προσωπικότητα που μάλλον ελάχιστοι (αν όχι κανένας) από εσάς θα γνωρίζουν. Πρόκειται ίσως για τον πιο πετυχημένο Έλληνα όλων των εποχών στο ΝΒΑ. Για έναν παίχτη που κατέκτησε πρωτάθλημα τόσο στο ΝCAA (κολλεγιακό) όσο και στο ΝΒΑ. Ποιος είναι αυτός?

7. Λούης (Lou) Τσιορόπουλος (1956-1959)

Ο Λου Τσιορόπουλος ξεκίνησε την καριέρα του από το κολλεγιακό πρωτάθλημα και τους Kentucky Wildcats. Εκεί υπό τις οδηγίες του θρυλικού προπονητή Adoph Rupp o Τσιορόπουλος πανηγύρισε την κατάκτηση του τίτλου του NCAA το 1951. Αποφοίτησε το 1953 από το Kentucky μαζί με τους Hall of Famers Franck Ramsey και Cliff Hagan. Επελέγη στο draft από τους Boston Celtics. Επέστρεψε, όμως, για μια χρονιά στο κολλέγιο μαζί με τους προαναφερθέντες όπου έπαιξε την κανονική περίοδο του κολλεγιακού πρωταθλήματος φτιάχνοντας μια πολύ καλή ομάδα, η οποία είχε ρεκόρ 25 νίκες και καμία ήττα (!). Οι κανονισμοί, όμως του NCAA Tournament, δεν επέτρεψαν στους απόφοιτους να αγωνιστούν στη συνέχεια του τουρνουά και έτσι το Kentucky αρνήθηκε να συμμετάσχει, γεγονός που πιθανότητα στέρησε από το Λου μια ακόμα διάκριση.

Για να καταλάβετε, μάλιστα, πόσο σημαντικός ήταν για το Kentucky ο Τσιορόπουλος, σας αναφέρουμε ότι το πανεπιστήμιο εις ένδειξη τιμής προς το πρόσωπό του έχει αποσύρει τη φανέλα με το νούμερο 16 που φορούσε ο Λούης στα φοιτητικά του χρόνια.

Στους Celtics αγωνίστηκε 3 σεζόν και κατέκτησε 2 πρωταθλήματα (1957,1959). Σας παραθέτουμε τα στατιστικά του Ελληνοαμερικανού, λοιπόν, που έβαλε και αυτός το χεράκι του στη θεμελίωση της δυναστείας των Celts στο ΝΒΑ, ακόμα και αν στις δύο σεζόν που στέφθηκε πρωταθλητής δεν αγωνίστηκε καθόλου στα playoffs. Τα πήγε σίγουρα καλύτερα, πάντως, από τους Έλληνες που ακολούθησαν την πορεία του στην αμερικανική λίγκα.






Αυτοί ήταν, λοιπόν, οι Έλληνες που πέρασαν στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού. Δυστυχώς για εμάς βρήκαν το δρόμο της επιστροφής πολύ γρήγορα. Φυσικά, όλα τα παραπάνω είναι εικασίες και δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για το τι συνέβη στον καθένα στην Αμερική και κατά πόσο ταίριαζε αυτή στην ψυχοσύνθεσή τους. Θέλοντας, πάντως, να δώσουμε μια συμβουλή σε αυτούς που προτίθενται να αγωνιστούν στο ΝΒΑ στο μέλλον θα λέγαμε να κάνουν υπομονή, να δουλεύουν σκληρά, να κάνουν αυτοκριτική, να μη βρίσκουν δικαιολογίες για τις αδυναμίες τους και τελικά θα ανταμειφθούν. Αντί, λοιπόν, να λέμε για έλλειψη άμυνας στο ΝΒΑ (γιατί όλοι είδαμε πόσο καθαρή και αποτελεσματική άμυνα έπαιζε ο Σπανούλης), για ντόπινγκ (λες και ο Gasol, o Calderon, ο Nowitzki και τόσοι άλλοι αγωνίζονται σε διαφορετικές διοργανώσεις τα καλοκαίρια και δεν εξετάζονται για απαγορευμένες ουσίες) και όλα αυτά τα γραφικά, πρέπει να πούμε ότι απλά δε θέλουμε να συναγωνιστούμε με τους καλύτερους, να κοιτάξουμε τα λάθη μας, να αποτινάξουμε το δόγμα ότι δε μας ταιριάζει το ΝΒΑ και να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των προαναφερθέντων που καταξιώθηκαν στην Αμερική και κάθε καλοκαίρι μας κάνουν να παραμιλάμε με τις ικανότητές τους. Αν οι Έλληνες παίχτες πιστέψουν στον εαυτό τους, δουλέψουν σκληρά και κυνηγήσουν το όνειρο τους χωρίς να τα παρατήσουν στην πρώτη αναποδιά τότε δεν αμφιβάλλω ότι θα τα καταφέρουν και ποιος ξέρει, μπορεί κάποτε να' χουμε και εμείς το δικό μας Drazen, Kukoc, Sabonis, Gasol, το δικό μας all-star.

Σκέψεις... 23/07


1) Ο Sarunas Jasikevicius απ' ότι φαίνεται τα βρήκε με τον Παναθηναϊκό και θα συνεχίσει για ένα τουλάχιστον χρόνο ακόμα να αγωνίζεται στους "πράσινους". Η εξέλιξη αυτή βέβαια χαροποιεί ιδιαίτερα όχι μόνο τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού, αλλά θέλω να πιστεύω και κάθε οπαδό του μπάσκετ, καθώς ο Λιθουανός είναι από τους ελάχιστους (προικισμένους) παίκτες του ελληνικού πρωταθλήματος που ενεργούν πάνω στο παρκέ με βάση σχεδόν αποκλειστικά το ένστικτο. Η παραμονή του, από την άλλη, δημιουργεί μία σχετική πολυκοσμία στις δύο θέσεις των guards, την οποία αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον να δω πώς θα χειριστεί ο μετρ τέτοιων καταστάσεων Zelimir Obradovic.

Η ασφαλής πρόβλεψη είναι ότι ο Παναθηναϊκός θα ξεκινάει με βασικούς τους Διαμαντίδη και Σπανούλη, ενώ οι δύο πρώτοι guards off the bench θα είναι ο Saras με τον υπερβολικά συμπαθή σε εμένα Drew Nicholas. Το δυστύχημα είναι ότι ένας παίκτης με το ταλέντο του Νικ Καλάθη (τον οποίο παρακολούθησα εκτεταμένα πέρυσι έχοντας αποκομίσει θετικότατες εντυπώσεις) θα υποχρεωθεί φέτος (και μπορεί και του χρόνου) σε ολιγόλεπτες συμμετοχές, οι οποίες θέλω να πιστεύω ότι δε θα ζημιώσουν την ανάπτυξη και ωρίμανσή του ως παίκτη μακροπρόθεσμα. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για το Δημήτρη Βεργίνη, ο οποίος μετά την μακρά περσινή απραξία είναι αναγκαίο φέτος να δοθεί δανεικός κάπου όπου θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.

2) Περνάμε στον Άρη, ο οποίος μετά το κλείσιμο του Νίκου Χατζηβρέττα προχώρησε και στη σύναψη συμφωνίας με το Δήμο Ντικούδη. Οι κινήσεις αυτές χαρακτηρίζονται φυσικά εξαιρετικές και γεμίζουν αισιοδοξία όσους θέλουν να δουν τον Άρη να παρουσιάζεται δυνατός στις υποχρεώσεις του εντός και εκτός συνόρων μετά την υπερβολικά μέτρια περσινή του πορεία. Παίκτες σαν το Ντικούδη και το Χατζηβρέττα μπορεί να ήταν δεύτερες ή τρίτες λύσεις όταν αγωνίζονταν στον Παναθηναϊκό των πολλών ικανών παικτών, όμως στον Άρη θεωρώ ότι, εφόσον θα έχουν πολύ περισσότερη ώρα την μπάλα στα χέρια τους και κατά πολύ αυξημένες αρμοδιότητες, θα ξαναθυμηθούν τα prime χρόνια τους που αναλάμβαναν μεγάλο μέρος του scoring της ομάδας τους (μην ξεχνάμε ότι ο Χατζηβρέττας είχε αναδειχθεί πρώτος scorer της Α1 με τον Ηρακλή την περίοδο 2001-2002).

3) Ο Lamar Odom και οι Lakers ξανάρχισαν τις διαπραγματεύσεις για την παραμονή του ultra-versatile point forward στο Los Angeles. Η εξέλιξη της υπόθεσης αυτής θα αποδειχθεί κατά τη γνώμη μου καθοριστική για τη δυνατότητα των Lakers να πετύχουν την επόμενη season το repeat (που τελευταία φορά κατάφεραν οι ίδιοι το 2002). Ο λόγος είναι ότι ο Odom προσφέρει ανεκτίμητη βοήθεια (πόντους, rebounds, άμυνα και γενιότερα hustling και ευελιξία) και στις δύο θέσεις των forwards, κάτι που οι τα υπόλοιπα 3άρια του rotation είναι δύσκολο να αντικαταστήσουν πλήρως. Ο Trevor Ariza έφυγε για το Houston, ο Luke Walton είναι ασταθής και στερείται προσωπικότητας και ο νεοαποκτηθείς Ron Artest ακόμα δε με έχει πείσει ότι θα σοβαρευτεί και θα συμμορφωθεί στην αρμονική λειτουργία του triangle offense του Phil Jackson. Γι' αυτό, λοιπόν, όλη η Δύση κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα (κυρίως οι Spurs, οι Nuggets και οι Mavericks, δηλαδή οι αυτή τη στιγμή επικρατέστεροι να εκθρονίσουν τους Lakers).

4) Τέλος, πρέπει να αναφέρω την εκτίμηση του nba.com ότι οι Derrick Rose και Kevin Durant είναι οι δύο επικρατέστεροι για να καλύψουν 2 από τις 4 ανοιχτές θέσεις της Team U.S.A. ενόψει του Mundobasket του 2010 και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012. Η προοπτική αυτή της συμμετοχής τους με χαροποιεί ιδιαίτερα, καθώς απολαμβάνω πάρα πολύ να βλέπω και τους δύο να παίζουν (ειδικά το Rose) και άμα τελικά όντως επιλεγούν θα έχω την once in a lifetime ευκαιρία να τους δω από κοντά του χρόνου στο Ο.Α.Κ.Α. αντίπαλους με την Εθνική.





Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Ο "Βασιλιάς" απογοητεύει το λαό του (?)

26 Ιουνίου 2003. Στη Νέα Υόρκη, λαμβάνει χώρα το ποιοτικότερο draft (κατά τους περισσότερους, μεταξύ οποίων και ο γράφων) των τελευταίων χρόνων. Σε αυτό βρίσκονται παίχτες όπως ο Carmelo Antony, o Chris Bosh, o Dwyane Wade, o David West, o Josh Howard (ανάμεσα σε όλους αυτούς και ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης και ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης). Όμως κανένας από αυτούς δεν απολαμβάνει τη δόξα του No. 1. Εκεί βρίσκεται, ποιος άλλος, ο LeBron James. O LeBron από το high school εντυπωσίαζε με τις ικανότητές του και τις επιδόσεις του (την 3η του χρονιά στο high school οδηγούσε την ομάδα του με 29 ppg, 8.3 rpg, 5.7 apg και 3.3 spg). Τότε κολλάει το παρατσούκλι "The King" και χαρακτηρίζεται από το Sports Illustrated ως ο "Chosen One" του σύγχρονου μπάσκετ. Πριν καν υπογράψει με τους Cavaliers και αρχίσει την επαγγελματική του καριέρα, υπογράφει συμβόλαιο αξίας 90 εκατομμυρίων δολλαρίων με τη ΝΙΚΕ. Η συνέχεια είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Ο LeBron σαρώνει τα ρεκόρ στο ΝΒΑ, αφού γίνεται ο νεότερος NBA Rookie of the Year όλων των εποχών και μαζί με τον Michael Jordan και τον Oscar Robertson είναι οι μόνοι παίχτες που στη rookie χρονιά τους είχαν τουλάχιστον 20 ppg, 5 rpg και 5 apg. Ο LBJ από την 1η στιγμή που πάτησε το πόδι του στο παρκέ των γηπέδων του ΝΒΑ, ομόρφυνε την μπασκετική πραγματικότητα. Οι θεαματικές φάσεις που έχει προσφέρει? Αμέτρητες. Τα posters που έχει μοιράσει? Ανεπανάληπτα. Η πληθωρική του παρουσία μέσα στο γήπεδο τον κατατάσει στους κορυφαίους παίχτες της λίγκας αυτή τη στιγμή ενώ είναι πάρα πολλοί αυτοί που τον θεωρούν ήδη ένα μελλοντικό μέλος του Hall of Fame. Φέτος οδήγησε τους Cleveland Cavaliers στο καλύτερο ρεκόρ του ΝΒΑ, με μόλις 2 ήττες εντός έδρας. Ο ίδιος, αναδείχθηκε MVP της κανονικής περιόδου. Στα playoffs, οι Cavaliers ξεκίνησαν πολύ ζεστά περνώντας με sweep τα εμπόδια των Detroit Pistons και Atlanta Hawks. Εκεί, όμως, που όλα προμήνυαν μια μάχη LeBron και Kobe Bryant στους τελικούς του ΝΒΑ, "προέκυψαν" οι Orlando Magic (αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτό το ρήμα για μια τόσο ποιοτική ομάδα, με 3 all-stars και τον συγκλονιστικό Hedo Turkoglu, που όλη τη σεζόν ήταν συνεπέστατη σε υψηλό επίπεδο). Αποκλείουν τους Cavs από τον τελικό με 4-2 και το όνειρο του LeBron για έναν τίτλο αναβάλλεται προς το παρόν. Ο ίδιος πάντως στα playoffs ήταν συγκλονιστικός με 35.3 ppg, 9.1 rpg, 7.3 apg, 1.6 spg και 0.9 bpg αλλά δεν είχε την απαραίτητη υποστήριξη από τους συμπαίκτες του και τον overhyped coach of the year Mike Brown. To King status του σίγουρα δέχτηκε πλήγμα μετά από αυτήν την εξέλιξη αλλά είμαι σίγουρος ότι με τη νέα σεζόν θα ανακάμψει ταχύτατα.

Τον τελευταίο χρόνο, ωστόσο, το low-profile image του LBJ είναι αυτό που έχει δεχτεί τα σοβαρότερα πλήγματα. Από την είσοδο στου στη λίγκα ο James ήταν σεβαστός γιατί φερόταν σοβαρά, δεν φαινόταν επηρεασμένος από το ξαφνικό star status του, ήταν μετρημένος στις δηλώσεις του εντός και εκτός γηπέδου και η εν γένει παρουσία του κέρδιζε τη συμπάθεια και το θαυμασμό ολοένα και περισσότερων οπαδών ανά των κόσμο, οι οποίοι στο πρόσωπό του δεν έβλεπαν έναν υπερόπτη, αυθάδη σταρ του μπάσκετ, αλλά ένα μεγάλο, σοβαρό, δουλευταρά και φιλικό αθλητή. Τον τελευταίο καιρό, όμως, η εικόνα αυτή (ασχέτως με την απόδοσή του μέσα στο παρκέ) φαίνεται να έχει αλλάξει. Τι εννοούμε?

Όλα άρχισαν μετά το τελευταίο ματς με τους Magic. Όταν τελείωσε ο αγώνας και οι Cavs είχαν αποκλειστεί πια από τους τελικούς του ΝΒΑ, όλοι οι παίχτες των τελευταίων έσπευσαν να συγχαρούν τους νικητές σεβόμενοι το ευ αγωνίζεσθαι και αναγνωρίζοντας την τιτάνια προσπάθεια των αντιπάλων τους καθώς και την αναμφισβήτητη ικανότητά τους. Ο LeBron, ωστόσο, θεώρησε ανούσιο το να πάει να συγχαρεί τους αντιπάλους του και μόλις τελείωσε το ματς κατευθύνθηκε αμέσως στα αποδυτήρια χωρίς να μιλήσει σε κανέναν. Σίγουρα, όλοι κατανοούμε τον εκνευρισμό και την απογοήτευση που μπορεί να ένιωθε αυτός ο αθλητής μετά τον αποκλεισμό από τους τελικούς. Αυτές, όμως, είναι οι στιγμές που ένας πραγματικός ηγέτης και ένας πραγματικά μεγάλος αθλητής δείχνει την πνευματική του δύναμη εκτός αγώνα και η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με τις ικανότητες που επιδεικνύει αυτός μέσα στο παρκέ. Το μπάσκετ, άλλωστε, είναι ένα παιχνίδι και όταν το παίζεις πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για την πιθανότητα της ήττας και εν πάσει περιπτώσει να μπορείς να τη δεχτείς. Στο βίντεο που ακολουθεί τον βλέπετε να αποχωρεί φανερά απογοητευμένος και χωρίς να μιλάει σε κανέναν από το γήπεδο.



Ο LeBron, μάλιστα, δεν έκανε δηλώσεις ούτε στους εκπροσώπους του Τύπου, γεγονός που δεν ανταποκρίνεται στη νοοτροπία της Αμερικής, όπου όλοι οι παίχτες και προπονητές απαντούν οποιαδήποτε στιγμή σε δημοσιογραφικές ερωτήσεις (όχι όπως στην Ελλάδα όπου πολλές φορές οι ομάδες απαγορεύουν τις δηλώσεις στους αθλητές τους!). Αυτή του η συμπεριφορά σχολιάστηκε αρνητικά τόσο από τον Τύπο όσο και από τους αντιπάλους του. Στη συνέχεια, όταν ο ίδιος ρωτήθηκε γιατί δε συνεχάρη τους νικητές, απάντησε αδιάφορα ότι το μπάσκετ είναι ανταγωνιστικό, ο ίδιος είναι ανταγωνιστικός, ότι έχει winner νοοτροπία και σε αυτήν δεν ταιριάζει το να πας να δώσεις το χέρι σου στον αντίπαλο μόλις σε έχει νικήσει. Αυτές οι δηλώσεις προκάλεσαν κύματα αντιδράσεων στο φίλαθλο κόσμο αφού δεν ταιριάζουν σε έναν αθλητή του βεληνεκούς του James και σίγουρα δεν καταδεικνύουν fair play. Επιπρόσθετα, αρνητικά σχολιάστηκε το γεγονός ότι λίγες μέρες μετά τον αποκλεισμό των Cavs από τους Magic ο ίδιος εμφανίστηκε δημοσίως με μπλουζάκι που έγραφε "LBJ-MVP". Με αυτόν τον τρόπο έμοιαζε να αδιαφορεί για την τύχη της ομάδας του και να εστιάζει μόνο στις προσωπικές του επιδόσεις. Δεν έλλειψαν εξάλλου οι συγκρίσεις με το Michael Jordan και τον Kobe Bryant, οι οποίοι σε αντίστοιχες περιπτώσεις δεν έπραξαν ούτε κατά διάνοια όπως ο LeBron. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι ο τελευταίος δεν έχει κερδίσει ποτέ κανέναν τίτλο επιβάρυνε τους χαρακτηρισμούς που τον ακολουθούσαν και οι οποίοι έφταναν μέχρι και το σημείο του "loser". Το σημαντικό στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτοί που απογοητεύτηκαν και εκνευρίστηκαν περισσότερο από όλους με αυτά είναι οι οπαδοί του "King" (μαζί με αυτούς και εγώ) και όχι οι haters του.

Έχουμε, όμως και συνέχεια. Πριν από μερικές μέρες, ήρθε στο φως της δημοσιότητας μια άλλη είδηση για να πλήξει το εξωαγωνιστικό profile του. Συγκεκριμένα, σε camp που ο ίδιος διοργανώνει, ο LeBron αγωνιζόταν με ορισμένους νεαρούς κολλεγιακούς αθλητές. Σε μια ανύποπτη φάση, ένας από αυτούς, ονόματι Jordan Crawford, κάρφωσε μέσα στο πρόσωπο του LeBron μοιράζοντας του ένα ανεπανάληπτο poster. Στη συνέχεια, ο LBJ πήγε σε έναν εκπρόσωπο της ΝΙΚΕ ο οποίος κατ' εντολή του άρχισε να κατάσχει όλα τα βίντεο που είχαν απαθανατίσει το εν λόγω κάρφωμα έτσι ώστε να μην μπορέσει ο κόσμος να δει τον "King" getting dunked on. Η συγκεκριμένη ενέργεια σήκωσε θύελλα αντιδράσεων στους οπαδούς του μπάσκετ καθώς όλοι οι αθλητές έχουν τέτοιες στιγμές και είναι πολύ άνανδρο να εμποδίζει κάποιος κατ'αυτόν τον τρόπο τον κόσμο να τις παρακολουθήσει. Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι και σε αυτό, όπως είπαμε, μερικές φορές χάνεις, μερικές φορές ντροπιάζεσαι. Παρά τις προσπάθειές του, όμως, ένα από τα πολλά βίντεο βρήκε το δρόμο προς τη δημοσιότητα. To Run-N-Gun έψαξε και βρήκε το συγκεκριμένο βίντεο, το οποίο σας παρουσιάζω ευθύς αμέσως. Enjoy.



Φαίνεται, λοιπόν, ότι η πανοπλία του King James έχει αρχίσει και ραγίζει αυτό το καλοκαίρι. Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και η χρήση μαριχουάνας στα 17 του, όπως αναφέρει μια βιογραφία του που δημοσιεύθηκε στις ΗΠΑ και η οποία παίζει το ρόλο της στους πολλούς που τον θεωρούν role model. Προσωπικά δε δίνω τόση βάση σε όλα αυτά, όσο δεν επηρεάζουν τις αγωνιστικές επιδόσεις του LBJ. Κάθε άνθρωπος έχει τις καλές και τις κακές στιγμές του και οπωσδήποτε ένας νέος 24 χρονών έχει το δικαίωμα στο λάθος. Είναι σημαντικό, ωστόσο, όλα τα παραπάνω να αναφέρονται για να καταλαβαίνουμε τι περιβάλλει κάθε αθλητή ως προσωπικότητα εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου και πώς επηρεάζεται αυτός από το star status του. Θέλω να πιστεύω, βέβαια, ότι ο LeBron θα βελτιώσει μερικά στοιχεία του χαρακτήρα του και θα ξαναγίνει ο αθλητής που όλοι θέλουμε να αγαπάμε όχι μόνο για τα αγωνιστικά του στοιχεία αλλά και για τη γενική παρουσία του στην αθλητική πραγματικότητα. Ακόμα όμως και αν δε γίνει αυτό, θα συνεχίσει να αποτελεί ένα μεγάλο μπασκετμπολίστα και έναν από τους αγαπημένους όλων των μπασκετόφιλων ανά την υφήλιο οι οποίοι θα φωνάζουν το όνομα του όσο μας χαρίζει στιγμές σαν αυτή που ακολουθεί.



Ακόμα και μετά από όλα αυτά, λοιπόν, HAIL TO THE KING!

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Τα 5 πιο όμορφα offensive weapons στην ιστορία του NBA


Το NBA αποτελεί από τη γέννησή του τη σκηνή πάνω στην οποία μεγαλουργούν οι πιο δημιουργικοί αθλητές του πλανήτη. Από τις τάξεις του έχουν παρελάσει αμέτρητοι επιθετικά υπερταλαντούχοι παίκτες, καθένας εκ των οποίων άφησε το στίγμα του με το δικό του τρόπο παιχνιδιού. Λίγοι όμως είναι αυτοί που στη συνείδηση των οπαδών του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο έχουν ταυτιστεί με μία συγκεκριμένη, ολοδικιά τους επιθετική έμπνευση, την οποία χρησιμοποιούσαν ξανά και ξανά στο παρκέ μέχρι να γίνει η δεύτερη φύση τους και η πρώτη διαθέσιμη go-to κίνησή τους όταν είχαν τη μπάλα στα χέρια και καλούνταν να δημιουργήσουν. Ας δούμε τις κατά τη γνώμη μας 5 πιο όμορφες περιπτώσεις:

5) Το palming του Dr. J

Ο "γιατρός" Julius Erving ήταν ίσως ο πιο ελκυστικός παίχτης στην ιστορία του μπάσκετ μέχρι την εμφάνιση των Magic και Jordan. Ο πρώτος πραγματικός high-flyer, με τις περίτεχνες ακροβατικές του ενέργειες και τα εντυπωσιακά καρφώματά του μάγευε τα πλήθη και έδειχνε με τον πιο εμφατικό τρόπο σε τι επίπεδα θεάματος μπορούσε να φτάσει το NBA και γενικότερα το μπάσκετ. Κάθε φορά που άρχιζε τα βήματα για να απογειωθεί συνήθιζε να γραπώνει την μπάλα με το ένα χέρι σαν πορτοκάλι για να την αφήσει ή να την καρφώσει τελικά μετά από μια αέρινη κίνηση στο καλάθι των δύσμοιρων αντιπάλων. Με τον τρόπο αυτόν κρατήματος της μπάλας στις πτήσεις του εκμεταλλευόταν στο έπακρο το μεγάλο διασκελισμό και τα πολύ μακριά χέρια του, κρατώντας την μακριά από την εμβέλεια των αμυντικών και "αναγκάζοντας" το φακό να καταγράψει μερικές φάσεις αγνής αθλητικής απόλαυσης.



4) Η killer crossover του Tim Hardaway

Ο πρώτος που έκανε την crossover dribble θεσμό, ο Tim Hardaway μνημονεύεται πολύ περισσότερο για την εκπληκτική αρμονία και ταχύτητα με την οποία εκτελούσε την αγαπημένη του κίνηση παρά για τη γενικότερα μέτρια καριέρα του. Πριν από τον Timmy (ο οποίος παρεμπιπτόντως σιχαίνεται τους gay) κανείς δεν είχε συμβεβληθεί με την πλέον ευρέως διαδεδομένη αυτή dribble, την οποία τα τελευταία χρόνια έχουν εκτελέσει με μεγάλη μαεστρία παίκτες όπως ο Allen Iverson, ο Stephon Marbury, ο Steve Francis και από την Ελλάδα ο Δημήτρης Διαμαντίδης.



3) Το pick-n-roll των Stockton και Malone

Είναι απολύτως βέβαιο ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των αμέτρητων πόντων του Karl Malone (36.928, 2ος all-time) προήλθαν από ασίστ του John Stockton (15.806, 1ος all-time). Είναι επίσης απολύτως βέβαιο ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ασίστ έγιναν στα πλαίσια pick-n-roll, το play που σήμερα είναι ίσως το πιο διαδεδομένο και αποτελεσματικό σε όλα τα επίπεδα του επαγγελματικού μπάσκετ. Οι δύο stars των Utah Jazz ήταν βέβαια οι πρώτοι που το χρησιμοποίησαν με τέτοια συχνότητα και επιτυχία που η φράση "Stockton to Malone" είναι από τις πιο χιλιοειπωμένες στην ιστορία του NBA. Κάθε φορά που ο "Mailman" ερχόταν να κάνει το on-ball screen στον Stockton, κάθε οπαδός, προπονητής και παίχτης ήξερε τι θα ακολουθήσει, αλλά σπανίως μπορούσαν να κάνουν κάτι για να το σταματήσουν.



2) Το skyhook του Kareem

Αν μιλήσουμε βάσει αποτελεσματικότητας και καθαρών αριθμών, το μοναδικό και μέχρι σήμερα αμίμητο skyhook του Kareem Abdul-Jabbar παραμένει το πιο δύσκολα (που τείνει προς το καθόλου) αντιμετωπίσιμο επιθετικό όπλο στην ιστορία του μπάσκετ. Το απαιτητικό και πραγματικά άκοφτο αυτό σουτ χάρισε στον Kareem τον τίτλο του 1ου σε σύνολο πόντων σκόρερ all-time στο NBA (38387), 6 MVP's και 6 πρωταθλήματα (5 με τους Lakers και 1 με τους Bucks). Πέρα όμως από τα επιτεύγματα, το skyhook ήταν μια εκδήλωση μπασκετικής ιδιοφυΐας, καθώς βάζοντας το 2,18 μέτρων κορμί του ανάμεσα στη μπάλα και τον αμυντικό και δίνοντας μεγάλο ύψος στην μπάλα, ο Kareem μπορούσε να εξαπολύσει το skyhook από οποιοδήποτε πραγματικά σημείο του παρκέ έως και 2 μέτρα πριν το τρίποντο, προσδίδοντας στην αγαπημένη του κίνηση μια ομορφιά που κανένα σύγχρονο post move δεν έχει καταφέρει να αιχμαλωτίσει. Περιέργως, μάλιστα, κανένας σύγχρονος παίκτης δεν έχει προσπαθήσει να αναβιώσει την κίνηση, με την κυρίαρχη γνώμη να είναι ότι το skyhook δεν είναι πλέον "cool"...



1) Το dream shake του Hakeem

Ο αγαπημένος μου big man όλων τον εποχών στο NBA, ο Hakeem Olajuwon, ήταν σίγουρα ο ψηλός με το εντυπωσιακότερο σύνολο ικανοτήτων που έχει δει ποτέ το μπάσκετ. Ένα είναι όμως αυτό που θυμούνται όλοι ανεξαιρέτως από αυτόν: το ρεπερτόριο κινήσεών του που ονομάστηκε dream shake. Αυτό ήταν μια μεγάλη γκάμα από προσποιήσεις και spins που χρησιμοποιούσε όταν είχε την μπάλα στα χέρια για να μπερδέψει και να αποσυντονίσει τον προσωπικό του αμυντικό. Τις κινήσεις αυτές τις εκτελούσε με τέτοια ταχύτητα και ευελιξία, που ήταν σχεδόν αδύνατο για τους αμυντικούς να ακολουθήσουν ή να μην "τσιμπήσουν" σε μια από αυτές, αφήνοντάς του τελικά πολλά uncontested lay-ups. Ο Hakeem έλεγε ότι το εκπληκτικό του footwork, το μυστικό της επιτυχίας του dream shake, το ανέπτυξε παίζοντας ποδόσφαιρο στην παιδική του ηλικία στη Νιγηρία. Κοντινότερο παράδειγμα στην ποικιλία κινήσεων του Hakeem από το σημερινό NBA θα θεωρούσα τον Pau Gasol.



Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Σκέψεις... 21/07

Κάνοντας το καθιερωμένο surfing της ημέρας στο internet και διαβάζοντας αρκετά μπασκετικά άρθρα μού δημιουργήθηκαν ορισμένες εύλογες σκέψεις τις οποίες ευθύς αμέσως σκοπεύω να μοιραστώ μαζί σας.

1) Τις τελευταίες μέρες στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού έχει βουήξει ο τόπος ότι ο Ολυμπιακός μιλάει με τον Linas Kleiza (2.03m, 111kg). Ανάλογα δημοσιεύματα ήρθαν στο φως και στην Ελλάδα. Ο Ολυμπιακός φέρεται να μίλησε με τον Kleiza, ο δεύτερος ζήτησε 2.5 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο και ο σύλλογος του Πειραιά έσπευσε να τον απορρίψει. Αυτά, βέβαια, είναι όσα γράφονται στα media και δεν ξέρουμε αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ας πάρουμε, λοιπόν, ως δεδομένο ότι ισχύουν όσα εγράφησαν. Αν δεν πρόκειται για τέχνασμα του Ολυμπιακού και ο παίχτης απορρίφθηκε επειδή ζήτησε 2.5 εκατομμύρια τότε πιστεύω ότι πρόκειται για πρωτοφανές λάθος της διοίκησης και του τεχνικού team των Πειραιωτών. Τι εστί Linas Kleiza όμως? Ο Λιθουανός είναι ένας forward με δεινό σουτ, γρήγορος, versatile, αθλητικός και αρκετά δυνατός για το ύψος του. Παίζει σχετικά καλή άμυνα (ειδικά για τα δεδομένα της Ευρώπης καθώς στο ΝΒΑ αντιμετωπίζει πιο δυνατούς αντιπάλους σωματικά) ενώ είναι και Ευρωπαίος, άρα θα πιάνει θέση κοινοτικού. Στο ΝΒΑ, αγωνίζεται κυρίως στη θέση 3 λόγω ύψους αλλά στην Ευρώπη σίγουρα θα μπορεί να καλύψει και τη θέση 4 λόγω δύναμης και λόγω των undersized power forward που κυκλοφορούν. Μου φαίνεται αδιανόητο ο Ολυμπιακός (αλλά και γενικότερα οποιοσδήποτε ευρωπαϊκός σύλλογος) να απορρίπτει έναν παίχτη σαν τον Kleiza που οι φιναλίστ των τελικών της Δύσης Nuggets προσπαθούν να διατηρήσουν στο δυναμικό τους. Ειδικά στην ομάδα του λιμανιού, η οποία φέτος φαίνεται να θέλει να ανεβάσει ταχύτητα, ένας versatile forward τύπου Kleiza είναι απαραίτητος ειδικά μετά την αποχώρηση του Πρίντεζη. Το outside threat του Λιθουανού σε συνδυασμό με τη δύναμη και την ταχύτητά του θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Ολυμπιακός απέναντι σε παίχτες τύπου Mike Batiste. Τα 2.5 εκατομμύρια το χρόνο ως αρχική τιμή δε μου φαίνονται υπερβολικά για ένα παίχτη με τις εμπειρίες του Kleiza, όταν ο Γιάννης Μπουρούσης αμείβεται με ένα ποσό γύρω στα 2 εκατομμύρια ανά έτος. Εν τω μεταξύ, με Vujcic, Γλυνιαδάκη, Μαυροκεφαλίδη και Σχορτσιανίτη ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη από ένα γρήγορο 4άρι και ο άγουρος Zoran Erceg δεν μπορεί ακόμα να καλύψει αυτό το ρόλο. Δεν μπορώ να συλλάβω τη λογική του προπονητή που δε θέλει έναν τόσο χρήσιμο παίχτη, ο οποίος έχει αξιοπρεπέστατη παρουσία στο ΝΒΑ με 9.9ppg και 4rpg και είναι μόνιμα διεθνής με την εθνική Λιθουανίας. Κάτι στραβά έχουν καταλάβει στο λιμάνι και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι και για ποιο λόγο.. (Αν και υποψιάζομαι ότι έχει να κάνει με τη μηδαμινή ενημέρωση του προπονήτη ως προς το ΝΒΑ) Για να βγάλετε και μόνοι σας συμπεράσματα για την αξία του Kleiza ορίστε ένα χαρακτηριστικό video:



Δεν είναι κακός ε?

2) Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολούθησα τον αγώνα της Εθνικής Νέων Ανδρών σήμερα με το αντίστοιχο συγκρότημα της Ισπανίας. Η Ελλάδα όπως θα γνωρίζετε κέρδισε με 3 πόντους παρά το μεγάλο choke που πήγε να κάνει στο τέλος κυρίως λόγω απειρίας και κακών προπονητικών επιλογών. Αναφορά πρέπει να γίνει σε ορισμένους παίχτες οι οποίοι ξεχωρίζουν με το ταλέντο τους και πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα. Ο playmaker του Ολυμπιακού, Κώστας Σλούκας είναι ένας από αυτούς και πρέπει να πάρει ευκαιρίες φέτος σε υψηλό επίπεδο καθώς η αγωνιστική του απραξία φαίνεται να τον έχει επηρεάσει σε σχέση με την περσινή παρουσία του στους Εφήβους. Ο Κώστας Παπανικολάου του Άρη θυμίζει πολύ τον Αντώνη Φώτση και ελπίζω ότι θα δουλέψει πολύ περισσότερο από τον τελευταίο για να αναδείξει το ταλέντο του. Ο Γιώργος Μπόγρης, πραγματικός κυρίαρχος μέσα στη ρακέτα με post moves και καλή άμυνα ψηλά και χαμηλά είναι μια εξαιρετική περίπτωση γι' αυτό άλλωστε η "αλεπού" Zelimir Obradovic τον βούτηξε από τόσο μικρό. Ο καλύτερος όλων όμως είναι ο Νίκος Παππάς, ο οποίος παρουσιάζεται πραγματικά φανταστικός.

Ο "μικρός", που αποχώρησε φέτος την τελευταία στιγμή από το draft, φαίνεται ότι έχει βελτιωθεί τρομακτικά καθώς εκτελεί και δημιουργεί ακατάπαυστα, από όλες τις θέσεις, με όλους τους τρόπους (σουτ, διείσδυση, κάρφωμα) και θεαματικά. Πιστεύω ότι πρόκειται για ένα μέλλοντα ΝΒΑer και ελπίζω να κάτσει στην Ισπανία και να συνεχίσει να βελτιώνεται γιατί στην Ελλάδα δε θα δει προκοπή. Όσοι δεν είδαν το ματς, καλό θα είναι να ψάξουν να βρουν το poster κάρφωμα του Παππά στο Samb το οποίο πραγματικά ήταν εκπληκτικό (μόλις το βρούμε θα το ανεβάσουμε και εμείς). Ο επόμενος αγώνας είναι αύριο με τη Λετονία, όπου πάμε για την πρωτιά στον όμιλο.

3) Ο Ολυμπιακός, σύμφωνα με δημοσιεύματα, εκτός από το Linas Kleiza φέρεται να απορρίπτει και τη λύση Nate Robinson καθώς ο Nate μάλλον χρησιμοποιούσε την ομάδα του λιμανιού για να ανεβάσει την προσφορά των Knicks προς το μέρος του. Η προσφορά πάντως δεν ανέβηκε και δεν είναι λίγοι στην Αμερική αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο Nate μπορεί να στραφεί στη λύση της Ευρώπης. Ίσως αυτή η στάση του Ολυμπιακού να αποτελεί και ένα μοχλό πίεσης προς τη μεριά του παίχτη. Εγώ θεωρώ ότι αν είναι ο Ολυμπιακός να πάρει μόνο playmaker τότε πρέπει να περιμένει το Nate, ο οποίος προφανώς θα έχει ως προτεραιότητα την παραμονή του στη Νέα Υόρκη, και να χτυπήσει την κατάλληλη στιγμή ακόμα και με 5 εκατομμύρια το χρόνο. Αν όμως ο Ολυμπιακός εξετάζει ακόμα τη λύση Kleiza, τότε άποψη μου είναι να πορευθεί με το Λιθουανό αν μπορεί να γίνει η μεταγραφή και ύστερα να στραφούμε στη λύση Terell McIntyre που θα πλαισιώσει εξαιρετικά τον Κleiza. Έτσι με τα 5 εκατομμύρια του Robinson ο Ολυμπιακός θα έχει κλείσει 2 φοβερούς παίκτες που θα τον ανεβάσουν επίπεδο.

4) Τέλος, κάτι από ΝΒΑ, οι Orlando Magic συνεχίζουν τις βελτιωτικές τους κινήσεις αφού μπορεί να άφησαν τον MVP (προσωπική άποψη) της περσινής τους πορείας στα playoffs Hedo Turkoglu να φύγει, όμως ενισχύθηκαν σε αυτή τη θέση με τον εκπληκτικό Vince Carter, πρόσθεσαν ύψος και hustling στη frontline τους με τον Brandon Bass, κράτησαν το πολωνικό σφυρί που ακούει στο όνομα Marcin Gortat και σήμερα έβαλαν ένα ακόμη σημαντικό γρανάζι στη μηχανή τους. Ο λόγος για τον Matt Barnes, μέχρι πρότινος παίχτη των Phoenix Suns, ο οποίος παίζει αποτελεσματικότατη άμυνα στις θέσεις 2 και 3 (υπό προϋποθέσεις και κόντρα σε undersized 4άρια) και μπορεί να σκοράρει από την περιφέρεια και να τρέξει στον αιφνιδιασμό. Πιο έμπειροι, πλέον, οι Magic φαντάζουν ένα από τα φαβορί του χρόνου για τον τίτλο, ειδικά αν πλαισιώσουν το Jameer Nelson με έναν ποιοτικό combo guard. Sky is the limit for Orlando, λοιπόν, και ο στόχος για τη νέα χρονιά είναι ξεκάθαρος: Win the Championship.

Σας περιμένω για σχόλια και δικές σας σκέψεις.

Η συβιλλική έννοια του all-around


Πάντα με συνέπαιρναν και με μαγνήτιζαν οι παίκτες που αψηφούσαν την παγιωμένη μπασκετική λογική, έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί και επιβληθεί θα 'λεγε κανείς στους προπονητές, αθλητές και οπαδούς σύμφωνα με την απαράβατη αρχή ότι, όπως σε όλες τις οργανωμένες ανθρώπινες δραστηριότητες, έτσι και στο μπάσκετ πρέπει να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι και αρμοδιότητες. Τα παραδείγματα τέτοιων παικτών είναι πολλά, σε όλα τα επίπεδα: Scottie Pippen, Shawn Marion, Lamar Odom, Gerald Wallace, LeBron James, Δημήτρης Διαμαντίδης και πολλοί άλλοι...

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί ο παίκτης που για πολλούς συμβολίζει το μέλλον όχι μόνο των Golden State Warriors αλλά και σε ένα (αρκετά) πιο θεωρητικό επίπεδο του ίδιου του NBA, ο Anthony Randolph.



Ο Randolph είναι αδύνατο να καταταχθεί αναντίρρητα σε κάποια από τις 5 θέσεις του μπάσκετ, καθώς διαθέτει στοιχεία από όλες: έχει εξαιρετικό ball-handling, αξιόπιστο mid-range jumpshot, δυνατά drives, εντυπωσιακό άλμα, ταχύτατο πρώτο βήμα, ένστικτα blocker, άνω του μετρίου on-ball defense, εξαιρετική πάσα και έφεση στα rebounds. Με άλλα λόγια, το ευρύ φάσμα των ικανοτήτων του τού δίνουν τη δυνατότητα και το potential να κάνει πολύ σπουδαία πράγματα στο NBA του άμεσου μέλλοντος, αν αυξήσει τη μυϊκή δύναμή του και αξιοποιήσει την εμπειρία που έρχεται μέσα από τη συμμετοχή στους αγώνες.

Το ερώτημα που μπορεί να τεθεί όμως από κάποιον παρατηρητή τέτοιου είδους παικτών είναι το εξής: Πώς θα μπορούσε κάποιος να εκφράσει με κάποιον παραστατικό τρόπο, ανεξάρτητο απο στατιστικά και αριθμούς, το πόσο all-around είναι ένας παίχτης;


Το παραπάνω μοντέλο το εφηύραν οι συντελεστές του ίσως πιο διανοούμενου αθλητικού blog, του FreeDarko. Το ονόμασαν Z-graph για προφανείς λόγους και απαρίθμησαν πάνω του σταδιακά τις θεωρητικά απαραίτητες ικανότητες που πρέπει να έχει η αντίστοιχη θέση, ξεκινώντας από την κορυφή και τον point guard φτάνοντας στο τέλος του (ανάποδου) Z και τον center. Τα χρώματα, τώρα, σε κάθε ικανότητα εξηγούνται ως εξής: άσπρο σημαίνει ότι ο παίκτης δε διαθέτει αυτήν την ικανότητα (σύμφωνα πάντα με τη γνώμη του FreeDarko), μπλε σημαίνει ότι ο παίκτης διαθέτει δύο ή περισσότερες συνεχόμενες ικανότητες του Ζ-graph, και κόκκινο σημαίνει ότι ο παίκτης διαθέτει μία "απομονωμένη" ικανότητα.

Προσοχή, το νόημα του Ζ-graph δεν είναι ότι ο παίκτης είναι καλός στις μπλε ικανότητες και μέτριος ή κακός ή κάτι άλλο στις κόκκινες ικανότητες. Και τα δύο χρώματα καταδεικνύουν ικανότητες που κατέχει ο παίκτης, απλά το μπλε χρησιμοποιείται όταν οι ικανότητες είναι συνεχόμενες και σε αρμονία με την θεωρητική αλληλουχία των θέσεων στο παρκέ, ενώ το κόκκινο χρησιμοποιείται για να δείξει μια "αναπάντεχη" ικανότητα που δε συνδυάζεται με άλλες παραπλήσιες και σηματοδοτεί μία αντίθεση στη συμβατική κατάταξη του παίκτη σε κάποια θέση.

Επωφελούμενος αυτού του πρωτότυπου μοντέλου, θεώρησα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να εξετάσουμε την πολυμορφικότητα και το "all-aroundness" και κάποιων Ελλήνων παικτών, από τους οποίους και οι περισσότεροι έχουν πιο πολλές παραστάσεις και μπορούν να διακρίνουν ευκολότερα τον τρόπο παιχνιδιού τους. Για να δούμε λοιπόν, πόσο "χταπόδι" είναι τελικά ο Διαμαντίδης;


Βασιζόμενοι στο από πάνω graph, νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι ότι ο Διαμαντίδης είναι η επιτομή του all-around στον ευρωπαϊκό χώρο, καθώς πέρα από το ότι συγκεντρώνει σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά ενός ιδανικού point guard και shooting guard, κατέχει και άλλες ανεξάρτητες "τέχνες", όπως το shotblocking και το να σκοράρει στο post. Ας τα συγκρίνουμε αυτά με το άλλο άκρο, έναν παίκτη που ανταποκρίνεται αποκλειστικά στις ανάγκες της ρητής θέσης του, όπως ο Αντρέας Γλυνιαδάκης:


Ο Γλυνιαδάκης είναι ένας αρκούντως κλασικός αμυντικογενής center, με συγκεκριμένες ικανότητες και αρμοδιότητες (κοψίματα, αμυντική παρουσία κοντά στο καλάθι, συλλογή rebounds). Για τελείωμα, ας δούμε και την περίπτωση ενός παίκτη με εντελώς αλλοπρόσαλλο τύπο παιχνιδιού, του Αντώνη Φώτση, ο οποίος, συγχυσμένος και ο ίδιος από το συνοθύλευμα ικανοτήτων με το οποίο τον προίκισε η φύση, ώρες ώρες μοιάζει χαμένος στο παρκέ:


Τρελό, ε; Αν ο Αντώνης είχε και μία έστω μικρή διάθεση για δουλειά και βελτίωση στην αρχή της καριέρας του, όλα συνηγορούν ότι θα μπορούσε να φτάσει πολύ ψηλότερα απ' όπου βρίσκεται τώρα.

Ευελπιστώ ότι βρήκατε τα παραπάνω ενδιαφέροντα και αν θέλετε στο μέλλον παρόμοια σε ύφος και περιεχόμενο posts (όπως για παράδειγμα την επέκταση του μοντέλου αυτού και για άλλους παίκτες) μη διστάσετε να εκφραστείτε στα comments ή στο shoutbox.

One "Answer" to four questions

Τις τελευταίες μέρες, καθώς έκανα τις καθιερωμένες μου επισκέψεις σε όλα τα αθλητικά site "συνάντησα" πολύ συχνά μια από τις αγαπημένες μου και πλέον αμφιλεγόμενες μπασκετικές προσωπικότητες των καιρών μας. Όπως μαρτυρά και η φωτογραφία, αναφέρομαι στον Allen Iverson (aka "The Answer") ο οποίος είναι ένα από τα ονόματα που παίζουν για αρκετές ομάδες στο ΝΒΑ και ο οποίος είχε αναφερθεί και ως απορριφθείς μεταγραφικός στόχος του Ολυμπιακού. Οι απόψεις που διάβασα ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες, αν και μερικές από αυτές δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα και μου έδωσαν τροφή για σκέψη ως προς το πού θα ταίριαζε αυτός ο παίχτης στο ΝΒΑ, τι θα μπορούσε να καταφέρει εκεί καθώς και σε τι θα μπορούσε να αποτύχει παταγωδώς. Αποφάσισα, ως εκ τούτου να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις απόψεις μου.

Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να ασχολείται με το μπάσκετ και ο οποίος να μη γνωρίζει τον Allen Iverson. Σε κάθε περιπτώση, όμως, θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναδρομή στη ζωή του μικρόσωμου αυτού γίγαντα και μέσα από αυτή να φτάσουμε στο φετινό καλοκαιρινό σταυροδρόμι των τελικών (?) αποφάσεων της καριέρας του.

O Allen Iverson γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1975 στη Virginia. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε με τα αθλήματα. Το πρώτο που τον τράβηξε, ωστόσο, δεν ήταν αυτό στο οποίο έμελλε να μεγαλουργήσει αλλά το american football. Παρά το ύψος του (1.83m) και τη σωματοδομή του (82kg) η οποία σίγουρα δεν παραπέμπει σε αυτό το physical άθλημα, ο Iverson αγωνιζόμενος ως quarterback το 1993 οδήγησε το Bethel High School στην κατάκτηση του πρωταθλήματος της πολιτείας. Εκεί, ωστόσο, η καριέρα του τέθηκε σε κίνδυνο αφού έμπλεξε σε μια μη διελευκανθείσα ακόμα και σήμερα υπόθεση. Συγκεκριμένα, κατηγορήθηκε ότι έλαβε μέρος σε έναν καυγά μεγάλων διαστάσεων εναντίον λευκών συνομήλικών του κατά τη διάρκεια του οποίου χτύπησε μια κοπέλα στο κεφάλι με μια καρέκλα. Ο ίδιος υποστήριξε ένθερμα την αθωώτητα του, διατεινόμενος ότι δε θα μπορούσε ποτέ να χτυπήσει γυναίκα. Παρολαυτά καταδικάσθηκε σε φυλάκιση και υπηρέτησε 4 μήνες πριν του χορηγηθεί χάρη από τον Κυβερνήτη της Virginia. Η απόφαση της καταδίκης του αναιρέθηκε το 1995 λόγω ανεπαρκών αποδείξεων.

Στη συνέχεια, ο Iverson κατευθύνθηκε προς τη Washington και το Georgetown University όπου το αστέρι του στο μπάσκετ ξεκίνησε να λάμπει. Κέρδισε 2 συνεχόμενες χρονιές το βραβείο του καλύτερου αμυντικού(1995,1996) στην περιφέρειά του ενώ την πρώτη του χρονιά στο πανεπιστήμιο κέρδισε και τον τίτλου του καλύτερου rookie (1995) στην αντίστοιχη περιφέρεια (Big East).

Ήταν καιρός πια να κάνει το επόμενο βήμα. Επιλέχθηκε το 1996 στο νούμερο 1 του draft από τους Philadelphia 76ers και η μεγάλη καριέρα που ονειρευόταν ήταν πια γεγονός. Στους 76ers έμελλε να μείνει 10 χρόνια και να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ΝΒΑ ως ένας από τους πιο χαρισματικούς guards των τελευταίων χρόνων. Με τους 76ers ο Iverson κατάφερε να αναδειχθεί σε rookie της χρονιάς το 1996. Το μεγάλο άλμα στην καριέρα του ωστόσο έγινε τη σεζόν 2000-2001 όταν και οδήγησε τη Philadelphia στους τελικούς του ΝΒΑ με εκπληκτικές εμφανίσεις. Εκεί συνάντησε τους πολυδιαφημισμένους Los Angeles Lakers. Οι 76ers τελικά ηττήθηκαν και έχασαν το πρωτάθλημα με 4-1, όμως ο Iverson έκανε τον κόσμο να παραμιλάει με αυτά που έκανε μέσα στο παρκέ ενώ οι αμυντικές τεχνικές των λιμνανθρώπων δε φαίνονταν να τον επηρεάζουν στο ελάχιστο. Αυτή τη χρονιά αναδείχθηκε και MVP της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ. Από τη σεζόν 1999-2000 είχε επίσης διαρκή παρουσία στα All-Star Games, όπου μάλιστα αναδείχθηκε MVP δύο φορες(2001,2005). Κάπου εκεί, η καριέρα του άρχισε κατά τη γνώμη μου να πέρνει την κατιούσα. Αιτία? Ο εκρηκτικός του χαρακτήρας και η κακή του σχέση με το θεσμό της προπόνησης. Ο ίδιος, μάλιστα, είχε απαντήσει σε ερωτήσεις δημοσιογράφων ότι αυτός είναι το αστέρι των 76ers και δε σκοπεύει να αναλωθεί σε αναφορές σε προπονήσεις (οι κακές γλώσσες λένε ότι δεν αναλωνόταν ούτε σε συμμετοχές στις προπονήσεις). Δεν ήταν λίγες οι φορές, που είχε έρθει σε ρήξη με τον προπόνητη-μέντορα του Larry Brown, τον οποίο όμως πάντα έλεγε ότι βλέπει σαν πατέρα του. Οι επιδόσεις του και τα στατιστικά του στο γήπεδο δεν είχαν πέσει (αντίθετα τη σεζόν 2005-2006 είχε μέσο όρο 33.7 πόντους ανά παιχνίδι) οι σχέσεις του ωστόσο με την ομάδα φαινόταν πλέον ότι είχαν πληγεί ανεπανόρθωτα. Έτσι, το 2006 αποχωρεί από τη Philadelphia με προορισμό του το Denver και τους Nuggets. Εκεί έμεινε 2 χρόνια συνθέτοντας με τον Carmelo Anthony ένα τρομερό επιθετικό δίδυμο αλλά μην καταφέρνοντας κάτι ουσιαστικό. Το 2008 κατηφόρισε στους Detroit Pistons όπου έμεινε μέχρι το τέλος της φετινής χρονιάς. Και εδώ οι σχέσεις του με το προπονητικό team και την ομάδα δεν ήταν οι καλύτερες αφού ο Allen Iverson δεν μπόρεσε να αποδεχθεί ποτέ το ρόλο του 6th man που ήθελε να του αναθέσει ο προπονητής ούτε το συντηρητικό για τα μέτρα του AI παιχνίδι των Pistons. Σημαντικό ρόλο, βέβαια, έπαιξε και η ύπαρξη στους Pistons των Rip Hamilton και Rodney Stuckey, οι οποίοι αποτελούσαν τις δύο πρωταρχικές επιλογές του προπονητή, αφού θεωρούνταν περισσότερο απαραίτητοι από τον AI. Η μη συμμετοχή του στη βασική 5άδα ήταν για αυτόν γεγονός απαράδεκτο και για αυτόν το λόγο πέρασε το τελευταίο μισό της χρονιάς προσποιούμενος τραυματισμό στην πλάτη έτσι ώστε να μην αγωνίζεται ούτε ως αναπληρωματικός. Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας του Iverson είναι ότι ο ίδιος προτιμούσε (και ακόμα προτιμά) να αποσυρθεί παρά να έρχεται από τον πάγκο σε οποιαδήποτε ομάδα.

Η άποψη μου για τον Iverson? Τον λατρεύω. Δε χορταίνω να τον βλέπω. Υπάρχουν πολλές φορές που μη έχοντας τι να κάνω, απλά μπαίνω στο YouTube και τον χαζεύω στα καλύτερα του να μεγαλουργεί με μια μπάλα σαν προέκταση του χεριού του. Να μοιράζει crossovers, να πιέζει παθιασμένα, να καρφώνει, να κάνει ακόμα και τον Michael Jordan να χάνει τα βήματα του από τις dribbles του. Πιστεύω ότι παίχτες σαν τον Iverson πραγματικά βγαίνουν σπάνια. Αυτό άλλωστε καταδεικνύεται και από τα στατιστικά του καθ'όλη τη διάρκεια της καριέρας του μέχρι τώρα αφού με 27,1ppg (και 6,2apg) είναι στην πέμπτη θέση όλων των εποχών στο ΝΒΑ. Το σπάνιο ένστικτο του σκοραρίσματος, ο εκπληκτικός χειρισμός της μπάλας, το πάθος που έβγαζε στον αγωνιστικό χώρο, το μικρό μέγεθός του, η ταχύτητα του και οι μοναδικές εμπνεύσεις του τον καθιστούν κατά την άποψη μου ένα από τα κορυφαία guards των τελευταίων 15 χρόνων δίπλα σε ιερά τέρατα του μπάσκετ. Μοναδικό του μειονέκτημα? Καθαρά αγωνιστικά, το ότι δεν κέρδισε ποτέ τίποτα. Όσοι ξέρουν τη νοοτροπία των Αμερικανών, καταλαβαίνουν ότι ένας τόσο μεγάλος παίχτης που δεν κατάφερε ποτέ να πάρει δαχτυλίδι, χάνει πολλή από την αξία του και το μύθο που τον περιβάλλει. Ρωτήστε τον Pat Ewing, το Reggie Miller, τον Karl Malone και τον John Stockton. Θα αντάλλαζαν όλες τις προσωπικές τους διακρίσεις για ένα πρωτάθλημα. Όσον αφορά στα εξωαγωνιστικά, που αναπόφευκτα όμως επηρεάζουν και τα πρώτα αφου διαμορφώνουν χαρακτήρες και νοοτροπίες, τα συχνά μπλεξίματα του AI με το νόμο σε συνδυασμό με τον υπερβολικό εγωισμό του και την εν γένει πληθωρική (τις περισσότερες φορές με την κακή έννοια) παρουσία του τον οδήγησαν στο φετινό σταυροδρόμι της καριέρας του. Οι επιλογές που θα κάνει φέτος ίσως να τον κρίνουν καθολικά και σαν παίχτη. Αυτό, όμως, που με εκνευρίζει περισσότερο από όλα στον ΑΙ είναι ότι φαίνεται προσκολλημένος στο παρελθόν. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι ακόμα και αυτός όσο περνάνε τα χρόνια δεν αποτελεί πλέον το superstar , το franchise player. Αδιαφορεί χαρακτηριστικά για την υστεροφημία του, αφού δε δέχεται να έχει σημαντικό ρόλο σε μια ομάδα πλην όμως ερχόμενος από τον πάγκο. Φέρεται ξεροκέφαλα και εγωκεντρικά χωρίς να τον νοιάζει αν αυτή του η συμπεριφορά μπορεί να γίνει πλέον ανεκτή στα 34 του και το αν αυτή θα του στοιχίσει την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Σε κάθε περίπτωση η προσποίηση τραυματισμού για να μην αγωνίζεται απλά και μόνο ως αναπληρωματικός, δεν ταιριάζει σε έναν παίχτη του βεληνεκούς του Iverson. Ο μικρόσωμος guard που τα έβαλε με όλα τα θηρία του ΝΒΑ φαίνεται να καταβάλλεται εν τέλει από το στοιχείο που τον έκανε τόσο γνωστό, το υπερχειλίζον θράσσος του. Ακόμα και έτσι, όμως ελπίζω να λογικευτεί σύντομα γιατί υπάρχει ακόμα χρόνος για να κερδίσει κάποιο τίτλο, που αποτελεί τον ύψιστο στόχο κάθε μπασκετμπολίστα στον κόσμο ή τουλάχιστον να παίξει ξανά σε υψηλό επίπεδο έχοντας συγκεκριμένους στόχους και όχι απλά να σκέφτεται σε ποια ομάδα θα παίζει βασικός. Αν δε γίνει αυτό? Ο ΑΙ θα κλείσει με το χειρότερο τρόπο μια σπουδαία σε προσωπικό επίπεδο καριέρα. Θα συνεχίζει να αποτελεί έναν από τους αγαπημένους παίχτες των αγνών φίλων του μπάσκετ σε όλον τον κόσμο, αλλά το όνομα του θα χάσει σε αίγλη και λάμψη όταν θα συγκρίνεται με τους μεγάλους πρωταθλητές. Για να δούμε όμως τι επιλογές μπορεί να έχει ο Iverson αυτό το καλοκαίρι..

Πρώτον, έιχε γίνει γνωστό μέσα στη χρονιά ότι ίσως να ενδιαφέρονταν για τον AI ομάδες που θα διεκδικούσαν του χρόνου το πρωτάθλημα. Είχε γίνει κουβέντα για τους Boston Celtics, οι οποίοι δε θα έλεγαν όχι στην προσωπικότητα και την εμπειρία του "The Answer" καθώς θα τους έδινε τόσο δημιουργία όσο και σκορ από την περιφέρεια ως point guard που έρχεται από τον πάγκο. Ο Eddie House που επιτελεί αυτή τη στιγμή αυτό το ρόλο, μπορεί να είναι ένας περιφερειακός "killer" αλλά δεν μπορεί να δημιουργήσει και έτσι λειτουργεί περισσότερο σαν shooting guard. Για αυτόν το λόγο, άλλωστε, πήραν τον Stephon Marbury οι Celts, ο οποίος όμως διόλου περιέργως δε στέριωσε στη Βοστώνη. Ακόμα, ο Iverson θα μπορούσε να αποτελέσει λύση και για τους πρωταθλητές Lakers, οι οποίοι πίσω από το γερόλυκο Derek Fisher έχουν τους Jordan Farmar και Shannon Brown, οι οποίοι αν και ταλαντούχοι σίγουρα δεν έχουν το ειδικό βάρος του ΑΙ. Η ομάδα, όμως στην οποία θα ταίριαζε γάντι ο Iverson θα ήταν οι Orlando Magic, η συνύπαρξη του με τον Jameer Nelson θεωρώ πως θα ήταν αρμονική και το αποτέλεσμα πολύ θετικό και για τις δύο πλευρές. Το πρόβλημα? Σε όλες τις προαναφερθείσες ομάδες, που θα πληρούσαν τις φιλοδοξίες του Iverson για την κατάκτηση ενός δαχτυλιδιού, υπάρχουν ταλαντούχοι και προσαρμοσμένοι βασικοί point guards. Ο Rondo στους Celtics, ο Fisher στους Lakers και ο Nelson στους Magic. Αναφέραμε πριν ότι ο AI δεν καταδέχεται να έρχεται από τον πάγκο, οπότε δε θα μπορούσε ποτέ να προκρίνει μια από αυτές τις λύσεις. Προσωπικά θα ήθελα πολύ να δω τον Iverson σε μια από τις προαναφερθείσες ομάδες (ακόμα και αν μισώ τους Celtics) πανηγυρίζοντας ένα πρωτάθλημα. Έχω την αίσθηση, όμως ότι δε θα γίνει δυστυχώς.

Πάμε να δούμε τώρα, λοιπόν, τις ρεαλιστικές επιλογές του Iverson και τι μπορεί να καταφέρει με αυτές, από τη χειρότερη προς την καλύτερη (πάντα κατά τη γνώμη του γράφοντα και με λίγο χιουμοριστική διάθεση σε ορισμένες περιπτώσεις):

4) Memphis Grizzlies: Οι Grizzlies είναι αναμφίβολα αυτή τη στιγμή μαζί με τη Minnesota οι χειρότεροι προορισμοί στο NBA. Ομάδα loser, χωρίς βάση οπαδών σε μια περιοχή που δεν αποτελεί θέλγητρο για κανέναν αστέρα. Από άποψη ταλέντου δεν είναι τόσο κακοί αφού στην ομάδα υπάρχουν ο small forward Rudy Gay που είναι ένας πολύ καλός finisher at the rim και βελτιώνεται συνεχώς, ο υπερταλαντούχος sophomore πλέον OJ Mayo που πέρυσι ήταν ανάμεσα στους 5 καλύτερους rookies του πρωταθλήματος , το νούμερο 2 του φετινού draft Hasheem Thabeet (ένας θηριώδης center που πάντως στο summer league δεν αποδίδει τα αναμενόμενα), o ταλαντούχος αλλά υπερβολικά ατομιστής Zach Randolph στο 4 και το αιώνιο (όπως φαίνεται) ταλέντο Michael Conley στη θέση του point guard για να πλαισιώνει τον AI σε περίπτωση που αποφασίσει να κατηφορίσει προς το Memphis. Προσωπικά δε θα ήθελα να δω τον Allen Iverson στους Grizzlies γιατί τους αντιπαθώ και τους θεωρώ πολύ loser ομάδα (ειδικά μετά το trade που έστειλε τον Pau Gasol στους Lakers). Είναι αλήθεια, όμως, ότι εκτός από την απαραίτητη πείρα που θα προσέδιδε στο σύνολο ο ΑΙ θα ανέβαζε σίγουρα και το μέσο όρο των εισιτηρίων, γεγονός που θα χαροποιούσε ιδιαίτερα και τους ιδιοκτήτες των Grizzlies.
Ιδανικό σενάριο: Ο ΑΙ κάνει πράγματα και θαύματα, οι Grizzlies κάνουν μεστή σεζόν, φτάνουν κοντά στα playoffs το γήπεδο γεμίζει με fake Elvis'es αλλά τελικά μένουν εκτός στο νήμα.
Καταστροφικό σενάριο: Ο ΑΙ δεν προσαρμόζεται ποτέ στο βαρετό Mempis, γεγονός που φαίνεται στην απόδοση του και τον οδηγεί στον πάγκο και εδώ. Καταλήγει να ξεσπάει πάνω στο Marc Gasol, ο οποίος μη μπορώντας να τον αντιμετωπίσει προσφεύγει στη βοήθεια του Pau.

3) Los Angeles Clippers: Οι Clippers εδώ και χρόνια βρίσκονται στη σκιά των μεγάλων Lakers και είναι κατά τη γνώμη μου ένα απο τα 3 franchises που πρέπει να αλλάξουν πόλη άμεσα (οι άλλοι 2 είναι οι Grizzlies και οι Kings). Φέτος, ωστόσο, ο Βlake Griffin (ο power forward που επελέγη στο νούμερο 1 του draft ύστερα από μια εκπληκτική χρονιά στο κολλέγιο) φαίνεται να αλλάζει τα δεδομένα. Με αυτόν οι Clippers ανεβαίνουν επίπεδο και σε συνδυασμό με το glamorous Los Angeles μπορούν να αποτελέσουν έναν επιθυμητό προορισμό για τον ΑΙ. Βέβαια, καθώς γράφω αυτό το post οι Clippers ανακοίνωσαν εκτός των άλλων τον Sebastian Telfair της Minnesota. Σε περίπτωση, λοιπόν, που ο Iverson πήγαινε στους Clippers θα έπρεπε να περιοριστεί στο ρόλο του shooting guard μαζί με τον sophomore Eric Gordon με το δολοφονικό σουτ. Μια πιθανή 4άδα στα guards, ωστόσο, με υγιή Baron Davis, Sebastian Telfair, Eric Gordon και Allen Iverson θα ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα. Ειδικά εφόσον θα πλαισιωνόταν από τους εκρηκτικούς Al Thornton (SF) και Blake Griffin και σε συνδυασμό με τους εξαιρετικούς αμυντικογενείς centers Marcus Camby και Chris Kaman τότε είναι πιθανό να είχαμε μια πραγματικά πολύ καλή ομάδα. Βέβαια, όλα αυτά είναι καλά μόνο στη θεωρία αφού είναι γνωστό το πρόβλημα των Clippers όσον αφορά στην ομαδικότητα που παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια. Και για αυτό το franchise ο ΑΙ θα αποτελούσε πόλο έλξης και θα γέμιζαν κάπως οι άδειες κερκίδες του Staples Center όταν αγωνίζονταν οι Clippers. Προσωπικά, δε θα είχα πρόβλημα να δω τον ΑΙ σε αυτήν την ομάδα αρκεί να παρουσιάζονταν σοβαροί στις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις.
Ιδανικό σενάριο: Οι Clippers περνάνε την τελευταία στιγμή στα playoffs 8οι και στον πρώτο γύρο αποκλείουν τους αιώνιους αντίπαλους Lakers με μειονέκτημα έδρας. O Billy Crystal (ίσως ο μοναδικός γνωστός οπαδός των Clippers) πανηγυρίζει μέσα στο πρόσωπο του Jack Nicholson και μια νέα εποχή ξεκινά στο Los Angeles.
Καταστροφικό σενάριο: Ο ΑΙ γίνεται κολλητός με τον Ricky Davis και ξεσαλώνει σε όλα τα clubs του LA. Καταλήγει ύστερα από υποδείξεις του τελευταίου να προσπαθεί να κάνει triple-double βγάζοντας την μπάλα από το καλάθι της ομάδας του για να χρεωθεί σε αυτόν το rebound.

2) Miami Heat: Οι Heat ψάχνουν απεγνωσμένα για έμπειρο point guard. Τόσο απεγνωσμένα που παραλίγο να βγάλουν και τον Jason "White Chocolate" Williams από τη ναφθαλίνη για να βρουν εμπειρία και ποιότητα στον "άσο" αφού ένας Chalmers δεν φέρνει την άνοιξη. Σε περίπτωση δε, που η αναμενόμενη φυγή του αθλητικού αλλά κατά τ'άλλα άτεχνου Jamario Moon (προς Cleveland μεριά) ελευθερώσει λίγο χώρο στο salary cap τότε η πιθανή προσθήκη του ΑΙ θα μπορόυσε να συνδυαστεί με το ποιοτικό 4αρι που ψάχνουν οι Heat και ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Carlos Boozer. Αν γίνει αυτό τότε το Miami, με Dwyane Wade πλαισιωμένο από την εμπειρία του Carlos Boozer και του ΑΙ, μαζί με τον ενθουσιασμό των Chalmers και Beasley, το φονικό σουτ του Cook και του Jones καθώς και τους ρολίστες πολυτελείας Udonis Haslem και Jermaine O'Neal θα αποτελούσε σοβαρό contender του τίτλου. Δύσκολα πάντως θα έμεναν όλοι οι παραπάνω αν η ομάδα προέβαινε στην απόκτηση του ΑΙ και του Boozer ενώ εύλογα ερωτήματα θα ανέκυπταν στο αν ο νεαρός Erik Spoelstra θα μπορούσε να τιθασεύσει τον άστατο χαρακτήρα του "The Answer" (αν οι Heat βρισκόντουσαν εντός στόχων πιστεύω ότι τελικά η χρυσή τομή θα βρισκόταν έστω και με τη συνδρομή του general manager των Heat, του σεβάσμιου Pat Riley). Εγώ, θα ήθελα πολύ να δω τον Iverson σε μια τέτοια ομάδα και νομίζω ότι το θερμό κλίμα του Miami, η πιθανότητα του δαχτυλιδιού καθώς βέβαια και το φοροαπαλλακτικό καθεστώς που διαθέτει η πολιτεία της Florida θα τον έκαναν και αυτόν να δει με θετικό μάτι τη μετακόμιση του πιο κοντά στη θάλασσα.
Ιδανικό Σενάριο: Ο ΑΙ μαζί με το Wade συνθέτουν το πιο εκρηκτικό δίδυμο guard στη λίγκα και φτάνουν μαζί με ένα ποιοτικό 4αρι στην κατάκτηση του πολυπόθητου πρωταθλήματος.
Καταστροφικό Σενάριο: Ο Wade τραυματίζεται, οι Heat μένουν νωρίς εκτός διεκδίκησης βασικών στόχων και ο ΑΙ επηρεασμένος από το ζεστό κλίμα, ειναι συνέχεια στην παραλία, δεν πατάει ποτέ στην προπόνηση και συλλαμβάνεται μαζί με τον Beasley για κατοχή και χρήση μαριχουάνας στα αποδυτήρια του γηπέδου στο ημίχρονο.

1) Charlotte Bobcats: Οι Bobcats τη χρονιά που μας πέρασε ήταν αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του ΝΒΑ. Πάλεψαν ως το τέλος τη συμμετοχή τους στα playoffs, νίκησαν Lakers και Celtics και γενικά παρουσιάστηκαν ποιοτικοί, μεστοί και παθιασμένοι. Βασικός συντελεστής όλων αυτών? Ο Larry Brown, φυσικά, που πέρυσι ανέλαβε το coachάρισμα της ομάδας ύστερα από τις πιέσεις του Michael Jordan (ιδιοκτήτης των Bobcats). Η πατρική σχέση του Larry Brown με τον ΑΙ πιστεύω θα έπαιζε καταλυτικό ρόλο στην παρουσία του δεύτερου στην ομάδα. Ο Iverson θα ξανάβρισκε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ενώ θα είχε επιτελούς έναν προπονητή απέναντί του ο οποίος θα ήξερε πως να τον χειριστεί. Οι point guards Raymond Felton (αν τελικά μείνει στην ομάδα) και DJ Augustin θα πλαισιώνονταν ιδανικά από τον πολύ έμπειρο Ιverson. O Raja Bell θα συνέχιζε να προσφέρει αμυντικά και επιθετικά ενώ θα είχε και πολύτιμες βοήθειες και ανάσες στη θέση 2. Ο Gerald Wallace θα έβρισκε έναν συμπαίκτη που θα μπορούσε να απειλεί περιφερειακά αλλά και με διεισδύσεις ενώ οι Boris Diaw και Emeka Okafor θα έβρισκαν σίγουρα πιο εύκολα καλάθια από τον πολύ έμπειρο και δημιουργικά AI. Γενικά, πιστεύω ότι ούτως ή άλλως οι Bobcats φέτος θα διεκδικήσουν με αυξημένες αξιώσεις την είσοδο στα playoffs, όποτε με την προσθήκη του ΑΙ θα μπορούσαν να έχουν τη δυνατότητα για κάτι παραπάνω. Η επιβλητική φιγούρα εξάλλου του MJ στους αγώνες της Charlotte, θα είχε μόνο θετικά αποτελέσματα για τον ΑΙ, αφού ίσως έτσι να συμμορφωνόταν και να απέφευγε πλέον τα παραστρατήματα. Θεωρώ, ότι είναι μια ομάδα που ναι μεν δεν μπορεί να προσφέρει άμεσα ένα πρωτάθλημα στον Iverson, αλλά μπορεί να του δώσει και πάλι κίνητρο να παίξει το μπάσκετ που μόνο αυτός ξέρει. Εν προκειμένω, εγώ μπορώ να δω μόνο ιδανικό σενάριο σε αυτήν την περίπτωση και αυτό είναι η αναγέννηση του ΑΙ και μια πολύ ευχάριστη έκπληξη στη μονοτονία των "μικρών" του ΝΒΑ.

Αν θέλετε και εσείς να δείτε τι έκανε ο "The Answer" υπό τις οδηγίες του Larry Brown και για ποιο λόγο αποφάσισα να σας κουράσω με τόσο εκτενές κείμενο και ανάλυση σας καλώ να δείτε το βίντεο που ακολουθεί.



Ελπίζω μετά από αυτό να συγχωρέσετε την πολυλογία μου, όμως για τέτοιους παίχτες πιστεύω ότι, ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο και ήθελα να είμαι σίγουρος ότι όλοι θα γνωρίζουν την ιστορία αυτού του χαρισματικού μικρόσωμου θαυματοποιού.


p.s. Μόνο ως αστείο μπορώ να εκλάβω τις φήμες που κυκλοφόρησαν ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού απέρριψε τον Iverson γιατί δεν ταιριάζει στη φιλοσοφία του και δε θέλω να μπω καν στη διαδικασία να το σχολιάσω.