Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

LeBron-ιάδα ή LeBron-gate;



Το φετινό καλοκαίρι ήταν ένα από τα σημαντικότερα στη νεότερη ιστορία του NBA. Πάρα πολλές μετακινήσεις σεβαστών και λιγότερο σεβαστών (Darko, ακούς;) ονομάτων, με τον πακτωλό χρημάτων που δαπανήθηκε να πηγαίνει κόντρα στο πνεύμα της προβεβλημένης από το Stern οικονομικής κρίσης που υποτίθεται ότι ταλανίζει το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Καμία άλλη μεταγραφική ενέργεια, όμως, δεν είχε (και δε συνεχίζει να έχει) τον απόηχο και αντίκτυπο του σχηματισμού της (στα χαρτιά ακόμα) υποβλητικής και "τρομακτικής" τριάδας των LeBron, Wade και Bosh στο Miami και τους Heat. Κι αν ο Bosh δε θεωρείται, τουλάχιστον εκτός παρκέ, προσωπικότητα ίσης ακτινοβολίας με τους άλλους δύο και ο Wade απλά παρέμεινε στη μοναδική ομάδα που έχει γνωρίσει στην καριέρα του, το απίστευτο και μακρόχρονο (στα μάτια των outsiders-απλών fans) serial για το πού τελικά θα πήγαινε ο LeBron και η κατάληξη αυτού επηρέασε δραστικά τη γνώμη και την ψυχολογία πάρα πολλών ανθρώπων.

Πρώτα απ' όλα, λοιπόν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε (όχι ότι διαφωνούσε κανείς) ότι ο τρόπος που χειρίστηκε ο LBJ όλη αυτήν την πολύκροτη υπόθεση και διαδικασία του free agency ήταν αλαζονικός, κερδοσκοπικός, εγωπαθής και ασεβής προς το κοινό, τις ομάδες, το πρωτάθλημα και βέβαια το ίδιο το άθλημα. Η εξοργιστική και απογοητευτική κίνησή του, που περισσότερο ταίριαζε σε reality show, να οργανώσει ολόκληρη ωριαία εκπομπή για την ανακοίνωση της, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ειλημμένης πολύ καιρό πριν, απόφασής του φανέρωσε έναν άνθρωπο από τη μία ανασφαλή και από την άλλη διεφθαρμένο από τον πολυπρόσωπο και φιλοχρήματο περίγυρό του. Το πρωτοφανές, καθαρά εμπορικής φύσης αυτό πόνημά του επιχείρησε ακούσια να τον αναδείξει ως ανώτερο του παιχνιδιού και ταυτόχρονα να μας εισαγάγει σε μία εποχή όπου η υπερδραματοποίηση εξωαγωνιστικών εξελίξεων θα επισκίαζε ολοκληρωτικά το ίδιο το μπάσκετ στο παρκέ.

Ευτυχώς, σχεδόν σύσσωμος ο μπασκετικός κόσμος κατακεραύνωσε την κάκιστη ιδέα του LeBron, αναγκάζοντάς τον να συνειδητοποιήσει ότι έσφαλε. Αυτό βέβαια ουδόλως άλλαξε τη στάση των περισσότερων κατοίκων του Cleveland προς το άτομό του. Και είναι απολύτως λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι άνθρωποι που τον είχαν αγαπήσει πραγματικά και τον είχαν ουσιαστικά εντάξει ως μέρος της ζωής τους, που περίμεναν καρτερικά τα παιχνίδια της ομάδας τους για να ξεφύγουν από την καθημερινότητα και να απολαύσουν μοναδικές στιγμές μπασκετικής ομορφιάς από έναν από τους καλύτερους αθλητές του κόσμου, έπρεπε να υπομείνουν ατελείωτες μέρες γεμάτες με φήμες συν 30 λεπτά τυποποιημένων γελοίων ερωτήσεων για να πληροφορηθούν με λύπη τους μία κατά τα φαινόμενα προκατασκευασμένη "αποκάλυψη"-κονσέρβα. Ο κόσμος του Cleveland, οπότε, αλλά και οποιοσδήποτε fan του NBA έχει 100% δίκιο να κατακρίνει το LeBron για τον τρόπο με τον οποίο χειραγώγησε το τεράστιο (και λογικό, αναφορικά με την αξία του ως παίκτη) ενδιαφέρον του κόσμου για το πού θα συνέχιζε την καριέρα του.

Περνάμε, τώρα, στην ουσία της επιλογής του, δηλαδή το ότι αποφάσισε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ότι για τα επόμενα χρόνια θα παίζει μπάσκετ για τους Miami Heat και τον Pat Riley.

Πολλοί έσπευσαν να επισημάνουν ότι διάλεξε τον εύκολο δρόμο, που ήταν να φτιάξει ένα σούπερ τρίο με τους φίλους του από την Team USA, αντί να επιμείνει στη μέχρι και φέτος 7χρονη προσπάθειά του να κατακτήσει ένα δακτυλίδι ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης μίας ομάδας όπως οι Cavaliers. Εγώ θα συμφωνήσω εν μέρει με αυτήν την οπτική, κρατώντας όμως μία πιο διαλλακτική στάση, η οποία λέει ότι ο LeBron:
  • έχει ασφαλώς το δικό του μερίδιο αγωνιστικών και επικοινωνιακών ευθυνών για την αποτυχία να φέρει ένα πρωτάθλημα στο Cleveland.
  • άξιζε καλύτερων συμπαικτών, καλύτερου στησίματος ομάδας και καλύτερων προπονητών, απαιτήσεις που το management των Cavs ποτέ δεν κατάφερε να ικανοποιήσει πλήρως.
  • ως νέος άνθρωπος που έχει δείξει ότι του αρέσει η διασκέδαση, ήθελε να συνεχίσει την καριέρα του και τη ζωή του σε μία υπέροχη πόλη όπως το Miami, το οποίο έχει και το πλεονέκτημα της απουσίας πολιτειακού φόρου.
  • θεώρησε ότι θα απολάμβανε περισσότερο να παίζει μπάσκετ και να κερδίζει (πιθανόν) τίτλους στην ίδια ομάδα με δύο τόσο καλούς συμπαίκτες και φίλους.
  • δείχνει ίσως σχετικά αδύναμο χαρακτήρα από την άποψη ότι προτίμησε να αποφύγει την ενδεχόμενη αδυσώπητη μελλοντική κριτική που θα έπεφτε αποκλειστικά στους ώμους του εάν αποτύγχανε να κερδίσει τίτλους ως ο ηγέτης σε ομάδες μεγαλουπόλεων, όπως οι Bulls ή οι Knicks.
Τώρα, τις θεωρίες ότι ο Jordan ή ο Magic ή ο Bird ή οποιοσδήποτε άλλος θα προτιμούσε χίλιες φορές να νικήσει τους άλλους αστέρες από το να συμμαχήσει μαζί τους, δεν μπορεί να τις αναλύσει κάποιος σοβαρά, καθώς αποτελούν κατά ένα μεγάλο ποσοστό υποθετικές εκτιμήσεις. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα έπραττε και πώς θα αντιδρούσε ο MJ εάν βρισκόταν στο ίδιο σταυροδρόμι τη σήμερον ημέρα, έχοντας εκτεθεί και υποβληθεί στις κάθε είδους ισχυρές επιδράσεις του διαφορετικού κοινωνικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγάλωσε ο LeBron. Ενδεικτικά, πάντως, θα αναφέρω ότι ο Magic είχε δηλώσει πολύ παλιά ότι ο μόνος λόγος που αποφάσισε να παρατήσει το κολέγιο και να μπει στο draft του 1979 ήταν η ευκαιρία να παίξει μαζί με τον Kareem στους Lakers. Έτσι για να πάρουμε μία ιδέα του πόσο σημαντικό είναι για ταλαντούχους παίκτες να παίζουν με εξίσου ταλαντούχους παίκτες.

Εξάλλου, δε συμφωνώ με τη λογική ότι η συνάθροιση των αστέρων στο Miami είναι κάτι απαραίτητα κακό για το NBA. Καταρχήν, το ενδιαφέρον και η προσμονή για την επόμενη σεζόν έχουν εκτιναχθεί στα ύψη, οπότε από αυτήν την πλευρά ο Stern είναι σίγουρα ευχαριστημένος. Σε αγωνιστικό επίπεδο, το παρελθόν έχει δείξει ότι κάθε ομάδα, είτε εδράζεται στη Νέα Υόρκη είτε στο Milwaukee, δεν υποχρεούται να ακολουθήσει το δρόμο της προσέλκυσης μεγάλων ονομάτων μέσω υπερβολικών δαπανών για να βρει την επιτυχία. Το παράδειγμα της Oklahoma City απέδειξε ότι η προσεκτική οικονομική διαχείριση και το σωστό κτίσιμο μέσα από το draft μπορούν να φέρουν θαυμαστά αποτελέσματα.

Εν τέλει, είτε το θέλουμε είτε όχι, τα συμβάντα αυτού του περίεργου καλοκαιριού σύντομα θα ξεθωριάσουν στη συλλογική μνήμη και το μόνο που θα απασχολεί το κοινό στην πρεμιέρα της 26ης Οκτωβρίου θα είναι το πόσο όμορφο μπάσκετ μπορούν να παίξουν οι Heat και το πόσο αποφασισμένες θα είναι οι υπόλοιπες 29 ομάδες να τους κερδίσουν. Ανάμεσα σε αυτές θα είναι και οι θυμωμένοι αλλά και μικρομεσαίοι πλέον Cavs, των οποίων οι εκτός Ohio οπαδοί θα μετρώνται πια δυστυχώς στα δάκτυλα του ενός χεριού.