Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Η Μάχη ενάντια στην Αμερική: Small Forwards


Μετά από αρκετό καιρό επαναφέρουμε τη συζήτηση για τη "μάχη" U.S. vs. The World για να ασχοληθούμε αυτή τη φορά με τους small forwards. Εδώ και εδώ είχαμε αναλύσει τους PG's και τους SG's αντίστοιχα. Θυμίζουμε το concept: Επιλέγουμε την καλύτερη βασική πεντάδα μη Αμερικανών στον κόσμο για μια θεωρητική σειρά αγώνων ενάντια στην Team USA υπό κανόνες FIBA. Για κάθε θέση διαλέγουμε αρχικά 5 υποψηφίους και εν συνεχεία τους κατατάσσουμε με βάση τις κατά τη γνώμη μας απαραίτητες ικανότητες για την εκάστοτε θέση, με σκοπό να βρούμε τον καταλληλότερο. Οι επιλογές μας και γενικότερα το όλο εγχείρημα δεν έχουν σε καμία περίπτωση απόλυτο χαρακτήρα και γίνονται περισσότερο για να λειτουργήσουν ως εφαλτήριο για σκέψη και συζήτηση.


Luol Deng



Profile: Πολλοί ίσως να περίμεναν ότι η καριέρα του Deng θα ακολουθούσε καθοδική πορεία μετά τον περσινό σοβαρό τραυματισμό του, όμως ο μεγαλωμένος στο Λονδίνο forward κάνει φέτος μία δυνατή comeback χρονιά. Πλέον είναι καλύτερος από ποτέ στο midrange game. Μπορεί να εκτελέσει οποιαδήποτε στιγμή από οποιαδήποτε στάση του σώματος, προτιμώντας συχνά να ποστάρει τον κοντύτερο αντίπαλό του στα 3-4 μέτρα από το καλάθι και να σουτάρει ένα γρήγορο turnaround jumper που δύσκολα κόβεται. Έχει βελτιωθεί αρκετά και πίσω από τα 7.24, παρότι δε βασίζεται τόσο στο τρίποντο και δε το χρησιμοποιεί συχνά. Η δύναμή του τού επιτρέπει να κερδίζει πολλές προσωπικές μονομαχίες σε 1-on-1 καταστάσεις, να εξασφαλίζει πολλά rebounds για το ύψος του και να είναι ιδιαίτερα αξιόλογος και στο inside game. Η ικανότητά του στην προσωπική άμυνα βρίσκεται ακόμα σε υψηλό επίπεδο, μιας και έχει γρήγορα πόδια και ιδιαίτερα μακριά χέρια που του επιτρέπουν να πιέζει πολύ αποτελεσματικά τον αντίπαλό του. Και μόνο το γεγονός ότι, ενώ συνήθως του ανατίθεται η φύλαξη του καλύτερου επιθετικά περιφερειακού των αντιπάλων, ταυτόχρονα επιδεικνύει τόσο μεγάλη ευελιξία με τέτοια ποικιλία κινήσεων στο επιθετικό κομμάτι, λέει πολλά για την αξία του.

Πρακτικά: Η αθλητικότητα του Deng είναι πλέον απλά ικανοποιητική (για τα δεδομένα του NBA), η εγκεφαλικότητα όμως του παιχνιδιού του δείχνει να έχει αυξηθεί με τα χρόνια, κάτι που τον καθιστά ιδανική επιλογή σε παιχνίδι με κανόνες FIBA. Εξάλλου στον τομέα της αμυντικής λογικής παραμένει άριστος, αφού αφενός η on-ball defense του είναι ικανοποιητική (καθώς έρχεται συχνότατα αντιμέτωπος στο NBA με LeBron, Wade, κτλ.), αφετέρου η μειωμένη (σε σχέση με αυτούς) ταχύτητά του θα "κρύβεται" πιο αποτελεσματικά μέσω της έλλειψης του κανόνα των defensive 3 seconds. Το κοντινότερο ευρωπαϊκό τρίποντο, δε, θα του προσφέρει μερικούς extra πόντους, που δε θα τους είχε τόσο εύκολους από τα 7.24 του NBA.

Επιθετικές αρετές: εξαιρετικό midrange game, αποτελεσματικά post-ups, πολυμορφία στα drives και το inside game


Hedo Turkoglu



Profile: Η απόδοση του Hedo τις δύο προηγούμενες χρονιές (ιδίως το 2007-08) τον έβαλε ουσιαστικά στο group των elite small forwards του NBA. Το ταλέντο του είναι αδιαμφισβήτητο και στην καλή του μέρα μπορεί πραγματικά να σκοτώσει οποιαδήποτε ομάδα με τα καίρια περιφερειακά του σουτ και την ικανότητά του στο PnR, ως ψηλός και δυνατός point forward. Όταν όμως δε βρίσκεται στη μέρα του, επιμένει να παίρνει δύσκολα σουτ και τραβηγμένες επιλογές που τις περισσότερες φορές ζημιώνουν την ομάδα του. Θέλει οπωσδήποτε πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια του και πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιφέρεια για να μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητά του. Λόγω του υψομετρικού πλεονεκτήματος που σχεδόν πάντα έχει έναντι του προσωπικού του αντιπάλου, μπορεί εύκολα να σουτάρει χωρίς να φοβάται το κόψιμο. Προτιμά να σουτάρει off-the-dribble παρά να ποστάρει. Στην άμυνα κρίνεται ασταθής και συχνά αδιάφορος, αφού τη μία στιγμή μπορεί να κάνει ένα κρισιμότατο block στον Kobe και την άλλη να νικηθεί εύκολα από το Βασιλόπουλο (τυχαίο παράδειγμα).

Πρακτικά: Η εμπειρία από το πρόσφατο Eurobasket, στα περισσότερα ματς του οποίου ο Turkoglu έμοιαζε χωρίς σαφή προσανατολισμό στο παρκέ, εγείρει μία σχετική αμφιβολία για το πόσο μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα σε περιβάλλον FIBA, σε ομάδα στην οποία δε θα είναι ο πρωταγωνιστής στην περιφέρεια. Η ικανότητα στο PnR και το σκοράρισμά του στα δύσκολα είναι πάντα ευπρόσδεκτα, αλλά ο εγωισμός του και η τάση του για overdribbling είναι στοιχεία συχνά καταδικαστικά στο international basketball.

Επιθετικές αρετές: έφεση στα κρίσιμα και δύσκολα σουτ, εξαιρετικός στο διάβασμα του PnR


Rudy Fernandez



Profile: Το status του Rudy έχει ανέβει πολλά σκαλιά τα τελευταία χρόνια. Κατάφερε να δικαιώσει τις προσδοκίες που εξαρχής μιλούσαν για ένα τεράστιο ταλέντο και είναι πλέον ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και συμπαθείς Ευρωπαίους παίκτες. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ευελιξία και η ταχύτητα. Διαθέτει γρήγορο (πολύ γρήγορο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) πρώτο βήμα που του επιτρέπει να προσπερνά off-the-dribble βαρείς αμυντικούς. Είναι ιδιαίτερα αλτικός και ευλύγιστος, έχοντας παράλληλα αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν "good hands", δηλαδή σταθερά χέρια. Ως εκ τούτου έχει μία εκπληκτική έφεση στο "πιάσιμο" κάθε πιθανού alley-oop και την ικανότητα να το τελειώνει με ένα εντυπωσιακό κάρφωμα. Η πλειοψηφία, όμως, των πόντων του προέρχονται από catch-n-shoot ή step-back τρίποντα από οποιοδήποτε σημείο (κυρίως απο τα elbow spots). Το πολύ γρήγορο shooting mechanic του κάνει την προσπάθεια για κόψιμο των σουτ του δύσκολη υπόθεση. Αυτό που κυρίως του λείπει είναι η δύναμη, γι' αυτό και στο NBA το σκέφτεται πολύ να επιχειρήσει drive και να δεχτεί την επαφή, πράγμα που φαίνεται και από τις μόλις 1.8 βολές που σουτάρει ανά παιχνίδι. Η έλλειψη δύναμης τον δυσκολεύει και στην άμυνα, όπου βασίζεται κυρίως σε reach-ins για κλεψίματα, προσπαθώντας να διαβάζει τις κακές πάσες και τις εκτεθειμένες ντρίμπλες.

Πρακτικά: Ο Rudy απέδειξε στον τελικό του Πεκίνου ότι στη μέρα του μπορεί να προκαλέσει πολλών ειδών προβλήματα ακόμη και στους Αμερικανούς. Όλοι μας θυμόμαστε το poster του στον Dwight Howard. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι Αμερικανοί θα τον σημαδεύουν στην επίθεση και τα σωματικά μειονεκτήματά του δε θα του επιτρέψουν να μείνει πολλή ώρα στο παρκέ χωρίς να υποπέσει σε μερικά fouls απέναντι π.χ. στο LeBron. Γι' αυτό νομίζω ότι θα ήταν ιδανικός ως 6ος παίκτης στη "World" ομάδα, έτσι ώστε να προσφέρει τα φαρμακερά του τρίποντα και τη γνωστή ενέργειά του όταν τα υπόλοιπα πλάνα δε θα αποδίδουν.

Επιθετικές αρετές: τρίποντα από παντού, αλτικότητα, μαχητικότητα στις loose balls


Ramunas Siskauskas



Profile: Όλοι μας, πιστεύω, είμαστε ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με τον τρόπο παιχνιδιού του Siskauskas. Προσωπικά, σε πολλά σημεία μου θυμίζει τον Bodiroga. Είναι αργός, με πολύ χαμηλό άλμα, όχι πολύ δυνατός, αλλά είναι σκανδαλωδώς αποτελεσματικός. Έχει πολύ μεγάλο basketball IQ, μπορεί να διακρίνει εύκολα ένα καλών από ένα κακών προϋποθέσεων σουτ και μπορεί να διαβάσει στιγμιαία τη συμπεριφορά της άμυνας και να πράξει αναλόγως. Έχει άριστο ball-handling για το ύψος του και φαρμακερό σουτ. Παίζει πάντα σκληρά και μαχητικά και φέρνει εις πέρας οποιαδήποτε οδηγία του αναθέσει ο προπονητής του, χωρίς (συνήθως) να εκβιάζει προσπάθειες και να δίνει την εντύπωση ότι παίζει για τον εαυτό του. Έχει πολύ καλή πάσα, ενώ στην άμυνα έχει τις περισσότερες φορές σωστές αντιδράσεις, βοηθούμενος και από τις πιο μαζικές help defenses που επιτρέπουν οι κανόνες FIBA. Στην προσωπική άμυνα όμως χάνει πολλούς πόντους, ειδικά απέναντι σε ψηλότερους και αθλητικότερους forwards ή guards.

Πρακτικά: Μπορεί στην Euroleague και στην Ευρώπη γενικότερα να είναι βασιλιάς, όμως απέναντι στους υπεραθλητικούς και ταχύτατους Αμερικανούς ο Siskauskas θα έχει σίγουρα σοβαρότατο πρόβλημα. Θα μπορέσει να σκοράρει μέσα από συστήματα για ελεύθερα σουτ, όμως στις προσωπικές μονομαχίες σε άμυνα και επίθεση με το LeBron ή τον Carmelo Anthony δε θα έχει καμία τύχη, πληγώνοντας την ομάδα του στα rebounds και το transition defense, όπου οι small forwards της Team USA θα κάνουν πάρτι. Με αντίπαλο οποιαδήποτε άλλη Εθνική στον κόσμο θα είναι ασφαλής επιλογή, εκτός από την αμερικανική.

Επιθετικές αρετές: απρόβλεπτα midrange pull-up jumpshots, υπερ-αξιόπιστο τρίποντο, καθαρό μυαλό όλες τις στιγμές


Andrei Kirilenko



Profile: Ο Kirilenko του σήμερα σίγουρα δεν είναι ο AK-47 της τριετίας 2004-06, κατά την οποία είχε σημειώσει 3 (!) 5x5 (five-by-fives, δηλαδή 5+ σε πόντους, rebounds, assists, κλεψίματα, κοψίματα) και εντυπωσίαζε ολόκληρο το NBA με το εκπληκτικά πολυσύνθετο παιχνίδι του. Παρόλα αυτά, παραμένει ένα από τα ικανότερα πολυ-εργαλεία στο παγκόσμιο μπάσκετ, έχοντας το ταλέντο να επηρεάσει ένα παιχνίδι σε πολλούς τομείς. Σημαντικότερο χαρακτηριστικό του είναι βέβαια η πληθωρική αμυντική παρουσία του. Η on-ball defense του δεν είναι αυτή που ήταν κάποτε, όμως μπορεί ακόμα να ακολουθεί τα drives σχεδόν οποιουδήποτε παίκτη στον κόσμο και, εκμεταλλευόμενος το τεράστιο wingspan του (δηλαδή τα πολύ μακριά χέρια του), να επιχειρεί από οποιαδήποτε γωνία να κόψει μία πάσα, ένα σουτ ή ένα lay-up. Εκτός από την αμυντική του συνέπεια, στην επίθεση μπορεί να "πληγώσει" τον αντίπαλο μέσω της συνεχούς κίνησής του, προτιμώντας να "λυμαίνεται" την περιοχή κοντά στην baseline, περιμένοντας την πάσα από έναν καλό PG προκειμένου να την καρφώσει ή απλά να την αφήσει στο αντίπαλο καλάθι. Γενικότερα το ύψος, το wingspan και η ευκινησία του τον καθιστούν αποτελεσματικό στα lay-ins γύρω από το καλάθι, το σουτ όμως ποτέ δεν ήταν σημείο αναφοράς στο παιχνίδι του. Τα στατιστικά του από το τρίποντο εξαρτώνται αποκλειστικά από το σε τι μέρα θα βρεθεί. Ώρες ώρες χάνει τη συγκέντρωσή του και επιμένει από πείσμα να εκτελεί από μακριά, ενώ γύρω του υπάρχουν πολύ καλύτερες επιλογές.

Πρακτικά: Η πολυετής θητεία του στο NBA κάνει τον Kirilenko ιδανικό για το μαρκάρισμα των δυνατών Αμερικανών κοντά και μακριά από το καλάθι. Οι ευρωπαϊκοί κανόνες του επιτρέπουν να παίξει ακόμα καλύτερη help defense και να επιδοθεί στα αγαπημένα του weakside blocks. Πρόβλημα, όμως, αποτελεί το αναξιόπιστο σουτ του, πρόβλημα που στο international σκηνικό πάντα διογκώνεται. Κατά τα άλλα, όμως, παρουσιάζεται ως πολύ καλή και δοκιμασμένη (ελέω της καριέρας του στο NBA) αμυντική λύση στο αγαπημένο transition game των Αμερικανών.

Επιθετικές αρετές: baseline reverse layups, έφεση στο around-the-basket παιχνίδι


Σύγκριση



Νικητής

Η μάχη για το χρίσμα του βασικού στη θέση "3", με βάση τις ατομικές ικανότητες των υποψήφιων παικτών, αποδείχτηκε σκληρή. Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε όμως, εφόσον ο σκοπός μας είναι να φτιάξουμε πάνω απ' όλα μία ομάδα και όχι ένα συνοθύλευμα αστέρων, είναι οι παίκτες της 5άδας μας να συμπληρώνουν ιδανικά ο ένας τον άλλον.

Αυτή η απαραίτητη προϋπόθεση μας οδηγεί στο να αποκλείσουμε τους SF's εκείνους που ουσιαστικά είναι point forwards και αναλαμβάνουν το ρόλο οργανωτή, έχοντας ανάγκη να είναι η μπάλα στα χέρια τους για πολλή ώρα. Και το κάνουμε αυτό επειδή έχουμε ήδη επιλέξει ως βασικό point guard μας τον ίσως καλύτερο οργανωτή του κόσμου, το Steve Nash, οπότε μία ταυτόχρονη συνύπαρξη του Nash με τον Turkoglu ή το Siskauskas θα επέφερε σύγχυση, σύγκρουση ρόλων και όχι τα ιδανικά αποτελέσματα στο παρκέ (σκεφτείτε τη φετινή συνύπαρξη Calderon-Turkoglu στους Raptors).

Από τους 3 υπόλοιπους, λοιπόν, θα επιλέξουμε χωρίς δισταγμό το Luol Deng. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κομμάτι του αθλήματος στο οποίο να υστερεί σημαντικά. Δεν απέχει ιδιαίτερα στην αμυντική ικανότητα από τον Kirilenko, ενώ το κοντινότερο ευρωπαϊκό τρίποντο θα του έρθει "γάντι". Το post-up παιχνίδι του συμπληρώνει κάτι παραπάνω από ιδανικά τις ικανότητες των Nash των Ginobili, ενώ προσφέρει την απαραίτητη δύναμη και ευελιξία για να αντιμετωπίσει (όσο είναι αυτό δυνατό) αμυντικά και επιθετικά τους υπερταλαντούχους forwards τύπου LeBron και Melo.

Να σημειώσουμε εδώ ότι παρότι θα προτιμήσουμε το Deng για βασικό, οι Kirilenko και Rudy μπορούν μαζί να καλύψουν ουσιαστικά 3 θέσεις και θα είναι υπερπολύτιμοι ερχόμενοι από τον πάγκο για τη "World" ομάδα, παίζοντας αρκετά λεπτά. Άλλωστε χρειάζεται μεγάλο rotation στις νευραλγικές θέσεις των forwards προκειμένου να νικήσεις την καλύτερη και πληρέστερη ομάδα του κόσμου.

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Bασιλιάδες από το πουθενά




Καιρό τώρα ήθελα να γράψω κάτι για τους Sacramento Kings, καθώς είναι μία από τις αγαπημένες μου ομάδες. Συλλογιζόμενος και τη σεζόν που κάνουν φέτος, τελικά το πήρα απόφαση, βοηθούμενος και από το γεγονός ότι διαθέτουν πολλούς ενδιαφέροντες και συμπαθείς (προς εμένα) παίκτες. Αφορμή στάθηκε η χθεσινή τους νίκη μέσα στο Chicago, νίκη που ήρθε στο τελευταίο λεπτό μετά από την εξωπραγματική ανατροπή μίας διαφοράς 35 πόντων!

Στο ματς αυτό έλαμψε για μία ακόμη φορά το άστρο του Tyreke Evans, που συνεχίζει να μας εντυπωσιάζει με τη μέχρι τώρα σεζόν του. Δεν έχει συμπληρώσει ούτε 2 μήνες στο NBA και ήδη έχει εξελιχθεί στον απόλυτο ηγέτη της ομάδας, έχοντας το θράσος να πάρει το κρίσιμο σουτ ή να δώσει την κρίσιμη λύση στο crunch time, πράγμα που έκανε επιτυχημένα τρεις φορές μέσα σε 6 μέρες. Οι Kings πλέον βρίσκονται στη 10η θέση της πολύ ανταγωνιστικής Δύσης με ρεκόρ 13-14, μόλις 2.5 παιχνίδια πίσω από την προνομιούχο 8η θέση που οδηγεί στα playoffs.

Ποιος να τό 'λεγε λοιπόν για αυτήν την ομάδα, ότι θα μαχόταν για την είσοδό της στην postseason. Πριν ξεκινήσει η σεζόν κανείς δεν πίστευε ότι αυτό το σύνολο θα μπορούσε να συγκεντρώσει πάνω από 20 νίκες. Πολλοί μιλούσαν για τη χειρότερη ομάδα του NBA την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον. Το roster της δεν εντυπωσίαζε κανέναν, ενώ όταν τραυματίστηκε ο μόνος star της ομάδας, ο σκόρερ ολκής Kevin Martin, η χρονιά φαινόταν να πηγαίνει από εκείνη τη στιγμή στα σκουπίδια.

Οι εναπομείναντες παίκτες όμως δεν το έβαλαν κάτω, και με την καθοδήγηση του ιδιαίτερα έμπειρου στον κόσμο του NBA, head coach Paul Westphal, έχουν κάνει αρκετές μεστές και ποιοτικές εμφανίσεις, όπως μέσα στη Utah ή ενάντια στους Rockets. Εξάλλου, φαίνεται να έχουν επανακτήσει τη δύναμη της έδρας, μετρώντας 11 νίκες και 3 ήττες στην ARCO Arena, που σε μερικά παιχνίδια θυμίζει (αμυδρά είναι η αλήθεια) το φλεγόμενο κτίριο που είχε γίνει απόρθητο φρούριο της τότε ομάδας των Webber, Bibby, Peja και Divac.

Δεν είναι, βέβαια, μόνο χάρη στον Tyreke που το Sacramento βρίσκεται αυτή τη στιγμή σχεδόν στο 50%. Στους guards, ο Beno Udrih, παρότι έχει χάσει τη θέση του βασικού (αφού ο Westphal προτιμά να ξεκινά με πολύ ψηλή 5άδα, έχοντας τον Evans ως PG), παίζει και φέτος 30 λεπτά το ματς και μάλιστα κάνει ιδιαίτερα αποδοτική σεζόν, καθώς βάζει 14 πόντους και σουτάρει με το εκπληκτικό για guard 53%, career highs και τα δύο. Την τρίτη λύση στο "1" αποτελεί ο Sergio "Spanish Chocolate" Rodriguez, που φέτος παίζει πιο ώριμα και συγκεντρωμένα από ποτέ. Στο "2", δεδομένου του τραυματισμού από την αρχή της χρονιάς του Francisco Garcia, αναπληρωματικός του Tyreke είναι ο πολύ καλός σουτέρ Ime Udoka.

Στους forwards υπάρχει πληθώρα ταλαντούχων και εξελίξιμων παικτών. Ο Ισραηλινός Casspi, ο ιδιαίτερα αθλητικός και πολλά υποσχόμενος Donte Greene και ο γνωστός μας "σκληρός" και μεθοδικός Andres Nocioni συνθέτουν μία καλή τριάδα επιλογών στο "3" και στο "4". Ως 4άρι (τελευταία παίζει περισσότερο center) μπορεί να χαρακτηριστεί και η φετινή αποκάλυψη, ο Jason Thompson. Στη rookie σεζόν του, για όσους τον είχαν προσέξει, είχε δείξει ορισμένα πολύ καλά στοιχεία και κυρίως μία μεγάλη έφεση στα rebounds. Φέτος έχει ανέβει τουλάχιστον ένα σκαλί σε κάθε τομέα του παιχνιδιού του, έχοντας σχεδόν double-double σε μέσο όρο, μαζί με 1 τάπα ανά αγώνα. Επιθετικά βέβαια έχει δρόμο μπροστά του, από την άποψη των κινήσεων στο post, αν θέλει να αποτελεί συνεχή απειλή για τους αντίπαλους ψηλούς. Μέχρι στιγμής όμως καταφέρνει να βάζει 15 πόντους σε κάθε ματς βασιζόμενος μόνο και μόνο στο συνεχές hustling και την αθλητικότητά του. Και αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι.

Extra λύσεις στους ψηλούς είναι ο Spencer Hawes των 215 εκατοστών και των πολλών τριπόντων, που ξεκίνησε αρκετά καλά (κάνοντας σχεδόν triple-double σε ένα early-season ματς με το Memphis) αλλά πλέον έχει χάσει αρκετά λεπτά συμμετοχής από το Westphal, δείχνοντας ότι χρειάζεται περαιτέρω βελτίωση. Ο φιλότιμος και άτεχνος Jon Brockman και ο "άνθρωπος-expiring contract" Kenny Thomas απλά προσφέρουν μερικά rebounds, μερικά fouls και μερικές ανάσες στους βασικούς.

Η συνέχεια αναμένεται δύσκολη για τους Kings, που αντιμετωπίζουν αύριο το Cleveland και το Σάββατο τους Lakers. Όλοι στους Kings ξέρουν ότι τα playoffs αποτελούν δυσκολότατο στόχο και η ομάδα θα πρέπει να υπερβάλει πραγματικά εαυτόν για να συνεχίσει να παίζει και μετά τον Απρίλιο. Η πρόκριση στην postseason, όμως, δεν είναι αυτοσκοπός. Περισσότερη σημασία έχει (και μέχρι στιγμής το καταφέρνουν) να δείξουν ότι υπάρχει ελπίδα για το μπασκετικό μέλλον του Sacramento και ότι το franchise δηλώνει παρόν. Κανείς, πιστεύω, δε θα ήθελε να δει μία πιθανή μετακόμισή τους στο Anaheim ή το Kansas City, όπως ακούγεται. Και πιστεύω ότι ο Tyreke Evans θα φροντίσει για την αποφυγή ενός τέτοιου σεναρίου.



Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

A1 Game of the Week: 8η αγωνιστική




Πανιώνιος-Ολυμπιακός 96-94

Η χθεσινή ήττα του Ολυμπιακού ήταν προδιαγεγραμμένη. Φυσικά δεν έχω στο μυαλό μου κάποια θεωρία συνομωσίας. Για όσους, ωστόσο, έχουν παρακολουθήσει τα παιχνίδια της ομάδας φέτος ήταν προφανές ότι κάποια στιγμή θα γινόταν η ζημιά. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το κακό ξεκίνημα του Ολυμπιακού, τα νεκρά διαστήματα, την προσμονή για τις μεγάλες του προσωπικότητες να λάμψουν στα κρίσιμα κλπ. Όλα αυτά ήρθε να μας τα θυμήσει εμφατικά και παράλληλα να δώσει ένα νέο ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα ο Πανιώνιος, που αγωνιζόταν και χωρίς 2 αρκετά σημαντικούς παίκτες του (το Zoroski και τον Efthimov).

Ουσιαστικά, χθες δεν είδαμε κάτι που να μην έχουμε δει φέτος από τους ερυθρόλευκους. Ήταν πολύ χαλαροί, σχεδόν αδιάφοροι για το παιχνίδι και δεν έπαιξαν άμυνα (εκτός από μερικές φάσεις στο τέλος της κανονικής διάρκειας) επιτρέποντας στον Πανιώνιο να σκοράρει σχεδόν 100 πόντους! Ο Γιαννάκης δε βοήθησε καθόλου από τον πάγκο, καθώς το μόνο που έκανε ήταν να έχει στο παρκέ τους βασικούς του παίκτες (βάζοντας πού και πού το Vujcic και το Halperin), ξέχασε να πάρει time-out στο πρώτο δεκάλεπτο και το έκανε μόνο όταν η διαφορά ήταν σε υψηλά επίπεδα (13-15 πόντους), ενώ σε 9 δευτερόλεπτα στο τέλος της παράτασης η ομάδα μπήκε χωρίς πλάνο και δεν κατάφερε να εκδηλώσει καν επίθεση. Δε θα μπούμε στη λογική να ζητήσουμε από αυτόν να ελέγξει το ρυθμό της ομάδας, όταν το παιχνίδι είχε πλέον γυρίσει υπέρ του Ολυμπιακού, να δώσει οδηγίες ώστε να μην παραχωρηθούν δικαιώματα στον Πανιώνιο γιατί πολύ απλά δε φαινόταν ικανός να το κάνει.

Γενικά από την αρχή της σεζόν, ο Ολυμπιακός έχει παρεξηγήσει την ιδέα του γρήγορου μπάσκετ και η ομάδα δεν παίζει άμυνα, ενώ προφανώς έχει τους παίκτες για να το κάνει. Τα παραδείγματα της Orleans, της Partizan, του Πανιωνίου κλπ. απλά επιβεβαιώνουν την παραπάνω αντίληψη. Επιπλέον, στην επίθεση δεν υπάρχει ξεκάθαρο πλάνο. Ευτυχώς οι παίκτες έχουν μάθει τον τρόπο παιχνιδιού του Childress και σε συνδυασμό με τον αυξημένο "εγωισμό" του Αμερικανού και τη βελτίωσή του στο σουτ, αυτός αποδίδει καλύτερα. Ο Kleiza θα πάρει τις προσωπικές προσπάθειες που του αναλογούν και τις περισσότερες φορές θα το κάνει με επιτυχία, η τροφοδότηση των ψηλών είναι απλοϊκή και απλά υπάρχει εμπιστοσύνη στο μεγάλο εύρος κινήσεων του Vujcic και στο δυναμισμό του Μπουρούση και του Σχορτσιανίτη, ο Παπαλουκάς βάζει πλέον και τρίποντα, ενώ ο Teodosic ως αποτέλεσμα του εξαιρετικού Eurobasket που έκανε έχει αποκτήσει το δικαίωμα να σουτάρει όποτε το επιθυμεί. Τι σημαίνουν όλα αυτά? Ότι συστήματα στην ομάδα δεν υπάρχουν, ή τελοσπάντων είναι ελάχιστα (και δε φαίνονται στο παρκέ στους περισσότερους αγώνες). Το μόνο που βγαίνει σχετικά εύκολα είναι το pick n' roll και όπως φαίνεται αυτό δε φτάνει. Όπως δε φτάνουν και 8-9 παίκτες για να διεκδικήσεις τρεις τίτλους. Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο για τον οποίο ο Μαυροκεφαλίδης, ο Σλούκας, ο Γλυνιαδάκης και ο Beverley βρίσκονται σχεδόν εκτός ομάδας και παίζουν μόνο στο +15 με τα Τρίκαλα και την Καβάλα. Αν οι βασικοί του Ολυμπιακού δεν έχουν κίνητρο και αδιαφορούν για τον Πανιώνιο (κακώς βέβαια) νομίζω ότι εύλογα αναρωτιέμαι, μήπως θα έπρεπε να παίξει κάποιος από τους παραπάνω που θα "καιγόταν" να δείξει ότι αξίζει? Αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε δεν έχει νόημα να βρίσκεται στο roster του Ολυμπιακού.

Επίσης, μου φαίνεται εξαιρετικά πρόδηλο το γεγονός ότι η ομάδα χρειάζεται ένα shooting guard επιπέδου. Και όταν λέω επιπέδου δεν εννοώ απαραίτητα Σπανούλη, Rakocevic, Wafer (στα λεφτά) αλλά έναν παίκτη που θα μπορεί να μπει και να προσφέρει score από την περιφέρεια όταν δεν είναι στη μέρα του ο Halperin και όταν οι αλχημείες με Teodosic και Παπαλουκά δεν έχουν αποτέλεσμα.

Φυσικά και αυτή η ήττα μπορεί να μη σημάνει τίποτα από μόνη της. Έχουμε δει, άλλωστε, ότι και ο Παναθηναϊκός κάθε χρόνο κάπου χάνει. Άρα η πρώτη θέση δεν έχει κριθεί ακόμη. Ο λόγος για τον οποίον γίνεται, ωστόσο, αυτός ο θόρυβος είναι γιατί όπως είπαμε και στον πρόλογο, η ήττα του Ολυμπιακού ήταν προδιαγεγραμμένη. Όταν μια ομάδα δε διορθώνει τα αρνητικά της και συνεχίζει να ακροβατεί, είναι αναπόφευκτο ότι θα το πληρώσει κάποια στιγμή. Ο Πανιώνιος απλά φρόντισε να εφαρμοστεί ο κανόνας.



Το ποσοστό του eFG είναι αρκετά υψηλό για τους κυανέρυθρους, γεγονός που απορρέει και από τη μεγαλύτερη ευστοχία τους στα τρίποντα. Ο Ολυμπιακός από την άλλη ανανέωνε σχεδόν το 40% των επιθέσεων του, αλλά δεν είχε τόσο μεγάλη επιτυχία και δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί αυτό το τεράστιο πλεονέκτημα. Στον τομέα των λαθών υπάρχει ισορροπία, ενώ οι ερυθρόλευκοι για μια ακόμα φορά ήταν αρκετά εύστοχοι από τη γραμμή, την οποία επισκέφτηκαν περισσότερες φορές από τον Πανιώνιο.

Στα καθαρά αγωνιστικά, το παιχνίδι ήταν συναρπαστικό καθώς είχε πολλές ανατροπές, θεαματικές φάσεις (τρίποντο του Καλαμπόκη από το κέντρο), παράταση και τελικά νίκη του outsider. Η τελευταία ανήκει σε μεγάλο βαθμό σε έναν πρώην παίκτη του Ολυμπιακού, το Γιάννη Καλαμπόκη, ο οποίος με 28 πόντους και 6 τρίποντα εκτέλεσε τους ερυθρόλευκους ενώ πέτυχε και το νικητήριο καλάθι 9 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη. Εξαιρετικός ήταν και ο Zoran Erceg (16 pts, 6 rebs), που αγωνίζεται στον Πανιώνιο εδώ και δύο βδομάδες ως δανεικός από τον Ολυμπιακό και με την ευελιξία του και την ταχύτητά του δημιούργησε πολλά προβλήματα, κυρίως απέναντι στον αργό Vujcic. Πολύ καλός ήταν και ο Tyrese Rice (17 pts, 4 asts, 3 stls) του οποίου η απουσία στην παράταση δε στοίχισε τελικά. Aπό τον Ολυμπιακό ξεχώρισε ο βιονικός φέτος Childress (19 pts, 8 rebs), ο Παπαλουκάς δημιούργησε και εκτέλεσε με 12 πόντους και 6 assists, ενώ και ο Μπουρούσης ήταν σχετικά καλός με 17 πόντους και 9 rebounds. Η αστοχία του Kleiza και του Teodosic (9/25 σουτ και οι 2), ωστόσο, αποδείχθηκε καθοριστική.

Πλέον η πίεση έχει επιστρέψει στον Ολυμπιακό, ο οποίος παίζει την Τετάρτη με τον Άρη για τους ημιτελικούς του Κυπέλλου. Αντίθετα ο Πανιώνιος με την ψυχολογία στα ύψη μετά από αυτήν τη μεγάλη νίκη ελπίζει, μόλις ξεπεράσει και τα προβλήματα τραυματισμών, να βελτιώσει κι άλλο την απόδοσή του.

ΜVP: Γιάννης Καλαμπόκης

P.S. Το σχόλιο του Παπαλουκά για τη διατησία αποδίδεται στην ένταση της στιγμής και δε θα μπούμε σε διαδικασία σχολιασμού, εφόσον η διατησία δεν καθόρισε σε καμία περίπτωση το αποτέλεσμα.

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Euroleague Watch: Week 8




Lietuvos Rytas - Ολυμπιακός 83-89

Ο Ολυμπιακός πήρε, μετά από ένα αγχωτικό ματς, τη νίκη στη Λιθουανία, αφού πρώτα βέβαια δεινοπάθησε και ταλαιπώρησε κατά διαστήματα με τις προβληματικές επιλογές του σε άμυνα και επίθεση. Στο τέλος όμως, όταν η μπάλα έκαιγε και το παιχνίδι πήγαινε να χαθεί, έδειξε χαρακτήρα και κατάφερε να αποδράσει στην παράταση από μία δύσκολη έδρα.

Καταρχήν, το πρωτοφανές για φέτος στο ματς της Τετάρτης ήταν το εξαιρετικά μικρό rotation που χρησιμοποίησε ο Γιαννάκης. Από ένα σημείο και μετά η 5άδα Παπαλουκάς, Teodosic, Childress, Kleiza και Μπουρούσης δεν άλλαζε ούτε για δευτερόλεπτο, κι αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό, πιθανόν όμως θα μπορούσε ο coach να κάνει κάποια αλλαγή εδώ κι εκεί, αφενός για να ξεκουράσει λίγο αυτούς τους 5 (δεδομένης και της παράτασης) και αφετέρου για να επιχειρήσει να διαφοροποιήσει ελαφρά το επιθετικό πλάνο της ομάδας, που είχε γίνει προβλέψιμο.

Και όταν λέμε προβλέψιμο, εννοούμε μόνο αμέτρητα και συνεχόμενα pick-n-rolls μεταξύ Παπαλουκά και Μπουρούση από το 2ο δεκάλεπτο και μετά. Το πλάνο βέβαια τις περισσότερες φορές δούλευε, καθώς απέφερε στο Μπουρούση συνολικά 12 βολές, όμως θεωρώ ότι με κάποια δευτερεύοντα isolation plays για Kleiza ή Childress, που έδειχναν να είναι σε καλή μέρα αλλά δεν πήραν πολλές προσπάθειες για drives (χαρακτηριστικά ο Kleiza δεν εκτέλεσε ούτε 1 βολή, ενώ πριν το ματς σούταρε κατά μέσο όρο 7 στην Euroleague), ίσως ο Ολυμπιακός να είχε επικρατήσει ευκολότερα. Εφόσον όμως αυτό ήταν το παιχνίδι που επιλέχτηκε από το Γιαννάκη, ο Παπαλουκάς όφειλε να το εκτελέσει σωστά, και γενικά θα λέγαμε ότι τα κατάφερε, καθώς είχε assists/turnovers ratio 2.5, που είναι πολυ καλός για κάποιον που είχε την μπάλα τόση ώρα στα χέρια του.



Στο γράφημα φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο κύριος λόγος της επικράτησης του Ολυμπιακού ήταν το πόσο συχνά πήγαινε στη γραμμή (35 βολές έναντι 54 σουτ) αλλά και το πόσο συχνά ευστοχούσε σε αυτές (86%), επιτυγχάνοντας ένα FT Rate ποσοστό εκπληκτικά υψηλό. Η Lietuvos δεν μπορούσε με τίποτα (εκτός κάποιων blocks του Baynes) να αντιμετωπίσει τη δύναμη του Μπουρούση και έτσι επέλεγε να τον στέλνει συνεχώς στη γραμμή της φιλανθρωπίας, απ' όπου αυτός και ο Teodosic ήταν ιδιαίτερα αξιόπιστοι (9/12 και 9/10 αντίστοιχα).

Η λιθουανική ομάδα, παρότι σούταρε υπερβολικά πολλά τρίποντα, κατάφερνε και έμενε μέσα στο ματς λόγω των μετριότατων αμυντικών rotations και της ανεπαρκούς transition defense του Ολυμπιακού, που της προσέφεραν μερικά ελεύθερα σουτ και lay-ups, αλλά και χάρη στον προσωπικό οίστρο των δραστήριων και ταλαντούχων Popovic (19 pts με 8/8 βολές και 5 κλεψίματα), Gecevicius (4 τρίποντα) και Jomantas (πολύπλευρο παιχνίδι με 11 pts, 5 rebs, 6 asts και 3 κλεψίματα). Στο τέλος όμως προδόθηκε από την απειρία της και την έλλειψη βάθους στη frontline, λόγω των πολλών fouls.

Από τον Ολυμπιακό θα μπορούσε να παίξει περισσότερο ο Beverley για να ξεκουράσει τον κατά στιγμές παρασυρόμενο σε κακές επιλογές Teodosic (ίσως να έπαιξε ρόλο και το περιστατικό στον αγώνα με τη Malaga). Ο Sofo ήταν πασιφανές ότι δεν ήταν στη μέρα του και καλώς έμεινε στον πάγκο στα κρίσιμα. Ο Vujcic έδειξε κουρασμένος, ενώ ο Teodosic πήρε πολλά τραβηγμένα σουτ, συν την κακή επιλογή του στη λήξη της κανονικής διάρκειας, αλλά συνολικά μπορούμε να πούμε ότι βοήθησε αρκετά.

Ο όμιλος του Ολυμπιακού έχει γίνει πλέον άνω-κάτω και αναμένουμε με αγωνία τις 2 τελευταίες αγωνιστικές της 1ης φάσης για να ξεκαθαρίσει η τελική κατάταξη.

Lottomatica Roma - Μαρούσι 74-87

Για τον αγώνα του Αμαρουσίου τα λένε όλα οι Four Factors.



Ομάδα με τόσο εκπληκτικό eFG% δεν πρόκειται να χάσει ποτέ. Οι παίκτες της ομάδας των βορείων προαστίων σούταραν με εντυπωσιακή ευστοχία εντός παιδιάς (18/26 δίποντα και 11/20 τρίποντα), ενώ κέρδισαν και 26 fouls, έναντι 18 της Roma, τα οποία μετουσίωσαν σε μία καθοριστική διαφορά 23 ολόκληρων ποσοστιαίων μονάδων στο FT Rate. Η χαώδης διαφορά στον τομέα του Shooting έκανε το μειονέκτημα του Αμαρουσίου στα επιθετικά rebounds να μην έχει σημασία (καθώς δεν υπήρχαν επιθετικά rebounds να διεκδικήσουν!), ενώ και οι πολλές επιθέσεις που ανανέωσαν οι Ρωμαίοι ήταν ουσιαστικά χωρίς αντίκρυσμα, εφόσον δεν μπορούσαν να ευστοχήσουν στα σουτ.

Η άμυνα της Roma ήταν εξαρχής τραγική, δεχόμενη 51 πόντους μέχρι το ημίχρονο, ενώ και το παιχνίδι της ήταν στα όρια του άναρχου. Το Μαρούσι, βοηθούμενο και από την ευστοχία του, πήγε το ματς ακριβώς στο ρυθμό που το ήθελε, κρατώντας μία λίγο-πολύ ασφαλή διαφορά μέχρι το τέλος. Επέτρεψε στους Winston και Minard να πάρουν τα σουτ και να πετύχουν τους πόντους που τους αναλογούν, όμως έκλεισε αποτελεσματικότατα με εντυπωσιακή interior defense το Hutson, που τελείωσε με 1/6 δίποντα. Οι Homan και Καϊμακόγλου είχαν από 2 blocks και ήταν θετικότατοι σε άμυνα και επίθεση, ο Μαυροειδής προσέφερε τους συνηθισμένους του πλέον εύκολους πόντους γύρω από το καλάθι και ο Πελεκάνος τη γνωστή ενέργεια και ταχύτητά του. Καλύτερος όλων όμως ήταν ο lights-out Stevan Nadjfeji, που "έγραφε" από παντού και τελείωσε με 22 πόντους και 22 ranking.

Το Μαρούσι έχει μπει πλέον δυνατά στο παιχνίδι της πρόκρισης και επιζητά μία νίκη σε 1 από τα 2 τελευταία παιχνίδια του, με Caja Laboral εκτός και Maccabi εντός, για να την αγκαλιάσει.

Παναθηναϊκός - Real Madrid 67-76

Σε ένα ακόμη φετινό απαιτητικό παιχνίδι, απέναντι στην ομάδα ενός κορυφαίου και έμπειρου προπονητή όπως είναι ο Messina, ο Παναθηναϊκός έδειξε τις καταφανείς φετινές αδυναμίες του:

1) Τα άψογα αμυντικά rotations, το καίριο collapsing και τα επιτυχή double teams της Real τον αποδιοργάνωσαν τελείως, τον έκαναν να "κολλήσει" στην επίθεση, να μη βρίσκει λύσεις και να εξωθείται πολλές φορές σε κάκιστων προϋποθέσεων ενέργειες. Ο Messina έδειξε πάρα πολύ διαβασμένος, ήξερε ότι σημείο-κλειδί θα ήταν να εμποδίσει τις εύκολες πάσες προς τον Pekovic, γύρω από τον περιορισμό του οποίου κατάστρωσε ολόκληρο το αμυντικό πλάνο της ομάδας του. Σε αυτό βοήθησε και η πολύ καλή (ιδίως στο 1ο ημίχρονο) αμυντική παρουσία (στα όρια του foul πολλές φορές) του Darius Lavrinovic, που έδειχνε ότι είχε μελετήσει καλά τον τρόπο παιχνιδιού του Pekovic, βάζοντας τις περισσότερες φορές το σώμα του σε σωστή θέση για να τον εμποδίσει.

2) Την πρωτοφανή φετινή του αστοχία στα τρίποντα και γενικότερα στο περιφερειακό του σουτ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο 35' είχε 4/20 από τα 6.25. Μερικά ήταν ελεύθερα σουτ που αν έμπαιναν θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει τη ροή του αγώνα, όσο ακόμα ήταν νωρίς. Προφανώς το πρόβλημα είναι θέμα ψυχολογίας και όχι ικανότητας, οπότε μία εμφατική νίκη επί ενός δυνατού αντιπάλου στη συνέχεια θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα εδώ.

3) Την ανικανότητά του να ελέγξει τα αμυντικά rebounds στην αρχή των αγώνων. Ειδικά ο Lavrinovic στο 1ο δεκάλεπτο έκανε πάρτι.

4) Τα γνωστά πλέον φετινά νεκρά διαστήματα, κατά τα οποία δέχεται σερί που τελικά κρίνουν εν πολλοίς τα ματς, όπως το σημερινό 0-7 όταν είχε πλησιάσει στο 32-39.



Η εικόνα των Four Factors προϊδεάζει όποιον δεν έχει δει το ματς για ένα ισορροπημένο παιχνίδι, η αλήθεια όμως είναι ότι τα νούμερα ισοσκελίστηκαν κάπως λόγω του τελευταίου 5λεπτου, όταν και η Real είχε χαλαρώσει υπερβολικά και έπαιρνε κακές προσπάθειες, ενώ και ο Παναθηναϊκός έβρισκε την ευκαιρία να βάλει μερικούς εύκολους πόντους, εκ των οποίων 2 αιφνιδιασμοί του Καλάθη και 4/4 τρίποντα. Ακόμα και έτσι πάντως φαίνεται η αδυναμία του στο αμυντικό rebound, καθώς η Real ανακτούσε το 30% των άστοχων σουτ της.

Όσον αφορά τους παίκτες, πρέπει οπωσδήποτε να γίνει αναφορά στις απουσίες Διαμαντίδη και Jasikevicius, καθώς ενδεχόμενη παρουσία τους πιθανότατα θα βελτίωνε την επιθετική κίνηση της ομάδας και την καλύτερη αξιοποίηση των επιθετικών επιλογών. Στους παρόντες, τώρα, ο Σπανούλης προσπάθησε αλλά PG δεν είναι, ο Περπέρογλου έχασε κατά κράτος τη μάχη με το Velickovic, ενώ και ο Tepic παρουσιάστηκε υπέρ του δέοντος διστακτικός. Ο Καλάθης ήταν δραστήριος, έτρεξε όταν μπόρεσε αλλά έκανε ένα κρίσιμο λάθος στο τέλος, πατώντας γραμμή τη στιγμή που αχνοφαινόταν ένα comeback στον ορίζοντα.

Ο Φώτσης μπορεί από στατιστικής πλευράς να ήταν καλός, αφού πλησίασε το double-double, αλλά μία προσεκτικότερη ματιά στο ματς αποδεικνύει ότι στην άμυνα χανόταν συνεχώς στα screens και rotations, με αποτέλεσμα ο Garbajosa να μένει ελεύθερος και να το εκμεταλλεύεται, πετυχαίνοντας μερικά άκοπα σουτ. Επίσης, επειδή οι δύο ομάδες μπορεί να ξανασυναντηθούν σύντομα, την επόμενη φορά θα ήταν συνετό να κάνει (και ο Φώτσης και όλοι) καλύτερη προσπάθεια στο shot contesting πάνω στον Bullock, βάζοντας περισσότερο το χέρι στο πρόσωπό του, όταν ο Αμερικανός ετοιμάζεται να σουτάρει.

Για τη διαιτησία του αγώνα, για την οποία έγινε πολύς λόγος, απλά να αναφέρουμε ότι έδωσε ένα ελαφρύ περιθώριο στη Real να παίξει σκληρά τον Pekovic και προέβη σε ένα αμφισβητούμενο (η τεχνική ποινή) και ένα λανθασμένο (το αντιαθλητικό του Σπανούλη) call, αυτά όμως σε καμία περίπτωση δεν έκριναν το αποτέλεσμα.

Εν τέλει αυτή η ήττα μπορεί να μην αποβεί σημαντική (αν και ενδεχόμενη απώλεια της 1ης θέσης ίσως δυσκολέψει τα πράγματα ενόψει της συνέχειας), αλλά αργά η γρήγορα αυτά τα επαναλαμβανόμενα συμπτώματα που αναφέραμε θα πρέπει να εκλείψουν, αν ο Παναθηναϊκός θέλει να νικήσει φέτος στα δύσκολα και κρίσιμα ματς που θα κρίνουν τους τίτλους.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Mundobasket 2010: Η κλήρωση




Όλοι μας ξέρουμε από τώρα πώς θα περάσουμε πολλά από τα βράδια μας μεταξύ της 28ης Αυγούστου και της 12ης Σεπτεμβρίου 2010. Χθες, λοιπόν, έγινε η κλήρωση για το Mundobasket και βγήκαν οι όμιλοι της 1ης φάσης, καθώς και το πώς θα διασταυρωθούν οι ομάδες στη συνέχεια. Αρκεί μόνο να δει κανείς τα ονόματα που συμμετέχουν στη διοργάνωση για να αντιληφθεί το υψηλότατο επίπεδο μπάσκετ που θα απολαύσουμε. Ας ελπίσουμε να είναι τα γήπεδα γεμάτα (σε αυτό μπορούμε να βοηθήσουμε και εμείς καθώς η Τουρκία είναι δίπλα) και το κυριότερο χωρίς έκτροπα (που συνηθίζονται στη γειτονική χώρα).

Όσον αφορά στην Εθνική, θα είναι στον 3ο όμιλο και θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη διοργανώτρια Τουρκία, το Πουέρτο Ρίκο, τη Ρωσία, την Κίνα και την Ακτή Ελεφαντοστού. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο όμιλός μας είναι τόσο δύσκολος όσο ακούγεται και θεωρώ ότι με σοβαρότητα και συνέπεια μπορούμε εύκολα να κατακτήσουμε μια από τις δύο πρώτες θέσεις. Πάμε να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στις ομάδες του ομίλου, για να δούμε αν στέκει αυτή η άποψη.

Τουρκία: Τους είδαμε και φέτος στο Eurobasket και καταλάβαμε ότι πρόκειται περί μιας πολύ καλής ομάδας. Παίζει δυναμική άμυνα, έχει αρκετούς σκληροτράχηλους παίκτες (Omer Asik, Sinan Guler, Omer Onan) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει ταλέντο επιθετικά. Ηγέτης της Τουρκίας θα είναι και πάλι ο Hedo Turkoglu, ο οποίος μάλιστα δε θα έχει και την κούραση που είχε πέρυσι στο Orlando αφού οι Toronto Raptors δε θα πάνε τόσο μακριά στα playoffs (αν τελικά βρεθούν εκεί). Δεύτερος τη τάξει θα είναι ο Ersan Ilyasova, που στο comeback του στο ΝΒΑ κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις με τους Milwaukee Bucks και θα παρουσιαστεί ακόμα πιο δυνατός το καλοκαίρι. Δε νομίζω ο Tanievic να ρισκάρει την ηρεμία των αποδυτηρίων του καλώντας κάποιον από τους δύστροπους Turkcan και Okur, οπότε η ομάδα θα είναι λίγο πολύ ίδια με αυτήν του Eurobasket. Η στήριξη του κόσμου θα είναι καταλυτική (ειδικά στο ματς με την Ελλάδα, όπου θα έχουμε τις γνωστές γραφικότητες που κάνουν και οι 2 πλευρές σε αυτές τις περιπτώσεις) και η βοήθεια της διαιτησίας ελαφρώς αναμενόμενη. Πιστεύω, πάντως, ότι είναι καλύτερα που αντιμετωπίζουμε τους Τούρκους στην πρώτη φάση του τουρνουά γιατί το έργο μας θα ήταν πολύ πιο δύσκολο αν τους βρίσκαμε στους knockout αγώνες.

Πουέρτο Ρίκο: Κανένας δεν αμφισβητεί ότι το Πουέρτο Ρίκο είναι μια καλή ομάδα. Έχει εξαιρετικούς σουτέρ, παίζει γρήγορο και επιθετικό μπάσκετ και στη μέρα του μπορεί να προκαλέσει αρκετά προβλήματα. Όπως είδαμε, ωστόσο και στο προολυμπιακό τουρνουά το 2008, μια συνειδητοποιημένη και σωστά προσανατολισμένη ομάδα όπως η Ελλάδα, πολύ δύσκολα θα βρεθεί σε δυσχερή θέση απέναντι στους Πουερτορικανούς. Μπορεί οι περισσότεροι να ξέρουν τον Carlos Arroyo, το Larry Ayuso και το θηριώδη Daniel Santiago, όμως ο νέος ηγέτης της ομάδας δεν είναι άλλος από το Juan Jose Barea, που σας είχαμε παρουσιάσει πριν μερικές μέρες. Ο τελευταίος, συνεχίζει τις εξαιρετικές εμφανίσεις του στο ΝΒΑ και θα παρουσιαστεί πολύ πιο έμπειρος (αλλά και κουρασμένος) στα γήπεδα της Τουρκίας. To Πουέρτο Ρίκο, λοιπόν, θέλει προσοχή αλλά δε νομίζω ότι μπορεί να κάνει την έκπληξη απέναντί μας.

Ρωσία: Άλλη μια ομάδα που γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά και μάλιστα μας έχει νικήσει δύο φορές στα τελευταία Eurobasket. Οι Ρώσοι είναι μια σκληρή ομάδα, όχι και τόσο ταλαντούχα, που χτυπάει τα παιχνίδια στην άμυνα και στη δύναμη. Έχει πολύ ψηλά κορμιά με σπουδαία αθλητικά προσόντα και τον εξαιρετικό David Blatt στον πάγκο της. Ηγέτης της θα είναι ο Andrei Kirilenko των Utah Jazz, ο οποίος απουσίασε από το φετινό Eurobasket, ενώ θα αγωνιστεί και ο Viktor Khryapa που ήταν επίσης απών λόγω τραυματισμού. Το ερωτηματικό ακούει στο όνομα του JR Holden, ο οποίος δίνει ποιότητα στα guards και η παρουσία του παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην καθοδήγηση της ομάδας εντός παρκέ. Ο Αμερικανός απείχε από το πρόσφατο Eurobasket και δεν έχει δώσει κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με το τι σκοπεύει να κάνει το καλοκαίρι. Εν γένει, θεωρώ ότι η εικόνα των Ρώσων θα είναι σίγουρα καλύτερη από αυτήν που παρουσίασαν στην Πολωνία, αλλά με την επιστροφή των Παπαλουκα-Διαμαντίδη και την πολύ μεγαλύτερη εξοικείωση του Jonas Kazlauskas (μετά από 1 χρόνο από το Eurobasket) με το υλικό του, η Ελλάδα μπορεί να βρει τις απαντήσεις στα υψομετρικά προβλήματα και τα προπονητικά τρικ που θα επιστρατεύσει ο Blatt.

Kίνα: Στο δρόμο μας θα βρεθεί και η πρώην ομάδα του Kazlauskas. Η Κίνα δε θα έχει στο δυναμικό της το Yao Ming, ο οποίος αναρρώνει από τον τραυματισμό του, και έτσι θα παρουσιαστεί πολύ αποδυναμωμένη στο Mundobasket. Ηγέτης της θα είναι ο forward των New Jersey Nets, Yi Jianlian και ο πρώην παίκτης (?) των Lakers, Sun Yue. Πρόκειται για μια ομάδα που σουτάρει συνέχεια τρίποντα και τρέχει πολύ, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα προξενήσει το παραμικρό πρόβλημα στη συγκεντρωμένη Εθνική μας.

Ακτή Ελεφαντοστού: Είναι άγνωστη σε όλους μας, ακόμα και στο τεχνικό team της Ελλάδας. Ο πιο γνωστός της παίκτης έπαιζε πέρυσι στην Καβάλα και είναι ο Pape Amagou. Bρίσκεται σε Mundobasket για πρώτη φορά μετά το 1986 και δε θα μείνει για πολύ, καθώς αναμένεται να αποχωρήσει με το πολύ 1 νίκη.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι παρά μερικά ονόματα που σε πρώτο άκουσμα προκαλούν ανησυχία, η Ελλάδα δεν έχει να φοβάται τίποτα και θα βρεθεί εύκολα ή δύσκολα στις πρώτες δύο θέσεις του ομίλου, πέφτοντας λογικά πάνω στη Γαλλία ή τον Καναδά στη φάση των 16.

Όσον αφορά στους άλλους ομίλους, στον 1ο Αργεντινή και Σερβία θα παίξουν για την κορυφή και Αυστραλία και Γερμανία για τις δύο άλλες θέσεις. Εξαιρετικά ενδιαφέρων είναι ο 2ος όμιλος, όπου θα συναντηθούν οι ΗΠΑ, η Σλοβενία, η Βραζιλία και η Κροατία (μαζί με το Ιράν και την Τυνησία). Οι Αμερικανοί για λόγους ασφαλείας, μάλιστα, ζήτησαν να δίνουν όλους τους αγώνες στην Κωνσταντινούπολη και να διαμένουν στην Αθήνα (!!) μετά από κάθε ματς, αίτημα το οποίο έγινε δεκτό. Στον 4ο όμιλο, Ισπανία και Λιθουανία έχουν το προβάδισμα και ακολουθούν ο Καναδάς και η Γαλλία, αλλά και η Νέα Ζηλανδία με το Λίβανο.

Φυσικά είναι πολύ νωρίς ακόμα για εις βάθος αναλύσεις και θα επανέλθουμε στο Mundobasket όσο πλησιάζουμε στην έναρξή του.

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Η μάχη για το R.O.Y.




Με το 1/4 της σεζόν του NBA να έχει παρέλθει, είναι νομίζουμε μία καλή στιγμή να ξεχωρίσουμε τους μέχρι τώρα 10 καλύτερους από τη φετινή σοδειά των rookies. Ας τους δούμε λοιπόν!

10) Wesley Matthews (Utah Jazz)

Ο Matthews, που δεν επιλέχθηκε από καμία ομάδα στο draft παρά την εξαιρετική 4ετή καριέρα του στο Marquette, κέρδισε την προσοχή των Jazz στο summer league και κατάφερε να αποσπάσει ένα κανονικό συμβόλαιο το Σεπτέμβριο. Η κίνηση αυτή της Utah ενδέχεται να αποδειχθεί σοφότατη, καθώς μέχρι τώρα ο Matthews έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις στον ομάδα και τον κόσμο του NBA γενικότερα. Η αθλητικότητα και το σουτ του βρίσκονται σε ικανοποητικά επίπεδα, παρά το γεγονός ότι το shooting style του είναι κάπως αργό και ενέχει μικρή ανύψωση από το παρκέ. Το στοιχείο του παιχνιδιού του, πάντως, που αρέσει πολύ στον Jerry Sloan είναι η μαχητικότητα και η η προσήλωσή του στην άμυνα, κάτι που ίσως του προσφέρει μία μακρά καριέρα στους Jazz, αν κρίνουμε από προγενέστερα παρόμοια παραδείγματα (Harpring).

9) Taj Gibson (Chicago Bulls)

Άλλος ένας παίκτης που παίρνει λεπτά στο παρκέ (ελέω και του τραυματισμού του Tyrus Thomas) κυρίως λόγω της ενέργειας και της διάθεσης για hustling που βγάζει. Παρότι χαμηλότερο pick από τον έτερο rookie των Bulls, James Johnson, ο Taj έχει καθηλώσει τον τελευταίο στον πάγκο κάνοντας στο παρκέ αυτά που θέλει κάθε προπονητής να βλέπει από έναν forward. Παίρνει καλές προσπάθειες (σχεδόν 50% στα σουτ), μάχεται για τα rebounds (από 11 στα δύο τελευταία ματς και 1ος στους rookies) και η ευελιξία και τα μακριά του χέρια τον βοηθούν να είναι καλός αμυντικός και να μοιράζει 1 τάπα ανά παιχνίδι. Έχει βέβαια ένα μικρό πρόβλημα στις βολές (52%) και στα fouls (1 κάθε 6.4 λεπτά), αλλά αυτά είναι θέμα εμπειρίας και εξάσκησης και αναμένεται να τα βελτιώσει από τη συνέχεια κιόλας της φετινής σεζόν.

8) DeMar DeRozan (Toronto Raptors)

Ο DeRozan, ένας πολύ αθλητικός shooting guard από το USC, από την αρχή της χρονιάς παρουσιάζεται διστακτικός όσον αφορά την ανάληψη πρωτοβουλιών μέσα στο παιχνίδι. Δεν εμπιστεύεται ιδιαίτερα το τρίποντό του (μόλις 12 προσπάθειες σύνολο), αλλά τον τελευταίο καιρό έχει καταλάβει ότι πρέπει να εκμεταλλευθεί περισσότερο το ταχύτατο slashing game του, κερδίζοντας βολές στις οποίες είναι πολύ εύστοχος (78%). Επιθυμεί επίσης να γίνει γνωστός ως defensive stopper, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι συχνά του ανατίθεται η αποστολή να μαρκάρει τον καλύτερο περιφερειακό της άλλης ομάδας. Αυτό βέβαια μπορεί να μη λέει και πολλά στη χειρότερη άμυνα του NBA (Raptors), όμως το γεγονός παραμένει ότι έχει τα φόντα να γίνει ένας εξαιρετικός on-ball defender.



7) Jonas Jerebko (Detroit Pistons)

Αν ψάχναμε τον ορισμό του off-the-bench energy guy, τότε αυτός θα ήταν ο Jerebko. ο πρώτος Σουηδός στην ιστορία του NBA φαίνεται ότι έχει ήδη κερδίσει τους οπαδούς του Detroit με το ασταμάτητο τρέξιμο και hustling του, που αποφέρει στους Pistons 5.4 rpg (2ος στους rookies). Είναι αλτικός, ευέλικτος και καλός αμυντικός. Οι περισσότεροι πόντοι του προέρχονται από garbage buckets (2nd chance πόντοι και εύκολα layups), αλλά αν θέλει να αφήσει το στίγμα του στην Αμερική θα πρέπει να επεκτείνει βελτιώσει τα ποσοστά του από το τρίποντο, απ' όπου σουτάρει μέχρι τώρα το ασυνήθιστα χαμηλό για Ευρωπαίο ελαφρύ forward 31%. Πάντως για τα επόμενα 3 χρόνια τουλάχιστον θα είναι σίγουρα στο Detroit, καθώς η δημοτικότητά του εκεί έχει ήδη εκτοξευθεί.



6) Ty Lawson (Denver Nuggets)

Ο Lawson ήταν superstar στο NCAA και στη North Carolina, όμως η μετάβαση στο NBA level είναι σε κάθε περίπτωση απαιτητική. Ο Ty μέχρι τώρα έχει σε γενικές γραμμές ανταποκριθεί πολύ καλά. Το πρόβλημά του είναι η αστάθεια, καθώς και μερικές φορές η έλλειψη προσανατολισμού, όταν και δεν μπορεί να αποφασίσει αν θα συμπεριφερθεί ως shoot-first ή ως pass-first point guard. Στα τελευταία παιχνίδια τα λεπτά του έχουν μειωθεί κάπως, σίγουρα όμως θα ανέβει στη συνέχεια, όταν αποκτήσει λίγο περισσότερη εμπειρία και καταφέρει να θέσει υπό έλεγχο την εκρηκτικότητα και αθλητικότητα που διαθέτει. Το σουτ του είναι αξιόπιστο (48% στα τρίποντα), το ταλέντο υπάρχει και υπό την καθοδήγηση του Chauncey Billups τα καλύτερα έρχονται.

5) Omri Casspi (Sacramento Kings)

Σίγουρα οι φετινοί Kings δε διαθέτουν αυτό που θα λέγαμε πληθώρα επιθετικών επιλογών (αν και τα έχουν πάει πολύ καλύτερα απ' ότι ο καθένας περίμενε). Αυτό όμως δεν αφαιρεί πολλά από το εξαιρετικό ξεκίνημα του Omri Casspi στην καριέρα του στο Sacramento. Κλασικός όχι και τόσο δυνατός αλλά ευέλικτος Ευρωπαίος forward, δυναμικός και εξαιρετικός σουτέρ. Αυτή τη στιγμή είναι κάτοχος ενός απίστευτου και πάρα πολύ σπάνιου ρεκόρ, καθώς σουτάρει με χαμηλότερο ποσοστό στις βολές απ' ότι στα τρίποντα (48,1% έναντι 49%)!!! Η άμυνά του σίγουρα θέλει βελτίωση, αλλά μόνο και μόνο το σουτ του θα τον κρατήσει μερικά χρόνια στο league, αφού δε βάζει κάθε μέρα ένας rookie 20 πόντους στους Spurs του Popovich μέσα στο San Antonio.



4) Stephen Curry (Golden State Warriors)

Ο Curry είναι ακριβώς ο παίκτης που γεννήθηκε για να παίξει στους Warriors του Don Nelson. Τρέχει και σουτάρει ακατάπαυστα, άριστος ball-handler, μέτριος on-ball αμυντικός αλλά με έφεση στα κλεψίματα (1.8 μέσο όρο), κάνει εύκολα το λάθος (2.71 μ.ό.) και δίνει έναν ικανοποιητικό αριθμό ασίστ (4.6), όχι τόσο επειδή είναι πραγματικός point guard, όσο λόγω των συνεχών επιθετικών ευκαιριών που δημιουργεί το run-n-gun style του Nellie. Έχει συνεχή επαφή με το καλάθι και λόγω της ταχύτητάς του είναι δύσκολο να περιοριστεί όταν επιτίθεται off-the-dribble. Αν ποτέ βρεθεί σε ομάδα που αρέσκετα στα half-court sets θα έχει σοβαρό πρόβλημα δημιουργίας, όμως προς το παρόν προμηνύεται σημαντικός ο ρόλος του στην υπόλοιπη τρέχουσα και στην επόμενη σεζόν, ιδίως αν τελικά αποχωρήσει ο Monta Ellis.



3) Jonny Flynn (Minnesota Timberwolves)

Ο Jonny Flynn μέχρι στιγμής δείχνει ότι θα είναι (τουλάχιστον μέχρι το τέλος της χρονιάς) ένας καθαρά scoring PG, έχοντας 14.2 ppg. Οι 4.3 assists που μοιράζει σε σχεδόν 30 λεπτά παιχνιδιού θα μπορούσαν σίγουρα να είναι περισσότερες. Άλλωστε και ο ίδιος λέει στην αρχή του video που ακολουθεί ότι αυτό που πρέπει να μάθει πρώτιστα είναι να καθοδηγεί καλύτερη την ομάδα του, ως πραγματικός playmaker. Για αυτόν τον σκοπό επιμένει και ο Kurt Rambis να του δίνει την πλειοψηφία των λεπτών στο "1", εις βάρος του πιο έμπειρου Ramon Sessions. Παρότι, λοιπόν, ώρες ώρες ο Flynn γίνεται ατομιστής και δε "βλέπει" σωστά το παρκέ (προκαλώντας συχνά τη δυσαρέσκεια και του Al Jefferson), η ταχύτητα μαζί με την αλτικότητα και την εκτελεστική του δεινότητα θα κάνουν τη "μάχη" του με το Rubio (όταν αυτός έρθει από την Ισπανία) πάρα πολύ ενδιαφέρουσα.





2) Brandon Jennings (Milwaukee Bucks)

Μετά τους 55 πόντους έναντια στους Warriors, ο Jennings επανήλθε στα "γήινα" επίπεδα. Ο αριθμός των πόντων (21.1) και των assists (6) που σημειώνει σε κάθε αγώνα εξακολουθούν να είναι υψηλός, όπως βέβαια και των λαθών του (3). Τα νούμερα αυτά, βέβαια, οφείλονται και στον πρωταγωνιστικό ρόλο που κατέχει ο Jennings στην επίθεση των Bucks, έχοντας πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια του και επιχειρώντας σχεδόν 19 (!) σουτ το παιχνίδι.

Παρόλα αυτά, οι εκτινάξεις του με την μπάλα είναι εκπληκτικές, το πρώτο βήμα του είναι πολύ δύσκολο να ανακοπεί και επίσης μαθαίνει όλο και περισσότερο να εκτελεί το PnR στην εντέλεια (με τη βοήθεια του Bogut). Στην άμυνα είναι ενεργός και προσπαθεί συχνά για το κλέψιμο, μιας και η σωματική του κατασκευή του δημιουργεί προβλήματα απέναντι σε πιο δυνατούς PG's. Επίσης καλό θα ήταν να διαφοροποιεί την πλευρά που επιλέγει για τα drives του, καθώς το γεγονός ότι πάει σχεδόν πάντα αριστερά τον κάνει ελαφρά προβλέψιμο. Εν τέλει, πάντως, το σημαντικότερο είναι ότι διαθέτει το απαιτούμενο ταλέντο και αν δυναμώσει λίγο θα γίνει σίγουρα All-Star κάποια στιγμή τα επόμενα χρόνια.



1) Tyreke Evans (Sacramento Kings)

Σίγουρα υπάρχουν πολλές απόψεις σχετικά με το ποιος από τους Evans ή Jennings αξίζει περισσότερο να βρίσκεται στην 1η θέση αυτής της κατάταξης. Εμείς θα επιλέξουμε τον Tyreke, λόγω της απίστευτης ευελιξίας που του προσφέρει το γεγονός ότι είναι ένας πολύ δυνατός PG ύψους 1.98. Το σουτ του μπορεί να μην είναι στο επίπεδο του Jennings ακόμα, αλλά αυτό είναι το ευκολότερο να αλλάξει, σε μικρό χρονικό διάστημα κιόλας. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν από τη φετινή σεζόν, όλοι νόμιζαν ότι ο Jennings δεν είχε καθόλου το τρίποντο, καθώς σούταρε με μόλις 27% στην περσινή Euroleague με τη Roma (από την κοντινότερη ευρωπαϊκή απόσταση μάλιστα).

Το εξαιρετικά ελπιδοφόρο για τον Tyreke είναι ότι μπορεί οποτεδήποτε θελήσει, χάρη στη δύναμή, τον όγκο, την ταχύτητα και το εξαιρετικό ball-handling του, να επιχειρήσει διείσδυση προς το καλάθι κερδίζοντας fouls και πολλές βολές (6.1 ανά παιχνίδι, μακράν 1ος στους rookies). Το midrange game του δείχνει να εξελίσσεται όσο περνάει ο καιρός και πλέον εντοπίζει καλύτερα τους συμπαίκτες του στο παρκέ, εκτελώντας άψογα drive-n-kicks, τραβώντας δηλαδή την άμυνα και πασάροντας έξω στους πολλούς καλούς σουτέρ των Kings. Η άμυνά του, όπως είναι φυσικό, είναι ακόμα work in progress, όμως τα γρήγορα πόδια του και η δύναμή του αποτελούν εχέγγυα για το μέλλον. Τέλος, ο Tyreke δείχνει από τώρα έτοιμος να ηγηθεί στους Kings, αφού από τη στιγμή που τραυματίστηκε ο Kevin Martin, έχει οδηγήσει το Sacramento σε ένα αξιοπρεπέστατο 9-8 ρεκόρ, όντας πρώτος scorer της ομάδας σε αυτό το διάστημα με 22.8 ppg.



Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Α1 Game of the Week: 7η αγωνιστική




Άρης-Περιστέρι 86-79

Αυτό το Σαββατοκύριακο οι δύο μεγάλοι του ελληνικού μπάσκετ είχαν εύκολες αποστολές. Ο Ολυμπιακός συνέτριψε τα Τρίκαλα στο ΣΕΦ και ο Παναθηναϊκός επιβλήθηκε λίγο πιο δύσκολα απ' όσο θα περίμενε κόντρα στην Καβάλα. Το ματς της αγωνιστικής, ωστόσο, έγινε στο Αλεξάνδρειο ανάμεσα στο γηπεδούχο Άρη και το νεοφώτιστο Περιστέρι. Το τελευταίο μπορεί να ανέβηκε φέτος για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια στην Α1, έχει κάνει όμως πολύ προσεγμένες κινήσεις και με συστηματική δουλειά από το head coach Θανάση Σκουρτόπουλο έχει καταφέρει να φτιάξει ένα πολύ αξιόμαχο σύνολο. Ανέβηκε, λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη με στόχο τη νίκη και την διεκδίκησε μέχρι τελευταίας πτώσης.

Συγκεκριμένα, ο Άρης ξεκίνησε με καλή άμυνα και στην επίθεση προσπαθούσε να περάσει την μπάλα στο Δήμο Ντικούδη και τον Andrew Betts, που είχαν σαφές πλεονέκτημα δύναμης έναντι των Arnold και Τσιάκου. Έτσι χτίστηκε μια μικρή διαφορά, την οποία το Περιστέρι ανέτρεψε προς το τέλος του δεκαλέπτου με ένα σερί 8-2. Στη 2η περίοδο, και οι δύο ομάδες ήταν εξαιρετικές αμυντικά, όμως ο Άρης προβλημάτιζε με την αστοχία του πίσω από τη γραμμή των 6.25μ. Έτσι, σημείο αναφοράς αποτελούσε ο Betts, που φόρτωνε με fouls τους ψηλούς του Περιστερίου (χαρακτηριστικό το ότι 3.51 λεπτά πριν τη λήξη του ημιχρόνου, το Περιστέρι είχε κάνει 16 fouls εκ των οποίων τα 10 στο Betts και τον Ντικούδη). Στα προβλήματα που δημιουργούσε, ωστόσο, η καλή άμυνα του Άρη στην ομάδα των δυτικών προαστίων η απάντηση ήταν ο Νίκος Παπανικολόπουλος, ο οποίος με 17 πόντους και 4/4 τρίποντα στο 1ο ημίχρονο κρατούσε την ομάδα του σε απόσταση αναπνοής.

Το 3ο δεκάλεπτο ανήκε ολοκληρωτικά στους Αμερικανούς και των 2 ομάδων οι οποίοι σκόραραν τους 28 από τους 41 πόντους. Την άμυνα του Περιστερίου νικούσε ο Juan Dixon (14 pts) ενώ για τους φιλοξενούμενους πρωταγωνιστές ήταν ο Clifford Hammonds (18 pts, 4 asts, 3 stls) και ο Marcus Faison. Mπαίνοντας στην τελευταία περίοδο, το Περιστέρι έκανε ένα μικρό σερί 6-0 με το Hammonds μην αφήνοντας τον Άρη να ξεφύγει και καταφέρνοντας να επιστρέψει ακόμα και από το κρίσιμο τρίποντο του Jeremy Richardson 2 λεπτά πριν τη λήξη. Τελικά, με ένα δίποντο του Hammonds ύστερα από επιθετικό rebound του Faison, το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση, όπου το Περιστέρι ξεκίνησε δυνατά αλλά ο Richardson με 5 πόντους και οι Ντικούδης (15 pts, 5 rebs, 9/10 βολές), Κακιούζης με καλές επιλογές σε άμυνα και επίθεση κατάφεραν να δώσουν στον Άρη τη νίκη.

Ας δούμε τώρα πού κρίθηκε ο αγώνας με βάση τους Four Factors.



Παρατηρώντας το διάγραμμα βλέπουμε ότι υπάρχει μια σχετική ισορροπία στους τομείς των σουτ και των λαθών. Βλέπουμε, ωστόσο, ότι ο Άρης υπερείχε ξεκάθαρα στο ποσοστό των επιθετικών rebounds, ανακτώντας περίπου το 1/3 των χαμένων του σουτ, ποσοστό αρκετά υψηλό. Επίσης, διαπιστώνουμε ότι οι Θεσσαλονικείς πήγαιναν πιο συχνά στη γραμμή των βολών και ταυτόχρονα ήταν πολύ εύστοχοι σε αυτές, γεγονός το οποίο έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην εξασφάλιση της νίκης. Τα πολλά χαμένα αμυντικά rebounds, λοιπόν, καθώς και τα πολλά fouls (λόγω τον οποίων έμεινε πολλή ώρα εκτός και ο Jamie Arnold, πρώτος scorer της Α1) αποδείχθηκαν καθοριστικά στην ήττα του Περιστερίου.

Πλέον, ο Άρης συγκεντρώνεται στην αυριανή αναμέτρηση του με τη Siauliai για το Eurocup και το Περιστέρι φιλοδοξεί να συνεχίσει τις πολύ καλές εμφανίσεις του στην πρώτη κατηγορία.

MVP: Δήμος Ντικούδης

Μαύρη μαγεία




Μετά από 1.5 μήνα που έχει ξεκινήσει το ΝΒΑ και αφού έχω παρακολουθήσει στενά όλες σχεδόν τις ομάδες, μπορώ να πω ότι η μεγαλύτερη απογοήτευσή μου ακούει στο όνομα των Washington Wizards. Κοιτάζοντας το roster τους το καλοκαίρι, με την επιστροφή του Gilbert Arenas, την παραμονή του Caron Butler και του Antawn Jamison αλλά και τις σημαντικές προσθήκες των Randy Foye και Mike Miller, οι Wizards έφτιαχναν μια πολύ δυνατή ομάδα ικανή να πρωταγωνιστήσει και να κατακτήσει μια από τις πρώτες θέσεις στην Ανατολή. Η νίκη μέσα στο Dallas στην πρεμιέρα, που συνοδεύτηκε με 29 πόντους και 9 assists του Arenas φάνηκε να δίνει το ρυθμό για τη φετινή χρονιά. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, ακολούθησε η κατηφόρα. Οι 6 συνεχόμενες ήττες που έκαναν οι Wizards τους άφησαν πολύ πίσω, έριξαν το ηθικό της ομάδας και έκαναν τους οπαδούς τους να απορούν για τους λόγους αυτής της αγωνιστικής ύφεσης.

Σημαντικό ρόλο έχει παίξει η ατυχία που χτύπησε και πάλι στην πρωτεύουσα. Από την αρχή της σαιζόν είχε χτυπήσει ο Jamison, ο οποίος έχασε τα πρώτα 9 παιχνίδια της ομάδας. Παράλληλα τραυματίστηκε και ο Miller, ενώ ο θάνατος του ιδιοκτήτη των Wizards, Abe Pollin, προκάλεσε μια επιπλέον αναστάτωση. Εν τη απουσία του Jamison, οι Wizards δεν απειλούσαν κοντά στο καλάθι και παρά τις εξαιρετικές off the bench εμφανίσεις του Andray Blatche, ήταν φανερό ότι χρειάζονταν έναν ποιοτικό παίκτη-ηγέτη μέσα στη ρακέτα για να ισορροπήσει την επιθετική παραγωγή της ομάδας. Η επιστροφή ενός εκ των 3 αρχηγών της ομάδας ανέβασε το επίπεδο και έφερε κάποια θετικά αποτελέσματα που έδειχναν ότι πλέον οι Wizards προσανατολίζονταν στη σωστή κατεύθυνση. Ένα νέο σερί 4 ηττών, ωστόσο, με αποκορύφωμα την προχθεσινή απέναντι στην Indiana όταν οι Wizards έχασαν ένα παιχνίδι πραγματικά μέσα από τα χέρια τους με απίστευτο τρόπο, έφερε πάλι προβληματισμό στις τάξεις της ομάδας.

Συγκεκριμένα, εδώ και δύο χρόνια όλοι στην πρωτεύουσα περίμεναν πώς και πώς την επιστροφή του Gilbert Arenas. Τώρα, λοιπόν, που ο Αgent Ζero είναι πλέον παρών, φαίνεται ότι όλοι έχουν ξεχάσει να παίζουν με αυτόν. Σε μια ομάδα που πέρυσι είχε συνηθίσει να χάνει, ο Arenas είναι ο παίκτης που θα πάρει χωρίς δεύτερη σκέψη (πολλές φορές και χωρίς πρώτη) το κρίσιμο σουτ και θα επιδιώξει να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του. Το shot selection του φέτος, πάντως, είναι αμφισβητίσιμο και το ποσοστό του δεν υπερβαίνει το 40.5%, το assist/turnover ratio (η αναλογία δηλαδή των assists προς τα λάθη του) χαμηλό, ενώ στα δύο τελευταία παιχνίδια έχει χάσει πολύ κρίσιμες βολές στα τελευταία λεπτά. Επιπλέον, η παρουσία του φαίνεται να έχει επηρεάσει και τον άλλο star της ομάδας, τον Caron Butler, ο οποίος δεν παίρνει πλέον τις προσπάθειες που έπαιρνε όταν έλειπε ο Arenas, δεν έχει πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια του και ως απότελεσμα εκβιάζει προσπάθειες (41.7% εντός παιδιάς), δε δημιουργεί για τους συμπαίκτες του (μόλις 1.7 assist αντίθετα με τις τουλάχιστον 4 που μοίραζε τα δύο τελευταία χρόνια) και οι φήμες (και ο Arenas) λένε ότι παρουσιάζεται αδιάφορος και εκτός κλίματος. Όσον αφορά στους υπόλοιπους, ειδικά όσο έλειπε ο Jamison τα περίμεναν όλα από τον Arenas και τον Butler. Δεν υπήρχε κίνηση, δεν υπήρχαν πρωτοβουλίες και παρά το άπλετο επιθετικό ταλέντο, η ομάδα κολλούσε όταν έπρεπε να σκοράρει.

Σε αυτό το πρόβλημα πρέπει να βρει τη λύση ο Flip Saunders. Για αυτόν το λόγο, άλλωστε ήρθε στη Washington ο Earl Boykins, ο οποίος έχει βοηθήσει τα μέγιστα και αυτήν τη στιγμή είναι ο 4ος scorer της ομάδας και συμμετέχει σε όλες τις κρίσιμες φάσεις των τελευταίων περιόδων. Ρόλο έχει βρει πλέον και ο ταλαντούχος Nick Young, ο οποίος βγάζει απίστευτη ενέργεια στο παρκέ και φαίνεται να προτιμάται αυτή τη στιγμή από το Randy Foye, ο οποίος πάντως είχε και ένα μικροτραυματισμό που τον άφησε πίσω. Όταν επιστρέψει και ο Mike Miller, το έργο του Saunders θα είναι ακόμα πιο δύσκολο καθώς θα πρέπει να ενσωματώσει στην ομάδα όλες αυτές τις ιδιαίτερες προσωπικότητες. Οι Wizards έχουν δρόμο να διανύσουν ώστε να αποκτήσουν τη χημεία που θα τους εγγυηθεί επιτυχή αποτελέσματα. Παράλληλα θα πρέπει να κοπάσουν οι αντιπαλότητες εντός των τειχών, να συγκεντρωθούν όλοι στο παιχνίδι και να προσπαθήσουν να βρουν το ρυθμό τους μέσα από τους αγώνες.

Πλέον είναι γεγονός ότι δεν υπάρχουν άλλες δικαιολογίες για τους Wizards. Είναι πλήρεις, υγιείς και η χρονιά βρίσκεται μόλις στο 1/4 της. Μέχρι τώρα, μάλιστα, το πρόγραμμά τους ήταν αρκετά απαιτητικό αφού από τους 21 αγώνες που έχουν δώσει, οι 13 ήταν με ομάδες επιπέδου playoffs. Θεωρώ ότι χρειάζονται ένα σερί νικών για να ξαναμπούν στο κυνήγι των playoffs και να συνεχίσουν καλύτερα από την απογοητευτική τους πορεία μέχρι τώρα. Ελπίζω να μην αδικήσουν τους εαυτούς τους γιατί μπορούν να γίνουν μια πραγματικά πολύ καλή ομάδα, που θα ήθελα να παρακολουθήσω και στην postseason. Αν μάλιστα έρθουν και αντιμέτωποι με τους Cavaliers του LeBron, με τον οποίο υπάρχει εκρηκτική προϊστορία, τότε θα ήταν πραγματικά ιδανικό.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Τα 4 θεμέλια της νίκης


Σήμερα σας παρουσιάζουμε το πρωτόγνωρο πιστεύουμε (στον ελληνικό χώρο) εργαλείο που θα χρησιμοποιούμε από εδώ και πέρα στην ανάλυση κάθε αγώνα. Είναι ένα στατιστικό και στρατηγικό concept που ονομάζεται "The Four Factors of Basketball Success", ή αλλιώς "οι 4 παράγοντες που οδηγούν στην μπασκετική επιτυχία", ή αλλιώς τα 4 κομμάτια του παιχνιδιού που ουσιαστικά καθορίζουν το ποιος θα κερδίσει σε έναν αγώνα μπάσκετ. Σημειώνουμε εδώ ότι η ιδέα αυτή δεν είναι πανάκεια, ούτε ισχύει πάντα. Αποτελεί όμως έναν αποδεδειγμένα εξαιρετικό βοηθό στην ανάλυση του αποτελέσματος ενός παιχνιδιού. Ας δούμε αυτό το εργαλείο αναλυτικότερα.

Οι Four Factors είναι πνευματικό παιδί του stat guru Dean Oliver, ο οποίος έψαχνε να βρει μία πειστική απάντηση στο ερώτημα "Πώς κερδίζεται ένα παιχνίδι μπάσκετ". Τελικά κατέληξε ότι κάθε ομάδα πρέπει πρώτιστα να επικρατήσει της αντιπάλου της στους εξής 4 τομείς:

1) Shooting (40%). Φυσικά το πιο σημαντικό πράγμα στο μπάσκετ είναι να βάζεις τα εντός παιδιάς σουτ. Ο τύπος που χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό του παράγοντα "Shooting" είναι ο τύπος για το effective field goal percentage (eFG%) που είναι 100 * (FGM + 0.5 * 3PM) / FGA, όπου FGM τα εύστοχα σουτ, 3PM τα εύστοχα τρίποντα και FGA οι προσπάθειες για σουτ. Το eFG% διαφέρει από το απλό FG% στο ότι συνυπολογίζει το γεγονός ότι το τρίποντο έχει μεγαλύτερη αξία από το δίποντο.

2) Turnovers (25%). Τα λάθη (ή πιο σωστά το ποιος θα αποφύγει να κάνει τα περισσότερα λάθη) είναι βεβαίως πολύ σημαντικά σε κάθε αγώνα, καθώς σπαταλούν επιθέσεις. Ο τύπος που χρησιμοποιείται είναι ο τύπος του turnover percentage (TO%) που εκφράζει το ποσοστό των συνολικών κατοχών μίας ομάδας που κατέληξαν σε λάθος, και δίνεται από τον τύπο 100 * TO / FGA + 0.47 * FTA + TO, όπου TO τα λάθη και FTA οι οι προσπάθειες για βολές.

3) Offensive Rebounding (20%). Αν μία ομάδα μπορεί να ανακτήσει την μπάλα μετά από άστοχο σουτ, τότε κερδίζει extra επιθέσεις και περιορίζει τη "ζημία" στον παράγοντα "Shooting". Το στατιστικό που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση του παράγοντα είναι το offensive rebound percentage (OR%) που εκφράζει το ποσοστό των διαθέσιμων rebounds στην επίθεση που καταφέρνει να εξασφαλίσει η ομάδα (με τα υπόλοιπα να είναι αμυντικά rebounds της αντίπαλης ομάδας). Ο τύπος είναι 100 * OR / (OR + oppDR), όπου OR τα επιθετικά rebounds και oppDR τα αμυντικά rebounds της αντίπαλης ομάδας.

4) Getting To The Foul Line (15%). Αυτός ο παράγοντας εκφράζει ΚΑΙ το πόσο συχνά πάει μια ομάδα στη γραμμή των βολών (πόσο αποτελεσματική είναι στο να κερδίζει fouls) ΚΑΙ το πόσο συχνά ευστοχεί σε αυτές. Το χρησιμοποιούμενο στατιστικό λέγεται Free Throw Rate και δίνεται από τον τύπο 100 * FTM / FGA, που ουσιαστικά συγκρίνει το πόσες βολές επιτυγχάνει μία ομάδα με το πόσα εντός παιδιάς σουτ επιχειρεί, και μας λέει πολύ περισσότερα απ' ότι το σκέτο FT%.

Το ποσοστό δίπλα σε κάθε παράγοντα εκφράζει τη συγκριτική βαρύτητα αυτού. Για παράδειγμα, η σημασία τού να ευστοχεί μια ομάδα στα σουτ είναι διπλάσια της σημασίας τού να ανανεώνει τις επιθέσεις της μέσω επιθετικών rebounds.

Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι η σημασία των 4 παραγόντων είναι και αμυντική. Π.χ. πάντα μία ομάδα θέλει να κρατήσει το eFG% της άλλης όσο το δυνατόν πιο χαμηλά. Επίσης θέλει να κρατήσει και το OR% της αντιπάλου όσο το δυνατόν πιο χαμηλά, και αυτό θα το καταφέρει κατακτώντας το μεγαλύτερο ποσοστό των διαθέσιμων rebounds στην άμυνα, ως δικά της αμυντικά rebounds (όσο περισσότερα τα αμυντικά rebounds μίας ομάδας, τόσο λιγότερα τα επιθετικά της άλλης, δηλαδή τόσο μικρότερο το OR% της τελευταίας).

Ας δούμε ένα παράδειγμα γραφήματος που συγκρίνει τους 4 Factors κάθε ομάδας, συγκεκριμένα στον αγώνα Lakers-Jazz της περασμένης Τετάρτης.



Βλέπουμε ότι οι Jazz προστάτευσαν την μπάλα καλύτερα από τους Lakers και ανανέωναν τις επιθέσεις τους με μεγαλύτερη συχνότητα απ' ότι η ομάδα του LA, όμως η μεγάλη διαφορά στην ευστοχία (θυμηθείτε τη μεγάλη βαρύτητα του παράγοντα "Shooting") καθώς και η μεγαλύτερη ευκολία με την οποία πήγαιναν και ευστοχούσαν από τη γραμμή, έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των Lakers.

Το μέτρο έχει φυσικά εφαρμογή σε όλα τα επίπεδα του μπάσκετ, οπότε ανυπομονούμε να το χρησιμοποιήσουμε και για τις Euroleague και Α1!

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Λευκοί Αμερικανοί παίκτες = απειλούμενο είδος?




Ρίχνοντας μία ματιά στο NBA των 80's και των 90's εντοπίζει κανείς αρκετούς μεγάλους λευκούς Αμερικανούς, πρωταγωνιστές στις ομάδες τους και σύμβολα του league. Ονόματα όπως Larry Bird, John Stockton, Chris Mullin, Kevin McHale, Danny Ainge, κ.ά. συμπλήρωναν αρμονικά, με την ιδιαίτερη ποιότητα και το ταλέντο τους, τους αντίστοιχους μαύρους superstars. Μπορεί οι περισσότεροι (εκτός των Bird και Stockton) να μην απολάμβαναν τη δημοσιότητα και προβολή των τελευταίων, όμως είχαν το δικό τους σημαντικό ρόλο στο πρωτάθλημα, ενώ "ικανοποιούσαν" και τη γενική και ανομολόγητη επιθυμία του κατά μεγάλη πλειοψηφία λευκού αμερικανικού κοινού να παρακολουθεί ομόχρωμους με αυτό παίκτες στο παρκέ.

Στις μέρες μας, όμως, το σκηνικό έχει αλλάξει αρκετά. Και ο αριθμός και η σημασία των λευκών Αμερικανών στο NBA έχει μειωθεί δραματικά, σε σημείο που να απαιτεί κάποιο χρόνο το να βρει κάποιος τους 10 καλύτερους white Americans σήμερα. Λόγοι υπάρχουν πολλοί, οι βασικότεροι όμως κατά τη γνώμη μου είναι δύο. Πρώτον, ο τεράστιος ρόλος που παίζει η αθλητικότητα στο σημερινό παιχνίδι, την οποία οι λευκοί Αμερικανοί συνήθως δε διαθέτουν. Και δεύτερον, η αθρόα εισροή των Ευρωπαίων (και γενικότερα international) παικτών στη λίγκα, οι οποίοι έχουν αγωνιστεί σε επαγγελματικό επίπεδο από αρκετά μικρότερη ηλικία και έχουν περισσότερο χρόνο να βελτιωθούν στα βασικά του μπάσκετ πριν εισέλθουν στο NBA.

Παρακολουθήστε προσεκτικά το επόμενο video για να κατανοήσετε πλήρως τη διάσταση του θέματος.



Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι ελαφρώς διαφορετικά, καθώς το λιγότερο αθλητικό και περισσότερο κολλεγιακού στιλ παιχνίδι κάνει τα πράγματα ευκολότερα για έναν πιο αργό (συγκριτικά με τους Αφροαμερικανούς), εγκεφαλικό και από το NCAA ερχόμενο λευκό Αμερικανό παίκτη, που δύσκολα θα έβρισκε συμβόλαιο στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Έτσι, ενώ στο NBA πέρσι υπήρχαν μόλις 2 λευκοί Αμερικανοί στους πρώτους 100 scorers, στην Ευρώπη παρατηρούνται φαινόμενα όπως του Matt Walsh (πρώτου scorer αυτή τη στιγμή στη φετινή Euroleague) και του Brian Butch, του λευκού center που έβαλε 42 πόντους σε 52 λεπτά στα 3 πρώτα παιχνίδια του Ηλυσιακού φέτος πριν εκδιωχθεί (!) για σκιώδεις λόγους. Αυτά τα παραδείγματα βεβαίως δε σημαίνουν ότι το επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ απέχει παρασάγγας από του NBA, παρά μόνο ότι το στιλ του ευρωπαϊκού παιχνιδιού ευνοεί, σε γενικές γραμμές, τις ικανότητες των λευκών Αμερικανών πιο πολύ απ' ότι το NBA.

Για επιδόρπιο, δείτε (με ανοιχτό μυαλό) και αυτό το χιουμοριστικό τραγούδι-παρωδία.



Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Von Wafer: The end is near... Και μετά?




Όταν ήρθε ο Von Wafer από την Αμερική σας μιλήσαμε για έναν πολύ καλό παίκτη, με τρομερή έφεση στο σκοράρισμα, αδυναμίες στην άμυνα, αλλά γενικά για μια εξαιρετική περίπτωση αν αξιοποιηθεί σωστά από τον Ολυμπιακό. Η τελευταία προϋπόθεση δεν έγινε πράξη ποτέ. Σε αυτό, βέβαια, έχει μεγάλο ρόλο και η συμπεριφορά του παίκτη, ο οποίος είχαμε πει από την αρχή ότι είναι αρκετά ιδιαίτερος, χρειάζεται ειδική μεταχείριση και σε καμιά περίπτωση δεν έχει σχέση ούτε ως χαρακτήρας ούτε ως αγωνιστικό προφίλ με τον Josh Childress. Δυστυχώς, ο Wafer δεν είχε τις ευκαιρίες που πιστεύω ότι του αναλογούσαν (7 λεπτά μέσο όρο στο πρωτάθλημα δεν είναι αρκετά κατά τη γνώμη μου) και δεν μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε όλοι μας έναν θεαματικό, καλό παίκτη, ο οποίος πέρυσι είχε σημαντικό ρόλο σε μια πρωτοκλασάτη ομάδα του ΝΒΑ. Δέχομαι ότι και ο ίδιος προκάλεσε αυτήν την περιθωριοποίησή του εώς ένα σημείο, αλλά πιστεύω ότι δέχτηκε πολύ άδικη κριτική από ανθρώπους που τις περισσότερες φορές είτε τον είχαν δει σε 4-5 ματς (στην καλύτερη περίπτωση) είτε απλά τον είχαν κάνει search στο youtube. Noμίζω, τέλος, ότι η ομάδα ποτέ δεν προσπάθησε να τον ενσωματώσει και να βάλει τα χαρακτηριστικά του στο παιχνίδι της, και εφόσον δεν είχε αυτόν το σκόπο από το καλοκαίρι, καλύτερο θα ήταν να μην τον είχε αποκτήσει.

Δεν έχει και τόσο νόημα, ωστόσο, να συζητάμε πλέον για αυτά τα θέματα. Η απόφαση των ανθρώπων του Ολυμπιακού φαίνεται να έχει ληφθεί και μέσα στην εβδομάδα ο Wafer αναμένεται να αποτελέσει παρελθόν, αφού βέβαια ρυθμιστούν οι οικονομικές λεπτομέρειες του συμβολαίου του. Μακάρι να γυρίσει στο ΝΒΑ και να συνεχίσει τις εντυπωσιακές περσινές εμφανίσεις του, καθώς νομίζω ότι αρκετές ομάδες έχουν ανάγκη την instant offense του, με κυριότερο παράδειγμα τους Chicago Bulls του άλλου πικραμένου από τον Ολυμπιακό, Jannero Pargo.

Με την αποχώρηση του Αμερικανού, ο Ολυμπιακός χάνει πολλή από την υποτιθέμενη δύναμή του (σύμφωνα πάντα με το σχεδιασμό του καλοκαιριού) στα guards και σίγουρα θα έχει την ανάγκη να προσθέσει έναν ακόμα παίκτη στο δυναμικό του, ώστε να πλαισιώνει το Yotam Halperin και να βοηθάει όπου τον χρειάζεται η ομάδα (κατά τη γνώμη μου στο σκοράρισμα). Ψάξαμε και βρήκαμε μερικές καλές περιπτώσεις που θα μπορούσε να εξετάσει η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη. Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι καλοί παίκτες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν και είμαστε ανοιχτοί στις προτάσεις σας αν έχουμε παραλείψει κάποιον. Πάμε να τους δούμε, λοιπόν, και να κοιτάξουμε τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες τους. Θα αρχίσουμε από τον λιγότερο ταιριαστό και θα προχωρήσουμε στην πιο ιδανική περίπτωση.

4. Morris Almond (1.98 m, 1985)

Πρόκειται για έναν πρώην παίκτη των Utah Jazz άγνωστο στο ευρύ κοινό, καθώς δεν είχε ποτέ κάποιο αξιομνημόνευτο ρόλο στην ομάδα. Επελέγη στο draft του 2007 (no. 25) ύστερα από τις δύο πολύ καλές τελευταίες του χρονιές στο Rice University. Δεν έπαιξε πολύ στους Jazz και υποβιβάστηκε μετά από κάποιο καιρό στο D-League (την αναπτυξιακή λίγκα του ΝΒΑ), όπου αγωνίστηκε στους Utah Flash (μαζί με τον Κώστα Κουφό). Εκεί πρωταγωνίστησε και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 25.1 πόντους μέσο όρο και αρκετά καλό ποσοστό ευστοχίας (46.4%). Στη συνέχεια βρήκε συμβόλαιο στο ΝΒΑ και τους Orlando Magic, αλλά μετά από λίγο καιρό έγινε waived. Είναι ένας παίκτης με πολύ καλό σουτ, ειδικά για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ο οποίος βέβαια επιχειρεί και τη διείσδυση, ενώ μπορεί να βοηθήσει και στην άμυνα. Παρά την έφεσή του στο σκοράρισμα πάντως, θα αποτελούσε ρίσκο η επιλογή του από μια high-profile ομάδα όπως ο Ολυμπιακός.



Ο ίδιος, πιστεύω ότι θα ερχόταν μετά χαράς καθώς δε φαίνεται να έχει τύχη στο ΝΒΑ και σίγουρα δε θα χρειάζοταν πακτωλός χρημάτων για να υπογράψει (όπως με το Wafer ή τον Childress). Πρόκειται για μια περίπτωση που αξίζει μια περαιτέρω ανάλυση αν τεθεί το όνομά του ως υποψήφιος αντικαταστάτης, αλλά δε νομίζω ότι θα προκρινόταν με τις τωρινές συνθήκες που επικρατούν στην ομάδα.

Αποτίμηση: Μέτριο Ρίσκο, Καλό Κέρδος, Χαμηλό Κόστος


3. Rashad McCants (1.93 m, 1984)

To όνομά του είχε ακουστεί και παλιότερα για τον Ολυμπιακό. Πρόκειται για ένα χαρισματικό scorer, με εκπληκτικές διακρίσεις στα high-school και college years. Είναι απόφοιτος του ιστορικού πανεπιστημίου της North Carolina, με το οποίο κατέκτησε το κολλεγιακό πρωτάθλημα το 2005. Την ίδια χρονιά, έγινε drafted από τους Μinnesota Timberwolves στο νούμερο 14. Τα πρώτα δύο χρόνια δεν έπαιξε τόσο καλά λόγω και της μετάβασής του από το κολλέγιακο στο επαγγελματικό μπάσκετ αλλά και λόγω μερικών τραυματισμών. Τη σαιζόν 2007-2008, ωστόσο, ήταν εξαιρετικός, έχοντας 14.9 πόντους μ.ο. και καλά ποσοστά ευστοχίας σε όλες τις κατηγορίες. Στη συνέχεια έγινε traded στους Sacramento Kings από τους οποίους έμεινε ελεύθερος το καλοκαίρι που μας πέρασε. Το συμβόλαιο που υπέγραψε το καλοκαίρι με τους Rockets ακυρώθηκε μετά από λίγες μέρες, καθώς είχε κάποιο πρόβλημα στους κοιλιακούς και δε θα μπορούσε να συμμετάσχει στο camp. Το ταλέντο του δεν αμφισβητείται, όμως είναι γεγονός ότι και ο Rashad McCants είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση παίκτη. Είναι αρκετά εγωιστής, λέει αυτό που σκέφτεται και παίζει μπάσκετ περισσότερο με ένστικτο και λιγότερο βγαλμένο από συστήματα.



Όπως θα είδατε, διαθέτει κάθε επιθετική κίνηση στο ρεπερτόριο του και αν ερχόταν στον Ολυμπιακό και έπαιζε αυτό που μπορεί, θα ξεσήκωνε τον κόσμο με τις ενέργειες του, ενώ προσπαθεί αρκετά και στο αμυντικό κομμάτι. Ο χαρακτήρας του και η προσαρμογή του στα ευρωπαϊκά δεδομένα, πάντως, ίσως να αποτελούσαν τροχοπέδη αν τελικά τον αποκτούσε η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη, πόσο μάλλον όταν ο τελευταίος έχει αποδείξει ότι τέτοιους παίκτες δεν ξέρει πώς να τους χειριστεί.

Αποτίμηση: Υψηλότατο Ρίσκο, Υψηλότατο Κέρδος, Υψηλό Κόστος


2. Qyntel Woods (2.03 m, 1981)

Στον Ολυμπιακό κανένας δεν έχει ξεχάσει τον Qyntel Woods. Οι πιο μπασκετικοί για το φοβερό ταλέντο του, που έβγαζε κατά αραιά διαστήματα στην πρώτη του σαιζόν, οι πιο φανατικοί για τα "κατορθώματά" του στο ΟΑΚΑ εναντίον του Dejan Tomasevic. Δεν είναι λίγοι, λοιπόν, αυτοί που επιθυμούν την επιστροφή του στο λιμάνι. Δε θα διαφωνήσω. Το ταλέντο του Woods είναι εξαιρετικά πολύπλευρο και είναι γεγονός ότι στη μέρα του δε σταματιέται. Επίσης είναι παίκτης που δε φοβάται να πάρει κάποιο κρίσιμο σουτ και μπορεί να απειλήσει με πολλούς τρόπους το αντίπαλο καλάθι. Πλέον είναι 3 χρόνια στην Ευρώπη και φαίνεται πολύ πιο προσαρμοσμένος στο παιχνίδι, έστω και σε μια "άναρχη" ομάδα όπως η Prokom. Πιθανή απόκτησή του θα έκανε φοβερή εντύπωση στους φίλους της ομάδας, γεγονός που ίσως αναζωογονούσε τις παγωμένες φέτος κερκίδες του ΣΕΦ και γενικά θα έδινε έναν άλλο αέρα στο πρωτάθλημα δεδομένης και της αντιπαλότητάς του με τον Παναθηναϊκό (στα καλώς εννοούμενα πλαίσια πάντα και χωρίς να χρειάζεται περισσότερο δυναμιτισμό το κλίμα στις κερκίδες των ανεγκέφαλων). Επιπλέον, γνωρίζει αρκετούς παίκτες της ομάδας και θα εγκληματιζόταν πολύ εύκολα, ενώ στην παραμονή του στην Ελλάδα δεν είχε πρόβλημα με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, το αντίθετο μάλιστα, γεγονός που το βρίσκω πολύ θετικό.



Υπάρχουν, ωστόσο και μερικά αρνητικά. Πρώτον, η αστάθειά του ίσως κάνει τους ανθρώπους του Ολυμπιακού να το ξανασκεφτούν. Προσωπικά, πιστεύω ότι πλέον οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές και ο Woods δε θα πρέπει να πρωταγωνιστεί κάθε βράδυ. Θα έχει, δηλαδή, το περιθώριο να μην είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας σε κάθε παιχνίδι εν αντιθέσει με την πρώτη του θητεία, όπου όλοι περίμεναν να είναι αυτός ο κινητήριος μοχλός στην επίθεση. Δεύτερον, δεν είναι shooting guard. Αυτό είναι γεγονός. Ωστόσο, θεωρώ ότι σε έναν πιθανό ερχομό του Woods θα μπορούσε να εναλλάσσεται στη θέση 2 και 3 με τον Josh Childress και να δημιουργούν πολλά προβλήματα στις αντίπαλες άμυνες. Τρίτον, πρόβλημα θα μπορούσε να αποτελέσει η εξωαγωνιστική του συμπεριφορά. Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για έναν ιδιόρρυθμο παίκτη, που στο παρελθόν έχει προκαλέσει με τον άστατο χαρακτήρα του και τις ανόητες αντιδράσεις του. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Έχει διοργανώσει κυνομαχίες, είχε πιαστεί σε anti-doping control να έχει κάνει μαριχουάνα και στην Ιταλία είχε γρονθοκοπήσει ένα συμπαίκτη του στην προπόνηση. Είναι αλήθεια, πάντως, ότι στην Ελλάδα δεν είχε δώσει πολλές αφορμές καθώς και τα δύο παραπτώματά του (μαριχουάνα και το επεισόδιο με τον Tomasevic) θεωρώ ότι δεν είναι καταδικαστικά για την καριέρα ενός παίκτη. Εδώ μάλιστα, δεν είχε πρόβλημα με κανέναν, τουναντίον ένιωθε πολύ άνετα και όπως έχει πει θα ήθελε πολύ να ξαναγυρίσει. Τέλος, ο Woods έχει συμβόλαιο με την Prokom. Δεν ξέρω πόσο εύκολα θα μπορούσε να το σπάσει για να έρθει στον Ολυμπιακό και αν θα ήθελε να μπει σε αυτή τη διαδικασία. Είναι αδιαμφισβήτητο πάντως, ότι είναι μια περίπτωση που χρήζει προσοχής και θα βοηθούσε πολύ και άμεσα.

Αποτίμηση: Μέτριο Ρίσκο, Υψηλό Κέρδος, Μέτριο Κόστος


1. Wally Szczerbiak (2.01 m, 1977)

Όσοι από εσάς παρακολουθείτε ΝΒΑ από πιο παλιά θα έχετε σίγουρα ακούσει το Wally Szczerbiak. Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ωστόσο, πρόκειται για έναν παίκτη με 10ετή καριέρα στο ΝΒΑ, με γεμάτες χρονιές και εξαιρετικά στατιστικά. Επελέγη το 1999 στο νούμερο 6 του draft από τους Minnesota Timberwolves, στους οποίους ήταν εντυπωσιακός. Το 2002, μάλιστα, συμμετείχε και στο All-Star game ως επιλογή των προπονητών. Έχει δώσει πολλές φορές τα διαπιστευτήρια του, έχοντας πολλές σαιζόν πάνω από 15 πόντους μέσο όρο (το 2005-2006 είχε 19 ppg) ενώ χαρακτηρίζεται και για το μυαλωμένο shot selection του. Η εμπειρία του είναι αδιαμφισβήτητη και έχει υπάρξει συμπαίκτης με μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Kevin Garnett και ο LeBron James. Τα τελευταία χρόνια η μετοχή του στο ΝΒΑ έχει πέσει λίγο και φέτος έχει μείνει free agent, περιμένοντας κάποια προσφορά από κάποια ομάδα χτυπημένη από τραυματισμούς για να προσφέρει την πολύτιμη βοήθειά του.



Θεωρώ ότι στην Ευρώπη θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η εκπληκτική έφεσή του στο μακρινό σουτ (ειδικά σε καταστάσεις catch n' shoot, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να διεισδύσει) και οι σημαντικές παραστάσεις του νομίζω ότι θα ελαχιστοποιούσαν τον κίνδυνο να μην προσαρμοστεί σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός. Επιπλέον, το ύψος του θα του έδινε μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι στα πιο κοντά guards (ειδικά στο αμυντικό μέρος του παιχνιδιού, στο οποίο ενώ έχει διάθεση δεν είναι πρωταγωνιστής), ενώ θα "ψήλωνε" και άλλο την ομάδα, που θα μπορούσε να έχει στο παρκέ 5 παίκτες άνω των 2 μέτρων χωρίς να κάνει αλχημείες στις θέσεις τους! Γενικά τα οφέλη από μια πιθανή μεταγραφή του Szczerbiak θεωρώ ότι θα ήταν πολύ μεγάλα και οι κίνδυνοι μικροί. Σίγουρα δεν πρόκειται για τον παίκτη του παρελθόντος, πλέον ώντας και πιο μεγάλος θα είναι καταπονημένος από τραυματισμούς και ούτε είναι εκρηκτικός και εντυπωσιακός. Αυτό, όμως, δεν είναι απαραίτητα κακό, το αντίθετο μάλιστα. Πιστεύω ότι ο Wally θα έδενε πολύ γρήγορα με την ομάδα και θα έφτιαχνε ένα πολύ καλό offense-defense δίδυμο με τον Josh Childress ή τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο. Δεν ξέρω αν ο ίδιος θα επιθυμούσε μια μετακίνησή του στην Ευρώπη (αν το επιθυμούσε πάντως, θα έπρεπε να πληρώσει αδρά ο Ολυμπιακός), αλλά είναι θετικό το γεγονός ότι έχει γεννηθεί στην Ισπανία και έχει περάσει αρκετά χρόνια εκεί ώστε να ξέρει τον τρόπο ζωής και να μην υποτιμά το μπασκετικό επίπεδο (ή ακόμα χειρότερα το βιοτικό) όπως πολλοί Αμερικανοί. Είναι μια φοβερή περίπτωση για τον Ολυμπιακό και ελπίζω οι scouters να την έχουν αντιληφθεί και να την εξετάζουν εις βάθος.

Αποτίμηση: Μικρό Ρίσκο, Υψηλότατο Κέρδος, Υψηλότατο Κόστος


Συνοψίζοντας, πιστεύω ότι ο Woods και ο Szczerbiak αποτελούν τις πιο ενδεδειγμένες λύσεις για τον Ολυμπιακό αυτή τη στιγμή. Η καθεμία έχει τα συν και τα πλην της. Πείτε μας εσείς τι προτιμάτε ή αν έχετε κάποια άλλη πρόταση για κάποιον παίκτη που θα μπορούσαν να πάρουν οι ερυθρόλευκοι.

P.S. Στην αποτίμηση το ρίσκο και το κέρδος αναφέρονται σε καθαρά αγωνιστικά κριτήρια. Το κόστος αποτελεί δική μας εκτίμηση και ο χαρακτηρισμός του γίνεται με βάση την οικονομική επιφάνεια και πολιτική του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια.

A1 Game of the Week: 6η αγωνιστική




Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ 83-78

Ο ΠΑΟΚ φέτος δεν έχει ξεκινήσει καλά το πρωτάθλημα. Βρίσκεται στην προτελευταία θέση με μόλις 1 νίκη σε 6 παιχνίδια και με βάση τα στατιστικά η χρονιά προμηνύεται πολύ κακή. Όσοι, ωστόσο, έχουν παρακολούθησει τα παιχνίδια της ομάδας θα έχουν καταλάβει ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική, το αντίθετο μάλιστα. Ο ΠΑΟΚ έχει παίξει με τον Πανελλήνιο, τον Άρη, το Μαρούσι, τον Ολυμπιακό, την Καβάλα και τον Παναθηναϊκό. Μπορούμε να πούμε, δηλαδή, ότι έχει δώσει αγώνες με τις 5 καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος και την Καβάλα. Η ήττα από την τελευταία, σίγουρα αφήνει αρνητικές εντυπώσεις, όμως πιστεύω ότι δεν μπορεί να αμαυρώσει την εμφανή δουλειά που γίνεται στη Θεσσαλονίκη.

Και αυτό το Σαββατοκύριακο ο ΠΑΟΚ συμμετείχε στο Game of the Week και είχε ως αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Όσοι περίμεναν μια εύκολη επικράτηση των πράσινων, δε δικαιώθηκαν και οι Θεσσαλονικείς πίεσαν αφόρητα τους πρωταθλητές Ευρώπης μέσα στο ΟΑΚΑ, κυνήγησαν τη νίκη και διαμαρτύρονται για αμφιλεγόμενες αποφάσεις των διαιτητών προς το τέλος του ματς, οι οποίες όπως λένε καθόρισαν το απότελεσμα.

Το παιχνίδι δεν ξεκίνησε εντυπωσιακά και ο Παναθηναϊκός είχε μια μικρή διαφορά στο πρώτο δεκάλεπτο. Στη συνέχεια, όμως, οι φιλοξενούμενοι ανέβασαν ρυθμό και ποσοστά ευστοχίας από την περιφέρεια και κατάφεραν να περάσουν μπροστά. Εξαιρετικός ήταν σε αυτό το διάστημα ο Χρήστος Ταπούτος, γρήγορο tempo έδινε ο Γιάννης Δεμερτζής, ενώ και οι δύο Αμερικανοί, Kenny Gregory και Chris Monroe πρωταγωνιστούσαν στο προβάδισμα που είχε αποκτήσει η ομάδα τους μέχρι το τέλος του ημιχρόνου. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού, ωστόσο, μπήκαν δυναμικά στην 3η περίοδο και έδειχναν αποφασισμένοι να καθαρίσουν το ματς. Κατάφεραν να περάσουν εκ νέου μπροστά χάρη στη μεγάλη βελτίωση της αμυντικής τους προσπάθειας και στον επιθετικό οίστρο του Δημήτρη Διαμαντίδη (χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι ο αρχηγός παραμέλησε την άμυνα αφού είχε 3 κλεψίματα και 1 τάπα). Και ενώ είχε παγιωθεί μια διαφορά της τάξης των 5-8 πόντων και ο ΠΑΟΚ είχε χάσει πολύ από τον ενθουσιασμό του και δεν έπαιρνε τα σουτ και γενικότερα τις ατομικές προσπάθειες που τον είχαν κρατήσει στο παιχνίδι και δημιουργούσαν μεγάλο πρόβλημα στον Παναθηναϊκό, ήρθε ένα σερί 8-0 προς το τέλος του παιχνιδιού από τη μεριά των φιλοξενούμενων, βάζοντάς τους έτσι και πάλι στη διεκδίκηση του αγώνα. Οι πράσινοι κατάφεραν τελικά, πάντως, να διατηρήσουν τη νίκη χάρη στις σωστές επιθετικές τους επιλογές και την εμπειρία τους.

Ο ΠΑΟΚ, ωστόσο, διαμαρτύρεται έντονα για μερικές αποφάσεις των διαιτητών στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Δε μας αρέσει η διαιτητολαγνεία, ειδικά στο βαθμό που γίνεται στην Ελλάδα και για αυτόν το λόγο δε θα προβούμε σε μακρόσυρτες αναλύσεις όσον αφορά τα σφυρίγματα των διαιτητών. Συγκεκριμένα, οι Θεσσαλονικείς διαμαρτυρήθηκαν αρχικά για ένα κόψιμο του Φώτση, το οποίο έγινε με το σκορ στο 78-76 και ύστερα από προσπάθεια του θετικότατου Λάζαρου Παπαδόπουλου (9 πόντοι, 7 rebounds). Δεν είχαν δίκιο καθώς η μπάλα δεν έχει μπει στο καλάθι αλλά περιστρέφεται πάνω σε αυτό. Στη συνέχεια, μπορούμε να πούμε ότι το foul που σφυρίζεται εις βάρος του Todor Gecevski και στέλνει το Διαμαντίδη στις βολές, είναι αρκετά αυστηρό. Η φάση, όμως, που συγκέντρωσε τις περισσότερες διαμαρτυρίες και δικαίως, ήταν το καθαρό foul του Nicholas (ύστερα από εντολή του Obradovic για να μη ρισκάρει να δεχτεί τρίποντο) πάνω στο Μοnroe, το οποίο οι διαιτητές δεν είδαν στερώντας έτσι κάθε ελπίδα από την ομάδα της Θεσσαλονίκης.

Στα καθαρά αγωνιστικά, η ευστροφία του Διαμαντίδη (22 πόντοι, 11/13 βολές) που έψαχνε την επαφή για να πάει στις βολές (αλλά και η ευστοχία του από εκεί) ήταν καθοριστική, όπως και οι 11 πόντοι του Σπανούλη (με ένα πολύ κρίσιμο τρίποντο στο τέλος). Στον αντίποδα, οι Kenny Gregory (21 pts, 6 rebs) και Chris Monroe (20 pts) πήραν πολλές πρωτοβουλίες στην επίθεση, ενώ ο Παπαδόπουλος φαίνεται να βρίσκει ρυθμό. Ο ΠΑΟΚ, με παρακαταθήκη πλέον τις καλές εμφανίσεις του σε αυτούς τους δύσκολους αγώνες, συνεχίζει με άλλο αέρα στο πρωτάθλημα και μένει μόνο να δικαιώσει τις προσδοκίες μας για καλή πορεία. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, προβληματίζει λίγο με τα κενά διαστήματα που παρουσιάζει στην απόδοσή του κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, αλλά και με τα πολλά χαμένα rebounds (24, έναντι 36 του ΠΑΟΚ) και καλείται να βρει άμεσα τις απαραίτητες λύσεις, γιατί ειδικά στο πρωτάθλημα οι εκπλήξεις απαγορεύονται.

MVP: Δημήτρης Διαμαντίδης

Stats

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Σκέψεις... 7/12




1) Στον αγώνα Blazers-Rockets του Σαββάτου, η ατυχία χτύπησε για ακόμη μία φορά τον Greg Oden. Σε μία σχετικά ανύποπτη φάση ο Oden υπέστη κάταγμα της αριστερής επιγονατίδας και χθες υπεβλήθη σε εγχείρηση που θα τον κρατήσει εκτός παρκέ για όλη την υπόλοιπη σεζόν.

Προφανώς η απογοήτευση που νιώθει ο συμπαθής center είναι τεράστια, καθώς φέτος είχε αρχίσει να δείχνει εκλάμψεις του πολύ μεγάλου potential του. Με μέσους όρους 11.1 πόντους, 8.5 rebounds και 2.3 τάπες έδινε την εντύπωση ότι αν κατάφερνε κάποια στιγμή να μειώσει τον εξωφρενικό ρυθμό με τον οποίο υπέπιπτε σε fouls (1 ανά 6 λεπτά συμμετοχής!) θα εξελισσόταν μελλοντικά σε έναν από τους 5 καλύτερους centers του ΝΒΑ.

Η αμφισβήτηση τον ακολουθεί από τις πρώτες μέρες του στο league μέχρι και σήμερα. Πολλοί πέρσι, βλέποντας τα μέτρια stats του, έσπευσαν πρόωρα να τον χαρακτηρίσουν ως "bust", δεδομένης της επιλογής του στο νο. 1 pick του 2007 draft, μπροστά από τον ήδη superstar Kevin Durant. Την πεποίθηση αυτή βοήθησε και το γεγονός ότι στην 1η του σεζόν δεν έπαιξε καθόλου, δείχνοντας από τότε ότι ήταν επιρρεπής σε τραυματισμούς.

Αυτή η εξέλιξη επηρεάζει, φυσικά, σε μεγάλο βαθμό το μέλλον των Blazers ως (θεωρητικά) διεκδικητών του πρωταθλήματος. Χάνοντας μία ισχυρή και δυνατή παρουσία στη ρακέτα, όπως ήταν αυτή του Oden, θα αναγκαστούν πλέον να παίζουν με χαμηλά και ευέλικτα σχήματα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, χρησιμοποιώντας τους Przybilla (που προσθέτει κυρίως ενέργεια για περιορισμένο χρόνο και δεν είναι ιδιαίτερα επωφελές να παίζει 35 λεπτά) και Aldridge (που δεν είναι τόσο δυνατός) στο "5". Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούν σοβαρά και το ενδεχόμενο να ενισχυθούν μέσω free agency ή trade με κάποιο δεύτερο veteran ψηλό (έχουν ήδη τον Juwan Howard), αφού αν θέλουν να προχωρήσουν στα playoffs πέρα από το 2ο γύρο θα χρειαστούν βάθος στη frontline.

Ευχόμαστε, λοιπόν, στον Greg Oden να επιστρέψει υγιής την επόμενη σεζόν στα παρκέ του NBA, καθώς το τελευταίο έχει ανάγκη τους σκληρούς, δυνατούς και ιδίως νεαρούς centers.



2) Στο παιχνίδι της Παρασκευής, τώρα, Cleveland-Chicago, δημιουργήθηκε ένα θέμα φαινομενικά από το πουθενά, όταν ο Joakim Noah των Bulls, κι ενώ η ομάδα του βρισκόταν πίσω σχεδόν 20 πόντους και η ήττα είχε ουσιαστικά οριστικοποιηθεί, εξέφρασε από τον πάγκο την αποδοκιμασία του προς τους "θεατρινισμούς", συγκεκριμένα τα χορευτικά εν ώρα αγώνα, του LeBron. Δείτε το παρακάτω video για να καταλάβετε τι ακριβώς συνέβη.



Εδώ στο Run-N-Gun πάντα ήμασταν της άποψης ότι οι παίκτες πρέπει πρώτιστα να απολαμβάνουν το μπάσκετ, αφού αυτό είναι πάνω απ' όλα ένα παιχνίδι. Γι' αυτό, άλλωστε, μας αρέσει και το NBA. Η αλήθεια όμως είναι ότι τον τελευταίο καιρό ο LeBron το έχει παρακάνει, δίνοντας την εντύπωση ότι ο εγωκεντρισμός του έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, σε σημείο που οι αντίπαλοί του να προσβάλλονται από αυτόν. Η δικαιολογία "just having a good time" δεν αρκεί πάντα. Εφόσον είσαι superstar του NBA, πρέπει και να φέρεσαι ως τέτοιος, όχι να αφαιρείς από τη σοβαρότητα του παιχνιδιού. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στην, έστω και μη ηθελημένη, περιφρόνηση της αντίπαλης ομάδας.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με οτιδήποτε κάνει ο LeBron εκτός παρκέ. Μπορεί να γυρίσει κωμωδίες, ή να συμμετάσχει σε 100 χιουμοριστικές εκπομπές. Στη διάρκεια ενός παιχνιδιού όμως υπάρχουν κάποια όρια. Ένας παίκτης που θέλει να βαδίσει στα βήματα των Jordan και Kobe πρέπει να μάθει και κάτι από αυτούς, όπως τη σοβαρότητα και το σεβασμό με τον οποίον αντιμετώπιζαν (και αντιμετωπίζουν) κάθε αγώνα.

Το καλό, βέβαια, με τέτοιες ενέργειες είναι ότι συμβάλλουν στην καλλιέργεια μίας καλώς εννοούμενης "έχθρας" και "αντιπάθειας" μεταξύ των δύο εμπλεκόμενων ομάδων. Και όταν αυτές είναι από την ίδια conference και υπάρχει περίπτωση συνάντησής τους στα playoffs, τότε αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι για εμάς τους fans.

3) Πρόσφατα τέθηκε το ερώτημα στον David Stern, αν πιστεύει ότι θα μπορούσε μία γυναίκα να παίξει στο NBA μέσα στην επόμενη 10ετία. Η απάντησή του ήταν: "Πιστεύω ότι υπάρχει μία αξιοσημείωτη πιθανότητα να συμβεί". Η συζήτηση αυτή, βέβαια, φαντάζει ακόμα πολύ θεωρητική, ας πούμε όμως δύο λόγια.

Μία γυναίκα μπορεί να είναι εξαιρετικά ικανή στα βασικά του μπάσκετ και να διαθέτει τέτοιο μπασκετικό IQ, ώστε να αντιλαμβάνεται το παιχνίδι σε ένα υψηλότερο επίπεδο από έναν 12ο παίκτη μίας ομάδας του NBA. Παραδείγματα τέτοιων elite παικτριών αποτελούν οι Diana Taurasi και Candace Parker, οι οποίες μπορούν να ντριμπλάρουν, να σουτάρουν και να πασάρουν καλύτερα από αρκετούς άντρες επαγγελματίες παίκτες.

Εκεί όμως που η προοπτική τού να παίξουν στο πρωτάθλημα των αντρών κατά τη γνώμη μου "κολλάει", είναι στον τομέα του physicality. Η συντριπτική πλειονότητα (για να μην πούμε όλοι) των παικτών του NBA είναι αρκετά πιο δυνατοί, ανθεκτικοί κι αθλητικοί από οποιαδήποτε γυναίκα παίκτρια. Η οποιαδήποτε προσωπική μονομαχία στο παρκέ μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας θα κατέληγε πάντα υπέρ του άντρα. Μία γυναίκα guard θα μπορούσε ίσως να πετύχει κάποιο catch-n-shoot ελεύθερο τρίποντο, δε θα της περνούσε όμως ούτε κατά διάνοια από το μυαλό να επιχειρήσει να εισέλθει στο "ζωγραφιστό" για να συγκρουστεί π.χ. με τον Kendrick Perkins.

Εξάλλου, αν παρ' όλα αυτά καταφέρει μία γυναίκα να υπογράψει σε μία από τις 30 ομάδες, αυτό θα γίνει περισσότερο για διαφημιστικούς λόγους παρά για αγωνιστικούς. Μπορούμε όλοι, πιστεύω, να φανταστούμε πόσο ευχάριστα θα ηχούσε στα αυτιά του Stern ένας τίτλος εφημερίδας όπως "Η πρώτη γυναίκα στο NBA", καθώς και το πόσο θετικός θα ήταν αυτός για το προφίλ του NBA.

Ο LeBron, όταν ερωτήθηκε για το θέμα, δήλωσε ότι θεωρεί ότι 10 χρόνια είναι μία υπερβολικά αισιόδοξη και βραχυπρόθεσμη πρόβλεψη. Τείνω να συμφωνήσω μαζί του.

Εσείς τι πιστεύετε; Θα μπορούσε ποτέ μία γυναίκα να παίξει στο NBA;