Προβλεψιμότητα και κούραση έκαναν τη διαφορά

Η Ελλάδα για δεύτερο συνεχόμενο Eurobasket αποκλείστηκε από την Ισπανία στα ημιτελικά, ενώ η έπκληξη της διοργάνωσης Σερβία κατέβαλε τη Σλοβενία φτάνοντας στον τελικό. Ας δούμε τι έγινε.

Ισπανία-Ελλάδα 82-64

Για μια ακόμη φορά η Εθνική μας δεν κατάφερε να επιβληθεί των Ισπανών, γνωρίζοντας μία εύκολη ήττα, σίγουρα ευκολότερη απ' ό,τι και οι ίδιοι περίμεναν. Η διαφορά άρχισε να παίρνει διαστάσεις από το 2ο δεκάλεπτο και έκτοτε οι Ισπανοί ουσιαστικά δεν απειλήθηκαν, οδεύοντας σχετικά χαλαρά προς την τελική επικράτηση.

Κοιτάζοντας γενικότερα το παιχνίδι, εντοπίζουμε 2 κύριους παράγοντες που επέτρεψαν στην Ισπανία να έχει ένα τόσο εύκολο βράδυ. Πρώτον, η πολύ διαβασμένη άμυνά τους. Ξέροντας ότι η μπάλα θα περνάει μεγάλο μέρος του χρόνου κάθε επίθεσης στα χέρια του Σπανούλη, καθώς και ότι αυτός δεν είναι καθαρός PG, εφάρμοσαν ασφυκτική άμυνα πάνω του με τους Rubio και Cabezas, με συνέπεια να ξυπνήσουν μνήμες Γιαννάκη όπου τα 20 πρώτα δευτερόλεπτα αναλώνονταν σε άσκοπο dribbling στην περιφέρεια, για να γίνει ένα βεβιασμένο και κακό σουτ υπό την πίεση του χρόνου. Όταν, δε, ο Σπανούλης κατάφερνε να προσπεράσει τον προσωπικό του αμυντικό και να κάνει drive, οι Ισπανοί είχαν μελετήσει τα (προβλέψιμα) plays της Εθνικής και ήξεραν ότι περίπου το 80% των φορών θα ακολουθούσε kickout (πάσα έξω) αντί για layup. Έτσι, δεν έκαναν το σύνηθες λάθος των αντιπάλων της Εθνικής μας, που έφερναν πάντα weakside helper με σκοπό να αποτρέψουν πιθανό layup (overhelping). Αντ' αυτού, φρόντιζαν να έχουν πάντα παίκτη ανάμεσα στο Σπανούλη και τη weakside (όπου περίμεναν οι ακροβολισμένοι σουτέρ μας), με συνέπεια οποιαδήποτε δύσκολη πάσα έβγαζε ο Σπανούλης από τα drives του να κλέβεται εύκολα από τους Ισπανούς περιφερειακούς, δημιουργώντας σχεδόν κάθε φορά καταστάσεις αιφνιδιασμού που κατέληγαν σε εύκολα καλάθια εις βάρος μας.

Χαρακτηριστικό είναι ότι η Εθνική είχε 10 λάθη στο πρώτο ημίχρονο και έδειχνε εγκλωβισμένη και σαστισμένη πολλές φορές στην επίθεση, απόρροια της αμυντικής πίεσης, των καίριων double teams και των περιοδικών matchup zones που εφάρμοζε ο Scariolo. Αυτά επέφεραν τον εκνευρισμό και αποπροσανατολισμό των Ελλήνων παικτών, με καλύτερα παραδείγματα ορισμένα αχρείαστα fouls και την ηλιθιότητα με την αγκωνιά στον αέρα του Μπουρούση.

Ο δεύτερος παράγοντας που έκρινε το παιχνίδι ήταν η έκδηλη και έντονη κούραση που ένιωθαν καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα οι παίκτες της Εθνικής, καθώς η έλλειψη αντοχής φαινόταν ξεκάθαρα στις πολλές κακές επιλογές, την απουσία καθαρού μυαλού στην επίθεση και το κάκιστο transition defense που έδωσε πολλούς εύκολους πόντους στους Ισπανούς. Σημαντικό μερίδιο ευθύνης για αυτήν την εικόνα φέρει ο Kazlauskas, ο οποίος σε όλο το τουρνουά, ακόμα και στα ευκολότερα παιχνίδια, έδειξε μία επιβλαβή διάθεση να χρησιμοποιεί όσο το δυνατόν μικρότερο rotation, περιορίζοντας τους Κουφό, Καϊμακόγλου και Γλυνιαδάκη σε ρόλο κυρίως κομπάρσου, ενώ φαινόταν καθαρά ότι π.χ. οι Καϊμακόγλου (με την ευελιξία του) και "Γλύνια" (με το post defense απέναντι στο Gasol) θα μπορούσαν να βοηθήσουν αν έμπαιναν εναντίον της Ισπανίας όταν το παιχνίδι δεν είχε ακόμα κριθεί. Η τακτική αυτή του Jonas να απαιτεί πολύ χρόνο συμμετοχής από τους βασικούς, με συνέπεια αυτοί να παρουσιάζονται ξεθεωμένοι στο επόμενο παιχνίδι, γίνεται περισσότερο ανεξήγητη αν σκεφτεί κανείς ότι πήρε μόλις 4 guards στην Πολωνία επειδή ήθελε έναν extra ψηλό (το Γλυνιαδάκη), τον οποίο όμως πρακτικά δεν εμπιστευόταν καθόλου στα κρίσιμα! Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα Σπανούλης (κυρίως) και Ζήσης να είναι φανερά καταπονημένοι και ανήμποροι να αποδώσουν το 100% των δυνατοτήτων τους στον καθοριστικό ημιτελικό, με συνέπεια τα πολλά λάθη και άστοχα σουτ. Ευθύνες βαραίνουν και το υπόλοιπο προπονητικό team, καθώς ειδικά από το Γιάννη Σφαιρόπουλο περιμέναμε κάποια παρέμβαση στο θέμα του rotation, δεδομένης της εκτίμησης που τρέφουμε για την προπονητική αξία του.

Σε επίπεδο παικτών, τώρα, ίσως ο μόνος που άφησε μία θετική εντύπωση στον ημιτελικό να ήταν ο Νικ Καλάθης, του οποίου η ενέργεια και η διάθεση για επιθετικό παιχνίδι μόνο επαίνους μπορούν να πάρουν, άσχετα αν η απειρία του τον οδηγούσε σε ως επί το πλείστον άστοχα σουτ. Ο Sofo προσπάθησε και είχε μερικές καλές στιγμές, όμως ήταν φανερό ότι λόγω ύψους δεν μπορούσε να τα βάλει με τον P. Gasol σε άμυνα και επίθεση. Ο Μπουρούσης πήρε αρκετά rebounds (7), όμως για μία ακόμη φορά έδειξε χωρίς σαφή προσανατολισμό στο επιθετικό κομμάτι και πραγματικά μας βάζει σε σκέψεις σχετικά με το πόσο ακόμα μπορεί να βελτιωθεί και αν έχει πιάσει από τώρα το ταβάνι του potential του. Ο Περπέρογλου ήταν άτολμος και αρνητικός, ενώ τα 10 rebounds του Φώτση αποδείχτηκαν τελικά χωρίς αντίκρυσμα.

Από τους τρεις ηγέτες της Ισπανίας, ο Pau Gasol ήταν ο πλήρης center που έχουμε συνηθήσει, ο Rudy με την ενέργεια και τις πρωτοβουλίες του έδινε περιοδικά λύσεις, ενώ ο Navarro ήταν σε μέτριο βράδυ. Σημαντικό ρόλο διετέλεσε ο Cabezas, που μετά από κάποια αρχικά λάθη υπέρμετρου ενθουσιασμού του Rubio εισήλθε στον αγώνα για να προσδώσει μεγάλη ηρεμία και σιγουριά στο παιχνίδι των Ισπανών. Άξιος αναφοράς, τέλος, είναι και ο Alex Mumbru, που στο 4ο δεκάλεπτο σκόραρε με άνεση απέναντι στην παραδομένη ελληνική άμυνα.

Σερβία-Σλοβενία 96-92

Από το συγκλονιστικό δεύτερο ημιτελικό μας έμειναν τα εξής:

• Η εκπληκτική και απίστευτα clutch παράσταση του Milos Teodosic, που με αξιοθαύμαστη ωριμότητα και σα να είχε παίξει σε τουλάχιστον 5 Eurobasket στο παρελθόν πέτυχε ασύλληπτης κρισιμότητας τρίποντα και layups στο τέλος της κανονικής διάρκειας και στην παράταση. Ελπίζω ο coach Yiannakis να είδε αυτό το παιχνίδι (αν όχι να του δώσουμε link να το κατεβάσει), γιατί θα είναι ΝΤΡΟΠΗ να μην ξεκινάει βασικός τη νέα χρονιά στον Ολυμπιακό ο Milos.
• Άλλη μία μεγάλη εμφάνιση του Erazem Lorbek (25pts 10rebs).
• Το αποτελεσματικότατο παιχνίδι στη ρακέτα των Σέρβων με τους Krstic και Perovic να τελειώνουν τον αγώνα με 18 πόντους ο καθένας.
• Τα σκληρό και νευρικό παιχνίδι με πάρα πολλά fouls, που είχαν ως αποτέλεσμα να αποχωρήσουν παίκτες-κλειδιά και για τις δύο ομάδες (Lorbek, Tepic) πριν τα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα της παράτασης.
• Ο εξουθενωμένος (έπαιξε 44 από τα 45 λεπτά) Jaka Lakovic, που έχασε αρκετά κρίσιμα σουτ.
• Τα μεγάλα τρίποντα των Σλοβένων από Domen Lorbek, Nachbar και Jagodnik που τους κρατούσαν κοντά στο σκορ.
• Το τραγικό λάθος του έμπειρου Jagodnik να βοηθήσει στο μαρκάρισμα του Velickovic, επιτρέποντας στον Teodosic να πετύχει το τρίποντο της ισοφάρισης στο τέλος της κανονικής διάρκειας.
• Το σεμιναριακό coaching του Ivkovic, που με το άριστο rotation και τις καίριες εντολές για παιχνίδι κοντά στο καλάθι, αλλά και την ενότητα που εμπνέει στους άπειρους Σέρβους, κερδίζει ευκολότατα το βραβείο του προπονητή της διοργάνωσης (μέχρι πριν από τον τελικό τουλάχιστον).

Μικρός και μεγάλος τελικός

Ο μεγάλος τελικός μεταξύ Ισπανών και Σέρβων έχει ως προφανές φαβορί τους πρώτους, όμως μετά από αυτά που είδαμε στον ημιτελικό όλοι θα πρέπει να έμαθαν να μην υποτιμούν την ομάδα του Ivkovic. Παρ'όλα αυτά, η αποστολή της Σερβίας θα είναι δύσκολη, καθώς θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να νικήσουν μία ομάδα όπως η Ισπανία για δεύτερη φορά μέσα σε 13 μέρες. Σε αυτό θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και το ότι οι βασικοί Ισπανοι είχαν ένα σχετικά ξεκούραστο βράδυ απέναντι στην Ελλάδα, ενώ οι Σέρβοι λογικά θα νιώθουν μεγάλη καταπόνηση από το οριακό και με παράταση παιχνίδι με τη Σλοβενία. Σημεία-κλειδιά του αγώνα θα είναι το τι μπορεί να κάνει ο Teodosic απέναντι στην σκληρή και ασφυκτική άμυνα που εφάρμοσαν και στο Βασίλη Σπανούλη οι Ισπανοί point guards, καθώς και το κατά πόσο μπορούν να περιορίσουν (γιατί να σταματήσουν είναι αδύνατο) οι Krstic και Perovic τον μεγάλο Pau Gasol. Ένα είναι βέβαιο: οι Ισπανοί θα πεθάνουν στο παρκέ προκειμένου να πάρουν το πρώτο τους Eurobasket.

Όσον αφορά το παιχνίδι της Εθνικής μας, αυτό θα κριθεί ουσιαστικά από το ποια ομάδα θα υπερέχει από πλευράς φυσικής κατάστασης, καθώς οι τελευταίες μέρες υπήρξαν ιδιαίτερα επιβαρυντικές για τους βασικούς των δύο ομάδων, με close games που πήγαν σε παράταση. Παίκτες όπως οι Lakovic (36,8 λεπτά μ. ό.) και Σπανούλης είναι άγνωστο αν θα μπορέσουν να συνεισφέρουν ουσιαστικά, οπότε οι βοήθειες από τον πάγκο και τους παίκτες που μέχρι τώρα δεν είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο (Κουφός, Καλαμπόκης, Καλάθης) θα αποδειχτούν καθοριστικές.