Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Α1 Game of the Week: 5η αγωνιστική




Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 87-76

Η αναφορά στο χθεσινό derby πρέπει να ξεκινήσει με μία μεγάλη παραδοχή, που μπορεί να "ενοχλεί" πολλούς: Ο Παναγιώτης Γιαννάκης νίκησε κατά κράτος τον Zeljko Obradovic. Δε με ενδιαφέρει κατά πόσο δεν "καιγόταν" ο Ζοτς να πάρει το ματς, εφόσον δεν μπορώ να το ξέρω. Σημασία έχει το τι έδειξαν οι δύο ομάδες στο παρκέ, και εκεί ο Ολυμπιακός αποδείχθηκε πολύ πιο καλά στημένος, οργανωμένος, διαβασμένος και παθιασμένος. Με άλλα λόγια, η δουλειά του Γιαννάκη στις μέρες πριν από το παιχνίδι τον δικαίωσε και επέτρεψε στην ομάδα να κάνει στροφή σχεδόν 180 μοιρών σε σχέση με την τραγική εικόνα που είχαμε δει εναντίον της Partizan την Πέμπτη. Και τότε η μεγαλύτερη ευθύνη ήταν δική του και δε διστάσαμε να το πούμε, όπως και σήμερα δε διστάζουμε να τον συγχαρούμε για την εξαιρετική "απόδοσή" του εντός και εκτός παρκέ, στον καθαρά coaching αλλά και στον ψυχολογικό τομέα.

Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε υπέρ του δέοντος χαλαρός, δεν κατάφερε σε κανένα σημείο του αγώνα να ελέγξει το παιχνίδι και μοιραία έχασε. Ο Obradovic δε βρέθηκε κι αυτός σε καλή βραδιά, κάνοντας ορισμένες ακατανόητες επιλογές (π.χ. σχήμα για πολλή ώρα με τρεις κοντούς ενώ ξεκάθαρα δεν απέδιδε, πολλά λεπτά σε Καλάθη που ήταν εκτός κλίματος αγώνα).

Πέντε ήταν τα καθαρά αγωνιστικά σημεία-κλειδιά που έγειραν το παιχνίδι υπέρ των γηπεδούχων:

1) Οι σωστότατες οδηγίες από τον πάγκο για την αντιμετώπιση του δολοφονικού pick-n-roll του Παναθηναϊκού. Τα είχαμε πει και την Πέμπτη για την τεράστια σημασία αυτού του τομέα και για τις δύο ομάδες. Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε σχεδόν σε καμία στιγμή να εφαρμόσει το αγαπημένο του play στην εντέλεια και ως εκ τούτου δεν κατάφερνε να δημιουργεί τις συνηθισμένες πολυάριθμες επιλογές για καλά σουτ μετά από kickout. Λίγα "πράσινα" τρίποντα μπήκαν, επειδή λίγα "πράσινα" τρίποντα ήταν καλών προϋποθέσεων, με αρκετά να είναι λύσεις ανάγκης από Nicholas και Διαμαντίδη. Μας εξέπληξε ο διαβασμένος και οξυδερκής Σχορτσιανίτης στην άμυνα. Επίσης ο Γιαννάκης, ορθότατα σκεπτόμενος, χρησιμοποίησε μόλις 3 λεπτά το Vujcic, ενθυμούμενος ότι στους περσινούς τελικούς ο Obradovic τον "σημάδευε" συνεχώς ως στόχο των PnR's του, λόγω των αργών ποδιών του Κροάτη.

2) Την πλήρη αδυναμία της frontline του Παναθηναϊκού να νικήσει στο αμυντικό rebound την αθλητικότερη και ποιοτικότερη του Ολυμπιακού. Είχαμε επισημάνει την ανικανότητα των ψηλών των "πρασίνων", στην κατάσταση που είναι τώρα (Batiste ανέτοιμος για μεγάλα ματς, Pekovic πολύ μόνος του, Φώτσης πολύ ασταθής, Τσαρτσαρής κακός, Golemac υπάρχει για να υπάρχει), να επιβληθούν καθαρά στα rebounds, από το παιχνίδι με την Oldenburg. Χθες, Childress και Sofo έκαναν ό,τι ήθελαν, παίρνοντας μαζί 7 επιθετικά rebounds και ως εκ τούτου ανανεώνοντας πολλές επιθέσεις και φορτώνοντας με extra fouls τους αντίπαλους ψηλούς. Ίσως ο Obradovic θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει για λίγο το Shermandini, εφόσον ήταν ξεκάθαρο ότι η ζημιά που έκανε ο Sofo δεν μπορούσε να περιοριστεί, καθώς οι Pekovic και Batiste δεν μπορούσαν στο τέλος να παίξουν όσο physical θα ήθελαν, λόγω των πολλών fouls.

3) Τα ανεπίτρεπτα πολλά λάθη (16) για τέτοιας σημασίας αγώνα από τους παίκτες του Obradovic. Μπορεί και ο Ολυμπιακός να είχε αρκετά (12), αλλά ειδικά από τον Παναθηναϊκό περιμέναμε μεγαλύτερη συγκέντρωση και ηρεμία, βάσει των δειγμάτων που μας έχει δώσει κατ' επανάληψη στο παρελθόν. Τα πολλά λάθη του αποδεικνύουν ότι ουδέποτε μπόρεσε να επιβάλει το ρυθμό που αυτός ήθελε στο ματς, και ότι ο Ολυμπιακός κατάφερε με το γρήγορο παιχνίδι του να παρασύρει τους "πράσινους" σε ένα tempo που σε καμία περίπτωση δε τους ευνοούσε, αντίθετα τους έκανε επιπόλαιους. Όταν βλέπεις τον Διαμαντίδη, επηρεασμένο από το ρυθμό του αγώνα, να επιχειρεί pull-up τρίποντο στα 18 δευτερόλεπτα του shot clock, ξέρεις ότι ο Παναθηναϊκός έχει εξωθηθεί από το αποτελεσματικό παιχνίδι του.

4) Η προσωπικότητα των παικτών του Ολυμπιακού μίλησε τις κατάλληλες στιγμές. Χωρίς ιδιαίτερα περίπλοκα plays, όπως μας είχε συνηθίσει δηλαδή, ο Ολυμπιακός αποδείχθηκε παραγωγικός στην επίθεση, φτάνοντας τους 87 πόντους. Ο Γιαννάκης έκανε αυτό ακριβώς που θέλαμε όλοι να δούμε από αυτόν να κάνει. Ενεργώντας ως προπονητής NBA θα λέγαμε, δημιουργούσε σε όλο το παιχνίδι καταστάσεις για να εκμεταλλευτεί ιδανικά τις προσωπικές αρετές κάθε παίκτη του. Ο Childress κινούμενος στη baseline έκανε θραύση με καρφώματα και rebounds και ο Kleiza με καίρια isolations και τοποθετήσεις στα "sweet spots" του έδειξε όταν η μπάλα "έκαιγε" το τεράστιο επιθετικό ταλέντο του, "τελειώνοντας" με τρία τρίποντα τον Παναθηναϊκό. Ο Παπαλουκάς, που χθες σε μία σπάνια περίσταση λειτούργησε πολύ περισσότερο εκτελεστικά από οργανωτικά, βρέθηκε τις σωστές στιγμές στην κορυφή για να εκτελέσει ως άλλος Jason Kidd κρισιμότατα catch 'n shoot τρίποντα, ενώ και ο Μπουρούσης έδωσε κάποια δείγματα βελτιωμένου post game που μας εξέπληξαν ευχάριστα.

5) Η μεγαλύτερη αφανής (στον επιφανειακό παρατηρητή) διαφορά του φετινού Ολυμπιακού από τον περσινό είναι η τεράστια αμυντική ευελιξία που αποκτά η ομάδα όταν στην πεντάδα του βρίσκονται ταυτόχρονα οι Childress, Βασιλόπουλος και Kleiza. Αυτό φάνηκε περίτρανα χθες, καθώς σε κάθε αμυντικό switch που γινόταν κατά τις επιθέσεις του Παναθηναϊκού, καθένας από αυτούς τους τρεις μπορούσε να ακολουθήσει τις περισσότερες φορές επιτυχώς τον παίκτη του Παναθηναϊκού τον οποίο κατέληγε να μαρκάρει. Χάρη στα γρήγορα πόδια, τα μακριά χέρια και το υψομετρικό πλεονέκτημά του, καθένας από τους τρεις μπορούσε στην ιδανική περίπτωση να παίξει αξιοπρεπέστατη on-ball defense π.χ. στον Σπανούλη, ενώ αν ο τελευταίος κατάφερνε να τους υπερκεράσει στο quickness, είχαν την απαιτούμενη ευελιξία για να επανακάμψουν και να προσφέρουν την απαραίτητη βοήθεια σε μία πιθανή πάσα από kickout, κλείνοντας τις passing lanes και βραχυκυκλώνοντας έτσι ουσιαστικά ολόκληρο το παιχνίδι του ΠαναθηναΪκού. Η διαφορά στο συγκεκριμένο αμυντικό τομέα είναι μεγάλη σε σχέση με πέρσι, όταν και η ανάγκη να αγωνίζεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα ο Greer (λόγω του επιθετικού του ταλέντου) δημιουργούσε πολλά προβλήματα από mis-matches στην περιφέρεια, τα οποία οι πράσινοι εκμεταλλεύονταν στο έπακρο.

Από εκεί και πέρα, όσον αφορά τους υπόλοιπους παίκτες του Ολυμπιακού, οι Teodosic και Μπουρούσης ήταν θετικοί, χωρίς να είναι εξαιρετικοί. Ο Σέρβος κατευθυνόταν με συνέπεια προς τη γραμμή των βολών (6/8) και προσέφερε και οργανωτικά, ενώ ο Μπουρούσης τελείωσε με 6 αμυντικά rebounds. Ο Βασιλόπουλος επικεντρώθηκε κυρίως στην γνωστή και καλή team defense του, επιχειρώντας ένα μόλις (εύστοχο) δίποντο. Οι Beverley και Παπανικολάου έπαιξαν πολύ λίγο και δεν μπορούν να κριθούν, ενώ ο Halperin έκανε το καθήκον του όταν κλήθηκε, με 2/2 τρίποντα.

Για τον Παναθηναϊκό, ο Drew Nicholas πρωτοστάτησε στο σκοράρισμα με 18 πόντους αλλά πολλά κακών προϋποθέσεων τρίποντα. Οι Σπανούλης και Διαμαντίδης τον συνεπικούρησαν επιθετικά, κερδίζοντας αρκετά fouls (συνολικά 12), αλλά σε αρκετές περιπτώσεις ταλαιπώρησαν την μπάλα οδηγούμενοι σε κακές επιλογές (7 λάθη συνολικά), όντας καλά κλεισμένοι από τη διαβασμένη άμυνα του Ολυμπιακού. Ο Batiste ήταν μακριά από τις παραδοσιακά εξαιρετικές εμφανίσεις του απέναντι στον Ολυμπιακό, έχοντας 10 πόντους αλλά με 6 λάθη. Ο Περπέρογλου έκανε 2 γρήγορα fouls και εν συνεχεία εξαφανίστηκε, ενώ ο Φώτσης ήταν αναιμικός, έχοντας μεν 3/3 δίποντα αλλά χάνοντας κρίσιμα τρίποντα, που αποδείχθηκαν καταδικαστικά. Τέλος, ο Pekovic πάλεψε στην άμυνα με Sofo και Μπουρούση, έκανε πολλά fouls και κατά συνέπεια δεν μπόρεσε να μείνει πολλή ώρα στο παρκέ (μόλις 15 λεπτά). Στον Παναθηναϊκό έλειψαν ξεκάθαρα, και λόγω της μετριότητας του Batiste, τα συνηθισμένα around the rim καλάθια που ο Μαυροβούνιος πετυχαίνει χάρη στη δύναμή του. Άλλο ένα συν, λοιπόν, στο report card του Γιαννάκη για χθες, αφού σημαδεύοντας τον Pekovic μέσω της συνεχούς τροφοδότησης του Sofo στην αρχή, τον φόρτωσε με γρήγορα fouls και τον αχρήστεψε ουσιαστικά στο επιθετικό κομμάτι για τον υπόλοιπο αγώνα.

Ως συνέχεια της ανάλυσής μας στο derby, θα εξετάσουμε με τη βοήθεια video σε ξεχωριστό άρθρο μεθαύριο το πώς ακριβώς αιχμαλώτισε ο Ολυμπιακός τον Παναθηναϊκό σε άμυνα και επίθεση.

MVP: Josh Childress

Stats

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Euroleague Watch: Week 5




Παναθηναϊκός-Oldenburg 96-63

Ο αγώνας του Παναθηναϊκού με τους Γερμανούς είναι από αυτά τα ματς που έχουν ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο σε κάθε ημίχρονο. Στο πρώτο, οι "πράσινοι" δυσκολεύονταν, έπαιζαν απρόσεκτα στην επίθεση, έχοντας φανερά υποτιμήσει την Oldenburg. Η τελευταία το εκμεταλλεύτηκε άμεσα, καθώς πήρε πολλούς 2nd chance points από επιθετικά rebounds και έτρεξε στον αιφνιδιασμό, πετυχαίνοντας μερικά γρήγορα καλάθια λόγω της αδυναμίας του Παναθηναϊκού στις επιστροφές. Το παιχνίδι πήγε σε γρήγορο (ή βιαστικό αν θέλετε) tempo, κάτι που παραδοσιακά δεν ευνοεί τον Παναθηναϊκό, ενώ και η ευστοχία των Γερμανών ήταν απρόσμενη.

Στο ημίχρονο προφανώς ο Obradovic έβαλε τις φωνές, η ομάδα σοβαρεύτηκε και πειθαρχώντας επιθετικά και αμυντικά έβαλε άμεσο τέλος στην οποιαδήποτε ελπίδα των Γερμανών. Η Oldenburg ήταν τραγική στην άμυνα (απόδειξη το απίστευτο 28/32 του Παναθηναϊκού στα δίποντα), τα σουτ πλέον δεν της έβγαιναν και ο Batiste έκανε ότι ήθελε (25 pts με 9/11 σουτ). Στο 2ο μισό του αγώνα το σκορ ήταν 60-21 υπέρ των γηπεδούχων και ο Obradovic είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει κάποια plays ενόψει του derby της Κυριακής.

Μaccabi Electra-Μαρούσι 75-67

Δύσκολη αποστολή είχε αυτήν την αγωνιστική το Μαρούσι, καθώς έπαιζε στη Νokia Arena με την ανανεωμένη φέτος Maccabi του Pini Gershon. Το παιχνίδι στην αρχή ήταν ισορροπημένο, με πολλά λάθη και από τις δύο ομάδες. Στη συνέχεια, το Μαρούσι ανέβασε την απόδοσή του και κατάφερε να προηγηθεί μέχρι και με 8 πόντους πριν το τέλος του ημιχρόνου. Τα τελευταία δύο λεπτά της δεύτερης περιόδου, ωστόσο, η ομάδα έπαθε black-out και η Maccabi με ένα γρήγορο σερί 9-0, άλλαξε τα δεδομένα και πήγε στα αποδυτήρια σε θέση ισχύος. Οι Ισραηλινοί είχαν πλέον και ανεβασμένη ψυχολογία, γεγονός που δε βοηθούσε το Μαρούσι. Πήραν μια μικρή διαφορά στις αρχές της τρίτης περιόδου και όποτε η ομάδα των βορείων προαστίων πλησίαζε, αυτοί άνοιγαν πάλι το ρυθμό και ξέφευγαν.

Καθοριστικό ρόλο για την ομάδα του Μπαρτζώκα έπαιξαν τα πολλά άστοχα τρίποντα σε κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού, τη στιγμή που η Maccabi έβρισκε τις λύσεις μέσα από τη ρακέτα. Από την ελληνική ομάδα ξεχώρισαν ο Billy Keys με 14 πόντους 4 assists αλλά και 4/13 (!!) τρίποντα και ο Δημήτρης Μαυροειδής, ο οποίος είχε 12 πόντους 7 rebounds και 3 κλεψίματα. Στον αντίποδα, ο Andrew Wisniewski (20 pts, 4 asts, 3 stls) ήταν εξαιρετικός, όπως άλλωστε και ο Maciej Lampe (19 pts, 9 rebs). Το Μαρούσι πλέον βρίσκεται στην τελευταία θέση του ομίλου και πάει την επόμενη αγωνιστική στη Μόσχα για να παίξει τις λιγοστές πιθανότητές του για πρόκριση στο Top 16.

Partizan-Oλυμπιακός 86-80

Στο Βελιγράδι έγινε η μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς και ως συνήθως συμμετείχε σε αυτήν ο Ολυμπιακός. Η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη μπήκε δυνατά στο παιχνίδι και γρήγορα έφτιαξε μια διαφορά 8-9 πόντων. Κάπου εκεί, όμως, οι παίκτες και η τεχνική ηγεσία πρέπει να νόμισαν ότι το παιχνίδι τελείωσε και οι Σέρβοι δε θα αντιδρούσαν. Για μια ακόμα φορά, λοιπόν, η ομάδα χαλάρωσε και επέτρεψε στον αντίπαλο να επιστρέψει στον αγώνα. Η Partizan άδραξε, φυσικά, την ευκαιρία που προσέφερε απλόχερα ο Γιαννάκης και πίεσε πολύ τον Ολυμπιακό, ο οποίος πάντως έκλεισε το ημίχρονο στο +5, χάρη στις ενέργειες του Josh Childress. To δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε όπως και το πρώτο. Οι ερυθρόλευκοι πήραν μια διαφορά και στη συνέχεια κατέβασαν ρυθμό. Ο Aleksandar Maric (23 pts, 15rebs, 5stls) έκανε πάρτυ μέσα στη ρακέτα του Ολυμπιακού, ενώ ο Bo McCalebb και ο Aleksandar Rasic βομβάρδιζαν από την περιφέρεια. Το γήπεδο είχε πάρει φωτιά, η ελληνική ομάδα φαινόταν ανήμπορη να αντιδράσει, είχε σπάσει τα καλάθια από τη γραμμή του τριπόντου (3/19) και έτσι η ήττα από την αποδεκατισμένη φέτος Partizan ήρθε φυσιολογικά. Από τη μετριότητα του Ολυμπιακού ξεχώρισαν ο Josh Childress (18 pts, 7 rebs, 2 bls), ο Yotam Halperin (15pts 4asts) και ο Linas Kleiza (18 pts 4rebs) o οποίος πάντως ήταν αρκετά άστοχος στα εντός παιδιάς.

Τι μας μένει από αυτό το παιχνίδι? Ο Ολυμπιακός έπαιξε με τη φωτιά για μια ακόμα φορά σε μια καυτή έδρα και τιμωρήθηκε. Είχε μεν τις ατυχίες με τον Παπαλουκά (έμεινε στην Αθήνα λόγω ίωσης) και το Σχορτσιανίτη (τραυματίστηκε στο 3ο λεπτό) αλλά αυτές δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση δικαιολογίες για την εμφάνιση και το αποτέλεσμα της Πέμπτης. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης φέρει κατά την άποψη μου τεράστιες ευθύνες για τη συγκεκριμένη ήττα, που μπορεί να στοιχίσει στον Ολυμπιακό την πρώτη θέση του ομίλου και να τον ρίξει σε έναν πιο δύσκολο στο Top 16. Και αν αυτό φαίνεται μακρινό τώρα, νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτός ήταν ο χειρότερος τρόπος για να πάνε στο derby οι ερυθρόλευκοι, μέσα σ' ένα ΣΕΦ που θα βράζει από την αμφισβήτηση και με μια ψυχολογία καταρρακωμένη.

Στα καθαρά αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός για μια ακόμη φορά δεν είχε πλάνο στην επίθεση. Όποτε έβρισκε χώρο προσπαθούσε να τρέξει, αλλά έδινε την εντύπωση ότι δεν ήξερε ακριβώς πώς να το κάνει και τελικά κωλυσιεργούσε. Το επιθετικό πρόβλημα της ομάδας ήταν τεράστιο και σε κάποιο σημείο του παιχνιδιού κρατούσε επαφή μόνο με τις βολές. Ο Teodosic και ο Beverley δε βοήθησαν καθόλου στη δημιουργία, η άμυνα ήταν ανύπαρκτη, η συγκέντρωση της ομάδας μηδενική, ενώ χαρακτηριστικές του κλίματος που επικρατούσε στην ομάδα ήταν και οι απονενοημένες επιλογές στο τέλος του παιχνιδιού. Επίσης, ο Γιαννάκης κράτησε στον πάγκο τον Childress για τα πρώτα 5 λεπτά της 4ης περιόδου και όταν τον ξαναέβαλε μέσα, ο τελευταίος ήταν εμφανώς εκτός ρυθμού. Παρά την επιθετική ανομβρία, ο coach του Ολυμπιακού δεν έβαλε καθόλου τον πιο γνήσιο scorer (έστω και απροσάρμοστο) της ομάδας, Von Wafer, και εμπιστεύθηκε τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο για 20 λεπτά, ο οποίος τον δικαίωσε με 2 πόντους και 5 rebounds.

Mετά το τέλος του αγώνα, μάλιστα, ο Μάνος Μανουσέλης υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, υποστήριξε ότι ο Wafer έμεινε στον πάγκο γιατί δε θα μπορούσε να αντέξει την ατμόσφαιρα στη Hala Pionir, ξεχνώντας μάλλον ότι βασικός ξεκίνησε ο 19χρόνος Kώστας Παπανικολάου. Την επόμενη μέρα, ο Wafer περιορίστηκε στα ματς της Euroleague και αντικαστάθηκε από τον Beverley στην Α1, ερχόμενος έτσι ένα βήμα πιο κοντά στην έξοδο. Αφού, λοιπόν, ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει για ένα χρόνο τον Childress και έβγαλε άχρηστο τον Jannero Pargo, τώρα παρουσιάζει προβληματικό και το Von Wafer και τον ωθεί εκτός ομάδας. Οι ευθύνες του Παναγιώτη Γιαννάκη και στις 3 περιπτώσεις είναι αδιαμφισβήτητες. Εφόσον, λοιπόν, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί τέτοιους παίκτες, κάτι θα πρέπει να αλλάξει είτε στη φιλοσοφία της ομάδας είτε στην ηγεσία του τεχνικού team.

Το σίγουρο είναι, πάντως, ότι ο Ολυμπιακός πάει σε ένα από τα πιο κρίσιμα παιχνίδια της χρονιάς με την ψυχολογία στο ναδίρ, με τον κόσμο να έχει χάσει την υπομονή του και με τον Παναθηναϊκό να έρχεται πεινασμένος για να τελειώσει τον αντίπαλό του τώρα που δεν είναι σε καλή κατάσταση. Το ματς της Κυριακής, λοιπόν, θα είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια των τελευταίων χρόνων, όπως βέβαια και τα όσα (αγωνιστικά) θα το ακολουθήσουν. Μέχρι τότε, υπομονή...

P.S.: Ετοιμάζουμε μία έκπληξη αναφορικά με την ανάλυση του κυριακάτικου derby. Stay tuned...

Μ.Π. & Β.Α.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Παναθηναϊκός: παραδοσιακή σιγουριά και μηχανική τελειότητα




Τα τελευταία χρόνια, στην αρχή κάθε χρονιάς ξέρουμε τι να περιμένουμε από τον Παναθηναϊκό, και αυτό είναι παρατεταμένη τελειότητα, σε όλους τους τομείς. Αυτή η σεζόν δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, συνυπολογίζοντας και το ότι έγιναν και φέτος ουσιαστικές προσθήκες στον προϋπάρχοντα, απόλυτα επιτυχημένο κορμό.

Είναι μία ομάδα που ξέρει πάντα ακριβώς τι είναι αυτό που θέλει στο παρκέ και τον τρόπο με τον οποίο θα το κερδίσει. Το αγωνιστικό πλάνο είναι σαφές και κατασκευασμένο προσεκτικά από τους Obradovic και Ιτούδη. Με τι ποσοστό συμβάλλει ο καθένας από τους δύο στη διαμόρφωση του gameplan και της τακτικής δε μας πολυενδιαφέρει. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι αυτό το πλάνο αποδίδει και έχει φέρει 2 triple crowns σε 3 χρόνια, επίτευγμα που αν κάτσει να το σκεφτεί καλά κάποιος σίγουρα θα του φανεί κάτι παραπάνω από εκπληκτικό.

Τα βασικότερα επιθετικά options του Παναθηναϊκού είναι τα εξής:

-- High pick-n-roll με ballhandler τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη και screener τον Pekovic ή το Batiste.

-- Drive 'n kick Διαμαντίδη και Σπανούλη στους ακροβολισμένους shooters (Φώτσης, Nicholas, Περπέρογλου).

-- Entry pass σε Pekovic ή Batiste για να παίξουν με πλάτη και να εκμεταλλευτούν ο Pekovic τη δύναμή του και ο Βatiste την ευελιξία και το θαυματουργό touch του γύρω από το καλάθι.

-- Περιστασιακά post-ups των Διαμαντίδη και Περπέρογλου, όταν τους μαρκάρει κάποιος κοντύτερος ή πιο αδύναμος αμυντικός. Ο Διαμαντίδης συνήθως θα πασάρει και ο Περπέρογλου θα εκτελέσει με fadeaway ή με step-through.

Ειδικά από ένα καλά εκτελεσμένο pick-n-roll προκύπτουν πάρα πολλές επιλογές για τον Παναθηναϊκό και ο αντίπαλος θα πρέπει να διαλέξει πού θα δώσει έμφαση στην άμυνα απέναντι στο PnR, καθώς είναι αδύνατον να καλύψει όλες τις απειλές. Παίκτες με την κλάση και την οξυδέρκεια του Διαμαντίδη, του Σπανούλη, ακόμα και του Καλάθη, μπορούν κάθε φορά να κάνουν την καλύτερη επιλογή ανάλογα με τις περιστροφές της άμυνας.

Για παράδειγμα, στο επερχόμενο derby, θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός θα πρέπει να αντιμετωπίσει το two-man game των Διαμαντίδη και Pekovic χωρίς βοήθειες στο κρίσιμο screen. Αν επιλέξει να βοηθήσει από την strong ή weak side, ο Παναθηναϊκός έχει εκπληκτική ικανότητα στο να εντοπίζει, με διαδοχικές extra πάσες όποτε χρειαστεί, τον ελεύθερο παίκτη και θα πονέσει τον Ολυμπιακό από το τρίποντο. Άρα ο Ολυμπιακός θα πρέπει εξαρχής να βάλει ένα δυνατό αμυντικό με μακριά χέρια (π.χ. Childress) πάνω στο Διαμαντίδη, που να μπορεί αφενός να διασπά με σχετική επιτυχία τα screens των Pekovic και Batiste, αφετέρου να κλείνει γρήγορα τις passing lanes και να κάνει δύσκολη (ιδανικά, ανέφικτη) την πάσα προς τον rolling ψηλό. Στο παρελθόν ο Παναθηναϊκός έχει τιμωρήσει πολύ σκληρά την ανικανότητα του Ολυμπιακού να περιστραφεί γρήγορα στα PnR's, με πολλά ελεύθερα (και εύστοχα) τρίποντα.

Η ομάδα του Obradovic θα επιδιώξει να πάει το παιχνίδι, όπως πάντα, σε σχετικά μεγάλες επιθέσεις, για να μην επιτρέψει στον Ολυμπιακό να μετουσιώσει την αντικειμενικά αθλητική του υπεροχή σε εύκολους πόντους μέσω αιφνιδιασμών. Κλειδί σε αυτό θα είναι οι γρήγορες και αποτελεσματικές επιστροφές στην άμυνα, που έλαμψαν διά της απουσίας τους στο 2ο δεκάλεπτο του χθεσινού αγώνα εναντίον της Oldenburg.

Η άμυνα των "πρασίνων" θα πρέπει να είναι πολύ επιθετική και physical από τα πρώτα λεπτά. Μέσω αυτής θα εκνευριστεί πιθανότατα ο Teodosic, και μέχρι να μπει ο ούτως ή άλλως όχι 100% έτοιμος Παπαλουκάς, ο Παναθηναϊκός θα έχει πάρει μερικούς πόντους από λάθη του Ολυμπιακού. Η ίδια σκληρή άμυνα θα πρέπει να εφαρμοστεί και στον Βασιλόπουλο, που συνηθίζει να κάνει ballhandling ή passing turnovers υπό πίεση. Ο Childress θα πρέπει να αντιμετωπιστεί συλλογικά, με καίριες βοήθειες στα drives του, και ιδιαίτερη προσοχή στη baseline, καθώς αυτή είναι ο κύριος χώρος δράσης του.

Ένα ερωτηματικό, που οξύνθηκε μετά και το χθεσινό αγώνα, είναι τα αμυντικά rebounds. Η frontline του Ολυμπιακού, με Sofo, Vujcic, Μπουρούση και Kleiza, συνολικά υπερτερεί των Pekovic, Batiste, Τσαρτσαρή και Φωτση στο rebounding κομμάτι. Τα καλά box-outs θα είναι το ζητούμενο εδώ.

Ο Kleiza και ο Μπουρούσης εύκολα ή δύσκολα θα βάλουν τους πόντους τους. Το κλειδί του ματς, όμως, θα είναι ο περιορισμός (ή όχι) του Sofo. Κρίνεται απαραίτητο το συχνό rotation στην frontline του ΠΑΟ, με χρησιμοποίηση γιατί όχι και του Shermandini, με σκοπό την κούραση του Σχορτσιανίτη και τον εξαναγκασμό αυτού να "δουλέψει" για τους πόντους του, από τη γραμμή των βολών.

Ένας extra κίνδυνος για τον Παναθηναϊκό θεωρώ ότι είναι ο Κώστας Παπανικολάου. O Obradovic δεν τον έχει ξανααντιμετωπίσει και ενδεχομένως να υποτιμήσει το ρόλο που μπορεί να παίξει σε ένα τέτοιο ματς, με τα μακριά του χέρια, την καλή του άμυνα, το ύψος του και το αξιόπιστο σουτ του. Επιπροσθέτως, κρίνονται απολύτως απαραίτητα τα ταχύτατα closeouts στον Teodosic, που έχει πολύ γρήγορο shooting motion. Ειδικά στο 4ο δεκάλεπτο ο Σέρβος έχει μια τάση να ζεσταίνεται πολύ γρήγορα και μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά στα κρίσιμα.

Συνοψίζοντας, εχθρός του Παναθηναϊκού θα είναι οι ατομικές ενέργειες των πολλών ταλαντούχων παικτών του Ολυμπιακού (Vujcic, Childress, Παπαλουκάς, Kleiza, Wafer). Στο halfcourt set παιχνίδι ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα χάσει. Έτσι, λοιπόν, το κύριο ζητούμενο θα είναι η "σμίκρυνση" του γηπέδου μέσω των κατάλληλων matchup zones (man-to-man στον ballhandler και ζώνη με βοήθειες μακριά από την μπάλα), ώστε να αποφευχθούν τα drives και το 1-on-1 παιχνίδι, που είναι η δύναμη του Ολυμπιακού. Τέλος, ο παράγοντας έδρα θα παίξει, βέβαια, όπως πάντα το ρόλο του, ο Παναθηναϊκός όμως έχει δείξει ότι δεν επηρεάζεται τόσο από εχθρικές ατμόσφαιρες και εκτελεί αμέριμνος το θαυματουργό παιχνίδι του.

Ας ευχηθούμε όλοι, λοιπόν, να δούμε ένα μεγάλο και αμφίρροπο παιχνίδι, αντάξιο του ταλέντου των δύο ομάδων!

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Players We Like: Thabo Sefolosha




Σήμερα θα δούμε έναν παίκτη, ο οποίος έχει ανέβει αρκετά στην εκτίμησή μου τον τελευταίο χρόνο. Πρόκειται για έναν guard των Oklahoma City Thunder, τον Τhabo Sefolosha (2.01 m). O τελευταίος, μπήκε στις τάξεις του ΝΒΑ το 2006 όταν έγινε drafted από τους Philadelphia 76ers, οι οποίοι τον έστειλαν αμέσως στους Chicago Bulls. Στα πρώτα 2 χρόνια του στη λίγκα ομολογώ ότι δε μου είχε αφήσει τόσο καλές εντυπώσεις, γεγονός που άλλαξε άρδην αφού πήγε στους Thunder. Θα σας πω αμέσως γιατί άλλαξα άποψη, αφού δούμε μερικά γενικά στοιχεία για τον παίκτη.

Ο Thabo Sefolosha γεννήθηκε το 1984 στην Ελβετία από Ελβετίδα μητέρα και Νοτιοαφρικανό πατέρα. Έχει ζήσει σε 5 χώρες και μιλάει 3 γλώσσες (Γαλλικά, Ιταλικά, Αγγλικά). Και μόνο αυτά σου προκαλούν το ενδιαφέρον και προϊδεάζουν για μια ενδιαφέρουσα περίπτωση (ομολογώ ότι δεν ξέρω πολλούς Ελβετούς που να ασχολούνται με το μπάσκετ). Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στην Ελβετία και την Tege Riviera στα 17 του. Γρήγορα ξεχώρισε και μεταπήδησε στη Chalon-sur-Saône, με την οποία έφτασε το 2005 ως τα ημιτελικά του γαλλικού πρωταθλήματος. Από εκεί πήρε μεταγραφή για την Angelico Biella στην Ιταλία, όπου αγωνίστηκε ένα χρόνο πριν πάει στο ΝΒΑ. Στο Chicago πήρε ευκαιρίες, αλλά το γεγονός ότι υστερούσε επιθετικά ήταν βαρύνουσας σημασίας σε μια ομάδα όπως οι Bulls, που έπρεπε να πάρουν σκορ από τους περιφερειακούς παίκτες. Πέρυσι πήγε στην Oklahoma City, όπου αγωνίζεται μέχρι τώρα με πολύ καλή απόδοση.

Γιατί μου αρέσει ο Τhabo Sefolosha? Δεν είναι star, δεν έχει ιδιαίτερα καλό σουτ (ειδικά τρίποντο, αφού σουτάρει με ποσοστό 31% στην καριέρα του), σίγουρα δεν μπορεί να πάρει ενα παιχνίδι μόνος του και είναι πολύ low-profile. Είναι, ωστόσο, αρκετά αθλητικός, γρήγορος, με μεγάλο άνοιγμα χεριών και παίζει εξαιρετική άμυνα. Στην επίθεση, θα πάρει τις λίγες προσπάθειες που του αναλογούν, αν και πρώτα θα κοιτάξει μήπως βρει κάποιον συμπαίκτη ελεύθερο. Τον βοηθάει πολύ το υψηλό μπασκετικό IQ του, το οποίο του επιτρέπει να βλέπει τα driving lanes, τα mis-matches και γενικά το spacing της αντίπαλης άμυνας και είτε διεισδύει μόνος του προς το καλάθι, είτε κάνει διαρκή κίνηση περιμένοντας από κάποιον συμπαίκτη του να τον τροφοδοτήσει την κατάλληλη στιγμή. Αν, μάλιστα, ήταν και λίγο πιο εγωιστής και έπαιρνε περισσότερες προσπάθειες θα είχε σίγουρα καλύτερα αποτελέσματα. Γενικά, σε μια ομάδα που έχει επιθετικό πρόβλημα ο Sefolosha δεν μπορεί να αγωνιστεί με επιτυχία παρά μόνο σε ειδικές καταστάσεις. Στους Thunder, όμως, που έχουν άπλετο επιθετικό ταλέντο με τους Kevin Durant, Jeff Green, Russell Westbrook, James Harden, Nenad Krstic, κτλ, ο Sefolosha είναι ένας εξαιρετικός ρολίστας κυρίως λόγω της αμυντικής του ικανότητας.

Στην άμυνα είναι φοβερός. Έχει μακριά χέρια και γρήγορα πόδια, τα οποία τον βοηθούν στο να ακολουθεί πολύ γρήγορους αντιπάλους και να τους πιέζει ασφυκτικά ώστε να κάνουν το λάθος. Δε ρισκάρει τόσο για το κλέψιμο (αν και έχει 1.8 spg), αλλά προτιμάει να παίζει έξυπνη άμυνα. Μπορεί να αντιμετωπίσει οποιονδήποτε guard, αλλά έχει μερικά προβλήματα όταν πρέπει να μαρκάρει έναν πιο δυνατό small forward. Ξέρει πότε να δώσει χώρο στον αντίπαλο και πότε να τον περιορίσει και διακρίνεται για την off-ball defense του, γεγονός που τον κάνει ακόμα πιο χρήσιμο καθώς κουράζει τον αντίπαλο του με το διαρκές κυνηγητό στο παρκέ. Βοηθάει πολύ στο αμυντικό rebound και γενικά είναι ένας παίκτης που όλες οι ομάδες θα ήθελαν να έχουν όταν αμύνονται. Αν βελτιώσει λίγο το περιφερειακό του σουτ και ανεβάσει τη συγκομιδή του (6.1 ppg φέτος), τότε θα απογειώσει το παιχνίδι του και θα είναι από τους περιζήτητους ρολίστες (τύπου James Posey) για ομάδες με μεγάλους στόχους.

Ποιος άλλωστε δε θα ήθελε έναν παίκτη που δεν εκβιάζει προσπάθειες, του αρέσει πολύ να παίζει άμυνα και το κάνει καλά, κατανοεί σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι και είναι και καλός χαρακτήρας?





Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Ολυμπιακός: υψηλές φιλοδοξίες και αβέβαιες προσδοκίες




Από χθες έχουμε μπει και επίσημα στην τελική ευθεία για το πρώτο derby "αιωνίων" της χρονιάς. Όσο περνάνε οι μέρες και ειδικά μετά τα ματς των δύο ομάδων στην Euroleague, οι αναλύσεις θα πυκνώνουν, οι προβλέψεις θα πολλαπλασιάζονται και η μπασκετική Ελλάδα (και όχι μόνο) θα αναμένει με αγωνία το βράδυ της Κυριακής. Δε θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε την εξαίρεση. Θα αναλύσουμε, λοιπόν, τους δύο αντιπάλους εντοπίζοντας δυνατά σημεία και αδυναμίες και θα προσπαθήσουμε να σας παρουσιάσουμε όσο το δυνατόν μια ξεκάθαρη εικόνα για το πώς πάνε οι δύο ομάδες στο derby. Ας ξεκινήσουμε με το γηπεδούχο Ολυμπιακό.

Η σεζόν ξεκίνησε, όπως πάντα τα τελευταία χρόνια, με περισσότερα όνειρα από ποτέ. Οι ηχηρές μεταγραφές του καλοκαιριού δημιούργησαν ένα roster που πολλοί ζηλεύουν και το οποίο είναι ικανό για μεγάλα πράγματα. Η ομάδα, ωστόσο, μέχρι και σήμερα δεν έχει πείσει για το τι μπορεί να καταφέρει, παρά τη μόλις μια ήττα που έχει υποστεί εκτός έδρας από την Unicaja. Οι λόγοι για τη δημιουργία αυτής της αντίληψης είναι πολλοί . Ο κόσμος είδε τα ονόματα που ήρθαν φέτος στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού και εντυπωσιάστηκε. Kleiza, Wafer, Childress, Teodosic, Vujcic, Παπαλουκάς, Μπουρούσης, Σχορτσιανίτης. Παίκτες μεγάλης αξίας που συνθέτουν (τουλάχιστον στα χαρτιά) ένα υπερηχητικό σύνολο. Κάπως έτσι φτάσαμε στο απόφθεγμα "ο φετινός Ολυμπιακός απαγορεύεται να χάνει". Υπερβολικό? Σίγουρα. Όμως έτσι σκέφτονταν πολλοί φίλοι της ομάδας, ακόμα και οι δημοσιογράφοι. Όταν, λοιπόν, ήρθε η βαριά ήττα στην Ισπανία, πολλοί έπεσαν από τα σύννεφα και η αναταραχή ήταν μεγαλύτερη από τον αρχικό ενθουσιασμό. Μέχρι και η διοίκηση φημολογείται ότι επέβαλε πρόστιμο στους παίκτες για μια ήττα τον Οκτώβριο, που πολύ μικρή σημασία έχει για την εξέλιξη της σεζόν. "Ο φετινός Ολυμπιακός απαγορεύεται να χάνει".

Υπήρχαν, όμως, και οι πιο αισιόδοξοι. Αυτοί που έλεγαν ότι όλες οι ομάδες δικαιούνται κακές βραδιές και ότι ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί την εξαίρεση. Συν τοις άλλοις, η Μάλαγα είναι μια καλή ομάδα, οι ερυθρόλευκοι είχαν πολλές ατυχίες οπότε βάσιμες δικαιολογίες υπάρχουν. Το ξέσπασμα με την Καβάλα, τη Lietuvos Rytas και την Efes Pilsen τους δικαίωσε σε κάποιο βαθμό. Ή τουλάχιστον αυτό έδειξαν τα αποτελέσματα. Τα διπλά ματς με τον ΠΑΟΚ, όμως, έφεραν πάλι κάποια ανησυχία. Για ακόμα μια φορά ο Ολυμπιακός πήρε μεγάλες διαφορές μόνο και μόνο για να τις χάσει λίγο αργότερα (όπως και με τον Άρη και με το Μαρούσι), για ακόμα μια φορά βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, για ακόμα μια φορά καθάρισε ένα ματς απέναντι σε υποδεέστερη ομάδα στα τελευταία 5 λεπτά. Το roster μέχρι στιγμής είναι στο απυρόβλητο, καθώς η αξία των παικτών είναι δεδομένη και κανένας δεν μπορεί να την αμφισβητήσει. Κάπως έτσι φτάσαμε στο δεύτερο απόφθεγμα, "Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν μπορεί να χειριστεί την ομάδα".

Σε όλα αυτά συνέβαλε, βέβαια, και ο Παναθηναϊκός με τις εντυπωσιακές του εμφανίσεις και τη μόνη ήττα του να έχει έρθει στην Ισπανία από τη Real του Messina. Kαι τα αποφθέγματα πλέον έχουν γίνει 3. "Αυτός ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κερδίσει τον Παναθηναϊκό".

Θα σας πω ευθύς αμέσως την άποψη μου για όλα αυτά και για το φετινό Ολυμπιακό, όπως τον έχω δει μέχρι τώρα άλλωστε. Κρίνω τη μεταγραφική πολιτική άκρως επιτυχημένη, τη στιγμή που έγινε βέβαια, γιατί εκ του ασφαλούς όλοι μπορούμε να μιλήσουμε. Ο Kleiza αποτελεί έναν σύγχρονο forward με περιφερειακό σουτ, έφεση στο rebound (για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) και σωματική δύναμη που τον κάνει να υπερέχει πολλών αντιπάλων του. Ο Βeverley είναι ένας νεαρός, γρήγορος guard με εντυπωσιακά αθλητικά προσόντα, αξιοπρεπές σουτ, ο οποίος μπορεί να βοηθήσει αμυντικά και εκτελεστικά χωρίς να υστερεί σημαντικά στη δημιουργία. Ο Γλυνιαδάκης είναι ένας κλασικός χρήσιμος ψηλός, που παίζει άμυνα και παίρνει rebounds και ο Παπανικολάου είναι ο πιο ελπιδοφόρος παίκτης στην Ελλάδα. Άφησα τελευταίο το Von Wafer. Πολλά έχουν γραφτεί τον τελευταίο καιρό για αυτόν και ακόμα περισσότερα έχουν ακουστεί. Η μέγιστη πλειοψηφία αυτών έρχεται από ανθρώπους που δεν έχουν ξαναδεί το Wafer και μοιραία δεν έχουν άποψη για τις ικανότητές του. Ο Wafer είναι ένας σκόρερ ολκής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Μπορεί να φέρει σε πέρας τις περισσότερες επιθετικές προκλήσεις ενός guard και να πετύχει πόντους με κάθε τρόπο. Δεν παίζει καμιά φοβερή άμυνα, όμως τα σωματικά του προσόντα τον βάζουν σε πλεονεκτική θέση απέναντι στον προσωπικό του αντίπαλο και σε καμία περίπτωση δεν είναι χειρότερος από το Lynn Greer (όπως πολλοί υποστηρίζουν). Αυτά όσον αφορά στα καθαρά αγωνιστικά, όπως ήταν διαμορφωμένα το καλοκαίρι όταν και έγιναν οι μεταγραφές. Πώς φτάσαμε λοιπόν από την ονειρικά πλασμένη ομάδα του καλοκαιριού στο σήμερα?

Από το τέλος της περσινής χρονιάς οι φίλοι του Ολυμπιακού ακούν ότι φέτος η ομάδα θα είναι καλύτερη, καθώς έχει μείνει σταθερός ένας κορμός και σε αυτόν θα προστεθούν απλά κάποιοι παίκτες (στα πρότυπα δηλαδή του σχεδιασμού του Παναθηναϊκού). Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτό είναι ένας μικρός μύθος. ΟΚ, δεν ήρθαν πολλοί νέοι παίκτες και έμειναν αρκετοί παλιοί. Αυτό, ωστόσο, δε σημαίνει απαραίτητα κάτι. Ο Teodosic φέτος έχει πολύ μεγαλύτερο και σημαντικότερο ρόλο στην ομάδα απ' ότι πέρυσι, που ήταν παραγκωνισμένος. Ο Σχορτσιανίτης το ίδιο. Ο Vujcic έρχεται πλέον από τον πάγκο. Ο Childress έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται, ενώ ο Kleiza και ο Wafer ήρθαν από το ΝΒΑ για να ενταχθούν στην ομάδα και στο παιχνίδι της ως βασικά στελέχη. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι αν και πολλοί παίκτες έχουν παραμείνει στον Ολυμπιακό, το πλάνο της ομάδας έχει αλλάξει για τα καλά. Άρα, μπορεί στη θεωρία ο κορμός να έχει μείνει ίδιος, στην πράξη όμως πολλά έχουν διαφοροποιηθεί για ακόμα μια χρονιά. Το συμπέρασμα? Χρειάζεται χρόνος για να αποκτήσει η ομάδα την ομοιογένεια που πολλοί υποστήριζαν ότι θα ήταν δεδομένη στο ξεκίνημα.

Η ομάδα, μάλιστα, όπως υποστηρίζουν και το προπονητικό team αλλά και οι παίκτες, φέτος θέλει να παίζει ένα διαφορετικό μπάσκετ. Πιο γρήγορο, πιο εντυπωσιακό, πιο ταιριαστό στο roster της. Προσπαθώντας να πετύχει αυτό, λοιπόν, έχει ξεχάσει την άμυνα, γεγονός εντυπωσιακό για ένα σύνολο με προπονητή το Γιαννάκη. Αν μια ομάδα δεν παίζει καλή άμυνα, δέχεται εύκολους πόντους. Αν μια ομάδα δέχεται εύκολους πόντους, δίνει την ευκαιρία στον αντίπαλο να οργανωθεί με τη σειρά του στο αμυντικό κομμάτι και όταν οργανωθεί, η άλλη ομάδα δεν μπορεί να τρέξει. Μην παίζοντας καλή άμυνα, λοιπόν, ο Ολυμπιακός εισέρχεται σε ένα φαύλο κύκλο και δεν μπορεί να εντάξει στο παιχνίδι του το στυλ που θέλει. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλα τα παιχνίδια στα οποία κινδύνεψε η ομάδα, όταν έσφιξε η άμυνα δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για αιφνιδιασμούς (πρωτεύοντες ή δευτερεύοντες) και κατάφερε τελικά να κατακτήσει το ροζ φύλλο.

Επιπλέον, υπάρχουν ουσιαστικά 3 καινούριοι guards, από τα χέρια των οποίων περνάει όλο το παιχνίδι. Και αν ο Milos Teodosic θεωρείται παλιός (παρ' ότι πέρυσι αγωνιζόταν ελάχιστα), ο Von Wafer και ο Patrick Beverley θέλουν σίγουρα χρόνο για να μάθουν να ελέγχουν το παιχνίδι. Ο Teodosic συνεχίζει τις καλές εμφανίσεις του Eurobasket και τις περισσότερες φορές είναι πολύ καλός. Μένει να δούμε πώς θα ανταπεξέλθει την Κυριακή απέναντι σε μια σκληρή και πιεστική άμυνα, παρόμοια με αυτή της Ισπανίας που τον είχε εξουδετερώσει στον τελικό. Ο Beverley έχει αφήσει καλές εντυπώσεις και μπορεί να βοηθήσει σε αρκετούς τομείς, αλλά δείχνει να κωλυσιεργεί λίγο όταν είναι ο μοναδικός οργανωτής και έτσι πέφτει ο ρυθμός.

Για το Wafer, οι προσδοκίες δεν έχουν επιβεβαιωθεί ούτε στο ελάχιστο. Παρουσιάζεται κακός, διστακτικός και εγκλωβισμένος. Οι πρώτες αμφισβητήσεις έχουν κάνει την εμφάνισή τους, το προπονητικό team δε δείχνει να τον εμπιστεύεται και μάλιστα φημολογείται ότι θα αντικατασταθεί στην Α1 από τον Beverley. Δέχομαι ότι ο Wafer δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα, ότι δεν έχει προσαρμοστεί επιτυχώς στα ευρωπαϊκά δεδομένα, ότι είναι αδρανής και δεν έχει καταλάβει τα lanes που πρέπει να ακολουθεί για να φτάνει στο καλάθι. Υπάρχουν, ωστόσο, και έντονα ελαφρυντικά. Η ομάδα δε δείχνει καμία διάθεση να τον αξιοποιήσει. Συστήματα ειδικά για αυτόν δεν υπάρχουν και δεν έχει την μπάλα στα χέρια του για να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Όταν παίρνει την μπάλα, οι συμπαίκτες του δεν του ανοίγουν το χώρο ώστε να παίξει 1 on 1, γεγονός που τον αναγκάζει να πασάρει γρήγορα. Επίσης, φαίνεται ότι συγκρατείται να μην πάρει τραβηγμένες προσωπικές προσπάθειες και δεν επιδιώκει την επαφή στη διείσδυση, εντολές που μάλλον δείχνουν ότι το προπονητικό team δεν ξέρει πώς να τον χρησιμοποιήσει. Επιπλέον, ο ελάχιστος χρόνος συμμετοχής και οι πολλές και συχνές αλλαγές του μετά από χαμένα σουτ έχουν καταρρακώσει την ψυχολογία του. Και ο Wafer είναι κατ' εξοχήν παίκτης ψυχολογίας. Βλέποντας ότι δεν τον εμπιστεύονται, απογοητεύεται και αυτό αντικατοπτρίζεται στο παιχνίδι του. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δε φαίνεται να έχει καταλάβει ότι παίκτες σαν και αυτόν (αλλά και τον Pargo πέρυσι) δεν μπορούν να μπαινοβγαίνουν ανά 5 λεπτά, αλλά θέλουν αρκετό χρόνο συμμετοχής και αρκετή ώρα την μπάλα στα χέρια τους σε σταθερή βάση, ώστε να βρουν το ρυθμό και στο παιχνίδι τους και κυριότερα στο σουτ. Ο Wafer, δηλαδή, από εκεί που πέρυσι έπαιζε 3-4 ματς τη βδομάδα με 20 λεπτά ανά παιχνίδι, παίζει φέτος 1-2 ματς με μέσο όρο αρκετά κάτω από 10 λεπτά. Τα 2 αυτά γεγονότα είναι πολύ σημαντικά και εξηγούν γιατί ο Αμερικανός παρουσιάζεται έτσι στην αρχή της χρονιάς. Αν περιθωριοποιηθεί περαιτέρω σε 1 ματς τη βδομάδα, η ψυχολογία του παίκτη θα καταστραφεί και θα οδηγηθεί γρήγορα στην έξοδο.

Αναφερόμενος στο τεχνικό team θα ήθελα να σχολιάσω και τη δική του απόδοση καθώς είναι αναπόσπαστο και σημαντικότατο κομμάτι της ομάδας. Πρώτα, ασχολούμενος με το αγωνιστικό κομμάτι, βλέπω ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει σαφή προσανατολισμό. Τα συστήματα είναι τα απολύτως βασικά και υπάρχουν φορές που κανένας δεν κινείται, περιμένοντας από τον Παπαλουκά να δημιουργήσει. Φυσικά, η λύση σε αυτό δεν είναι οι κραυγές του Γιαννάκη, αλλά η σκληρή δουλειά στην προπόνηση ώστε να αποτυπωθούν στο παρκέ συστήματα που θα ξεμπλοκάρουν την ομάδα. Ακόμα, βλέπουμε τον Ολυμπιακό να πηγαίνει συχνά σε καταστάσεις 1 on 1. Ακόμα και αυτό, ωστόσο, δε γίνεται πολλές φορές σωστά. Το 1 on 1 δε σημαίνει ότι η μπάλα πάει σε 1 παίκτη, ο οποίος επιχειρεί να πάει στο καλάθι ενώ οι συμπαίκτες του κοιτούν και παραμένουν στάσιμοι. Αντίθετα, το εν λόγω τέχνασμα για να γίνει επιτυχώς, προϋποθέτει κίνηση και τον υπολοίπων παικτών ώστε να ανοίγουν οι διάδρομοι καθώς βέβαια και ένα center τύπου Μπουρούση, που μπορεί να απειλήσει από την περιφέρεια και όχι Σχορτσιανίτη, ο οποίος κάθεται αγκυροβολημένος στο low post και δημιουργεί συνωστισμό στη ρακέτα. Επιπλέον, για να εκμεταλλευθεί η ομάδα τον τελευταίο χρειάζονται δουλεμένα συστήματα όπως του Kazlauskas στην Εθνική, καθώς η τυφλή τροφοδότησή του όταν βρίσκεται κοντά στο καλάθι δε λειτουργεί πάντα ευεργετικά. Τέλος, η ευστοχία στις βολές είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού. Η νοοτροπία "θα μπουν όταν πρέπει" είναι λανθασμένη και μόνο με προπόνηση μπορούν να ανέβουν τα ποσοστά.

Τα πράγματα, βέβαια, δεν είναι και τραγικά. Ο Kleiza αποδίδει φοβερά μέχρι στιγμής, ο Παπαλουκάς καθοδηγεί μαεστρικά την ομάδα και ο Μπουρούσης είναι εξαιρετικός. Το ίδιο και ο Teodosic αλλά και ο Childress, που παρουσιάζεται πολύ βελτιωμένος και συνειδητοποιημένος τη δεύτερη χρονιά του. Ακόμα και οι μικροί (Σλούκας, Παπανικολάου) είχαν θετική παρουσία όποτε κλήθηκαν να αγωνιστούν. Αποτελεί σημαντικό στοιχείο, εξάλλου, το γεγονός ότι όποτε η ομάδα βρέθηκε σε κρίσιμο σημείο κατάφερε να ανακάμψει και να πάρει το παιχνίδι (ακόμα και απέναντι σε κατώτερους αντιπάλους).

Στο ψυχολογικό κομμάτι του παιχνιδιού, πάντως, το άγχος είναι έκδηλο σε όλες τις τάξεις της ομάδας. Ο κόσμος πιέζει, η διοίκηση το ίδιο και οι παίκτες με τον προπονητή πρέπει να συγκεντρωθούν γιατί η παραμικρή αποτυχία μπορεί να επιφέρει κύματα αντιδράσεων. Ο προπονητής παρουσιάζεται πανικόβλητος και πελαγωμένος μερικές φορές, και ειδικά όταν οι αντίπαλοι κάνουν σερί δε φαίνεται να μπορεί να αντιδράσει. Οι παίκτες είναι λίγο πιο ψύχραιμοι και ξέρουν ότι προς το παρόν δεν κρίνεται τίποτα και απλά πρέπει να βρουν το ρυθμό τους ο ένας με τον άλλον. Γνωρίζουν, ωστόσο, ότι μια νίκη σε βάρος του αιώνιου αντιπάλου θα φέρει ηρεμία και κατανοούν τη μεγάλη σημασία του παιχνιδιού.

Στο συγκεκριμένο ματς, λοιπόν, ο Ολυμπιακός δεν πηγαίνει ως outsider αλλά δε θα λέγαμε ότι φέρει και τον τίτλο του favorite. Συγκεκριμένα, για να νικήσει θα πρέπει να παίξει καλή περιφερειακή άμυνα και να προσέξει το pick-n-roll του Παναθηναϊκου, απέναντι στο οποίο παραδοσιακά αντιμετωπίζει προβλήματα. Θα χρειαστεί ατομικές ενέργειες, καθώς ο Παναθηναϊκός είναι πολύ καλός στο να αμύνεται απέναντι σε set παιχνίδι. Σημαντικός τομέας είναι πάντα ο έλεγχος των rebounds αλλά και η αξιοποίηση των παικτών-ηγετών. Για αυτό το λόγο, ο Linas Kleiza είναι πολύ σημαντικό να πάρει προσπάθειες με καλές προϋποθέσεις και οι guards να απειλήσουν από την περιφέρεια, έτσι ώστε να ανοίξουν οι διάδρομοι για τον Childress. Επίσης πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα ο Vujcic όταν αμύνεται, γιατί οι παίκτες του Παναθηναϊκού αναμφίβολα θα τον σημαδέψουν. Τέλος, θεωρώ ότι η συμμετοχή του Wafer μπορεί να αποδιοργανώσει τον Παναθηναϊκό που έχει δείξει προβλήματα στο παρελθόν απέναντι σε παίκτες τέτοιου τύπου, ενώ ταυτόχρονα θα τονώσει την ψυχολογία του παίκτη, ο οποίος θα παθιαστεί με την ατμόσφαιρα που θα συναντήσει και με την εμπιστοσύνη που θα του δείξει ο προπονητής σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι. Όπως όλοι ξέρουμε, οι εκπλήξεις πάντα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε τέτοιους αγώνες και o Wafer είναι παίκτης που μπορεί να προκαλέσει πολλά προβλήματα στην άμυνα του Παναθηναϊκού και να δώσει ένα απροσδόκητο πλεονέκτημα στους ερυθρόλευκους.

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Η αποκλειστική συνέντευξη του Ευθύμη Ρεντζιά στο Run-N-Gun


Το Σάββατο είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε και να συνομιλήσουμε με τον Ευθύμη Ρεντζιά στην έκθεση του περιοδικού "Mens' Health" στο εκθεσιακό κέντρο "Helexpo" στο Μαρούσι. Ο Ευθύμης ήταν εκεί ως ένας από τους 3 ιδρυτές της ακαδημίας μπάσκετ για παιδιά "Triple Crown", μαζί με τους Φραγκίσκο Αλβέρτη και Δημήτρη Παπανικολάου. Μας είπε πολλά, ωραία και ενδιαφέροντα πράγματα για μια πληθώρα θεμάτων, τα οποία σας παρουσιάζουμε ευθύς αμέσως. Enjoy!

Run-N-Gun: Tι ώθησε έναν αθλητή του επιπέδου σου να ασχοληθεί με τα παιδιά, μέσω της δημιουργίας του "Triple Crown Basketball Academy"?

Eυθύμης Ρεντζιάς: Πρώτα από όλα ήθελα πάρα πολύ να μείνω μέσα στο χώρο, μιας και το μπάσκετ είναι το άθλημα που υπηρέτησα όλα αυτά τα χρόνια και θα μου ήταν δύσκολο να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Από την άλλη, και εγώ και ο Φραγκίσκος και ο Δημήτρης έχουμε πάρει πάρα πολλά από το μπάσκετ: δόξα, χρήμα, αναγνωρισιμότητα, χαρές. Πιστεύω, λοιπόν, ότι οφείλαμε να δώσουμε κάτι πίσω. Και ο πιο ωραίος τρόπος ήταν αυτός. Αγαπάμε τα παιδιά, θέλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά και βλέποντας το κενό που υπάρχει στα τμήματα υποδομής στην Ελλάδα, θέλουμε με τη δική μας εμπειρία και με το δικό μας τρόπο να προσφέρουμε σε αυτές τις ηλικίες. Και στη συνέχεια να το κάνουμε και επιχείρηση, που δεν έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Περνάμε καλά, μας αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνουμε και το να βλέπουμε τα παιδιά να βελτιώνονται στο δικό μας σχολείο με το δικό μας τρόπο είναι κάτι που μας ενθουσιάζει και τους 3. Προσωπικά, το να βλέπω τα παιδιά να γίνονται καλύτεροι κάθε μέρα και το να φτιάχνεται αυτό το μπασκετικό community του "Triple Crown" είναι η τρέλα μου και το απολαμβάνω.

RnG: Έχει ανταπόκριση το εγχείρημα μέχρι στιγμής?

E.Ρ.: Ναι, έχει ανταπόκριση και όσο περνάει ο καιρός γίνεται και πιο γνωστό. Θέλουμε να μάθει η αγορά για αυτό που κάνουμε, θέλουμε να απευθυνθούμε στα παιδιά που θέλουν να παίξουν και μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό παντού στην Ελλάδα. Ξεκινήσαμε από τις εγκαταστάσεις μας στη Βάρη, θέλουμε να διδάξουμε μπάσκετ με ποιότητα και πιστεύω ότι μέχρι στιγμής το κάνουμε καλά.

RnG: Παρακολουθείς ΝΒΑ αυτόν τον καιρό και αν ναι, ποια ομάδα υποστηρίζεις?

Ε.Ρ.: Η αλήθεια είναι ότι δεν παρακολουθώ. Κακώς βέβαια, αλλά δεν έχω το χρόνο. Είναι και οι ώρες λίγο περίεργες. Διαβάζω βεβαίως τα νέα στο Ιnternet, αλλά κυρίως παρακολουθώ ελληνικό πρωτάθλημα και Euroleague.

RnG: Έχεις παίξει παντού: Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία και Τουρκία. Τελικά είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι το πιο σκληρό της Ευρώπης?

Ε.Ρ.: Κατ' αρχήν το ελληνικό δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως πρωτάθλημα.

RnG: Σε σχέση με τον καιρό που αγωνιζόσουν εσύ?

Ε.Ρ.: Πίστεψε με, ήταν πολύ καλύτερο το επίπεδο τότε. Τα χρόνια που έπαιζα εγώ στην Ελλάδα, δηλαδή το 1993-1997, το μπάσκετ ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα.

RnG: Νομίζεις ότι αυτό είναι λόγω της εισροής των ξένων?

Ε.Ρ.: Είναι πολλοί οι παράγοντες. Ταλέντα Έλληνες υπάρχουν. Ο Έλληνας το έχει το μπάσκετ στο πετσί του. Απλά, η εισροή των ξένων δημιούργησε προβλήματα αναφορικά με τα νέα παιδιά, τα τμήματα υποδομής δε δουλεύουν. Γενικά, υπάρχουν πολλά προβλήματα, μεταξύ άλλων και οικονομικά. Δεν έχουμε μπάσκετ αυτήν τη στιγμή. Δηλαδή εκτός από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, οι άλλες ομάδες κάνουν απλά φιλότιμες προσπάθειες. Ακούμε για παράδειγμα ότι οι παίκτες του Αμαρουσίου είναι απλήρωτοι. Χρήμα για να υπάρξει ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα υπάρχει στην αγορά. Οργάνωση και τρόποι εύρεσης αυτού του χρήματος δεν υπάρχουν.

RnG: Όλα αυτά, βέβαια, δεν τα συναντάς στο ισπανικό πρωτάθλημα για παράδειγμα, έτσι δεν είναι?

Ε.Ρ.: Για μένα, το ισπανικό πρωτάθλημα είναι το πιο ποιοτικό στην Ευρώπη. Βλέπεις ωραίο μπάσκετ και γεμάτα γήπεδα. Το ελληνικό δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Περιμένεις όλη τη χρονιά να δεις Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό. Δηλαδή, ξέρεις ότι εύκολα ή δύσκολα ο Ολυμπιακός θα περάσει από τη Θεσσαλονική για παράδειγμα. Περιμένεις να δεις 2 ματς το χρόνο και τα playoffs, αυτό είναι μόνο. Στην Ισπανία βλέπεις ότι μπορεί η Barcelona να πάει να παίξει στη Manresa και να χάσει. Ανταγωνισμός στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν υπάρχει. Το πρωτάθλημα γίνεται απλά για να γίνει.

RnG: Έχεις παίξει, όμως, και στην Αμερική. Κοιτάζοντας τα πεπραγμένα σου στους Sixers, είδαμε ότι τα στατιστικά σου ανά 36 λεπτά ήταν πολύ καλά. Με αφορμή αυτό, θεωρείς ότι σε μια πιθανή 2η σεζόν σου στη Philadelphia θα τα πήγαινες πολύ καλύτερα?

Ε.Ρ.: Σίγουρα, πολύ καλύτερα και με πολύ περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Απλά, οι συνθήκες ήταν διαφορετικές απ' ότι στην Ευρώπη. Στην Ισπανία, είχα συνηθίσει να είμαι πρωταγωνιστής. Έπαιζα πολύ, ήμουν σημαντικό κομμάτι της ομάδας και όταν πήγα στην Αμερική είδα ότι ήμουν απλά ένας από τους πολλούς που έπρεπε να περιμένουν. Ήμουν σε μια ηλικία που δεν μπορούσα να κάνω υπομονή.

RnG: Αυτό ήταν θέμα ταλέντου ή αντιμετώπισης? Δηλαδή, ήταν τόσο υψηλότερο το επίπεδο του ΝΒΑ από της Ισπανίας ή απλά έλαβες την τυπική αντιμετώπιση ενός rookie?

E.Ρ.: Κοίτα, το rookie year το περνάνε όλοι.

RnG: Είχες, βέβαια, προπονητή και το Larry Brown, ο οποίος φημίζεται για τη δυσμενή αντιμετώπισή του προς τους rookies και δη τους Ευρωπαίους.

Ε.Ρ.: Κοίτα, μια χαρά άνθρωπος είναι ο Larry, αλλά είναι αλήθεια ότι με αυτόν προπονητή περνάς τη rookie year σου, με όλη τη σημασία της λέξης. Πάντως, εγώ είχα πολύ καλή επαφή με το Larry Brown, πάντα μου μιλούσε, ήταν δίπλα μου, μου έλεγε να κάνω υπομονή και να συνεχίζω να δουλεύω.

RnG: Απέπνεε όντως αυτήν τη θρυλούμενη γνώση του για το μπάσκετ, ιδίως σε σχέση με τους Ευρωπαίους?

Ε.Ρ.: Δεν το συζητάμε, ο Larry είναι δάσκαλος. Εντάξει, είναι και άλλο μπάσκετ το ευρωπαϊκό σε σχέση με το αμερικάνικο. Δηλαδή, δεν μπορείς να συγκρίνεις έναν Ευρωπαίο προπονητή με έναν Αμερικανό.

RnG: Οι μέθοδοι προπόνησης ήταν υψηλού επιπέδου?

Ε.Ρ.: Βέβαια. Μιλάμε για άλλο επίπεδο, δύο διαφορετικά πράγματα.

RnG: Γιατί πολλοί εδώ λένε ότι "στην Αμερική δεν κάνουνε προπόνηση", κτλ.

Ε.Ρ.: Ποιος το λέει αυτό? Όταν έχεις 82 παιχνίδια μέσα σε 6 μήνες, απλά η προπόνηση σε "καίει".

RnG: Δεν είναι, δηλαδή, χαλαρές οι προπονήσεις λόγω της πληθώρας των αγώνων.

Ε.Ρ.: Κοίταξε, είναι χαλαρές μόνο για τους starters. Αυτοί που θα παίξουν 48 λεπτά, το επόμενο πρωί θα ξεκινήσουν προπόνηση, αλλά θα είναι λίγο πιο διαφορετική από αυτή που θα έκανα εγώ που θα έπαιζα 2 λεπτά. Η προπόνηση γίνεται πάντα. Μιλάμε, βέβαια, για επαγγελματίες που ο καθένας φροντίζει τον εαυτό του, αλλά η προπόνηση γίνεται.

RnG: Υπάρχει κάποιος Έλληνας που πιστεύεις ότι θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο ΝΒΑ?

Ε.Ρ.: Πάρα πολλά παιδιά. Για παράδειγμα ο Σπανούλης.

RnG: Ο Διαμαντίδης, που λένε πολλοί ότι δεν ταιριάζει το στιλ του?

Ε.Ρ.: Πιστεύω ότι θα μπορούσε να παίξει και ο Δημήτρης. Κοιτάξτε, το ΝΒΑ δεν είναι κάτι το ακατόρθωτο. Απλά είναι το timing και η ομάδα που θα πας. Και ο Φώτσης που πέρασε και ο Θοδωρής Παπαλουκάς θα μπορούσαν άνετα να πιάσουν.

RnG: Γιατί, όμως, δείχνουν να μην το προτιμoύν οι Έλληνες παίκτες και γιατί οι δημοσιογράφοι προωθούν το σκεπτικό ότι δε χρειάζεται να πας στο ΝΒΑ αν είσαι ήδη star στην Ευρώπη?

Ε.Ρ.: Αυτό είναι το θέμα. Ότι δεν μπορείς να απορρίπτεις κάτι που δεν το 'χεις γνωρίσει. Πατάμε σε αυτά που έχουμε εδώ, έχουμε βολευτεί, ζούμε στην Αθήνα, μένουμε στη Γλυφάδα, περνάμε καλά...

RnG: Από την άλλη, ο Σπανούλης για παράδειγμα πήγε στην Αμερική, είδε ότι δεν του άρεσε και γύρισε πίσω. Αν και πιστεύουμε ότι αν έμενε λίγο παραπάνω θα έκανε καριέρα.

Ε.Ρ.: Ο Βασίλης, πήγε, δοκίμασε και είπε ότι δεν του άρεσε. Πάντως αν έμενε θα έπαιζε.

RnG: Υπήρξες και συμπαίκτης με τον Allen Iverson. Πρόσφατα κάναμε ένα αφιέρωμα στον A.I. γιατί είναι από τους αγαπημένους μας παίκτες. Τι αναμνήσεις έχεις από αυτόν?

Ε.Ρ.: Απίστευτος μαχητής. Την ενέργεια που έβγαζε ο Iverson δεν τη βγάζουν ούτε 5 παίκτες μαζί. Ο Iverson και προπόνηση έκανε, και έδινε και την ψυχή του στο παρκέ.



RnG: Λέγονταν τότε πάρα πολλά, ότι δεν πήγαινε στην προπόνηση, κτλ. Σαν άνθρωπος πώς ήταν? Φιλικός και προσιτός, ή diva και απόμακρος?

Ε.Ρ.: Εμένα η εμπειρία μου από τη χρονιά που ήμουν μαζί του ήταν άριστη. Είχα πολύ καλές σχέσεις μαζί του, από ένα σημείο και μετά βέβαια, γιατί όταν πας να κάτσεις στα ίδια αποδυτήρια με τον Iverson πρέπει να δουλέψεις για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του. Δεν είναι εύκολο να έρθει έτσι ο Iverson να σου πει "Γεια σου αδερφέ, τι έγινε, πώς πάει, κτλ.". Με το χρόνο έχτισα μια σχέση πάρα πολύ καλή μαζί του και σας πληροφορώ ότι μετά το πρώτο δίμηνο κάναμε και πάρα πολύ παρέα. Δεν ήταν απρόσιτος, το αντίθετο μάλιστα. Ήταν και φιλικός, και ευγενικός και μορφωμένος.

RnG: Για αυτά που γίνονται τώρα με τον Iverson, που δημιουργεί προβλήματα επειδή δε θέλει να έρχεται από τον πάγκο, τι θα σχολίαζες?

Ε.Ρ.: Κανένας δε θέλει να έρχεται από τον πάγκο, πόσο μάλλον ο Iverson.

RnG: Πώς ένιωσες τους fans στην Αμερική σε σχέση με αυτούς στην Ελλάδα? Αγαπάνε το μπάσκετ περισσότερο?

Ε.Ρ.: Όχι, δεν είναι αυτό. Στην Αμερική αγαπάνε το show. Οι περισσότεροι που πάνε στα γήπεδα στο ΝΒΑ μη νομίζεις ότι είναι fans του μπάσκετ, απλά είναι entertainment, πάνε να περάσουν καλά. Να πιούνε τα ποτά τους, να χειροκροτήσουν, να φάνε και να δουν και show. Oι Έλληνες, αγαπάνε το μπάσκετ και θέλουν να πάνε στο γήπεδο, απλά είναι αυτό το μικρό ποσοστό, οι ηλίθιοι, που χαλάνε το άθλημα. Είναι αυτοί οι δήθεν οργανωμένοι που μόνο κακό κάνουν. Γιατί εγώ που θέλω να πάω να δω μπάσκετ, διστάζω, σκέφτομαι ότι θα πέσω σε επεισόδια, θα μου σπάσουν το αυτοκίνητο, κτλ. Αυτοί πρέπει να φύγουν από τα γήπεδα. Όλες οι ομάδες έχουν τέτοιους. Αυτοί πρέπει να φύγουν, δεν έχουν θέση μέσα στο μπάσκετ. Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός. Εμείς, ως Έλληνες, δώσαμε τα φώτα του αθλητισμού σε όλον τον κόσμο και πλέον τα έχουμε χάσει οι ίδιοι. Είμαστε τριτοκοσμική χώρα στον αθλητισμό.

RnG: Η Ισπανία έχει μεγάλη διαφορά από την Ελλάδα σε αυτό το θέμα, έτσι?

Ε.Ρ.: Εγώ ήμουν στην Ισπανία και έβλεπα δορυφορικά αυτά που γινόντουσαν στην Ελλάδα, που έσπαγαν τα γήπεδα και πλακωνόντουσαν, και ντρεπόμουν να πάω την άλλη μέρα στην προπόνηση, γιατί με δούλευαν και μου λέγανε ειρωνικά "τρομερή πρόοδος η Ελλάδα".

RnG: Ας αλλάξουμε θέμα. Ήσουν στο τελευταίο παιχνίδι του Michael Jordan στο ΝΒΑ. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία?

Ε.Ρ.: Ήταν τεράστια εμπειρία και μεγάλη στιγμή για μένα. Ήταν μια ατμόσφαιρα συγκινητική, πολύ περίεργη. Και τώρα που στο λέω έχω ανατριχιάσει.

RnG: Είχαμε διαβάσει σε ένα παλιότερο άρθρο ότι τον είχες πλησιάσει στο τέλος και του είπες "Τhanks for the memories". Aυτός τι σου είχε απαντήσει?

Ε.Ρ.: Να σου πω την αλήθεια, ούτε καν το θυμάμαι. Όλοι του είχαν πει κάτι ανάλογο. Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά που ήμουν στο τελευταίο παιχνίδι του Jordan και που μπόρεσα να του σφίξω το χέρι και να του πω αυτό.

RnG: Ποιος ήταν ο δυσκολότερος παίκτης που αντιμετώπισες στο ΝΒΑ?

Ε.Ρ.: Shaq. Τότε ήταν στους Lakers και τον είχα αντιμετωπίσει σε φιλικά και επίσημα παιχνίδια. Μιλάμε για τέρας.

RnG: Μιας και έχεις παίξει και στους δύο κόσμους, ποιες θα έλεγες ότι είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ του ΝΒΑ και της Ευρώπης?

Ε.Ρ.: Η ταχύτητα. Τρομερή ταχύτητα. Η δύναμη. Το show. Δηλαδή βλέπεις εντυπωσιακά πράγματα, είτε είσαι μέσα στο παρκέ, είτε στον πάγκο, είτε στην κερκίδα.

RnG: Πιστεύεις ότι τα 48 λεπτά σε σχέση με τα 40 κάνουν όντως τόσο μεγάλη διαφορά?

Ε.Ρ.: Πολύ μεγάλη.

RnG: Άρα αν ένας παίκτης μεταφερθεί από την Ευρώπη στην Αμερική, θέλει τελείως άλλο επίπεδο φυσικής κατάστασης για να ανταπεξέλθει?

Ε.Ρ.: Σίγουρα, θέλει προσαρμογή. Δεν παλεύεται. Είναι πάρα πολλά τα παιχνίδια, θέλει να μην έχεις τραυματισμούς, να έχεις καλό σύστημα, γιατί οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες.

RnG: Για να θίξουμε και ένα αρκετά λεπτό ζήτημα, θα θέλαμε να μας πεις τις εμπειρίες σου από το doping control στο ΝΒΑ και αν έχεις κάτι να σχολιάσεις σχετικά με τις θεωρίες περί ντοπαρίσματος παικτών τύπου LeBron.

Ε.Ρ.: Υπάρχουν έλεγχοι, πολύ αυστηροί. Εγώ στη rookie χρονιά μου είχα 4. Τώρα, όσον αφορά το δεύτερο, δε θα ήθελα να εμπλακώ σε αυτό το κομμάτι, αλλά έλεγχοι υπάρχουν.

RnG: Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερή σου στιγμή στο ΝΒΑ?

Ε.Ρ.: Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν βγήκα στο draft. Η χειρότερη ήταν βασικά το ότι άργησα να πάω. Όσο ήμουν εκεί είχα κυρίως καλές στιγμές, για ένα χρόνο ζούσα ένα όνειρο, μόνο η έλλειψη χρόνου συμμετοχής με στενοχωρούσε λίγο.

RnG: Στη σύγκριση Kobe-LeBron τι προτιμάς?

Ε.Ρ.: Εμένα μου αρέσει περισσότερο ο Kobe.

RnG: Αν λέγαμε Kobe-Jordan?

E.Ρ.: Κοίταξε, δεν μπορείς να συγκρίνεις Kobe με Jordan. Είναι ιεροσυλία. Δεν υπάρχει σύγκριση. Jordan, και μετά αρχίζουν και άλλα κατασκευάσματα των εταιριών marketing. Μπορώ να συγκρίνω το LeBron με τον Kobe, αλλά δεν μπορώ να συγκρίνω κανέναν από τους δύο με τον Jordan. Άλλη κλάση, μια κατηγορία μόνος του.

RnG: Για να έρθουμε και στην Ελλάδα λίγο, πώς βλέπεις τους φετινούς Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό?

Ε.Ρ.: Ο Παναθηναϊκός δεν έχει αλλάξει πολλά πράγματα στο roster του, ίδια φιλοσοφία, ίδιος προπονητής, ίδιοι παίκτες. Στον Ολυμπιακό δεν έχω δει ακόμα κάποια διαφορά, αυτό το κάτι που θα με πείσει ότι μπορεί να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό, γιατί το μέλημα είναι να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό, έτσι? Βλέπω ένα ακριβό roster, στα ματς που τους είδα μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είδα κυρίως δυνατές μονάδες, μεγάλα και ακριβά ονόματα, δεν είδα όμως ομάδα. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός έχει ένα κορμό τόσα χρόνια και απλά προσθέτει.

RnG: Για Κουφό και για Καλάθη τι γνώμη έχεις?

Ε.Ρ.: Μου αρέσουν πάρα πολύ και οι δύο. Είναι τιμή για την Εθνική ομάδα που δύο Ελληνοαμερικανοί ήρθαν και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αυτήν. Θα μπορούσαν να το απαρνηθούν και να μην το κυνηγήσουν καν. Έχω ακούσει ότι πρόκειται για δύο πολύ καλά παιδιά, για δύο πολύ καλούς αθλητές που μπορούν να προσφέρουν πολλά τα επόμενα χρόνια.

RnG: Πώς είδες την Εθνική στο Eurobasket?

Ε.Ρ.: Μεγάλη επιτυχία, με βάση τις προσδοκίες και με βάση το roster. Πολλά νέα πρόσωπα, πολλοί παίκτες που ήταν αλλαγές κληθήκαν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο και τα καταφέρανε πολύ καλά. Πολύ ωραίο μπάσκετ από τον Kazlauskas. Aκόμα και όταν χάναμε, μου άρεσε να τους βλέπω. Έφευγα από την τηλεόραση και έλεγα ότι είχα δει ένα ωραίο παιχνίδι. Ο coach έκανε πολύ καλή δουλειά με το υλικό που είχε. Παίζει μοντέρνο και ωραίο μπάσκετ που κρατάει τον κόσμο στο γήπεδο και την τηλεόραση, και είναι πολύ σημαντικό αυτό.

RnG: H Ισπανία πώς σου φάνηκε?

Ε.Ρ.: Άλλη κατηγορία μόνη της στην Ευρώπη.

RnG: Θα μπορούσες να ονομάσεις τους 5 καλύτερους συμπαίκτες που είχες στην καριέρα σου?

Ε.Ρ.: Saras, Ιverson, Gasol, Savic, Navarro.

RnG: Ήσουν συμπαίκτης με τον Gasol όταν ήσασταν στην Barcelona. Τι θυμάσαι από αυτόν?

Ε.Ρ.: Toν Gasol τον μεγαλώσαμε μαζί με το Saras. Kαι αυτόν και το Navarro.

RnG: Φαινόταν από τότε ότι θα γινόταν τόσο μεγάλος παίκτης?

Ε.Ρ.: Καμία σχέση. Τότε ήταν λιγότερο αφοσιωμένος. Είναι ένα πάρα πολύ καλό παιδί και από τη στιγμή που κατάλαβε τον εαυτό του και έδωσε γκάζι στην προπόνηση, έφτασε εκεί που έφτασε.

RnG: Mε βάση τις παραστάσεις που έχεις, τι γνώμη έχεις για τη συμπεριφορά του Τύπου στην Ελλάδα και ειδικότερα όσον αφορά τους νεαρούς ταλαντούχους Έλληνες παίκτες?

Ε.Ρ.: Υπάρχει Τύπος και Τύπος. Εγώ μερικές φορές συγχύζομαι που αυτό που κάνουν είναι ότι διαλέγουν έναν παίκτη και γύρω από το όνομά του φτιάχνουν κάτι τελείως διαφορετικό, το οποίο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα, βλέπουν έναν έφηβο και ύστερα από εντολή ενός manager αρχίζουν και γράφουν κολακευτικά λόγια για τον παίκτη, μόνο και μόνο για να τον καταστρέψουν αργότερα. Δηλαδή, φτιάχνουν μια φούσκα και τη σκάνε οι ίδιοι, μόνοι τους. Αυτό δεν είναι καλό ούτε για το χώρο μας, ούτε για τα παιδιά, ούτε για κανέναν. Κοιτάξτε, το μπάσκετ, που είναι κοινωνικό αγαθό για μένα, για κάποιους δημοσιογράφους είναι προϊόν, γιατί βγάζουν λεφτά από αυτό. Πρέπει να το αγαπάς και να το προσέχεις και αυτοί δεν το κάνουν. Όταν έχεις τη δύναμη της πένας, κάθε φορά που τη βάζεις κάτω και γράφεις πρέπει να προσέχεις, γιατί μέσω αυτής επηρεάζεις. Είναι ωραίο να γράφεις ότι υπάρχει ένας τάδε παίκτης που είναι καλός και να το αναφέρεις, αλλά μη φτιάχνεις κάτι παραπάνω από αυτό που είναι.

RnG: Επηρεάζονται οι παίκτες από αυτό?

Ε.Ρ.: Ένας παίκτης μεγαλύτερης ηλικίας δεν ασχολείται καν, ένας νεαρός όμως επηρεάζεται. Και σου φέρνω το δικό μου παράδειγμα, που όταν ήμουν πιο μικρός επηρεαζόμουν από τα άσχημα ή τα καλά δημοσιεύματα. Κοίτα, εγώ γενικά είμαι άνθρωπος συντηρητικός και προσγειωμένος, δεν παρασύρομαι εύκολα από σχόλια και επαίνους και είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δε με άγγιζαν κι εμένα έως ένα βαθμό όλα αυτά.

RnG: Είδαμε τώρα στο video wall μια φωτογραφία σου με τον Peja. Tι μπορείς να μας πεις για αυτόν? Φαινόταν από τότε στον ΠΑΟΚ ότι θα έκανε τόσο μεγάλη καριέρα?

Ε.Ρ.: Ο Peja είναι καλός φίλος και μεγάλος παίκτης. Δούλευε πολύ, ξέφυγε από το ευρωπαϊκό κατεστημένο, πήγε νωρίς στο ΝΒΑ και όσο νωρίτερα μπεις στις τάξεις του ΝΒΑ τόσο πιο εύκολο είναι να κάνεις καριέρα, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν έδωσε και την ψυχή του για να φτάσει εκεί.

RnG: Πιστεύεις ότι θα γυρίσει να κλείσει την καριέρα του στην Ελλάδα?

Ε.Ρ.: Δε νομίζω. Είναι πολλά τα σενάρια αλλά αυτά είναι κατασκευάσματα των δημοσιογράφων. Άκουσες εσύ ποτέ τον Peja να λέει "θα πάω στον ΠΑΟΚ"? Δε νομίζω.

RnG: Σε ευχαριστούμε πολύ, Ευθύμη και ελπίζουμε να τα ξαναπούμε στο μέλλον.

E.Ρ.: Kανένα πρόβλημα, παιδιά. Χάρηκα που τα είπαμε.


Ευχαριστούμε πολύ τον Ευθύμη για το χρόνο που μας αφιέρωσε. Περισσότερες πληροφορίες για το "Triple Crown Basketball Academy" θα βρείτε στο www.triplecrown.gr

B.A. & M.Π.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

NBA 24/7: 20 Noεμβρίου




Πέρασαν πάνω από 2 βδομάδες από το τελευταίο μας 24/7 και είναι ώρα να κάνουμε ένα update στην πρόοδο των ομάδων του ΝΒΑ, όπως την έχουμε δει μέχρι τώρα.

1. Atlanta Hawks (10-2): Σίγουρα μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις μέχρι τώρα. Όλοι ξέραμε ότι η Atlanta έχει ταλέντο, όμως πλέον με τις προσθήκες του Jamal Crawford και του Joe Smith και την ωρίμανση του Joe Johnson, του Marvin Williams και φυσικά του Josh Smith, έχει ανέβει επίπεδο. Ο τελευταίος, παρουσιάζεται φέτος εντυπωσιακός με 16.3 ppg και 9.3 rpg, ενώ φυσικά προσφέρει τα μέγιστα και στο αμυντικό κομμάτι με 1.75spg και 2.5 bpg. Ακόμα, το ποσοστό του στα σουτ εντός παιδιάς ανέρχεται στο 56.3%, πολύ πάνω απ'όσο σούταρε μέχρι τώρα στην καριέρα του (45.7%). Ελπίζουμε το ξεκίνημα των Hawks, που δεν είχαν και το πιο εύκολο πρόγραμμα στην αρχή της σεζόν, να συνεχιστεί και να μην αποτελέσει πυροτέχνημα όπως πέρυσι.

2. Phoenix Suns (10-3): Oι Suns συνεχίζουν να μας διαψεύδουν. Περιμέναμε μια κοιλιά στο δύσκολο trip που είχαν στην ανατολή, όμως ανταπεξήλθαν μια χαρά. Η χθεσινή ήττα από τους λαβωμένους από τον τραυματισμό του CP3, New Orleans Hornets, δημιούργησε μερικές αρνητικές εντυπώσεις, αλλά τα πολλά άστοχα ελεύθερα σουτ των Suns σε συνδυασμό με τον εκπληκτικό οίστρο του Peja Stojakovic αποτελούν σημαντικά ελαφρυντικά. Γενικά η ομάδα μοιάζει αναγεννημένη, ο Gentry coachάρει αρκετά καλά, ο Nash βάζει στο παιχνίδι όλους τους παίκτες (σχεδόν 12 apg) και το Phoenix είναι η μόνη ομάδα σε όλο το ΝΒΑ που έχει σκοράρει πάνω από 100 πόντους σε όλα της τα παιχνίδια φέτος.

3. Βοston Celtics (9-3): Οι προπέρσινοι πρωταθλητές πάνε αρκετά καλά, οι Big Three αποδίδουν και ο Rondo συνεχίζει να οργανώνει με μαεστρία το παιχνίδι τους, οι 3 ήττες όμως από Atlanta, Phoenix και Indiana δείχνουν μια πτώση τον τελευταίο καιρό. Το περιφερειακό σουτ παίζει μεγάλο ρόλο στη Βοστώνη και αν σκεφτεί κανείς ότι στις 3 τους ήττες είχαν ποσοστό 17.8% στα τρίποντα, τότε μπορεί να καταλάβει ότι μόλις βρουν ρυθμό οι killers των Κελτών, θα ανέβει αυτόματα όλη η ομάδα.

4. Dallas Mavericks (9-3): Oι Τεξανοί δείχνουν φέτος ικανοί για μεγάλα πράγματα. Η ομάδα είναι πιο πλήρης από ποτέ (τουλάχιστον στα χαρτιά γιατί οι τραυματισμοί των Josh Howard και Erick Dampier έχουν δυσχεράνει λίγο το έργο των Mavs), ο Nowitzki σκοράρει κατά ριπάς (27.5 πόντους ανά παιχνίδι), ο Κidd κάνει ό,τι χρειαστεί μέσα στο παρκέ για να εξασφαλίσει τη νίκη και να κάνει τους συμπαίκτες τους χαρούμενους ενώ και ο πάγκος έχει σημαντική συνεισφορά στο παιχνίδι της ομάδας. Δύο πολύ σημαντικά στοιχεία για το Dallas φέτος είναι, κατά τη γνώμη μου, η αμυντική τους εγρήγορση αλλά και ο τρόπος που αντιδρούν στα κρίσιμα (μετρούν 3 σερί πολύ οριακές νίκες, εκ των οποίων οι 2 στην παράταση).

5. Los Angeles Lakers (9-3): Οι πρωταθλητές παρά την καλή τους συγκομιδή δεν έπαιζαν πολύ καλά στα μέχρι τώρα παιχνίδια. Έλειπε, βλέπετε, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ομάδας, ο Pau Gasol. Από χτες, ο Ισπανός είναι και πάλι στις επάλξεις, ο Kobe μπορεί να ηρεμήσει λίγο καθώς είχε αναλάβει αυτός όλες τις πρωτοβουλίες και οι Lakers θα αρχίσουν να ανεβάζουν απόδοση.

6. Orlando Magic (9-3): Οι περσινοί φιναλίστ προσπαθούν ακόμα να βάλουν όλα τα κομμάτια τους σε μια σειρά. Ο Vince Carter αρχίζει να προσαρμόζεται, ο Rashard Lewis επέστρεψε, ο Bass δυσκολεύεται ακόμα να χωρέσει στη ρακέτα με το D12 αλλά προσπαθεί, ο Barnes κάνει ό,τι του ζητηθεί στο παρκέ αλλά σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί ο τραυματισμός του Jameer Nelson, ο οποίος σκόρπισε ανησυχία στη Florida. Τώρα, καλείται ο βετεράνος Jason Williams να καλύψει το κενό του και μένει να δούμε σε ποιο βαθμό θα γίνει αυτό, καθώς σε μια ομάδα με τόσα αστέρια, η συνύπαρξη είναι δύσκολη αν δεν υπάρχει αξιόλογος play-maker.

7. Denver Nuggets (8-3): Το Denver έχει ξεκινήσει καλά (όχι εντυπωσιακά), ο Melo είναι ο 2ος scorer στη λίγκα (29.9 πόντους μ.ο.), ο JR Smith επέστρεψε δριμύτερος, ο Billups ψάχνει ακόμα το σουτ του και ο George Karl ψάχνει στον πάγκο του να βρει τον 6th man της ομάδας. Σε όλα αυτά, βέβαια, έχει παίξει το ρόλο του και το δύσκολο πρόγραμμα των Nuggets, το οποίο στις επόμενες αγωνιστικές είναι αρκετά ξαλαφρωμένο αφού αντιμετωπίζουν Clippers, Timberwolves (2 φορές), Κnicks, Warriors και Nets, με ένα μικρό διάλειμμα με τους Bulls. Περιμένουμε, λοιπόν, το Denver αρκετά ανεβασμένο στη συνέχεια.

8. Portland Trail Blazers (9-4): Oι Blazers έχουν φτιάξει ένα πολύ σκληρό σύνολο φέτος. Παίζουν εξαιρετική άμυνα επιτρέποντας στον αντίπαλο να σκοράρει μόλις 87.09 πόντους ανά παιχνίδι (1οι στο ΝΒΑ). Αν εξαιρέσουμε ίσως την ήττα από τους Rockets, όλες οι άλλες ήταν εντός προγράμματος. Γενικά, είναι μια ομάδα που χάνει δύσκολα και αν ελέγξει τα rebounds τότε αποκτά μεγάλο πλεονέκτημα. Ο Oden παρουσιάζεται βελτιωμένος επιθετικά (9.5 ppg), αλλά κάνοντας 4.2 fouls ανά ματς αναγκάζεται να μένει αρκετή ώρα στον πάγκο. Ο Travis Outlaw, θα μείνει αρκετό καιρό εκτός γηπέδων και το κενό του θα πρέπει να καλύψουν ο Rudy Fernandez και ο Martell Webster. Tέλος, περιμένουμε ακόμα να προσαρμοστεί εντελώς και ο Andre Miller στο παιχνίδι του Portland έτσι ώστε να προσφέρει την εμπειρία του και να βοηθήσει τον ηγέτη των Blazers και φέτος Brandon Roy.

9. Cleveland Cavaliers (8-4): Για να λέμε την αλήθεια, περιμέναμε καλύτερο ξεκίνημα από τους Cavs. O LeBron, βέβαια, είναι σταθερός με 28.3 πόντους μ.ο. (3ος σε όλο το ΝΒΑ) και παρουσιάζεται ιδιαίτερα αλτρουιστής προς τους συμπαίκτες του καθώς δίνει 8.1 apg. Ο Mo Williams σουτάρει με εξαιρετικά ποσοστά, ειδικά πίσω από τη γραμμή του τριπόντου (48.1%) και ο JJ Hickson παρουσιάζεται αρκετά καλός στα τελευταία ματς κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του Brown. Το στοίχημα είναι η αξιοποίηση του Shaq, ο οποίος φαίνεται λίγο σκουριασμένος (οι φήμες μάλιστα λένε ότι έμπλεξε σε σκάνδαλο με την κοπέλα του Gilbert Arenas) καθώς και η επιστροφή στην περσινή καλή αμυντική προσπάθεια που έφερε την ομάδα στην 1η θέση της regular season.

10. Milwaukee Bucks (6-3): Μια ακόμα έκπληξη, η οποία φέρει την υπογραφή του Brandon Jennings. Ο τελευταίος είναι 9ος scorer στο πρωτάθλημα και ο μόνος rookie στους πρώτους 30. Aν γυρίσει και ο Redd υγιής, τότε θα είναι μια από τις ομάδες που θα προσπαθώ να δω όσο το δυνατόν περισσότερο, καθώς φέτος φαίνεται να υπάρχουν φιλοδοξίες και να μπορούν να γίνουν πράξη.

11. Miami Heat (7-4): Οι Heat ξεκίνησαν πολύ καλά το πρωτάθλημα. Εδώ και 4 ματς, όμως, έχουν κάνει μια κοιλιά στην απόδοση τους και αυτό φαίνεται όχι τόσο από τις 3 ήττες τους, αλλά από τη μια νίκη τους με buzzer-beater κόντρα στους Nets, τη μακράν χειρότερη ομάδα του ΝΒΑ. Ο D-Wade δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του και ελπίζουμε ο Beasley και ο Jermaine O'Neal να αρχίσουν πάλι να παίζουν όπως στην αρχή, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν οι Ηeat να ανταπεξέλθουν στο πολύ δύσκολο πρόγραμμα που ακολουθεί.

12. Houston Rockets (7-5): Μπορεί οι φετινοί ηγέτες των Rockets να είναι ο Aaron Brooks και ο Trevor Ariza, αν όμως συνεχίσει έτσι ο Carl Landry (14.5 ppg, 5.3 rpg, με 56% ποσοστό ευστοχίας) τότε θα έχουν τύχη για τα φετινά playoffs. Περιμένουμε και τον Tracy McGrady να επιστρέψει, όπως και άλλους παγκίτες να αναλάβουν μεγαλύτερο ρόλο σε μια αρκετά αβέβαιη και μεταβατική χρονιά για το Houston.

13. Indiana Pacers (5-4): Τον Danny Granger (25.4 ppg, 6.7 rpg 1.89 spg) τον ξέραμε και δεν περιμέναμε να το μάθουμε φέτος. O Dahntay Jones, όμως, με έχει εντυπωσιάσει καθώς από defensive stopper στους Nuggets, έχει γίνει δεύτερος scorer στους Pacers, με 17.5 πόντους ανά παιχνίδι. Γενικά, η Indiana είναι ασταθής και μπορεί να κερδίσει τους Celtics, όπως και έκανε, αλλά και να χάσει από τους Knicks λίγες μέρες μετά. Έτσι την περιμένουμε και στη συνέχεια.

14. Chicago Bulls (6-5): Oι Bulls έχουν ανταπεξέλθει ικανοποιητικά στο μέχρι τώρα δύσκολο πρόγραμμά τους. Είναι αρκετά σκληρή ομάδα, με πολλούς hustling παίκτες που τους αρέσει να τρέχουν και να παίζουν καλή άμυνα. Μέχρι τώρα, ξεχωρίζουν ο ανανεωμένος Luol Deng (16.4 ppg, 9 rpg) και ο πρώτος rebounder του ΝΒΑ, Joakim Noah (12.1 ppg, 12.6 rpg). Ο Derrick Rose εμφανίζεται λίγο φοβισμένος μετά τον τραυματισμό του και δεν διεισδύει τόσο πολύ προς το καλάθι, γεγονός που εντείνεται και από τις κλειστές άμυνες που αντιμετωπίζει το Chicago, αφού έχει ποσοστό μόλις 29.9% στα τρίποντα. Η συνέχεια είναι δύσκολη για τους Bulls, oι οποίοι θα έχουν καλή τύχη αν μπορέσουν να βάλουν μερικά περιφερειακά σουτ σε σταθερή βάση.

15. Sacramento Kings (5-5): O Kevin Martin είναι εκτός μέχρι το νέο έτος, οπότε όλο το βάρος έχει πέσει στο rookie Τyreke Evans, που δε φαίνεται πάντως να έχει πρόβλημα με αυτό καθώς σκοράρει 17.1 πόντους ανά παιχνίδι. Μέχρι τώρα, οι Kings είναι καλύτεροι του αναμενομένου, η έλλειψη λύσεων όμως αναμένεται να τους καταβάλει στη συνέχεια. Όταν γυρίσει ο Martin και αν έχει γίνει κάποιο trade μέχρι τότε, μπορεί να έχουν καλύτερη τύχη.

16. Utah Jazz (6-6): Οι συχνές απουσίες (Okur, Boozer, Williams, Korver, Miles, Price) έχουν δυσκολέψει αρκετά τους Jazz και ο Jerry Sloan προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει λύσεις. Προσέφεραν μερικές οι rookies Matthews και Maynor, αλλά ο ρυθμός δεν έχει βρεθεί ακόμα και έτσι η ομάδα περιορίζεται σε ξεσπάσματα όπως το χθεσινό στο San Antonio. Ο Κώστας Κουφός έχει χάσει τη μάχη από τον Kyrylo Fesenko και προσφέρει ελάχιστα μέχρι στιγμής.

17. Οklahoma City Thunder (6-6): H νεανική ΟKC παρουσιάζεται αρκετά ασταθής στην έναρξη του πρωταθλήματος. Έχει κάνει αρκετά καλά ματς, αλλά σε μερικά άλλα έχει απογοητεύσει. Το νεαρό της ηλικίας των περισσότερων παικτών, ωστόσο, δικαιολογεί αυτά τα σκαμπανεβάσματα. Durant, Westbrook και Green ηγούνται της προσπάθειας της ομάδας, αλλά τα playoffs μοιάζουν μακρινά αν δεν αποκτήσουν σταθερότητα.

18. Philadelphia 76ers (5-6): O Iguodala και ο Lou Williams κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται, χρειάζονται όμως και βοήθεια. Ο Speights ξεκίνησε εντυπωσιακά αλλά τραυματίστηκε, ο Dalembert περισσότερο φορτώνει την ομάδα με το συμβόλαιό του παρά βοηθάει στο παρκέ και ο Brand βρίσκεται σε λήθαργο. Μετά το τελευταίο φοβερό παιχνίδι του (19 pts, 11 rebs, 3 stls, 6 bls), ωστόσο, όλοι στη Philadelphia ελπίζουν να ξυπνήσει σιγά σιγά, γεγονός που θα ανεβάσει αδιαμφισβήτητα και την υπόλοιπη ομάδα.

19. Τοronto Raptors (5-7): Για μια ακόμα σεζόν οι Raptors είναι ασταθείς. Κερδίζουν το Cleveland και στη συνέχεια χάνουν από τους Grizzlies (γεγονός σχεδόν απαγορευτικό αν παλεύεις για playoffs). Ο Bosh κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του με 26.8 πόντους και 12.3 rebounds ανά παιχνίδι, ο Bargnani ακολουθεί σε επιδόσεις, όμως το πρόβλημα εντοπίζεται, κατά τη γνώμη μου, στη συνύπαρξη του Hedo Turkoglu και του Jose Calderon στην περιφέρεια και στην έλλειψη συνοχής στο δημιουργικό παιχνίδι της ομάδας. Αν λυθεί αυτό, τα πράγματα θα βελτιωθούν αρκετά για τους Raptors.

20. Detroit Pistons (5-7): Τα πατήματά τους ψάχνουν και στο Detroit. Ο Hamilton και ο Prince, που συνδέουν αυτήν την ομάδα με το παρελθόν, είναι τραυματίες και όλο το βάρος έχει πέσει στους ώμους του νεαρού Rodney Stuckey και των νεοφερμένων Ben Gordon και Charlie Villanueva. Mόλις βρουν συνοχή, οι Pistons θα είναι μια πολύ απειλητική ομάδα, αν και άποψή μου είναι ότι χρειάζονται και έναν ψηλό που να μπορεί να σκοράρει κοντά στο καλάθι γιατί οι Ben Wallace και Kwame Brown έχουν ελάχιστη σχέση με το επιθετικό παιχνίδι.

21. San Antonio Spurs (4-6): Η μεγαλύτερη απογοήτευση μέχρι τώρα. ΟΚ, υπάρχουν πολύ σημαντικές και συχνές απουσίες (Manu Ginobili, Tim Duncan, Tony Parker), ΟΚ είχε αρκετά δύσκολα παιχνίδια η ομάδα, ΟΚ δεν έχουν βρει ρυθμό ακόμα οι καινούριοι. Όμως ήττες σαν αυτή από τους Thunder εντός έδρας είναι απαγορευτικές για μια ομάδα που τη διακρίνει η σοβαρότητα και η συνέπεια, στις οποίες μας έχουν συνηθίσει οι Spurs. Το ταλέντο τους είναι μεγάλο, ο Popovich είναι φοβερός προπονητής και στη συνέχεια τους περιμένουμε να ανέβουν.

22. New Orleans Hornets (5-8): O Paul τραυματίστηκε, ευτυχώς όχι για πολύ και οι Hornets φαίνεται ότι αφυπνίστηκαν. Κέρδισαν χθες τους Suns χάρη στην εκπληκτική, vintage εμφάνιση του Peja Stojakovic (25 pts, 13 rebs, 7 τρίποντα) και η ελπίδα αχνοφάνηκε ακόμα και στο πρόσωπο του αρχηγού που έβλεπε το παιχνίδι με πολιτικά από τον πάγκο. Γενικά, πάντως, ο West δεν αποδίδει αυτά που μας είχε συνηθίσει τα 2 τελευταία χρόνια, ο Οkafor προσπαθεί να μπει στο παιχνίδι του Paul, αλλά οι rookies Marcus Thornton και Darren Collison δείχνουν έτοιμοι να βοηθήσουν άμεσα. Και με το roster των Ηοrnets φέτος, θα χρειαστεί να το κάνουν οπωσδήποτε.

23. Washington Wizards (3-7): Η δεύτερη μεγαλύτερη απογοήτευση. Είναι πλέον πλήρεις και υγιείς, έχουν φέρει εξαιρετικούς ρολίστες όπως ο Mike Miller και ο Randy Foye, έναν πολύ καλό προπονητή, όμως και πάλι κάτι πάει στραβά στην πρωτεύουσα. Ο Jamison γύρισε πρόσφατα και η απουσία του αποτελεί δικαιολογία, όμως η επάνοδος του Gilbert Arenas φαίνεται ότι εκτός από μεγάλες προσδοκίες έχει δημιουργήσει και μεγάλη αναστάτωση. Ο Caron Butler εκβιάζει σουτ, ο Stevenson περιφέρεται στο παρκέ, κανένας δε ζητάει την μπάλα για να εκτελέσει και όλοι περιμένουν από τον Arenas να δημιουργήσει. Λογικά, τώρα που γύρισε ο Jamison, τα πράγματα θα βελτιωθούν πολύ και ελπίζουμε να ανέβει η απόδοση των Wizards καθώς το ταλέντο τους είναι άπλετο.

24. Los Angeles Clippers (4-9): O Chris Kaman συνεχίζει τις εξαιρετικές του εμφανίσεις, ο Baron Davis ανεβαίνει, το ίδιο και ο Αl Thornton, όμως οι Clippers παραμένουν κολλημένοι στα κατώτατα στρώματα του ΝΒΑ. Φυσικά οι τραυματισμοί του Eric Gordon και του Blake Griffin παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, όμως η ικανότητα του Mike Dunleavy έχει αρχίσει και αμφισβητείται και όσο τα αποτελέσματα δεν έρχονται, δε θα θεωρούσα απίθανη μια απόλυσή του, και από προπονητή και από GM.

25. Golden State Warriors (3-8): Όσο ο Don Nelson συνεχίζει τη φιλοσοφία του, δηλαδή μόνο επίθεση και καθόλου άμυνα, με μόνο στόχο να γίνει ο προπονητής με τις περισσότερες νίκες στο ΝΒΑ, οι Warriors δε θα πάνε πουθενά. Οι φήμες λένε ότι μετά τον Stephen Jackson και ο Monta Ellis θέλει να φύγει από την ομάδα, γεγονός που φαίνεται πολύ λογικό σε όλους εκτός από το Nellie.

26. Charlotte Bobcats (3-8): Πολύ χειρότεροι απ' ότι τους περιμέναμε, οι Bobcats πήραν τον Jackson ελπίζοντας να βρουν τις απαραίτητες λύσεις στο σκοράρισμα και παρουσιάζονται βελτιωμένοι. Όταν βρουν ρυθμό, θα ανεβάσουν λίγο τις επιδόσεις τους αλλά δεν περιμένουμε και εντυπωσιακά πράγματα.

27. Memphis Grizzlies (3-8): Ο Iverson αποτελεί παρελθόν και οι Grizzlies έσπευσαν να τον αντικαταστήσουν με έναν εξίσου δυσλειτουργικό παίκτη με μεγάλο ταλέντο, τον Jamaal Tinsley. Gay, Mayo, Randolph και Marc Gasol κάνουν καλή δουλειά, όμως από εκεί και πέρα η ομάδα είναι γυμνή και λογικά βρίσκεται σε αυτή τη θέση.

28. New York Knicks (2-9): Η ιστορική ομάδα της Νέας Υόρκης διασύρεται για ακόμα ένα χρόνο στα χέρια του Mike D'Antoni. Παίζοντας ένα άναρχο μπάσκετ, με shothogs παίκτες όπως ο Αl Harrington, ο Larry Hughes και ο Danilo Gallinari, oι Knicks ελπίζουν να επιστρέψουν του χρόνου δριμύτεροι αν και δεν ξέρω ποιος star θα ήθελε να βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην ομάδα του D'Antoni. Τέλος, τον κάκιστο Chris Duhon φημολογείται ότι θα αντικαταστήσει ο Allen Iverson, οπότε ετοιμαστείτε για μεγάλο θέαμα (το αν θα είναι μπασκετικό ή τσίρκου θα το δούμε στην πορεία).

29. Μinnesota Timberwolves (1-11): Mετά τη νίκη στην πρεμιέρα έχουν ένα σερί αντάξιο των Nets και αυτό είναι άκρως υποτιμητικό. Ο Kurt Rambis πειραματίζεται ακόμα, ο Al Jefferson στο τελευταίο παιχνίδι του μόνο έκανε εμφάνιση ανάλογη του ταλέντου του, ενώ ο Johnny Flynn και ο Ramon Sessions δεν έχουν συγχρονιστεί. Περαιτέρω αξιόλογες λύσεις δεν υπάρχουν ή δεν αξιοποιούνται προς το παρόν σε μια χρονιά που έχει ξεκινήσει πολύ άσχημα για τους Τ'Wolves και δε φαίνεται να αλλάζει στο εγγύς μέλλον.

30. New Jersey Nets (0-12): Το ρεκόρ τους τα λέει όλα και το σημαντικότερο είναι ότι αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα της ομάδας. Μετα τους πολλούς τραυματισμούς (κυρίως του Devin Harris, αλλά και των Courtney Lee, Yi Jianlian, Jarvis Hayes), οι μόνοι αξιόλογοι παίκτες είναι ο Chris Douglas-Roberts και ο Brook Lopez, αλλά και αυτοί για κάποιο λόγο δεν παίρνουν τις προσπάθειες που τους αναλογούν (ειδικά ο δεύτερος). Από εκεί κι ύστερα, ομάδα που ξεκινά με βασικούς τον Josh Boone και τον Trenton Hassell δεν μπορεί να πάει κάπου μακριά, ούτε καν κάπου κοντά. Ανεξήγητο το γιατί παραμένει στη θέση του ο Lawrence Frank, ο οποίος φαίνεται ανήμπορος να αντιδράσει. Μια δύσκολη χρονιά προμηνύεται για τους φίλους των Nets και το μόνο που επιθυμούν είναι να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Όλα βάσει προγράμματος...





Χθες έλαβαν χώρα οι 3 από τους 4 προημιτελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας. Εκπλήξεις δεν υπήρξαν και έτσι Άρης, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός προκρίθηκαν στους ημιτελικούς και περιμένουν να δουν ποιος θα νικήσει στο Ηρακλής-Πανιώνιος την επόμενη βδομάδα και θα συμπληρώσει την τετράδα.

Άρης-Μαρούσι 75-63

Στον πρώτο προημιτελικό είχαμε ένα από τα κλασικά derby των τελευταίων χρόνων (συνήθως για το ποιος θα βγει στην Euroleague) μεταξύ του Άρη και του Αμαρουσίου. Ο "αυτοκράτορας" ξεκίνησε δυνατά, πήρε μια μεγάλη διαφορά χάρη στην ευστοχία του από τη γραμμή του τριπόντου και στον εκνευρισμό της ομάδας των βορείων προαστίων. Από εκεί και πέρα, προσπάθησε να διατηρήσει αυτή τη διαφορά και να κατακτήσει τη νίκη. Το Μαρούσι, ωστόσο, παρά το πρώτο κακό ημίχρονο, επιχείρησε να επιστρέψει στο ματς και τα κατάφερε προς το τέλος του παιχνιδιού. Κάποια νεύρα, όμως, σε συνδυασμό με ορισμένες κακές επιλογές στην επίθεση, του στέρησαν την ολική επαναφορά και επέτρεψαν στον Άρη να ανοίξει πάλι το ρυθμό και να ξεφύγει στο σκορ. Από τον τελευταίο ξεχώρισε ο Νίκος Χατζηβρέττας (20 πόντοι), ο οποίος φαίνεται να έχει θυμηθεί τον καλό scorer εαυτό του από όταν ήταν στον Ηρακλή και με κρίσιμα σουτ στο τέλος και πολλή ψυχραιμία στις βολές οδήγησε εκ του ασφαλούς τον Άρη στα ημιτελικά, όπου θα αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό. Ακολούθησαν σε απόδοση ο Andrew Betts και ο Νίκος Μπάρλος με 14 πόντους έκαστος. Από το μέτριο Μαρούσι, κανένας δεν είχε εμφάνιση άξια συγχαρητηρίων αλλά αν έπρεπε να διαλέξουμε τους διακριθέντες, τότε αυτοί θα ήταν ο Igor Milosevic (12 πόντοι) και ο Jared Homan (13 πόντοι). Κατά τη γνώμη μας, το παιχνίδι κρίθηκε στη μεγάλη διαφορά που πήρε ο Άρης νωρίς και η οποία έκανε το Μαρούσι να κυνηγάει από την αρχή. Επιπλέον υπήρξαν αρκετές διαμαρτυρίες από τους φιλοξενούμενους για μερικά σφυρίγματα των διαιτητών, ειδικά για τα πολλά αντιαθλητικά fouls και τεχνικές ποινές που χρεώθηκαν σε αυτούς. Μερικές από αυτές ήταν δικαιολογημένες εκ πρώτης όψεως, η έλλειψη replay ωστόσο εκ μέρους της κρατικής τηλεόρασης δε μας επέτρεψε να έχουμε μια πιο ξεκάθαρη εικόνα. Γενικά, στην αρχή της σαιζόν το Μαρούσι παρουσιάζεται ελαφρά "ζαλισμένο" από την 1η συμμετοχή του στην Euroleague και είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να πορευτεί με επιτυχία σε 2 (ή και 3 αν συμπεριλάβουμε το Κύπελλο) τόσο σημαντικές διοργανώσεις. Επιπλέον, φαίνεται ότι στα ματς εντός συνόρων οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα έχουν το άγχος να αποδείξουν ότι αξίζουν να θεωρούνται 3η καλύτερη ομάδα πίσω από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό και αυτό αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην προσπάθειά τους.

Για να έχει καλύτερη συνέχεια το Μαρούσι, θα πρέπει να καλύψει τις αδυναμίες του στη frontline, να ανέβασουν την απόδοση τους μερικοί παίκτες-βαρόμετρα (όπως ο τραγικός χθες Πελεκάνος και ο μέτριος Καϊμακόγλου) και να παίξει το μπάσκετ που έπαιζε τόσα χρόνια και το οποίο δεν καταβαλλόταν από άγχος για το αποτέλεσμα και νεύρα και απογοήτευση αν κάτι πήγαινε στραβά.

ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός 70-82

Μετά το Αλεξάνδρειο, δεν πήγαμε πολύ μακριά καθώς ο δεύτερος προημιτελικός έγινε στην Πυλαία μεταξύ του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού. Ο τελευταίος κέρδισε το αξιόμαχο σύνολο του Σούλη Μαρκόπουλου πολύ πιο δύσκολα απ' όσο θα περίμενε. Παρά το καλό ξεκίνημα του ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός αντέδρασε και κατάφερε να προηγηθεί μέχρι και 11 πόντους κάνοντας το γήπεδο να σιγήσει για λίγο και εμάς να πιστέψουμε ότι κάπου εκεί τελείωσε το ματς. Για μια ακόμα φορά, ωστόσο, ήρθε ένα νεκρό διάστημα κατά το οποίο ο ΠΑΟΚ έτρεξε σερί 23-4, η Πυλαία πήρε φωτιά, ο Γιαννάκης έμοιαζε υπνωτισμένος/πελαγωμένος και τα τρίποντα του Ολυμπιακού έβρισκαν μόνο σίδερο. Εκεί άλλαξε η ροή του παιχνιδιού, οι ερυθρόλευκοι αγχώθηκαν καθώς το ματς στράβωνε και το κάζο του αποκλεισμού πλησίαζε, οι παίκτες του ΠΑΟΚ αντλούσαν ψυχολογία από την εξέδρα τη στιγμή που οι αντίστοιχοι του Ολυμπιακού "αντλούσαν" μπουκάλια και γενικά η ατμόσφαιρα προϊδέαζε για έκπληξη. Αντίθετη άποψη είχαν, ωστόσο, ο Θοδωρής Παπαλουκάς (4pts, 12asts!), ο οποίος ίσως θα πρέπει να αναλάβει τη θέση του προπονητή και εκτός γηπέδου χάρη στο μαεστρικό τρόπο που καθοδηγεί την ομάδα και αξιοποιεί τους συμπαίκτες του εντός παρκέ, ο Γιάννης Μπουρούσης (19pts, 9rebs) ο οποίος εξέθεσε τη frontline του ΠΑΟΚ (που θα βελτιωθεί πάντως με τον πολυαναμενόμενο Λάζαρο Παπαδόπουλο), ο Linas Kleiza (21pts) που αν συνεχίσει έτσι θα τελειώσει εύκολα τη σεζόν με 20 πόντους μέσο όρο και ο θρασύς για ακόμα μια φορά Milos Teodosic (15pts με 1 πολύ κρίσιμο τρίποντο στο τέλος). Από τον ΠΑΟΚ, εξαιρετικός ήταν ο Chris Monroe (ο οποίος πάντως σίγησε στο τελευταίο δεκάλεπτο) με 23 πόντους, ενώ σημαντικές βοήθειες προσέφερε και ο William Avery με 18 πόντους.

Στο δια ταύτα τώρα. Ο ΠΑΟΚ είναι μια αρκετά καλή ομάδα με έναν πολύ καλό προπονητή. Αυτό άλλωστε φάνηκε και στο ματς με τον Ολυμπιακό. Μεγάλη του αδυναμία, ωστόσο, αποτέλεσε η έλλειψη inside game που επέτρεπε στον Ολυμπιακό να είναι κοντά στο σκορ και έδινε την εντύπωση ότι αν έβαζε μερικά τρίποντα θα καθάριζε το ματς. Ελπίζουμε ότι η παρουσία του Παπαδόπουλου θα δυναμώσει και άλλο την ομάδα του Σούλη Μαρκόπουλου και αν γίνει αυτό θα έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα μάχη για την 3η θέση του πρωταθλήματος φέτος. Στον αντίποδα ο Ολυμπιακός έδειξε για μια ακόμα φορά ότι αντιμετωπίζει προβλήματα αν του στραβώσει το ματς, ειδικά σε καυτές έδρες. Η ομάδα δε φαίνεται να έχει κανένα πλάνο στην επίθεση και όλοι περιμένουν από τον Παπαλουκά να δημιουργήσει και τον Kleiza να εκτελέσει. Συστήματα, εκτός μερικών πολύ βασικών, δε φαίνεται να υπάρχουν προς το παρόν ή τουλάχιστον αν υπάρχουν δεν αποτυπώνονται στο παρκέ. Διάθεση για να αξιοποιηθεί ο Wafer δε φαίνεται στον ορίζοντα, γεγονός που αδιαμφισβήτητα έχει σπάσει την ψυχολογία του παίκτη. Όσο νικάει η ομάδα χάρη στις τεράστιες προσωπικότητες που έχει στο παρκέ δε θα υπάρχει πρόβλημα. Άποψή μου, ωστόσο, είναι ότι αρκεί ένα κακό αποτέλεσμα για να φέρει τα πάνω κάτω στους ερυθρόλευκους. Αν μάλιστα αυτό συνοδεύεται από την υπογραφή του Zelimir Obradovic και του Παναθηναϊκού, τότε τα πράγματα δε θα είναι καθόλου καλά για τον Παναγιώτη Γιαννάκη, o oποίος δε φαίνεται να έχει μάθει από τα παθήματά του τόσο καιρό και επιμένει όταν η ομάδα προηγείται με 10-15 πόντους, να αφήνει τους παίκτες του να χαλαρώνουν και τελικά να βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση στη συνέχεια του αγώνα.

Περισσότερα για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό θα πούμε και σε άρθρα που σας έχουμε υποσχεθεί και θα ακολουθήσουν εντός των ημερών, ως ορεκτικό για το derby της 29ης Νοεμβρίου. Μέχρι τότε, πάντως, οι ερυθρόλευκοι απολαμβάνουν την πρόκρισή τους στα ημιτελικά και ο ΠΑΟΚ περιμένει και τη δεύτερή του ευκαιρία το Σαββατοκύριακο στο πρωτάθλημα για να κάνει τη ζημιά στο σύνολο του Γιαννάκη.

Παναθηναϊκός-Πανελλήνιος 80-66

Tα πράγματα στο ΟΑΚΑ, αντιθέτως με τους άλλους προημιτελικούς, ήταν πολύ ήρεμα. Τόσο ήρεμα που έκαναν το Zelimir Obradovic να διαμαρτυρηθεί για τα πολλά άδεια καθίσματα που υπήρχαν στο γήπεδο. Ο Πανελλήνιος μπήκε καλά στο ματς, ο Παναθηναϊκός ακολούθως συμμάζεψε λίγο την άμυνά του, πήρε μια διαφορά και μετά... αυτόματος πιλότος και εύκολη πρόκριση στα ημιτελικά. Για το ματς δεν υπάρχουν πολλά να πεις. Σημαντικό στοιχείο αποτελεί η επιστροφή του Mike Batiste και του Κώστα Τσαρτσαρή στην ομάδα, καθώς και το γεγονός ότι ήταν σαν να μην έλειψαν ποτέ. Ο Mike ήταν με 15 πόντους ο πρώτος scorer της ομάδας του δείχνοντας ότι είναι πανέτοιμος, ενώ ο Τσαρτσαρής πρόσθεσε άλλους 7. Από τον Πανελλήνιο ξεχώρισε ο Iαν Βουγιούκας με 12 πόντους και αρκετά καλές κινήσεις στο low post. Ο Παναθηναϊκός περιμένει τώρα το νικητή του Ηρακλής-Πανιώνιος για να ξέρει ποιον πρέπει να αποκλείσει ώστε να πανηγυρίσει και τυπικά μια ακόμη πρόκριση σε τελικό Κυπέλλου.

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Players We Like: Chuck Hayes




Ο Chuck Hayes αποτελεί μία ιδιαίτερη περίπτωση στο χώρο του NBA αλλά και του μπάσκετ γενικότερα. Για αυτούς που δεν τον ξέρουν, πρόκειται για το βασικό φέτος (ελέω του τραυματισμού του Yao και της αποχώρησης του Mutombo) center των Houston Rockets, που βρίσκεται στην 5η χρονιά του στο NBA.

Κοιτάζοντας κάποιος τους μέσους όρους της καριέρα του, βλέπει 3.5 πόντους και 5.2 rebounds και πραγματικά απορεί πώς ένας τέτοιος παίκτης μπορεί και ξεκινά βασικός σε μια ομάδα του NBA. Και πραγματικά, βλέποντάς τον εν δράσει στο παρκέ, γρήγορα συμπεραίνεις ότι επιθετικά είναι σχετικά ακίνδυνος (αν και εξαιρετικός στην κίνηση χωρίς την μπάλα), ενώ και στις βολές είναι "μαύρη τρύπα", έχοντας ποσοστό καριέρας μόλις 57.2% και ένα στιλ το λιγότερο κωμικό.

Πέρα από αυτά, το πραγματικά αξιοπερίεργο στοιχείο σχετικά με το Hayes είναι το ύψος του, που ανέρχεται στο απίστευτο και χαμηλότατο 1.98!! Είναι δυνατόν να υπάρχει forward-center στο NBA με ύψος 1.98, το ίδιο δηλαδή με τον Kobe;

Στο μάτι του περιστασιακού και απόμακρου θεατή ο Hayes μπορεί να φαντάζει ως "άμπαλος" ή καρικατούρα, για τον πεπειραμένο όμως παρατηρητή ο Chuck αποτελεί έναν κομβικής σημασίας παίκτη για τη συνολική απόδοση των Rockets. Και αυτό λόγω των εκπληκτικών ικανοτήτων του στην άμυνα. Ποια άμυνα, θα ρωτήσετε. Τα 0,8 κλεψίματα και τα 0,4 blocks καριέρας σίγουρα δεν είναι εντυπωσιακά νούμερα.

Οι προπονητές και οι διοικούντες τους Rockets, όμως, ξέρουν πολύ καλά ότι τα κλεψίματα και τα κοψίματα αποτελούν ένα μέρος μόνο από αυτά που μπορεί να προσφέρει ένας παίκτης στην άμυνα. Αντί να γεμίζει το boxscore, ο Hayes ζει για να επιτελεί μία από τις πιο δύσκολες και αφανείς δουλειές στο μπάσκετ: είναι ένας απίστευτα αποτελεσματικός post defender. Διαθέτει μεγάλη πλάγια ταχύτητα και εκπληκτικά δυνατό σωματικό κορμό, ο οποίος του επιτρέπει να κρατάει με αξιοθαύμαστη ευκολία τη θέση του απέναντι σε πολύ ψηλότερους αντίπαλους big men και να τους εξωθεί έτσι σε δυσκολότατα σουτ. Επιπροσθέτως, δε διστάζει ποτέ να βάλει τα χέρια του πάνω στο drive ενός αντιπάλου για να του αρπάξει την μπάλα, κυνηγάει κάθε loose ball και διαθέτει μια τρομακτική έφεση στο να κερδίζει επιθετικά fouls.

Ο ίδιος ο Chuck λέει με παράπονο: "Μπορεί να μην είμαι πρώτος στο NBA στα blocks, αλλά αν μαρκάρω, για παράδειγμα, το LaMarcus Aldridge και τον αναγκάσω να σουτάρει με κακά ποσοστά, τότε ελπίζω ότι κάποιος θα το προσέξει αυτό. Εύχομαι απλά να υπήρχε ένα στατιστικό που να έδειχνε το ότι κρατάς τον προσωπικό σου αντίπαλο στο χαμηλότερο δυνατό ποσοστό στα σουτ."

Οι στατιστικολόγοι, όμως, των Rockets φαίνεται ότι έχουν λύσει το πρόβλημα αυτό και μας προσφέρουν μερικούς εκπληκτικούς και μέχρι πρότινος άγνωστους αριθμούς που καταδεικνύουν την εξαίρετη αμυντική συμπεριφορά του Hayes. Συγκεκριμένα, μας λένε ότι ο Chuck είναι 2ος σε ολόκληρο το NBA (πίσω μόνο από το Rajon Rondo) και ο μόνος ψηλός στο Top 10 στο Steal%, που είναι τα κλεψίματα ανά κατοχή των αντιπάλων όσο αυτός ήταν στο παρκέ. Επίσης, είναι ο μόνος ψηλός στους πρώτους 35 παίκτες στο Steal% από το 2007 και μετά.

Εν συνεχεία, από το 2008 μέχρι σήμερα ο Hayes είναι 6ος στο NBA στα Charges (κερδισμένα επιθετικά fouls ανά κατοχή των αντιπάλων), ενώ το τελευταίο stat σίγουρα θα σας εντυπωσιάσει. Από το 2005 μέχρι σήμερα, ο Chuck είναι 1ος σε ολόκληρο το NBA, ανεξαρτήτως θέσης, στο Defensive Efficiency Rating, που είναι μία εκτίμηση για το πόσους πόντους ανά κατοχή των αντιπάλων δέχεται η ομάδα του όσο ένας παίκτης βρίσκεται στο παρκέ! Μετά από αυτά, εκείνο το αστείο στιλ στις βολές δε φαίνεται και τόσο αστείο ε;

Για να πάρετε μία γεύση από το αμυντικό επίπεδο του Chuck Hayes, παρακολουθήστε το παρακάτω video από το 3:04 και μετά.



Και τέλος, ένα mix αφιερωμένο στον Chuck.



Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Μια ενδιαφέρουσα πρόταση...




Πρόσφατα, συγκεκριμένα την προηγούμενη Τετάρτη, παρακολουθούσα τον regular season αγώνα μεταξύ Orlando και Cleveland, όταν ο Dwight Howard χρεώθηκε με το 2ο του foul στα πρώτα 2 λεπτά του παιχνιδιού. Το αποτέλεσμα ήταν να αποσυρθεί εσπευσμένα στον πάγκο από το Stan Van Gundy, προκειμένου να προφυλαχθεί από περαιτέρω παραβάσεις που θα οδηγούσαν στην πρόωρη και μόνιμη έξοδό του από το παρκέ.

Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, οι σχολιαστές του ESPN αναρωτήθηκαν γιατί να υπάρχει όντως ο κανόνας της αποβολής ενός παίκτη με 6 (ή 5 στην περίπτωση της Ευρώπης) fouls. Η πρότασή τους, που είχε εφαρμοστεί και στο παλιό ABA, προβλέπει 2 βολές και κατοχή μπάλας για κάθε foul από παίκτη της αντίπαλης ομάδας, ο οποίος έχει ήδη συμπληρώσει τα 6. Η ιδέα αυτή σίγουρα ιντριγκάρει, γι' αυτό και το θεώρησα ενδιαφέρον να απαριθμήσω τα συν και πλην της θεωρητικής υλοποίησής της.

Συν

++ Οι παίκτες-αστέρια (και ιδιαίτερα οι ψηλοί, οι οποίοι είναι και αυτοί που χρεώνονται με τα περισσότερα fouls) θα μπορούν να παίζουν περισσότερο, κάτι που σίγουρα θα θέλει και το κοινό.
++ Ο διαιτητής δε θα υφίστανται παράλογη πίεση για να μην σφυρίξουν το 6ο και καταδικαστικό foul σε έναν σημαντικό παίκτη, του οποίου η έξοδος ενδεχομένως να κρίνει και το παιχνίδι.
++ Η στρατηγική των προπονητών σχετικά με τα fouls θα παραμείνει (σε ένα μικρότερο επίπεδο βέβαια), εφόσον θα υπάρχει extra κέρδος (η κατοχή της μπάλας μετά από τις βολές) και κίνητρο για να πηγαίνει η μπάλα στην επίθεση σε έναν παίκτη που μαρκάρεται από κάποιον με 6+ fouls.
++ Είναι παράλογο για ένα σπορ να τιμωρεί τους παίκτες του για την συμπλήρωση ενός αριθμού κοινών και συνηθισμένων παραβάσεων.

Πλην

-- Τα fouls θα αυξηθούν και θα έχουμε φαινόμενα του στιλ ο Greg Oden ή ο Αντρέας Γλυνιαδάκης να τελειώνουν παιχνίδια με 8-9 fouls.
-- Η επίτευξη των βολών θα χάσει μέρος από τη σημασία της, εφόσον ο παίκτης θα ξέρει ότι η ομάδα του θα έχει ακολούθως την κατοχή.
-- Η δύναμη θα επικρατήσει της τεχνικής στην άμυνα, εφόσον αποκλειστικός στόχος ενός παίκτη τύπου Oden θα είναι να κάνει συνέχεια foul π.χ. στο Shaq.
-- Από ένα χρονικό σημείο και μετά το παιχνίδι θα είναι επαναλαμβανόμενο, αργό και εκνευριστικό, με συνεχείς ακολουθίες τύπου "Δώσε στο Shaq - Πάρε foul - Χάσε τις βολές - Πάρε ξανά μπάλα".
-- Θα μειώσει την υπεροχή των έξυπνων αμυντικών που μπορούν να παίξουν εκπληκτική άμυνα χωρίς να κάνουν συνέχεια foul (π.χ. Tim Duncan, Chuck Hayes).

Εσείς τι γνώμη έχετε; Θα βλέπατε με θετικό μάτι μία πιθανή κατάργηση των foul-outs; Γράψτε την άποψή σας στα comments, καθώς το θέμα σηκώνει debating.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Players We Like: Will "The Thrill" Bynum




'Οταν βλέπουμε έναν αγώνα μπάσκετ, τις περισσότερες φορές καταλαβαίνουμε εύκολα ποιος είναι το αστέρι της ομάδας, ο καλύτερος παίκτης, αυτός που θα πάρει τις περισσότερες προσπάθειες. Συνηθίζουμε, μάλιστα, να επικεντρωνόμαστε σε αυτόν (ή αυτούς αν είναι πολλοί) και ξεχνάμε λίγο τους υπόλοιπους. Αν παρακολουθήσουμε, ωστόσο, πιο συγκεντρωμένα το παιχνίδι ή ακόμα καλύτερα μια σειρά αγώνων αυτής της ομάδας, τότε είναι πολύ πιθανό να παρατηρήσουμε και άλλους παίκτες, μικρότερης προβολής που όμως παίζουν και αυτοί το ρόλο τους (άλλοτε μεγαλύτερο, άλλοτε μικρότερο) στην εικόνα (τη θετική φυσικά) του συνόλου στο οποίο βρίσκονται. Κάνουμε αυτήν τη στήλη, λοιπόν, για να αφιερώσουμε μερικές γραμμές σε παίκτες που δε βρίσκονται τόσο στο φως της δημοσιότητας, αλλά τους οποίους εκτιμούμε για αυτά που βγάζουν στο παρκέ. Μην περιμένετε να δείτε LeBron James, Paul Pierce, Ron Artest και άλλους γνωστούς εδώ, γιατί πολύ απλά αυτούς τους ξέρουμε όλοι και δε θα είχε νόημα να επαναλαμβάναμε τα αυτονόητα.

Τον τελευταίο χρόνο, κάνοντας το γνωστό, καθημερινό, μεταμεσονύκτιο zapping στους αγώνες του ΝΒΑ, έχω πέσει αρκετές φορές πάνω στους Detroit Pistons. Οι τελευταίοι είχαν πέρυσι αρκετούς αξιόλογους παίκτες, όπως ο Rasheed Wallace και o Allen Iverson, τους οποίους φέτος αντικατέστησαν με 2 εξίσου καλούς, τον Charlie Villanueva και τον Ben Gordon. Στο ρόστερ της ομάδας βρίσκονται και οι "κλασικοί" Rip Hamilton και Tayshaun Prince, οι οποίοι συνεπικουρούνται από τον ταλαντούχο Rodney Stuckey στην προσπάθεια των Pistons για να επιστρέψουν στην κορυφή. Με την αποχώρηση του Chauncey Billups, όμως, και αφού ο Allen Iverson δεν είχε τη διάθεση να βοηθήσει και έφυγε το καλοκαίρι, η ομάδα χρειάστηκε βοήθεια στις θέσεις των guards. Τότε ήταν που βγήκε στο προσκήνιο ο Will Bynum και με εξαιρετικές εμφανίσεις στα περσινά playoffs και στα 10 πρώτα παιχνίδια φέτος, κέρδισε τη συμπάθειά μου.

Ο Bynum (4/1/1983) έπαιξε στα κολλεγιακά του χρόνια στο Georgia Tech και το 2004 βοήθησε την ομάδα του να φτάσει ως τον τελικό του NCAA (σκοράροντας το buzzer beater στον ημιτελικό), όπου ηττήθηκε από το Connecticut. Δεν έγινε drafted από κάποια ομάδα αλλά υπέγραψε συμβόλαιο με τους Boston Celtics το 2005. Έγινε γρήγορα waived και δεν έπαιξε σε κανένα παιχνίδι. Μοιραία πήγε στο NBDL και αγωνίστηκε στους Roanoke Dazzle, κερδίζοντας μάλιστα το βραβείου του Rookie of the Year το 2005-2006. Μετά από ένα σύντομο και όχι και τόσο πετυχημένο πέρασμα από τους Golden State Warriors, ήρθε στην Ευρώπη και φόρεσε για 2 χρόνια τη φανέλα της Maccabi Tel Aviv, με την οποία είχε αρκετά καλή παρουσία. Στο Ισραήλ, πάντως, έμπλεξε και σε ένα σοβαρό σκάνδαλο όταν βρέθηκε στο επίκεντρο ενός καυγά σε νυχτερινό κέντρο κατά τη διάρκεια του οποίου μαχαιρώθηκε ο αδερφός του και ενώ ο ίδιος προσπαθούσε να ξεφύγει, χτύπησε έναν άνδρα με το αυτοκίνητο του, ο οποίος πάντως αποδείχτηκε ότι σκόπευε να του επιτεθεί. Ο Bynum αθωώθηκε και μετά από λίγο καιρό επαναπατρίστηκε για λογαριασμό των Detroit Pistons.

Eκεί, χάρη στα προβλήματα που αναφέραμε παραπάνω, βρήκε χρόνο συμμετοχής κυρίως προς το τέλος της regular season και στα playoffs και έδειξε πολύ θετικά στοιχεία, ακόμα και αν οι Pistons έχασαν 4-0 από τους Cleveland Cavaliers. Φέτος, η σεζόν ξεκίνησε αρκετά καλά για τον ίδιο αφού γρήγορα τραυματίστηκε ο Rip Hamilton και έτσι ο Will "The Thrill" είχε αρκετές ευκαιρίες για να δείξει τι αξίζει. Στα 10 πρώτα ματς, έχει 14 ppg ενώ μοιράζει 4.2 assists ανά παιχνίδι σε 27 αγωνιστικά λεπτά. Αρκετά όμως με τα στατιστικά.

Γιατί μου αρέσει ο Will Bynum? Παρ'ότι είναι μόλις 1.83m δε φοβάται να πάει στο καλάθι, να επιδιώξει τη σωματική επαφή απέναντι σε πολύ ψηλότερους και δυνατότερους αντιπάλους. Είναι γρήγορος, με εντυπωσιακό χειρισμό της μπάλας και βγάζει πολλή ενέργεια όταν μπαίνει στο παρκέ. Δεν έχει το τρίποντο στο "οπλοστάσιό" του και για αυτόν το λόγο δε σουτάρει πίσω από τα 7.25, διαθέτει ωστόσο ένα πολύ καλό mid-range shot, το οποίο απεικονίζεται και στο ποσοστό του εντός παιδιάς, που ανέρχεται σε 47.6%. Είναι σουτέρ που αν ζεσταθεί, δύσκολα σταματιέται, γεγονός που απέδειξε εκτός των άλλων και σε ένα ματς με τους Charlotte Bobcats πέρυσι, όταν και σκόραρε 26 πόντους σε μια περίοδο κάνοντας ρεκόρ για μια ιστορική ομάδα όπως οι Detroit Pistons. Έχει βέβαια δυσκολίες στην άμυνα, κυρίως λόγω ύψους, τις οποίες προσπαθεί να καλύψει με τα γρήγορα πόδια του και το πάθος που τον διακρίνει. Δεν είναι εγωιστής και φαίνεται να αναγνωρίζει το ρόλο του στην ομάδα, γεγονός που τον κάνει αρκετά συμπαθή στις τάξεις των οπαδών των Pistons, ειδικά μετά τους περσινούς βεντετισμούς του maitre του είδους Allen Iverson. Όποτε μπαίνει, βοηθάει τόσο οργανωτικά (τον όχι και τόσο έμπειρο στα οργανωτικά καθήκοντα Stuckey) όσο και εκτελεστικά αν του δοθεί η ευκαιρία. Τέλος, τρέχει με την πρώτη ευκαιρία στον αιφνιδιασμό και μπορεί να προσφέρει αρκετά θεαματικές φάσεις. Για του λόγου το αληθές, δείτε τα videos που ακολουθούν και αν τύχει να παρακολουθήσετε κάποιο ματς των Detroit Pistons ρίξτε του μια ματιά.