Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Quiz #1

Σας δίνουμε σήμερα την ευκαιρία να εξασκήσετε τις γνώσεις και τη μνήμη σας, προσφέροντάς σας ένα μικρό μπασκετικό φωτογραφικό quiz!

Από κάτω, λοιπόν, απεικονίζονται δύο παίκτες εκ των οποίων ο ένας αγωνίστηκε σε μεγάλη ελληνική ομάδα, ενώ ο άλλος έφτασε πολύ κοντά στο να αγωνιστεί σε μεγάλη ελληνική ομάδα.


Οποιος καταφέρει να βρει τα ονοματεπώνυμα και των δύο εικονιζόμενων παικτών και τα αναφέρει κάνοντας comment σε αυτό το post, κερδίζει δύο εκπληκτικά wallpapers του Michael Jordan!

P.S.: Για να μετρήσει η απάντησή σας θα πρέπει προφανώς να κάνετε comment όντας logged in στο account σας σε κάποια από τις υπηρεσίες που δίνονται ως επιλογές (π.χ. Google account).

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Η φευγαλέα λιακάδα ενός όχι και τόσο καθαρού μυαλού



Τις τελευταίες μέρες όλος ο κόσμος του NBA μιλάει σαστισμένος για την υπόθεση του Michael Beasley. Για όσους δεν έχουν πληροφορηθεί ακόμα τι έχει συμβεί, τα πράγματα έχουν ως εξής:

Ο Beasley, το νο. 2 pick των Miami Heat στο περσινό draft, ανέβασε στο λογαριασμό του στο Twitter μία άκρως αμφιλεγόμενη φωτογραφία, η οποία προοριζόταν να δείξει στον κόσμο το νέο του tattoo (το οποίο είναι ένα από τα χειρότερα που έχει δει η ανθρωπότητα παρεμπιπτόντως). Στη φωτογραφία, όμως, εντοπίζεται στο φόντο και ένα σακουλάκι, το περιεχόμενο του οποίου, παρότι μη επιβεβαιωμένο, κινεί τις υποψίες όλων για μαριχουάνα.

Αμέσως ξεκίνησε ένας κυκεώνας υποθέσεων και κατηγοριών, με πολλούς να λοιδωρούν την φαινομενικά ανεύθυνη στάση του Beasley, που καλούμενος να ωριμάσει όντας πια επαγγελματίας αθλητής δείχνει ότι δεν έχει φτάσει σε αυτό το σημείο ακόμα, υποπίπτοντας σε ανεπίτρεπτα "fouls" δεδομένου του ρόλου του να προσωποποιεί τις ελπίδες μίας ομάδας και μίας ολόκληρης πόλης. Κάποιο άλλοι, πιο ψύχραιμοι και φιλελεύθεροι, έσπευσαν να δηλώσουν τον υφέρποντα ρατσισμό που κρύβει το βιαστικό συμπέρασμα ότι στη φωτογραφία απεικονίζεται όντως μαριχουάνα, λέγοντας ότι στην περίπτωση που ο παίκτης ήταν λευκός οι αντιδράσεις θα ήταν αρκετά πιο ήπιες.

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να επισημάνουμε ότι γενικά ο Beasley ως χαρακτήρας εμφάνιζε πάντα αρκετά αμφιλεγόμενα στοιχεία, είτε μέσω της προηγούμενης περιπέτειάς του περί μαριχουάνας από τις πρώτες κιόλας μέρες του στο NBA, είτε μέσω της γενικότερα ασόβαρης και υπερβολικά χαλαρής προσωπικότητάς του. Οι επιδόσεις στη rookie season του έφεραν στο φως ακόμη περισσότερο τα στοιχεία αυτά, καθώς παρά τα ικανοποιητικά "καθαρά" στατιστικά του, σε κανένα σημείο της χρονιάς δεν έδειξε να μοιάζει σίγουρος για τον εαυτό του και να μπαίνει στο κλίμα της φιλοσοφίας του head coach Erik Spoelstra.

Ενώ, λοιπόν, οι περισσότεροι απλοί NBA fans αντιμετώπιζαν τη φωτογραφία ως ένα ακόμα αστείο περιστατικό σχετικά με το Beasley, ο τελευταίος φαινόταν να έχει πάρει την κριτική από τα media για το νέο του ατόπημα (πάρα) πολύ σοβαρά, αν πιστέψουμε τα μετέπειτα posts του στο Twitter που δήλωναν "νιώθω ότι όλος ο κόσμος είναι εναντίον μου" και "νιώθω ότι δεν αξίζει να ζω πια", μηνύματα που είναι αρκετά για να θορυβήσουν τον οποιονδήποτε. Η πραγματική βόμβα, όμως, έσκασε λίγες ώρες μετά, όταν ανακοινώθηκε ότι ο Beasley είχε εισαχθεί σε κέντρο αποκατάστασης για την αντιμετώπιση των φημολογούμενων προβλημάτων του όσον αφορά την ψυχική του κατάσταση και τον εθισμό του σε (άγνωστες) ουσίες. Βλέποντας την είδηση παρατηρούμε ότι ενώ οποιαδήποτε υπόθεση για το θεωρητικό του εθισμό δεν μπορεί να αποδειχθεί, το γεγονός ότι ο Beasley υπέφερε από άγχος κατά τη rookie χρονιά του είναι αναντίρρητο, καθώς από τη μία είχε αρκετές δυσκολίες στο να ανταπεξέλθει στο σκληρό μαραθώνιο των 82+ παιχνιδιών και από την άλλη η γέννηση του πρώτου παιδιού του τον φόρτωσε απότομα με ευθύνες τις οποίες δεν ήταν κατά τα φαινόμενα έτοιμος να αναλάβει.

Παρότι αργότερα αποκαλύφθηκε ότι η διαμονή του στο κέντρο αποκατάστασης ήταν προαποφασισμένη από καιρό (και συνδεόταν με το περιστατικό των πρώτων ημερών του στο NBA που αναφέρθηκε πριν), ο ντόρος που δημιουργήθηκε γύρω από αυτή την απόλυτα ανθρώπινη ιστορία δείχνει ότι ο πολύς κόσμος, παρασυρμένος από τα αιμοβόρα media (που λατρεύουν να μεγαλοποιούν το παραμικρό και να εισάγουν αστάθμητους παράγοντες όπως ο ρατσισμός στα πάντα), πολλές φορές αδυνατεί να καταλάβει το ψυχολογικό φορτίο των προσδοκιών που καλούνται συχνά να σηκώσουν οι νεαροί αθλητές και το πόσο αυτό μπορεί να τους λυγίσει και να τους παρασύρει σε αρνητικές συμπεριφορές. Ιδίως δε όταν ο αθλητής είναι γνωστό από πριν ότι λόγω χαρακτήρα ενδέχεται να αντιμετωπίσει μεγαλύτερα από το σύνηθες προβλήματα όταν αποκτήσει φήμη και χρήματα, το καλύτερο θα ήταν να προστατευθεί αυτός από όλους τους άμεσα εμπλεκόμενους και ενδιαφερόμενους (ομάδα, λίγκα, οικογένεια, προσωπικό κύκλο), ώστε η μετάβαση να γίνει όσο το δυνατόν ομαλότερα και χωρίς απρόοπτα.

Το πιθανότερο είναι η προσωρινή αυτή αναποδιά να μην επηρεάσει τις δυνατότητες του Beasley για μία λαμπρή καριέρα στο NBA (το αντίθετο, θα τις βοηθήσει). Παρόλα αυτά, και επειδή τα παραδείγματα παικτών που για παρόμοιους λόγους έχουν αποτύχει να ανταποκριθούν στο ταλέντο τους είναι πολλά (Roy Tarpley, Len Bias, Σοφοκλής Σχορτσιανίτης κ.ά.), το περιστατικό αυτό μας διδάσκει ότι κάθε ομάδα, επαγγελματική και μη, θα πρέπει να δίνει μεγάλη βαρύτητα στη διαχείριση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς των "έυθραυστων" παικτών της, αν δε θέλει να γίνουν αυτοί το ίδιο "εκρηκτικοί" εκτός παρκέ, όσο πάνω σε αυτό.

O καλός, ο κακός και ο τεμπέλης



Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν σίγουρα μπασκετικά γεμάτο. Κατά τη διάρκειά του είχαμε εξελίξεις σε πολλά μέτωπα, πολλές αλλαγές στην Εθνική, αρκετές μεταγραφές στην Α1, ηχηρές μετακινήσεις στην Ευρώπη και το ΝΒΑ. Νομίζω, πάντως, ότι μια από τις μεγαλύτερες ειδήσεις για το ελληνικό μπάσκετ, ήταν η μεταβολή του καθεστώτος των ξένων παιχτών στην Ελλάδα. Αυτή προξένησε ποικίλες αντιδράσεις ενώ σίγουρα θα έχει και άλλες συνέπειες στην μπασκετική χρονιά που ξεκινάει σιγά σιγά. Με αφορμή διάφορους σχολιασμούς που έχω ακούσει και διαβάσει κατά καιρούς, καθώς και με την εικόνα που σχηματίζουν οι ελληνικές ομάδες όσο περνάει ο καιρός και ξεκαθαρίζει το ρόστερ τους, θεωρώ ότι είναι σωστό να σχολιάσουμε και από εδώ, μαζί, την εν λόγω μεταρρύθμιση.

Όπως θα γνωρίζουν οι περισσότεροι από εσάς, μέχρι πέρυσι στην Α1 επιτρεπόταν η χρήση μόνο δύο μη Ευρωπαίων. Φέτος, ωστόσο, ύστερα από πρωτοβουλία του Ολυμπιακού, που υποστηρίχθηκε βέβαια και από τις περισσότερες ομάδες, αυτό άλλαξε και στο Ελληνικό πρωτάθλημα θα μπορούν να αγωνίζονται με τα χρώματα μιας ομάδας μέχρι και 3 μη Ευρωπαίοι. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κάθε ομάδα της Α1 μπορεί να φτιάχνει, για πρώτη φορά, τα αγωνιστικά της πλάνα με 3 Αμερικανούς. Ο αριθμός των ξένων φυσικά δεν άλλαξε, παραμένουν δηλαδή 6 maximum για κάθε σωματείο. Ούτε είναι υποχρεωτικό μια ομάδα να έχει στη δυναμή της 3 μη Ευρωπαίους (παρά τα όσα μπορεί να ακούσατε). Για παράδειγμα, ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός θα έχει 2.

Μετά την αποδοχή αυτής της πρότασης, υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις, άλλες θετικές και άλλες καταδικαστικές. Πάμε να δούμε πρώτα ποιον ευνοεί αυτή η αλλαγή και εν συνεχεία ποιοι αντέδρασαν σε αυτή. Πολλοί θα περίμεναν ότι ως πρωτεργάτης αυτής της πρότασης, ο Ολυμπιακός θα ήταν αυτός που θα ενισχυόταν περισσότερο από όλους. Ο σχεδιασμός στους ερυθρόλευκους έλεγε ότι θα μείνει ο Childress, θα έρθει ένας shooting guard (ο Wafer) και θα αποκτηθεί και ένας βασικός play-maker (McIntyre, Nate Robinson). Κάπου στην πορεία, όμως, αυτά άλλαξαν και καταλήξαμε στην παραμονή του Teodosic και στην απόκτηση Αμερικανού μόνο για την Euroleague αρχικά (Patrick Beverley). Άρα, καταλήγουμε στο ότι ο Ολυμπιακός τελικά δε χρειαζόταν και τόσο, προς το παρόν, το 3-3 αφού έμεινε με 2 Αμερικανούς στην Α1.

Αυτές που θα ευνοηθούν κατά πολύ, όμως, από αυτό το μέτρο είναι οι μικρομεσαίες ομάδες του πρωταθλήματος. Γιατί? Τα τελευταία χρόνια η Α1 είχε γίνει το αποκούμπι κάθε τελευταίου, ατάλαντου κοινοτικού. Τα παραδείγματα αργών, άτεχνων, μη θεαματικών παιχτών πραγματικά είναι άπειρα. Είχαμε φτάσει μέχρι και στο σημείο να είναι βασικός center του Ολυμπιακού ένας περίεργος, τροφαντός Ούγγρος (!!!) αγαθός γίγαντας ονόματι Robert Goulias και το τραγικό είναι ότι υπήρχαν ακόμα χειρότεροι. Μάλιστα, οι ομάδες μας ήταν κατά κάποιο τρόπο αναγκασμένες να προβούν σε τέτοιες κινήσεις, καθώς οι ποιοτικοί Έλληνες αγωνίζονται κατά κύριο λόγο σε Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, Άρη και οι ποιοτικοί Ευρωπαίοι ήταν πολύ ακριβοί για τα οικονομικά μας δεδομένα. Έτσι, τώρα, με τα ίδια λεφτά (ίσως και λίγο παραπάνω) μια ομάδα μπορεί να βρει έναν αξιόπιστο Αμερικανό για να καλύψει τις ανάγκες της και δεν μπορώ παρά να ελπίζω ότι με αυτό το μέτρο, αυτά τα τερατόμορφα μπασκετικά όντα θα πάψουν να βρίσκουν στέγη στην Α1.

Συν τοις άλλοις, με τους 3 Αμερικανούς θα ανέβει κατά πολύ το επίπεδο του πρωταθλήματός μας. Νομίζω ότι είναι αδιαμφισβήτητο, ότι ακόμα και ένας παγκίτης ΝΒΑer είναι αρκετά καλύτερος από έναν βασικό στο Ρουμάνικο ή το Φινλανδικό (εντελώς τυχαίες επιλογές) πρωτάθλημα. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα του Άρη και του Κολοσσού, οι οποίοι έχουν κάνει πραγματικά εξαιρετικές επιλογές από την αμερικανική αγορά και θα παρουσιαστούν πολύ πιο δυνατοί (και θεαματικοί) του χρόνου. Έτσι, είναι πιθανό να κλείσει αυτή η τεράστια ψαλίδα που παρατηρείται κάθε χρόνο στην Α1 μεταξύ των 2 πρώτων ομάδων, αυτών που διεκδικούν την 3η θέση και των υπολοίπων. Θεωρώ δεδομένο, λοιπόν, ότι παίχτες όπως ο Ira Newble (συμπαίκτης επί σειρά ετών του LeBron James και του Kobe Bryant), o killer Jeremy Richardson, o Robert Dozier (πρώην συμπαίκτης του νέου αστέρα του ΝΒΑ Derrick Rose στους φιναλίστ του περσινού τελικού του κολλεγιακού πρωταθλήματος) και ο Brent Petway (ένας από τους πιο θεαματικούς dunkers) θα ομορφύνουν και θα βελτιώσουν το βαρετό και αργό πρωτάθλημά μας. Ίσως έτσι να έχουμε και μερικές από τις εκπλήξεις που τόσο λείπουν από αυτό και έχουν ως συνέπεια ο 1ος του πρωταθλήματος να τελειώνει με ρεκόρ 25-1 (και η ήττα από το 2ο), γεγονός που θα προσδώσει σίγουρα περισσότερο ενδιαφέρον στην κανονική διάρκεια.

Παρ'όλα αυτά τα καλά που αναμένονται να φέρουν μαζί τους αυτοί οι Αμερικανοί (αλλά και άλλοι), υπάρχουν και μερικοί που αντέδρασαν αρνητικά στο άκουσμα αυτής της είδησης. Πριν απ'όλους, οι γνωστοί αντί-αμερικανοί, χωρίς μπασκετικό λόγο και αιτία (γιατί σίγουρα δεν είναι τέτοιος π.χ. ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ), έσπευσαν να καταδικάσουν την απόφαση του ΕΣΑΚΕ και της ΕΟΚ, φοβούμενοι ότι θα διαβληθεί κατά αυτόν τον τρόπο το πανέμορφο και συναρπαστικό πρωτάθλημά μας, "το οποίο από πολλούς χαρακτηρίζεται ως το καλύτερο στην Ευρώπη" (όπως συνηθίζουν να λένε οι αντικειμενικοί εθνικοί ρεπόρτερ της ΕΡΤ μαζί με άλλα διθυραμβικά σχόλια για κάθετι ελληνικό ή αγωνιζόμενο εντός των ελληνικών συνόρων). Σίγουρα, θα λείψει σε όλους μας η έλλειψη ταχύτητας και δύναμης των "κακών" ποιοτικά κοινοτικών. Σίγουρα οι υπερβολικά μονοδιάστατοι παίχτες είναι ο λόγος για τον οποίο το ελληνικό πρωτάθλημα έχει τα πιο γεμάτα γήπεδα στην Ευρώπη, μόλις μετά τη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας. Σίγουρα, η τεχνική, η άμυνα και τα περίπλοκα συστήματα (τα οποία οι προαναφερθέντες ρεπόρτερ δε θεωρούν χρήσιμο να αναφέρουν για να μη μας...μπερδέψουν) δεν μπορούν να αφομοιωθούν από τους Αμερικανούς, "οι οποίοι αφού έκαναν ένα πρωτάθλημα-τηλεοπτικό show, έχουν ξεχάσει τα βασικά. Την ντρίμπλα, την πάσα, το σουτ, την ομαδική άμυνα, το διάβασμα του αντιπάλου (γιατί δεν έχουν ειδικούς scouters, ειδικούς προσωπικούς προπονητές στους superstars για το πώς θα αντιμετωπίζουν την κάθε κίνηση της αντίπαλης άμυνας, ειδικά στατιστικά τα οποία χρυσοπληρώνουν) και πλέον, έχουν κυρίως αθλητικές ικανότητες." (όπως για καλό όλων μας, μάς πληροφόρησε ο έγκριτος δημοσιογράφος της ΕΡΤ, Δημήτρης Χατζηγεωργίου κατά την περιγραφή του τουρνουά "Ακρόπολις", γνωστός για το ότι παρακολουθεί ΝΒΑ χρόνια και σε καθημερινή βάση, όταν βρίσκει χρόνο από το ποδόσφαιρο, το τέννις, το στίβο, το κρίκετ και ότιδήποτε άλλο μπορεί να περιγράφει).

Όλα αυτά, ωστόσο, τα έχουμε συνηθίσει εδώ και πολύ καιρό από τους "ειδικούς" του μπάσκετ στην Ελλάδα, οι οποίοι πανηγύριζαν πέρυσι σαν τρελοί τα καλάθια των Ισπανών στον τελικό των Ολυμπιακών κόντρα στην Αμερική, μάλλον γιατί οι Ισπανοί είναι τόσο καλοί και φιλικοί μαζί μας όπου μας πετυχαίνουν και κυρίως τηρούν το fair-play φλοπάροντας, σπρώχνοντας τους παίχτες μας εκτός φάσης και διαμαρτυρόμενοι συνεχώς στους διαιτητές καθώς μας φιλοδωρούν με 15-20 πόντους. Αυτό που με ανησύχησε, πάντως, περισσότερο από τις προηγούμενες αναμενόμενες αερολογίες, ήταν οι αντιδράσεις πολλών Ελλήνων παιχτών. Χαρακτηριστική ήταν η ανακοίνωση του ΠΣΑΚ, ο οποίος αρχικά δεν αποδέχθηκε την απόφαση του ΕΣΑΚΕ γιατί αυτή "θα έχει ως συνέπεια τη μείωση του χρόνου συμμετοχής των Ελλήνων αθλητών". Ακόμα, πιο ανησυχητική, ωστόσο, βρήκα την αντίδραση των νέων αστέρων του Ελληνικού μπάσκετ οι οποίοι με λίγα λόγια θεωρούν ότι θίγονται από τη συγκεκριμένη απόφαση αφού δε θα τους επιτρέπει να έχουν χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους.

Νομίζω, ότι διαβάζοντας τις δηλώσεις των νέων πρωταγωνιστών, εύλογα μου προκαλείται μια απορία. ΓΙΑΤΙ? Γιατί πρέπει να θεωρούμε ως δεδομένο ότι ο "κακός" Αμερικανός θα έρθει να κλέψει τη θέση του καλού και τίμιου Έλληνα? Γιατί να παίζει αντί για τον Κώστα Σλούκα, ο μόλις 2 χρόνια μεγαλύτερος του Patrick Beverley? Γιατί ο Παναθηναϊκός, που σαρώνει σε Ελλάδα και Ευρώπη, έχει ως συμπληρωματικό παίχτη τον Drew Nicholas και ως βασικό κινητήριο μοχλό του το Δημήτρη Διαμαντίδη? Γιατί ενοχλεί τόσο πολύ αυτά τα νέα παιδιά (αλλά και τα μεγαλύτερα) η αντικατάσταση ενός κοινοτικού μπασκετμπολίστα από έναν Αμερικανό? Γιατί ΤΟΣΟΙ πολλοί Έλληνες παίχτες δεν επιθυμούν το συναγωνισμό με έναν Αμερικανό? Εντάξει, τελικά, ήταν παραπάνω από μία οι απορίες μου. Είχαν όμως όλες έναν κοινό παρονομαστή. Το γιατί. Σε αυτό το γιατί θα προσπαθήσω (και ελπίζω να με βοηθήσετε και να με διορθώσετε αν κάνω λάθος) να βρω μια απάντηση.

Νομίζω ότι είναι δεδομένο ότι μια ομάδα παλεύει πάντα για τη νίκη. Αυτό το δεδομένο, ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο όταν η εν λόγω ομάδα κάνει επαγγελματικό πρωταθλητισμό. Για να νικήσει μια ομάδα χρειάζεται στις περισσότερες των περιπτώσεων τους καλύτερους δυνατούς παίχτες. Άρα αν ένας Αμερικανός είναι καλύτερος από τον αντίστοιχο Έλληνα δε θα πρέπει να είναι αυτός που θα αγωνίζεται? Σαφώς δεν είμαι κοντόφθαλμος, σαφώς και αναγνωρίζω ότι πρωταθλητής δε γίνεσαι εν μία νυκτί και ότι χρειάζεσαι εμπειρίες για να αναδειχθείς. Πού διαφωνώ με τους Έλληνες διεθνείς? Ότι αυτές τις εμπειρίες, αυτές τις ευκαιρίες, τις κερδίζεις, δε στις χαρίζουνε. Όπως δε σου χαρίζουνε ένα παγκόσμιο μετάλλιο. Λυπάμαι, όμως στον επαγγελματικό πρωταθλητισμό τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα και δύσκολα από μια εφηβική διοργάνωση. Οι Αμερικανοί, όπου παίζουν, παίζουν για έναν πολύ απλό λόγο. Είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους παίχτες της ομάδας. Για αυτόν και για κανέναν άλλον. Δείτε τον Obradovic, τον καλύτερο προπονητή της Ευρώπης αυτή τη στιγμή. Αδίκησε ποτέ κάποιον Έλληνα, απλά και μόνο επειδή ήταν στην ίδια θέση με τον Batiste ή το Nicholas? Όχι, και δεν είναι ο μόνος. Είπα παραπάνω ότι ανησυχώ διαβάζοντας αυτές τις δηλώσεις. Ανησυχώ, γιατί ένας 25χρονος Αμερικανός, "απόβλητο" του ΝΒΑ έρχεται και πέρνει με ευκολία τη θέση ενός 30χρονου Έλληνα. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο παράδειγμα στο μυαλό μου, όμως είμαι σίγουρος ότι αν έψαχνα λίγο θα έβρισκα 10άδες. Και η αντίδραση μας ποια είναι? Γκρινιάζουμε που ήρθε. Δεν αναρωτιόμαστε γιατί παίζει αυτός και όχι ο Έλληνας. Δε φωνάζουμε που ο τελευταίος βολεύεται στο παχυλό (ανάλογα με την ομάδα) συμβόλαιο του και δε δουλεύει, παρά μόνο κατηγορούμε τον "κακό" Αμερικανό αλλά πλέον και την ομοσπονδία που του επιτρέπει να συμμετέχει!

Δουλειά. Μαγική λέξη σε αυτό το ζήτημα. Τι διαφοροποιεί ένα νέο Έλληνα μπασκετμπολίστα από έναν Αμερικανό? Η απάντηση είναι η εξής, στις περισσότερες των περιπτώσεων, η ΔΟΥΛΕΙΑ. Τα παραδείγματα είναι απλά. Δείτε το LeBron James όταν μπήκε στο ΝΒΑ 6 χρόνια πριν. Οι κινήσεις του ήταν περιορισμένες, η άμυνα του ούτε καν κοντά στα τωρινά επίπεδα. Σήμερα? Διαθέτει drives που σκοτώνουν οποιαδήποτε άμυνα, σκοράρει άνετα πίσω από τα 7,25 και με mid-range shots, παίζει ακόμα και στο low-post αν χρειαστεί, ενώ η άμυνα του είναι καλύτερη από ποτέ. Πάρτε στον αντίποδα, 2 μεγάλα ταλέντα του Ελληνικού μπάσκετ, τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο και το Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Ο πρώτος, εδώ και 3-4 χρόνια ίδιος και απαράλλαχτος, χωρίς ίχνος βελτίωσης σωματικής ή μπασκετικής κάνει ακόμα τουλάχιστον μια φορά βήματα ανά ματς όταν ξεκινάει διείσδυση. Ο δεύτερος? Αν μείνει 15 λεπτά στο παρκέ και κάτω από τα 150 κιλά, όλοι σπεύδουν να τον βγάλουν έναν από τους καλύτερους ψηλούς στην Ευρώπη και να τον χτυπήσουν φιλικά στην πλάτη. Προφανώς και σύγκριση μεταξύ των 3 περιπτώσεων δεν υπάρχει και σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ ότι αν δούλευαν οι 2 Έλληνες θα έφταναν στο επίπεδο του LeBron James. Θα ήταν όμως, πολύ πολύ πολύ καλύτεροι από τώρα και δε θα είχαν να ζηλέψουν τίποτα από το Rudy Fernandez και τον Jose Calderon για παράδειγμα. Αντί αυτού, ωστόσο, τι κάνουν? Έχουν βολευτεί στα μεγάλα συμβόλαια που τους προσέφερε ο Ολυμπιακός και παραμένουν αιώνια ταλέντα. Θα μου πείτε ότι ο LeBron στις "αφιλόξενες" ΗΠΑ έχει τους καλύτερους προπονητές και την κατάλληλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα για να πετύχει και θα έχετε δίκιο. Θα σας απαντήσω, ωστόσο, ότι ο Toni Kukoc έφυγε από το φτωχικό Σπλιτ και κατάφερε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους όλων των εποχών. Πώς? ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ.

Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που ο Δημήτρης Διαμαντίδης έγινε τόσο μεγάλος παίχτης και οδηγεί Παναθηναϊκό και Εθνική από τη μια διάκριση στην άλλη. Αυτός είναι ο λόγος, που ο Θοδωρής Παπαλουκάς ήταν επί σειρά ετών ο πιο ακριβοπληρωμένος Ευρωπαίος στη Euroleague και ηγέτης της φοβερής CSKA (αν και αυτός θα μπορούσε να έχει βελτιώσει πολύ το περιφερειακό του σουτ). Δεν είδα καμία ομάδα να ψάχνει αντικαταστάτες τους στην Αμερική. Ίσα ίσα όταν έλειπαν αυτοί, οι 2 ομάδες ήταν μισές. Στην Ελλάδα, όμως, δυστυχώς αυτοί δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση. Οι περισσότεροι παίχτες διατηρούν κάποια καλά στοιχεία στο παιχνίδι τους, προσθέτουν μερικές εμπειρίες, άμα είναι τυχεροί και βρεθούν και σε κάποιο καλό σύνολο θα κατακτήσουν και κάποιο τίτλο. Έτσι όμως δε γίνεσαι σπουδαίος αθλητής. Στο μπάσκετ (αλλά και στα άλλα αθλήματα), καταξιώνεσαι μόνο μέσα από δουλειά, μέσα από ψυχική, σωματική και αθλητική ενδυνάμωση, μέσα από συνεχή βελτίωση, μέσα από την προσθήκη νέων ικανοτήτων στο παρκέ. Έτσι μόνο προκαλείς την τύχη σου και μόνο τότε έχεις το δικαίωμα να απαιτείς ευκαιρίες.

Μόνο προβληματισμό (ίσως και θλίψη), λοιπόν, μπορούν να μου προκαλέσουν οι προαναφερθείσες δηλώσεις των νέων παιδιών της Εθνικής Eφήβων καθώς και ο αντίστοιχος εναγκαλισμός τους (των δηλώσεων) από τους αθλητές του ΠΣΑΚ. Είναι πραγματικά τραγικό να βλέπεις αυτά τα παιδιά, να τυφλώνονται από τη λάμψη ενός εφηβικού μεταλλίου και να κωφεύουν από τους εκκωφαντικούς πανηγυρισμούς και επαίνους των προγονόπληκτων και υπερβολικών εκπροσώπων του τύπου και της ομοσπονδίας και ως άμεσο επακόλουθο να γκρινιάζουν απο τα 18-19 τους γιατί κάποιος τους κλέβει τις ευκαιρίες. Πρώτο τους μέλημα θα έπρεπε να είναι να κάτσουν να περάσουν αμέτρητες ώρες στο προπονητήριο και το γυμναστήριο και να φτάσουν το επίπεδο του Αμερικανού, ο οποίος τους "απειλεί", αν όχι να τον ξεπεράσουν (κάπως έτσι δεν έγινε και ένας από τους καλύτερους σουτέρ του ΝΒΑ ο Peja Stojakovic, ο οποίος είχε τα κλειδιά του γυμναστηρίου του ΠΑΟΚ και πήγαινε και έκανε άπειρα σουτ καθημερινά από το πρωί ως το βράδυ?). Μόνο τότε θα μπορούν να λένε ότι αξίζουν μια θέση στην ομάδα και όχι όταν αυτή τους παραχωρείται χαριστικά γιατί δεν υπάρχει άλλος να αγωνιστεί εκεί ή γιατί αγωνίζεται ένας περίεργος Σέρβος της σειράς, ο οποίος ούτως ή άλλως θα κάλυπτε τη θέση αν δεν ήταν ο Αμερικανός. Η παρουσία Αμερικανών σε μια ομάδα λοιπόν, σίγουρα τη βοηθάει αγωνιστικά αν αυτοί είναι καλύτεροι από τις υπόλοιπες επιλογές (γιατί Αμερικανός και καλός παίχτης μπάσκετ δεν είναι φυσικά συνώνυμα, απλά πολλές φορές "τυχαίνει" να συμπίπτουν), αλλά μπορεί να βοηθήσει και αυτά τα νέα παιδιά μαθαίνοντας τους την αξία του συναγωνισμού καθώς και πιο πρακτικά μπασκετικά ζητήματα από μια χώρα ανώτερης μπασκετικής κουλτούρας.

Όσο για τους μεγαλύτερους αθλητές του ΠΣΑΚ, κατανοώ την αγωνία τους καθώς αυτοί πρέπει να ζήσουν από το μπάσκετ, όμως όπως αν στη δουλειά σου δεν είσαι αρκετά καλός, θα τη χάσεις από έναν καλύτερο, έτσι και στο μπάσκετ αν δεν είσαι αρκετά ικανός θα τη χάσεις από έναν ικανότερο. Το αν αυτός είναι Αμερικανός, Γάλλος, Κινέζος ή Έλληνας είναι δευτερευούσης σημασίας. Καλύτερα, λοιπόν, να κοιτάμε πρώτα τις προσωπικές μας αδυναμίες πριν πάμε να κρίνουμε άλλους. Αν μάλιστα, ο ΠΣΑΚ ανησυχεί για το μέλλον του Ελληνικού μπάσκετ θα μπορεί να πιέσει την ομοσπονδία έτσι ώστε οι ομάδες να έχουν π.χ. σε ορισμένα ματς του πρωταθλήματος συγκεκριμένο αριθμό Ελλήνων κάτω των 21 και όχι να απαιτεί την υποβάθμιση ενός ολόκληρου πρωταθλήματος για χάρη των μπασκετικών ικανοτήτων (ή ανικανοτήτων) των μελών του.

Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι οι 3 Αμερικανοί περισσότερο καλό παρά κακό μπορούν να κάνουν στο Ελληνικό πρωτάθλημα και θα συμβούλευα τους νέους που ανησυχούν για το μέλλον τους να στρωθούν στη δουλειά, να αφήσουν τα πολλά λόγια και να αποδείξουν εμπράκτως στις ομάδες τους (και όχι μόνο στις εφηβικές και νεανικές διοργανώσεις) ότι αξίζουν μια θέση στον αγωνιστικό χώρο.

Όλα τα παραπάνω, αποτελούν μια προσωπική άποψη και ο μόνος τρόπος να εξελιχθεί αυτή είναι μέσω των συμφωνιών/διαφωνιών σας. Για αυτόν το λόγο περιμένω τα σχόλια σας.

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Eurobasket 2009 Preview: Οι Ισχυροί

Μπαίνοντας στο τελευταίο 10ήμερο του Αυγούστου, σιγά σιγά οι περισσότεροι από εμάς επιστρέφουν στις βάσεις τους δίνοντας ένα δυσάρεστο, πλην όμως αναπόφευκτο, τέλος στις καλοκαιρινές τους διακοπές. Ευτυχώς, όμως, για εμένα (και μάλλον και για τους περισσότερους από εσάς) το τέλος αυτό σηματοδοτούσε πάντα την έναρξη της μπασκετικής περιόδου μέσω κάποιας διεθνούς διοργάνωσης (Eurobasket, Mundobasket, Ολυμπιακούς Αγώνες). Έτσι και φέτος, το Eurobasket της Πολωνίας ξεκινάει σε 17 μέρες και σίγουρα είναι κάτι, το οποίο περιμένουμε όλοι πώς και πώς. Οι ομάδες που θα συμμετάσχουν σε αυτό είναι γνωστές και μόνο μια θέση μένει κενή για να καλυφθεί από το νικητή και των τελευταίων προκριματικών (μεταξύ Γαλλίας και Βελγίου). Το γεγονός, ωστόσο, ότι ξέρουμε ποιες ομάδες θα συμμετέχουν στο Eurobasket, δε σημαίνει ότι τις γνωρίζουμε πραγματικά. Ας πάμε, λοιπόν, να δούμε τι μπορούμε να περιμένουμε από καθεμία από αυτές. Κατατάξαμε τις ομάδες σύμφωνα με τη δυναμικότητά τους σε 3 κατηγορίες, τους ισχυρούς, τους αξιόμαχους και τους αδύναμους. Ας εξετάσουμε τώρα τους ισχυρούς.

1. Ισπανία

Αναμφισβήτητα το μεγάλο φαβορί σε αυτό το Eurobasket είναι η Εθνική ομάδα της Ισπανίας. Κοιτάζοντας το ρόστερ της, βλέπουμε ότι απαρτίζεται από εξαιρετικά ποιοτικούς παίχτες σε κάθε θέση, οι οποίοι έχουν αποδείξει την αξία τους πολλές φορές στο διεθνές στερέωμα. Είναι φοβερή ομάδα επιθετικά καθώς διαθέτει πραγματικά όλα τα όπλα στο ρεπερτόριό της. Περιφερειακό σουτ, inside game, transition game, set παιχνίδι, προσωπικές δημιουργίες με drives και split-outs κλπ. Δεν υστερεί καθόλου, ωστόσο, στον αμυντικό της προσανατολισμό. Πιέζει πολύ τον αντίπαλο, έχει καλούς on-ball αμυντικούς, δυνατούς centers και όλα αυτά τη βοηθούν να τρέχει πολύ στον αιφνιδιασμό με το που σταματάει τον επιτιθέμενο. Καίριο χαρακτηριστικό της Ισπανίας, πάντως, είναι ο χαρακτήρας των παικτών της, καθώς αυτοί που μπορούν να πάρουν ένα ματς μόνοι τους πραγματικά περισσεύουν. Ως μόνο αρνητικό θα μπορούσαμε να επισημάνουμε τις τεχνικές που μερικές φορές χρησιμοποιούν οι παίχτες της για να εκνευρίσουν τον αντίπαλο (flopping, διαμαρτυρίες σε διαιτητές, trash talking), οι οποίες πάντως δεν έχουν τόσο μεγάλο ρόλο στις πρόσφατες επιτυχίες της Ισπανίας όσο θέλουν να τους προσδώσουν τα media (κυρίως στην Ελλάδα).

Σε αυτό το Eurobasket η ομάδα πρόκειται να στερηθεί τις υπηρεσίες του βασικού point-guard της Jose Calderon αλλά και του μέχρι πρότινος αρχηγού της και σημαντικού role-player Carlos Jimenez. Μικρότερης σημασίας κρίνονται οι απουσίες των Berni και Sergio Rodriguez. Ακόμα και έτσι, ωστόσο, βλέποντας την 5άδα της Ισπανίας καταλαβαίνουμε γιατί είναι το μεγάλο φαβορί για το χρυσό.

Στη θέση του play-maker αναμένεται να ξεκινάει το νέο αστέρι του ισπανικού μπάσκετ και νούμερο 5 του φετινού draft, ο Ricky Rubio. Όλοι τον θαυμάσαμε πέρυσι στους Ολυμπιακούς και φέτος με περισσότερες εμπειρίες σε υψηλό επίπεδο (Εuroleague) δεν μπορεί παρά να παρουσιαστεί καλύτερος. Η all-around παρουσία του αναμένεται καταλυτική και είναι σίγουρο ότι οι αντίπαλοι point-guards δε θα περάσουν εύκολα βράδια αντιμετωπίζοντάς τον. Είναι γεγονός, παρολ'αυτά, ότι δε διαθέτει την εκτελεστική δεινότητα του Calderon ούτε φέρει το ειδικό βάρος του έμπειρου Ισπανού guard. Ως shooting guard, λογικά, θα ξεκινάει ο μεγάλος Juan Carlos Navarro. Ο La Bomba είναι επιπλέον και ο καινούριος αρχηγός, γεγονός που θα του δώσει παραπάνω αυτοπεποίθηση. Σίγουρα, αυτός ο χαρισματικός σκόρερ πρόκειται να φορτώσει τα καλάθια με πολλούς πόντους και αποτελεί φόβητρο για οποιαδήποτε άμυνα.

Στο 3, βασικός θα είναι ο εκπληκτικός Rudy Fernandez. Μετά από μια πολύ καλή χρονιά με τους Blazers, ο Rudy φαίνεται πιο έτοιμος από ποτέ να ηγηθεί της Ισπανίας. Τρομακτικά αθλητικός, πολύ γρήγορος, με καλό περιφερειακό σουτ, κάνει συχνά τη διαφορά και αντιμετωπίζεται πολύ δύσκολα από τους αντίπαλους αμυντικούς. Στη θέση του power forward στην 5άδα μάλλον θα ξεκινάει ο Felipe Reyes. O παίχτης της Ρεάλ είναι ένας αρκετά καλός ψηλός που αγωνίζεται κοντά στο καλάθι. Παίζει δυνάτα και παθιασμένα και συχνά παίρνει τις σωστές θέσεις για να δεχτεί την μπάλα ή να την κερδίσει στο επιθετικό rebound. Αδύναμο του στοιχείο ήταν οι ελεύθερες βολές αλλά την τελευταία χρονιά φαίνεται ότι έχει βελτιωθεί σημαντικά. Αρκετό χρόνο συμμετοχής, πάντως, αναμένεται να έχει και ο νέος συμπαίκτης του Reyes στη Ρεάλ, ο Jorge Garbajosa. Ο Garbajosa, όπως όλοι θα θυμόμαστε από τον τελικό του 2006 ενάντια στην Ελλάδα, είναι ένας forward, που έχει πολύ καλό περιφερειακό σουτ βοηθώντας έτσι στη δημιουργία διαδρόμων για drives ή χώρων για το "βαρύ" center. Center, φυσικά, δε θα μπορούσε να είναι άλλος από το μεγάλο Pau Gasol, αν βέβαια αυτός είναι υγιής. Ό,τι και να πούμε για τον τελευταίο θα είναι λίγο. Ένας από τους ποιοτικότερους ψηλούς παγκοσμίως, ξέρει πολύ καλό μπάσκετ, διαθέτει εκπληκτικά post moves, έχει πολύ καλά ποσοστά και μεγάλο μπασκετικό iq ενώ όσοι αμφιβάλλουν για το κατά πόσο μπορεί να τα βάλει με δυνατούς centers θα πρέπει να παραπεμφθούν στους τελικούς με τους Orlando Magic και στο πόσο αποτελεσματικά αντιμετώπισε ο Gasol τον πιο δυνατό ψηλό του ΝΒΑ, το μοναδικό Dwight Howard. Εκτός αυτών, σημαντικές βοήθειες από τον πάγκο θα δίνουν οι Raul Lopez, Cabezas και Llull (οι 2 πρώτοι με την εμπειρία τους και ο 3ος με τον ενθουσιασμό και την ταχύτητά του), καθώς και ο πολύπειρος Mumbru στους forwards και ο Marc Gasol στη frontline. Τέλος, ίσως έχουμε την ευκαιρία να δούμε και τον ταλαντούχο forward Victor Claver, ο οποίος επελέγη φέτος στο draft από τους Portland Trailblazers και μέχρι τώρα ο Scariolo φαίνεται να τον εμπιστεύεται στα φιλικά. Όλοι αυτοί συνθέτουν χωρίς αμφιβολία το καλύτερο roster του τουρνουά. Αυτά, όμως, πολλές φορές αλλάζουν κατά τη διάρκεια του αγώνα, γεγονός που ξέρουν καλά οι Ισπανοί που μπορεί να σαρώνουν σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά δεν έχουν καταφέρει να κατακτήσουν τη κορυφή της Ευρώπης ελέω Nowitzki (το 2005) και Holden (το 2007). Για αυτό, με ενδιαφέρον αναμένεται και η παρουσία του Sergio Scariolo και πώς θα ανταπεξέλθουν οι παίχτες αλλά και ο ίδιος σε αυτήν την πρώτη τους κοινή εμφάνιση. Πάντως με τέτοιους παίχτες, είναι αλήθεια ότι ο ρόλος του προπονητή είναι περισσότερο δευτερεύων. Χαρακτηριστικό, άλλωστε, είναι το παράδειγμα του Pepu Hernandez που οδήγησε την Ισπανία στην κορυφή του κόσμου το 2006 κάνοντας ελάχιστα πράγματα από τον πάγκο.

2. Σλοβενία

Εξαιρώντας την Ισπανία που αποτελεί το μεγάλο φαβορί, αν κοιτάξουμε τα rosters των υπόλοιπων ομάδων, αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως πληρέστερο είναι αυτό της Σλοβενίας. Οι Σλοβένοι, στις τελευταίες διοργανώσεις παλεύουν απεγνωσμένα για μια διάκριση, χωρίς όμως να τα καταφέρνουν. Στο Eurobasket 2009, φαίνονται πιο έτοιμοι, διψασμένοι και ποιοτικοί από ποτέ. Με έμπειρους ΝΒΑers και φτασμένους Ευρωπαίους έχουν φτιάξει ένα πολύ δυνατό και επικίνδυνο σύνολο. Τους αρέσει το επιθετικό παιχνίδι και έχουν φοβερό περιφερειακό σουτ. Είναι τεχνική ομάδα και θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε και "λεπτεπίλεπτη" εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (Brezec, Smodis, Erazem Lorbek). Οι 3 τελευταίοι, είναι αρκετά καλοί στο post game και δίνουν έτσι αρκετές επιλογές στα guards της ομάδας. Είναι γενικά αρκετά προσηλωμένοι στην άμυνα, χωρίς όμως να αξίζουν ιδιαίτερης μνείας σε αυτόν τον τομέα. Κυριότερο μειονέκτημα τους είναι η έλλειψη χαρακτήρα. Στα κρίσιμα δεν ανταποκρίνονται και δίνουν την ευκαιρία στον αντίπαλο να κάμψει την αντίστασή τους, όπως έκανε άλλωστε και η Ελλάδα το 2007 στον προημιτελικό όπου γυρίσαμε από το -11 ένα χαμένο ματς μέσα σε 3 λεπτά. Ο καινούριος τους προπονητής, εξάλλου, Jure Zdovc (γνωστός και από τη θητεία του ως παίκτης σε Ηρακλή και Πανιώνιο) στερείται προπονητικής εμπειρίας και δεν μπορεί να εγγυηθεί τη σωστή καθοδήγηση της ομάδας στα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού. Το ταλέντο των Σλοβένων, ωστόσο, ξεχειλίζει όπως άλλωστε και οι φιλοδοξίες τους για αυτό το Eurobasket.

Βασικός play-maker για την ομάδα του Zdovc αναμένεται να είναι ο Beno Udrih, ο οποίος προέρχεται από 2 πολύ καλές σαιζόν με τους Sacramento Kings. Ο Udrih, που θα θυμούνται καλά οι φίλοι του Ολυμπιακού από την εκπληκτική του εμφάνιση (29 πόντοι, 5 τρίποντα) μέσα στο ΣΕΦ με τα χρώματα της Ολύμπια Λιουμπλάνα το 2002 με την οποία είχε στερήσει από τους ερυθρόλευκους την πρόκριση στο Final 4, είναι ένας πολύ καλός, έμπειρος point-guard που μπορεί να μοιράσει το παιχνίδι αλλά και να σκοράρει από μακρινή και μέση απόσταση εφόσον χρειαστεί. O Udrih,θα πάρει αρκετές βοήθειες από τον Goran Dragic των Phoenix Suns, ο οποίος στη rookie του χρονιά πέρυσι στο ΝΒΑ δεν τα πήγε και άσχημα ως back-up ενός από τους καλύτερους play-makers, του μοναδικού Steve Nash. Στη θέση του shooting guard θα ξεκινάει λογικά (αν δηλαδή σιγουρευθεί η συμμετοχή του στο Eurobasket) o Sasha Vujacic των Los Angeles Lakers. Ο Vujacic είναι ένας εκπληκτικός σουτέρ 3 πόντων (μάλιστα αποκαλεί τον εαυτό του "the machine") και πρόπερσι, είχε σημαντική συμβολή στην πορεία των "λιμνανθρώπων" ως του τελικούς του ΝΒΑ. Λόγω του ύψους του (2.01 m) θα μπορεί να βοηθάει και στο 3, όπου οι Σλοβένοι έχουν έλλειψη, και όσο και αν στο ΝΒΑ χαρακτηρίζεται ως υπερβολικά soft, στην Ευρώπη θα είναι ένα μεγάλο επιθετικό όπλο στα χέρια του Zdovc. Σημαντικές βοήθειες θα παίρνει και αυτός από τον Jaka Lakovic, ο οποίος με τις διεισδύσεις του και το δολοφονικό τρίποντό του θα συνεπικουρεί τους παραπάνω, συνθέτοντας έτσι ίσως την ποιοτικότερη 4άδα guards στο τουρνουά.

Στη θέση του small-forward, απ'ότι φαίνεται, όλο το βάρος θα πέσει στον Bostjan Nachbar της Efes Pilsen καθώς άξιος συμπαραστάτης του δεν υπάρχει. Αυτός, με το πολύ καλό περιφερειακό του σουτ αλλά και τη δυνατότητα να κινηθεί μέσα στη ρακέτα λόγω ύψους (2.07 m) θα βοήθησει σημαντικά τη Σλοβενία στην προσπάθεια της για διάκριση, ειδικά αν βελτιώσει τον αμυντικό του προσανατολισμό και τις επιλογές του στην επίθεση. Όταν θα πηγαίνει στον πάγκο για τις απαραίτητες ανάσες, θα παίρνει τη θέση του ο Vujacic εκτός και αν ο Zdovc κάνει την έκπληξη και εμπιστευθεί το βετεράνο Goran Jagodnik, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να αγωνιστεί στο 3 από το υπάρχον υλικό. Στη frontline τώρα, το μεγάλο ερωτηματικό είναι ο Matjaz Smodis, ο οποίος ταλαιπωρείται από έναν τραυματισμό στη μέση και κανένας δεν ξέρει αν θα προλάβει ή αν θα επιλέξει να αγωνιστεί στο Eurobasket. Η αξία του Smodis είναι εγνωσμένη, καθώς εκτός από το περιφερειακό του σουτ και το inside game, είναι μετά το Vujcic ο καλύτερος ψηλός πασέρ αυτή τη στιγμή στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Η εμπειρία του είναι μεγάλη όπως και ο ρόλος του στην ομάδα, η οποία θα χάσει σημαντικό κομμάτι από τη δύναμη και την ισορροπία της αν δεν την ακολουθήσει στην Πολωνία. Ο Smodis, εξάλλου, πλαισιώνεται ιδανικά από τους Erazem Lorbek, Jurica Golemac (πρώην παίχτης του Πανελληνίου) και Primoz Brezec. Oι Lorbek και Golemac αποτελούν καλές επιθετικές επιλογές κοντά στο καλάθι, ενώ ο θηριώδης Brezec (2.16 m) εγγυάται τον έλεγχο των αιθέρων στα μετόπισθεν. Θα λείψει, βέβαια, ο Rasho Nesterovic, ο οποίος έδινε όγκο ενώ μάλλον δε θα γίνει αισθητή η απουσία του Sani Becirovic. Στη θεωρία, λοιπόν, η Σλοβενία θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για κάποιο μετάλλιο και μένει να δούμε αν θα το αποδείξει και εμπράκτως ή αν θα μείνουν και πάλι ανικανοποίητες οι μεγάλες της φιλοδοξίες. Η μέχρι τώρα παρουσία της, πάντως, στα φιλικά, έχει στείλει ανάμεικτα μηνύματα καθώς έχει νικήσει υποδεέστερες ομάδες όπως η Κροατία και η FYROM ενώ δυσκολεύτηκε αρκετά κόντρα στη Ρωσία και έχασε 1 από τα 2 φιλικά που έδωσε. Στο τελευταίο τουρνουά της Σεβίλλης, μάλιστα, απογοήτευσε αφού ηττήθηκε από Ισπανία, Λιθουανία αλλά και από τη Μεγάλη Βρετανία!

3. Ελλάδα

Μετά την Ισπανία και τη Σλοβενία, νομίζω, ότι έτοιμη για διάκριση είναι και η Εθνική μας ομάδα. Κάποιος ίσως περιμένει ότι θα είμαστε αποδυναμωμένοι από τις απουσίες των Διαμαντίδη και Παπαλουκά. Πιστεύω, όμως, ότι θα ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις, θα παίξουμε ωραίο, σύγχρονο, γρήγορο μπάσκετ και θα καταφέρουμε να βρεθούμε στις υψηλές θέσεις (1-4 δηλαδή). Ασφαλή συμπεράσματα από τα μέχρι τώρα φιλικά (με τους περίεργους Ρουμάνους και τους Λετονούς) δεν μπορούν να βγουν. Καταλαβαίνουμε, όμως, ότι η Ελλάδα πλέον τρέχει. Τρέχει στην άμυνα (την οποία προσπαθεί να βελτιώσει ο Kazlauskas αντίθετα με τις προβλέψεις μερικών "μπασκετικών ειδημόνων"), τρέχει στον αιφνιδιασμό και τρέχει στην επίθεση. Ακολουθεί δηλαδή το σκεπτικό του "γρήγορα" και σίγουρα όχι του "βιαστικά". Αυτός που φαίνεται να ταιριάζει κουτί σε αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού είναι ο Νικ Καλάθης. Οι πρώτες εμφανίσεις του νεαρού με τη γαλανόλευκη είναι εντυπωσιακές και ο Νικ φαίνεται να προσαρμόζεται σε μεγάλο βαθμό στις απαιτήσεις του προπονητή του, όπως είχαμε πει και από εδώ ένα μήνα πριν περίπου. Ο χρόνος θα λειτουργεί μόνο υπέρ του και υπέρ της Εθνικής μας. Αν θέλαμε να βρούμε τα αρνητικά σημεία της Ελλάδας τότε θα έπρεπε να αναφέρουμε την έλλειψη λύσεων στο 3 αφού εκτός του Περπέρογλου, άλλο καθαρό 3άρι δεν υπάρχει και αμφισβητείται αν ο ταλαντούχος Κώστας Παπανικολάου θα έχει την εμπειρία, το καθαρό μυαλό και τη σωματική δύναμη να ανταπεξέλθει σε μια ακόμα διεθνή διοργάνωση, την 3η αυτό το καλοκαίρι. Επιπλέον, πρέπει να βρουν τα πατήματα τους καλύτερα και οι ψηλοί της ομάδας, ειδικά στην άμυνα και στα block-outs, κάτι που είναι θέμα χρόνου. Η έλλειψη ρυθμού σε μερικά διαστήματα του παιχνιδιού, πάντως, δε με ανησυχεί καθώς είναι φυσιολογική σε αυτό το στάδιο της προετοιμασίας.

Η Ελλάδα φαίνεται ότι θα ξεκινάει με guards τους Βασίλη Σπανούλη και Νίκο Ζήση, οι οποίοι θα εναλλάσσονται στο 1 και στο 2. Small forward θα είναι ο Στράτος Περπέρογλου ενώ στο 4 θα είναι βασικός ο αρχηγός Αντώνης Φώτσης. Center, τέλος, θα είναι ο Γιάννης Μπουρούσης. Πολύτιμες βοήθειες θα προσφέρουν ερχόμενοι από τον πάγκο οι Καλάθης, Γιώργος Πρίντεζης, Κώστας Κουφός, Σοφοκλής Σχορτσιανίτης (αν είναι συνεπής) και όποιος από τους Κώστα Καϊμακόγλου και Κώστα Παπανικολάου επιλεχθεί για την τελική 12άδα. Μένει να δούμε, λοιπόν, σε ποιο βαθμό θα λείψει η εμπειρία και η ηρεμία που προσέδιδε η παρουσία του Διαμαντίδη και του Παπαλουκά καθώς και το πόσο θα προσαρμοστούν οι παίχτες μας στη φιλοσοφία του νέου προπονητή.

4. Λιθουανία

Η Λιθουανία είναι μία από τις παραδοσιακές δυνάμεις του παγκοσμίου μπασκετικού στερεώματος. Διαθέτει πάντα παίχτες που φημίζονται για το ταλέντο τους, την οξυδέρκειά τους και το τρομερό τους σουτ. Έτσι και φέτος, αναμένεται να έχει ένα σημαντικό ρόλο στο Eurobasket της Πολωνίας. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι η φετινή Λιθουανία δεν είναι το σίγουρο στοίχημα των τελευταίων διοργανώσεων. Οι απουσίες της είναι αρκετές και πολύ σημαντικές για την ίδια την ομάδα. Πρώτον λείπει ο μεγάλος της ηγέτης, που δεν είναι άλλος από τον Sarunas Jasikevicius. Όλοι ξέρουμε την ποιότητα του Λιθουανού και τι δίνει αυτός σε μια ομάδα όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και σε θέματα ψυχολογίας. Η απουσία του, μάλιστα, είναι πιο έντονη από τη στιγμή που στην Πολωνία δε θα βρεθεί ούτε ο Arvydas Macijauskas, o οποίος είναι πλέον αιώνια τραυματίας αλλά το ταλέντο του και το ένστικτο του δεν μπορούν να αμφισβητηθούν (η εκρηκτικότητά του πάντως μπορεί). Σε αυτούς αξίζει να προστεθεί βέβαια και ο Rimantas Kaukenas που συνήθως προσφέρει πολύ επιθετικά αλλά δευτερευόντως και οργανωτικά. Αυτές οι απουσίες αποδυναμώνουν σε μεγάλο βαθμό την ομάδα στις νευραλγικές θέσεις των guards, όπου θα πρέπει να αναλάβουν ηγετικό ρόλο ο νεαρός ταλαντούχος Mantas Kalnietis, που ίσως μερικοί να θυμούνται από τα φετινά ματς του Παναθηναϊκού με τη Zalgiris Kaunas, καθώς και ο Tomas Delininkaitis. Αυτοί οι δύο, φυσικά δε διαθέτουν σε καμία περίπτωση το ειδικό βάρος των προηγούμενων, γεγονός που μπορεί να αναδειχθεί σε σημαντικότατο πρόβλημα για την ομάδα. Αν, μάλιστα, συνυπολογιστεί και η μη συμμετοχή του Ramunas Siskauskas, τότε καταλαβαίνουμε όλοι ότι η Λιθουανία έχει χάσει πολλή από τη δύναμή της.

Η ομάδα του Ramunas Butautas αρέσκεται στο γρήγορο μπάσκετ, όπως άλλωστε κάθε λιθουανική Εθνική. Διαθέτει ισχυρό περιφερειακό σουτ και δυνατά κορμιά μέσα στο ζωγραφιστό (Javtokas, Darius & Ksystof Lavrinovic). Είναι ομάδα των μεγάλων αγώνων, αν και αμφισβητείται το κατά πόσο αυτό θα ισχύσει σε αυτό το Eurobasket ύστερα από τις προαναφερθείσες απουσίες. Το θετικό, πάντως, είναι ότι ο coach Butautas έχει στο ρόστερ του αρκετούς νέους παίχτες που διψάνε για διάκριση και προσωπική ανάδειξη όπως οι ταλαντούχοι forwards Jonas Maciulis, Arturas Jomantas και Paulius Jankunas.

Όπως έχει φανεί και από τα μέχρι τώρα φιλικά, play-maker θα είναι ο μοναδικός ποιοτικός και καθαρόαιμος point-guard της ομάδας, ο Mantas Kalnietis. Με τις εμπειρίες που αποκόμισε από τη φετινή του παρουσία στην Euroleague, καθώς και με την έφεση που έχει στο up-tempo παιχνίδι, ο Kalnietis θα προσπαθήσει να οδηγήσει τη Λιθουανία σε μια διάκριση. Η έλλειψη παραστάσεων, ωστόσο, σε κρίσιμα παιχνίδια μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Θα έχει βοήθειες λογικά και από τον Tomas Delininkaitis, ο οποίος φαίνεται να έχει βελτιωθεί τα 2 τελευταία χρόνια και ελπίζει να αδράξει την ευκαιρία που θα του δώσει αναγκαστικά ο προπονητής του καθώς άλλος point-guard δεν υπάρχει. Έχει αξιοπρεπές περιφερειακό σουτ και μέχρι τώρα στα φιλικά παρουσιάζεται συνεπής και θετικός. Διαθέτει και κίνητρο αφού σίγουρα θέλει να πάρει μεταγραφή από την άσημη ουκρανική Azovmash Mariupol στην οποία αγωνίζεται. Στα πλην και αυτού, η έλλειψη παραστάσεων από κρίσιμους αγώνες σε υψηλό επίπεδο. Shooting guard θα είναι είτε ο Tomas Delininkaitis είτε ο Jonas Maciulis, ο οποίος έχει πολλά να δείξει ύστερα από την όχι και τόσο καλή χρονιά που έκανε. Τις τρύπες στα guards θα καλύπτει ο Mindaugas Lukauskis, ένας ικανός σουτέρ 3 πόντων με περιορισμένες οργανωτικές δυνατότητες, ο οποίος είχε πέρυσι καλή παρουσία στο Ολυμπιακό Τουρνουά.

Small forward και σταρ της εθνικής Λιθουανίας είναι ο νέος παίχτης του Ολυμπιακού, Linas Kleiza. O Kleiza θα παίξει στη θέση που αγωνιζόταν και στο ΝΒΑ. Με την ταχύτητά του, τη δύναμή του και το δολοφονικό του σουτ ο Kleiza είναι ο παίχτης από τον οποίον οι Λιθουανοί έχουν τις μεγαλύτερες προσδοκίες σε αυτό το Eurobasket. Μένει να δούμε αν αυτός θα τις δικαιώσει. Όταν θα κάθεται στον πάγκο, τη θέση του θα παίρνει ο Simas Jasaitis, ένας killer πίσω από τη γραμμή των 3 πόντων. Power forward θα είναι ο Ksystof Lavrinovic. Ο τελευταίος, αγωνίζεται στη Montepaschi Siena και είναι γνωστός για τη σωματική του δύναμη, τη δυνατότητα του να αγωνίζεται κοντά στο καλάθι κυρίως στην επίθεση και για το γεγονός ότι υπηρέτησε στις φυλακές της Λιθουανίας ύστερα από καταδίκη για συμμετοχή σε βιασμό το 1999 (γεγονός που ίσως του στοίχισε τη μεταγραφή του στο ΝΒΑ). Αναπληρωματικός του Ksystof θα είναι ο Paulius Jankunas, ο οποίος είχε πολύ καλή σεζόν με τη Zalgiris και διακρίνεται για την έφεσή του στο σκοράρισμα και τα rebounds. Center θα είναι ο νέος αρχηγός της Λιθουανίας και γνωστός σε μας από το (αποτυχημένο) πέρασμά του από τον Παναθηναϊκό, Robertas Javtokas. Ο Javtokas χαρακτηρίζεται από τη θηριώδη δύναμή του και τη συνεπαγόμενη πολύ καλή αμυντική του συμπεριφορά. Καλύπτει τους χώρους μέσα στη ρακέτα καθώς και τους αιθέρες πάνω από αυτή. Επιθετικά είναι σχεδόν ανύπαρκτος και σκοράρει μόνο κάτω από καλάθι και με απλοϊκούς τρόπους. Ο αμυντικός του προσανατολισμός, πάντως, είναι εξαιρετικά ευπρόσδεκτος στην εθνική του καθώς οι υπόλοιποι ψηλοί έχουν περισσότερο το μυαλό τους στην επίθεση. Πίσω από αυτόν θα έρχεται ο δίδυμος αδερφός του Ksystof, Darjus Lavrinovic. Σαφώς λιγότερο ποιοτικός από τον αδερφό του αλλά καλύτερος rebounder ο Darjus θα ξεκουράζει το Javtokas ελπίζοντας να προσφέρει λίγο και επιθετικά. Πιθανά κενά στη frontline θα καλείται να καλύψει ο έμπειρος Marijonas Petravicius, o οποίος αν και έχει κάποια επιθετική ποιότητα (θα είναι αρκετά χρήσιμος στα pick n' roll του Kalnietis), στερείται αθλητικών προσόντων και δεν παίζει πολύ καλή άμυνα. Λογικά σε μερικά ματς θα δούμε και το νέο ταλέντο του Λιθουανικού μπάσκετ, τον Arturas Jomantas. Ο Joma είναι ένας αθλητικός, δυνατός small forward που έχει μέλλον, ειδικά αν βελτιώσει και το τρίποντο του έτσι ώστε να μπορεί να αγωνίζεται στη θέση 2 και να έχει στο ρεπερτόριό του περισσότερες κινήσεις. Με ενδιαφέρον αναρωτιόμαστε, λοιπόν, αν η Λιθουανία μπορεί να υπερκεράσει τις σημαντικότατες απουσίες της και να βρεθεί πάλι σε ένα σκαλί του βάθρου. Στα φιλικά μέχρι τώρα έχει παρουσιάσει ένα θετικό πρόσωπο. Στο πρόσφατο τουρνουά της Σεβίλλης κέρδισε τόσο τη Μεγάλη Βρετανία όσο και τη Σλοβενία, όμως στον τελικό συνετρίβη από την Ισπανία και έδειξε με αυτόν τον τρόπο ότι θέλει ακόμα αρκετή δουλειά αν θέλει να έχει βλέψεις για την κορυφή.


Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Early NBA Preview: Central Division



Cleveland Cavaliers (2008-09: 66-16, Eastern Finals)

Τι έκαναν στην offseason: Η περσινή χρονιά του Cleveland ήταν σίγουρα μία από τις πιο overhyped στην ιστορία του NBA, αφού μετά από μία εκπληκτική regular season με 66 νίκες (και μόλις 1 ήττα στην έδρα τους), οι Cavs έδειξαν τις αδυναμίες τους την ώρα που όλα κρέμονταν από μια κλωστή, στη σειρά των East Finals με το Orlando. O LeBron, όσο απίστευτα κι αν έπαιξε εκεί (38.5 ppg, 8.3 rpg, 8 apg), δεν είχε σημαντική βοήθεια στα κρίσιμα από κανέναν και ο Dwight δεν μπορούσε να σταματηθεί από τους Cavs, οπότε η ήττα με 4-2 ήρθε φυσιολογικά, αν και όχι και τόσο εύκολα.

Έτσι λοιπόν, η ομάδα του Ohio έσπευσε αμέσως μετά τον αποκλεισμό της να δώσει το πράσινο φως στο trade για τον Shaquille O'Neal, μια κίνηση που ενέχει και ουσία (έχει πατήσει πλέον τα 37, αλλά πέρσι ήταν All-Star και μπορεί να αντιμετωπίσει πιστεύω ως ένα βαθμό το Dwight) και εντυπωσιασμό (ο Shaq πάντα θα αποτελεί ισχυρό πόλο έλξης και γέλιου για τα media και τους fans). Τα ανταλλάγματα του trade που πήγαν στους Suns ήταν ο πλήρως παρηκμασμένος Ben Wallace (ο οποίος έγινε waived σχεδόν αμέσως και ακολούθως επέστρεψε στους Pistons) και ο ανεπαρκής και επιρρεπής σε τραυματισμούς Sasha Pavlovic.

Οι Cavs όμως δε σταμάτησαν στο Shaq. Αφού πρώτα άφησαν να φύγουν οι αντικαταστάσιμοι Joe Smith και Wally Szczerbiak, έψαξαν για λύσεις που θα ισχυροποιούσαν το rotation τους και βρέθηκαν με προσθήκες τον υπερχρήσιμο (όπως αναλύσαμε στο αφιέρωμα για την Atlantic) Anthony Parker, τον αθλητικό και καλό αμυντικό Jamario Moon για αλλαγή του LeBron και τον σοβαρά τραυματισμένο Leon Powe, ο οποίος αναμένεται να επιστρέψει το Φεβρουάριο το νωρίτερο αλλά αποτελεί ένα χαμηλού κόστους ($1,8 εκ. για δύο χρόνια) ρίσκο για τους Cavs, καθώς όταν είναι υγιής αποτελεί έναν πολύ δυναμικό power forward.

2009-10 outlook: Το Cleveland φέτος είναι προφανώς ισχυρότερο στα χαρτιά από πέρσι, με ποιοτικούς παίκτες σε κάθε θέση. Η μόνη μικρή ένσταση που έχω αφορά στην ανάγκη για έναν έμπειρο καθαρό point guard, πέρα από τους σχεδόν αποκλειστικά shoot-first Mo Williams και Daniel Gibson, ο οποίος θα ηρεμεί το παιχνίδι κάνοντας καλές πάσες στα (λίγα) λεπτά που ο πραγματικός point guard (point forward πιο σωστά) αυτής της ομάδας, ο LeBron, θα ξεκουράζεται στον πάγκο. Από εκεί και πέρα, η θέση "2" είναι υπερπλήρης με τους Delonte West (παίκτη που του έχω ιδιαίτερη συμπάθεια λόγω της δύναμης, της αποτελεσματικότητας και της αμυντικής συνέπειάς του), Parker και τον draftee και NCAA champion με τη North Carolina Danny Green.

Στο "3" δεσπόζει βέβαια ο LeCrab James, που αναμένεται φέτος να φτάσει ακόμα πιο κοντά στο ουτοπικό triple double average και να αποτελέσει πάλι βασικό διεκδικητή του MVP trophy, με αλλαγή το Moon. Στους ψηλούς η τριάδα Shaq, Zydrunas "Big Z" Ilgauskas και Anderson Varejao θα πάρει τη μερίδα του λέοντος στο playing time. Η συνύπαρξή τους προβλέπεται αρμονική, καθώς το κυρίαρχο inside game του Shaq συμπληρώνει το mid-range jumpshot του Z και το hustling και offensive rebounding του ανύπαρκτου επιθετικά αλλά ικανού αμυντικά Βραζιλιάνου. Σε περίπτωση τραυματισμών (κάτι καθόλου απίθανο δεδομένης της ηλικίας του Shaq και των χειρουργημένων ποδιών του Z) περιμένουν από πίσω οι ελπιδοφόροι J.J. Hickson (κυρίως) και Darnell Jackson, ενώ ο Leon Powe αργεί ακόμα να πατήσει το παρκέ.

Πρόβλεψη: Θα παλέψουν (και πιστεύω τελικά θα επικρατήσουν) με Celtics και Magic για το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας στην Ανατολή. Στα playoffs, αν είναι σε καλή κατάσταση ο Shaq, εύκολα ή δύσκολα θα φτάσουν στους Eastern Finals ξανά, όπου εκεί με Boston ή Orlando θα γίνουν σίγουρα επικές μάχες που δεν επιτρέπουν καμία πρόβλεψη, όπως μας έμαθε πέρσι ο Dwight και η παρέα του.


Chicago Bulls (2008-09: 41-41, Eastern 1st Round)

Τι έκαναν στην offseason: Μπορεί πέρσι οι Bulls να μας χάρισαν (σε συνεργασία με τους Celtics) ένα από τα καλύτερα playoff series στην ιστορία του NBA, αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να κρύψει τα προφανή προβλήματα ομοιογένειας και έλλειψης εμπειρίας και καθαρού μυαλού στα κρίσιμα. Η ομάδα πάντως έδειξε ότι έχει μέλλον και μπήκε στην offseason με το μεγάλο ερωτηματικό να αφορά την παραμονή ή όχι του πρώτου σκόρερ της τα τελευταία 4 χρόνια Ben Gordon.

Τελικά ο Ben, που είχε απορρίψει τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια πολύ καλές προσφορές των Bulls για επέκταση του συμβολαίου του, προτίμησε να μεταπηδήσει στους Pistons. Το Chicago κινήθηκε γρήγορα και κάλυψε ένα μικρό μέρος του κενού του με τον για σύντομο (και αποτυχημένο λόγω τραυματισμού και Γιαννάκη) χρονικό διάστημα παίκτη του Ολυμπιακού Jannero Pargo. Οι άλλες δύο προσθήκες στο roster, μετά και τη φυγή του ασταθέστατου Tim Thomas, ήρθαν μέσω του draft, όπου και επέλεξαν στα νούμερα 16 και 26 τους James Johnson και Taj Gibson αντίστοιχα, οι οποίοι όμως μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό στον Tyrus Thomas, ως undersized pf's που στηρίζονται στην αλτικότητά τους και δεν έχουν σαφείς επιθετικές ικανότητες.

2009-10 outlook: Με την πρώτη ματιά στο roster των Bulls εντοπίζει κανείς άμεσα την ανάγκη απόκτησης ενός ικανού veteran που θα δώσει βάθος στις θέσεις "2"-"3" και ενός αξιόπιστου low-post scorer, που θα είναι υπεύθυνος για 15-20 πόντους κάθε βράδυ κοντά στο καλάθι. Οι φήμες που έχουν ακουστεί κατά καιρούς για Carlos Boozer και Chris Bosh δύσκολα θα ευοδωθούν μέχρι την έναρξη της season, όμως τίποτα δεν αποκλείεται.

Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, η πορεία του Chicago θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από το πόσο καλύτερος θα παρουσιαστεί φέτος ο εκρηκτικός περσινός Rookie of the Year Derrick Rose (που έχει μπλεξίματα τον τελευταίο καιρό, τη μία για ένα gang sign όταν ήταν στο κολέγιο του Memphis και την άλλη με την αποκάλυψη ότι πιθανότατα έβαλε κάποιον άλλον να κάνει το SAT test για αυτόν προκειμένου να μπορέσει να γίνει δεκτός από το Μemphis), καθώς και από το πόσο λιγότερο κακός μπορεί να γίνει ο head coach Vinny Del Negro. Αλλαγή του Rose στο point guard θα είναι ο Kirk Hinrich (αν δε γίνει trade ως τότε), με ακόμα πιο πίσω τον αιωνόβιο Lindsey Hunter. Στο "2" θα ξεκινά ο ικανότατος scorer, αλλά λίγο απαθής γενικότερα John Salmons με αλλαγή τον Pargo, που μπορεί να βοηθήσει και στον άσο, όπως αντίστοιχα και ο Hinrich στους shooting guards.

Στους small forwards ο μόνος "καθαρός" είναι ο Luol Deng, που μετά την υπογραφή το 2008 της μυθικής επέκτασης του συμβολαίου του (θα πάρει $14 εκ. το 2013-14), παρουσιάστηκε πέρσι πολύ κατώτερος των περιστάσεων, ενώ στα playoffs ήταν τραυματίας. Κάποια λεπτά στο "3" μπορεί να πάρει και ο ευέλικτος draftee Johnson, όμως είναι εμφανής η ανάγκη προσθήκης ενός ακόμα παίκτη σε αυτή τη θέση. Στους ψηλούς, στην περίπτωση που τελικά δεν αποκτηθεί ένας scorer, οι Bulls θα ξεκινούν με τους Tyrus και Joakim Noah (που ελπίζω να δούλεψε αρκετά το καλοκαίρι γιατί στις δύο πρώτες χρονιές του δεν έδειξε ίχνος από offensive game), ενώ πρώτη αλλαγή θα είναι και φέτος ο έμπειρος και πολύ καλός passer και shooter (αλλά όσο περνάνε τα χρόνια όλο και πιο αργός) Brad Miller, με τους rookies Johnson (κυρίως) και Gibson να μαζεύουν και αυτοί κάποια λεπτά στο "4". Οι υπόλοιποι centers είναι ο ανεκδιήγητος Jerome James (που έχει παίξει 4 παιχνίδια σε 2 χρόνια και παραμένει στο NBA αποκλειστικά λόγω του ότι έχει μεγάλο expiring contract) και ο goofy Aaron Gray, που φέτος ελπίζω να καταφέρει να ξεπεράσει τo φράγμα των 4 ppg στην καριέρα του.

Πρόβλεψη: Θεωρώ ότι αν οι Bulls δε βρουν τρόπο να αντικαταστήσουν τους 20 ppg του Gordon θα δυσκολευτούν να περάσουν στα playoffs. Ακόμα και αν περάσουν όμως, το roster τους δεν μπορεί να υποσχεθεί κάτι καλύτερο από μία αξιοπρεπή ήττα στον πρώτο γύρο.


Detroit Pistons (2008-09: 39-43, Eastern 1st Round)

Τι έκαναν στην offseason: Ο τελευταίος χρόνος υπήρξε περίοδος μεγάλων αλλαγών για τους Pistons, οι οποίοι πρώτα με το trade του Chauncey Billups για τον Allen Iverson και μετά με τις κινήσεις τους στο φετινό free agency έδωσαν ένα τέλος στην ομάδα που για 6 συνεχόμενα χρόνια έφτανε στα Eastern Finals, αποκομίζοντας ένα πρωτάθλημα το 2004, ενώ πέρσι συνετρίβησαν στον πρώτο γύρο με 4-0 από τους Cavs.

Το αγωνιστικά κακό αλλά οικονομικά επικερδές trade του Iverson επέτρεψε στο Detroit να έχει αρκετά μεγάλο χώρο στο salary cap αυτό το καλοκαίρι, χώρος που ήταν αρκετός για την προσέλκυση δύο πρώτων ονομάτων. Πρώτα όμως έπρεπε να αφήσει να φύγουν ο Iverson (πολλή γκρίνια και λίγη ουσία, τα είπαμε και εδώ), ο πλήρως αδιάφορος πέρσι Rasheed Wallace, ο αειθαλής υπερχρήσιμος Antonio McDyess που πήγε στους Spurs και ο συμπαθέστατος Αργεντινός Walter Herrmann. Η φυγή αυτών άνοιξε το δρόμο για τον ερχομό του Ben Gordon από τους Bulls και του Charlie Villanueva από τους Bucks, δύο καθαρά επιθετικογενείς παίκτες που αναμένεται να "διαβρώσουν" ελαφρά την ανέκαθεν αμυντικογενή νοοτροπία των Pistons.

Το Detroit όμως δε σταμάτησε εκεί, αφού υπέγραψε άμεσα και τους 3 draftees του (τους Austin Daye, DaJuan Summers και Jonas Jerebko), οι οποίοι τυγχάνει (?) να είναι και οι τρεις small forwards. Εξάλλου, διώχνοντας και τον ταλαντούχο αλλά "human fouling machine" Amir Johnson βρέθηκε σε ανάγκη για ψηλούς, την οποία εκπλήρωσε (αν και υπάρχουν αμφιβολίες για την ποιότητά τους σε αυτό το σημείο της καριέρας τους) με τον Chris Wilcox και τη μεγάλη επιστροφή του "Big Ben" Wallace.

2009-10 outlook: Με όλα τα παραπάνω προέκυψε τελικά ένα roster στο οποίο παρέμειναν από πέρσι μόνο 6 παίκτες. Το πόσο γρήγορα, λοιπόν, θα αποκτήσει η ομάδα ομοιογένεια είναι ένα μεγάλο ερώτημα που καλείται να απαντήσει ο νέος προπονητής John Κuester, που δεν έχει δουλέψει ποτέ στο παρελθόν ως head coach αλλά που έχει 13 χρόνια εμπειρίας ως assistant.

Στους guards λοιπόν, φέτος είναι η χρονιά που ο Rodney Stuckey θα πρέπει να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες εκείνων που τον προόριζαν (και τον προορίζουν ακόμα) για αντικαταστάτη του Billups, πρώτα θα πρέπει όμως να δουλέψει στο σουτ του, αφού εκρηκτικότητα, δύναμη και court vision τα έχει ήδη. Συμπαραστάτης του στο "2" θα είναι η σίγουρη λύση τα τελευταία χρόνια Rip Hamilton, που αναμένεται να ξεκινά μπροστά από τον καλύτερο όταν έρχεται από τον πάγκο Ben Gordon. Αλλαγή στο point guard θα είναι ο ταχύτατος Will Bynum, καλό θα είναι όμως να αποκτηθεί και άλλη μία λύση στους κοντούς για βάθος και σιγουριά σε περίπτωση τραυματισμών.

Στους forwards υπάρχουν πολλές λύσεις, με τους 3 draftees να επιζητούν χρόνο συμμετοχής πίσω από τον αναντίρρητα βασικό και αναντικατάσταο Tayshaun Prince. Ειδικά ο Daye αποτελεί σωματικά έναν κλώνο του Prince στη rookie season του, μόνο που είναι χειρότερος αμυντικός αλλά καλύτερος shooter. Στο "4" ο Villanueva θα καταγράψει τουλάχιστον 33-34 mpg, αφού ο Jason Maxiell πέρα απο κάποια περιστασιακά blocks και hustling δεν πείθει ακόμα ότι έχει γίνει ποιοτικός παίκτης. Ο Wilcox, που μπορεί να βοηθήσει και στις δύο θέσεις του frontcourt, είναι ερωτηματικό σε τι κατάσταση θα βρεθεί, αφού πέρσι σε Oklahoma City και New York δε θύμισε σε καμία στιγμή τα καλά του χρόνια στο Seattle.

Βασικός στο "5" θα είναι λογικά ο καλός αμυντικός και rebounder Kwame Brown, που δεν παύει όμως να είναι ένα από τα μεγαλύτερα draft busts ever. Αναπληρωματικός του θα είναι ο ίδιου τύπου παίκτης και επίσης ευρισκόμενος ένα βήμα πριν το τέλος Ben Wallace, που μάλιστα πριν του χτυπήσουν την πόρτα οι Pistons για το reunion σκεφτόταν πολύ σοβαρά να αποσυρθεί. Όπως ο Villanueva στο pf, έτσι και εδώ τα περισσότερα λεπτά στο "5" λογικά θα τα πάρει ο Wilcox, λόγω της παντελούς απουσίας επιθετικού ταλέντου στους Kwame και Ben.

Πρόβλεψη: Αν οι Gordon και Charlie V δικαιώσουν τις προσδοκίες και τα (πολλά) λεφτά τους, η παλιά φρουρά των Prince και Rip παίξει με το ίδιο πάθος όπως στη χρυσή 6ετία και ο Stuckey κάνει το ξεπέταγμα που όλοι περιμένουν, τότε το Detroit δε θα έχει πρόβλημα να περάσει στα playoffs. Εκεί βέβαια, η έλλειψη ποιότητας στους ψηλούς δε θα του επιτρέψει να περάσει στα Eastern Semis (εκτός και αν τερματίσει 4ο στη regular και αποφύγει τα 3 μεγαθήρια στον 1ο γύρο).


Indiana Pacers (2008-09: 36-46)

Τι έκαναν στην offseason: Οι Pacers πέρσι έπαιξαν κατά διαστήματα γρήγορο και επιθετικό μπάσκετ, πετυχαίνοντας μερικές αξιομνημόνευτες νίκες και κυνηγώντας ως ένα σημείο τα playoffs, μένοντας δυστυχώς τελικά με την πικρή γεύση του αποκλεισμού. Η αποτυχία όμως αυτή τους έδωσε το pick νο. 13 του draft, το οποίο χρησιμοποίησαν για να διαλέξουν τον NCAA champion, δυναμικό rebounder και αμυντικό και πρώτο scorer στην ιστορία του φημισμένου κολεγίου της North Carolina Tyler Hansbrough, επιλογή που συνάδει με τη δήλωση του head coach Jim O'Brien ότι οι Pacers από τη νέα χρονιά θα δώσουν έμφαση στην άμυνα. Με τη νοοτροπία αυτή συμφωνεί και η υπογραφή του ικανού perimeter defender Dahntay Jones, που πέρσι όντας παίκτης των Nuggets ανέλαβε (με μέτρια αποτελέσματα) το μαρκάρισμα του Kobe στα West Finals.

Σε άλλες κινήσεις, οι Pacers απαλλάχτηκαν από το οικονομικό βάρος του συμβολαίου του παροπλισμένου Jamaal Tinsley, άφησαν το βασικά περσινά στελέχη Jarrett Jack και Rasho Nesterovic να φύγουν και έφεραν στην Indiana τον flashy veteran passer Earl Watson και τον ατάλαντο επιθετικά αλλά καλό post defender Solomon Jones. Εξάλλου, είναι σχεδόν βέβαιο ότι και ο Marquis Daniels θα αποτελέσει παρελθόν, αφού ετοιμάζεται να υπογράψει στους Celtics.

2009-10 outlook: Το παζάρι της offseason έβγαλε τους Pacers μάλλον χειρότερους από πέρσι. Στο point guard, ο T.J. Ford των πολλών τραυματισμών έχει πιθανότατα φτάσει το ταβάνι του ως παίκτης, παρόλα αυτά όμως θα έχει το ρόλο του βασικού τη νέα χρονιά, με τον Watson και τον ταλαντούχο Travis Diener να είναι οι αναπληρωματικοί του. Στους shooting guards είναι εμφανές ότι πλέον κάτι λείπει, αφού ο Dahntay Jones και ο άπειρος Brandon Rush δε φτάνουν μαζί την επιθετική δύναμη που προσέφεραν πέρσι οι Daniels και Jack.

Αντίθετα, στο "3" δεσπόζει η παρουσία του superstar-in-the-making και σχεδόν σίγουρου All-Star (και) φέτος Danny Granger, που πέρσι εκτοξεύτηκε στους 25.8 ppg και είναι επίσημα πλέον ο franchise player των Pacers για την επόμενη δεκαετία, βαδίζοντας στα χνάρια του Reggie Miller. Αναπληρωματικός του θα είναι ο Mike Dunleavy, που όμως προέρχεται από σοβαρή επέμβαση στο γόνατο και είναι άγνωστο πότε ακριβώς θα επιστρέψει.

Οι δύο βασικοί ψηλοί των Pacers για φέτος θα λέγαμε ότι αλληλοσυμπληρώνονται τέλεια, καθώς ο pf Troy Murphy είναι ένας εξαιρετικός shooter από μέση και μακρινή απόσταση (συγκεκριμένα, ο καλύτερος forward 3-point shooter σε όλο το NBA), ενώ ο Jeff Foster είναι ένας μαχητής αμυντικογενής center. Αλλαγές στο frontcourt είναι ο προαναφερθείς Ηansbrough, ο αθλητικός και ελπιδοφόρος Josh McRoberts που αναμένεται (και πρέπει) να πάρει περισσότερο χρόνο συμμετοχής από πέρσι, ο επίσης προαναφερθείς Solomon Jones και ο θηριώδης (2.18 μ.) αλλά ελαφρά άγουρος Roy Hibbert.

Πρόβλεψη: Το πιθανότερο είναι οι Pacers να επαναλάβουν την περσινή πορεία τους, δηλαδή να πλησιάσουν αλλά να μην καταφέρουν να μπουν στα playoffs. Πολλά θα εξαρτηθούν από την αμυντική συμπεριφορά τους και τις ηγετικές ικανότητες του Granger. Άλλωστε στην ισορροπημένη τα τελευταία χρόνια μεσαία "τάξη" της Ανατολής τα πράγματα πολύ συχνά κρίνονται στις λεπτομέρειες.


Milwaukee Bucks (2008-09: 34-48)

Τι έκαναν στην offseason: Οι Bucks αποτελούν ένα franchise που τα τελευταία χρόνια έχει πραγματικά συμβεβληθεί με τη μετριότητα. Οι πολλές μέτριες επιλογές ανά τα χρόνια στο draft (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Yi) δεν έχουν βοηθήσει και έτσι η ομάδα έχει να δει άσπρη μέρα από το 2001, όταν με stars τους Ray Allen, Glenn Robinson και Sam Cassell είχε αποκλειστεί σto Game 7 των Eastern Finals από τους Sixers του Iverson.

Πέρσι οι Bucks ολοκλήρωσαν άλλη μία απογοητευτική season (αν και είχαν το σημαντικό ελαφρυντικό των πολλών ταυτόχρονων τραυματισμών) και επιπροσθέτως βρέθηκαν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, κάτι που τους ώθησε να προχωρήσουν το φετινό καλοκαίρι σε μία μικρή ανανέωση του roster. Από αυτούς που πήραν το δρόμο της φυγής σημαντικότεροι χαρακτηρίζονται οι βασικοί Richard Jefferson και Charlie Villanueva, ο ανερχόμενος point guard Ramon Sessions (όχι σίγουρη η φυγή του ακόμα, αλλά πολύ πιθανή) και οι ρολίστες Keith Bogans και Malik Allen.

Ως αντικαταστάτες όλων αυτών ήρθαν ο αλτικός και χρήσιμος Hakim Warrick (11.6 ppg και 5 rpg πέρσι) από τους Grizzlies, o έμπειρος ψηλός Kurt Thomas, οι Ευρωπαίοι Carlos Delfino, Roko Ukic από τους Raptors και ο Τούρκος forward Ersan Ilyasova από τη Barcelona.

Εξάλλου, οι Bucks επέλεξαν στο 2ο γύρο του draft τον scorer Jodie Meeks και στον 1ο τον αμφιλεγόμενο point guard Brandon Jennings, ο οποίος διάλεξε πέρσι τη λύση της Ευρώπης από το να μπει σε αμερικανικό κολλέγιο και δε δικαιώθηκε τόσο από το αποτέλεσμα. Μένει να δούμε αν ο αμυντικής φιλοσοφίας και λάτρης της πειθαρχίας head coach Scott Skiles μπορεί να του αλλάξει τη νοοτροπία και τις συνήθειες.

2009-10 outlook: Μια ματιά στο roster των Bucks δείχνει ότι έχει πολύ βάθος (από την άποψη των πολλών παικτών, όχι απαραίτητα ποιοτικών) στην περιφέρεια και κάποια κενά στους ψηλούς, όπου καλό θα ήταν να γίνει μία κίνηση για την απόκτηση ενός κλασικού power forward, με αντάλλαγμα ίσως έναν sg ή κάποιο μελλοντικό draft pick.

Στον άσο, λόγω της απειρίας του Jennings στο περιβάλλον του NBA, λογικά θα ξεκινά βασικός ο καλός passer αλλά ασταθής και κακός αμυντικά Luke Ridnour, με αλλαγές το Jennings και τον ταχύτατο αλλά οργανωτικά κάκιστο Ukic. Στο "2" δεσπόζει φυσικά ο αρχηγός και franchise player Michael Redd, ο οποίος φέτος αν μείνει υγιής ελπίζουμε να μπορέσει να επαναλάβει εμφανίσεις όπως αυτή. Οι άλλοι shooting guards είναι ο Meeks και ο παλιότερα στόχος του Ολυμπιακού Charlie Bell.

Στο small forward εντυπωσίασε πέρσι με το rebounding και την άμυνά του ερχόμενος από το πουθενά ο rookie Luc Mbah a Moute και εκτός απροόπτου κερδίζει φανέλα βασικού και για φέτος. Από πίσω του υπάρχουν ο αξιόπιστος shooter Carlos Delfino που μπορεί να παίξει και ως sg και επιστρέφει στο NBA μετά από το ατυχές πέρασμά του από τη ρωσική Khimki, και ο αλτικός και ταλαντούχος Joe Alexander που πέρσι δεν έπαιξε ιδιαίτερα.

Στο frontcourt η θέση του center είναι κατειλημμένη από τον Andrew Bogut, ο οποίος, παρά τη σταθερότητα που τον διακρίνει μέχρι τώρα στην καριέρα του, ακόμα δεν έχει πείσει ότι ήταν σοφότερη επιλογή στο νο. 1 του 2005 draft από τους Chris Paul και Deron Williams που επιλέχθηκαν μετά από αυτόν. Οι αναπληρωματικοί του είναι οι μετριότατοι Francisco Elson και Dan Gadzuric. Δύο είναι τα αξιοσημείωτα ερωτήματα εδώ. Πρώτον, πόσο απίθανο είναι να βρεθούν δύο Ολλανδοί μπασκετμπολίστες στην ίδια ομάδα μπάσκετ, πόσο μάλλον σε ομάδα του NBA. Δεύτερον, πώς γίνεται κάποιος General Manager να είναι τόσο κακός στη δουλειά του ώστε να δώσει στον Gadzuric συμβόλαιο $36 εκ. για 6 χρόνια (λήγει το 2011).

Στο "4" τα πράγματα είναι λίγο φτωχά, καθώς δε γίνεται να βασιστείς στον 36χρονο Kurt Thomas και υπό προϋποθέσεις στον άπειρο Joe Alexander για να καλύψουν αποτελεσματικά αυτήν την τόσο σημαντική στο NBA θέση. Όπως είπαμε και πριν, μία προσθήκη είναι μάλλον αναγκαία.

Πρόβλεψη: Οι Βucks είναι και αυτοί στις ομάδες της Ανατολής που θα παλέψουν με αξιώσεις για την είσοδο στα playoffs, όμως θέλω να δω αν θα κάνει κάποιος παίκτης το αποφασιστικό step up για να καλύψει το κενό των Jefferson και Villanueva και να σταθεί επάξια δίπλα στους Redd και Bogut. Αν βρεθεί αυτός, τότε οι Bucks έχουν βάσιμες ελπίδες. Διαφορετικά, η έλλειψη λύσεων στους ψηλούς θα τους κάνει εύκολο θύμα για τις καλές ομάδες.

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Η μάχη των κανονισμών




Εν έτει 2009, το οργανωμένο μπάσκετ, μετά από χρόνια επαφών, ζυμώσεων και διαπραγματεύσεων, συνεχίζει να παίζεται με ελαφρά διαφορετικούς κανονισμούς από τους 3 βασικούς φορείς και εκφραστές του: το NBA, τη FIBA και το NCAA. Εδώ και χρόνια γίνονται προσπάθειες, κυρίως από την πλευρά της FIBA, για να επέλθει μία κάποια ενοποίηση τουλάχιστον στο επαγγελματικό επίπεδο, με τελευταία την ανακοίνωση των ιστορικής σημασίας αλλαγών που θα ισχύσουν μετά το Mundobasket του 2010 για τις εθνικές ομάδες και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 για τις συλλογικές.

Προσωπικά, θα ήθελα να συνεχίσει να υπάρχει μια κάποια διαφορά στους κανονισμούς ανάμεσα στα 3, καθώς μου δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθώ τρία ξεχωριστά στιλ μπάσκετ που καθένα πρεσβεύει τη δική του νοοτροπία, στρατηγική στο παρκέ και τρόπο επίτευξης της νίκης. Αν όμως κάποιος μου ζητούσε να του πω ποιοι κανονισμοί μου αρέσουν περισσότερο από κάθε κατηγορία, θα απαντούσα ως εξής:

Από το NBA:

  • ΤΟ ΟΡΘΟΓΩΝΙΟ ΖΩΓΡΑΦΙΣΤΟ

    H ορθογώνια ρακέτα, που χρησιμοποιείται σε όλο το φάσμα του αμερικανικού μπάσκετ από τη γέννησή του, συνεισφέρει αφάνταστα στην ενδυνάμωση του παιχνιδιού γύρω από το καλάθι και ευνοεί την ύπαρξη ψηλών με μεγάλη ικανότητα στο post game και πλήθος κινήσεων με πλάτη. Αυτό συμβαίνει επειδή μπορούν να τοποθετηθούν για να ποστάρουν πιο κοντά στο καλάθι από τα πλάγια (στο low post) χωρίς να ανησυχούν μήπως υποπέσουν σε παράβαση 3 δευτερολέπτων, σε αντίθεση με τους ψηλούς του international μπάσκετ, όπου λόγω της τραπεζοειδούς ρακέτας της FIBA αναγκάζονται να κινούνται περισσότερο στην περιοχή του high post ή να οπισθοχωρούν προς τις γωνίες, αυξάνοντας έτσι σε συνδυασμό με το κοντινότερο τρίποντο το συνωστισμό στην περιφέρεια.

    Με το ορθογώνιο ζωγραφιστό ανταμείβεται περισσότερο ο δυνατός skilled rebounder big man με ανεπτυγμένα post moves (Duncan, Shaq, Yao, Al Jefferson) παρά ο soft υπερευέλικτος shooter (τύπου David Andersen) που δε θέλει τόσο να παλέψει για μια ευνοϊκή θέση κοντά στο καλάθι. Έτσι οι πολύ ψηλοί ταλαντούχοι παίκτες στην Ευρώπη είναι είδος προς εξαφάνιση, αφού μπορείς πλέον με βασικό center ύψους Batiste να βρίσκεσαι στη διεκδίκηση της Euroleague κάθε χρόνο. Το κακό έχει παραγίνει λοιπόν, γι' αυτό και μία από τις επερχόμενες αλλαγές της FIBA είναι η χάραξη ορθογώνιας ρακέτας στις διαστάσεις αυτής του NBA.
  • ΤΟ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ

    Ο γ.γ. της FIBA Patrick Baumann, αναφερόμενος στην αλλαγή (το 2010) της απόστασης του τριπόντου στα 6,75 μ. από τα 6,25, είχε δηλώσει ότι σήμερα το ποσοστό των σουτ που είναι τρίποντα είναι 40% και ότι το ποσοστό επιτυχίας συνήθως κινείται ανάμεσα στο 38 έως 40%. Αυτό είναι απαράδεκτο και συγχαρητήρια στη FIBA που επιτέλους αποφάσισε να μεγαλώσει την απόσταση, καθώς το τρίποντο δε θεωρείται πλεόν ένα μεγάλης δυσκολίας σουτ (όπως θα έπρεπε να είναι). Η μετακίνηση της γραμμής στα 6,75 μ. θα βοηθήσει εξάλλου στην αποφόρτωση της mid-range περιοχής και θα "ανοίξει" περισσότερο το παρκέ. Το ιδανικό βέβαια θα είναι η απόσταση να γίνει 6,75 στις γωνίες και 7,24 στην κορυφή, όπως στο NBA, αλλά για να γίνει αυτό σωστά θα πρέπει η FIBA να μεγαλώσει ελαφρά το μήκος και το πλάτος του παρκέ για να το φέρει ακριβώς στα μέτρα του NBA.
  • ΤΟ ΗΜΙΚΥΚΛΙΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΥ FOUL

    Μία από τις καλύτερες ιδέες που έχει εφαρμόσει ποτέ το NBA, η ημικυκλική περιοχή, όπου απαγορεύεται να στηθεί για επιθετικό foul κάποιος αμυντικός, αποθαρρύνει τη "φτηνή" τακτική του flopping όταν ο επιθετικός έχει νικήσει τον προσωπικό του αντίπαλο και επιχειρεί να κάνει drive προς το καλάθι. Προάγει το επιθετικό παιχνίδι και την αμυντική προσπάθεια για κόψιμο ή challenging ενός σουτ με άλλο τρόπο από το να στηθεί κάποιος σχεδόν ακριβώς κάτω από τη ρακέτα και να περιμένει τον αντίπαλο να πέσει απλά πάνω του. Ευτυχώς, το ημικύκλιο βρίσκεται ανάμεσα στις προσεχείς αλλαγές της FIBA, ενώ η Euroleague το χρησιμοποιεί ήδη από πέρσι με επιτυχία.
  • ΤΟ JUMPBALL

    Δεν ξέρω πόσοι θα συμφωνήσουν με αυτό, αλλά ποτέ δεν ήμουν fan του εκ του NCAA ερχόμενου συστήματος με το βελάκι κατοχής (alternating possession). Θεωρώ ότι μειώνει πολύ απότομα τον ενθουσιασμό και την ένταση που προκύπτουν πάντα από μία πολύ δυνατή διεκδίκηση κατά την οποία παίκτες βουτάνε με αυτοθυσία στο παρκέ για να κρατήσει η ομάδα τους την κατοχή. Το πατροπαράδοτο jumpball που εφαρμόζεται ακόμα σε κάθε κατάσταση held ball στο ΝΒΑ προσδίδει μεγάλη αγωνία στις κρίσιμες στιγμές, ειδικά π.χ. στα τελευταία δευτερόλεπτα ενός close game. Μειονέκτημά του, από την άλλη, είναι ότι σπανίως εκτελείται απόλυτα σωστά (η μπάλα συνήθως δε φτάνει στο υψηλότερο σημείο) και ότι προκαλεί γενικά μία μικρή καθυστέρηση, αλλά όπως και να 'χει το προτιμώ απείρως περισσότερο από το "απρόσωπο" βελάκι.
  • Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

    Στο NBA η τεχνική ποινή συνοδεύεται από 1 βολή και ακολούθως το παιχνίδι συνεχίζεται από το σημείο της διακοπής. Αντίθετα στη FIBA οι βολές είναι 2, το technical foul μετράει στα προσωπικά fouls του υπότροπου (καθώς και στο ομαδικά fouls της ομάδας του) και η κατοχή της μπάλας αυτόματα περνάει στην πλευρά που εκτέλεσε τις βολές. Κατά τη γνώμη μου, οι επιπτώσεις μίας τεχνικής ποινής δε θα πρέπει να είναι τόσο μεγάλες, ώστε να επηρεάζουν σημαντικά την πορεία ενός παιχνιδιού, γι' αυτό και προτιμώ την προσέγγιση του NBA.

Από τη FIBA:

  • ΤΟ GOALTENDING

    Οι κανονισμοί της FIBA λένε ότι, αφού η μπάλα χτυπήσει στη στεφάνη μετά από ένα σουτ, οποιοσδήποτε παίκτης μπορεί να την ακουμπήσει, διώχνοντάς την μακριά ή προωθώντας την εκ νέου προς το καλάθι. Στο NBA (και σε όλο το αμερικανικό μπάσκετ) θεωρείται ότι υπάρχει ένας φανταστικός κύλινδρος με βάση τη στεφάνη. Όταν οποιοδήποτε μέρος της μπάλας βρίσκεται μέσα στον κύλινδρο και αυτή υπάρχει πιθανότητα να καταλήξει στο καλάθι, απαγορεύεται να την ακουμπήσει οποιοσδήποτε παίκτης (επιθετικός ή αμυντικός).

    Ποτέ δεν κατάλαβα το πλήρες νόημα του αμερικανικού κανονισμού και θεωρώ ότι είναι απίστευτο πισωγύρισμα να εξακολουθεί να ισχύει ο απαρχαιωμένος αυτός κανόνας, σε μια εποχή όπου η αθλητικότητα των παιχτών (ειδικά του NBA) έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που είναι άδικο να τους στερούμε τη δυνατότητα να παλέψουν για την μπάλα πάνω από το καλάθι. Για το λόγο αυτό προτιμώ την εφαρμογή της FIBA, που ανοίγει το δρόμο για εντυπωσιακά follow καρφώματα και tip ins.
  • Ο ΤΡΟΠΟΣ ΚΛΗΣΗΣ TIMEOUT

    Στο NBA timeout μπορεί να καλέσει ένας παίκτης στο παρκέ ή ο προπονητής της ομάδας που έχει τον έλεγχο της μπάλας, ή οποιασδήποτε από τις δύο ομάδες όταν η μπάλα είναι "νεκρή" (dead ball καταστάσεις). Στη FIBA μπορεί να το πάρει μόνο ο προπονητής μιας ομάδας σε dead ball κατάσταση ή αμέσως αφού η ομάδα του έχει δεχτεί καλάθι, κάτι που ευνοεί την πιο γρήγορη εξέλιξη του παιχνιδιού και στα δικά μου μάτια φαίνεται πιο σωστό, καθώς δεν επιτρέπει σε έναν παίκτη να γλυτώσει εύκολα από μια δύσκολη κατάσταση (π.χ. αν δεν προλαβαίνει να κάνει inbound την μπάλα στα 5 δευτερόλεπτα ή αν έχει κλειστεί στη γωνία).

Από το NCAA:

  • ΟΙ 1 + 1 ΒΟΛΕΣ

    Ενώ στις FIBA και NBA υπάρχει penalty 2 ελεύθερων βολών από το 5ο ομαδικό foul και μετά, στο NCAA (των δύο 20λεπτων ημίχρονων) υπάρχει κανονισμός 1 + 1 βολής (άμα βάλεις την 1η σουτάρεις και τη 2η) στο 7ο, 8ο και 9ο ομαδικό foul, ενώ από το 10ο και μετά το bonus είναι κανονικά 2 βολές. Η διαμόρφωση αυτή (που υπήρχε παλιότερα και στη FIBA έως την κατάργησή της το 1994) κάνει τα τελειώματα των παιχνιδιών πιο θεαματικά και αυξάνει τις πιθανότητες για εντυπωσιακά late comebacks, επιβραβεύοντας ένα γρήγορο foul σε έναν κακό σουτέρ και βάζοντας τεράστια πίεση στους ώμους του τελευταίου για την επίτευξη της πρώτης βολής. Θεωρώ ότι μία πιθανή εφαρμογή του κανονισμού σε NBA και FIBA θα ανανέωνε κάπως τη στρατηγική και νοοτροπία πίσω από το fouling στο τέλος των παιχνιδιών, κάνοντάς το ταυτόχρονα πιο αμφίρροπο και αγωνιώδες για τους θεατές. Το σε ποια ομαδικά fouls θα ίσχυε η 1 + 1 βολή είναι ένα θέμα, αλλά πιστεύω ότι στο 4ο (περισσότερο) ή στο 4ο και στο 5ο (λιγότερο) είναι δύο πιθανές λύσεις.
  • Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ 5 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ CLOSELY-GUARDED

    Η FIBA απαγορεύει να κρατήσεις τη μπάλα για 5 δευτερόλεπτα σε οποιοδήποτε σημείο του παρκέ, όταν έχεις σταματήσει την ντρίμπλα και μαρκάρεσαι στενά από κάποιον ή κάποιους αμυντικούς. Το NBA δεν έχει κάποιον αντίστοιχο κανόνα, όμως το NCAA έχει τον κανονισμό της FIBA επαυξημένο και βελτιωμένο. Στο κολλεγιακό μπάσκετ ένας παίκτης δεν μπορεί, ευρισκόμενος στο επιθετικό μισό του παρκέ, να ντριμπλάρει ή να κρατάει τη μπάλα (αλλά όχι και τα δύο μαζί) για 5 δευτερόλεπτα όντας στενά μαρκαρισμένος. Για μια αναλυτικότερη εξήγηση αυτού του κανόνα δείτε εδώ.

    Ο κανόνας είναι ίσως αυτός που προωθεί περισσότερο από κάθε άλλον το ομαδικό παιχνίδι και τη γρήγορη κίνηση της μπάλας και θα ήθελα να τον δω να υϊοθετηθεί στο μέλλον από το NBA και τη FIBA (στην πλήρη μορφή του), ούτως ώστε να εξαλειφθεί εντελώς η στατικότητα που καμιά φορά μπορεί να παρατηρηθεί στους αγώνες τους. Όποιος έχει δει αρκετά κολλεγιακά παιχνίδια μπορεί να καταλάβει τη διαφορά.


Διάφορα:

Ένας κανόνας που δεν ανέφερα είναι η παράβαση των 3 δευτερολέπτων στην άμυνα που ισχύει στο NBA. Ο κανονισμός αυτός αναφέρει ότι οποιοσδήποτε αμυντικός δεν μπορεί να παραμείνει στο χρωματιστό για περισσότερο από 3 δευτερόλεπτα αν δε μαρκάρει ενεργά κάποιον αντίπαλο. Ο σκοπός του είναι να αποτρέψει ιδιαίτερα στατικές αμυντικογενείς τακτικές, όπως όταν κάποιος ψηλός ογκώδης αμυντικός (βλ. Jake Τσακαλίδης, Μπουρούσης, Vrankovic κτλ.) απλά στέκεται κάτω από το καλάθι περιμένοντας κάποιο drive ή κάποιο rebound. Η εφαρμογή αυτού του κανονισμού απαιτεί από κάθε παίκτη να είναι γρήγορος, ευέλικτος και καλός αμυντικός και να μη στηρίζεται μόνο στον όγκο και στη δύναμή του. Προσωπικά βρίσκω αυτόν τον κανονισμό πολύ σωστό και είναι ένας από τους κύριους λόγους που μου αρέσει τόσο το NBA, αλλά η αιτία που δεν τον συμπεριέλαβα παραπάνω είναι ότι το γεγονός της μη ύπαρξής του στη FIBA κάνει το ευρωπαϊκό ένα αρκετά διαφορετικό και ελκυστικό μπασκετικό στιλ και δίνει στο θεατή τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μια πληθώρα διαφορετικών εκφάνσεων του μπάσκετ, όπως ανέφερα και στην αρχή του άρθρου.

Επιπροσθέτως, δραττόμενος της ευκαιρίας θα ήθελα να ξεδιαλύνω κάπως την πλήρη σύγχυση που φαίνεται να υπάρχει γύρω από τη διαφορά του τι επιτρέπεται στο NBA σε σχέση με τη FIBA όσον αφορά τα "βήματα". Υπάρχουν δύο κύριες διαφοροποιήσεις:

Πρώτον, ο κανονισμός του NBA είναι ελαφρά πιο φιλελεύθερος σχετικά με το όταν ένας παίκτης σταματάει την ντρίμπλα. Στη FIBA σε μερικές περιπτώσεις ο παίκτης μπορεί να καταλήξει χωρίς "σταθερό" πόδι, ενώ στο NBA όταν ο παίκτης έρχεται σε πλήρη στάση έχει πάντα ένα "σταθερό" πόδι. Επίσης, όταν η στάση έρχεται με το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, στο NBA το "σταθερό" είναι πάντα το "πίσω" πόδι, ενώ στη FIBA είναι το πρώτο πόδι που ακουμπάει στο παρκέ.

Δεύτερο και σημαντικότερο, στο NBA, για λόγους επιτάχυνσης του παιχνιδιού, ένας παίκτης που δέχεται μία πάσα καθώς κινείται μπορεί να κάνει δύο βήματα πριν σουτάρει, πασάρει ή σκάσει την μπάλα στο παρκέ. Αντίθετα στη FIBA μπορεί να κάνει δύο βήματα μόνο πριν σουτάρει ή πασάρει, ενώ άμα θέλει να ντριμπλάρει πρέπει να το κάνει πριν οποιοδήποτε βήμα. Ένα παράδειγμα αυτού μπορείτε να δείτε εδώ, όπου αυτό που κάνει ο Pierce μόλις πάρει την πάσα είναι νόμιμο στο NBA αλλά (τυπικά, γιατί συχνά αφήνεται) παράνομο στη FIBA.

Οποιαδήποτε άλλη γραφικότητα ακούτε, όπως για το "βηματάκι του NBA", τα 5 επιτρεπόμενα βήματα για lay-up (ναι, το έχω ακούσει και αυτό) και άλλα τέτοια ωραία, είναι καθαρά προϊόν άγνοιας, ασχετοσύνης και συχνά εμπάθειας.

Περιμένουμε σχόλια και απορίες στα comments ή στο shoutbox.

Σάββατο 15 Αυγούστου 2009

Early NBA Preview: Atlantic Division



Boston Celtics (2008-09: 62-20, Eastern Semifinals)

Τι έκαναν στην offseason: Μετά τα περσινά άτυχα (τραυματισμοί Garnett και Leon Powe) αλλά ηρωικά (νίκη στο game 7 με Bulls, αμφίρροπη μάχη και ήττα από Orlando ακολούθως) playoffs οι Celtics αποφάσισαν ότι, με τους Big Three να μεγαλώνουν επικίνδυνα και πολλές άλλες ομάδες να έχουν λαμπρό μέλλον, φέτος είναι η χρονιά που πρέπει να τα δώσουν όλα, οικονομικά και αγωνιστικά, για να κάνουν το μεγάλο push για το δεύτερο πρωτάθλημα. Έτσι λοιπόν από τη μία άφησαν να φύγουν οι δύο κάκιστες περσινές late season εμπνεύσεις τους (Stephon Marbury και Mikki Moore) και ο σοβαρά τραυματισμένος Powe, και από την άλλη φρόντισαν να κρατήσουν τον πολύτιμο και μαχητή (αλλά undersized και αντιπαθητικότατο) Glen "Big Baby" Davis και να υπογράψουν από free agent τον Rasheed Wallace, που με την εμπειρία του και την αδιαμφισβήτητη ποιότητά του αναμένεται να ισχυροποιήσει σε μεγάλο βαθμό τη frontline των Celts. Οι προσθήκες των Shelden "Klingon" Williams και του draftee Lester Hudson κρίνονται ασήμαντες προς το παρόν.

2009-10 outlook: Το σημαντικότερο στοίχημα για τους C's φέτος είναι να μείνουν injury free, καθώς οι stars του roster είναι κυρίως veterans με πάρα πολλά παιχνίδια στα πόδια τους. Οι Pierce και Ray Ray θα προσφέρουν και φέτος το φαρμακερό σουτ και το clutch scoring τους, ο KG τις ηγετικές ικανότητες και την προσήλωση στην άμυνα, o Rondo θα συνεχίσει να βελτιώνεται (μακάρι να γίνει έστω ανεκτός σουτέρ), ενώ ο πάγκος αποτελεί και φέτος ένα ελαφρύ ερωτηματικό, κυρίως στο backcourt, όπου οι Tony Allen και Eddie House θα πρέπει να παρουσιαστούν ιδιαίτερα αξιόπιστοι αν θέλουν οι Celtics να παρουσιαστούν φρέσκοι οι βασικοί τους στα playoffs. Επίσης περιμένω πολύ δυνατό φέτος τον Perkins (μου άρεσε πολύ ο τρόπος που αντιμετώπισε κάποιες στιγμές τον Howard πέρσι), καθώς και τον Big Baby να αποτελεί ένα συνεχές midrange threat, με την ελπίδα να μη χρειαστεί να ξαναδώ να πατάει το παρκέ του Garden το αλλόκοτο ον που ονομάζεται Brian Scalabrine.

Πρόβλεψη: Άμα είναι σχετικά υγιείς, γύρω στις 60 νίκες πάλι, με πορεία τουλάχιστον μέχρι τα East Semis. Τίποτα από αυτά δε θα έχει νόημα όμως αν δε μας προσφέρει απλόχερα ο KG τις ίδιες ή και καλύτερες γραφικότητες από πέρσι.

Philadelphia 76ers (2008-09: 41-41, Eastern 1st Round)

Τι έκαναν στην offseason: Η Philly έκανε το πρώτο trade του καλοκαιριού, όταν απέκτησε τον sharpshooter Jason Kapono για τον rebounder Reggie Evans, ο οποίος κρίθηκε αχρείαστος δεδομένης της ανέλιξης των Thaddeus Young και Marreese Speights και της επανόδου του χρυσοπληρωμένου (15 εκ. $) αρχικά κάκιστου και εν συνεχεία τραυματία πέρσι Elton Brand. Ακολούθως άφησαν άλλους δύο ψηλούς veterans να φύγουν (Marshall και Ratliff), το κενό των οποίων αντικατέστησαν εν μέρει με την πολύ πρόσφατη προσθήκη του Σλοβένου γίγαντα Primoz Brezec. Αυτά όσον αφορά την frontline.

Στους κοντούς, εκτός από τον Kapono, πήραν με το νο. 17 του draft τον point guard Jrue Holiday (από τα πιο cool ονοματεπώνυμα ever νομίζω) από το UCLA, έναν δυνατό, physical defender με καλό court vision και μέτριο σουτ. Ο Holiday θα έχει περισσότερο playing time φέτος απ' ότι προδιαγραφόταν αρχικά καθώς οι Sixers προτίμησαν να μην ανανεώσουν τον Andre Miller, κρίνοντας υπερβολικές τις απαιτήσεις του (ζητούσε 9 εκ. δολάρια το χρόνο) και αφήνοντάς τον να υπογράψει στους Blazers. Σίγουρα είναι μία δύσκολη κατάσταση για τη Philadelphia, αφού το να εμπιστεύεσαι τη θέση βασικού, και δη του βασικού pg, σε rookie εμπεριέχει πολύ ρίσκο, εκτός και αν σχεδιάζουν κάποια έξτρα κίνηση για κάποιον veteran ώστε η θέση να αποκτήσει περισσότερη εμπειρία. Μια άλλη λύση θα ήταν να επιλέξουν να ξεκινούν τον Lou Williams ή τον Royal Ivey στο "1", αλλά o ένας δεν είναι καθαρός pg και ο άλλος είναι χαμηλού επιπέδου.

2009-10 outlook: Κοιτώντας συνολικά το roster, το υλικό των 76ers κρίνεται αξιοσέβαστο και ικανό να κατακτήσει εύκολα ή δύσκολα μία θέση στις πρώτες 8 που οδηγούν στα playoffs. Όταν θα δοκιμάζει να παίζει με ψηλό lineup, θα έχει τους Holiday (προς το παρόν), Iguodala, Young, Brand και Dalembert, μια πεντάδα θεαματική και ταυτόχρονα αποτελεσματική, αν θεωρήσουμε ότι ο Brand θα θυμηθεί τις καλές σεζόν του στους Clippers και ο Dalembert θα εμφανιστεί συγκεντρωμένος και αποφασισμένος. Σε αυτά λογικά θα συμβάλει και ο καινούριος head coach Eddie Jordan, που αναμένεται να εφαρμόσει και στους Sixers το γρήγορο, ευέλικτο και βασισμένο στην καλή κυκλοφορία motion offense που πρεσβεύει. Αν πάλι επιλέξει ένα κοντύτερο σχήμα, εισέρχεται ο θεαματικός scorer "Sweet Lou" Williams στο 2 και η πεντάδα γίνεται ακόμα πιο ευέλικτη. Στον πάγκο, όπως είδαμε και πιο πάνω, το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει καθαρός αναπληρωματικός point guard, γι' αυτό και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει (γιατί κάτι πρέπει να γίνει) με αυτό το θέμα.

Πρόβλεψη: Δε νομίζω ότι, με μια πολύ καλή σεζόν από Iggy και Brand και με τον Thaddeus να βελτιώνεται περαιτέρω, η Philly θα έχει πρόβλημα να μπει στα playoffs. Τώρα σε ποια θέση ακριβώς θα καταλήξει είναι λίγο δύσκολο να πει κανείς, καθώς η Ανατολή θα παρουσιαστεί πιο ισορροπημένη φέτος.



New Jersey Nets (2008-09: 34-48)

Τι έκαναν στην offseason: Οι Nets, μετά τους Kidd πρόπερσι και Jefferson πέρσι, έχασαν φέτος στο trade με το Orlando και τον Vince Carter και είναι ασφαλές πλέον να πούμε ότι γυρίζουν ολοκληρωτικά σελίδα και μπαίνουν σε full rebuilding mode. Ως ανταλλάγματα για τον Vinsanity πήραν τον θεαματικό αλλά υπερβολικά ασταθή pg Rafer "Skip to my Lou" Alston, τον αναπληρωματικό veteran big Tony Battie και (κυρίως) τον πολλά υποσχόμενο Rip-Hamilton-like Courtney Lee. Το trade αυτό βέβαια έγινε κυρίως για οικονομικούς λόγους, καθώς το συμβόλαιο του Vince κρίθηκε υπερβολικά επιζήμιο μακροπρόθεσμα (περίπου 52 εκ. $ του οφείλονται μέχρι το 2012), ενώ τα συμβόλαια των Alston και Battie λήγουν το επόμενο καλοκαίρι, τότε που οι μισοί superstars του NBA θα είναι free agents και οι Nets θα έχουν αρκετό χώρο στο salary cap για να χτυπήσουν κάποιον από αυτούς. Κατά τα άλλα μην ξεχάσουμε και τον draftee swingman Terrence Williams που θα ενισχύσει το βάθος της ομάδας στα φτερά.

2009-10 outlook: Όλοι ξέρουν ότι αυτή η χρονιά θα είναι μεταβατική (σ.σ. κακή) για το New Jersey, αλλά μια ματιά στο roster δείχνει ότι είναι ικανοί για αρκετές ποιοτικές νίκες. Στους ψηλούς υπάρχει ο εξαιρετικός πέρσι ως rookie Brook Lopez, που φέτος θα δείξει αν θα πρέπει να θεωρείται από την ομάδα ως ο center της για την επόμενη δεκαετία. Στο "4" τώρα αυτή είναι η χρονιά που ο Yi Jianlian θα πρέπει (επιτέλους) να ξεπεταχτεί και να αποστομώσει όσους τον χαρακτήριζαν εξαρχής αποτυχημένη επιλογή στο νο. 6 του 2007 draft. Οι υπόλοιποι ψηλοί είναι μετρίως μέτριοι, είτε washed up veterans (Battie και Najera) είτε νέοι που ακόμα ψάχνουν το δρόμο τους (Boone και Sean Williams).

Περνώντας στο backcourt, υπάρχουν αρκετές αλλά όχι ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας λύσεις, όπως ο απίστευτα overpaid Bobby Simmons (11 εκ. $ φέτος), ο αθλητικός Keyon Dooling, ο ευέλικτος Jarvis Hayes, ο Lee, ο κακός πέρσι στη rookie season του Chris Douglas-Roberts και ο εξαιρετικός αμυντικός Trenton Hassell. Πάνω απ' όλους ξεχωρίζει βέβαια ο τώρα πια μοναδικός superstar της ομάδας point guard Devin Harris, ο οποίος θα πρέπει οπωσδήποτε να επαναλάβει φέτος την περσινή του χρονιά αν θέλουν οι Νets να έχουν μια κάποια μικρή ελπίδα να μπουν στα playoffs. Κάτι που βρίσκω αρκετά δύσκολο να γίνει, με έναν από τους λόγους να είναι ο head coach Lawrence Frank, ίσως ο χειρότερος του NBA.

Πρόβλεψη: Και οι ίδιοι οι Nets λένε ότι αυτή τη χρονιά θα επικεντρωθούν στο να αναπτύξουν τους νεαρούς παίκτες τους, οπότε δε γίνεται να διαφωνίσω εγώ μαζί τους. Ελκυστικό μπάσκετ, πολύ (μελλοντικά και δυνητικά) ταλέντο στο παρκέ, αλλά τα playoffs μάλλον θα ξεκινήσουν χωρίς αυτούς.

Toronto Raptors (2008-09: 33-49)

Τι έκαναν στην offseason: Πολυάσχολο καλοκαίρι για τους Raptors, που ανανέωσαν σε μεγάλο βαθμό το roster τους. Σημαντικότερες μετακινήσεις ήταν προφανώς η φυγή του Shawn Marion και ο ερχομός του Hedo Turkoglu. Ο Τούρκος απέδειξε την αξία του στα περσινά playoffs με το Orlando και είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσει άμεσα το Toronto με άπειρα high pick-n-rolls με τον Chris Bosh, αλλά με ανησυχεί λίγο η χρονική διάρκεια και το μέγεθος του συμβολαίου του (θα πάρει 12 εκ. $ το 2013-14, όταν θα είναι 35 ετών). Οι άλλες καλοκαιρινές προσθήκες είναι ο Jarrett Jack (πολύ δυνατός combo guard), ο σουτέρ Antoine Wright, ο physical Reggie Evans που αναφέραμε και πιο πάνω, ο έμπειρος και πάντα χρήσιμος Rasho Nesterovic, ο Ιταλός scorer Marco Belinelli και ο high flying και όχι μόνο draftee DeMar DeRozan. Όλοι τους ήταν σωστές κινήσεις, δίνοντας σκορ, δύναμη, rebounding και μέλλον σε μια ομάδα που τα είχε ανάγκη. Από την άλλη, την πόρτα της εξόδου εκτός από το Marion είδαν και οι Anthony Parker, Kapono, Graham και μερικοί ασήμαντοι ψηλοί. Από αυτούς περισσότερο θα λείψει η πολύπλευρη (και υποτιμημένη) προσφορά του Parker σε shooting και άμυνα, κάτι που ας ελπίσουμε θα καλύψει ο Turkoglu μαζί με τους άλλους newcomers.

2009-10 outlook: Χειρότερα από πέρσι αποκλείεται να τα πάει το Toronto, που κάθε χρόνο (από την εποχή του VC) ξεκινάει με μεγάλες προσδοκίες και σχεδόν πάντα καταλήγει, αν όχι να απογοητεύει, τουλάχιστον να αφήνει μια πικρή γεύση στα χείλη των fans του. Φέτος τα πράγματα φαίνονται για μια ακόμη φορά ελπιδοφόρα στα χαρτιά, με τους Bosh, Hedo και Calderon έτοιμους να ηγηθούν αυτής της πραγματικά international ομάδας (6 Ευρωπαίοι στο roster). Πέρα των Big Three υπάρχει ο έτοιμος να εκραγεί Andrea Bargnani, που φέτος τον περιμένω πιο σταθερό από ποτέ και έτοιμο να κατασταλάξει ως προς τον τρόπο παιχνιδιού του σε ένα στιλ ευέλικτου Nowitzki-like power forward. Στο "2" υπάρχουν οι Jack, DeRozan και Belinelli (άρα μεγάλο βάθος), ενώ στον point guard ο Roko Ukic έδειξε ποιότητα κατά διαστήματα πέρσι ως αναπληρωματικός του Calderon. Ερωτηματικό αποτελεί η έλλειψη ψηλών στον πάγκο, αφού μόνο ο Rasho και ο επιθετικά ανύπαρκτος Evans μάλλον δεν αρκούν (τον Patrick O'Bryant δεν τον υπολογίζω καθώς κανονικά δε θα έπρεπε να βρίσκεται καν στο NBA).

Πρόβλεψη: Η λογική λέει ότι οι Raptors θα μπουν στα playoffs. Το καθαρό ταλέντο τους αυτό υποδεικνύει. Το να προχωρήσουν, όμως, πέρα από τον πρώτο γύρο θα είναι πολύ δύσκολο, δεδομένης της ύπαρξης των τριών μεγάλων (για φέτος τουλάχιστον) της Ανατολής.



New York Knicks (2008-09: 32-50)

Τι έκαναν στην offseason: Καταρχάς υποθέτουμε ότι οι Knicks θα κρατήσουν τελικά τους David Lee και Nate Robinson. Με αυτήν την παραδοχή, οι μόνες κινήσεις των Knicks αυτο το καλοκαίρι ήταν η προσθήκη του αστείου για διάφορους λόγους αλλά αξιόπιστου στις κατάλληλες συνθήκες Darko Milicic και των draftees Jordan Hill (ένας πάρα πολύ άγουρος Amare-like ψηλός) και Toney Douglas (καλός σουτέρ και αμυντικός sg). Από την άλλη έχασαν τον αδιάφορο Chris Wilcox και τον Quentin Richardson (που πάει να σπάσει κάθε ρεκόρ, έχοντας γίνει 4 φορές traded σε λιγότερο από δύο μήνες).

2009-10 outlook: Η σεζόν που ακολουθεί είναι ίσως η πιο αδιάφορη σε ολόκληρη την ιστορία των Knicks, καθώς ολόκληρη η Νέα Υόρκη αναμένει το free agency του 2010, οπότε και ελπίζουν (δύσκολο να γίνει κατα τη γνώμη μου) να έχουν αρκετό χώρο στο salary cap για να αποσπάσουν από τους Cavs τον LeBron. Αγκάθια σε αυτήν την αποστολή είναι τα λήγοντα το 2011 συμβόλαια του πάνχοντρου (σε σημείο που κυριολεκτικά να σπάει μπάλες) Eddy Curry και του Jared Jeffries που ο GM Donnie Walsh δεν έχει καταφέρει ακόμα να πείσει κάποιον να τα πάρει.

Άρα για τους Knicks φέτος το μενού προβλέπει πολύ run-n-gun (σύμφωνα με το δόγμα 7 seconds or less -ή mess, αναλόγως- του head coach Mike D'Antoni), πολλά τρίποντα, μέτρια έως κακή άμυνα, πολλές ήττες, λίγες νίκες και γενικά πολλή παραφιλολογία και αγωνία για το επόμενο καλοκαίρι. Η αρχική πεντάδα, που θα αποτελείται λογικά από τους Duhon, Hughes, Chandler, Harrington και Lee, έχει αρκετό επιθετικό ταλέντο, ο πάγκος όμως πονάει, αφού με καλύτερους αναπληρωματικους τους Darko και Nate δεν πας πουθενά. Τουλάχιστον υπάρχει η προσμονή να έχει θετική χρονιά ο Danilo Galinari, που πέρσι χτυπημένος από τραυματισμό στην πλάτη δεν πρόλαβε να πάρει πολλές ευκαιρίες. Επίσης, ένας αστερίσκος που πρέπει να μπει εδώ αφορά την πιθανή απόκτηση του Ramon Sessions, που αν έρθει στη Νέα Υόρκη αναμένεται να καταγράψει εντυπωσιακά stats υπό το επιθετικό σύστημα του D'Antoni.

Πρόβλεψη: Τα είπαμε και πριν, λίγα πράγματα το 2009-10 για τους Knickerbockers, που θα έχουν περισσότερο το ρόλο διασκεδαστή παρά σοβαρού διεκδικητή για κάτι καλό. Για playoffs ούτε λόγος να γίνεται. Εν αναμονή του LeBron, λοιπόν, προς το παρόν ας ελπίσουμε να ξαναζήσουμε φέτος στιγμές που μόνο οι Knicks μπορούν να προσφέρουν, όπως αυτή (αν και πλέον λείπουν οι θεοί Zach Randolph και Isiah):