Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Δύο πρωταθλητές, δύο αξέχαστες σειρές!



Έχουν περάσει αρκετές μέρες από την ολοκλήρωση των τελικών και των 2 σημαντικότερων εθνικών leagues στον κόσμο, όμως δε γινόταν να μην πω δύο λόγια για αυτούς, τώρα που βρήκα το χρόνο.

Ξεκινάω από το NBA, του οποίου τα Finals προσωπικά δικαίωσαν τις προσδοκίες. Μπορεί το επίπεδο του μπάσκετ που παίχτηκε στο παρκέ, ως προς την ποιότητα στην επιθετική δημιουργία και εκτέλεση των δύο ομάδων, να μην ήταν το καλύτερο (για την ακρίβεια κινήθηκε σε ρηχά νερά, αναλογιζόμενοι το υπάρχον ταλέντο και στις δύο ομάδες), όμως είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι fans του μπάσκετ χάρηκαν δεόντως αυτή τη σειρά, καθώς σηματοδότησε (προσωρινά) την επιστροφή στο μπασκετικό στιλ του NBA των 90's. Και όταν σκέφτεσαι NBA των 90's, σκέφτεσαι υπερβολικά physical παιχνίδι και περιστασιακό περιορισμό της τεχνικής από τη δύναμη, κάτι που αναλόγως με τις προτιμήσεις του καθενός, μπορεί να είναι ελκυστικό ή απωθητικό.

Πρόσφατα είχα παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ του ESPN που είχε ως θέμα του την κόντρα του Reggie Miller με τους Knicks στα μέσα της προ-προηγούμενης δεκαετίας και τα εξαιρετικά σκληρά playoff matchups μεταξύ Indiana και Νέας Υόρκης που απέρρεαν από αυτήν. Κάτι τέτοιες σειρές μου θύμισαν οι φετινοί τελικοί, με το καλώς εννοούμενο "ξύλο" να δίνει και να παίρνει, ειδικά στις δύο ρακέτες, όπου κάθε φάση έμοιαζε να είναι ανοιχτή σε κάθε κατάληξη. Από την άλλη, στην περιφέρεια τα handchecks και τα "ύποπτα" screens είχαν την τιμητική τους. Το σκληρό αυτό αμυντικό παιχνίδι έγινε φυσικά περισσότερο εμφανές στον τελευταίο αγώνα, όπου κατά στιγμές γινόταν πραγματικά "χαμός".

Πολλοί είπαν ότι δεν τους άρεσε καθόλου το πολύ δυνατό 7ο ματς κι ότι το χαμηλό σκορ έκανε τον αγώνα ανάξιο ενός Game 7. Εγώ διαφωνώ, αφού δέχτηκα χωρίς παράπονο τη "θυσία" των τέλειων επιθέσεων και των πολλών πόντων στο βωμό του καθολικά ανταγωνιστικότατου και πολύ σκληρού 48λέπτου, τα οποία στοιχεία προσέδωσαν μία "άγρια ομορφιά" (όσο κλισέ κι αν είναι αυτή η έκφραση, ταιριάζει απόλυτα στο 7ο παιχνίδι) σε ένα ματς που εν τέλει κρίθηκε σε ένα χαοτικό τελευταίο δίλεπτο, όπου έβαλαν μεταξύ άλλων μεγάλα τρίποντα ο Artest κι ο Rondo!

Συνεχίζοντας πρέπει να μιλήσουμε και για την υποδειγματική αμυντική συμπεριφορά των Celtics πάνω στον Kobe (έργο κυρίως του Tom Thibodeau, που πήρε την πολυπόθητη προαγωγή στους Bulls), που τον εξώθησε σε μία πολύ κακή βραδιά για το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα και δεδομένης της κλάσης του. "Βοήθησε" βέβαια και αυτός με μερικές κάκιστες επιλογές, όμως στα κρίσιμα έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, αφήνοντας περισσότερες πρωτοβουλίες στους Gasol και Artest. Ο πρώτος εκμεταλλεύθηκε με τον καλύτερο τρόπο την απουσία του Perkins, έχοντας 22% rebound% και βάζοντας ένα κρισιμότατο και δυσκολότατο καλάθι (που πάντως ήταν βήματα), ενώ ο Artest εκτός από το μεγάλο τρίποντό του έκανε τη ζωή πολύ δύσκολη στον Pierce.

Από τη μεριά των Κελτών, παρά την ψυχωμένη (και ίσως τελευταία γενικότερα) εμφάνιση του Rasheed οι Celtics δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν επιθετικά για να πάρουν τη νίκη σε ένα τόσο "στείρο" ματς, ενώ και οι αναπληρωματικοί τους ("Big Baby", Nate Robinson και Tony Allen) που τους είχαν δώσει τεράστια ώθηση στο Game 4, δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι αξιόλογο.

Εν κατακλείδι, σε μία "περίεργη", με πολλές ανατροπές και μεταβολές απόδοσης σειρά, οι Lakers κατάφεραν να επικρατήσουν στις λεπτομέρειες, απέναντι σε μία Βοστώνη που λίγο έλειψε να κερδίσει 3 συνεχόμενες σειρές με μειονέκτημα έδρας, πράγμα που βεβαίως αποτελεί μεγάλο κατόρθωμα από μόνο του. Η γεύση που μένει μπορεί να είναι πικρή, όμως θεωρώ ότι με 1-2 προσθήκες (συν τη διατήρηση του Allen για άλλο ένα χρόνο τουλάχιστον) οι Celtics μπορούν να κάνουν μία τελευταία σοβαρή προσπάθεια του χρόνου για το πρωτάθλημα με τον υπάρχοντα κορμό των Big 4.

Αναφορικά με το βραβείο του MVP των Finals, μπορεί σίγουρα να γίνει κουβέντα και διχασμός απόψεων μεταξύ των Kobe και Gasol. Ο καθένας βοήθησε την ομάδα του με διαφορετικό τρόπο και ταυτόχρονα την έβλαψε σε διάφορα χρονικά σημεία της σειράς. Ο Kobe έβαζε πολλούς πόντους, έτεινε στο να παίρνει πολλές τραβηγμένες προσπάθειες, όμως έμοιαζε συχνά να είναι ο μοναδικός που είχε το σθένος να πάρει οποιοδήποτε μη ιδανικό σουτ, την ώρα που οι συμπαίκτες του κρύβονταν. Ο Gasol σε άλλα παιχνίδια εξουδετερώθηκε (Games 3 & 5) και σε άλλα υπερίσχυσε (Games 1 & 7) του Garnett, με την τελική συνεισφορά του να κρίνεται θετικότατη και καθοριστική για τον τίτλο. Προσωπικά θα προτιμήσω με πολύ μικρή διαφορά τον Kobe, λόγω του ότι η δράση του και η συνεχής απασχόληση από μέρους του της άμυνας των Celtics άνοιγε διαδρόμους και ευκαιρίες για όλη την υπόλοιπη ομάδα. Κάλλιστα όμως θα μπορούσε κάποιος να επιχειρηματολογήσει περαιτέρω υπέρ του Gasol.

Περνάμε στην ACB, όπου ζήσαμε την πλήρη κατάρριψη κάθε λογικής πρόγνωσης, εφόσον μόνο μία ομάδα επέδειξε την απαιτούμενη σταθερότητα και ετοιμότητα για μία σειρά που αναμενόταν "κλειστή", αργή και σκληρή. Και αυτή ήταν η Caja Laboral, που έφτασε σε ένα δύσκολο αλλά πανάξιο sweep, στερώντας το triple crown από τους Καταλανούς, οι οποίοι ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν τι πήγε λάθος και έχασαν 3 συνεχόμενες φορές από μία ομάδα κατώτερη (θεωρητικά και πρακτικά) καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς.

Η απάντηση βεβαίως είναι ότι η φημισμένη επιθετική λειτουργία της σπανίως δούλεψε στην εντέλεια στους τελικούς, με τον Ivanovic να έχει προετοιμάσει άριστα την ομάδα του στο αμυντικό κομμάτι. Παίζοντας εκπληκτική ομαδική άμυνα με πολλή κίνηση και φοβερή πειθαρχία, η Caja κατάφερε όχι μόνο να περιορίσει σε μεγάλο βαθμό τους πόντους από τους ψηλούς της Barca (μόνο ο Morris ξεχώρισε κάπως και λίγο ο N'Dong στο 1ο παιχνίδι, με το Lorbek να κάνει μετριότατη σειρά, αντιμετωπίζοντας μεγάλες δυσκολίες όποτε ματσαριζόταν με το Splitter), αλλά και να αφαιρέσει από την ομάδα του Pascual τη συγκομιδή σκορ από το τρίποντο, όπου είχε διαδοχικά στα 3 ματς τα εκπληκτικά άσχημα (για το επίπεδό της και τη σημασία των αγώνων) ποσοστά 31, 24 και 23%! Τέλος, ο Ivanovic θύμισε το Γιαννάκη του ντέρμπι του Δεκεμβρίου στο ΣΕΦ με τις άριστες οδηγίες του για την αντιμετώπιση του pick-n-roll, οι οποίες και συχνότατα έβγαζαν εκτός ρυθμού το Navarro.

Στην επίθεση η Caja βασιζόταν, όπως είναι λογικό, σε μεγάλο βαθμό στα post-ups του Splitter, ο οποίος και απέδειξε οριστικά και εμφατικά ότι όντως είναι ο καλύτερος ψηλός στην Ευρώπη, αν και αυτός ο άτυπος τίτλος δε θα κρατήσει για πολύ καθώς ετοιμάζει βαλίτσες για το San Antonio, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή στην καριέρα του, αφού πλέον το παιχνίδι του έχει ωριμάσει και εμπλουτιστεί. Άξιοι συμπαραστάτες του ο υπερδραστήριος Huertas, που έχει βελτιωθεί πάρα πολύ από την εποχή του προολυμπιακού τουρνουά το 2008, και ο Elyahu στο τελευταίο ματς, ο οποίος μπορεί να παραλληλιστεί με τον Antawn Jamison στη φυσικότητα με την οποία εκτελεί τα περίεργα floaters και layups του γύρω από το καλάθι.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει φυσικά και στο Fernando San Emeterio, ο οποίος με τα μεγάλα τρίποντά του στο 2ο ματς και το τεράστιο νικητήριο drive του στο τέλος του 3ου, εκτός του ότι πέρασε στο πάνθεον του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ανέβηκε ξεκάθαρα ένα επίπεδο στα μάτια μου, καθώς δε μου είχε δώσει στο παρελθόν τόσα πολλά δείγματα επιθετικού ταλέντου και κυρίως στόφας μεγάλου παίκτη. Σίγουρα θα προσέλκυσε το ενδιαφέρον πολλών ευρωπαϊκών ομάδων χάρη σε αυτούς τους τελικούς, αλλά ποιος φεύγει από την πρωταθλήτρια του καλύτερου league εκτός NBA; Άλλωστε υπό τον Ivanovic η καριέρα του φαίνεται να ανθεί.

Παρεμπιπτόντως, ομολογώ ότι ποτέ δε συμπάθησα τον από πολλές απόψεις δικτάτορα Μαυροβούνιο coach, καθώς η αυταρχική φύση τέτοιων προπονητών-"στρατιωτικών" που νιώθουν την ανάγκη να ελέγχουν κάθε στιγμή τα πάντα δε συμβαδίζει με την ψυχαγωγική λογική του μπάσκετ, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Πάντα αναγνώριζα όμως ότι ήταν μεγάλης κλάσης προπονητής, με την ικανότητα να παίρνει το maximum από κάθε παίκτη του, πλεονέκτημα που αποκτούσε μέσω της πειθαρχίας που κέρδιζε από τις θρυλούμενες εξοντωτικές προπονήσεις του (οι οποίες βέβαια ανά την καριέρα του οδηγούσαν σε πολλαπλούς τραυματισμούς στις ομάδες που δούλευε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Οι τελικοί αυτοί, στους οποίους έλαμψε το προπονητικό "άστρο" του (καταδυναστεύοντας το αντίστοιχο του Pascual), απλά ενίσχυσαν τον καθολικό σεβασμό που απολαμβάνει από τους συναδέλφους του αλλά και από το μπασκετικό κοινό.

Για την ατμόσφαιρα των τελικών ήταν αναμενόμενο ότι δε θα έπρεπε να ανησυχούμε. Παρακολουθήσαμε 3 πολύ ευχάριστα ματς, μέσα σε κόσμια και απολύτως αθλητικά πλαίσια και με τη συνοδεία καλώς εννοούμενου ενθουσιώδους κοινού. Το πότε θα τα δούμε αυτά και στην Ελλάδα θα θέλαμε όλοι πολύ να το μάθουμε, αλλά βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε ήδη την απάντηση.

Επόμενο σημαντικό μπασκετικό γεγονός; Το σημερινό NBA Draft, το οποίο και θα μας προσφέρει μπόλικο υλικό για ανάλυση.

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Χάος



Ο 4ος αγώνας στο ΣΕΦ μόλις έχει τελειώσει και επιτέλους η παρωδία έλαβε τέλος (τουλάχιστον εντός παρκέ). Το "καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης" έδειξε για ακόμα μια φορά την ταυτότητά του, που τόσο τεχνηέντως κρύβουν τα φορτωμένα rosters των δύο "αιωνίων" και οι επιτυχίες της Εθνικής. Τα συναισθήματα ποικίλλουν και είναι όλα αρνητικά. Οργή. Απογοήτευση. Απελπισία. Θλίψη. Ντροπή. Στο site του ΕΣΑΚΕ, το κύριο μήνυμα είναι "Αυτό είναι το μπάσκετ". Ε ναι, λοιπόν, κύριοι αυτό είναι το μπάσκετ μας. Το μπάσκετ της διοικητικής ανυπαρξίας, των καρεκλοκένταυρων, των απλήρωτων παικτών, των απαρχαιωμένων γηπέδων, των κάφρων, των οπαδικών στρατών, των οπαδικών διοικήσεων, των ανίκανων διαιτητών, του παρασκηνίου, της βρωμιάς, της σαθρότητας.

Σχόλια για τον αγώνα δεν πρόκειται να κάνω φυσικά. Γιατί για να υπάρχει αγώνας πρωταθλήματος, πρέπει να υπάρχει και πρωτάθλημα και δυστυχώς αυτό στην Ελλάδα είναι στη φαντασία μας. Όλα τα προβλήματά του (ομάδες που δεν πληρώνουν, απεργίες, ανυπαρξία τηλεοπτικών μεταδόσεων, κλπ.) το εξευτέλισαν φέτος και έληξε όπως του αξίζει, με το μεγαλύτερο, το χουλιγκανισμό, να θριαμβεύει σαν νέμεση σε αρχαιοελληνική τραγωδία. Οι ευθύνες; Αμέτρητες και προς πάσα κατεύθυνση. Η ανάληψη αυτών; Μηδενική.

Το γεγονός ότι εν έτει 2010 φτάνουμε να έχουμε ΔΙΑΚΟΠΗ αγώνα λόγω επεισοδίων θεωρούσα ότι θα είναι ενδεικτικό της κατάστασης στο ελληνικό μπάσκετ (για να μην πω ελληνικό αθλητισμό). Κι όμως δεν είναι. Και αυτό είναι το απογοητευτικό. Οι μεν πανηγυρίζουν για την κατάκτηση του 8ου συνεχόμενου πρωταθλήματος. Οι δε σχεδιάζουν τη διαδοχή του Γιαννάκη και πώς θα γλιτώσουν την τιμωρία. Και σε 2-3 μέρες κανένας δε θα ασχολείται με όσα γίνανε το βράδυ της Κυριακής στο ΣΕΦ. Με όσα κατ' επανάληψη γίνονται εδώ και πολλά χρόνια στα γήπεδά μας. Και αυτό είναι το χειρότερο, το πιο λυπηρό. Όλα αυτά είναι που με κάνουν πολλές φορές να γυρνάω την πλάτη στο πρωτάθλημά μας.

Ίσως πολλοί από εσάς να διαφωνήσουν, όμως, προσωπικά δεν έχω καμία όρεξη να παρακολουθώ μια διοργάνωση χωρίς αρχή και τέλος, όπου κανονισμοί δεν τηρούνται, λογική δεν υπάρχει και το μόνο που κυριαρχεί είναι το παρασκήνιο συνεπικουρούμενο από τη βία.

Δεν καταλαβαίνω την έκπληξη πολλών. Μήπως είναι η πρώτη φορά που γίνονται τέτοια πράγματα; Ή απλά μας πειράζει που τώρα διεκόπη ο αγώνας; Γιατί αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού. Απλά παρατείναμε τον κίνδυνο και παίζαμε με τη σωματική ακεραιότητα των παικτών και των φιλάθλων για να "τελειώσει ο αγώνας να πάμε σπίτια μας".

Και αυτό που μας καθησυχάζει είναι ότι "μερικοί ανεγκέφαλοι" τα κάνουν όλα. 100-200 άτομα. Τι είναι 100-200 άτομα στους 12.000; Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο χουλιγκανισμός έχει ριζώσει βαθιά στην ήδη παρακμάζουσα κοινωνία μας και δε λέει να ξεριζωθεί γιατί κανένας δε νοιάζεται. Δυστυχώς, οι "100-200" είναι πολύ περισσότεροι και δε θα σταματήσουν να πολλαπλασιάζονται. Ένα παράσιτο δε σταματά να τρέφεται από τον ξενιστή του παρά μόνο όταν αυτός πεθάνει. Δυστυχώς, όμως, ούτε στο "θάνατο" δεν μπορούμε να ελπίζουμε, γιατί πρωταθλήματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν και αυτά τα φαινόμενα δε θα σταματήσουν.

Πρόσφατα διάβαζα μια συνέντευξη του "πικραμένου" Γιώργου Βασιλακόπουλου, ο οποίος κοκορευόταν εμμέσως πλην σαφώς για το πού έχει φτάσει το ελληνικό μπάσκετ. Γέλασα. Δε φταίει, ωστόσο, μόνο αυτός. Απλά είναι ο εύκολος στόχος λόγω της θέσης του και της δύναμης που είχε τόσα χρόνια. Ευτυχώς, εδώ στο Run-N-Gun δεν είμαστε του παρασκηνίου και για αυτό το λόγο δεν μπορώ να κατονομάσω τους ανθρώπους που έχουν καταντήσει έτσι το ελληνικό μπάσκετ, πέραν των πιο προφανών. Όλοι τους φταίνε. Όλοι τους μας οδήγησαν στην απόλυτη ανυποληψία (σε μπασκετικό επίπεδο) και μας έκαναν να ντρεπόμαστε για αυτό που αγαπάμε τόσο πολύ.

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Από τους άσχετους ανθρώπους της ομοσπονδίας που έχουν καταστρέψει με τις αραχνιασμένες και αναχρονιστικές απόψεις τους την οποιαδήποτε πιθανότητα εξέλιξης; Από τους αδιάφορους προέδρους που δεν εκπληρώνουν ούτε τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις τους απέναντι στην πλειοψηφία των παικτών; Από τους ανεκδιήγητους διαιτητές που κακοποιούν το άθλημα συνεχώς; Από τους κομπλεξικούς παίκτες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν θα παίζει ο Αμερικανός ή ο Έλληνας; Από τους προκλητικούς δύο "μεγάλους" που βιάζουν συνεχόμενα το μπάσκετ με διαφορετικό τρόπο ο καθένας; Από την αθλητική δικαιοσύνη που κλείνει πονηρά το μάτι σε μερικούς ή σφυρά αδιάφορα σε άλλους; Από την ηλιθιότητα, τη βαρβαρότητα και τη νοοτροπία της αλητείας που βασιλεύει σε ένα μέρος των οπαδών; Σίγουρα έχω ξεχάσει πολλά, σίγουρα δεν εστίασα σε όλα όσα θα ήθελα, όμως είναι μερικά ενδεικτικά του πώς φτάσαμε ως εδώ.

Το μέλλον; Δυσοίωνο. Μαύρο. Κανένας δεν ενδιαφέρεται να διορθώσει, μόνο να μπαλώσει. Οι τομές που πρέπει να γίνουν εδώ και πολύ καιρό, πάλι θα ξεχαστούν σε κάποιο συρτάρι και πολύ φοβάμαι ότι το χάος θα συνεχίσει να κυριεύει. Έτσι θα συνεχίσουν να βαυκαλίζονται οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ (και όχι μόνο) για τη φοβερή και τρομερή Α1, θα συνεχίσουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού να πανηγυρίζουν, του Ολυμπιακού να γκρινιάζουν και να προτρέπουν τη διοίκησή τους να πάρει πρωτοβουλίες στο παρασκήνιο (!) και οι υπόλοιπες ομάδες θα παλεύουν για την τρίτη θέση. Γιατί έτσι μάθαμε. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Θα προτρέψω όποιον μπασκετόφιλο μας διαβάζει να δει κάτι άλλο. ΝΒΑ, ACB, Mundobasket, NCAA, οτιδήποτε. Να δούμε ότι υπάρχει και κάτι καλό, κάτι όμορφο, κάτι αγνά μπασκετικό. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία μας, να αλλάξουν οι παραστάσεις μας, να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει μόνο αυτό το χάλι που παρακολουθούμε εδώ κάθε χρόνο. Πολλοί μπορεί να με πουν υπερβολικό, όμως εκεί τουλάχιστον παίζεται μπάσκετ. Σας εγγυώμαι ότι δε θα το μετανιώσετε. Από όπου μπορούμε, όλοι μας πρέπει να αδράξουμε τις ευκαιρίες και να δούμε κάτι που να μας ικανοποιεί. Γιατί αυτή η εκτρωματική κατάσταση στο ελληνικό πρωτάθλημα ικανοποιεί μόνο τους κοιμισμένους, τους κομπλεξικούς και τους κάφρους.

Όσον αφορά στους αρμόδιους φορείς, δεν έχω κάτι να πω. Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να ακούσει και κανένας. Θα συνεχίσουν τα παιχνίδια εξουσίας ασελγώντας πάνω στο πτώμα του ελληνικού μπάσκετ. Ντροπή σας κύριοι. Ντροπή σε όλους σας. Τουλάχιστον δεν έχετε ακόμα στο λαιμό σας κάποιο νεκρό. Με αυτήν την πορεία, όμως, που έχετε χαράξει, δεν είναι απίθανο να το δούμε και αυτό. Τίποτα δεν είναι απίθανο πια.

Στους Έλληνες παίκτες που αγωνίζονται εντός συνόρων (και που έχουν τη δυνατότητα να φύγουν έξω) θα ήθελα να εκφράσω την απορία μου. Γιατί; Σας ευχαριστεί να παίζετε υπό αυτές τις συνθήκες; Σας ευχαριστεί να συντηρείτε και εσείς με τον τρόπο σας αυτές τις συνθήκες; Αξίζει να ριψοκινδυνεύετε τις ζωές σας για μερικά ευρώ παραπάνω και για να κατακτήσετε 1-2 πρωταθλήματα Ελλάδος; Δε βλέπετε την ανυπαρξία της διοργάνωσης στην οποία πρωταγωνιστείτε; Γιατί συμβιβάζεστε;

Ξέρετε ότι δε μου αρέσει να μιλάω για τέτοια πράγματα, όμως πλέον η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η έλλειψη τάξης, η απουσία οργάνωσης, η άρρωστη οπτική και η εξαφάνιση κάθε ίχνους λογικής συνθέτουν ένα ζοφερό τοπίο πάνω από το ελληνικό μπάσκετ. Τα υπάρχοντα πρόσωπα και οι ισχύοντες θεσμοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να το αλλάξουν. Η απέχθειά μου για όλα αυτά εντείνεται μέρα με τη μέρα (όπως και κάθε νοήμονα ανθρώπου) και πλέον δεν μπορώ να τα ανέχομαι άλλο. Ευτυχώς το μαρτύριο τελείωσε. Η νεκροψία έδειξε αυτό που όλοι, όσοι ασχολούμαστε αρκετά με το άθλημα, γνωρίζαμε εδώ και πολύ καιρό. Το ελληνικό μπάσκετ είναι νεκρό.

Το ελληνικό μπάσκετ είναι νεκρό.