Run-N-Gun: Οι 5 καλύτεροι post players στο NBA σήμερα

Μπορεί το μπάσκετ (και ειδικότερα το NBA) να έχει αλλάξει πολύ με την πάροδο του χρόνου και από εποχή σε εποχή, το post game όμως παραμένει η ύψιστη τέχνη που μπορεί να αποκτήσει ένας ψηλός για να καταστήσει τον εαυτό του μεγάλο scorer και συνεχή επιθετική απειλή. Είναι το σύνολο μεθόδων και κινήσεων που μετέρχονται οι big men για να δείξουν ότι και αυτοί μπορούν να προσδώσουν θέαμα και ομορφιά στο παιχνίδι, ομορφιά σχεδόν εφάμιλλη αυτής που προσφέρουν οι guards με τα εντυπωσιακά τους καρφώματα και τις περίτεχνες πάσες.

Στο σημερινό NBA, αρκετά χρόνια μετά την απόσυρση της μεγάλης γενιάς των υπερταλαντούχων ψηλών (Ewing, Robinson, Malone, Olajuwon, κτλ.), υπάρχει η γενικότερη αίσθηση ότι ο κυρίαρχος low post scorer πλέον σπανίζει. Η άποψη αυτή εμπεριέχει μία δόση αλήθειας, όμως παρόλα αυτά μια προσεκτικότερη ματιά στους ψηλούς του σήμερα μπορεί να αποκαλύψει μία πληθώρα power forwards και centers που αποτελούν μόνιμο κίνδυνο για τις αντίπαλες άμυνες όταν δεχτούν την μπάλα στο low block ή στο high post. Ας δούμε τους 5 καλύτερους από αυτούς:

5) Carlos Boozer

Ο πέρσι τραυματίας power forward των Jazz (που μετά την εμπλοκή του σε διάφορα φημολογούμενα trades ακόμα δεν ξέρει με σιγουριά πού θα παίζει του χρόνου), μπορεί (στα καλά του) να προβληματίσει σοβαρά οποιαδήποτε άμυνα, χρησιμοποιώντας τη δύναμή του για να σκοράρει κοντά στο καλάθι και την ευελιξία του για να απειλήσει μακριά από αυτό. Όταν πάρει την μπάλα με πλάτη έχει πολλές επιλογές: μπορεί να γυρίσει πρόσωπο στο καλάθι για να εκτελέσει αμέσως το γλυκό του midrange shot, να spinάρει με μεγάλη ταχύτητα στο σώμα ενός πιο αργού αμυντικού για να κερδίσει ανοικτό διάδρομο για το εύκολο κάρφωμα, ή να κάνει back down αργά και σίγουρα έναν πιο αδύναμο ψηλό ώστε να βρεθεί σε όσο το δυνατόν καλύτερη θέση για ένα καλών προυποθέσεων hook shot. Όλα αυτά τα αναλύει και ο ίδιος σε αυτό το video του TNT:

4) Tim Duncan

Οποιοδήποτε αφιέρωμα στο post domination δε γίνεται να μην περιλαμβάνει τον Timmy, του οποίου το post game είναι ο κύριος λόγος που θα μνημονεύεται από την επόμενη γενιά ως ο καλύτερος pf στην ιστορία του μπάσκετ. Βέβαια, η αποδοτικότητά του σήμερα δε φτάνει αυτή κατά τις πρώτες championship seasons των Spurs, όταν και ο Duncan πραγματικά καταδυνάστευε το NBA, παραμένει όμως μία πολύπλευρη απειλή κοντά στο καλάθι, με το φονικό ρεπερτόριό του να αποτελείται κυρίως από μία μεγάλη συλλογή από διάφορα jump hooks και ταχύτατα faceup jumpshots με ταμπλό. Εξάλλου, το στοιχείο που πάντα έκανε τον Timmy D τόσο ηγετικό και δύσκολα αντιμετωπίσιμο big man ήταν η παντελής έλλειψη εγωισμού και η προθυμία του να πασάρει κάθε φορά από το post (με τεράστια ακρίβεια) την μπάλα σε έναν ελεύθερο σουτέρ ύστερα από double team. Άλλωστε τα στατιστικά του δεν τον ένοιαξαν ποτέ, πάντα προτιμούσε τα δαχτυλίδια.

3) Yao Ming

Μπορεί η καριέρα του Yao μέχρι τώρα να έχει στιγματιστεί από τους τραυματισμούς (με τον τελευταίο και σοβαρότερο να τον αφήνει πιθανότατα έξω όλη τη σεζόν), όμως αυτά που μας έχει δείξει από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του σε παρκέ NBA έχουν καταρρίψει κάθε στερεότυπο που μας διακατείχε σχετικά με τους υπερβολικά ψηλούς (και συνήθως κακούς) λευκούς centers. Εφόσον πάρει καλή θέση στο low post, ο Yao είναι ουσιαστικά unguardable χωρίς double team. Μπορεί να επιστρατεύσει το εντυπωσιακά γρήγορο και εύστοχο hook του (που θυμίζει περισσότερο από κάθε άλλου σύγχρονου παίκτη το skyhook του Kareem), το θανατηφόρο fadeaway του (έχοντας shooting style δανεισμένο από guard), κάποιο γρήγορο spin ή fake για να εκμεταλλευτεί τη δύναμη και το ύψος του για ένα πιο κοντινό σουτ. Είναι απόλαυση να τον παρακολουθεί κανείς, γι' αυτό και ελπίζουμε στην (αρκετά) μικρή πιθανότητα να τον δούμε να παίζει φέτος.

2) Pau Gasol

Τα έχουμε ξαναπεί για τον Pau. Είναι από τους ελάχιστους παίκτες που, βλέποντας τους να δέχονται την μπάλα με πλάτη, ειλικρινά δεν μπορείς να μαντέψεις με τίποτα τι θα ακολουθήσει. Θα γυρίσει με πρόσωπο στο καλάθι για ένα soft midrange J; Θα εξαπολύσει ένα ακριβέστατο jumphook; Θα προσποιηθεί για σουτ και αμέσως μετά θα εφορμήσει προς το καλάθι (διαθέτοντας ball-handling ενός guard); Θα ρολάρει ταχύτατα αφήνοντας τον αμυντικό να ψάχνεται και θα αφήσει την μπάλα στο καλάθι κρατώντας την ψηλά (για να κερδίσει πιθανό and-1); Θα πασάρει την ιδανική στιγμή στον Kobe ή σε κάποιον άλλο για 2 ευκολότερους πόντους, δείχνοντας ομαδικότητα, οξυδέρκεια και ωριμότητα; Όλα πρέπει να τα περιμένει κανείς από τον Pau.

1) Al Jefferson

Δεν το περιμένατε, ε; Κι όμως, όποιος τον έχει δει εκτεταμένα να παίζει δύσκολα θα έχει αμφιβολίες για το ποιος έχει το πιο πολύμορφο post game στη λίγκα. Ο Al Jeff είναι μία κλάση μόνος του. Hooks από διάφορες αποστάσεις, faceup jumpshots, δυνατά dropsteps, up-n-unders, lay-ins κάτω από τα χέρια του αμυντικού μετά απο προσποιήσεις και αρκετές ακόμα κινήσεις είναι εύκολη δουλειά για τον Big Al, ο οποίος δεν παίρνει την αναγνώριση που του αξίζει αγωνιζόμενος στην αντιεμπορική Minnesota, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη μη συμπερίληψή του στους περσινούς Western All-Stars. Το πολύπλευρο παιχνίδι του Jefferson φαίνεται και από τη διανομή των σουτ του την περσινή σεζόν:

Εξάλλου, η έλλειψη ιδιαίτερα ικανών συμπαικτών δεν τον βοηθάει, καθώς δεν έχει να πασάρει μετά από double team σε έναν παίκτη ποιότητας Kobe ή Ginobili. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να σκοράρει κατά ριπάς (23 ppg πέρσι), εντυπωσιάζοντας παράλληλα με την πλαστικότητα των κινήσεών του.