Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Η Ανατολή των φαβορί



Για απορίες σχετικά με τα προχωρημένα στατιστικά που χρησιμοποιούμε δείτε τον οδηγό εδώ.

Με τις περισσότερες σειρές του 1ου γύρου των NBA playoffs να πλησιάζουν ή να έχουν ήδη φτάσει στο τέλος τους, είναι μία καλή στιγμή να εξετάσουμε τι έχει συμβεί συνολικά μέχρι τώρα. Σήμερα θα αναφερθούμε στην Ανατολή.

Ο LeBron και οι Cavaliers αντιμετώπισαν περισσότερα προβλήματα απ' όσα περίμεναν από τους Βulls, όμως τελικά πέρασαν στους Eastern Semifinals με ρεκόρ 4-1 και συνεχίζουν να κοιτάνε ψηλά.

Το Chicago, παρότι υστερούσε σε πλήθος ποιοτικών λύσεων, πάλεψε προς τιμήν του με αξιώσεις για την πρόκριση, χάνοντας το 2ο ματς στο τέλος. Διέθετε έναν ηγετικό, ωριμασμένο, εκρηκτικό αλλά πολύ μόνο Derrick Rose, ο οποίος αναγκαζόταν να παίρνει πολύ περισσότερες προσπάθειες απ' όσες αναλογούσαν στο τωρινό επίπεδό του, συγκεντρώνοντας 32.5% Usage Rate. Μοιραία οι Bulls έγιναν σχετικά προβλέψιμοι (με ευθύνη και του Del Negro) και το παθιασμένο παιχνίδι του Joakim Noah σε άμυνα και επίθεση δεν έφτανε, συν το ότι στο 4ο ματς εμφανίστηκαν απολύτως ανήμποροι να σταματήσουν την "καταιγίδα" που λέγεται LeBron στο 2ο ημίχρονο.

Η έλλειψη σταθερών λύσεων (πέραν του Noah) στη frontline καταδίκασε τους "Ταύρους", εφόσον ο Taj Gibson έπαιξε (όπως αναμενόταν) ως ένας αξιόλογος rookie και τίποτα παραπάνω και εφόσον από τον Brad Miller θα θυμόμαστε μόνο το εντελώς ανήμπορο βλέμμα του μετά από κάθε ένα από τα 6 fouls του στο 5ο παιχνίδι (τα 3 εκ των οποίων στο Shaq). Την ίδια στιγμή ο Jamison εκμεταλλευόταν την ευελιξία και την κίνησή του στην περιφέρεια και έδινε καίρια "χτυπήματα" στο Chicago, κάνοντας μία πολύ μεστή σειρά.

Ο "Βασιλιάς" είναι βέβαια στον κόσμο του, έχοντας 131 Οffensive Rating με Usage Rate 30.4%, συνδυασμό που πραγματικά δε βρίσκω λόγια για να τον περιγράψω. Περιμένω απλά να δω πόσο συγκεντρωμένος και αποφασισμένος θα παρουσιαστεί στα τεράστια ματς με Βοστώνη και (πιθανώς) Orlando που ακολουθούν.


Αυτό που "σκότωσε" πρώτιστα τους Bulls ήταν οι τουλάχιστον μετριότατες επιδόσεις τους στα σουτ. Χαρακτηριστικά ο Brad Miller είχε 10/27 σουτ κι ο Warrick (ο υποτιθέμενος backup PF) 2/11. Κρίμα τα ελάχιστα λάθη του Chicago...

Οι Celtics "καθάρισαν" σε 5 ματς τους Heat, παίρνοντας την απαραίτητη "φόρα" για το πολύ δύσκολο επερχόμενο matchup με τους Cavaliers στο 2ο γύρο. Η αλήθεια είναι ότι το Miami απογοήτευσε και πρακτικά απείλησε ελάχιστα στα ματς που έγιναν στη Βοστώνη. Ουσιαστικά βέβαια καταδικάστηκε από τα απαράδεκτα ταυτόχρονα λάθη των Spoelstra και Wright στο τέλος του καθοριστικού 3ου παιχνιδιού, όταν ο πρώτος έδωσε εντολή να μη γίνει foul (ενώ είχαν να δώσουν) και ο δεύτερος έπαιξε απαράδεκτη isolation άμυνα στον μετρ αυτών των καταστάσεων Paul Pierce, ο οποίος δε θα μπορούσε με τίποτα να αρνηθεί αυτό το "δώρο".

Το gameplan της Βοστώνης στη σειρά ήταν σαφές: "κάθε φορά που ο Wade θα βρίσκεται στο παρκέ, προτεραιότητα θα είναι να κλείσουμε τις δευτερεύουσες επιλογές του Miami". Και το κατάφερε στο ακέραιο, κρατώντας τους Heat στο κακό 96.2 Offensive Rating. Όσο κι αν προσπαθούσε ο "Flash" να κρατήσει τους Heat στη διεκδίκηση της πρόκρισης, με αποκορύφωμα το μπαράζ τριπόντων στο 4ο ματς, τόσο κατώτεροι των προσδοκιών αποδεικνύονταν οι λογιζόμενοι ως συμπαραστάτες του, Beasley και O'Neal.

Ο "Be-Easy" φάνηκε συνολικά, στα ίσως τελευταία του παιχνίδια με το Miami, άτολμος και "λίγος" για την περίσταση. Δε σούταρε ιδιαίτερα καλά (49.1% eFG), δεν έδειξε την απαιτούμενη επιθετικότητα και θέληση για δυνατά drives που απαιτούνται απέναντι σε μία σκληρή και "κλειστή" άμυνα όπως των Celtics (εκτέλεσε μόλις 7 βολές συνολικά στη σειρά) και έπαιξε μετριότατη άμυνα στον Garnett, ο οποίος συγκέντρωσε το σαφώς ανώτερο 57.8% eFG.

Ο Jermaine, από την άλλη, είχε μία το λιγότερη τραγική σειρά επιθετικά, μην μπορώντας να ευστοχήσει σε τίποτα (9/44 δίποντα!). Αμυντικά ήταν καλός, μην αφήνοντας τον Perkins να κυριαρχήσει και έχοντας 7.2% block%, όμως αυτά αποδείχθηκαν δώρον άδωρον, αφού στην επίθεση ουσιαστικά αφαιρούσε νίκες από την ομάδα του με την κάκιστη απόδοσή του (-0.7 Offensive Win Shares!).

Επιπροσθέτως, το Miami δεν κατάφερε ποτέ να σταματήσει τον Ray Allen και τα τρίποντα που "έβγαζε" μέσω της συνεχούς κίνησής του. Σε κάποια διαστήματα ο Spoelstra εφάρμοζε μία αποτελεσματική ζώνη που κρατούσε σε χαμηλά επίπεδα τους Celtics, όμως δεν αργούσε να γίνει το αμυντικό λάθος και να ξαναπάει το momentum στους C's.

Πλέον έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα αποφασίσει ο Wade όσον αφορά στον επόμενο σταθμό του. Κατά τη γνώμη μου όλα θα εξαρτηθούν από το τι εγγυήσεις θα του δώσει ο Pat Riley, ως προς τους top free agents που θα "κυνηγήσει" το καλοκαίρι.

Οι Hawks θα χρειαστούν λίγο χρόνο για να καταλάβουν τι τους χτύπησε αφού πλέον βρίσκονται πίσω στη σειρά με τους Bucks και θα παίξουν αύριο ματς αποκλεισμού στο Milwaukee. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Στα 2 πρώτα ματς η Atlanta νίκησε σχετικά εύκολα, αφού από τη μία φέτος η Philips Arena έχει αποδειχθεί πολύ δυνατή έδρα (συγκεκριμένα οι Hawks είχαν να χάσουν στο σπίτι τους από τις 26 Φεβρουαρίου) και από την άλλη οι Bucks μπορούσαν μόνο κατά διαστήματα να βρουν λύσεις στην επίθεση, ενώ και η άμυνά τους δεν μπορούσε να περιορίσει τα κατεξοχήν "όπλα" των "Γερακιών".

Στα 2 ματς του Milwaukee οι Bucks μπόρεσαν να κάνουν αυτό που έπρεπε: δημιούργησαν και έβαλαν "καλά" σουτ. Ενώ το eFG% τους στα 2 πρώτα παιχνίδια ήταν 46%, στα 2 κατοπινά ανέβηκε κατακόρυφα στο 58.8%. Το ρόλο τους στην ισοφάριση έπαιξαν και η μετριότατη άμυνα των Hawks και η δική τους ανεβασμένη inside defense (μόλις 26 πόντοι στο "ζωγραφιστό" για την Atlanta στο 4ο ματς), που εκφράστηκε κυρίως στο πρόσωπο των Thomas και Gadzuric.

Επιπροσθέτως, ο Delfino, που ήταν ανύπαρκτος στους πρώτους αγώνες, στο 4ο ματς "πλήγωνε" συνεχώς από το τρίποντο, ενώ ο Salmons όσο προχωρά η σειρά τόσο ανεβάζει την αποδοτικότητά του, πετυχαίνοντας περίπου τους ίδιους πόντους αλλά παίρνοντας λιγότερα και ποιοτικότερα σουτ, με πιο επιθετικό παιχνίδι που του αποφέρει περισσότερες βολές. Ο Jennings δείχνει κάθε στιγμή δραστήριος, όμως η απειρία του στη διατήρηση του ρυθμού εγκυμονεί πάντα κινδύνους.

Αυτό πήγε να συμβεί και στο 5ο ματς, όπου στο 4ο δωδεκάλεπτο ο Jennings κλείστηκε και η Atlanta έκανε ένα φαινομενικά καθοριστικό σερί, εκμεταλλευόμενη το αποτελεσματικό παιχνίδι των Horford και Marvin Williams που εδραίωσε την κυριαρχία της στη ρακέτα. Όμως το Milwaukee έδειξε χαρακτήρα, πηγαίνοντας την μπάλα στα χέρια του Salmons που ανταποκρίθηκε στο έπακρο, κερδίζοντας πολλούς εύκολους πόντους από βολές. Αμέσως μετά πέτυχε ένα σημαντικότατο τρίποντο ο Delfino, μετά από μεγάλο επιθετικό rebound του αενάως μαχόμενου Ilyasova.

Στα 2 τελευταία λεπτά οι Hawks έκαναν τραγικές επιλογές, με τρίποντο (!) από το Josh Smith και πολύ δύσκολα και εκτός λογικής σουτ από τον Crawford. Αναμφίβολα μεγάλη ευθύνη για την ήττα φέρει ο Mike Woodson, τον οποίο γενικά θεωρώ ιδανικό στην ανάπτυξη νεαρών παικτών όμως ενίοτε κάκιστο στη διαχείριση αγώνων.

Ο Joe Johnson σε γενικές γραμμές τη δουλειά του την κάνει (παρότι μερικές φορές το παρακάνει ο Woodson με τα πάμπολλα isolations για τον αρχηγό του) και με το παραπάνω, σκοράροντας, μοιράζοντας (Assist Rate 27.1%) και αποφεύγοντας τα λάθη (μόλις 7.7% turnover%). Όλα αυτά όμως πριν από το τελευταίο παιχνίδι, στο οποίο έχασε κρίσιμα σουτ και μάλιστα αποβλήθηκε με 6 fouls, παρότι στα 4 προηγούμενα ματς είχε μόνο 1.9 fouls μέσο όρο!

Εν ολίγοις αναζητείται αναδιοργάνωση και συγκέντρωση για την Atlanta έτσι ώστε να εκμεταλλευτεί το συνολικά ανώτερο ταλέντο της στο 6ο ματς, το οποίο σίγουρα θα φροντίσουν οι οπαδοί των Bucks να κάνουν εφιαλτικό για αυτούς.

Το Orlando πετσόκοψε τα όνειρα του MJ για ένα μεγαλειώδες πρώτο playoff run των Bobcats, "σκουπίζοντας" την ομάδα του Larry Brown που τον είδαμε πολλές φορές στον πάγκο φανερά απογοητευμένο από το παιχνίδι και τις επιλογές των παικτών του. Οι τελευταίοι σε ελάχιστα σημεία της σειράς μπόρεσαν να εφαρμόσουν με επιτυχία και διάρκεια τα σχέδιά του στο παρκέ.

Το series αυτό κύλησε σε αρκετά αργούς ρυθμούς (μέσο Pace 85.4), κάτι που προφανώς επεδίωξαν από την αρχή οι Bobcats, θεωρώντας σωστά ότι μόνο έτσι θα μπορούσαν να επιβληθούν μέσω της άμυνάς τους στο Howard και την παρέα του και να εξαλείψουν το σαφές και αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημα των Magic έναντι κάθε άλλης ομάδας του NBA, το τρίποντο.

Σε κάθε παιχνίδι ο Brown προσπαθούσε να παίξει από την αρχή πολύ σκληρά τον Dwight, "ρίχνοντας" πάνω του τους βετεράνους Ratliff και Mohammed με σκοπό να τον εκνευρίσουν και ως εκ τούτου να τον κάνουν να υποπέσει σε γρήγορα fouls. Η τακτική αυτή δούλευε, οι centers της Charlotte και ο D-12 "φορτώνονταν" από το 1ο δωδεκάλεπτο, όμως τα υπόλοιπα κομμάτια των Bobcats δε δούλευαν καλά.

Στην επίθεση, ειδικά στα ματς στο Orlando δεν μπορούσαν να σκοράρουν με τίποτα και τα περίμεναν όλα από τους Wallace και Jackson, οι οποίοι όμως όπως ήταν φυσικό από ένα σημείο και μετά κουράζονταν και γίνονταν πολύ προβλέψιμοι στις κινήσεις τους. Ο Diaw ήταν άφαντος και τα χαζά λάθη άπειρα, ενώ μέσα στη γενικότερη επιθετική αποδιοργάνωση της Charlotte βλέπαμε ακόμα και midrange προσπάθειες από Chandler και Ratliff!

Στη θέση του point guard ο Felton, παρότι ανεκτός επιθετικά, ήταν απογοητευτικός αμυντικά απέναντι στον Nelson. Επέμενε, πέρα από κάθε λογική, να αφήνει χώρο στον Jameer για να εξαπολύει τρίποντα, τα οποία βέβαια αυτός μετουσίωνε με σταθερό ρυθμό.

Συνδυάστε αυτό με τα κάτω του μετρίου αμυντικά rotations στη γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας από το Orlando στην περιφέρεια μετά από πάσες από τη ρακέτα προς τα έξω (μεταξύ αυτών πάσες απορρέουσες από double teams στον Dwight) και θα καταλάβετε πώς οι Magic "σκότωναν" συνεχώς τους Bobcats με καλών προϋποθέσεων τρίποντα από Nelson, Pietrus και Lewis. Το γεγονός άλλωστε ότι το Defensive Rating της Charlotte πήγε από το 102.8 της regular season στο 111 στα playoffs τα λέει νομίζω όλα.

Στα 2 τελευταία παιχνίδια οι Bobcats, βοηθούμενοι και από τον κόσμο τους, προσπάθησαν παθιασμένα να επιμηκύνουν τη σειρά, κρατιόνταν κοντά στο σκορ και με την πολύτιμη βοήθεια του θετικού Tyrus Thomas, όμως στο τέλος η ποιότητα των Magic έβαλε τέλος στις επιδιώξεις τους.


Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Players We Like: Pete Mickeal & Fran Vazquez



Σήμερα θα παραβώ τον κανόνα που έχουμε ορίσει για το "Players We Like", δηλαδή το ότι παρουσιάζουμε παίκτες ικανούς μεν αλλά με μικρή προβολή. Αξίζει όμως αυτό το "παραστράτημα", καθώς θέλω να αναφερθώ σε δύο παίκτες της Barcelona των οποίων η αγωνιστική πορεία στο χρόνο τούς κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέροντες.

Τον Pete Mickeal τον είχαμε πρωτογνωρίσει το 2003, όταν και είχε υπογράψει στο Περιστέρι. Αποδείχθηκε μεγάλη "ανακάλυψη", καθώς η επίδρασή του στην ομάδα και γενικότερα στην Α1 ήταν άμεση, σημειώνοντας 20.9 πόντους και 7.7 rebounds μέσο όρο στο πρωτάθλημα. Η επόμενη σεζόν τον βρήκε στο Μακεδονικό, όπου και εκεί είχε πρωταγωνιστικό ρόλο με 17.9 και 8.7 αντίστοιχα, βοηθώντας παράλληλα την ομάδα να φτάσει στον τελικό του ULEB Cup.

Ο Mickeal που αγωνίστηκε στην Ελλάδα ήταν αρκετά διαφορετικός από τον τωρινό. Η νοοτροπία και ο τρόπος παιχνιδιού του περιστρέφονταν καθαρά γύρω από το σκοράρισμα, ελλείψει βέβαια και συμπαικτών εφάμιλης ποιότητας. Ο στόχος και ο ρόλος του ήταν να επιτίθεται συνεχώς στο καλάθι, καθώς σχεδόν πάντα υπερείχε στη δύναμη και τα σωματικά προσόντα των αντίπαλων "3αριών" στην Ελλάδα, καταφέρνοντας έτσι να "εισβάλλει" με άνεση στις αντίπαλες ρακέτες και επιπλέον να κερδίζει πολλά fouls.

Από την περιφέρεια ήταν σχετικά αναποτελεσματικός, με το τρίποντο να είναι το αδύνατό του σημείο. Συγκεκριμένα τη σεζόν 2004/05 είχε στην Α1 με το Μακεδονικό το τραγικό 3/25 τρίποντα!

Με λίγα λόγια, αποτελούσε έναν τυπικό Αμερικανό σκόρερ που εκμεταλλευόμενος την άνεση που είχε στο να βάζει την μπάλα στο παρκέ και να επιχειρεί ασταμάτητα drives απέναντι σε πιο αδύναμους αμυντικούς μπορούσε να "μαζεύει" πάμπολλους πόντους όντας το "πρώτο βιολί" μίας μέτριας προς καλής ομάδας.

Προχωράμε μερικά χρόνια και φτάνουμε στο σήμερα που τον βρίσκει στην υπερδύναμη που λέγεται Barca. Πλέον βρίσκεται σε μία μεγάλη ομάδα, οι συμπαίκτες του είναι ανώτατου επιπέδου, οι απαιτήσεις τεράστιες, όμως τα στατιστικά του έχουν "πέσει" αρκετά σε σχέση με τα χρόνια του στην Ελλάδα. Κάποιος εξωτερικός παρατηρητής θα μπορούσε να πει ότι αυτό υποδεικνύει ότι οι ικανότητές του βρίσκονται σε πτώση, αλλά θα είχε προφανώς άδικο.

Η αλήθεια είναι ότι ο Pete έχει ωριμάσει από τότε απίστευτα ως παίκτης, έχοντας εξελιχθεί σε ένα πραγματικό "πολυεργαλείο". Η κατανόηση του παιχνιδιού από μέρους του έχει φτάσει στα ύψη και πλέον παίζει κατά ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό για την ομάδα, διεκπεραιώνοντας άριστα και στο ακέραιο το ρόλο που του αναθέτουν οι προπονητές του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα παίρνει λιγότερες προσπάθειες και δε θα έχει τόση ώρα την μπάλα στα χέρια του.

Σε διάφορα σημεία του κάθε παιχνιδιού οι αρμοδιότητές του ποικίλλουν και μεταλλάσσονται. Κάποια στιγμή μπορεί να του ζητηθεί να πάρει 2-3 επιθέσεις πάνω του, κατά τις οποίες θα χρησιμοποιήσει την ακόμα ακμαία δύναμή του για να βρεθεί σε καλή θέση κοντά στο καλάθι για το "τελείωμα" της φάσης, ή θα στηθεί στη weak side για να δεχθεί την πάσα που θα οδηγήσει στο καλών προϋποθέσεων τρίποντο, στο οποίο έχει βελτιωθεί πάρα πολύ, φτάνοντας φέτος το ποσοστό του στο 43% στην ACB.

Άλλες στιγμές θα χρησιμοποιηθεί ως προσωπικός αμυντικός στον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων, έχοντας τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει σε οποιοδήποτε αμυντικό καθήκον χάρη στην ταχύτητα, ευελιξία και οξύνοιά του. Εξάλλου, πλέον ψάχνει σε κάθε ευκαιρία πρωτίστως την πάσα και ύστερα "αφοσιώνεται" στο να επιτεθεί 1-on-1, αναγνωρίζοντας ότι η καλή και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας είναι το εχέγγυο για την επιτυχία και τις νίκες σε μία ομάδα με τόσο μεγάλη συγκέντρωση ταλέντου. Χαρακτηριστικά ο Pete αναφέρει στο blog του στο hoopshype.com: "Νόμιζα ότι η περσινή [στην Tau το 2008-09] ήταν η καλύτερη ομάδα στην οποία είχα παίξει. Αλλά φέτος με συμπαίκτες όπως οι Navarro και Ricky υπάρχει σοβαρή περίπτωση να αλλάξω τη γνώμη μου".

Ασφαλώς σημαντικό μερίδιο στην εξέλιξη του Mickeal έχουν οι ικανότατοι προπονητές υπό τους οποίους "θήτευσε" στην ACB, όπως οι Spahija, Ivanovic και Pascual, οι οποίοι σίγουρα θα του μεταλαμπάδευσαν ότι ένας παίκτης μπορεί και μέσα από το ομαδικό και αλτρουιστικό παιχνίδι να "κερδίζει" αγώνες για την ομάδα του. Εν ολίγοις τον βοήθησαν να προσαρμοστεί πλήρως στις απαιτήσεις του υψηλότερου ευρωπαϊκού μπασκετικού επιπέδου, που είναι φυσικά η ACB και η Euroleague.

Ο Fran Vazquez αποτελεί διαφορετική περίπτωση μπασκετικής ανέλιξης. Από τα μεγαλύτερα ισπανικά "prospects" των αρχών των 00's, ο ψηλός από τη Γαλικία εντοπίσθηκε γρήγορα από τα "ραντάρ" του NBA και έπεισε τους executives των Magic να τον επιλέξουν στο νο. 11 του draft του 2005.

Αυτό που είχε ιντριγκάρει τους "Μάγους" ήταν ο εξαιρετικός συνδυασμός ύψους και αθλητικών προσόντων που επεδείκνυε ο Vazquez και ο οποίος πιστευόταν ότι θα του προσέφερε μακροημέρευση στα παρκέ του NBA, αφού βεβαίως θα είχε προηγηθεί η κατάλληλη "αναβάθμιση" του επιθετικού παιχνιδιού του. Αμυντικά βρισκόταν ήδη σε πολύ καλό δρόμο, έχοντας "μοιράσει" 1.4 τάπες ανά ματς στην προηγούμενη σεζόν του στην ACB.

Ο Fran όμως έμελλε να απογοητεύσει βαρύτατα τους Αμερικανούς, προτιμώντας (μέχρι τώρα τουλάχιστον) το ευρωπαϊκό περιβάλλον ως το σκηνικό της μπασκετικής του καριέρας και καταξίωσης. Φοβήθηκε τον αυξημένο ανταγωνισμό στις ΗΠΑ; Δεν ήθελε να αφήσει την πατρίδα του; Μήπως δε "γούσταρε" απλά το NBA; Δύσκολο να απαντήσει κανείς με σιγουριά.

Το γεγονός είναι ότι αυτή του η επιλογή δεν τον ζημίωσε, καθώς χρόνο με το χρόνο παρουσιάζει βελτίωση στις ικανότητές του. Αυτά που ήξερε, δηλαδή rebounds, blocks και να τελειώνει τα alley-oops, τα κάνει πλέον καλύτερα από ποτέ, καταφέρνοντας έτσι να χρησιμοποιεί το εντυπωσιακότατο άλμα και τα μεγάλα χέρια του για να επηρεάζει το παιχνίδι υπέρ της ομάδας του και στην άμυνα και στην επίθεση. Επιπροσθέτως, έχει αναπτύξει τελευταία και ένα συμπαθητικό midrange σουτ, το οποίο αναγκάζει τους αντίπαλους ψηλούς να τον ακολουθούν και έξω από το "ζωγραφιστό", "ανοίγοντας" έτσι περαιτέρω το παιχνίδι της Barcelona.

Ειδικά τη φετινή σεζόν αξίζει κατά τη γνώμη μου να αναφέρεται ανάμεσα στους σημαντικότερους centers της Ευρώπης και ένας από αυτούς που κάθε προπονητής θα ήθελε να έχει στη διάθεσή του για να μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον "ρίξει" μέσα σε κάποιο παιχνίδι με σκοπό να του κερδίσει τις "μάχες" της ρακέτας.

Ποιος καλύτερος από το να μιλήσει για την επίδραση του Vazquez στο παρκέ και στην ομάδα από τον Pete Mickeal; Λέει για τον συμπαίκτη του: "Ο Fran δουλεύει πολύ στο παρκέ. Σου δίνει rebounds, 'καρφώνει' οτιδήποτε βρίσκεται κάτω από το καλάθι και παίζει έξυπνο μπάσκετ. Ξέρω ότι θα βοηθούσε πολύ τους Magic, αλλά είμαι χαρούμενος που δεν πήγε στο Orlando και παίζει τώρα σε εμάς."

Πάντως τίποτα δεν είναι τελεσίδικο και ο Vazquez μπορεί κάλλιστα να δοκιμάσει κάποια στιγμή στο μέλλον τις δυνάμεις του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Άλλωστε οι πραγματικά καλοί και χρήσιμοι παίκτες μπορούν να πετύχουν οπουδήποτε, ειδικά αν πηδούν στο Θεό...

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Υπόκλιση στην ανωτερότητα!



Το Final 4 (ή Finals όπως το αποκαλεί η ULEB) του Eurocup διεξήχθη το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, με σημαντικότερο φυσικά στοιχείο τη συμμετοχή του Πανελληνίου που δυστυχώς δε στέφθηκε με επιτυχία. Ας πούμε μερικά πράγματα, τώρα που βρήκα χρόνο να γράψω.

Ο Πανελλήνιος στον ημιτελικό εμφάνισε δύο πρόσωπα. Στην επίθεση το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα έπαιξε αρκετά καλά, έβαζε την μπάλα στα χέρια των "ζεστών" παικτών του (κυρίως Smith και Blakney) και είχε μία ισορροπία σε inside και outside επιθέσεις, κρατώντας τα ποσοστά του σε ικανοποιητικά επίπεδα.

Στην συνολική αντιμετώπιση του παιχνιδιού, όμως, έκανε το λάθος να παρασυρθεί από το γρήγορο ρυθμό της Valencia, η οποία είχε δείξει τι μπορεί να κάνει σε ματς που πάνε σε ξέφρενο tempo με πολλά περιφερειακά σουτ από την τελευταία αναμέτρηση με τον Άρη. Ο Πανελλήνιος έπρεπε να έχει ως πρώτο μέλημά του την επιβολή του ρυθμού, δηλαδή να πηγαίνει σε μεγαλύτερες επιθέσεις και να "αναγκάσει" τη Valencia να πάει και αυτή σε μεγαλύτερες επιθέσεις.

Το δεύτερο θα το πετύχαινε μέσω της άμυνάς του, η οποία δυστυχώς αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Και πώς να μην ήταν έτσι, τη στιγμή που, ενώ έβλεπε (η ομάδα και ο Ζούρος) ότι οι Ισπανοί βρίσκονταν από την αρχή σε "καυτή" shooting μέρα, τα χέρια στο πρόσωπο των σουτέρ τους συνέχιζαν να είναι ανεπαρκή και νωχελικά και οι αμυντικές περιστροφές εξακολουθούσαν να "υποτιμούν" (ηθελημένα ή μη) ξεκάθαρα σουτέρ αποδεδειγμένα ικανότατους που θέλουν ελάχιστο χώρο και χρόνο για να εκτελέσουν, όπως οι De Colo, Marinovic, Kelati και Martinez. Έτσι ο Πανελλήνιος βρέθηκε να κυνηγά από την αρχή της 2ης περιόδου και προφανώς αυτό του στοίχισε στο μετέπειτα comeback, το οποίο δεν είχε τις απαραίτητες δυνάμεις (και καθαρό μυαλό) για να ολοκληρώσει.

Ένα comeback που ήρθε μέσα από βελτιωμένη άμυνα σε συνδυασμό με το σχετικό μετριασμό των ισπανικών τριπόντων και που ίσως να είχε οδηγήσει στη νίκη αν βρισκόταν κάποιος εκτός των έως τότε διακριθέντων να πάρει και να ευστοχήσει στις επιθέσεις των κρίσιμων τελευταίων λεπτών. Περίμενα περισσότερα σε εκείνο το σημείο από το Χαραλαμπίδη, που έχει δώσει αρκετά δείγματα clutch σκόρερ στο παρελθόν, όπως και από τον Παπαμακάριο λόγω της εμπειρίας του.


Στα δύο τρίποντα του Nielsen θεωρώ ότι ο Ζούρος έκανε σωστή επιλογή. Ο Αυστραλός μέχρι πριν από το Final 4 είχε το τραγικό 2/23 στα τρίποντα, οπότε ο head coach του Πανελληνίου προτίμησε να "κλείσει" τη ρακέτα και να εξασφαλίσει το αμυντικό rebound, δίνοντας σε έναν στατιστικώς κακό σουτέρ δύο "ευκαιρίες" από το τρίποντο. Τα σουτ μπήκαν και ως αποτέλεσμα ο Πανελλήνιος έχασε, όμως δεδομένων των συνθηκών της συγκεκριμένης στιγμής η λογική του Ζούρου δεν ήταν λανθασμένη.

Η διαιτησία δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή, με χαρακτηριστική στιγμή το κάκιστο σφύριγμα του αντιαθλητικού στον Joshua Davis. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι καθόρισε το αποτέλεσμα.

Για τον τελικό τι να πει κανείς; Εκτός από το 1ο "αρτηριοσκληρωτικό" δεκάλεπτο, κατά το οποίο καμία ομάδα δεν μπορούσε να βάλει την μπάλα στο καλάθι, η Valencia κυριάρχησε σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι και κατέκτησε δικαιότατα και εμφατικά το τρόπαιο, μαζί με το δικαίωμα (πιθανότατα) της συμμετοχής στην επόμενη Euroleague.

Η Alba δεν μπόρεσε σε καμία σειρά επιθέσεων μέσα στο ματς να βρει σταθερή επαφή με το καλάθι. Η άμυνα των Ισπανών είχε "στηθεί" εξαιρετικά από το Spahija, κλείνοντας κάθε διάδρομο προς το "ζωγραφιστό" στους ευέλικτους και γρήγορους Αμερικανούς guards των Γερμανών, με συνέπεια αυτοί να είναι συνεχώς "μπλοκαρισμένοι" και να καταφεύγουν σε σουτ υπό μη ευνοϊκές συνθήκες. Η επίθεσή τους κατέληξε να είναι πολύ στατική και προβλέψιμη και ο εκνευρισμός και η έλλειψη συγκέντρωσης (που οδηγούσε σε πολλά, συχνά απαράδεκτα λάθη) όσο προχωρούσε το ματς γινόταν όλο και πιο έκδηλος, με τον Pavicevic να αδυνατεί να βρει την οποιαδήποτε λύση.

Από την άλλη η Valencia αναπροσάρμοσε επιτυχώς το παιχνίδι της μέσα στο ματς. Βλέποντας ότι αυτή τη φορά δεν ήταν η "μέρα" της στα τρίποντα, προσέθεσε ποικιλία στις επιθέσεις της, επιλέγοντας συχνότατα να πηγαίνει την μπάλα κοντά στο καλάθι και με όμορφες συνεργασίες των ψηλών της να παίρνει εύκολους πόντους, κυρίως από τον ασταμάτητο Perovic, ο οποίος δεν είχε τίποτα να φοβηθεί από την ανεπαρκέστατη και πολύ αργή inside άμυνα της Alba.


Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Kelati, που έδειξε αναγεννημένος και με μεγάλη αποτελεσματικότητα στα σουτ και αμυντικά στην πίεση στην μπάλα, καθώς και στον Nielsen, του οποίου τα πολύπλευρα και ουσιαστικά παιχνίδια στο Final 4 δίκαια του "χάρισαν" τον τίτλο του MVP.

Εν γένει ήταν ένα όμορφο και ενδιαφέρον τουρνουά, που προετοίμασε κατάλληλα το έδαφος για το "κυρίως πιάτο", που είναι φυσικά το Final 4 της Euroleague! Όσο για τον Πανελλήνιο, ας ελπίσουμε του χρόνου να παρουσιαστεί το ίδιο ισχυρός με φέτος και να έχει το δικαίωμα να ξαναπροσπαθήσει για την κατάκτηση αυτής ή μιας άλλης κούπας!

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Οι πρώτες μάχες των Playoffs



To Σάββατο ξεκίνησαν τα playoffs του ΝΒΑ και όλος ο μπασκετικός πλανήτης έχει αρχίσει πλέον να συντονίζεται σε αμερικανικές συχνότητες, ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει το απόλυτο υπερθέαμα του μπάσκετ. Οι μάχες πλέον είναι σκληρές, το κίνητρο τεράστιο και το ενδιαφέρον των θεατών χτυπάει "κόκκινο".

Τα περισσότερα παιχνίδια ήταν παρόμοια στην εξέλιξή τους. Οι ισχυροί (Cavaliers, Magic, Hawks, Lakers, Mavericks) πήραν ένα προβάδισμα το οποίο στη διάρκεια του αγώνα φρόντισαν να διευρύνουν. Προς το τέλος, ωστόσο, οι αντίπαλοί τους αντέδρασαν, κατάφεραν να μειώσουν και να διεκδικήσουν ακόμα και τη νίκη. Πάμε, λοιπόν, να δούμε τι εντυπώσεις μου έμειναν από τους πρώτους αγώνες.

  • Μου άρεσε το παιχνίδι του Mo Williams, ο οποίος αν και με περιορισμένο ρόλο στα τελευταία παιχνίδια, είχε πρωταγωνιστική συνεισφορά τόσο στο δημιουργικό όσο και στο εκτελεστικό κομμάτι. Εξαιρετικός και ο Varejao, o οποίος έχει γεννηθεί πραγματικά για να παίζει σε παιχνίδια playoffs, καθώς κυνηγάει κάθε φάση και παλεύει για κάθε κατοχή. Σημαντική και η συμβολή του Shaq, o οποίος κατάφερε να βγάλει το Noah από το παιχνίδι σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο.
  • Πολύ καλός για ένα ακόμα ματς ο Derrick Rose. Δυστυχώς για τους Bulls ήταν υπερβολικά μόνος. Λογικά από τη νέα σεζόν, που θα έχει και έναν ακόμα superstar δίπλα του, θα "λάμπει" εκτυφλωτικά. Του λείπει ακόμα πάντως η εμπειρία, γεγονός που φάνηκε σε ορισμένες επιλογές του σε άμυνα και επίθεση προς το τέλος του ματς (ειδικά στο καλάθι-και-foul που δέχτηκε από το LeBron).
  • Ο Μike Bibby θυμήθηκε τα παλιά και εκτέλεσε τους Bucks συνεπικουρούμενος από τους Josh Smith και Joe Johnson. Πάντως, οι Hawks πήγαν να χαρίσουν ακόμα ένα ματς (το έκαναν αρκετές φορές φέτος) αλλά κατάφεραν τελικά να κάνουν το 1-0.
  • Εκπληκτικός ήταν ο Jennings, ο οποίος για κάποιο διάστημα έπαιζε πραγματικά μόνος του στην επίθεση και φαινόταν ότι θα πάει για 40+ πόντους. Τελικά έμεινε στους 34 (το ρεκόρ για rookie point guard στο πρώτο του παιχνίδι σε playoffs το έχει ο Rose από πέρυσι με 36). Στην άμυνα, ωστόσο, όποτε βρισκόταν αντιμέτωπος με τον Johnson τα έβρισκε πολύ δύσκολα.
  • Εντύπωση μου έκανε το blackout των Heat αφού προηγήθηκαν με 15 πόντους μέσα στη Βοστώνη. Η άμυνα των Celtics ήταν εξαιρετική, αλλά και το Miami έχασε αρκετά εύκολα καλάθια, πάντα ελλείψει ενός δεύτερου star εκτός του Wade. To πάθος, ωστόσο, που κυριάρχησε στο παιχνίδι τού έδωσε μια άγρια ομορφιά.
  • Δίκαιη η τιμωρία του Garnett, ο οποίος σχεδόν επιτηδευμένα θα λέγαμε δημιούργησε ένταση από το πουθενά. Η εμπειρία του τού έχει μάθει ότι καταστάσεις σαν και αυτές συσπειρώνουν την ομάδα ενάντια στον "κοινό" εχθρό. Ο "ηρωισμός" του, ωστόσο, σίγουρα θα στοιχίσει στους Celtics στο δεύτερο παιχνίδι και η ρακέτα θα είναι πιο γυμνή, καθώς ο Sheed δε φαίνεται να είναι σε καλή κατάσταση.
  • Είχαμε πει για την καθοριστική έλλειψη του Kirilenko και η απόδοση του Melo ήταν απλά η επιβεβαίωση ότι οι Jazz θα έχουν σοβαρό πρόβλημα σε όλη τη διάρκεια της σειράς. Eιδικά τώρα με την απουσία του Οkur, θα πρέπει ο Fesenko και ο Κουφός να αναλάβουν σημαντικότατες πρωτοβουλίες (ο Millsap θεωρώ ότι ούτως ή άλλως έχει πολύ σημαντικό ρόλο) έτσι ώστε οι Μορμόνοι να έχουν τύχη. Oι Nuggets από την άλλη, όταν βλέπουν τον Anthony σε τέτοια κέφια, μόνο ασφάλεια μπορούν να αισθάνονται.
  • Στο Los Angeles, οι Lakers μπήκαν σε ρυθμό playoffs και ήταν σοβαροί καθ'όλη τη διάρκεια του αγώνα. Οι Gasol και Bynum κυριάρχησαν μέσα στη ρακέτα και ο Artest περιόρισε εξαιρετικά τον Kevin Durant με τη γνωστή physical άμυνά του. Ο τελευταίος, στο πρώτο του μεγάλο ραντεβού δεν ήταν συνεπής. Δε διάβασε ποτέ την άμυνα των Lakers, δεν πάσαρε εκεί που έπρεπε και ως φυσικό επακόλουθο πήρε πολλές τραβηγμένες προσπάθειες και αστόχησε. Αν θέλει η Oklahoma να έχει κάποια τύχη σε αυτή τη σειρά, θα πρέπει όλοι οι παίκτες της να παρουσιάζονται απειλητικοί και να μη διστάζουν να παίρνουν πρωτοβουλίες.
  • Ένα από τα next big things του ΝΒΑ είναι σίγουρα ο Russell Westbrook. Ειδικά αν βελτιώσει λίγο το σουτ του (το οποίο πάντως είναι αρκετά καλύτερο από πέρυσι) θα είναι ασταμάτητος, καθώς η δύναμή του, η ταχύτητά του και τα αθλητικά του προσόντα του δίνουν τρομακτικό πλεονέκτημα έναντι των υπόλοιπων guards.
  • Η αλήθεια είναι ότι περίμενα καλύτερους τους Bobcats στο ντεμπούτο τους στα playoffs. Ίσως η παρουσία και η αύρα του Michael Jordan να άγχωσε τους παίκτες της ομάδας που έμοιαζαν υπνωτισμένοι στο πρώτο ημίχρονο. Στο δεύτερο, πάντως, η εικόνα άλλαξε άρδην και με πρωταγωνιστή το Wallace κατάφεραν να μειώσουν και να διεκδικήσουν ακόμα και το break στο τέλος. Ίσως λίγο καλύτερες επιλογές και σίγουρα όχι jumpshots από τον Chandler να έφερναν τα πράγματα αλλιώς για τη Charlotte.
  • Χρήζει σχολιασμού το statline του Dwight Howard(5 πόντοι, 7 rebounds, 9 blocks). Tην αμυντική κυριαρχία του D-12 την ξέρουμε όλοι. Από μόνη της όμως δε φτάνει. Χρειάζεται να ζητήσει την μπάλα περισσότερο, να πάρει επιθέσεις (και να τις φέρει εις πέρας) ώστε να μπορεί να βοηθά σημαντικά και στο επιθετικό κομμάτι. Μόλις 5 πόντοι για έναν παίκτη τέτοιου βεληνεκούς είναι ανεπίτρεπτο. Υπάρχει βέβαια και το ελαφρυντικό ότι οι Bobcats είναι από τις λίγες ομάδες με πολλούς, σκληρούς και αναλώσιμους ψηλούς που ο μόνος τους στόχος είναι να σταματήσουν το Howard, αλλά για μένα αυτό δεν αρκεί. Νομίζω ούτε στους οπαδούς των Magic.
  • Στο Texas, οι Mavericks κατέβαλαν τους Spurs σε ένα παιχνίδι που έλαμψε το άστρο του Nowitzki, αλλά που τελείωσε ουσιαστικά με ένα τρίποντο του Kidd στο τέλος του παιχνιδιού και όταν οι Spurs πάλευαν να επιστρέψουν. Από το San Antonio, ο Ginobili συνέχισε τις εκπληκτικές εμφανίσεις των τελευταίων μηνών και είχε άξιο συμπαραστάτη του τον αειθαλή Tim Duncan. Κανένας δεν μπορεί να τους ξεγράψει και αυτό είναι γεγονός. Επίσης πρέπει να αναφερθεί η θετική εμφάνιση του Caron Butler, που έχει βρει πλέον το ρόλο του στη ροή της επίθεσης των Mavs.
  • Οι Blazers ήταν το πρώτο upset των playoffs. Με μια σοβαρή εμφάνιση κατάφεραν να κλέψουν το πλεονέκτημα των Suns και κοιτάζουν πλέον πιο αισιόδοξα στο μέλλον. Ο Andre Miller, με career high στα playoffs, που προήλθε από πολλά δυνατά drives και postups, οδήγησε το Portland στη νίκη, ενώ η παρουσία του Camby μέσα στη ρακέτα ήταν ως συνήθως επιβλητική και αμυντικά καθοριστική. Στον αντίποδα, οι Suns προσπάθησαν αρκετά για να ανατρέψουν την εις βάρος τους κατάσταση στο τέλος και παραλίγο να τα καταφέρουν. Σε λίγα σημεία κατάφεραν να παίξουν το αγαπημένο παιχνίδι τους και τώρα θα πρέπει να κερδίσουν μέσα στην έδρα των Blazers, κάτι που πάντως δεν είναι απίθανο δεδομένων των κενών που παρουσιάζει το roster των τελευταίων. Σημειώνεται, τέλος, η πάρα πολλά υποσχόμενη εμφάνιση του Batum.

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

First round.......Fight!



Χθες είδαμε τα βραβεία. Σήμερα ας κάνουμε προβλέψεις για τον 1ο γύρο των NBA playoffs!


Ανατολή

Cavaliers - Bulls

Μάλλον η πιθανότερη σειρά να καταλήξει σε sweep. Ο LeBron κι ο Shaq είναι ξεκούραστοι, ο Ilgauskas ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ, ο Antawn Jamison έχει "μπει" στο πνεύμα και στα συστήματα της ομάδας και ο Varejao θα παίξει ως συνήθως για όλους.

Από την άλλη ο Rose λογικά θα κάνει 1-2 μεγάλα παιχνίδια με αντίπαλο το Mo Williams, αλλά θα φτάσει αυτό για να "κλέψουν" οι Bulls τουλάχιστον 1 νίκη; Όχι, αν δε βρουν τρόπο να κρατήσουν πάσει θυσία το "Βασιλιά" μακριά από το ζωγραφιστό και να πάρουν τη μάξιμουμ βοήθεια από το Noah στα rebounds και την inside άμυνα.

Πρόβλεψη: Cavs σε 4

Magic - Bobcats

Το μεγάλο πρόβλημα για τη Charlotte αρχίζει και τελειώνει με την αντιμετώπιση του Howard. Οι 'Cats έχουν Chandler, Mohammed και Ratliff για να "ρίξουν" πάνω του, όλοι εκ των οποίων αναμένεται (και πρέπει) να φορτωθούν με πολλά fouls.

Εφόσον σε 1 στις 2 επιθέσεις του Orlando θα γίνεται double team στον Dwight, τη σειρά θα κρίνει η συνέπεια των σουτέρ του Orlando από το τρίποντο. Αυτό σημαίνει ότι τα αμυντικά rotations των Bobcats θα πρέπει να είναι άψογα και ταχύτατα και ύστερα να ελπίζουν ότι οι Wallace και Jackson θα παρουσιαστούν συγκεντρωμένοι και με σωστές επιλογές στην επίθεση.

Πρόβλεψη: Magic σε 5

Hawks - Bucks

Ο τραυματισμός του Bogut άλλαξε πλήρως τα δεδομένα. Οι Hawks θα κάνουν "πάρτι" στη ρακέτα, αφού οι Kurt Thomas, Gadzuric και Darnell Jackson δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αντιμετωπίσουν ή να περιορίσουν τους Horford, Josh και Joe Smith.

Αν προσθέσουμε και το σίγουρο σκορ από την περιφέρεια από Johnson, Crawford και Bibby, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τους Bucks, που θα προσπαθήσουν παρόλα αυτά μέσω της συγκεντρωμένης άμυνας, του μακρινού σουτ των Delfino, Salmons και Ilyasova και της ταχύτητας του Jennings (που θα ταλαιπωρήσει αρκετά τον Bibby) να αποφύγουν το "σκούπισμα".

Πρόβλεψη: Hawks σε 5

Celtics - Heat

Σίγουρα το πιο ενδιαφέρον και αμφίρροπο ζευγάρι στην Ανατολή. Οι Celtics θα μπορούσε να πει κανείς ότι παραπαίουν από τα Χριστούγεννα και μετά, όμως παραμένουν οι Celtics των πολλών ποιοτικών και έμπειρων σε ατμόσφαιρα playoffs παικτών. Ο Rondo δεν έχει αντίπαλο δέος στο point guard και οι Perkins, Garnett και Wallace υπερέχουν συνολικά σε ταλέντο των Beasley (που με μία πολύ καλή σειρά θα αντιστρέψει όλο το αρνητικό προς αυτόν κλίμα), Haslem και J. O'Neal.

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα μπορέσει να βρει στηρίγματα ο Wade στις κρίσιμες στιγμές, αφού θα έχει κουραστεί από την πιεστική άμυνα των δύο Allen και του Daniels. Κάποιος (ή κάποιοι) από τον πάγκο των Heat θα πρέπει να ορθώσει ανάστημα (Dorell Wright ακούς;).

Πρόβλεψη: Celtics σε 6


Δύση

Lakers - Thunder

Έναν ιδιαίτερα ποιοτικό ψηλό να διέθεταν οι Thunder, τα δεδομένα αυτού του matchup θα ήταν διαφορετικά. Έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα, οι Gasol, Bynum (όσα ματς προλάβει) και Odom θα κυριαρχήσουν κάτω από τα καλάθια, κάνοντας τη συλλογή rebounds αλλά και την post defense για την Oklahoma City μία δύσκολη αποστολή.

Εξάλλου, μένει να δούμε πόσο έτοιμος θα είναι ο Artest για την αντιμετώπιση του "ζεστού" Durant. Για αυτά τα παιχνίδια (και για αυτούς τους SF's) αποκτήθηκε ο "Ron Ron" και είμαστε περίεργοι για το αν πιάνουν ακόμα τα "oldschool" αμυντικά κόλπα του απέναντι σε έναν πολύ γρήγορο, αθλητικό και ευέλικτο scorer όπως ο KD.

Ένα ακόμα σημαντικό σημείο είναι το καταφανέστατο αθλητικό πλεονέκτημα του Russell Westbrook έναντι του Fisher, η συμμετοχή του οποίου θεωρώ ότι θα πρέπει να είναι σχετικά μειωμένη προς κέρδος των Shannon Brown και Farmar, οι οποίοι θα μπορούν να μείνουν πολύ πιο εύκολα μπροστά από το Westbrook στην άμυνα.

Πάντως, μόνο και μόνο ο ενθουσιασμός των Thunder, η πολύ καλή φετινή τους αμυντική συμπεριφορά, οι πόντοι του Durant, ο Westbrook και ο παράγοντας έδρα πιστεύω ότι θα τους δώσουν 1 με 2 νίκες. Μετά όμως η απειρία στα playoffs θα αποδειχθεί καταδικαστική.

Πρόβλεψη: Lakers σε 6

Mavericks - Spurs

Κλασικό "ζευγάρι" τα τελευταία χρόνια. Φέτος, όπως και πέρσι, οι Mavs δείχνουν να έχουν το πάνω χέρι, διαθέτοντας πλήρη ομάδα. Έχουν τον Dirk πιο ώριμο από ποτέ, τον Kidd ως δημιουργό και "ελεύθερο" σκοπευτή, το Marion να "τακτοποιεί" άμυνα και rebounds και να τρέχει στο transition και τους Butler και Haywood σε ρόλους δεύτερου σκόρερ και inside αμυντικού αντίστοιχα. Θεωρώ τους φετινούς Mavs ομάδα φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα, ακόμα και τελικό NBA.

Οι Spurs από την άλλη, σε όποια θέση της 8άδας και να τερμάτιζαν, πάντα αποτελούν μία σοβαρά υπολογίσιμη δύναμη. Ομάδες χτισμένες γύρω από ένα σταθερό κορμό (Duncan, Ginobili, Parker) και με ικανότατο προπονητή είναι πάντα επικίνδυνες, σε όσο μέτρια φόρμα κι αν βρίσκονται. Οι φετινοί Spurs είχαν αναλαμπές στις οποίες έδειχναν ικανοί να νικήσουν οποιαδήποτε ομάδα, θα πρέπει όμως να ξεπεράσουν τα εμπόδια της ηλικίας και της φθοράς από τους τραυματισμούς για να προκριθούν έναντι του Dallas.

Σημείο κλειδί θα είναι η απόδοση του Jefferson. Ο Dirk ό,τι και να γίνει τους πόντους του θα τους βάλει, το σημαντικό όμως για τα "σπιρούνια" θα είναι να μείνουν σε χαμηλή απόδοση τα "φτερά" Marion και Butler. Άλλοι "X-factors" θα είναι οι Beaubois και (από τους αγαπημένους του blog) George Hill, και οι δύο λόγω της ταχύτητάς τους.

Πρόβλεψη: Mavs σε 6

Suns - Blazers

Άλλη μία πολύ ενδιαφέρουσα "μάχη" στη Δύση, ανάμεσα στην πιο αργή (Blazers) και την πιο γρήγορη (Suns) ομάδα των playoffs.

Δύο είναι τα σημαντικά στοιχεία εδώ: ο τραυματισμός τους Roy, που η λογική λέει ότι καταδικάζει τους Blazers, και η φοβερή αγωνιστική άνοδος του Amare τους τελευταίους μήνες, που έχει ανεβάσει επίπεδο το Phoenix. Το Portland δύσκολα θα βρει απάντηση στην εκρηκτικότητά του (ο Aldridge είναι μέτριος αμυντικά) και θα ελπίζει να ισοσταθμίσει τη "ζημιά" με την επιβολή αργού tempo και την επικράτησή του στα αμυντικά rebounds, όπου ο Camby είναι εγγύηση.

Στους point guards ο Andre Miller διαθέτει τη δύναμη και μεθοδικότητα, όμως το playmaking και το περιφερειακό σουτ του Nash είναι το πρωταρχικό "όπλο" των Suns. Στα "φτερά" οι Blazers μπορούν να πάρουν μερικούς πόντους παρά την απουσία του Roy, αρκεί ο Rudy και ο Batum να σταθούν στο ύψος τους και να βρίσκονται σε συνεχή κίνηση, η οποία θα κουράσει τους Grant Hill (μεγάλη ηλικία) και Richardson (απρόθυμος αμυντικά).

Τελικά όμως θεωρώ ότι εύκολα ή δύσκολα οι Suns θα περάσουν χάρη στην επιθετική ποιότητά τους. Ο Nate McMillan και οι Blazers θα έχουν βάσιμες δικαιολογίες (πάμπολλοι τραυματισμοί), σε μία άτυχη χρονιά που στην αρχή της φάνταζε τρομερά υποσχόμενη.

Πρόβλεψη: Suns σε 6

Nuggets - Jazz

Το πιο αμφίρροπο ζευγάρι του 1ου γύρου. Το πλεονέκτημα έδρας δίνει ένα ελαφρύ προβάδισμα στους Nuggets.

Επιπροσθέτως, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα, ο Andrei Kirilenko θα χάσει όλη τη σειρά και αυτό σίγουρα φέρνει ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του Carmelo Anthony. Μπορεί ο C.J. Miles να έχει αποδείξει ότι είναι ένας ικανός αμυντικός, η αλήθεια όμως είναι ότι δεν "ακουμπάει" τον AK-47.

Το πιο ενδιαφέρον matchup θα είναι φυσικά αυτό στον "άσο", ανάμεσα σε Billups και Deron Williams. Ο PG των Jazz βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα, οι επιλογές του είναι πιο ώριμες από ποτέ, ενώ δε διστάζει να παίρνει και να τελειώνει τις κρίσιμες επιθέσεις. Η εμπειρία και το μυαλωμένο παιχνίδι του Billups, βέβαια, σίγουρα θα τον προβληματίσουν. Θεωρώ ότι ο D-Will θα πρέπει να επιτίθεται συνεχώς στο καλάθι με drives από το να συμβιβάζεται με μακρινά σουτ, αφού έτσι θα προκαλέσει μεγάλη φθορά στο Denver κερδίζοντας πολλά fouls, ενώ θα έχει και την ευκαιρία να δίνει τις αγαπημένες του κοντινές πάσες στον πάντα έτοιμο, άριστο στην κίνηση χωρίς την μπάλα και αποφασισμένο φέτος Carlos Boozer.

Περιμένουμε επίσης να δούμε αν θα εκτελέσει επιτέλους το καθήκον του ο Okur στα playoffs και προσφέρει κάποιες μεγάλες εμφανίσεις στους fans των Jazz. Με προσωπικό αντίπαλο τον πολύ δυνατό Nene πάντως, δύσκολα τα πράγματα. Θα βάλει αρκετά τρίποντα, αλλά στα rebounds ο Boozer θα νιώθει συχνά αβοήθητος (ο Sloan ελπίζει ότι θα βοηθήσει εκεί ο Millsap, ερχόμενος από τον πάγκο).

Πρόβλεψη: Jazz σε 7

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Ώρα για βραβεία!



Η φετινή NBA regular season έφτασε στο τέλος της και μία από τις ετήσιες παραδόσεις και τελετουργίες είναι η απονομή των προσωπικών βραβείων στους καλύτερους της χρονιάς! Σας παρουσιάζω ευθύς αμέσως τις επιλογές μου:

Most Improved Player of the Year

Το κριτήρια της υποψηφιότητας για αυτό το βραβείο ήταν πάντοτε "θολά". Αν μιλούσαμε συνολικά τότε θα ήταν δύσκολο να επιλέξουμε κάποιον άλλο από τον Kevin Durant, η ασύλληπτη φετινή εκτόξευση του οποίου στη "στρατόσφαιρα" του NBA έχει κάνει τους Thunder υπολογίσιμη δύναμη και τον ίδιο το νέο μεγάλο marketing plan του David Stern!

Αν όμως αποκλείσουμε από τη διαδικασία τους λεγόμενους superstars, τότε η ψήφος μου πάει χωρίς δεύτερη σκέψη στον Andrew Bogut. Πολλοί θα αντιτάξουν τον Aaron Brooks (και θα έχουν βάσιμη άποψη), για μένα όμως η εξαιρετική χρονιά του Bogut ήταν ο κυριότερος λόγος, μαζί με τους Skiles και Jennings, που οι Bucks από μία μετριότατη ομάδα που δεν πήγαινε πουθενά εμφανίζεται πλέον ως μία από τις σκληρότερες, αμυντικά πιο δεμένες και οργανωμένες ομάδες όχι μόνο της Ανατολής, αλλά και ολόκληρου του NBA.

Ο Bogut αποτέλεσε έναν καθοριστικό αμυντικό παράγοντα-"ογκόλιθο", που με την εξυπνάδα του, την τεράστια βελτίωση στα κοψίματα αλλά και την ευελιξία του άλλαζε συχνότατα τη ροή των αγώνων υπέρ της ομάδας του. Για του λόγου το αληθές, ο Αυστραλός center υπερδιπλασίασε σε σχέση με πέρσι το ποσοστό των αντίπαλων σουτ για δύο πόντους που "κόβει" όσο είναι στο παρκέ (το λεγόμενο block%), από 2.7% σε 6.2%, ενώ ήταν 1ος στο NBA σε κερδισμένα επιθετικά fouls ανά παιχνίδι με 0.74, για παίκτες με 30+ λεπτά μέσο χρόνο συμμετοχής.

Στην επίθεση και τα rebounds υπήρξε επίσης αποτελεσματικός, παίρνοντας περισσότερες προσπάθειες και σκοράροντας περισσότερο από ποτέ, αλλά κρατώντας ταυτόχρονα το eFG% του σε ικανοποιητικό επίπεδο (52.1%). Ο τραυματισμός του ήταν ατυχέστατος, αλλά όπως και να 'χει απέχει περίπου ένα αξιόπιστο mid-range jumpshot και μερικά μεγάλα παιχνίδια στα playoffs από το να αφήσει το στίγμα του στο πρωτάθλημα.

Defensive Player of the Year

Μικρό έως πολύ μικρό το debate εδώ: αδιαμφισβήτητος νικητής ο Dwight Howard. Η αθλητική και ογκώδης παρουσία του D12 κάτω από τα καλάθια εξακολουθεί να "τρομάζει" και να πονοκεφαλιάζει κάθε αντίπαλο head coach, ο οποίος πρέπει κάθε φορά που τον αντιμετωπίζει να αναπροσαρμόζει τα πλάνα του στην προσπάθεια να τον περιορίσει. O Dwight είχε το 2ο καλύτερο def. rebound% (31.3%) και το 2ο καλύτερο block% πίσω από τον Bogut για παίκτες των 30+ λεπτών ανά παιχνίδι.

Αν όμως θέλουμε να πάμε τους αριθμούς ένα βήμα παραπέρα, τα δύο σημαντικότερα στατιστικά στα οποία πρώτευσε ο Howard ήταν το Defensive Win Shares (μία εκτίμηση του πόσες νίκες "προσφέρει" ένας παίκτης στην ομάδα του μέσω της άμυνάς του) με 7.1 και το Defensive Rating (εκτίμηση του πόσους πόντους "δέχεται" ένας παίκτης στην άμυνα ανά 100 κατοχές των αντιπάλων) με 95. Αυτά τα νούμερα (αν και βρίσκονται ακόμα σε κάπως πειραματικό στάδιο) μας δίνουν άλλο ένα επιχείρημα για το ότι ο Dwight είναι ο συνολικά πιο αποτελεσματικός αμυντικός στο σύγχρονο NBA.

6th Man of the Year

Μπορεί πριν 10 μέρες να είχα δώσει πρώιμα την ψήφο μου στον Jamal Crawford για το βραβείο του καλύτερου 6ου παίκτη, μία πιο ενδελεχής ανάλυση των δεδομένων όμως (σε συνδυασμό με μερικά μεγάλα παιχνίδια του) με έκανε να επιλέξω (για μία ακόμη χρονιά) τη σίγουρη και δοκιμασμένη λύση του Manu Ginobili.

Ο Αργεντινός απέδειξε και φέτος ότι έχει πολύ μπάσκετ ακόμα μπροστά του και ότι, παρά τη φυσική και λογική απώλεια μέρους της αθλητικότητας και εκρηκτικότητάς του, τα μπασκετικά του ένστικτα παραμένουν σε πλήρη εγρήγορση.

Από την άλλη ο Jamal αποτέλεσε μία ανεξάντλητη πηγή σκορ ερχόμενος από τον πάγκο για τους Hawks. Φέτος μείωσε τις τραβηγμένες προσπάθειες και έπαιξε πιο μυαλωμένα, με συνέπεια να καταγράψει το μεγαλύτερο eFG% του από τη σεζόν 2001-02.

Μπορεί και οι δύο να είχαν Usage Rate 25.8%, ο Manu όμως ήταν καλύτερος στο rebound%, πολύ καλύτερος συμπαίκτης (28.2% Assist Rate, δηλαδή το ποσοστό των καλαθιών των συμπαικτών του στα οποία έδωσε αυτός την assist ενώ βρισκόταν στο παρκέ, έναντι 16.1% του Jamal), ενώ είχε και καλύτερα Off. και Def. Rating και Win Shares. Μετά από αυτά δε μένει να κάνουμε κάτι άλλο από το να του απονείμουμε το βραβείο του καλύτερου "παγκίτη".

Rookie of the Year

Η επιλογή για τον καλύτερο φετινό rookie, ενώ σε κάποιο σημείο της σεζόν έμοιαζε εύκολη, κατέληξε να είναι δύσκολη, αφού οι 3 νεαροί point guards, Tyreke Evans, Stephen Curry και Brandon Jennings, κατά διαστήματα "έβγαλαν μάτια".

Ο Evans απολάμβανε τη μεγαλύτερη ελευθερία στην επίθεση μεταξύ των τριών. Είναι προφανές ότι δεν είναι κανονικός PG, όμως το πολύ καλό ballhandling, η δύναμη και το ύψος του τον κάνουν από τώρα ανίκητο στα 1-on-1 drives. Είναι αρκετά χειρότερος σουτέρ από τους άλλους δύο, όμως τα "physical tools" τα έχει εν αφθονία και στην παρούσα φάση αυτό μετράει περισσότερο.

Ο Curry ευνοήθηκε μερικώς από το γρήγορο μπάσκετ του Don Nelson, όμως έκανε από νωρίς τους επικριτές του να σιωπήσουν, προσαρμοζόμενος πολύ γρηγορότερα του αναμενομένου στο παιχνίδι του NBA. Έδειξε από φέτος αυτό που όλοι ξέραμε, ότι είναι ένας εκπληκτικός σουτέρ από την περιφέρεια, σημειώνοντας το πολύ καλό 53.5% eFG. Το κύριο πρόβλημά του είναι η άμυνα, αφού δεν μπορεί να κρατήσει σχεδόν κανένα δυνατό guard μακριά από το "ζωγραφιστό".

Ο Jennings τελείωσε τη χρονιά με πολύ άσχημες επιδόσεις στα σουτ, μόλις 43.1% eFG. Κάποιες φορές χρονοτριβούσε και καθυστερούσε την ανάπτυξη την Bucks, γενικά όμως έδωσε πολλές υποσχέσεις ως προς το χειρισμό των pick-n-rolls και σε επίπεδο αποφάσεων δεν τα πήγε καθόλου άσχημα, έχοντας καλύτερο Assist Rate και turnover% (ποσοστό λαθών στις συνολικές κατοχές που χρησιμοποιεί ένας παίκτης) από τους άλλους δύο πρωτοκλασάτους rookies. Επίσης, παρά την όχι και ιδανική για το NBA σωματοδομή του κατάφερνε να παίζει την καλύτερη άμυνα μεταξύ των τριών, έχοντας 3.9 Defensive Win Shares, πράγμα που εκτός από τη θέληση και επιμονή του οφείλεται βέβαια και στην αμυντική προσήλωση του προπονητή του (Skiles) και την ύπαρξη στην ίδια πεντάδα του 2ου καλύτερου αμυντικά center του NBA για φέτος (Bogut).

Η τελική μου κατάταξη, λοιπόν, στους rookies είναι: 1) Evans, 2) Jennings και 3) Curry.

Coach of the Year

Υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι για το φετινό COTY.

Ο Scott Brooks κατάφερε να εμπνεύσει και να "δέσει" μία ιδιαίτερα νεανική ομάδα όπως η Oklahoma City, πετυχαίνοντας να τη "βάλει" στα playoffs μία χρονιά μετά το περσινό "κάζο" των αμέτρητων ηττών. Χωρίς μεγάλες αλλαγές στο roster, έδωσε έμφαση στην άμυνα, ανέδειξε ρολίστες (Sefolosha, Ibaka, Collison) και κατάφερε να πάρει το maximum από τον ανερχόμενο αστέρα ονόματι Kevin Durant.

Ο Scott Skiles, έχοντας ξεκινήσει από πέρσι τη διαδικασία μεταμόρφωσης της ομάδας, βασίστηκε και αυτός στην ασφυκτική άμυνα και σε ένα διεθνές και αλλοπρόσαλλο roster για να επαναφέρει τους Bucks στα playoffs. Και το κατάφερε με έναν rookie point guard στο τιμόνι, εμπνέοντας ταυτόχρονα τον Bogut να παίξει το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του.

Ο Nate McMillan διαχειρίστηκε άριστα τους συνεχείς τραυματισμούς σημαντικών παικτών των Blazers και για αυτό του αξίζει εύφημος μνεία. Η 6η θέση είναι παραπάνω από οτιδήποτε θα μπορούσε να επιθυμήσει κάθε κάτοικος του Portland, δεδομένων των συγκυριών.

Ο Larry Brown, άλλος ένας θιασώτης της άμυνας και του πολύ καλά οργανωμένου παιχνιδιού, έγινε ο πρώτος προπονητής των Bobcats που θα πάρει γεύση από playoffs. Του πιστώνονται η μερική "αναγέννηση" του Gerald Wallace καθώς και το πολύ καλό trade του Stephen Jackson.

Ο Jerry Sloan συνέχισε τη σταθερά καλή πορεία του στο προπονητικό στερέωμα, κρατώντας τους Jazz αξιόμαχους σε μια απαιτητική Δύση παρά τις εξωαγωνιστικές "ενοχλήσεις" (Boozer, Kirilenko).

Ο Lionel Hollins κατάφερε να κάνει, έστω και κατά διαστήματα, ομάδα το συνοθύλευμα εγωιστικών μονάδων των Grizzlies. Στα συν του το ότι ο υπερταλαντούχος αλλά προβληματικός Zach Randolph κατόρθωσε να γίνει για πρώτη φορά All-Star υπό την καθοδήγηση και εποπτεία του.

Τελική μου επιλογή για το βραβείο είναι ο Brooks, με μικρή διαφορά από το Skiles.

MVP

Εδώ δε χωρούν πολλά λόγια. Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που δε θα επέλεγε το LeBron James για πολυτιμότερο παίκτη της regular season που μας πέρασε. Επιθετικά αποδοτικότατος και πολυσύνθετος, δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να "οικειοποιηθεί" το οποιοδήποτε ματς ανά πάσα στιγμή. Φέτος παρουσιάστηκε βελτιωμένος και πιο συγκεντρωμένος και στην άμυνα, παρόλη την ενέργεια που "επενδύει" στην επίθεση. Είναι ξεκάθαρα από τους ποιοτικότερους αθλητές του 21ου αιώνα και "τρομάζει" η παραδοχή ότι δεν έχει πλησιάσει ακόμη το "ταβάνι" του.

Αμέσως μετά θα έβαζα τους Durant και Howard με αυτήν τη σειρά. Και οι δύο ήταν (και θα είναι στα playoffs) υπερπολύτιμοι για τις ομάδες τους, ο πρώτος κυρίως επιθετικά και ο δεύτερος κυρίως αμυντικά. Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν αποκτήσουν ο D12 ένα πιο πολύμορφο επιθετικό παιχνίδι και ο KD περισσότερη εμπειρία...


Τα playoffs ξεκινούν αύριο και θα προηγηθεί το απαραίτητο preview!

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Ξεδιαλύνοντας την "τρέλα"...



Μετά από 3 εβδομάδες μπασκετικής δράσης το NCAA Tournament ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα, αναδεικνύοντας ως πρωταθλήτρια ομάδα το Duke.

Το φετινό τουρνουά ήταν γεμάτο συγκινήσεις και αμφίρροπα παιχνίδια. Από αυτήν τη σκοπιά ήταν το καλύτερο των τελευταίων χρόνων. Είχαμε πολλά buzzer-beaters, πολλή αγωνία στα τελευταία λεπτά και όπως πάντα περίσσιο πάθος, που αποτελεί κάθε χρόνο το "ισχυρό χαρτί" του NCAA basketball.

Εν γένει το φετινό αγωνιστικό επίπεδο των 64 ομάδων ήταν πεσμένο, πράγμα που βοήθησε άλλωστε στην παραγωγή πολλών εκπλήξεων. Ομάδες-φόβητρα υπήρχαν μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, αφού στο παρκέ τα δεδομένα άλλαξαν σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Σε επίπεδο τακτικής το μπάσκετ που παίχθηκε κινήθηκε στα καθιερωμένα κολλεγιακά επίπεδα. Πολλή κίνηση και γρήγορη εναλλαγή της μπάλας στην περιφέρεια (οι motion offenses έχουν πάντα την τιμητική τους στο NCAA), πολλή ενέργεια, αλλά και αρκετή σύγχυση και συχνές καθυστερήσεις εύρεσης "ανοίγματος" ή κατάλληλης επιλογής. Οι περισσότεροι προπονητές προσπαθούσαν εμφανέστατα να βγάλουν plays για τα "αστέρια" τους, όπως άλλωστε είναι και λογικό, εφόσον σε αυτό το επίπεδο ένας κυρίαρχος παίκτης μπορεί ευκολότατα να κρίνει ένα ματς.

Ας ρίξουμε, λοιπόν, μία ματιά στο τι έκαναν οι σημαντικότερες ομάδες του tournament, καθώς και στο NBA potential μερικών πρωτοκλασάτων παικτών.

Το Kansas, ίσως το μεγαλύτερο φαβορί πριν την έναρξη του τουρνουά, είχε μεν το δυσκολότερο region (τμήμα του bracket), όμως δεν πρόλαβε καν να το διαπιστώσει πλήρως, εφόσον έπεσε θύμα της εκπληκτικής Northern Iowa. Οι Jayhawks φάνηκαν πολύ νωθροί και χαλαροί σε αυτό το αξέχαστο ματς, αδυνατώντας να εκμεταλλευτούν το καταφανέστατα ανώτερο ταλέντο τους, ενώ οι Panthers της Iowa κέρδισαν καθαρά χάρη στην άγνοια κινδύνου και την πολύ περισσότερη μαχητικότητα που επέδειξαν.

Η τελευταία έδειξε πολύ δεμένη ως ομάδα και με μεγάλη ευχέρεια στο περιφερειακό παιχνίδι, με μπροστάρη τον "δήμιο" των UNLV και Kansas Ali Farokhmanesh, έναν πολύ γρήγορο και ικανότατο σουτέρ που μπορεί εύκολα να βρει δουλειά στην Ευρώπη.

Από τους παίκτες του Kansas ξεχωρίζει σίγουρα ο Cole Aldrich, που όπως έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν έχει αρκετά καλό post game και αμυντικά ένστικτα και μπορεί εύκολα να κάνει καριέρα ως αναπληρωματικός ψηλός στο NBA. Από την άλλη, ο PG Sherron Collins για άλλη μία φορά δε με ενθουσίασε.

Το Syracuse είχε πολλές ελπίδες για κάτι καλό, όμως πλήρωσε το γεγονός ότι απέναντι στη σκληρή άμυνα του Butler στο "Sweet 16" είχε να αντιπαρατάξει μόνο 2 παίκτες με επιθετική αποτελεσματικότητα, το Wes Johnson (lottery pick για το φετινό draft, προσωπικά θα προτιμούσα να ρισκάρω με Motiejunas) και τον Andy Rautins (φοβερό "χέρι" από το τρίποντο, μπορεί να κάνει καριέρα στην Ευρώπη).

Το Kentucky διέθετε ομάδα με πολύ NBA ταλέντο (5 παίκτες δήλωσαν συμμετοχή για το επερχόμενο draft), αρεσκόταν στο γρήγορο παιχνίδι και ήταν βασισμένη (όπως κάθε ομάδα του Calipari) στην dribble-drive offense με κύριο dribbler και εκφραστή βέβαια το John Wall.

Αυτό το είδος επίθεσης όμως αντιμετωπίστηκε ιδανικά από την ζώνη 1-3-1 της West Virginia στο "Elite 8". Τα τρίποντα δεν έμπαιναν με τίποτα, ο Calipari και οι παίκτες πελαγοδρομούσαν και αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά πώς μία άριστη αμυντική προετοιμασία και προσήλωση μπορεί να σταματήσει και την πιο ταλαντούχα ομάδα.

Όσον αφορά στην περίφημη αυτή draft class του Kentucky, ο Wall παραμένει τεράστιο ταλέντο, ασταμάτητος στο transition που πρέπει όμως να γίνει πιο αποτελεσματικός στο halfcourt παιχνίδι, ενώ ο Cousins είναι από τώρα σωματικά έτοιμος για το NBA. Ο Bledsoe έχει καλό σουτ και εκρηκτικότητα, όμως πιστεύω θα έπρεπε να μείνει τουλάχιστον άλλον ένα χρόνο στο κολλέγιο. Ο Patterson διαθέτει εκπληκτικό άλμα και όπως είναι φυσικό αρέσκεται στο above-the-rim παιχνίδι, σε σημείο που να μου θυμίζει αρκετά τον Tyrus Thomas (ας ελπίσουμε να μην έχει και την καριέρα αυτού).

Το Duke κατηγορήθηκε από πολλούς ότι είχε σκανδαλωδώς εύκολο bracket στην πορεία του προς τους "4", όμως το γεγονός παραμένει ότι χειρίστηκε τα πρώτα ματς με επαγγελματισμό και προσοχή, αναδεικνύοντας πολλούς πρωταγωνιστές σε κάθε παιχνίδι, πάντα υπό την έμπειρη καθοδήγηση του Krzyzewski.

Στο Final 4 τελικά, μαζί με τις Duke και West Virginia, έφτασε ως έκπληξη και το Butler, που έχοντας μία ομάδα με περιορισμένο ταλέντο και βασιζόμενο στη σκληρή και επιθετική άμυνα εξανάγκασε στον ημιτελικό το σταθερά καλό τα τελευταία χρόνια Michigan State σε πολλά λάθη, κατακτώντας έτσι τη νίκη και το δικαίωμα να αγωνιστεί στο μεγάλο τελικό για το "όνειρο", την κατάκτηση του τίτλου μπροστά στο κοινό της πολιτείας του.

Από το Butler ξεχώριζε ασφαλώς ο Gordon Hayward, ένας πολύ αδύνατος forward που όμως έχει καλή αίσθηση για το άθλημα, μπορεί να σουτάρει εν στάσει ή να βάλει την μπάλα στο παρκέ και επιδεικνύει άγνοια φόβου στις κρίσιμες στιγμές. Η καλύτερη αναλογία του στο NBA είναι ο Mike Dunleavy και μία αξιόλογη καριέρα στο καλύτερο επαγγελματικό πρωτάθλημα δεν είναι απίθανος στόχος, αρκεί καταρχήν να αυξήσει κατά πολύ το μυϊκό του όγκο.

Το Duke αντιμετώπισε ελάχιστα προβλήματα στον άλλο ημιτελικό από τη μέτρια αλλά και άτυχη West Virginia (που έχασε με σοβαρό τραυματισμό τον ελπιδοφόρο Da'Sean Butler, οι "μετοχές" του οποίου στο draft έπεσαν κατά συνέπεια αρκετά).

Ο τελικός ήταν συναρπαστικό ματς, με καμία ομάδα να μην μπορεί να ξεφύγει στο σκορ. Το Butler έβρισκε με δυσκολία επιθετικές λύσεις, ήταν πολύ άστοχο, αλλά όπως πάντα κατάφερνε με την παθιασμένη άμυνα και την επιβολή αργού ρυθμού να μη δίνει εύκολους πόντους στο Duke. Οι Blue Devils, όμως, ήταν πιο αποτελεσματικοί στα κρίσιμα, με τη διαφορά να την κάνουν η εκτελεστική δεινότητα του Singler αλλά και η αδυναμία των ψηλών του Butler να περιορίσουν την κυριαρχία του Zoubek στο επιθετικό rebound.

Σε επίπεδο παικτών ο Singler μπορεί να μη διαθέτει αθλητικότητα επιπέδου NBA ή να μην μπορεί να μαρκάρει αποτελεσματικά γρήγορους παίκτες, όμως είναι ένας έξυπνος σκόρερ με πολλά περιθώρια βελτίωσης και νομίζω αξίζει μίας επιλογής στο 2ο γύρο. Από την άλλη ο Scheyer είναι καλός χειριστής και σουτέρ, αλλά η σωματοδομή του προδιαθέτει περισσότερο για Ευρώπη.

Τέλος, κάποιοι άλλοι παίκτες που δεν τους είχα ξαναπαρακολουθήσει και μου έκαναν καλή εντύπωση ήταν:

--- Wayne Chism (PF/C) του Tennessee, πολύ δραστήριος και ευκίνητος ψηλός που χάρη στην αθλητικότητά του μπορεί να τελειώνει εύκολα φάσεις γύρω από το καλάθι.

--- Omar Samhan (C) του Saint Mary's, δυνατός και ικανότατος rebounder με πολύ καλό "touch" και μεθοδικές κινήσεις γύρω από το καλάθι, πιθανώς να κάνει καριέρα στην Ευρώπη.

--- Jordan Crawford (G) του Xavier, παρορμητικός αλλά ικανός scorer, διαθέτει περίσσια αθλητικότητα, σε μία high-tempo ομάδα του NBA θα ήταν πολύ αποτελεσματικός μελλοντικά.

--- Jacob Pullen (G) του Kansas State, shoot-first point guard, μου θύμισε αρκετά τον Kee-Kee Clark του Άρη.

--- Quincy Pondexter (F) του Washington, γρήγορος και αποτελεσματικότατος στα drives, πρέπει να βελτιώσει το σουτ του.

--- Ekpe Udoh (F-C) του Baylor, πολύ καλός rebounder, ασταθής στο σκοράρισμα, προορίζεται για 1st round pick.

Συνολικά το τουρνουά μας προσέφερε πολλές αξιομνημόνευτες στιγμές (χάρη κυρίως στα πολλά buzzer-beaters) και όπως πάντα λιγότερο ποιοτικό μεν (σε σχέση με τους επαγγελματίες) αλλά εξαιρετικά παθιασμένο και "άγριας ομορφιάς" μπάσκετ. Σειρά παίρνει το κυρίως menu, που περιλαμβάνει Euroleague Final 4 και φυσικά NBA Playoffs!

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Ποσότητα vs. Αποδοτικότητα Part 2 - The NBA Version


Μετά τη χθεσινή παρουσίαση των πιο αποτελεσματικών scorers της φετινής Euroleague, ένας αναγνώστης του blog ζήτησε κάτι παρόμοιο και για το φετινό NBA. Ας δούμε λοιπόν τι μπορούμε να μάθουμε από ένα αντίστοιχο γράφημα για το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.

Τα πιο προχωρημένα στατιστικά που μας παρέχονται για το NBA θα μας επιτρέψουν να κάνουμε πιο ποιοτική και ουσιαστική τη σύγκριση απ' ότι για την Euroleague.

Δε θα εξετάσουμε απλά την αποδοτικότητα των παικτών στο προσωπικό τους σκοράρισμα και μόνο, αλλά τη συνολική απόδοσή τους στην επίθεση, με άλλα λόγια το πόσους πόντους "παράγουν" για την ομάδα τους ανά 100 προσωπικές τους κατοχές, το οποίο αποκαλείται και ατομικό offensive rating (έχουμε μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν για το ομαδικό offensive rating).

Εκ των πραγμάτων ένας παίκτης "παράγει" πόντους μέσω εύστοχων εντός παιδιάς σουτ και εύστοχων βολών, μέσω assists και μέσω επιθετικών rebounds.

Επίσης, για τη μέτρηση του επιπέδου "χρήσης" του εκάστοτε παίκτη δε θα πάρουμε το συνολικό ποσοστό τον ομαδικών κατοχών που αυτός χρησιμοποιεί, αλλά το ποσοστό των διαθέσιμων ομαδικών κατοχών που αυτός χρησιμοποιεί όσο βρίσκεται στο παρκέ, το λεγόμενο Usage Rate (USG%).

Για παράδειγμα ένας παίκτης με Usage Rate 33% "παίρνει" 1 στις 3 επιθέσεις της ομάδας του για όσο χρόνο βρίσκεται στο παρκέ. Το στατιστικό αυτό είναι κατά πολύ προτιμότερο από αυτό που χρησιμοποιήσαμε στο προηγούμενο post, καθώς είναι πιο δίκαιο απέναντι στους παίκτες που παίρνουν λιγότερο χρόνο συμμετοχής, όπως ο Jamal Crawford.

Ας δούμε το διάγραμμα, στο οποίο συμπεριέλαβα τους 50 πρώτους κατά USG% παίκτες του φετινού NBA, με τη συνθήκη ότι αυτοί πρέπει να έχουν αγωνιστεί φέτος σε 40+ παιχνίδια και για 20+ λεπτά ανά παιχνίδι.

(Πατήστε πάνω στην εικόνα για να τη δείτε σε πλήρη ανάλυση).


Το πρώτο πράγμα που συμπεραίνει κανείς εξαρχής είναι φυσικά το μεγαλείο του LeBron, που παρά την εξαιρετικά μεγάλη χρησιμοποίησή του από το Cleveland καταφέρνει να παράγει για την ομάδα του 121 πόντους ανά 100 προσωπικές κατοχές, αριθμός εκπληκτικός που απορρέει από την ικανότητά του στο σκοράρισμα, την ευκολία με την οποία κερδίζει βολές και φυσικά το ένστικτό του ως οργανωτή και πασέρ.

Άλλες παρατηρήσεις:

--- Ο Kobe είναι ο χειρότερος σε επιθετική απόδοση μεταξύ των 5 μεγάλων "κανονιών" του NBA, καθώς και φέτος τείνει να παίρνει πολλά κακών προϋποθέσεων σουτ.

--- Ο Wade έχει ίσως τους χειρότερους συμπαίκτες από τους 5 και ως εκ τούτου παίρνει αναλογικά τις περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες.

--- Ο Durant ανήκει πλέον ξεκάθαρα στην elite του NBA.

--- Ο Monta Ellis "πληρώνει" το run-n-gun σύστημα του Don Nelson στο Golden State αλλά και το γενικότερα "ξέφρενο" (με πολλά λάθη και βιαστικά σουτ) παιχνίδι του.

--- Ο Dwight Howard χρησιμοποιείται εξαιρετικά λίγο αναλογικά με την αξία του.

--- Ο Billups είναι ο ορισμός του οικονομικού (ελέω, βέβαια, και Melo) και ουσιαστικού point guard.

--- Συγκρίνετε την αποδοτικότητα Kaman και Amare, οι οποίοι χρησιμοποιούνται σχεδόν το ίδιο από τις ομάδες τους.

--- Ο Duncan και φέτος είναι ουσιαστικότατος, αν και με μικρότερο ρόλο από παλαιότερες seasons.

--- Οι Pistons fans σίγουρα θα δουν με μεγάλη απογοήτευση τη θέση των δύο ακριβών καλοκαιρινών αποκτημάτων Villanueva και Gordon, σκεπτόμενοι και το γεγονός ότι αμυντικά είναι ακόμα χειρότεροι.

--- Ο Flynn διανύει μία πολύ άσχημη rookie season, ενώ ο Jennings αντιμετωπίζει και αυτός σημαντικά προβλήματα με το shot selection του.

--- Ο Ginobili δε θα χρειαστεί να γυρίσει στην Ευρώπη, εφόσον πολλές ομάδες του NBA θα εύχονταν να είχαν στην υπηρεσία τους το μεστό παιχνίδι του.

--- Μέτρια χρονιά για τον Parker: τραυματισμοί και μειωμένη αποδοτικότητα.

--- Η ψήφος μου πάει στον Jamal Crawford για "6th Man of the Year".

Εσάς τι σας προξενεί εντύπωση από αυτές τις πληροφορίες;

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Ποσότητα vs. Αποδοτικότητα


Κατά την εξέλιξη της σειράς Ολυμπιακός-Prokom για τα προημιτελικά της Euroleague προέκυψε ένα αμφιλεγόμενο debate σχετικά με το ποιος είναι "καλύτερος" μεταξύ των Josh Childress και Qyntel Woods. Ο Childress φυσικά κατέθεσε τα διαπιστευτήρια που όλοι γνωρίζαμε στο παρκέ, αποδεικνύοντας ότι η πολύπλευρη προσφορά είναι προτιμότερη από το μονομερές σκοράρισμα.

Η όλη, όμως, συζήτηση για το Woods με έκανε να αναρωτηθώ για το πόσο τελικά αποδοτικός (ή όχι) είναι ως σκόρερ και το πού στέκεται σε σχέση με τους υπόλοιπους "αστέρες" της διοργάνωσης. Αποτέλεσμα ήταν το παρακάτω γράφημα.

Ένας παίκτης "χρησιμοποιεί" μία κατοχή της ομάδας του όταν: α) ευστοχεί σε βολή, β) αστοχεί σε βολή που περισυλλέγεται από την αντίπαλη ομάδα (αμυντικό rebound), γ) ευστοχεί σε εντός παιδιάς σουτ, δ) αστοχεί σε εντός παιδιάς σουτ που οδηγεί σε αμυντικό rebound και ε) υποπίπτει σε λάθος.

Στον οριζόντιο άξονα απεικονίζεται το ποσοστό των κατοχών της ομάδας του που χρησιμοποιεί ο παίκτης, ενώ στον κάθετο οι πόντοι που αυτός σκοράρει ανά κατοχή που χρησιμοποιεί. Στο γράφημα αναπαρίσταται η σχέση ανάμεσα στα δύο αυτά στατιστικά για τους 50 παίκτες της φετινής Euroleague με το μεγαλύτερο ποσοστό χρησιμοποιούμενων ομαδικών κατοχών, με minimum αριθμό αγώνων τους 9.

Ο άγραφος νόμος του μπάσκετ λέει ότι όσο περισσότερες κατοχές χρησιμοποιεί ένας παίκτης, τόσο πέφτει η αποδοτικότητά του ως σκόρερ (δηλαδή οι πόντοι ανά κατοχή). Άρα ζητούμενο για κάθε παίκτη είναι να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο πάνω και δεξιά στο διάγραμμα γίνεται (δηλαδή να συνδυάζει υψηλή χρήση με υψηλή απόδοση).

(Πατήστε πάνω στην εικόνα για πλήρη ανάλυση).


Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Woods είναι μακράν ο πιο χρησιμοποιούμενος παίκτης στην Euroleague, αλλά το σκοράρισμά του δεν είναι ακριβώς αποδοτικό. Αντίθετα, οι Kleiza και Walsh κάνουν καλά τη δουλειά τους, σε αντιπαραβολή με τον Becirovic που σπαταλάει πολλές επιθέσεις. Επιπροσθέτως, οι Siskauskas και Langdon είναι υπερ-οικονομικοί scorers, αλλά με λίγες αναλογικά προσπάθειες, ενώ από την άλλη φαίνεται καθαρά η μετριότατη επιθετικά χρονιά του Σπανούλη, που αναλαμβάνοντας περίπου το ίδιο ποσοστό επιθέσεων της ομάδας του με τους δύο παίκτες της CSKA έχει αρκετά πιο χαμηλή απόδοση.

Διαγράμματα σαν αυτό κρύβουν πολλά χρήσιμα στοιχεία και θα πρέπει να μελετώνται εις βάθος από τις διοικήσεις και τα τεχνικά teams που ψάχνουν για scorers. Π.χ. θα καταλάβουν έτσι ότι καλό είναι να μη δίνουν τα "κλειδιά" της ομάδας τους στον Jaaber, όπως σωστά έπραξε το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός.

Σημείωση: Χρησιμοποιείται το ποσοστό των ομαδικών κατοχών ως μέτρο σύγκρισης της χρήσης των παικτών, αντί για π.χ. τις κατοχές ανά παιχνίδι που χρησιμοποιεί ένας παίκτης, επειδή μερικές ομάδες παίζουν σε πιο γρήγορο tempo από άλλες και επειδή θέλω να συγκρίνω όλους τους παίκτες σε "δίκαια" πλαίσια.