Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Περί NBA...


Στο καινούριο και πολύ καλό blog "Τρίποντο" εξελίσσεται μία πολύ ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων μεταξύ εμού και των συντελεστών του σχετικά με το NBA τού χθες και του σήμερα. Σας προτρέπω να την παρακολουθήσετε. Ιδού οι σχετικοί σύνδεσμοι:

http://3-ponto.blogspot.com/2010/09/blog-post_29.html

http://3-ponto.blogspot.com/2010/09/blog-post_30.html

http://3-ponto.blogspot.com/2010/09/blog-post_8908.html

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Οι Καταλανοί επέστρεψαν!



Η φετινή χρονιά ξεκίνησε και επίσημα με την πρώτη σημαντική διοργάνωση της σεζόν, που ήταν φυσικά το Super Cup. Το μικρό αυτό τουρνουά μας έδωσε την ευκαιρία να πάρουμε μια πρώτη γεύση αφενός από τις 4 κατά τεκμήριο ισχυρότερες ομάδες της ACB και αφετέρου από την αντίδρασή τους στην εφαρμογή των νέων κανονισμών.

Αρχικά πρέπει να μιλήσουμε για το ίδιο το event, το οποίο η φράση "άρτια οργάνωση" είναι λίγη για να το περιγράψει. Υπέροχο και καθαρά αθλητικό κλίμα, γεμάτες εξέδρες, διαγωνισμοί καρφωμάτων και τριπόντων πριν από τον τελικό, ακόμα και το όμορφο δίχρωμο παρκέ συνετέλεσε στη δημιουργία μίας ευχάριστης ατμόσφαιρας, έτσι όπως πρέπει να είναι τα τουρνουά με τις καλύτερες ομάδες στις πολιτισμένες χώρες.

Η Barcelona άφησε πολύ λίγα περιθώρια αμφισβήτησης της δεδομένης ποιότητάς της. Βέβαια δεν έπαιξε ενάντια στην ομάδα που πριν 4 μήνες τη "γονάτισε" με sweep στους τελικούς, την Caja Laboral, αλλά δε νομίζω ότι θα είχε ιδιαίτερο πρόβλημα να νικήσει και αυτήν, εκτός από τις Real και Valencia.

Η λέξη "πληρότητα" χαρακτηρίζει επακριβώς το roster της, με τον Perovic, έναν συγκεκριμένων δυνατοτήτων αναπληρωματικό ψηλό, να αποτελεί τη μοναδική προσθήκη σε έναν όμιλο παικτών ο οποίος, όντας στη 2η χρονιά του, έχει πλέον αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη συνοχή στην εκτέλεση των plays και την ομαδική άμυνα από πέρσι. Οι ρόλοι στην επίθεση παραμένουν διακριτοί, η διαμοίραση των σουτ συγκεκριμένη (μόνο ο Basile παρεκκλίνει πού και πού με τα γνωστά τραβηγμένα τρίποντά του) και η Barca ξεκινά και τη φετινή σεζόν ως το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση της Euroleague, με τον Pascual να έχει γίνει σίγουρα σοφότερος ως προς την τακτική προετοιμασία πριν από κάθε αγώνα, μετά το περσινό πάθημα από τους Βάσκους του Splitter.

Ο Navarro στον τελικό του Super Cup ήταν ο γνωστός scorer που έχουμε συνηθίσει, εξαπολύοντας ένα εντυπωσιακό κρεσέντο στα αρχικά λεπτά του ματς, ενώ και ο Mickeal έδειξε πολύ σίγουρος στις κινήσεις του από κοντινή και μέση απόσταση. Η frontline παραμένει ισχυρότατη, με τον Morris να συνεχίζει να είναι ένας από τους αγαπημένους μου παίκτες (και σίγουρα πολλών προπονητών) στην Ευρώπη, λόγω του οικονομικού και πολυσχιδούς τρόπου παιχνιδιού του.

Ο Rubio εμφανίστηκε ασταθής και επιβεβαίωσε, αμέσως μετά το άσχημο Mundobasket του, ότι έχει ακόμα προβλήματα στον έλεγχο του ρυθμού όταν το παιχνίδι είναι "κλειστό", ενώ η αυξημένη απόσταση του τριπόντου αναμένεται να τον προβληματίσει (τα 3/4 του ημιτελικού δε τα λαμβάνω σοβαρά υπόψη, όπως και συνολικά τον αγώνα εκείνο). Εξακολουθεί να μην μπορεί να σκοράρει με συνέπεια μέσα από drives (στοιχείο απαραίτητο για καλή σταδιοδρομία ενός point guard στο NBA) και επιβάλλεται να προσθέσει στο ρεπερτόριό του ένα γρήγορο και αξιόπιστο jumpshot μετά από ντρίμπλα, ώστε να μπορεί ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσει το δικό του σουτ και να μην καθιστά προβλέψιμες τις πάσες του και εύκολο το μαρκάρισμά του. Αναμένω με ενδιαφέρον, όπως και οι Timberwolves, να παρακολουθήσω την εξέλιξή του μέσα στη χρονιά.

Για την προσεχή πορεία της Real σε ACB και Euroleague προφανώς δεν μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα από την τραγική της εμφάνιση στον ημιτελικό, όπου και έχασε το ματς από τα πρώτα λεπτά και ακολούθως δεν είχε την υπομονή και συνοχή να παλέψει για το comeback, απέναντι σε μια Barcelona που δούλευε στο 100% σε άμυνα και επίθεση. Αρκετά νέα πρόσωπα και φέτος στη "βασίλισσα" και ως εκ τούτου δύσκολο το έργο του Messina να δώσει την προσφιλή του ταυτότητα της αμυντικά δυνατής και σκληρής ομάδας σε αυτό το ετερόκλητο σύνολο παικτών.

Ταλέντο πάντως υπάρχει πολύ και τα αποτελέσματα θα έρθουν, αρκεί: α) ο Tomic να δυναμώσει περισσότερο, καθώς το πλούσιο ρεπερτόριο από post moves δε σε σώζει από μόνο του, β) ο Sergio Rodriguez να ξαναθυμηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα το ευρωπαϊκό μπάσκετ, γ) ο Reyes να παρουσιαστεί δυνατός στο rebounding και δ) ο Velickovic να μας δώσει κι άλλες εμφανίσεις όπως εκείνες οι πληθωρικές του από το Mundobasket. Ο μόνος που στάθηκε στο ύψος του την Παρασκευή ήταν ο νεοαποκτηθείς Clay Tucker, ο οποίος κάλλιστα μπορεί να καλύψει το κενό του Bullock με το πολύμορφο σκοράρισμά του.

Ο Garbajosa πλέον είναι εμφανώς στα τελευταία του, καθώς έχει χάσει σχεδόν όλη την αθλητικότητά του. Το κενό του στο inside game μπορεί να καλυφθεί εν μέρει από το Fischer, όμως τα τρίποντά του θα είναι και φέτος υπερπολύτιμα. Το ερώτημα είναι, ρισκάρεις να εκτεθείς λόγω της αμυντικής του ανεπάρκειας απέναντι σε αθλητικούς forwards (όπως φάνηκε στο Mundobasket) για να απολάβεις τα οφέλη των τριπόντων και της άριστης κίνησής του μακριά από την μπάλα; Θα φανεί από το επόμενο Σαββατοκύριακο που ξεκινά το πρωτάθλημα.

Η Caja Laboral έχει κι αυτή πολλά νέα πρόσωπα φέτος. Έχασε στις λεπτομέρειες (ή αλλιώς από ένα φοβερό και δύσκολο Σπανούλης-like game-winner του De Colo) την πρόκριση στον τελικό και με την πάροδο του χρόνου και την αποκρυστάλλωση του rotation από τον ειδικό σε αυτόν τον τομέα Ivanovic θα εμφανίζεται όλο και καλύτερη.

Ο Bjelica δε μου γεμίζει το μάτι ακόμα, ο Huertas ετοιμάζεται για εντυπωσιακή χρονιά ερχόμενος με φόρα από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ο San Emeterio παραμένει υπερχρήσιμος, ενώ συνδετικός κρίκος θα είναι ο Florent Pietrus. Τα μόνα ερωτηματικά για μένα αφορούν στον υπερβολικά μεγάλο χρόνο συμμετοχής που κατά τα φαινόμενα (δεν μπορώ να είμαι σίγουρος εφόσον ήταν πρώτο ματς) αναμένεται να λάβει και φέτος ο Teletovic εις βάρος του Haislip (που έχει αποδείξει την αξία του στην ACB) και στο όφελος που μπορεί να έχει η απόκτηση του David Logan, καθώς ο άναρχου στιλ και shoot-first Αμερικανός δε νομίζω ότι ταιριάζει 100% στο δόγμα του Ivanovic.

Η Valencia έχει κι αυτή αξιώσεις για κάτι πολύ καλό φέτος, έχοντας προχωρήσει σε αρκετές κινήσεις και μερική αναδιαμόρφωση το καλοκαίρι. Βέβαια, ο Claver δεν είναι ακόμα παίκτης πρώτης κατηγορίας και ο Rafa Martinez είναι ένα σκαλί κάτω από shooting guards όπως οι Navarro και Tucker. Παρόλα αυτά, η ενθαρρυντική βελτίωση του για χρόνια χαμένου στην αφάνεια Sergei Lishouk και η παρουσία των αξιόπιστων Savanovic (που έχει αρχίσει μετά το Mundobasket να πιστεύει υπερβολικά στο fadeaway του), De Colo και Richardson (που όμως είναι ελαφρά μονοδιάστατος σουτάροντας κυρίως μετά από πάσα) προσφέρουν αρκετές λύσεις στο Manolo Hussein. Εξάλλου φέτος το οργανωτικό κομμάτι έχουν αναλάβει τα σίγουρα χέρια του συλλέκτη assists Omar Cook.

Στους ψηλούς η ομάδα παρουσιάζει ενδιαφέρον, αφού υπάρχουν (εκτός του Lishouk) ο αμυντικά ικανότατος και σταθερή αξία στον ευρωπαϊκό χώρο Robertas Javtokas (που στον προημιτελικό της Λιθουανίας με την Αργεντινή αμύνθηκε υποδειγματικά απέναντι στη "μηχανή" που λέγεται Luis Scola), ο Αμερικανός με εμπειρία από την ACB James Augustine, καθώς και ο εκ Καβάλας ερχόμενος βετεράνος Bruno Sundov, που απέναντι στην Caja επέδειξε μεγάλη αποτελεσματικότητα στο τελείωμα των φάσεων γύρω από το καλάθι.

Περνώντας στους νέους κανονισμούς, είναι κατά γενική ομολογία νωρίς για να δούμε από τώρα το κατά πόσο έχει προσαρμοστεί και αλλάξει το παιχνίδι των κορυφαίων ισπανικών (και ευρωπαϊκών) ομάδων, εφόσον χρειαζόμαστε μεγαλύτερο αριθμό αγώνων.

Ήδη όμως άρχισαν να διαφαίνονται κάποιες τάσεις, όπως η ελαφρά μεγαλύτερη διστακτικότητα αρκετών παικτών να σουτάρουν για "3" με την πρώτη ευκαιρία (για τα δεδομένα της ACB, οι ομάδες της οποίας είναι εδώ και χρόνια οι πλέον ερωτευμένες με το τρίποντο). Επιπροσθέτως, λόγω του νέου τριπόντου το παρκέ φάνηκε να γίνεται πιο "ανοιχτό" και οι χώροι για drives περισσότεροι, όμως θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος για να επιβεβαιώσω αυτήν την παρατήρηση.

Όσον αφορά το νέο ορθογώνιου σχήματος "ζωγραφιστό", αυτό θα οδηγήσει σαφέστατα στην ενίσχυση του low post game και στην αξιοποίηση της δύναμης, εφόσον οι ψηλοί θα μπορούν να παίρνουν θέση πιο κοντά στο καλάθι προς τη μεριά της baseline. Στο τουρνουά αυτό δεν παρατήρησα κάποια ισχυρή θέληση των προπονητών για μεταφορά του παιχνιδιού όσο το δυνατόν πιο "εσωτερικά" μέσω της κλήσης περισσότερων εντολών για post-ups, όμως είναι νωρίς ακόμα. Παρόλα αυτά, όσο έπαιζαν π.χ. ο Lorbek και ο Tomic, αρκετές φορές η μπάλα πήγαινε χαμηλά σε αυτούς για να βάλουν σε λειτουργία τα "μαγικά" τους στο αγαπημένο σημείο τους στο παρκέ.

Να σημειώσω τέλος την εκπληκτική απόδοση του "άγνωστου" Αμερικανού Jimmy Baron της Lagun Aro στο διαγωνισμό τριπόντων, που μπορεί να έχασε στον τελικό από τον επίσης εντυπωσιακό Lishouk, όμως σίγουρα συγκέντρωσε αρκετά βλέμματα με την αψεγάδιαστη κίνηση στο σουτ του. Εξίσου ενδιαφέρον ήταν και το πρωτοποριακό στοιχείο που προσέθεσαν οι Ισπανοί διοργανωτές στο διαγωνισμό, με τη μορφή ενός extra σουτ από την κορυφή από τα 8 μέτρα περίπου, μετά το πέρας του χρόνου για τα συνηθισμένα 25 σουτ, το οποίο και μετρούσε για 4 πόντους.