Σκέψεις... 7/12

1) Στον αγώνα Blazers-Rockets του Σαββάτου, η ατυχία χτύπησε για ακόμη μία φορά τον Greg Oden. Σε μία σχετικά ανύποπτη φάση ο Oden υπέστη κάταγμα της αριστερής επιγονατίδας και χθες υπεβλήθη σε εγχείρηση που θα τον κρατήσει εκτός παρκέ για όλη την υπόλοιπη σεζόν.

Προφανώς η απογοήτευση που νιώθει ο συμπαθής center είναι τεράστια, καθώς φέτος είχε αρχίσει να δείχνει εκλάμψεις του πολύ μεγάλου potential του. Με μέσους όρους 11.1 πόντους, 8.5 rebounds και 2.3 τάπες έδινε την εντύπωση ότι αν κατάφερνε κάποια στιγμή να μειώσει τον εξωφρενικό ρυθμό με τον οποίο υπέπιπτε σε fouls (1 ανά 6 λεπτά συμμετοχής!) θα εξελισσόταν μελλοντικά σε έναν από τους 5 καλύτερους centers του ΝΒΑ.

Η αμφισβήτηση τον ακολουθεί από τις πρώτες μέρες του στο league μέχρι και σήμερα. Πολλοί πέρσι, βλέποντας τα μέτρια stats του, έσπευσαν πρόωρα να τον χαρακτηρίσουν ως "bust", δεδομένης της επιλογής του στο νο. 1 pick του 2007 draft, μπροστά από τον ήδη superstar Kevin Durant. Την πεποίθηση αυτή βοήθησε και το γεγονός ότι στην 1η του σεζόν δεν έπαιξε καθόλου, δείχνοντας από τότε ότι ήταν επιρρεπής σε τραυματισμούς.

Αυτή η εξέλιξη επηρεάζει, φυσικά, σε μεγάλο βαθμό το μέλλον των Blazers ως (θεωρητικά) διεκδικητών του πρωταθλήματος. Χάνοντας μία ισχυρή και δυνατή παρουσία στη ρακέτα, όπως ήταν αυτή του Oden, θα αναγκαστούν πλέον να παίζουν με χαμηλά και ευέλικτα σχήματα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, χρησιμοποιώντας τους Przybilla (που προσθέτει κυρίως ενέργεια για περιορισμένο χρόνο και δεν είναι ιδιαίτερα επωφελές να παίζει 35 λεπτά) και Aldridge (που δεν είναι τόσο δυνατός) στο "5". Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούν σοβαρά και το ενδεχόμενο να ενισχυθούν μέσω free agency ή trade με κάποιο δεύτερο veteran ψηλό (έχουν ήδη τον Juwan Howard), αφού αν θέλουν να προχωρήσουν στα playoffs πέρα από το 2ο γύρο θα χρειαστούν βάθος στη frontline.

Ευχόμαστε, λοιπόν, στον Greg Oden να επιστρέψει υγιής την επόμενη σεζόν στα παρκέ του NBA, καθώς το τελευταίο έχει ανάγκη τους σκληρούς, δυνατούς και ιδίως νεαρούς centers.



2) Στο παιχνίδι της Παρασκευής, τώρα, Cleveland-Chicago, δημιουργήθηκε ένα θέμα φαινομενικά από το πουθενά, όταν ο Joakim Noah των Bulls, κι ενώ η ομάδα του βρισκόταν πίσω σχεδόν 20 πόντους και η ήττα είχε ουσιαστικά οριστικοποιηθεί, εξέφρασε από τον πάγκο την αποδοκιμασία του προς τους "θεατρινισμούς", συγκεκριμένα τα χορευτικά εν ώρα αγώνα, του LeBron. Δείτε το παρακάτω video για να καταλάβετε τι ακριβώς συνέβη.



Εδώ στο Run-N-Gun πάντα ήμασταν της άποψης ότι οι παίκτες πρέπει πρώτιστα να απολαμβάνουν το μπάσκετ, αφού αυτό είναι πάνω απ' όλα ένα παιχνίδι. Γι' αυτό, άλλωστε, μας αρέσει και το NBA. Η αλήθεια όμως είναι ότι τον τελευταίο καιρό ο LeBron το έχει παρακάνει, δίνοντας την εντύπωση ότι ο εγωκεντρισμός του έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, σε σημείο που οι αντίπαλοί του να προσβάλλονται από αυτόν. Η δικαιολογία "just having a good time" δεν αρκεί πάντα. Εφόσον είσαι superstar του NBA, πρέπει και να φέρεσαι ως τέτοιος, όχι να αφαιρείς από τη σοβαρότητα του παιχνιδιού. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στην, έστω και μη ηθελημένη, περιφρόνηση της αντίπαλης ομάδας.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με οτιδήποτε κάνει ο LeBron εκτός παρκέ. Μπορεί να γυρίσει κωμωδίες, ή να συμμετάσχει σε 100 χιουμοριστικές εκπομπές. Στη διάρκεια ενός παιχνιδιού όμως υπάρχουν κάποια όρια. Ένας παίκτης που θέλει να βαδίσει στα βήματα των Jordan και Kobe πρέπει να μάθει και κάτι από αυτούς, όπως τη σοβαρότητα και το σεβασμό με τον οποίον αντιμετώπιζαν (και αντιμετωπίζουν) κάθε αγώνα.

Το καλό, βέβαια, με τέτοιες ενέργειες είναι ότι συμβάλλουν στην καλλιέργεια μίας καλώς εννοούμενης "έχθρας" και "αντιπάθειας" μεταξύ των δύο εμπλεκόμενων ομάδων. Και όταν αυτές είναι από την ίδια conference και υπάρχει περίπτωση συνάντησής τους στα playoffs, τότε αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι για εμάς τους fans.

3) Πρόσφατα τέθηκε το ερώτημα στον David Stern, αν πιστεύει ότι θα μπορούσε μία γυναίκα να παίξει στο NBA μέσα στην επόμενη 10ετία. Η απάντησή του ήταν: "Πιστεύω ότι υπάρχει μία αξιοσημείωτη πιθανότητα να συμβεί". Η συζήτηση αυτή, βέβαια, φαντάζει ακόμα πολύ θεωρητική, ας πούμε όμως δύο λόγια.

Μία γυναίκα μπορεί να είναι εξαιρετικά ικανή στα βασικά του μπάσκετ και να διαθέτει τέτοιο μπασκετικό IQ, ώστε να αντιλαμβάνεται το παιχνίδι σε ένα υψηλότερο επίπεδο από έναν 12ο παίκτη μίας ομάδας του NBA. Παραδείγματα τέτοιων elite παικτριών αποτελούν οι Diana Taurasi και Candace Parker, οι οποίες μπορούν να ντριμπλάρουν, να σουτάρουν και να πασάρουν καλύτερα από αρκετούς άντρες επαγγελματίες παίκτες.

Εκεί όμως που η προοπτική τού να παίξουν στο πρωτάθλημα των αντρών κατά τη γνώμη μου "κολλάει", είναι στον τομέα του physicality. Η συντριπτική πλειονότητα (για να μην πούμε όλοι) των παικτών του NBA είναι αρκετά πιο δυνατοί, ανθεκτικοί κι αθλητικοί από οποιαδήποτε γυναίκα παίκτρια. Η οποιαδήποτε προσωπική μονομαχία στο παρκέ μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας θα κατέληγε πάντα υπέρ του άντρα. Μία γυναίκα guard θα μπορούσε ίσως να πετύχει κάποιο catch-n-shoot ελεύθερο τρίποντο, δε θα της περνούσε όμως ούτε κατά διάνοια από το μυαλό να επιχειρήσει να εισέλθει στο "ζωγραφιστό" για να συγκρουστεί π.χ. με τον Kendrick Perkins.

Εξάλλου, αν παρ' όλα αυτά καταφέρει μία γυναίκα να υπογράψει σε μία από τις 30 ομάδες, αυτό θα γίνει περισσότερο για διαφημιστικούς λόγους παρά για αγωνιστικούς. Μπορούμε όλοι, πιστεύω, να φανταστούμε πόσο ευχάριστα θα ηχούσε στα αυτιά του Stern ένας τίτλος εφημερίδας όπως "Η πρώτη γυναίκα στο NBA", καθώς και το πόσο θετικός θα ήταν αυτός για το προφίλ του NBA.

Ο LeBron, όταν ερωτήθηκε για το θέμα, δήλωσε ότι θεωρεί ότι 10 χρόνια είναι μία υπερβολικά αισιόδοξη και βραχυπρόθεσμη πρόβλεψη. Τείνω να συμφωνήσω μαζί του.

Εσείς τι πιστεύετε; Θα μπορούσε ποτέ μία γυναίκα να παίξει στο NBA;