A1 Game of the Week: 8η αγωνιστική

Πανιώνιος-Ολυμπιακός 96-94

Η χθεσινή ήττα του Ολυμπιακού ήταν προδιαγεγραμμένη. Φυσικά δεν έχω στο μυαλό μου κάποια θεωρία συνομωσίας. Για όσους, ωστόσο, έχουν παρακολουθήσει τα παιχνίδια της ομάδας φέτος ήταν προφανές ότι κάποια στιγμή θα γινόταν η ζημιά. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για το κακό ξεκίνημα του Ολυμπιακού, τα νεκρά διαστήματα, την προσμονή για τις μεγάλες του προσωπικότητες να λάμψουν στα κρίσιμα κλπ. Όλα αυτά ήρθε να μας τα θυμήσει εμφατικά και παράλληλα να δώσει ένα νέο ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα ο Πανιώνιος, που αγωνιζόταν και χωρίς 2 αρκετά σημαντικούς παίκτες του (το Zoroski και τον Efthimov).

Ουσιαστικά, χθες δεν είδαμε κάτι που να μην έχουμε δει φέτος από τους ερυθρόλευκους. Ήταν πολύ χαλαροί, σχεδόν αδιάφοροι για το παιχνίδι και δεν έπαιξαν άμυνα (εκτός από μερικές φάσεις στο τέλος της κανονικής διάρκειας) επιτρέποντας στον Πανιώνιο να σκοράρει σχεδόν 100 πόντους! Ο Γιαννάκης δε βοήθησε καθόλου από τον πάγκο, καθώς το μόνο που έκανε ήταν να έχει στο παρκέ τους βασικούς του παίκτες (βάζοντας πού και πού το Vujcic και το Halperin), ξέχασε να πάρει time-out στο πρώτο δεκάλεπτο και το έκανε μόνο όταν η διαφορά ήταν σε υψηλά επίπεδα (13-15 πόντους), ενώ σε 9 δευτερόλεπτα στο τέλος της παράτασης η ομάδα μπήκε χωρίς πλάνο και δεν κατάφερε να εκδηλώσει καν επίθεση. Δε θα μπούμε στη λογική να ζητήσουμε από αυτόν να ελέγξει το ρυθμό της ομάδας, όταν το παιχνίδι είχε πλέον γυρίσει υπέρ του Ολυμπιακού, να δώσει οδηγίες ώστε να μην παραχωρηθούν δικαιώματα στον Πανιώνιο γιατί πολύ απλά δε φαινόταν ικανός να το κάνει.

Γενικά από την αρχή της σεζόν, ο Ολυμπιακός έχει παρεξηγήσει την ιδέα του γρήγορου μπάσκετ και η ομάδα δεν παίζει άμυνα, ενώ προφανώς έχει τους παίκτες για να το κάνει. Τα παραδείγματα της Orleans, της Partizan, του Πανιωνίου κλπ. απλά επιβεβαιώνουν την παραπάνω αντίληψη. Επιπλέον, στην επίθεση δεν υπάρχει ξεκάθαρο πλάνο. Ευτυχώς οι παίκτες έχουν μάθει τον τρόπο παιχνιδιού του Childress και σε συνδυασμό με τον αυξημένο "εγωισμό" του Αμερικανού και τη βελτίωσή του στο σουτ, αυτός αποδίδει καλύτερα. Ο Kleiza θα πάρει τις προσωπικές προσπάθειες που του αναλογούν και τις περισσότερες φορές θα το κάνει με επιτυχία, η τροφοδότηση των ψηλών είναι απλοϊκή και απλά υπάρχει εμπιστοσύνη στο μεγάλο εύρος κινήσεων του Vujcic και στο δυναμισμό του Μπουρούση και του Σχορτσιανίτη, ο Παπαλουκάς βάζει πλέον και τρίποντα, ενώ ο Teodosic ως αποτέλεσμα του εξαιρετικού Eurobasket που έκανε έχει αποκτήσει το δικαίωμα να σουτάρει όποτε το επιθυμεί. Τι σημαίνουν όλα αυτά? Ότι συστήματα στην ομάδα δεν υπάρχουν, ή τελοσπάντων είναι ελάχιστα (και δε φαίνονται στο παρκέ στους περισσότερους αγώνες). Το μόνο που βγαίνει σχετικά εύκολα είναι το pick n' roll και όπως φαίνεται αυτό δε φτάνει. Όπως δε φτάνουν και 8-9 παίκτες για να διεκδικήσεις τρεις τίτλους. Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο για τον οποίο ο Μαυροκεφαλίδης, ο Σλούκας, ο Γλυνιαδάκης και ο Beverley βρίσκονται σχεδόν εκτός ομάδας και παίζουν μόνο στο +15 με τα Τρίκαλα και την Καβάλα. Αν οι βασικοί του Ολυμπιακού δεν έχουν κίνητρο και αδιαφορούν για τον Πανιώνιο (κακώς βέβαια) νομίζω ότι εύλογα αναρωτιέμαι, μήπως θα έπρεπε να παίξει κάποιος από τους παραπάνω που θα "καιγόταν" να δείξει ότι αξίζει? Αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε δεν έχει νόημα να βρίσκεται στο roster του Ολυμπιακού.

Επίσης, μου φαίνεται εξαιρετικά πρόδηλο το γεγονός ότι η ομάδα χρειάζεται ένα shooting guard επιπέδου. Και όταν λέω επιπέδου δεν εννοώ απαραίτητα Σπανούλη, Rakocevic, Wafer (στα λεφτά) αλλά έναν παίκτη που θα μπορεί να μπει και να προσφέρει score από την περιφέρεια όταν δεν είναι στη μέρα του ο Halperin και όταν οι αλχημείες με Teodosic και Παπαλουκά δεν έχουν αποτέλεσμα.

Φυσικά και αυτή η ήττα μπορεί να μη σημάνει τίποτα από μόνη της. Έχουμε δει, άλλωστε, ότι και ο Παναθηναϊκός κάθε χρόνο κάπου χάνει. Άρα η πρώτη θέση δεν έχει κριθεί ακόμη. Ο λόγος για τον οποίον γίνεται, ωστόσο, αυτός ο θόρυβος είναι γιατί όπως είπαμε και στον πρόλογο, η ήττα του Ολυμπιακού ήταν προδιαγεγραμμένη. Όταν μια ομάδα δε διορθώνει τα αρνητικά της και συνεχίζει να ακροβατεί, είναι αναπόφευκτο ότι θα το πληρώσει κάποια στιγμή. Ο Πανιώνιος απλά φρόντισε να εφαρμοστεί ο κανόνας.

Το ποσοστό του eFG είναι αρκετά υψηλό για τους κυανέρυθρους, γεγονός που απορρέει και από τη μεγαλύτερη ευστοχία τους στα τρίποντα. Ο Ολυμπιακός από την άλλη ανανέωνε σχεδόν το 40% των επιθέσεων του, αλλά δεν είχε τόσο μεγάλη επιτυχία και δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί αυτό το τεράστιο πλεονέκτημα. Στον τομέα των λαθών υπάρχει ισορροπία, ενώ οι ερυθρόλευκοι για μια ακόμα φορά ήταν αρκετά εύστοχοι από τη γραμμή, την οποία επισκέφτηκαν περισσότερες φορές από τον Πανιώνιο.

Στα καθαρά αγωνιστικά, το παιχνίδι ήταν συναρπαστικό καθώς είχε πολλές ανατροπές, θεαματικές φάσεις (τρίποντο του Καλαμπόκη από το κέντρο), παράταση και τελικά νίκη του outsider. Η τελευταία ανήκει σε μεγάλο βαθμό σε έναν πρώην παίκτη του Ολυμπιακού, το Γιάννη Καλαμπόκη, ο οποίος με 28 πόντους και 6 τρίποντα εκτέλεσε τους ερυθρόλευκους ενώ πέτυχε και το νικητήριο καλάθι 9 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη. Εξαιρετικός ήταν και ο Zoran Erceg (16 pts, 6 rebs), που αγωνίζεται στον Πανιώνιο εδώ και δύο βδομάδες ως δανεικός από τον Ολυμπιακό και με την ευελιξία του και την ταχύτητά του δημιούργησε πολλά προβλήματα, κυρίως απέναντι στον αργό Vujcic. Πολύ καλός ήταν και ο Tyrese Rice (17 pts, 4 asts, 3 stls) του οποίου η απουσία στην παράταση δε στοίχισε τελικά. Aπό τον Ολυμπιακό ξεχώρισε ο βιονικός φέτος Childress (19 pts, 8 rebs), ο Παπαλουκάς δημιούργησε και εκτέλεσε με 12 πόντους και 6 assists, ενώ και ο Μπουρούσης ήταν σχετικά καλός με 17 πόντους και 9 rebounds. Η αστοχία του Kleiza και του Teodosic (9/25 σουτ και οι 2), ωστόσο, αποδείχθηκε καθοριστική.

Πλέον η πίεση έχει επιστρέψει στον Ολυμπιακό, ο οποίος παίζει την Τετάρτη με τον Άρη για τους ημιτελικούς του Κυπέλλου. Αντίθετα ο Πανιώνιος με την ψυχολογία στα ύψη μετά από αυτήν τη μεγάλη νίκη ελπίζει, μόλις ξεπεράσει και τα προβλήματα τραυματισμών, να βελτιώσει κι άλλο την απόδοσή του.

ΜVP: Γιάννης Καλαμπόκης

P.S. Το σχόλιο του Παπαλουκά για τη διατησία αποδίδεται στην ένταση της στιγμής και δε θα μπούμε σε διαδικασία σχολιασμού, εφόσον η διατησία δεν καθόρισε σε καμία περίπτωση το αποτέλεσμα.