Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Η αποκλειστική συνέντευξη του Ευθύμη Ρεντζιά στο Run-N-Gun


Το Σάββατο είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε και να συνομιλήσουμε με τον Ευθύμη Ρεντζιά στην έκθεση του περιοδικού "Mens' Health" στο εκθεσιακό κέντρο "Helexpo" στο Μαρούσι. Ο Ευθύμης ήταν εκεί ως ένας από τους 3 ιδρυτές της ακαδημίας μπάσκετ για παιδιά "Triple Crown", μαζί με τους Φραγκίσκο Αλβέρτη και Δημήτρη Παπανικολάου. Μας είπε πολλά, ωραία και ενδιαφέροντα πράγματα για μια πληθώρα θεμάτων, τα οποία σας παρουσιάζουμε ευθύς αμέσως. Enjoy!

Run-N-Gun: Tι ώθησε έναν αθλητή του επιπέδου σου να ασχοληθεί με τα παιδιά, μέσω της δημιουργίας του "Triple Crown Basketball Academy"?

Eυθύμης Ρεντζιάς: Πρώτα από όλα ήθελα πάρα πολύ να μείνω μέσα στο χώρο, μιας και το μπάσκετ είναι το άθλημα που υπηρέτησα όλα αυτά τα χρόνια και θα μου ήταν δύσκολο να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Από την άλλη, και εγώ και ο Φραγκίσκος και ο Δημήτρης έχουμε πάρει πάρα πολλά από το μπάσκετ: δόξα, χρήμα, αναγνωρισιμότητα, χαρές. Πιστεύω, λοιπόν, ότι οφείλαμε να δώσουμε κάτι πίσω. Και ο πιο ωραίος τρόπος ήταν αυτός. Αγαπάμε τα παιδιά, θέλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά και βλέποντας το κενό που υπάρχει στα τμήματα υποδομής στην Ελλάδα, θέλουμε με τη δική μας εμπειρία και με το δικό μας τρόπο να προσφέρουμε σε αυτές τις ηλικίες. Και στη συνέχεια να το κάνουμε και επιχείρηση, που δεν έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Περνάμε καλά, μας αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνουμε και το να βλέπουμε τα παιδιά να βελτιώνονται στο δικό μας σχολείο με το δικό μας τρόπο είναι κάτι που μας ενθουσιάζει και τους 3. Προσωπικά, το να βλέπω τα παιδιά να γίνονται καλύτεροι κάθε μέρα και το να φτιάχνεται αυτό το μπασκετικό community του "Triple Crown" είναι η τρέλα μου και το απολαμβάνω.

RnG: Έχει ανταπόκριση το εγχείρημα μέχρι στιγμής?

E.Ρ.: Ναι, έχει ανταπόκριση και όσο περνάει ο καιρός γίνεται και πιο γνωστό. Θέλουμε να μάθει η αγορά για αυτό που κάνουμε, θέλουμε να απευθυνθούμε στα παιδιά που θέλουν να παίξουν και μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό παντού στην Ελλάδα. Ξεκινήσαμε από τις εγκαταστάσεις μας στη Βάρη, θέλουμε να διδάξουμε μπάσκετ με ποιότητα και πιστεύω ότι μέχρι στιγμής το κάνουμε καλά.

RnG: Παρακολουθείς ΝΒΑ αυτόν τον καιρό και αν ναι, ποια ομάδα υποστηρίζεις?

Ε.Ρ.: Η αλήθεια είναι ότι δεν παρακολουθώ. Κακώς βέβαια, αλλά δεν έχω το χρόνο. Είναι και οι ώρες λίγο περίεργες. Διαβάζω βεβαίως τα νέα στο Ιnternet, αλλά κυρίως παρακολουθώ ελληνικό πρωτάθλημα και Euroleague.

RnG: Έχεις παίξει παντού: Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία και Τουρκία. Τελικά είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι το πιο σκληρό της Ευρώπης?

Ε.Ρ.: Κατ' αρχήν το ελληνικό δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως πρωτάθλημα.

RnG: Σε σχέση με τον καιρό που αγωνιζόσουν εσύ?

Ε.Ρ.: Πίστεψε με, ήταν πολύ καλύτερο το επίπεδο τότε. Τα χρόνια που έπαιζα εγώ στην Ελλάδα, δηλαδή το 1993-1997, το μπάσκετ ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα.

RnG: Νομίζεις ότι αυτό είναι λόγω της εισροής των ξένων?

Ε.Ρ.: Είναι πολλοί οι παράγοντες. Ταλέντα Έλληνες υπάρχουν. Ο Έλληνας το έχει το μπάσκετ στο πετσί του. Απλά, η εισροή των ξένων δημιούργησε προβλήματα αναφορικά με τα νέα παιδιά, τα τμήματα υποδομής δε δουλεύουν. Γενικά, υπάρχουν πολλά προβλήματα, μεταξύ άλλων και οικονομικά. Δεν έχουμε μπάσκετ αυτήν τη στιγμή. Δηλαδή εκτός από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, οι άλλες ομάδες κάνουν απλά φιλότιμες προσπάθειες. Ακούμε για παράδειγμα ότι οι παίκτες του Αμαρουσίου είναι απλήρωτοι. Χρήμα για να υπάρξει ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα υπάρχει στην αγορά. Οργάνωση και τρόποι εύρεσης αυτού του χρήματος δεν υπάρχουν.

RnG: Όλα αυτά, βέβαια, δεν τα συναντάς στο ισπανικό πρωτάθλημα για παράδειγμα, έτσι δεν είναι?

Ε.Ρ.: Για μένα, το ισπανικό πρωτάθλημα είναι το πιο ποιοτικό στην Ευρώπη. Βλέπεις ωραίο μπάσκετ και γεμάτα γήπεδα. Το ελληνικό δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Περιμένεις όλη τη χρονιά να δεις Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό. Δηλαδή, ξέρεις ότι εύκολα ή δύσκολα ο Ολυμπιακός θα περάσει από τη Θεσσαλονική για παράδειγμα. Περιμένεις να δεις 2 ματς το χρόνο και τα playoffs, αυτό είναι μόνο. Στην Ισπανία βλέπεις ότι μπορεί η Barcelona να πάει να παίξει στη Manresa και να χάσει. Ανταγωνισμός στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν υπάρχει. Το πρωτάθλημα γίνεται απλά για να γίνει.

RnG: Έχεις παίξει, όμως, και στην Αμερική. Κοιτάζοντας τα πεπραγμένα σου στους Sixers, είδαμε ότι τα στατιστικά σου ανά 36 λεπτά ήταν πολύ καλά. Με αφορμή αυτό, θεωρείς ότι σε μια πιθανή 2η σεζόν σου στη Philadelphia θα τα πήγαινες πολύ καλύτερα?

Ε.Ρ.: Σίγουρα, πολύ καλύτερα και με πολύ περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Απλά, οι συνθήκες ήταν διαφορετικές απ' ότι στην Ευρώπη. Στην Ισπανία, είχα συνηθίσει να είμαι πρωταγωνιστής. Έπαιζα πολύ, ήμουν σημαντικό κομμάτι της ομάδας και όταν πήγα στην Αμερική είδα ότι ήμουν απλά ένας από τους πολλούς που έπρεπε να περιμένουν. Ήμουν σε μια ηλικία που δεν μπορούσα να κάνω υπομονή.

RnG: Αυτό ήταν θέμα ταλέντου ή αντιμετώπισης? Δηλαδή, ήταν τόσο υψηλότερο το επίπεδο του ΝΒΑ από της Ισπανίας ή απλά έλαβες την τυπική αντιμετώπιση ενός rookie?

E.Ρ.: Κοίτα, το rookie year το περνάνε όλοι.

RnG: Είχες, βέβαια, προπονητή και το Larry Brown, ο οποίος φημίζεται για τη δυσμενή αντιμετώπισή του προς τους rookies και δη τους Ευρωπαίους.

Ε.Ρ.: Κοίτα, μια χαρά άνθρωπος είναι ο Larry, αλλά είναι αλήθεια ότι με αυτόν προπονητή περνάς τη rookie year σου, με όλη τη σημασία της λέξης. Πάντως, εγώ είχα πολύ καλή επαφή με το Larry Brown, πάντα μου μιλούσε, ήταν δίπλα μου, μου έλεγε να κάνω υπομονή και να συνεχίζω να δουλεύω.

RnG: Απέπνεε όντως αυτήν τη θρυλούμενη γνώση του για το μπάσκετ, ιδίως σε σχέση με τους Ευρωπαίους?

Ε.Ρ.: Δεν το συζητάμε, ο Larry είναι δάσκαλος. Εντάξει, είναι και άλλο μπάσκετ το ευρωπαϊκό σε σχέση με το αμερικάνικο. Δηλαδή, δεν μπορείς να συγκρίνεις έναν Ευρωπαίο προπονητή με έναν Αμερικανό.

RnG: Οι μέθοδοι προπόνησης ήταν υψηλού επιπέδου?

Ε.Ρ.: Βέβαια. Μιλάμε για άλλο επίπεδο, δύο διαφορετικά πράγματα.

RnG: Γιατί πολλοί εδώ λένε ότι "στην Αμερική δεν κάνουνε προπόνηση", κτλ.

Ε.Ρ.: Ποιος το λέει αυτό? Όταν έχεις 82 παιχνίδια μέσα σε 6 μήνες, απλά η προπόνηση σε "καίει".

RnG: Δεν είναι, δηλαδή, χαλαρές οι προπονήσεις λόγω της πληθώρας των αγώνων.

Ε.Ρ.: Κοίταξε, είναι χαλαρές μόνο για τους starters. Αυτοί που θα παίξουν 48 λεπτά, το επόμενο πρωί θα ξεκινήσουν προπόνηση, αλλά θα είναι λίγο πιο διαφορετική από αυτή που θα έκανα εγώ που θα έπαιζα 2 λεπτά. Η προπόνηση γίνεται πάντα. Μιλάμε, βέβαια, για επαγγελματίες που ο καθένας φροντίζει τον εαυτό του, αλλά η προπόνηση γίνεται.

RnG: Υπάρχει κάποιος Έλληνας που πιστεύεις ότι θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο ΝΒΑ?

Ε.Ρ.: Πάρα πολλά παιδιά. Για παράδειγμα ο Σπανούλης.

RnG: Ο Διαμαντίδης, που λένε πολλοί ότι δεν ταιριάζει το στιλ του?

Ε.Ρ.: Πιστεύω ότι θα μπορούσε να παίξει και ο Δημήτρης. Κοιτάξτε, το ΝΒΑ δεν είναι κάτι το ακατόρθωτο. Απλά είναι το timing και η ομάδα που θα πας. Και ο Φώτσης που πέρασε και ο Θοδωρής Παπαλουκάς θα μπορούσαν άνετα να πιάσουν.

RnG: Γιατί, όμως, δείχνουν να μην το προτιμoύν οι Έλληνες παίκτες και γιατί οι δημοσιογράφοι προωθούν το σκεπτικό ότι δε χρειάζεται να πας στο ΝΒΑ αν είσαι ήδη star στην Ευρώπη?

Ε.Ρ.: Αυτό είναι το θέμα. Ότι δεν μπορείς να απορρίπτεις κάτι που δεν το 'χεις γνωρίσει. Πατάμε σε αυτά που έχουμε εδώ, έχουμε βολευτεί, ζούμε στην Αθήνα, μένουμε στη Γλυφάδα, περνάμε καλά...

RnG: Από την άλλη, ο Σπανούλης για παράδειγμα πήγε στην Αμερική, είδε ότι δεν του άρεσε και γύρισε πίσω. Αν και πιστεύουμε ότι αν έμενε λίγο παραπάνω θα έκανε καριέρα.

Ε.Ρ.: Ο Βασίλης, πήγε, δοκίμασε και είπε ότι δεν του άρεσε. Πάντως αν έμενε θα έπαιζε.

RnG: Υπήρξες και συμπαίκτης με τον Allen Iverson. Πρόσφατα κάναμε ένα αφιέρωμα στον A.I. γιατί είναι από τους αγαπημένους μας παίκτες. Τι αναμνήσεις έχεις από αυτόν?

Ε.Ρ.: Απίστευτος μαχητής. Την ενέργεια που έβγαζε ο Iverson δεν τη βγάζουν ούτε 5 παίκτες μαζί. Ο Iverson και προπόνηση έκανε, και έδινε και την ψυχή του στο παρκέ.



RnG: Λέγονταν τότε πάρα πολλά, ότι δεν πήγαινε στην προπόνηση, κτλ. Σαν άνθρωπος πώς ήταν? Φιλικός και προσιτός, ή diva και απόμακρος?

Ε.Ρ.: Εμένα η εμπειρία μου από τη χρονιά που ήμουν μαζί του ήταν άριστη. Είχα πολύ καλές σχέσεις μαζί του, από ένα σημείο και μετά βέβαια, γιατί όταν πας να κάτσεις στα ίδια αποδυτήρια με τον Iverson πρέπει να δουλέψεις για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του. Δεν είναι εύκολο να έρθει έτσι ο Iverson να σου πει "Γεια σου αδερφέ, τι έγινε, πώς πάει, κτλ.". Με το χρόνο έχτισα μια σχέση πάρα πολύ καλή μαζί του και σας πληροφορώ ότι μετά το πρώτο δίμηνο κάναμε και πάρα πολύ παρέα. Δεν ήταν απρόσιτος, το αντίθετο μάλιστα. Ήταν και φιλικός, και ευγενικός και μορφωμένος.

RnG: Για αυτά που γίνονται τώρα με τον Iverson, που δημιουργεί προβλήματα επειδή δε θέλει να έρχεται από τον πάγκο, τι θα σχολίαζες?

Ε.Ρ.: Κανένας δε θέλει να έρχεται από τον πάγκο, πόσο μάλλον ο Iverson.

RnG: Πώς ένιωσες τους fans στην Αμερική σε σχέση με αυτούς στην Ελλάδα? Αγαπάνε το μπάσκετ περισσότερο?

Ε.Ρ.: Όχι, δεν είναι αυτό. Στην Αμερική αγαπάνε το show. Οι περισσότεροι που πάνε στα γήπεδα στο ΝΒΑ μη νομίζεις ότι είναι fans του μπάσκετ, απλά είναι entertainment, πάνε να περάσουν καλά. Να πιούνε τα ποτά τους, να χειροκροτήσουν, να φάνε και να δουν και show. Oι Έλληνες, αγαπάνε το μπάσκετ και θέλουν να πάνε στο γήπεδο, απλά είναι αυτό το μικρό ποσοστό, οι ηλίθιοι, που χαλάνε το άθλημα. Είναι αυτοί οι δήθεν οργανωμένοι που μόνο κακό κάνουν. Γιατί εγώ που θέλω να πάω να δω μπάσκετ, διστάζω, σκέφτομαι ότι θα πέσω σε επεισόδια, θα μου σπάσουν το αυτοκίνητο, κτλ. Αυτοί πρέπει να φύγουν από τα γήπεδα. Όλες οι ομάδες έχουν τέτοιους. Αυτοί πρέπει να φύγουν, δεν έχουν θέση μέσα στο μπάσκετ. Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός. Εμείς, ως Έλληνες, δώσαμε τα φώτα του αθλητισμού σε όλον τον κόσμο και πλέον τα έχουμε χάσει οι ίδιοι. Είμαστε τριτοκοσμική χώρα στον αθλητισμό.

RnG: Η Ισπανία έχει μεγάλη διαφορά από την Ελλάδα σε αυτό το θέμα, έτσι?

Ε.Ρ.: Εγώ ήμουν στην Ισπανία και έβλεπα δορυφορικά αυτά που γινόντουσαν στην Ελλάδα, που έσπαγαν τα γήπεδα και πλακωνόντουσαν, και ντρεπόμουν να πάω την άλλη μέρα στην προπόνηση, γιατί με δούλευαν και μου λέγανε ειρωνικά "τρομερή πρόοδος η Ελλάδα".

RnG: Ας αλλάξουμε θέμα. Ήσουν στο τελευταίο παιχνίδι του Michael Jordan στο ΝΒΑ. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία?

Ε.Ρ.: Ήταν τεράστια εμπειρία και μεγάλη στιγμή για μένα. Ήταν μια ατμόσφαιρα συγκινητική, πολύ περίεργη. Και τώρα που στο λέω έχω ανατριχιάσει.

RnG: Είχαμε διαβάσει σε ένα παλιότερο άρθρο ότι τον είχες πλησιάσει στο τέλος και του είπες "Τhanks for the memories". Aυτός τι σου είχε απαντήσει?

Ε.Ρ.: Να σου πω την αλήθεια, ούτε καν το θυμάμαι. Όλοι του είχαν πει κάτι ανάλογο. Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά που ήμουν στο τελευταίο παιχνίδι του Jordan και που μπόρεσα να του σφίξω το χέρι και να του πω αυτό.

RnG: Ποιος ήταν ο δυσκολότερος παίκτης που αντιμετώπισες στο ΝΒΑ?

Ε.Ρ.: Shaq. Τότε ήταν στους Lakers και τον είχα αντιμετωπίσει σε φιλικά και επίσημα παιχνίδια. Μιλάμε για τέρας.

RnG: Μιας και έχεις παίξει και στους δύο κόσμους, ποιες θα έλεγες ότι είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ του ΝΒΑ και της Ευρώπης?

Ε.Ρ.: Η ταχύτητα. Τρομερή ταχύτητα. Η δύναμη. Το show. Δηλαδή βλέπεις εντυπωσιακά πράγματα, είτε είσαι μέσα στο παρκέ, είτε στον πάγκο, είτε στην κερκίδα.

RnG: Πιστεύεις ότι τα 48 λεπτά σε σχέση με τα 40 κάνουν όντως τόσο μεγάλη διαφορά?

Ε.Ρ.: Πολύ μεγάλη.

RnG: Άρα αν ένας παίκτης μεταφερθεί από την Ευρώπη στην Αμερική, θέλει τελείως άλλο επίπεδο φυσικής κατάστασης για να ανταπεξέλθει?

Ε.Ρ.: Σίγουρα, θέλει προσαρμογή. Δεν παλεύεται. Είναι πάρα πολλά τα παιχνίδια, θέλει να μην έχεις τραυματισμούς, να έχεις καλό σύστημα, γιατί οι απαιτήσεις είναι πολύ μεγάλες.

RnG: Για να θίξουμε και ένα αρκετά λεπτό ζήτημα, θα θέλαμε να μας πεις τις εμπειρίες σου από το doping control στο ΝΒΑ και αν έχεις κάτι να σχολιάσεις σχετικά με τις θεωρίες περί ντοπαρίσματος παικτών τύπου LeBron.

Ε.Ρ.: Υπάρχουν έλεγχοι, πολύ αυστηροί. Εγώ στη rookie χρονιά μου είχα 4. Τώρα, όσον αφορά το δεύτερο, δε θα ήθελα να εμπλακώ σε αυτό το κομμάτι, αλλά έλεγχοι υπάρχουν.

RnG: Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερή σου στιγμή στο ΝΒΑ?

Ε.Ρ.: Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν βγήκα στο draft. Η χειρότερη ήταν βασικά το ότι άργησα να πάω. Όσο ήμουν εκεί είχα κυρίως καλές στιγμές, για ένα χρόνο ζούσα ένα όνειρο, μόνο η έλλειψη χρόνου συμμετοχής με στενοχωρούσε λίγο.

RnG: Στη σύγκριση Kobe-LeBron τι προτιμάς?

Ε.Ρ.: Εμένα μου αρέσει περισσότερο ο Kobe.

RnG: Αν λέγαμε Kobe-Jordan?

E.Ρ.: Κοίταξε, δεν μπορείς να συγκρίνεις Kobe με Jordan. Είναι ιεροσυλία. Δεν υπάρχει σύγκριση. Jordan, και μετά αρχίζουν και άλλα κατασκευάσματα των εταιριών marketing. Μπορώ να συγκρίνω το LeBron με τον Kobe, αλλά δεν μπορώ να συγκρίνω κανέναν από τους δύο με τον Jordan. Άλλη κλάση, μια κατηγορία μόνος του.

RnG: Για να έρθουμε και στην Ελλάδα λίγο, πώς βλέπεις τους φετινούς Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό?

Ε.Ρ.: Ο Παναθηναϊκός δεν έχει αλλάξει πολλά πράγματα στο roster του, ίδια φιλοσοφία, ίδιος προπονητής, ίδιοι παίκτες. Στον Ολυμπιακό δεν έχω δει ακόμα κάποια διαφορά, αυτό το κάτι που θα με πείσει ότι μπορεί να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό, γιατί το μέλημα είναι να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό, έτσι? Βλέπω ένα ακριβό roster, στα ματς που τους είδα μέχρι στιγμής τουλάχιστον, είδα κυρίως δυνατές μονάδες, μεγάλα και ακριβά ονόματα, δεν είδα όμως ομάδα. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός έχει ένα κορμό τόσα χρόνια και απλά προσθέτει.

RnG: Για Κουφό και για Καλάθη τι γνώμη έχεις?

Ε.Ρ.: Μου αρέσουν πάρα πολύ και οι δύο. Είναι τιμή για την Εθνική ομάδα που δύο Ελληνοαμερικανοί ήρθαν και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε αυτήν. Θα μπορούσαν να το απαρνηθούν και να μην το κυνηγήσουν καν. Έχω ακούσει ότι πρόκειται για δύο πολύ καλά παιδιά, για δύο πολύ καλούς αθλητές που μπορούν να προσφέρουν πολλά τα επόμενα χρόνια.

RnG: Πώς είδες την Εθνική στο Eurobasket?

Ε.Ρ.: Μεγάλη επιτυχία, με βάση τις προσδοκίες και με βάση το roster. Πολλά νέα πρόσωπα, πολλοί παίκτες που ήταν αλλαγές κληθήκαν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο και τα καταφέρανε πολύ καλά. Πολύ ωραίο μπάσκετ από τον Kazlauskas. Aκόμα και όταν χάναμε, μου άρεσε να τους βλέπω. Έφευγα από την τηλεόραση και έλεγα ότι είχα δει ένα ωραίο παιχνίδι. Ο coach έκανε πολύ καλή δουλειά με το υλικό που είχε. Παίζει μοντέρνο και ωραίο μπάσκετ που κρατάει τον κόσμο στο γήπεδο και την τηλεόραση, και είναι πολύ σημαντικό αυτό.

RnG: H Ισπανία πώς σου φάνηκε?

Ε.Ρ.: Άλλη κατηγορία μόνη της στην Ευρώπη.

RnG: Θα μπορούσες να ονομάσεις τους 5 καλύτερους συμπαίκτες που είχες στην καριέρα σου?

Ε.Ρ.: Saras, Ιverson, Gasol, Savic, Navarro.

RnG: Ήσουν συμπαίκτης με τον Gasol όταν ήσασταν στην Barcelona. Τι θυμάσαι από αυτόν?

Ε.Ρ.: Toν Gasol τον μεγαλώσαμε μαζί με το Saras. Kαι αυτόν και το Navarro.

RnG: Φαινόταν από τότε ότι θα γινόταν τόσο μεγάλος παίκτης?

Ε.Ρ.: Καμία σχέση. Τότε ήταν λιγότερο αφοσιωμένος. Είναι ένα πάρα πολύ καλό παιδί και από τη στιγμή που κατάλαβε τον εαυτό του και έδωσε γκάζι στην προπόνηση, έφτασε εκεί που έφτασε.

RnG: Mε βάση τις παραστάσεις που έχεις, τι γνώμη έχεις για τη συμπεριφορά του Τύπου στην Ελλάδα και ειδικότερα όσον αφορά τους νεαρούς ταλαντούχους Έλληνες παίκτες?

Ε.Ρ.: Υπάρχει Τύπος και Τύπος. Εγώ μερικές φορές συγχύζομαι που αυτό που κάνουν είναι ότι διαλέγουν έναν παίκτη και γύρω από το όνομά του φτιάχνουν κάτι τελείως διαφορετικό, το οποίο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα, βλέπουν έναν έφηβο και ύστερα από εντολή ενός manager αρχίζουν και γράφουν κολακευτικά λόγια για τον παίκτη, μόνο και μόνο για να τον καταστρέψουν αργότερα. Δηλαδή, φτιάχνουν μια φούσκα και τη σκάνε οι ίδιοι, μόνοι τους. Αυτό δεν είναι καλό ούτε για το χώρο μας, ούτε για τα παιδιά, ούτε για κανέναν. Κοιτάξτε, το μπάσκετ, που είναι κοινωνικό αγαθό για μένα, για κάποιους δημοσιογράφους είναι προϊόν, γιατί βγάζουν λεφτά από αυτό. Πρέπει να το αγαπάς και να το προσέχεις και αυτοί δεν το κάνουν. Όταν έχεις τη δύναμη της πένας, κάθε φορά που τη βάζεις κάτω και γράφεις πρέπει να προσέχεις, γιατί μέσω αυτής επηρεάζεις. Είναι ωραίο να γράφεις ότι υπάρχει ένας τάδε παίκτης που είναι καλός και να το αναφέρεις, αλλά μη φτιάχνεις κάτι παραπάνω από αυτό που είναι.

RnG: Επηρεάζονται οι παίκτες από αυτό?

Ε.Ρ.: Ένας παίκτης μεγαλύτερης ηλικίας δεν ασχολείται καν, ένας νεαρός όμως επηρεάζεται. Και σου φέρνω το δικό μου παράδειγμα, που όταν ήμουν πιο μικρός επηρεαζόμουν από τα άσχημα ή τα καλά δημοσιεύματα. Κοίτα, εγώ γενικά είμαι άνθρωπος συντηρητικός και προσγειωμένος, δεν παρασύρομαι εύκολα από σχόλια και επαίνους και είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δε με άγγιζαν κι εμένα έως ένα βαθμό όλα αυτά.

RnG: Είδαμε τώρα στο video wall μια φωτογραφία σου με τον Peja. Tι μπορείς να μας πεις για αυτόν? Φαινόταν από τότε στον ΠΑΟΚ ότι θα έκανε τόσο μεγάλη καριέρα?

Ε.Ρ.: Ο Peja είναι καλός φίλος και μεγάλος παίκτης. Δούλευε πολύ, ξέφυγε από το ευρωπαϊκό κατεστημένο, πήγε νωρίς στο ΝΒΑ και όσο νωρίτερα μπεις στις τάξεις του ΝΒΑ τόσο πιο εύκολο είναι να κάνεις καριέρα, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν έδωσε και την ψυχή του για να φτάσει εκεί.

RnG: Πιστεύεις ότι θα γυρίσει να κλείσει την καριέρα του στην Ελλάδα?

Ε.Ρ.: Δε νομίζω. Είναι πολλά τα σενάρια αλλά αυτά είναι κατασκευάσματα των δημοσιογράφων. Άκουσες εσύ ποτέ τον Peja να λέει "θα πάω στον ΠΑΟΚ"? Δε νομίζω.

RnG: Σε ευχαριστούμε πολύ, Ευθύμη και ελπίζουμε να τα ξαναπούμε στο μέλλον.

E.Ρ.: Kανένα πρόβλημα, παιδιά. Χάρηκα που τα είπαμε.


Ευχαριστούμε πολύ τον Ευθύμη για το χρόνο που μας αφιέρωσε. Περισσότερες πληροφορίες για το "Triple Crown Basketball Academy" θα βρείτε στο www.triplecrown.gr

B.A. & M.Π.

4 σχόλια:

  1. Πάρα πολύ καλή η συνέντευξη παιδιά και χαίρομαι που ρωτήσατε αρκετά πράγματα γύρω από αρκετούς "urban legends" του NBA.

    Απλά θα ήταν πολύ ενδιαφέρων να ρωτήσετε και που οφείλετε κατά τον Ρεντζιά το ότι σταμάτησε σε τόσο μικρή ηλικία και αν νομίζει ότι αδίκησε το ταλέντο του με την εξέλιξή του. Καταλαβαίνω ότι δεν θα ήταν και το πιο ευγενικό από τη στιγμή που δέχτηκε να σας μιλήσει αλλά για μένα αυτές είναι οι ερωτήσεις που μπορούν να απογειώσουν μια ήδη καλή συνέντευξη.

    Either way, congrats and keep it up!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. wraies oi erwthseis wraies kai oi apanthseis
    ante kai apo ton shaq :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος23/11/09 18:54

    καλή φάση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος23/11/09 20:01

    Οντως πολυ καλη συνενετυξη παιδια..
    Στεκομαι πολυ σε εκεινα που ανεφερε πως το επιπεδο του μπασκετ τωρα στην Ελλαδα πως δεν ειναι τιποτα...μπροστα στην χρονικη περιοδο που αυτος αγωνιστηκε,πως το Ελληνικο πρωταθλημα δεν γινεται να χαρακτηριζεται ως πρωταθλημα...
    Στις τεραστιες διαφορες που υπαρχουν με το Ισπανικο η' με το Αμερικανικο πρωταθλημα,απ'ολες μα ολες τις αποψεις...
    Για τους νεαρους Ελληνες παικτες και το ρολο των δημοσιογραφων και των μανατζερ...
    Ειπε επισης πως η χειροτερη στιγμη του στο ΝΒΑ ηταν που πηγε αργα....
    Αυτο ομως οφειλεται στον ιδιο....
    Διοτι θα μπορουσε καλλιστα μετα το χρυσο στο μουντομπασκετ εφηβων και οντας ο καλυτερος παικτης στον κοσμο στην ηλικια του,να αποδεχτει μια εκ των προτασεων που ειχε στα χερια του,για να ενταχθει σε ενα πολυ καλο πανεπιστημιακο προγραμμα...να δουλεψει σκληρα,να βελτιωθει και αλλο,να εξοικειωθει με την Αμερικανικη νοοτροπια και τροπο ζωης..
    Και μεσω αυτου του ''προθαλαμου'',να επιλεχτει αργοτερα(υποθετω πως θα επιλεγοταν ακομα ψηλοτερα,αν ακολουθουσε αυτη την οδο..),στο ΝΒΑ και να κανει και πολυ καλη καριερα..
    Αντ'αυτου,προτιμησε και επαναπαυτηκε στα παρα πολλα εκατομυρια που πηρε για να παει απ τον Δαναο Τρικαλων(εκει δεν επαιζε?),στον ΠΑΟΚ...
    Κατ'εμε,αυτο ηταν και το μεγαλυτερο λαθος-παραλειψη στη καριερα του,απο αποψη προσωπικων αποφασεων-επιλογων....

    ΑπάντησηΔιαγραφή