Ως την άλλη άκρη του Ατλαντικού και πάλι πίσω...

Παρακολουθώντας τα τελευταία χρόνια ανελλιπώς ΝΒΑ, πρέπει να ομολογήσω ότι έχω αποζημιωθεί για τα ξενύχτια μου στο έπακρον, γι' αυτό άλλωστε και συνεχίζω. Οι στιγμές μπασκετικής ομορφιάς που έχω παρακολουθήσει είναι απερίγραπτες για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Μακριά από οπαδικές λογικές, αναχρονιστικές τεχνικές, διαιτητολογίες και όλες τις γραφικότητες που συνοδεύουν το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχω βρει τον μπασκετικό παράδεισό μου σ' ένα πρωτάθλημα όπου πρώτο λόγο έχει το ταλέντο, το θέαμα, ο πρωταθλητισμός και η αγνή αγάπη για το άθλημα. Μέσα σε όλα αυτά, όμως, που βλέπω στο ΝΒΑ έχω και ένα μεγάλο καημό, μια άκρατη επιθυμία. Θέλω να δω έναν Έλληνα παίχτη να πρωταγωνιστεί στο υψηλότερο των επιπέδων. Κατά καιρούς, μερικοί έχουν δοκιμάσει στο draft, κανένας δε βρέθηκε ψηλά, γεγονός που αποθάρρυνε τους περισσότερους. Ακόμα, όμως, και αυτοί που δοκίμασαν την τύχη τους και είχαν το σθένος και την επιθυμία να κοντραριστούν με τους καλύτερους παγκοσμίως επέστρεψαν πολύ γρήγορα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Κάπου εκεί άρχισαν να αναδύονται και όλες αυτές οι ενδιαφέρουσες θεωρίες (not) ότι σ' εμάς τους Έλληνες δεν ταιριάζει το ΝΒΑ, ότι οι προπονητές δε μας σέβονται, ότι δεν παίζουν άμυνα και για αυτό δεν μπορούμε να διακριθούμε μέχρι και ότι εκεί είναι όλοι ντοπαρισμένοι και τα δικά μας παιδιά που είναι πεντακάθαρα δεν μπορούν να συναγωνιστούν τους "βρώμικους" Αμερικανούς. Πάμε να δούμε όμως μία προς μία τις περιπτώσεις Ελλήνων παιχτών που βρέθηκαν στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και αναλύοντάς την κάθε μία ξεχωριστά ελπίζω να καταλάβουμε τι έφταιξε που κανένας από αυτούς δεν άφησε το στίγμα του στα παρκέ της άλλης όχθης του Ατλαντικού.

1. Ιάκωβος Τσακαλίδης (2000-2007)

Ο θηριώδης Ελληνογεωργιανός center (2.20 m, 130 kg) ήταν ο πρώτος Έλληνας που πέρασε το κατώφλι του ΝΒΑ. Επελέγη το 2000 στο νούμερο 25 του draft από τους Phoenix Suns, όπου και αγωνίστηκε μέχρι το 2003. Εν συνεχεία, πήγε στους Memphis Grizzlies, όπου έμεινε μέχρι το 2007 όταν και στα πλαίσια μιας ανταλλαγής κατέληξε στο Houston και τους Rockets.

Εκτίμηση μου είναι ότι ο Jake (όπως τον φωνάζανε στις ΗΠΑ) βρέθηκε στο ΝΒΑ αποκλειστικά λόγω του όγκου του. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι στις περισσότερες ομάδες (ιδιαίτερα σε αυτές που διαθέτουν πολλούς ποιοτικούς ψηλούς) είναι πάντα χρήσιμος ένας πολύ ψηλός center, ο οποίος παίρνει rebounds, παίζει άμυνα, είναι shot blocker και γενικά αποτελεί φόβητρο μέσα στη ρακέτα. Για αυτό το λόγο, εξάλλου, ο Τσακαλίδης έμεινε τόσα χρόνια στο ΝΒΑ, χωρίς να διαθέτει ίχνος επιθετικού ταλέντου στο μπάσκετ από τη μέρα που τον ανακάλυψε ο Γιάννης Ιωαννίδης στη Γεωργία μέχρι και σήμερα. Τα στατιστικά του στο ΝΒΑ δεν παρουσίαζαν ποτέ κάτι το ιδιαίτερο.





Έφυγε από το ΝΒΑ το 2007 ύστερα από ατυχή έμπνευση του Ολυμπιακού, ο οποίος τον ενέταξε στο δυναμικό του. Αποχώρησε εσπευσμένα ένα χρόνο μετά και σήμερα η τύχη του αγνοείται (αγωνιστικά πάντα). Κατά τη γνώμη μου, ο Jake ουδέποτε είχε σχέση με το μπάσκετ και για αυτό το λόγο δεν έκανε ποτέ εντύπωση στο ΝΒΑ. Δεν αμφιβάλλω ότι δούλεψε ώστε να μείνει τόσα χρόνια στην Αμερική, όμως η έλλειψη ταλέντου ήταν προφανής (για να μην πω πρωτοφανής) και εύλογα αποχώρησε. Το μόνο που έχει μείνει να κοσμεί το χώρο του ΝΒΑ από το Jake είναι η πολύ αστεία σκηνή που ο Chris Webber (ένας από τους πιο χαρισματικούς ψηλούς-πασέρ τα τελευταία χρόνια) τον αφήνει άγαλμα σε μια εξεζητημένη πάσα του (no 3 στα top plays του C-Webb σύμφωνα με αυτό το video).

2. Αντώνης Φώτσης (2001-2002)

Ο Φώτσης μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας το 2000 με τον Παναθηναϊκό, βρέθηκε το 2001 στο νούμερο 48 του draft και τους Memphis Grizzlies. Εκεί αγωνίστηκε μια σεζόν χωρίς να καταφέρει τίποτα σπουδαίο όπως υποδηλώνουν και τα στατιστικά του. Στις 19/1/2002 πάντως σκόραρε 21 πόντους ενάντια στους Orlando Magic, επίδοση που αποτελεί και την καλύτερή του στο ΝΒΑ.





Οι Grizzlies φαίνεται ότι είδαν στο πρόσωπο του Φώτση έναν εξελίξιμο, versatile, αθλητικό, σύγχρονο με λίγα λόγια power forward. Τα προσόντα του εκτιμήθηκαν καθώς και το ακατέργαστο ταλέντο του. Παρακολουθώντας τις ικανότητές του στο z-graph, βλέπουμε τη δυνατότητα ανέλιξης που είχε ο Αντώνης αν δούλευε λίγο παραπάνω και είχε υπομονή ώστε να ολοκλήρωνε το παιχνίδι του και να διεκδικούσε μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής στην ομάδα του Memphis. Αντ' αυτού, προτίμησε να συμβιβαστεί με την αποτυχία και την εύκολη λύση της Ευρώπης. Έτσι επέστρεψε στον Παναθηναϊκό το 2002 και η συνέχειά του είναι γνωστή (Real Madrid, Dynamo Moscow και πάλι Παναθηναϊκός).

3. Ευθύμης Ρεντζιάς (2002-2003)

Ο Ρεντζιάς επελέγη στο νούμερο 23 (το υψηλότερο ever για Έλληνα παίχτη) το 1996 από τους Denver Nuggets. Αποφάσισε, ωστόσο να μη δοκιμάσει αμέσως την τύχη του στο ΝΒΑ. Συνέχισε στον ΠΑΟΚ (ο οποίος εκείνη τη χρονιά είχε και τον Predrag Stojakovic στο νούμερο 14 του draft) και μετά στην Barcelona όπου κατέκτησε 2 πρωταθλήματα Ισπανίας και ένα κύπελλο Κόρατς. Η παρουσία του στην ισπανική λίγκα εκτιμήθηκε από τους ιθύνοντες των Philadelphia 76ers, οι οποίοι τον κάλεσαν το 2002 να παίξει σε αυτούς. Ο Ευθύμης ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά τους και βρέθηκε στην ίδια ομάδα με παίχτες με πλούσιο ταλέντο, όπως ο Allen Iverson, o Keith Van Horn, o Derrick Coleman.

Δεν είχε πολύ χρόνο συμμετοχής ως rookie και για αυτό το λόγο τα συνολικά του στατιστικά δεν ήταν τα καλύτερα.






Αν κοιτάξετε, ωστόσο τα στατιστικά του ανά 36 mins, τα οποία πρακτικά καταδεικνύουν πώς θα τα πήγαινε ένας παίχτης αναλογικά με περισσότερο χρόνο συμμετοχής, τότε θα δείτε ότι ο Ευθύμης ήταν ο 4ος καλύτερος παίχτης των 76ers. Αυτό φυσικά, δεν πρέπει να εκτιμηθεί υπερβολικά καθώς το μόνο που αποδεικνύει είναι ότι Ρεντζιάς μπορεί να τα είχε πάει καλύτερα αν είχε λίγο παραπάνω χρόνο συμμετοχής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μπορούσε να ηγηθεί μιας ομάδας στο ΝΒΑ, ούτε καν να αποτελεί βασικό της μέλος από τη rookie του χρονιά. Μετά από ένα χρόνο παραμονής στη Philadelphia, ο Ευθύμης πήρε το δρόμο του γυρισμού στην Ευρώπη και την Ούλκερ. Προσωπική μου κρίση είναι ότι και αυτός θα έπρεπε να μείνει και να δουλέψει, να υπομείνει τη δεδομένη "κακομεταχείρηση" των rookies (ειδικά των international), να εκμεταλλευτεί περισσότερο το mid-range σουτ καθώς και το τρίποντο που διέθετε και να εμφανιστεί πιο δυνατός την επόμενη χρονιά έτσι ώστε να έχει μεγαλύτερο ρόλο στην ομάδα. Αξίζει να σημειωθεί πάντως ότι ο Ρεντζιάς ήταν παρών, ως αθλητής, στο τελευταίο παιχνίδι του Michael Jordan στο ΝΒΑ.

4. Ανδρέας Γλυνιαδάκης (2006-2007)

O Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι ίσως ο πιο αξιέπαινος από όλους τους Έλληνες αυτής της λίστας καθώς κυνήγησε περισσότερο από κάθε άλλον το Αμερικανικό όνειρό του. Συγκεκριμένα, αφού είχε αγωνιστεί σε Παναθηναϊκό, Πανελλήνιο και Περιστέρι αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη του στην Αμερική. Επελέγη στο νούμερο 58 του draft του 2003 από τους Detroit Pistons. Έμεινε 2 χρόνια στην Ελλάδα και την ΑΕΚ και το 2005 αναχωρεί για τις ΗΠΑ. Εκεί δε βρίσκει ρόλο στο ΝΒΑ και έτσι αγωνίζεται στους Roanoke Dazzle, μια ομάδα του D-League. Το 2006 συμμετείχε στο preseason με τους Αtlanta Hawks αλλά λίγες μέρες πριν την έναρξη της σεζόν κόβεται από την ομάδα. Δεν το βάζει κάτω. Ξαναπηγαίνει στο D-League και τους Albuquerque Thunderbirds και κατακτά το πρωτάθλημα το 2006. Αυτή του η διάκριση τού εξασφαλίζει μια θέση στους Seattle Supersonics στους οποίους παίζει για 13 παιχνίδια χωρίς να καταφέρει κάτι ιδιαίτερο.

Εύλογα γίνεται waived αλλά και πάλι προσπαθεί το καλοκαίρι του 2007 παίζοντας με τους Boston Celtics στο summer league του Las Vegas. Δεν καταφέρνει ωστόσο να βρει συμβόλαιο, γεγονός που τον αναγκάζει να γυρίσει απογοητεύμενος αλλά γεμάτος εμπειρίες στην Ιταλία και τη Virtus Bologna, ξέροντας όμως ότι έχει δουλέψει πολύ και έχει εξαντλήσει κάθε πιθανότητα που είχε στην Αμερική. Η έλλειψη επιθετικού ταλέντου σε συνδυασμό με την πληθώρα ψηλών, όπως ο Ανδρέας, στην Αμερική είναι πιθανότατα αυτά που του στέρησαν τη διάκριση στο υψηλότερο επίπεδο για περισσότερο καιρό. Κερδίζει πάντως τον άπλετο σεβασμό μου, καθώς έδωσε τα πάντα για να μείνει εκεί και να αγωνιστεί και εν μέρει κατάφερε πολλά για τον ίδιο.

5. Βασίλης Σπανούλης (2006-2007)

O V-Span είναι η χαρακτηριστικότερη περίπτωση αποτυχημένου Έλληνα στο ΝΒΑ και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο πυροδοτήθηκαν όλες οι παραπάνω θεωρίες που αναφέραμε στον πρόλογο. Έφυγε το 2006 από τον Παναθηναϊκό μετά από εκπληκτικές εμφανίσεις με προορισμό του το καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου. Επελέγη στο νούμερο 50 από τους Dallas Mavericks και έγινε trade με συνοπτικές διαδικασίες στους Houston Rockets των πολυδιαφημισμένων Tracy McGrady και Yao Ming. Οι Rockets, μάλιστα, πλήρωσαν το buy-out του παίχτη στον Παναθηναϊκό, γεγονός που δείχνει ότι τον ήθελαν πραγματικά στην ομάδα τους. Ο Kill Bill άφησε την Ελλάδα με πολλά όνειρα και γεμίζοντας αισιοδοξία κάθε Έλληνα μπασκετόφιλο ότι βρέθηκε επιτέλους και ο δικός μας πρωταγωνιστής στο ΝΒΑ. Έμοιαζε να ταιριάζει κουτί εκεί αφού ήταν θρασύς, διεισδυτικός, με αξιοπρεπές ευρωπαϊκό outside shot και υπό προϋποθέσεις μπορούσε να φτιάξει και παιχνίδι όταν το απαιτούσε η κατάσταση. Όλα έμοιαζαν ιδανικά για την εξέλιξή του. Τα πρώτα σύννεφα, όμως, δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Ο Σπανούλης δεν είχε όσο χρόνο θα ήθελε από τον Jeff Van Gundy, χρησιμοποιούταν κυρίως είτε ως play-maker είτε σε catch n' shoot situations, ικανότητα την οποία δε διέθετε στο ρεπερτόριό του. Μετά τις πρώτες κακές παρουσίες του στον αγωνιστικό χώρο, περιθωριοποιήθηκε ελαφρώς από τον προπονητή του, ο οποίος κακά τα ψέμματα είναι λίγο ιδιόρρυθμος και δεν τείνει να εμπιστεύεται international παίχτες, πόσω μάλλον όταν αυτοί είναι rookies. Ο Σπανούλης, ωστόσο, αντί να βάλει το κεφάλι κάτω και να δουλέψει περισσότερο στα πολλά λάθη που έκανε για το χρόνο συμμετοχής του και στα τραγικά ποσοστά του στις προσπάθειες και ιδιαίτερα στα τρίποντα (17,2% !) προτίμησε να ακολουθήσει το δρόμο της γκρίνιας. Φέρεται μάλιστα να είπε στον προπονητή του ότι αυτός είναι ο Έλληνας McGrady, ξεχνώντας μάλλον ότι ο αυθεντικός T-Mac ήταν εν προκειμένω συμπαίκτης του. Μετά τη σύγκρουσή του με τον προπονητή και ενώ οι επιδόσεις του χειροτέρευαν, ο Σπανούλης δεν άντεξε την πίεση του ΝΒΑ και προτίμησε να επιστρέψει στα "εύκολα" και γνωστά δηλαδή τον Παναθηναϊκό. Έκανε αγώνα μάλιστα για να φύγει από το ΝΒΑ και να επιστρέψει στους πράσινους ένα χρόνο μετά. Εγώ έχω να πω μόνο ότι σέβομαι το V-Span για το γεγονός ότι αρχικά θυσίασε τα περισσότερα λεφτά του Παναθηναϊκού για την ευκαιρία του ΝΒΑ. Από εκεί και ύστερα όμως θα έπρεπε να γνωρίζει ότι κανένας παίχτης από την Ευρώπη δεν έπαιξε καλά στην 1η του σεζόν στο ΝΒΑ, ούτε ο Pau Gasol, ούτε ο Dirk Nowitzki, ούτε καν ο αείμνηστος Drazen Petrovic. Κοιτάξτε όμως που φτάσανε τώρα αυτοί, με πολλή δουλειά, άπειρες ώρες γυμναστηρίου και προπόνησης και αποφεύγοντας προκλητικές δηλώσεις και συγκρούσεις. Ακούστε όμως και την άποψη του Bill Worell, σχολιαστή του FSN, και του πασίγνωστου Hall of Famer Clyde Drexler για τον Σπανούλη.



Θα ακούσατε, με περίσσια έκπληξη πιστεύω, αυτόν το θρύλο του μπάσκετ να μην αμφιβάλλει ότι μια μέρα ο Σπανούλης θα είναι ένας NBA All-Star. Αναμφισβήτητα, αυτή αποτελούσε μια ριψοκίνδυνη πρόβλεψη από τον Clyde "The Glide". Είναι ενδεικτική, ωστόσο, της εμπιστοσύνης που είχαν στο πρόσωπο του Έλληνα άσου οι Αμερικανοί. Αυτός, ωστόσο, αντί να δουλέψει σκληρά και να γίνει κορυφαίος παγκοσμίως, προτίμησε τη δοκιμασμένη λύση της Ελλάδας και τώρα τρέχει να σωθεί από τα ιπτάμενα κέρματα των ανεγκέφαλων στο ΣΕΦ και αγωνίζεται σε γήπεδα-στολίδια όπως το κλειστό του Σπόρτιγκ, που ακόμα κουνάνε την μπασκέτα στις βολές. Σας παραθέτω τέλος τα στατιστικά του Σπανούλη για να κρίνετε και μόνοι σας τον "αδικηθέντα" παίχτη του ΠΑΟ και αν άξιζε αυτός κάτι παραπάνω στο ΝΒΑ.






6. Κώστας Κουφός (2008-σήμερα)

Ο Κουφός είναι η νέα μεγάλη ελπίδα των Ελλήνων για διάκριση στο ΝΒΑ. Επελέγη στο νούμερο 23 του draft το 2008 από μια πολύ συγκροτημένη και σκληροτράχηλη ομάδα, συνηθισμένη να πρωταγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο, τους Utah Jazz. Εκεί αγωνίστηκε πέρυσι για το πρώτο μισό της χρονιάς και λόγω των τραυματισμών των Carlos Boozer και Mehmet Okur πήρε μερικές ευκαιρίες. Στα λεπτά που έπαιξε ο Κουφός έδειξε αρκετά κομμάτια του ταλέντου του. Χαρακτηριστικά σας παραθέτουμε τα στατιστικά του Κουφού ανά 36 λεπτά, δείχνοντας έτσι πώς θα έπαιζε θεωρητικά ο Κουφός αν έπαιρνε περισσότερο χρόνο συμμετοχής.





Αυτά, ωστόσο, δεν κατάφεραν να τον κρατήσουν στην ομάδα καθώς οι Jazz ζητούσαν από τον Κουφό εκτός των άλλων να γίνει πιο δυνατός, να μπορεί να τα βάλει με τους θηριώδεις centers tου ΝΒΑ, να πάρει rebounds, να κάνει τάπες, να έχει περισσότερη ουσία και ενέργεια. Δυστυχώς ο Κώστας έφυγε λίγο νωρίς από το κολλέγιο και έτσι δεν είχε το χρόνο να ετοιμαστεί κυρίως σωματικά για τη δοκιμασία του ΝΒΑ. Πήγε, λοιπόν, στο D-League στη θυγατρική ομάδα των Jazz, τους Utah Flash. Εκεί αγωνίστηκε με επιτυχία και έχοντας πολύ καλές επιδόσεις. Μάλιστα, ανακλήθηκε από τους Jazz στα playoffs, αλλά δεν αγωνίστηκε καθόλου. Ο Κώστας, όμως, ευτυχώς μπολιασμένος με την Αμερικανική νοοτροπία δεν το έχει βάλει κάτω. Θέλει να πετύχει στο ΝΒΑ και για αυτό το λόγο κάθισε και δούλεψε αυτό το καλοκαίρι, γυμνάστηκε αρκετά και διαβάζουμε ότι έχει βάλει αρκετά κιλά μυς και ότι τη νέα χρονιά θα παρουσιαστεί πανέτοιμος να διεκδικήσει και αυτός ένα ρόλο στους Jazz. Ενθαρρύντικο στοιχείο αποτελεί και η ύπαρξη του Jerry Sloane στην άκρη του πάγκου, ενός από τους εμπειρότερους προπονητές του ΝΒΑ ο οποίος φημίζεται για τη διαμόρφωση των παιχτών του και την τελική μεταμόρφωσή τους προς το καλύτερο. Ευχόμαστε στον Κώστα Κουφό, λοιπόν, τα καλύτερα και θα ξενυχτάμε και πάλι για να τον παρακολουθούμε.


Για το τέλος σας επιφυλάξαμε μια έκπληξη. Μια προσωπικότητα που μάλλον ελάχιστοι (αν όχι κανένας) από εσάς θα γνωρίζουν. Πρόκειται ίσως για τον πιο πετυχημένο Έλληνα όλων των εποχών στο ΝΒΑ. Για έναν παίχτη που κατέκτησε πρωτάθλημα τόσο στο ΝCAA (κολλεγιακό) όσο και στο ΝΒΑ. Ποιος είναι αυτός?

7. Λούης (Lou) Τσιορόπουλος (1956-1959)

Ο Λου Τσιορόπουλος ξεκίνησε την καριέρα του από το κολλεγιακό πρωτάθλημα και τους Kentucky Wildcats. Εκεί υπό τις οδηγίες του θρυλικού προπονητή Adoph Rupp o Τσιορόπουλος πανηγύρισε την κατάκτηση του τίτλου του NCAA το 1951. Αποφοίτησε το 1953 από το Kentucky μαζί με τους Hall of Famers Franck Ramsey και Cliff Hagan. Επελέγη στο draft από τους Boston Celtics. Επέστρεψε, όμως, για μια χρονιά στο κολλέγιο μαζί με τους προαναφερθέντες όπου έπαιξε την κανονική περίοδο του κολλεγιακού πρωταθλήματος φτιάχνοντας μια πολύ καλή ομάδα, η οποία είχε ρεκόρ 25 νίκες και καμία ήττα (!). Οι κανονισμοί, όμως του NCAA Tournament, δεν επέτρεψαν στους απόφοιτους να αγωνιστούν στη συνέχεια του τουρνουά και έτσι το Kentucky αρνήθηκε να συμμετάσχει, γεγονός που πιθανότητα στέρησε από το Λου μια ακόμα διάκριση.

Για να καταλάβετε, μάλιστα, πόσο σημαντικός ήταν για το Kentucky ο Τσιορόπουλος, σας αναφέρουμε ότι το πανεπιστήμιο εις ένδειξη τιμής προς το πρόσωπό του έχει αποσύρει τη φανέλα με το νούμερο 16 που φορούσε ο Λούης στα φοιτητικά του χρόνια.

Στους Celtics αγωνίστηκε 3 σεζόν και κατέκτησε 2 πρωταθλήματα (1957,1959). Σας παραθέτουμε τα στατιστικά του Ελληνοαμερικανού, λοιπόν, που έβαλε και αυτός το χεράκι του στη θεμελίωση της δυναστείας των Celts στο ΝΒΑ, ακόμα και αν στις δύο σεζόν που στέφθηκε πρωταθλητής δεν αγωνίστηκε καθόλου στα playoffs. Τα πήγε σίγουρα καλύτερα, πάντως, από τους Έλληνες που ακολούθησαν την πορεία του στην αμερικανική λίγκα.






Αυτοί ήταν, λοιπόν, οι Έλληνες που πέρασαν στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού. Δυστυχώς για εμάς βρήκαν το δρόμο της επιστροφής πολύ γρήγορα. Φυσικά, όλα τα παραπάνω είναι εικασίες και δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για το τι συνέβη στον καθένα στην Αμερική και κατά πόσο ταίριαζε αυτή στην ψυχοσύνθεσή τους. Θέλοντας, πάντως, να δώσουμε μια συμβουλή σε αυτούς που προτίθενται να αγωνιστούν στο ΝΒΑ στο μέλλον θα λέγαμε να κάνουν υπομονή, να δουλεύουν σκληρά, να κάνουν αυτοκριτική, να μη βρίσκουν δικαιολογίες για τις αδυναμίες τους και τελικά θα ανταμειφθούν. Αντί, λοιπόν, να λέμε για έλλειψη άμυνας στο ΝΒΑ (γιατί όλοι είδαμε πόσο καθαρή και αποτελεσματική άμυνα έπαιζε ο Σπανούλης), για ντόπινγκ (λες και ο Gasol, o Calderon, ο Nowitzki και τόσοι άλλοι αγωνίζονται σε διαφορετικές διοργανώσεις τα καλοκαίρια και δεν εξετάζονται για απαγορευμένες ουσίες) και όλα αυτά τα γραφικά, πρέπει να πούμε ότι απλά δε θέλουμε να συναγωνιστούμε με τους καλύτερους, να κοιτάξουμε τα λάθη μας, να αποτινάξουμε το δόγμα ότι δε μας ταιριάζει το ΝΒΑ και να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των προαναφερθέντων που καταξιώθηκαν στην Αμερική και κάθε καλοκαίρι μας κάνουν να παραμιλάμε με τις ικανότητές τους. Αν οι Έλληνες παίχτες πιστέψουν στον εαυτό τους, δουλέψουν σκληρά και κυνηγήσουν το όνειρο τους χωρίς να τα παρατήσουν στην πρώτη αναποδιά τότε δεν αμφιβάλλω ότι θα τα καταφέρουν και ποιος ξέρει, μπορεί κάποτε να' χουμε και εμείς το δικό μας Drazen, Kukoc, Sabonis, Gasol, το δικό μας all-star.