Ολυμπιακός: υψηλές φιλοδοξίες και αβέβαιες προσδοκίες

Από χθες έχουμε μπει και επίσημα στην τελική ευθεία για το πρώτο derby "αιωνίων" της χρονιάς. Όσο περνάνε οι μέρες και ειδικά μετά τα ματς των δύο ομάδων στην Euroleague, οι αναλύσεις θα πυκνώνουν, οι προβλέψεις θα πολλαπλασιάζονται και η μπασκετική Ελλάδα (και όχι μόνο) θα αναμένει με αγωνία το βράδυ της Κυριακής. Δε θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε την εξαίρεση. Θα αναλύσουμε, λοιπόν, τους δύο αντιπάλους εντοπίζοντας δυνατά σημεία και αδυναμίες και θα προσπαθήσουμε να σας παρουσιάσουμε όσο το δυνατόν μια ξεκάθαρη εικόνα για το πώς πάνε οι δύο ομάδες στο derby. Ας ξεκινήσουμε με το γηπεδούχο Ολυμπιακό.

Η σεζόν ξεκίνησε, όπως πάντα τα τελευταία χρόνια, με περισσότερα όνειρα από ποτέ. Οι ηχηρές μεταγραφές του καλοκαιριού δημιούργησαν ένα roster που πολλοί ζηλεύουν και το οποίο είναι ικανό για μεγάλα πράγματα. Η ομάδα, ωστόσο, μέχρι και σήμερα δεν έχει πείσει για το τι μπορεί να καταφέρει, παρά τη μόλις μια ήττα που έχει υποστεί εκτός έδρας από την Unicaja. Οι λόγοι για τη δημιουργία αυτής της αντίληψης είναι πολλοί . Ο κόσμος είδε τα ονόματα που ήρθαν φέτος στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού και εντυπωσιάστηκε. Kleiza, Wafer, Childress, Teodosic, Vujcic, Παπαλουκάς, Μπουρούσης, Σχορτσιανίτης. Παίκτες μεγάλης αξίας που συνθέτουν (τουλάχιστον στα χαρτιά) ένα υπερηχητικό σύνολο. Κάπως έτσι φτάσαμε στο απόφθεγμα "ο φετινός Ολυμπιακός απαγορεύεται να χάνει". Υπερβολικό? Σίγουρα. Όμως έτσι σκέφτονταν πολλοί φίλοι της ομάδας, ακόμα και οι δημοσιογράφοι. Όταν, λοιπόν, ήρθε η βαριά ήττα στην Ισπανία, πολλοί έπεσαν από τα σύννεφα και η αναταραχή ήταν μεγαλύτερη από τον αρχικό ενθουσιασμό. Μέχρι και η διοίκηση φημολογείται ότι επέβαλε πρόστιμο στους παίκτες για μια ήττα τον Οκτώβριο, που πολύ μικρή σημασία έχει για την εξέλιξη της σεζόν. "Ο φετινός Ολυμπιακός απαγορεύεται να χάνει".

Υπήρχαν, όμως, και οι πιο αισιόδοξοι. Αυτοί που έλεγαν ότι όλες οι ομάδες δικαιούνται κακές βραδιές και ότι ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί την εξαίρεση. Συν τοις άλλοις, η Μάλαγα είναι μια καλή ομάδα, οι ερυθρόλευκοι είχαν πολλές ατυχίες οπότε βάσιμες δικαιολογίες υπάρχουν. Το ξέσπασμα με την Καβάλα, τη Lietuvos Rytas και την Efes Pilsen τους δικαίωσε σε κάποιο βαθμό. Ή τουλάχιστον αυτό έδειξαν τα αποτελέσματα. Τα διπλά ματς με τον ΠΑΟΚ, όμως, έφεραν πάλι κάποια ανησυχία. Για ακόμα μια φορά ο Ολυμπιακός πήρε μεγάλες διαφορές μόνο και μόνο για να τις χάσει λίγο αργότερα (όπως και με τον Άρη και με το Μαρούσι), για ακόμα μια φορά βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, για ακόμα μια φορά καθάρισε ένα ματς απέναντι σε υποδεέστερη ομάδα στα τελευταία 5 λεπτά. Το roster μέχρι στιγμής είναι στο απυρόβλητο, καθώς η αξία των παικτών είναι δεδομένη και κανένας δεν μπορεί να την αμφισβητήσει. Κάπως έτσι φτάσαμε στο δεύτερο απόφθεγμα, "Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν μπορεί να χειριστεί την ομάδα".

Σε όλα αυτά συνέβαλε, βέβαια, και ο Παναθηναϊκός με τις εντυπωσιακές του εμφανίσεις και τη μόνη ήττα του να έχει έρθει στην Ισπανία από τη Real του Messina. Kαι τα αποφθέγματα πλέον έχουν γίνει 3. "Αυτός ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κερδίσει τον Παναθηναϊκό".

Θα σας πω ευθύς αμέσως την άποψη μου για όλα αυτά και για το φετινό Ολυμπιακό, όπως τον έχω δει μέχρι τώρα άλλωστε. Κρίνω τη μεταγραφική πολιτική άκρως επιτυχημένη, τη στιγμή που έγινε βέβαια, γιατί εκ του ασφαλούς όλοι μπορούμε να μιλήσουμε. Ο Kleiza αποτελεί έναν σύγχρονο forward με περιφερειακό σουτ, έφεση στο rebound (για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) και σωματική δύναμη που τον κάνει να υπερέχει πολλών αντιπάλων του. Ο Βeverley είναι ένας νεαρός, γρήγορος guard με εντυπωσιακά αθλητικά προσόντα, αξιοπρεπές σουτ, ο οποίος μπορεί να βοηθήσει αμυντικά και εκτελεστικά χωρίς να υστερεί σημαντικά στη δημιουργία. Ο Γλυνιαδάκης είναι ένας κλασικός χρήσιμος ψηλός, που παίζει άμυνα και παίρνει rebounds και ο Παπανικολάου είναι ο πιο ελπιδοφόρος παίκτης στην Ελλάδα. Άφησα τελευταίο το Von Wafer. Πολλά έχουν γραφτεί τον τελευταίο καιρό για αυτόν και ακόμα περισσότερα έχουν ακουστεί. Η μέγιστη πλειοψηφία αυτών έρχεται από ανθρώπους που δεν έχουν ξαναδεί το Wafer και μοιραία δεν έχουν άποψη για τις ικανότητές του. Ο Wafer είναι ένας σκόρερ ολκής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Μπορεί να φέρει σε πέρας τις περισσότερες επιθετικές προκλήσεις ενός guard και να πετύχει πόντους με κάθε τρόπο. Δεν παίζει καμιά φοβερή άμυνα, όμως τα σωματικά του προσόντα τον βάζουν σε πλεονεκτική θέση απέναντι στον προσωπικό του αντίπαλο και σε καμία περίπτωση δεν είναι χειρότερος από το Lynn Greer (όπως πολλοί υποστηρίζουν). Αυτά όσον αφορά στα καθαρά αγωνιστικά, όπως ήταν διαμορφωμένα το καλοκαίρι όταν και έγιναν οι μεταγραφές. Πώς φτάσαμε λοιπόν από την ονειρικά πλασμένη ομάδα του καλοκαιριού στο σήμερα?

Από το τέλος της περσινής χρονιάς οι φίλοι του Ολυμπιακού ακούν ότι φέτος η ομάδα θα είναι καλύτερη, καθώς έχει μείνει σταθερός ένας κορμός και σε αυτόν θα προστεθούν απλά κάποιοι παίκτες (στα πρότυπα δηλαδή του σχεδιασμού του Παναθηναϊκού). Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτό είναι ένας μικρός μύθος. ΟΚ, δεν ήρθαν πολλοί νέοι παίκτες και έμειναν αρκετοί παλιοί. Αυτό, ωστόσο, δε σημαίνει απαραίτητα κάτι. Ο Teodosic φέτος έχει πολύ μεγαλύτερο και σημαντικότερο ρόλο στην ομάδα απ' ότι πέρυσι, που ήταν παραγκωνισμένος. Ο Σχορτσιανίτης το ίδιο. Ο Vujcic έρχεται πλέον από τον πάγκο. Ο Childress έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται, ενώ ο Kleiza και ο Wafer ήρθαν από το ΝΒΑ για να ενταχθούν στην ομάδα και στο παιχνίδι της ως βασικά στελέχη. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι αν και πολλοί παίκτες έχουν παραμείνει στον Ολυμπιακό, το πλάνο της ομάδας έχει αλλάξει για τα καλά. Άρα, μπορεί στη θεωρία ο κορμός να έχει μείνει ίδιος, στην πράξη όμως πολλά έχουν διαφοροποιηθεί για ακόμα μια χρονιά. Το συμπέρασμα? Χρειάζεται χρόνος για να αποκτήσει η ομάδα την ομοιογένεια που πολλοί υποστήριζαν ότι θα ήταν δεδομένη στο ξεκίνημα.

Η ομάδα, μάλιστα, όπως υποστηρίζουν και το προπονητικό team αλλά και οι παίκτες, φέτος θέλει να παίζει ένα διαφορετικό μπάσκετ. Πιο γρήγορο, πιο εντυπωσιακό, πιο ταιριαστό στο roster της. Προσπαθώντας να πετύχει αυτό, λοιπόν, έχει ξεχάσει την άμυνα, γεγονός εντυπωσιακό για ένα σύνολο με προπονητή το Γιαννάκη. Αν μια ομάδα δεν παίζει καλή άμυνα, δέχεται εύκολους πόντους. Αν μια ομάδα δέχεται εύκολους πόντους, δίνει την ευκαιρία στον αντίπαλο να οργανωθεί με τη σειρά του στο αμυντικό κομμάτι και όταν οργανωθεί, η άλλη ομάδα δεν μπορεί να τρέξει. Μην παίζοντας καλή άμυνα, λοιπόν, ο Ολυμπιακός εισέρχεται σε ένα φαύλο κύκλο και δεν μπορεί να εντάξει στο παιχνίδι του το στυλ που θέλει. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλα τα παιχνίδια στα οποία κινδύνεψε η ομάδα, όταν έσφιξε η άμυνα δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για αιφνιδιασμούς (πρωτεύοντες ή δευτερεύοντες) και κατάφερε τελικά να κατακτήσει το ροζ φύλλο.

Επιπλέον, υπάρχουν ουσιαστικά 3 καινούριοι guards, από τα χέρια των οποίων περνάει όλο το παιχνίδι. Και αν ο Milos Teodosic θεωρείται παλιός (παρ' ότι πέρυσι αγωνιζόταν ελάχιστα), ο Von Wafer και ο Patrick Beverley θέλουν σίγουρα χρόνο για να μάθουν να ελέγχουν το παιχνίδι. Ο Teodosic συνεχίζει τις καλές εμφανίσεις του Eurobasket και τις περισσότερες φορές είναι πολύ καλός. Μένει να δούμε πώς θα ανταπεξέλθει την Κυριακή απέναντι σε μια σκληρή και πιεστική άμυνα, παρόμοια με αυτή της Ισπανίας που τον είχε εξουδετερώσει στον τελικό. Ο Beverley έχει αφήσει καλές εντυπώσεις και μπορεί να βοηθήσει σε αρκετούς τομείς, αλλά δείχνει να κωλυσιεργεί λίγο όταν είναι ο μοναδικός οργανωτής και έτσι πέφτει ο ρυθμός.

Για το Wafer, οι προσδοκίες δεν έχουν επιβεβαιωθεί ούτε στο ελάχιστο. Παρουσιάζεται κακός, διστακτικός και εγκλωβισμένος. Οι πρώτες αμφισβητήσεις έχουν κάνει την εμφάνισή τους, το προπονητικό team δε δείχνει να τον εμπιστεύεται και μάλιστα φημολογείται ότι θα αντικατασταθεί στην Α1 από τον Beverley. Δέχομαι ότι ο Wafer δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα, ότι δεν έχει προσαρμοστεί επιτυχώς στα ευρωπαϊκά δεδομένα, ότι είναι αδρανής και δεν έχει καταλάβει τα lanes που πρέπει να ακολουθεί για να φτάνει στο καλάθι. Υπάρχουν, ωστόσο, και έντονα ελαφρυντικά. Η ομάδα δε δείχνει καμία διάθεση να τον αξιοποιήσει. Συστήματα ειδικά για αυτόν δεν υπάρχουν και δεν έχει την μπάλα στα χέρια του για να δημιουργήσει για τον εαυτό του. Όταν παίρνει την μπάλα, οι συμπαίκτες του δεν του ανοίγουν το χώρο ώστε να παίξει 1 on 1, γεγονός που τον αναγκάζει να πασάρει γρήγορα. Επίσης, φαίνεται ότι συγκρατείται να μην πάρει τραβηγμένες προσωπικές προσπάθειες και δεν επιδιώκει την επαφή στη διείσδυση, εντολές που μάλλον δείχνουν ότι το προπονητικό team δεν ξέρει πώς να τον χρησιμοποιήσει. Επιπλέον, ο ελάχιστος χρόνος συμμετοχής και οι πολλές και συχνές αλλαγές του μετά από χαμένα σουτ έχουν καταρρακώσει την ψυχολογία του. Και ο Wafer είναι κατ' εξοχήν παίκτης ψυχολογίας. Βλέποντας ότι δεν τον εμπιστεύονται, απογοητεύεται και αυτό αντικατοπτρίζεται στο παιχνίδι του. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δε φαίνεται να έχει καταλάβει ότι παίκτες σαν και αυτόν (αλλά και τον Pargo πέρυσι) δεν μπορούν να μπαινοβγαίνουν ανά 5 λεπτά, αλλά θέλουν αρκετό χρόνο συμμετοχής και αρκετή ώρα την μπάλα στα χέρια τους σε σταθερή βάση, ώστε να βρουν το ρυθμό και στο παιχνίδι τους και κυριότερα στο σουτ. Ο Wafer, δηλαδή, από εκεί που πέρυσι έπαιζε 3-4 ματς τη βδομάδα με 20 λεπτά ανά παιχνίδι, παίζει φέτος 1-2 ματς με μέσο όρο αρκετά κάτω από 10 λεπτά. Τα 2 αυτά γεγονότα είναι πολύ σημαντικά και εξηγούν γιατί ο Αμερικανός παρουσιάζεται έτσι στην αρχή της χρονιάς. Αν περιθωριοποιηθεί περαιτέρω σε 1 ματς τη βδομάδα, η ψυχολογία του παίκτη θα καταστραφεί και θα οδηγηθεί γρήγορα στην έξοδο.

Αναφερόμενος στο τεχνικό team θα ήθελα να σχολιάσω και τη δική του απόδοση καθώς είναι αναπόσπαστο και σημαντικότατο κομμάτι της ομάδας. Πρώτα, ασχολούμενος με το αγωνιστικό κομμάτι, βλέπω ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει σαφή προσανατολισμό. Τα συστήματα είναι τα απολύτως βασικά και υπάρχουν φορές που κανένας δεν κινείται, περιμένοντας από τον Παπαλουκά να δημιουργήσει. Φυσικά, η λύση σε αυτό δεν είναι οι κραυγές του Γιαννάκη, αλλά η σκληρή δουλειά στην προπόνηση ώστε να αποτυπωθούν στο παρκέ συστήματα που θα ξεμπλοκάρουν την ομάδα. Ακόμα, βλέπουμε τον Ολυμπιακό να πηγαίνει συχνά σε καταστάσεις 1 on 1. Ακόμα και αυτό, ωστόσο, δε γίνεται πολλές φορές σωστά. Το 1 on 1 δε σημαίνει ότι η μπάλα πάει σε 1 παίκτη, ο οποίος επιχειρεί να πάει στο καλάθι ενώ οι συμπαίκτες του κοιτούν και παραμένουν στάσιμοι. Αντίθετα, το εν λόγω τέχνασμα για να γίνει επιτυχώς, προϋποθέτει κίνηση και τον υπολοίπων παικτών ώστε να ανοίγουν οι διάδρομοι καθώς βέβαια και ένα center τύπου Μπουρούση, που μπορεί να απειλήσει από την περιφέρεια και όχι Σχορτσιανίτη, ο οποίος κάθεται αγκυροβολημένος στο low post και δημιουργεί συνωστισμό στη ρακέτα. Επιπλέον, για να εκμεταλλευθεί η ομάδα τον τελευταίο χρειάζονται δουλεμένα συστήματα όπως του Kazlauskas στην Εθνική, καθώς η τυφλή τροφοδότησή του όταν βρίσκεται κοντά στο καλάθι δε λειτουργεί πάντα ευεργετικά. Τέλος, η ευστοχία στις βολές είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού. Η νοοτροπία "θα μπουν όταν πρέπει" είναι λανθασμένη και μόνο με προπόνηση μπορούν να ανέβουν τα ποσοστά.

Τα πράγματα, βέβαια, δεν είναι και τραγικά. Ο Kleiza αποδίδει φοβερά μέχρι στιγμής, ο Παπαλουκάς καθοδηγεί μαεστρικά την ομάδα και ο Μπουρούσης είναι εξαιρετικός. Το ίδιο και ο Teodosic αλλά και ο Childress, που παρουσιάζεται πολύ βελτιωμένος και συνειδητοποιημένος τη δεύτερη χρονιά του. Ακόμα και οι μικροί (Σλούκας, Παπανικολάου) είχαν θετική παρουσία όποτε κλήθηκαν να αγωνιστούν. Αποτελεί σημαντικό στοιχείο, εξάλλου, το γεγονός ότι όποτε η ομάδα βρέθηκε σε κρίσιμο σημείο κατάφερε να ανακάμψει και να πάρει το παιχνίδι (ακόμα και απέναντι σε κατώτερους αντιπάλους).

Στο ψυχολογικό κομμάτι του παιχνιδιού, πάντως, το άγχος είναι έκδηλο σε όλες τις τάξεις της ομάδας. Ο κόσμος πιέζει, η διοίκηση το ίδιο και οι παίκτες με τον προπονητή πρέπει να συγκεντρωθούν γιατί η παραμικρή αποτυχία μπορεί να επιφέρει κύματα αντιδράσεων. Ο προπονητής παρουσιάζεται πανικόβλητος και πελαγωμένος μερικές φορές, και ειδικά όταν οι αντίπαλοι κάνουν σερί δε φαίνεται να μπορεί να αντιδράσει. Οι παίκτες είναι λίγο πιο ψύχραιμοι και ξέρουν ότι προς το παρόν δεν κρίνεται τίποτα και απλά πρέπει να βρουν το ρυθμό τους ο ένας με τον άλλον. Γνωρίζουν, ωστόσο, ότι μια νίκη σε βάρος του αιώνιου αντιπάλου θα φέρει ηρεμία και κατανοούν τη μεγάλη σημασία του παιχνιδιού.

Στο συγκεκριμένο ματς, λοιπόν, ο Ολυμπιακός δεν πηγαίνει ως outsider αλλά δε θα λέγαμε ότι φέρει και τον τίτλο του favorite. Συγκεκριμένα, για να νικήσει θα πρέπει να παίξει καλή περιφερειακή άμυνα και να προσέξει το pick-n-roll του Παναθηναϊκου, απέναντι στο οποίο παραδοσιακά αντιμετωπίζει προβλήματα. Θα χρειαστεί ατομικές ενέργειες, καθώς ο Παναθηναϊκός είναι πολύ καλός στο να αμύνεται απέναντι σε set παιχνίδι. Σημαντικός τομέας είναι πάντα ο έλεγχος των rebounds αλλά και η αξιοποίηση των παικτών-ηγετών. Για αυτό το λόγο, ο Linas Kleiza είναι πολύ σημαντικό να πάρει προσπάθειες με καλές προϋποθέσεις και οι guards να απειλήσουν από την περιφέρεια, έτσι ώστε να ανοίξουν οι διάδρομοι για τον Childress. Επίσης πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα ο Vujcic όταν αμύνεται, γιατί οι παίκτες του Παναθηναϊκού αναμφίβολα θα τον σημαδέψουν. Τέλος, θεωρώ ότι η συμμετοχή του Wafer μπορεί να αποδιοργανώσει τον Παναθηναϊκό που έχει δείξει προβλήματα στο παρελθόν απέναντι σε παίκτες τέτοιου τύπου, ενώ ταυτόχρονα θα τονώσει την ψυχολογία του παίκτη, ο οποίος θα παθιαστεί με την ατμόσφαιρα που θα συναντήσει και με την εμπιστοσύνη που θα του δείξει ο προπονητής σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι. Όπως όλοι ξέρουμε, οι εκπλήξεις πάντα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε τέτοιους αγώνες και o Wafer είναι παίκτης που μπορεί να προκαλέσει πολλά προβλήματα στην άμυνα του Παναθηναϊκού και να δώσει ένα απροσδόκητο πλεονέκτημα στους ερυθρόλευκους.