Α1 Game of the Week: 5η αγωνιστική

Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 87-76

Η αναφορά στο χθεσινό derby πρέπει να ξεκινήσει με μία μεγάλη παραδοχή, που μπορεί να "ενοχλεί" πολλούς: Ο Παναγιώτης Γιαννάκης νίκησε κατά κράτος τον Zeljko Obradovic. Δε με ενδιαφέρει κατά πόσο δεν "καιγόταν" ο Ζοτς να πάρει το ματς, εφόσον δεν μπορώ να το ξέρω. Σημασία έχει το τι έδειξαν οι δύο ομάδες στο παρκέ, και εκεί ο Ολυμπιακός αποδείχθηκε πολύ πιο καλά στημένος, οργανωμένος, διαβασμένος και παθιασμένος. Με άλλα λόγια, η δουλειά του Γιαννάκη στις μέρες πριν από το παιχνίδι τον δικαίωσε και επέτρεψε στην ομάδα να κάνει στροφή σχεδόν 180 μοιρών σε σχέση με την τραγική εικόνα που είχαμε δει εναντίον της Partizan την Πέμπτη. Και τότε η μεγαλύτερη ευθύνη ήταν δική του και δε διστάσαμε να το πούμε, όπως και σήμερα δε διστάζουμε να τον συγχαρούμε για την εξαιρετική "απόδοσή" του εντός και εκτός παρκέ, στον καθαρά coaching αλλά και στον ψυχολογικό τομέα.

Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε υπέρ του δέοντος χαλαρός, δεν κατάφερε σε κανένα σημείο του αγώνα να ελέγξει το παιχνίδι και μοιραία έχασε. Ο Obradovic δε βρέθηκε κι αυτός σε καλή βραδιά, κάνοντας ορισμένες ακατανόητες επιλογές (π.χ. σχήμα για πολλή ώρα με τρεις κοντούς ενώ ξεκάθαρα δεν απέδιδε, πολλά λεπτά σε Καλάθη που ήταν εκτός κλίματος αγώνα).

Πέντε ήταν τα καθαρά αγωνιστικά σημεία-κλειδιά που έγειραν το παιχνίδι υπέρ των γηπεδούχων:

1) Οι σωστότατες οδηγίες από τον πάγκο για την αντιμετώπιση του δολοφονικού pick-n-roll του Παναθηναϊκού. Τα είχαμε πει και την Πέμπτη για την τεράστια σημασία αυτού του τομέα και για τις δύο ομάδες. Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε σχεδόν σε καμία στιγμή να εφαρμόσει το αγαπημένο του play στην εντέλεια και ως εκ τούτου δεν κατάφερνε να δημιουργεί τις συνηθισμένες πολυάριθμες επιλογές για καλά σουτ μετά από kickout. Λίγα "πράσινα" τρίποντα μπήκαν, επειδή λίγα "πράσινα" τρίποντα ήταν καλών προϋποθέσεων, με αρκετά να είναι λύσεις ανάγκης από Nicholas και Διαμαντίδη. Μας εξέπληξε ο διαβασμένος και οξυδερκής Σχορτσιανίτης στην άμυνα. Επίσης ο Γιαννάκης, ορθότατα σκεπτόμενος, χρησιμοποίησε μόλις 3 λεπτά το Vujcic, ενθυμούμενος ότι στους περσινούς τελικούς ο Obradovic τον "σημάδευε" συνεχώς ως στόχο των PnR's του, λόγω των αργών ποδιών του Κροάτη.

2) Την πλήρη αδυναμία της frontline του Παναθηναϊκού να νικήσει στο αμυντικό rebound την αθλητικότερη και ποιοτικότερη του Ολυμπιακού. Είχαμε επισημάνει την ανικανότητα των ψηλών των "πρασίνων", στην κατάσταση που είναι τώρα (Batiste ανέτοιμος για μεγάλα ματς, Pekovic πολύ μόνος του, Φώτσης πολύ ασταθής, Τσαρτσαρής κακός, Golemac υπάρχει για να υπάρχει), να επιβληθούν καθαρά στα rebounds, από το παιχνίδι με την Oldenburg. Χθες, Childress και Sofo έκαναν ό,τι ήθελαν, παίρνοντας μαζί 7 επιθετικά rebounds και ως εκ τούτου ανανεώνοντας πολλές επιθέσεις και φορτώνοντας με extra fouls τους αντίπαλους ψηλούς. Ίσως ο Obradovic θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει για λίγο το Shermandini, εφόσον ήταν ξεκάθαρο ότι η ζημιά που έκανε ο Sofo δεν μπορούσε να περιοριστεί, καθώς οι Pekovic και Batiste δεν μπορούσαν στο τέλος να παίξουν όσο physical θα ήθελαν, λόγω των πολλών fouls.

3) Τα ανεπίτρεπτα πολλά λάθη (16) για τέτοιας σημασίας αγώνα από τους παίκτες του Obradovic. Μπορεί και ο Ολυμπιακός να είχε αρκετά (12), αλλά ειδικά από τον Παναθηναϊκό περιμέναμε μεγαλύτερη συγκέντρωση και ηρεμία, βάσει των δειγμάτων που μας έχει δώσει κατ' επανάληψη στο παρελθόν. Τα πολλά λάθη του αποδεικνύουν ότι ουδέποτε μπόρεσε να επιβάλει το ρυθμό που αυτός ήθελε στο ματς, και ότι ο Ολυμπιακός κατάφερε με το γρήγορο παιχνίδι του να παρασύρει τους "πράσινους" σε ένα tempo που σε καμία περίπτωση δε τους ευνοούσε, αντίθετα τους έκανε επιπόλαιους. Όταν βλέπεις τον Διαμαντίδη, επηρεασμένο από το ρυθμό του αγώνα, να επιχειρεί pull-up τρίποντο στα 18 δευτερόλεπτα του shot clock, ξέρεις ότι ο Παναθηναϊκός έχει εξωθηθεί από το αποτελεσματικό παιχνίδι του.

4) Η προσωπικότητα των παικτών του Ολυμπιακού μίλησε τις κατάλληλες στιγμές. Χωρίς ιδιαίτερα περίπλοκα plays, όπως μας είχε συνηθίσει δηλαδή, ο Ολυμπιακός αποδείχθηκε παραγωγικός στην επίθεση, φτάνοντας τους 87 πόντους. Ο Γιαννάκης έκανε αυτό ακριβώς που θέλαμε όλοι να δούμε από αυτόν να κάνει. Ενεργώντας ως προπονητής NBA θα λέγαμε, δημιουργούσε σε όλο το παιχνίδι καταστάσεις για να εκμεταλλευτεί ιδανικά τις προσωπικές αρετές κάθε παίκτη του. Ο Childress κινούμενος στη baseline έκανε θραύση με καρφώματα και rebounds και ο Kleiza με καίρια isolations και τοποθετήσεις στα "sweet spots" του έδειξε όταν η μπάλα "έκαιγε" το τεράστιο επιθετικό ταλέντο του, "τελειώνοντας" με τρία τρίποντα τον Παναθηναϊκό. Ο Παπαλουκάς, που χθες σε μία σπάνια περίσταση λειτούργησε πολύ περισσότερο εκτελεστικά από οργανωτικά, βρέθηκε τις σωστές στιγμές στην κορυφή για να εκτελέσει ως άλλος Jason Kidd κρισιμότατα catch 'n shoot τρίποντα, ενώ και ο Μπουρούσης έδωσε κάποια δείγματα βελτιωμένου post game που μας εξέπληξαν ευχάριστα.

5) Η μεγαλύτερη αφανής (στον επιφανειακό παρατηρητή) διαφορά του φετινού Ολυμπιακού από τον περσινό είναι η τεράστια αμυντική ευελιξία που αποκτά η ομάδα όταν στην πεντάδα του βρίσκονται ταυτόχρονα οι Childress, Βασιλόπουλος και Kleiza. Αυτό φάνηκε περίτρανα χθες, καθώς σε κάθε αμυντικό switch που γινόταν κατά τις επιθέσεις του Παναθηναϊκού, καθένας από αυτούς τους τρεις μπορούσε να ακολουθήσει τις περισσότερες φορές επιτυχώς τον παίκτη του Παναθηναϊκού τον οποίο κατέληγε να μαρκάρει. Χάρη στα γρήγορα πόδια, τα μακριά χέρια και το υψομετρικό πλεονέκτημά του, καθένας από τους τρεις μπορούσε στην ιδανική περίπτωση να παίξει αξιοπρεπέστατη on-ball defense π.χ. στον Σπανούλη, ενώ αν ο τελευταίος κατάφερνε να τους υπερκεράσει στο quickness, είχαν την απαιτούμενη ευελιξία για να επανακάμψουν και να προσφέρουν την απαραίτητη βοήθεια σε μία πιθανή πάσα από kickout, κλείνοντας τις passing lanes και βραχυκυκλώνοντας έτσι ουσιαστικά ολόκληρο το παιχνίδι του ΠαναθηναΪκού. Η διαφορά στο συγκεκριμένο αμυντικό τομέα είναι μεγάλη σε σχέση με πέρσι, όταν και η ανάγκη να αγωνίζεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα ο Greer (λόγω του επιθετικού του ταλέντου) δημιουργούσε πολλά προβλήματα από mis-matches στην περιφέρεια, τα οποία οι πράσινοι εκμεταλλεύονταν στο έπακρο.

Από εκεί και πέρα, όσον αφορά τους υπόλοιπους παίκτες του Ολυμπιακού, οι Teodosic και Μπουρούσης ήταν θετικοί, χωρίς να είναι εξαιρετικοί. Ο Σέρβος κατευθυνόταν με συνέπεια προς τη γραμμή των βολών (6/8) και προσέφερε και οργανωτικά, ενώ ο Μπουρούσης τελείωσε με 6 αμυντικά rebounds. Ο Βασιλόπουλος επικεντρώθηκε κυρίως στην γνωστή και καλή team defense του, επιχειρώντας ένα μόλις (εύστοχο) δίποντο. Οι Beverley και Παπανικολάου έπαιξαν πολύ λίγο και δεν μπορούν να κριθούν, ενώ ο Halperin έκανε το καθήκον του όταν κλήθηκε, με 2/2 τρίποντα.

Για τον Παναθηναϊκό, ο Drew Nicholas πρωτοστάτησε στο σκοράρισμα με 18 πόντους αλλά πολλά κακών προϋποθέσεων τρίποντα. Οι Σπανούλης και Διαμαντίδης τον συνεπικούρησαν επιθετικά, κερδίζοντας αρκετά fouls (συνολικά 12), αλλά σε αρκετές περιπτώσεις ταλαιπώρησαν την μπάλα οδηγούμενοι σε κακές επιλογές (7 λάθη συνολικά), όντας καλά κλεισμένοι από τη διαβασμένη άμυνα του Ολυμπιακού. Ο Batiste ήταν μακριά από τις παραδοσιακά εξαιρετικές εμφανίσεις του απέναντι στον Ολυμπιακό, έχοντας 10 πόντους αλλά με 6 λάθη. Ο Περπέρογλου έκανε 2 γρήγορα fouls και εν συνεχεία εξαφανίστηκε, ενώ ο Φώτσης ήταν αναιμικός, έχοντας μεν 3/3 δίποντα αλλά χάνοντας κρίσιμα τρίποντα, που αποδείχθηκαν καταδικαστικά. Τέλος, ο Pekovic πάλεψε στην άμυνα με Sofo και Μπουρούση, έκανε πολλά fouls και κατά συνέπεια δεν μπόρεσε να μείνει πολλή ώρα στο παρκέ (μόλις 15 λεπτά). Στον Παναθηναϊκό έλειψαν ξεκάθαρα, και λόγω της μετριότητας του Batiste, τα συνηθισμένα around the rim καλάθια που ο Μαυροβούνιος πετυχαίνει χάρη στη δύναμή του. Άλλο ένα συν, λοιπόν, στο report card του Γιαννάκη για χθες, αφού σημαδεύοντας τον Pekovic μέσω της συνεχούς τροφοδότησης του Sofo στην αρχή, τον φόρτωσε με γρήγορα fouls και τον αχρήστεψε ουσιαστικά στο επιθετικό κομμάτι για τον υπόλοιπο αγώνα.

Ως συνέχεια της ανάλυσής μας στο derby, θα εξετάσουμε με τη βοήθεια video σε ξεχωριστό άρθρο μεθαύριο το πώς ακριβώς αιχμαλώτισε ο Ολυμπιακός τον Παναθηναϊκό σε άμυνα και επίθεση.

MVP: Josh Childress

Stats