Σκέψεις... 15/11

1) Μάλλον ελάχιστοι από εμάς είχαν δει τον Brandon Jennings όταν αγωνιζόταν στο Oak Hill Academy. Oι περισσότεροι τον μάθαμε όταν αποφάσισε να κάνει μια μεγάλη πρωτοτυπία για τα αμερικανικά δεδομένα, να φύγει δηλαδή ακριβώς μετά το high school και να έρθει να αγωνιστεί στην Ευρώπη αντί να πάει σε κάποιο κολλέγιο. Προσωπικά, τότε ήμουν περίεργος να δω αυτόν τον παίκτη που σε τόσo νεαρή ηλικία είχε το θάρρος να δοκιμάσει κάτι που άλλοι δεν κάνουν ούτε στα 35 τους. Δυστυχώς, ο Jennings επέλεξε τη Lottomatica Roma για τον ευρωπαϊκό σταθμό της καριέρας του. Λέω δυστυχώς γιατί δεν ήταν εύκολο να παρακολουθήσουμε τον BJ σε ματς του ιταλικού πρωταθλήματος, οπότε έπρεπε να περιοριστούμε στα αντίστοιχα της Euroleague. Από όσα είδα σε αυτά μπορώ να πω ότι δεν εντυπωσιάστηκα. Σαφώς, ο Jennings ήταν ένας πολύ γρήγορος play-maker, με έφεση στο σουτ, ευχάριστος να τον παρακολουθείς καθώς του άρεσε το θεαματικό και up-tempo παιχνίδι, αλλά ίσως ο μεγάλος ντόρος που έγινε γύρω από το όνομα του να μου προκάλεσε υπέρμετρες προσδοκίες.

Όταν μάλιστα το καλοκαίρι έγινε drafted από τους Milwaukee Bucks και όχι από τους πολύ πιο εμπορικούς New York Knicks (όπως εικαζόταν), τότε ήρθαν στην επιφάνεια κάποιες δηλώσεις του που με έκαναν να τον αμφισβητήσω περαιτέρω. Συγκεκριμένα, ο BJ άρχισε να λέει στα media ότι ο Ricky Rubio (no. 5 του draft) ήταν οverrated και τον περίμενε για να δείξει ποιος ήταν καλύτερος.

Στη συνέχεια, βγήκε στον αέρα ένα video που τράβηξε ένας φίλος (?) του Jennings με τη webcam του κατά τη διάρκεια μιας online συνομιλίας τους και στο οποίο ο παίκτης των Bucks κατακεραυνώνει πραγματικά τους NY Knicks, τον Chris Duhon (play-maker των Knicks), το Ricky Rubio κλπ. Δεν είναι ότι έχει απαραίτητα άδικο σε αυτά που λέει. Ο τρόπος του, ωστόσο, καθώς και το γεγονός ότι ένας "άγουρος" 19χρονος μαινόταν κατά πάντων, μου προκάλεσε μια αρκετά έντονη δυσφορία προς το πρόσωπό του.

'Οταν, πάντως, άρχισαν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις του BJ πολλά στόματα έκλεισαν (μαζί και το δικό μου). Όσοι δεν πείστηκαν ούτε από το εκπληκτικό summer league του, πρέπει να έχουν σταματήσει την κριτική τώρα, μετά τις πρώτες του εμφανίσεις στο υψηλότατο επίπεδο του ΝΒΑ. Συγκεκριμένα, σε μια ομάδα όπου ο φυσικός της ηγέτης Michael Redd απουσιάζει λόγω τραυματισμού και δεν υπήρχε κάποιος αξιόλογος PG για να πάρει πολλά λεπτά συμμετοχής (ο Luke Ridnour είναι καλός παίκτης αλλά δεν πείθει αυτόν τον καιρό), ο Jennings έχει πάρει τα ηνία και με εκπληκτικές εμφανίσεις αναδεικνύεται σε μια από τις εκπλήξεις του πρωταθλήματος, βάζοντας παράλληλα πολύ νωρίς υποψηφιότητα για "Rookie of the Year". Αποκορύφωμα αποτέλεσε η χθεσινή του παράσταση απέναντι στους Golden State Warriors, οι οποίοι μπορεί να μην παίζουν άμυνα και να έχουν πολλά εσωτερικά προβλήματα αλλά αυτό δε μειώνει το κατόρθωμα του BJ. Συγκεκριμένα, ο Jennings σκόραρε 55 (!!) πόντους μαζεύοντας 5 rebounds και μοιράζοντας 5 assists, ενώ είχε 7/8 τρίποντα. Aυτή η επίδοση ήταν η 4η καλύτερη όλων των εποχών για rookie, πίσω από ιερά τέρατα του αθλήματος όπως ο Wilt Chamberlain (2 φορές 58 πόντους), ο Rick Barry και ο Earl Monroe.

Δεν είναι, όμως, μόνο τα στατιστικά που εντυπωσιάζουν όσο κυρίως οι εμφανίσεις του Jennings. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν έχει καμία σχέση με τον παίκτη που είδαμε πέρυσι στην Ευρώπη. Φαίνεται πολύ πιο κατασταλαγμένος, έχει αναλάβει το ρόλο του ηγέτη έστω και σε μια μέτρια (όχι κακή) ομάδα του ΝΒΑ, έχει πάρα πολύ αγωνιστικό θράσσος (μερικές φορές υπερβολικά πολύ), διαθέτει κάθε είδους σουτ (off the dribble, off the screen, pull-up jumper, floaters, catch n' shoot κλπ.) και έχει ποσοστό σχεδόν 50%! Γενικά εξελίσσεται εντυπωσιακά και με κάνει να αναρωτιέμαι τι στατιστικά θα μπορούσε να έχει στο up-tempo παιχνίδι του Mike D' Antoni αντί για το πιο control μπάσκετ του Scott Skiles. Όσοι δε με πιστεύετε, θα σας παραπέμψω στα επόμενα παιχνίδια των Bucks και σας εγγυώμαι ότι θα αλλάξετε γνώμη.

2) Για όσους ενδιαφέρονται, έχει ξεκινήσει και η ψηφοφορία για την ανάδειξη των All-Stars που θα αγωνιστούν στο All-Star Game στο Dallas το 2010. Μπορείτε αφού φτιάξετε account στο ΝΒΑ κλπ. να ψηφίσετε εδώ. Αντιρρήσεις εγέρθηκαν για το πρόωρο της ανάρτησης του ψηφοδελτίου. Με μόλις 2 βδομάδες αγώνων, πιστεύω και εγώ ότι είναι πολύ νωρίς για να βγουν υποψηφιότητες καθώς δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα και όλοι θα ψηφίσουν είτε έχοντας ως κριτήριο την περσινή σεζόν είτε με τα περιορισμένα και πιθανώς παραπλανητικά σε βάθος χρόνου που έχουμε δει εώς τώρα.

Προσωπικά, πάντως, διαφωνώ και με το συγκεκριμένο τρόπο ανάδειξης των παικτών που θα αγωνιστούν στο πιο ελεύθερο και εντυπωσιακό μπασκετικό event της χρονιάς. Το να αφήνεις την επιλογή των βασικών απολύτως στα χέρια του κοινού καταλήγει σε φαινόμενα Allen Iverson, που είναι μεν ένας από τους πιο ευχάριστους παίκτες για να παρακολουθείς, όμως η συνεχόμενη κλήση του στα All-Star Games παρά τη φθίνουσα πορεία της καριέρας του είναι μεγάλη αδικία για άλλους παίκτες όπως ο Deron Williams για παράδειγμα. Πάλι καλά να λέμε, που δεν είναι υποψήφιος ο Yi Jianlian γιατί θα έσπευδε όλο το "φιλοθεάμον" κοινό της Κίνας να τον αναδείξει σε All-Star του ΝΒΑ και είναι κάτι που πιστεύω κανένας μας δε θα άντεχε. Ίσως το ΝΒΑ να έπρεπε να βρει ένα συνδυαστικό σύστημα, για παράδειγμα, μεταξύ δημοσιογράφων, παλαιών παικτών, προπονητών και του κοινού για να αναδεικνύει τους αστέρες του και να τους επιβραβεύει για τις επιδόσεις τους. Το παρόν σύστημα, πάντως, είναι άδικο και για αυτό θα συμβούλευα όποιον ψηφίσει να προτιμήσει τους καλύτερους (όσο και αν θέλω να δω ανάλογες στιγμές με Shaq και D12 να χορεύουν).

3) Αφού, λοιπόν, είπαμε αυτά τα ωραία για το ΝΒΑ, ας επιστρέψουμε λίγο στη μιζέρια της Α1. Συγγνώμη αν χαλάω (για μια ακόμα φορά) την ονειρικά πλασμένη εικόνα που μας έχουν παρουσιάσει τα media για το "καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης" αλλά απέχουμε έτη φωτός από αυτό. Αυτό το Σαββατοκύριακο δεν έγινε αγωνιστική στα γήπεδα της Α1 λόγω της απεργίας του ΠΣΑΚ. Όπως είπε και ο Β.Α. στο shoutbox, τα αιτήματα των αθλητών είναι απολύτως σεβαστά και λογικά. Όταν εμείς μιλήσαμε για απαξίωση της Α1, δεν εννοούσαμε ότι διαφωνούμε με τις απαιτήσεις του ΠΣΑΚ, ούτε φυσικά με τις κινητοποιήσεις του για διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων των μελών του.

Παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ να κατανοήσω την απορία του φίλου D.K. στο shoutbox (αλλά και άλλων εκτός αυτού). Δηλαδή, ένα πρωτάθλημα δεν απαξιώνεται άμα δε γίνονται αγώνες λόγω απεργιών (έστω και δικαιολογημένων)? Δεν απαξιώνεται όταν οι θεατές δεν έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν παιχνίδια 2 εκ των κορυφαίων ομάδων στην Ευρώπη από την τηλεόραση, γιατί κανένας δεν είχε την ευαισθησία να βρει μια λύση στα δικαιώματα? Δεν απαξιώνεται όταν στάζουν σκεπές και πλημμυρίζουν γήπεδα και έχουμε ανθρώπους με σφουγγαρόπανα να τρέχουν για να συνεχιστεί ο αγώνας του πρωταθλητή Ευρώπης? Δεν απαξιώνεται όταν ομάδες δεν πληρώνουν, όταν τους απαγορεύεται να συμμετέχουν με ξένους και κάνουν εράνους για να σωθούν? Δεν απαξιώνεται όταν βλέπουμε άδεια γήπεδα γιατί κάποιοι κανίβαλοι παίζουν ξύλο στις κερκίδες ή βάζουν φωτιά σε πάγκους ομάδων? Δεν απαξιώνεται όταν έχουμε γήπεδα σαν του Αιγάλεω, τα οποία είναι χειρότερα και από σχολικά γυμναστήρια?

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται κάποιος να μη βλέπει όλα αυτά. Όπως και δεν καταλαβαίνω την επιθυμία-ευχή να μη γίνουν 10 αγωνιστικές. Είναι ανθρώπινο να δημιουργούνται προβλήματα μεταξύ εργαζομένων, οπαδών και γενικά μεταξύ όλων των εμπλεκόμενων σε ένα high profile άθλημα όπως το μπάσκετ. Είναι, ωστόσο, θλιβερό, απαξιωτικό και αναχρονιστικό να μη γίνεται καμία προσπάθεια από τις μπασκετικές αρχές ή τελοσπάντων οποιονδήποτε αρμόδιο να επιλυθούν τέτοια ζητήματα, που πλήττουν διαρκώς το άθλημα. Εμείς εδώ εξετάζουμε το αποτέλεσμα και δε θέλουμε να μπούμε σε λογικές παραγόντων, υπουργών και σε άλλες μικρότητες. Θέλουμε να βλέπουμε μπάσκετ, να το απολαμβάνουμε και όταν αυτό δε γίνεται έστω και ως αποτέλεσμα μιας δικαιολογημένης απεργίας, το θεωρούμε λογικά απαξίωση νομίζω.

P.S. Όταν κάναμε αυτό το blog, ήταν επειδή είχαμε βαρεθεί όλη αυτήν την αρρωστημένη ατμόσφαιρα που επικρατεί στην Ελλάδα με τους παράγοντες, τις διενέξεις, ποιος έχει δίκιο, ποιος έχει άδικο. Δε μας αφορούν αυτού του είδους τα εξωαγωνιστικά, ειδικά στο βαθμό και τη συχνότητα με την οποία διαδραματίζονται στη χώρα μας. Δε θέλουμε να μπούμε σε τέτοιες λογικές, ούτε να ασχοληθούμε με κάτι τέτοιο και για αυτό δεν έχετε δει (και ούτε θα δείτε) κείμενα για τέτοια γεγονότα από εμάς. Όλα αυτά δε μας αρέσουν και θα τα αποφεύγουμε.