One "Answer" to four questions

Τις τελευταίες μέρες, καθώς έκανα τις καθιερωμένες μου επισκέψεις σε όλα τα αθλητικά site "συνάντησα" πολύ συχνά μια από τις αγαπημένες μου και πλέον αμφιλεγόμενες μπασκετικές προσωπικότητες των καιρών μας. Όπως μαρτυρά και η φωτογραφία, αναφέρομαι στον Allen Iverson (aka "The Answer") ο οποίος είναι ένα από τα ονόματα που παίζουν για αρκετές ομάδες στο ΝΒΑ και ο οποίος είχε αναφερθεί και ως απορριφθείς μεταγραφικός στόχος του Ολυμπιακού. Οι απόψεις που διάβασα ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες, αν και μερικές από αυτές δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα και μου έδωσαν τροφή για σκέψη ως προς το πού θα ταίριαζε αυτός ο παίχτης στο ΝΒΑ, τι θα μπορούσε να καταφέρει εκεί καθώς και σε τι θα μπορούσε να αποτύχει παταγωδώς. Αποφάσισα, ως εκ τούτου να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις απόψεις μου.

Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να ασχολείται με το μπάσκετ και ο οποίος να μη γνωρίζει τον Allen Iverson. Σε κάθε περιπτώση, όμως, θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναδρομή στη ζωή του μικρόσωμου αυτού γίγαντα και μέσα από αυτή να φτάσουμε στο φετινό καλοκαιρινό σταυροδρόμι των τελικών (?) αποφάσεων της καριέρας του.

O Allen Iverson γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1975 στη Virginia. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε με τα αθλήματα. Το πρώτο που τον τράβηξε, ωστόσο, δεν ήταν αυτό στο οποίο έμελλε να μεγαλουργήσει αλλά το american football. Παρά το ύψος του (1.83m) και τη σωματοδομή του (82kg) η οποία σίγουρα δεν παραπέμπει σε αυτό το physical άθλημα, ο Iverson αγωνιζόμενος ως quarterback το 1993 οδήγησε το Bethel High School στην κατάκτηση του πρωταθλήματος της πολιτείας. Εκεί, ωστόσο, η καριέρα του τέθηκε σε κίνδυνο αφού έμπλεξε σε μια μη διελευκανθείσα ακόμα και σήμερα υπόθεση. Συγκεκριμένα, κατηγορήθηκε ότι έλαβε μέρος σε έναν καυγά μεγάλων διαστάσεων εναντίον λευκών συνομήλικών του κατά τη διάρκεια του οποίου χτύπησε μια κοπέλα στο κεφάλι με μια καρέκλα. Ο ίδιος υποστήριξε ένθερμα την αθωώτητα του, διατεινόμενος ότι δε θα μπορούσε ποτέ να χτυπήσει γυναίκα. Παρολαυτά καταδικάσθηκε σε φυλάκιση και υπηρέτησε 4 μήνες πριν του χορηγηθεί χάρη από τον Κυβερνήτη της Virginia. Η απόφαση της καταδίκης του αναιρέθηκε το 1995 λόγω ανεπαρκών αποδείξεων.

Στη συνέχεια, ο Iverson κατευθύνθηκε προς τη Washington και το Georgetown University όπου το αστέρι του στο μπάσκετ ξεκίνησε να λάμπει. Κέρδισε 2 συνεχόμενες χρονιές το βραβείο του καλύτερου αμυντικού(1995,1996) στην περιφέρειά του ενώ την πρώτη του χρονιά στο πανεπιστήμιο κέρδισε και τον τίτλου του καλύτερου rookie (1995) στην αντίστοιχη περιφέρεια (Big East).

Ήταν καιρός πια να κάνει το επόμενο βήμα. Επιλέχθηκε το 1996 στο νούμερο 1 του draft από τους Philadelphia 76ers και η μεγάλη καριέρα που ονειρευόταν ήταν πια γεγονός. Στους 76ers έμελλε να μείνει 10 χρόνια και να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ΝΒΑ ως ένας από τους πιο χαρισματικούς guards των τελευταίων χρόνων. Με τους 76ers ο Iverson κατάφερε να αναδειχθεί σε rookie της χρονιάς το 1996. Το μεγάλο άλμα στην καριέρα του ωστόσο έγινε τη σεζόν 2000-2001 όταν και οδήγησε τη Philadelphia στους τελικούς του ΝΒΑ με εκπληκτικές εμφανίσεις. Εκεί συνάντησε τους πολυδιαφημισμένους Los Angeles Lakers. Οι 76ers τελικά ηττήθηκαν και έχασαν το πρωτάθλημα με 4-1, όμως ο Iverson έκανε τον κόσμο να παραμιλάει με αυτά που έκανε μέσα στο παρκέ ενώ οι αμυντικές τεχνικές των λιμνανθρώπων δε φαίνονταν να τον επηρεάζουν στο ελάχιστο. Αυτή τη χρονιά αναδείχθηκε και MVP της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ. Από τη σεζόν 1999-2000 είχε επίσης διαρκή παρουσία στα All-Star Games, όπου μάλιστα αναδείχθηκε MVP δύο φορες(2001,2005). Κάπου εκεί, η καριέρα του άρχισε κατά τη γνώμη μου να πέρνει την κατιούσα. Αιτία? Ο εκρηκτικός του χαρακτήρας και η κακή του σχέση με το θεσμό της προπόνησης. Ο ίδιος, μάλιστα, είχε απαντήσει σε ερωτήσεις δημοσιογράφων ότι αυτός είναι το αστέρι των 76ers και δε σκοπεύει να αναλωθεί σε αναφορές σε προπονήσεις (οι κακές γλώσσες λένε ότι δεν αναλωνόταν ούτε σε συμμετοχές στις προπονήσεις). Δεν ήταν λίγες οι φορές, που είχε έρθει σε ρήξη με τον προπόνητη-μέντορα του Larry Brown, τον οποίο όμως πάντα έλεγε ότι βλέπει σαν πατέρα του. Οι επιδόσεις του και τα στατιστικά του στο γήπεδο δεν είχαν πέσει (αντίθετα τη σεζόν 2005-2006 είχε μέσο όρο 33.7 πόντους ανά παιχνίδι) οι σχέσεις του ωστόσο με την ομάδα φαινόταν πλέον ότι είχαν πληγεί ανεπανόρθωτα. Έτσι, το 2006 αποχωρεί από τη Philadelphia με προορισμό του το Denver και τους Nuggets. Εκεί έμεινε 2 χρόνια συνθέτοντας με τον Carmelo Anthony ένα τρομερό επιθετικό δίδυμο αλλά μην καταφέρνοντας κάτι ουσιαστικό. Το 2008 κατηφόρισε στους Detroit Pistons όπου έμεινε μέχρι το τέλος της φετινής χρονιάς. Και εδώ οι σχέσεις του με το προπονητικό team και την ομάδα δεν ήταν οι καλύτερες αφού ο Allen Iverson δεν μπόρεσε να αποδεχθεί ποτέ το ρόλο του 6th man που ήθελε να του αναθέσει ο προπονητής ούτε το συντηρητικό για τα μέτρα του AI παιχνίδι των Pistons. Σημαντικό ρόλο, βέβαια, έπαιξε και η ύπαρξη στους Pistons των Rip Hamilton και Rodney Stuckey, οι οποίοι αποτελούσαν τις δύο πρωταρχικές επιλογές του προπονητή, αφού θεωρούνταν περισσότερο απαραίτητοι από τον AI. Η μη συμμετοχή του στη βασική 5άδα ήταν για αυτόν γεγονός απαράδεκτο και για αυτόν το λόγο πέρασε το τελευταίο μισό της χρονιάς προσποιούμενος τραυματισμό στην πλάτη έτσι ώστε να μην αγωνίζεται ούτε ως αναπληρωματικός. Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας του Iverson είναι ότι ο ίδιος προτιμούσε (και ακόμα προτιμά) να αποσυρθεί παρά να έρχεται από τον πάγκο σε οποιαδήποτε ομάδα.

Η άποψη μου για τον Iverson? Τον λατρεύω. Δε χορταίνω να τον βλέπω. Υπάρχουν πολλές φορές που μη έχοντας τι να κάνω, απλά μπαίνω στο YouTube και τον χαζεύω στα καλύτερα του να μεγαλουργεί με μια μπάλα σαν προέκταση του χεριού του. Να μοιράζει crossovers, να πιέζει παθιασμένα, να καρφώνει, να κάνει ακόμα και τον Michael Jordan να χάνει τα βήματα του από τις dribbles του. Πιστεύω ότι παίχτες σαν τον Iverson πραγματικά βγαίνουν σπάνια. Αυτό άλλωστε καταδεικνύεται και από τα στατιστικά του καθ'όλη τη διάρκεια της καριέρας του μέχρι τώρα αφού με 27,1ppg (και 6,2apg) είναι στην πέμπτη θέση όλων των εποχών στο ΝΒΑ. Το σπάνιο ένστικτο του σκοραρίσματος, ο εκπληκτικός χειρισμός της μπάλας, το πάθος που έβγαζε στον αγωνιστικό χώρο, το μικρό μέγεθός του, η ταχύτητα του και οι μοναδικές εμπνεύσεις του τον καθιστούν κατά την άποψη μου ένα από τα κορυφαία guards των τελευταίων 15 χρόνων δίπλα σε ιερά τέρατα του μπάσκετ. Μοναδικό του μειονέκτημα? Καθαρά αγωνιστικά, το ότι δεν κέρδισε ποτέ τίποτα. Όσοι ξέρουν τη νοοτροπία των Αμερικανών, καταλαβαίνουν ότι ένας τόσο μεγάλος παίχτης που δεν κατάφερε ποτέ να πάρει δαχτυλίδι, χάνει πολλή από την αξία του και το μύθο που τον περιβάλλει. Ρωτήστε τον Pat Ewing, το Reggie Miller, τον Karl Malone και τον John Stockton. Θα αντάλλαζαν όλες τις προσωπικές τους διακρίσεις για ένα πρωτάθλημα. Όσον αφορά στα εξωαγωνιστικά, που αναπόφευκτα όμως επηρεάζουν και τα πρώτα αφου διαμορφώνουν χαρακτήρες και νοοτροπίες, τα συχνά μπλεξίματα του AI με το νόμο σε συνδυασμό με τον υπερβολικό εγωισμό του και την εν γένει πληθωρική (τις περισσότερες φορές με την κακή έννοια) παρουσία του τον οδήγησαν στο φετινό σταυροδρόμι της καριέρας του. Οι επιλογές που θα κάνει φέτος ίσως να τον κρίνουν καθολικά και σαν παίχτη. Αυτό, όμως, που με εκνευρίζει περισσότερο από όλα στον ΑΙ είναι ότι φαίνεται προσκολλημένος στο παρελθόν. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι ακόμα και αυτός όσο περνάνε τα χρόνια δεν αποτελεί πλέον το superstar , το franchise player. Αδιαφορεί χαρακτηριστικά για την υστεροφημία του, αφού δε δέχεται να έχει σημαντικό ρόλο σε μια ομάδα πλην όμως ερχόμενος από τον πάγκο. Φέρεται ξεροκέφαλα και εγωκεντρικά χωρίς να τον νοιάζει αν αυτή του η συμπεριφορά μπορεί να γίνει πλέον ανεκτή στα 34 του και το αν αυτή θα του στοιχίσει την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Σε κάθε περίπτωση η προσποίηση τραυματισμού για να μην αγωνίζεται απλά και μόνο ως αναπληρωματικός, δεν ταιριάζει σε έναν παίχτη του βεληνεκούς του Iverson. Ο μικρόσωμος guard που τα έβαλε με όλα τα θηρία του ΝΒΑ φαίνεται να καταβάλλεται εν τέλει από το στοιχείο που τον έκανε τόσο γνωστό, το υπερχειλίζον θράσσος του. Ακόμα και έτσι, όμως ελπίζω να λογικευτεί σύντομα γιατί υπάρχει ακόμα χρόνος για να κερδίσει κάποιο τίτλο, που αποτελεί τον ύψιστο στόχο κάθε μπασκετμπολίστα στον κόσμο ή τουλάχιστον να παίξει ξανά σε υψηλό επίπεδο έχοντας συγκεκριμένους στόχους και όχι απλά να σκέφτεται σε ποια ομάδα θα παίζει βασικός. Αν δε γίνει αυτό? Ο ΑΙ θα κλείσει με το χειρότερο τρόπο μια σπουδαία σε προσωπικό επίπεδο καριέρα. Θα συνεχίζει να αποτελεί έναν από τους αγαπημένους παίχτες των αγνών φίλων του μπάσκετ σε όλον τον κόσμο, αλλά το όνομα του θα χάσει σε αίγλη και λάμψη όταν θα συγκρίνεται με τους μεγάλους πρωταθλητές. Για να δούμε όμως τι επιλογές μπορεί να έχει ο Iverson αυτό το καλοκαίρι..

Πρώτον, έιχε γίνει γνωστό μέσα στη χρονιά ότι ίσως να ενδιαφέρονταν για τον AI ομάδες που θα διεκδικούσαν του χρόνου το πρωτάθλημα. Είχε γίνει κουβέντα για τους Boston Celtics, οι οποίοι δε θα έλεγαν όχι στην προσωπικότητα και την εμπειρία του "The Answer" καθώς θα τους έδινε τόσο δημιουργία όσο και σκορ από την περιφέρεια ως point guard που έρχεται από τον πάγκο. Ο Eddie House που επιτελεί αυτή τη στιγμή αυτό το ρόλο, μπορεί να είναι ένας περιφερειακός "killer" αλλά δεν μπορεί να δημιουργήσει και έτσι λειτουργεί περισσότερο σαν shooting guard. Για αυτόν το λόγο, άλλωστε, πήραν τον Stephon Marbury οι Celts, ο οποίος όμως διόλου περιέργως δε στέριωσε στη Βοστώνη. Ακόμα, ο Iverson θα μπορούσε να αποτελέσει λύση και για τους πρωταθλητές Lakers, οι οποίοι πίσω από το γερόλυκο Derek Fisher έχουν τους Jordan Farmar και Shannon Brown, οι οποίοι αν και ταλαντούχοι σίγουρα δεν έχουν το ειδικό βάρος του ΑΙ. Η ομάδα, όμως στην οποία θα ταίριαζε γάντι ο Iverson θα ήταν οι Orlando Magic, η συνύπαρξη του με τον Jameer Nelson θεωρώ πως θα ήταν αρμονική και το αποτέλεσμα πολύ θετικό και για τις δύο πλευρές. Το πρόβλημα? Σε όλες τις προαναφερθείσες ομάδες, που θα πληρούσαν τις φιλοδοξίες του Iverson για την κατάκτηση ενός δαχτυλιδιού, υπάρχουν ταλαντούχοι και προσαρμοσμένοι βασικοί point guards. Ο Rondo στους Celtics, ο Fisher στους Lakers και ο Nelson στους Magic. Αναφέραμε πριν ότι ο AI δεν καταδέχεται να έρχεται από τον πάγκο, οπότε δε θα μπορούσε ποτέ να προκρίνει μια από αυτές τις λύσεις. Προσωπικά θα ήθελα πολύ να δω τον Iverson σε μια από τις προαναφερθείσες ομάδες (ακόμα και αν μισώ τους Celtics) πανηγυρίζοντας ένα πρωτάθλημα. Έχω την αίσθηση, όμως ότι δε θα γίνει δυστυχώς.

Πάμε να δούμε τώρα, λοιπόν, τις ρεαλιστικές επιλογές του Iverson και τι μπορεί να καταφέρει με αυτές, από τη χειρότερη προς την καλύτερη (πάντα κατά τη γνώμη του γράφοντα και με λίγο χιουμοριστική διάθεση σε ορισμένες περιπτώσεις):

4) Memphis Grizzlies: Οι Grizzlies είναι αναμφίβολα αυτή τη στιγμή μαζί με τη Minnesota οι χειρότεροι προορισμοί στο NBA. Ομάδα loser, χωρίς βάση οπαδών σε μια περιοχή που δεν αποτελεί θέλγητρο για κανέναν αστέρα. Από άποψη ταλέντου δεν είναι τόσο κακοί αφού στην ομάδα υπάρχουν ο small forward Rudy Gay που είναι ένας πολύ καλός finisher at the rim και βελτιώνεται συνεχώς, ο υπερταλαντούχος sophomore πλέον OJ Mayo που πέρυσι ήταν ανάμεσα στους 5 καλύτερους rookies του πρωταθλήματος , το νούμερο 2 του φετινού draft Hasheem Thabeet (ένας θηριώδης center που πάντως στο summer league δεν αποδίδει τα αναμενόμενα), o ταλαντούχος αλλά υπερβολικά ατομιστής Zach Randolph στο 4 και το αιώνιο (όπως φαίνεται) ταλέντο Michael Conley στη θέση του point guard για να πλαισιώνει τον AI σε περίπτωση που αποφασίσει να κατηφορίσει προς το Memphis. Προσωπικά δε θα ήθελα να δω τον Allen Iverson στους Grizzlies γιατί τους αντιπαθώ και τους θεωρώ πολύ loser ομάδα (ειδικά μετά το trade που έστειλε τον Pau Gasol στους Lakers). Είναι αλήθεια, όμως, ότι εκτός από την απαραίτητη πείρα που θα προσέδιδε στο σύνολο ο ΑΙ θα ανέβαζε σίγουρα και το μέσο όρο των εισιτηρίων, γεγονός που θα χαροποιούσε ιδιαίτερα και τους ιδιοκτήτες των Grizzlies.
Ιδανικό σενάριο: Ο ΑΙ κάνει πράγματα και θαύματα, οι Grizzlies κάνουν μεστή σεζόν, φτάνουν κοντά στα playoffs το γήπεδο γεμίζει με fake Elvis'es αλλά τελικά μένουν εκτός στο νήμα.
Καταστροφικό σενάριο: Ο ΑΙ δεν προσαρμόζεται ποτέ στο βαρετό Mempis, γεγονός που φαίνεται στην απόδοση του και τον οδηγεί στον πάγκο και εδώ. Καταλήγει να ξεσπάει πάνω στο Marc Gasol, ο οποίος μη μπορώντας να τον αντιμετωπίσει προσφεύγει στη βοήθεια του Pau.

3) Los Angeles Clippers: Οι Clippers εδώ και χρόνια βρίσκονται στη σκιά των μεγάλων Lakers και είναι κατά τη γνώμη μου ένα απο τα 3 franchises που πρέπει να αλλάξουν πόλη άμεσα (οι άλλοι 2 είναι οι Grizzlies και οι Kings). Φέτος, ωστόσο, ο Βlake Griffin (ο power forward που επελέγη στο νούμερο 1 του draft ύστερα από μια εκπληκτική χρονιά στο κολλέγιο) φαίνεται να αλλάζει τα δεδομένα. Με αυτόν οι Clippers ανεβαίνουν επίπεδο και σε συνδυασμό με το glamorous Los Angeles μπορούν να αποτελέσουν έναν επιθυμητό προορισμό για τον ΑΙ. Βέβαια, καθώς γράφω αυτό το post οι Clippers ανακοίνωσαν εκτός των άλλων τον Sebastian Telfair της Minnesota. Σε περίπτωση, λοιπόν, που ο Iverson πήγαινε στους Clippers θα έπρεπε να περιοριστεί στο ρόλο του shooting guard μαζί με τον sophomore Eric Gordon με το δολοφονικό σουτ. Μια πιθανή 4άδα στα guards, ωστόσο, με υγιή Baron Davis, Sebastian Telfair, Eric Gordon και Allen Iverson θα ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα. Ειδικά εφόσον θα πλαισιωνόταν από τους εκρηκτικούς Al Thornton (SF) και Blake Griffin και σε συνδυασμό με τους εξαιρετικούς αμυντικογενείς centers Marcus Camby και Chris Kaman τότε είναι πιθανό να είχαμε μια πραγματικά πολύ καλή ομάδα. Βέβαια, όλα αυτά είναι καλά μόνο στη θεωρία αφού είναι γνωστό το πρόβλημα των Clippers όσον αφορά στην ομαδικότητα που παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια. Και για αυτό το franchise ο ΑΙ θα αποτελούσε πόλο έλξης και θα γέμιζαν κάπως οι άδειες κερκίδες του Staples Center όταν αγωνίζονταν οι Clippers. Προσωπικά, δε θα είχα πρόβλημα να δω τον ΑΙ σε αυτήν την ομάδα αρκεί να παρουσιάζονταν σοβαροί στις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις.
Ιδανικό σενάριο: Οι Clippers περνάνε την τελευταία στιγμή στα playoffs 8οι και στον πρώτο γύρο αποκλείουν τους αιώνιους αντίπαλους Lakers με μειονέκτημα έδρας. O Billy Crystal (ίσως ο μοναδικός γνωστός οπαδός των Clippers) πανηγυρίζει μέσα στο πρόσωπο του Jack Nicholson και μια νέα εποχή ξεκινά στο Los Angeles.
Καταστροφικό σενάριο: Ο ΑΙ γίνεται κολλητός με τον Ricky Davis και ξεσαλώνει σε όλα τα clubs του LA. Καταλήγει ύστερα από υποδείξεις του τελευταίου να προσπαθεί να κάνει triple-double βγάζοντας την μπάλα από το καλάθι της ομάδας του για να χρεωθεί σε αυτόν το rebound.

2) Miami Heat: Οι Heat ψάχνουν απεγνωσμένα για έμπειρο point guard. Τόσο απεγνωσμένα που παραλίγο να βγάλουν και τον Jason "White Chocolate" Williams από τη ναφθαλίνη για να βρουν εμπειρία και ποιότητα στον "άσο" αφού ένας Chalmers δεν φέρνει την άνοιξη. Σε περίπτωση δε, που η αναμενόμενη φυγή του αθλητικού αλλά κατά τ'άλλα άτεχνου Jamario Moon (προς Cleveland μεριά) ελευθερώσει λίγο χώρο στο salary cap τότε η πιθανή προσθήκη του ΑΙ θα μπορόυσε να συνδυαστεί με το ποιοτικό 4αρι που ψάχνουν οι Heat και ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Carlos Boozer. Αν γίνει αυτό τότε το Miami, με Dwyane Wade πλαισιωμένο από την εμπειρία του Carlos Boozer και του ΑΙ, μαζί με τον ενθουσιασμό των Chalmers και Beasley, το φονικό σουτ του Cook και του Jones καθώς και τους ρολίστες πολυτελείας Udonis Haslem και Jermaine O'Neal θα αποτελούσε σοβαρό contender του τίτλου. Δύσκολα πάντως θα έμεναν όλοι οι παραπάνω αν η ομάδα προέβαινε στην απόκτηση του ΑΙ και του Boozer ενώ εύλογα ερωτήματα θα ανέκυπταν στο αν ο νεαρός Erik Spoelstra θα μπορούσε να τιθασεύσει τον άστατο χαρακτήρα του "The Answer" (αν οι Heat βρισκόντουσαν εντός στόχων πιστεύω ότι τελικά η χρυσή τομή θα βρισκόταν έστω και με τη συνδρομή του general manager των Heat, του σεβάσμιου Pat Riley). Εγώ, θα ήθελα πολύ να δω τον Iverson σε μια τέτοια ομάδα και νομίζω ότι το θερμό κλίμα του Miami, η πιθανότητα του δαχτυλιδιού καθώς βέβαια και το φοροαπαλλακτικό καθεστώς που διαθέτει η πολιτεία της Florida θα τον έκαναν και αυτόν να δει με θετικό μάτι τη μετακόμιση του πιο κοντά στη θάλασσα.
Ιδανικό Σενάριο: Ο ΑΙ μαζί με το Wade συνθέτουν το πιο εκρηκτικό δίδυμο guard στη λίγκα και φτάνουν μαζί με ένα ποιοτικό 4αρι στην κατάκτηση του πολυπόθητου πρωταθλήματος.
Καταστροφικό Σενάριο: Ο Wade τραυματίζεται, οι Heat μένουν νωρίς εκτός διεκδίκησης βασικών στόχων και ο ΑΙ επηρεασμένος από το ζεστό κλίμα, ειναι συνέχεια στην παραλία, δεν πατάει ποτέ στην προπόνηση και συλλαμβάνεται μαζί με τον Beasley για κατοχή και χρήση μαριχουάνας στα αποδυτήρια του γηπέδου στο ημίχρονο.

1) Charlotte Bobcats: Οι Bobcats τη χρονιά που μας πέρασε ήταν αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του ΝΒΑ. Πάλεψαν ως το τέλος τη συμμετοχή τους στα playoffs, νίκησαν Lakers και Celtics και γενικά παρουσιάστηκαν ποιοτικοί, μεστοί και παθιασμένοι. Βασικός συντελεστής όλων αυτών? Ο Larry Brown, φυσικά, που πέρυσι ανέλαβε το coachάρισμα της ομάδας ύστερα από τις πιέσεις του Michael Jordan (ιδιοκτήτης των Bobcats). Η πατρική σχέση του Larry Brown με τον ΑΙ πιστεύω θα έπαιζε καταλυτικό ρόλο στην παρουσία του δεύτερου στην ομάδα. Ο Iverson θα ξανάβρισκε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ενώ θα είχε επιτελούς έναν προπονητή απέναντί του ο οποίος θα ήξερε πως να τον χειριστεί. Οι point guards Raymond Felton (αν τελικά μείνει στην ομάδα) και DJ Augustin θα πλαισιώνονταν ιδανικά από τον πολύ έμπειρο Ιverson. O Raja Bell θα συνέχιζε να προσφέρει αμυντικά και επιθετικά ενώ θα είχε και πολύτιμες βοήθειες και ανάσες στη θέση 2. Ο Gerald Wallace θα έβρισκε έναν συμπαίκτη που θα μπορούσε να απειλεί περιφερειακά αλλά και με διεισδύσεις ενώ οι Boris Diaw και Emeka Okafor θα έβρισκαν σίγουρα πιο εύκολα καλάθια από τον πολύ έμπειρο και δημιουργικά AI. Γενικά, πιστεύω ότι ούτως ή άλλως οι Bobcats φέτος θα διεκδικήσουν με αυξημένες αξιώσεις την είσοδο στα playoffs, όποτε με την προσθήκη του ΑΙ θα μπορούσαν να έχουν τη δυνατότητα για κάτι παραπάνω. Η επιβλητική φιγούρα εξάλλου του MJ στους αγώνες της Charlotte, θα είχε μόνο θετικά αποτελέσματα για τον ΑΙ, αφού ίσως έτσι να συμμορφωνόταν και να απέφευγε πλέον τα παραστρατήματα. Θεωρώ, ότι είναι μια ομάδα που ναι μεν δεν μπορεί να προσφέρει άμεσα ένα πρωτάθλημα στον Iverson, αλλά μπορεί να του δώσει και πάλι κίνητρο να παίξει το μπάσκετ που μόνο αυτός ξέρει. Εν προκειμένω, εγώ μπορώ να δω μόνο ιδανικό σενάριο σε αυτήν την περίπτωση και αυτό είναι η αναγέννηση του ΑΙ και μια πολύ ευχάριστη έκπληξη στη μονοτονία των "μικρών" του ΝΒΑ.

Αν θέλετε και εσείς να δείτε τι έκανε ο "The Answer" υπό τις οδηγίες του Larry Brown και για ποιο λόγο αποφάσισα να σας κουράσω με τόσο εκτενές κείμενο και ανάλυση σας καλώ να δείτε το βίντεο που ακολουθεί.



Ελπίζω μετά από αυτό να συγχωρέσετε την πολυλογία μου, όμως για τέτοιους παίχτες πιστεύω ότι, ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο και ήθελα να είμαι σίγουρος ότι όλοι θα γνωρίζουν την ιστορία αυτού του χαρισματικού μικρόσωμου θαυματοποιού.


p.s. Μόνο ως αστείο μπορώ να εκλάβω τις φήμες που κυκλοφόρησαν ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού απέρριψε τον Iverson γιατί δεν ταιριάζει στη φιλοσοφία του και δε θέλω να μπω καν στη διαδικασία να το σχολιάσω.