Σε προηγούμενά μας posts είχαμε δει τι κρυβόταν πίσω από όσα είπε Michael Jordan κατά την εισαγωγή του στο Hall of Fame. Σήμερα, θα δούμε πώς τελείωσε αυτός ο λόγος και θα σας παραθέσω την άποψη μου σχετικά με αυτήν την εμφάνιση, η οποία προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στις ΗΠΑ.
Είχαμε αφήσει το Michael στο σημείο, όπου έλεγε για όλους αυτούς τους ανθρώπους που με τις πράξεις τους ενέτειναν την ανταγωνιστική του φύση και τον έκαναν να θέλει να τους αποδείξει ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Στη συνέχεια, λοιπόν, ο Jordan αναφέρθηκε σε έναν άνθρωπο, στον οποίο δεν ήθελε, όπως μας είπε, γιατί τον έβρισκε πολύ συμπαθητικό, τον Bryon Russell. Αν αναρωτιέστε ποιος είναι αυτός τότε την απάντηση θα τη βρείτε σε αυτό το video.
Ο παίκτης, ο οποίος μαρκάρει τον Michael Jordan στο τελευταίο σουτ του παιχνιδιού είναι ο άνθρωπος για τον οποίο μίλησε ο Air. Συγκεκριμένα, μας είπε ότι το 1994, όταν δηλαδή ο ίδιος είχε αποχωρήσει για πρώτη φορά από το χώρο του μπάσκετ και έκανε προπονήσεις baseball στο Chicago χωρίς την παραμικρή πρόθεση να επιστρέψει, πήγε να επισκεφθεί τους Utah Jazz που προπονούνταν κοντά του. Εκεί βρέθηκε με το Russell και τον Stockton. Ο Russell φέρεται να ρώτησε τον MJ γιατί αποχώρησε και ύστερα τον προκάλεσε λέγοντάς του ότι μπορεί να τον μαρκάρει πλέον και αν τον δει ποτέ με shorts τότε θα του δείξει τι εννοεί. Λαμβάνοντας ως δεδομένα όλα όσα μας αποκάλυψε ο Jordan το βράδυ της ομιλίας του, καταλαβαίνουμε ότι αυτό το σχόλιο του Russell δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο για τον ίδιο. Έτσι, 2 χρόνια μετά όταν οι Bulls αντιμετώπιζαν τους Jazz στους τελικούς του ΝΒΑ, ο Michael βρισκόταν δίπλα στον παίκτη της Utah και του είπε: "Θυμάσαι τι μου είχες πει το 1994, ότι μπορείς να με μαρκάρεις κλπ, τώρα θα έχεις την ευκαιρία σου να το κάνεις.". Και σαν να μην έφταναν όσα του έκανε μέσα στο παρκέ, ο Jordan είπε σε όλους ότι ακόμα και τώρα αν τον δει με shorts θα τον προκαλέσει σε παιχνίδι. Ο Russell μετά την τελετή και αφού είχε ακούσει το όνομά του και πολύς κόσμος είχε γελάσει μαζί του, προκάλεσε εκ νέου τον Jordan σε αγώνα, λέγοντας του ότι τον περιμένει οποιαδήποτε στιγμή να μπει στο ιδιωτικό του jet και να πάει να τον βρει. Τώρα, όμως, μάλλον είναι αργά...
Κλείνοντας το λόγο του, ο Michael εξέθεσε τη σημασία του μπάσκετ για τον ίδιο και μας είπε ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα το τέλος της σχέσης του με το άθλημα και ότι μπορεί να τον δούμε να παίζει έναν αγώνα ακόμα και στα 50 του. Πολλοί γέλασαν και ο ίδιος απάντησε "Μη γελάτε. Ποτέ μη λες ποτέ.". Προτιμούμε να αγνοήσουμε τη γλυκανάλατη ατάκα του στο τέλος ( "Τα όρια και οι φόβοι είναι συχνά μια ψευδαίσθηση") και να επικεντρώθουμε σε ακόμα ένα standing ovation που βίωσε ο μεγάλος αυτός αθλητής καθώς αποχωρούσε από το πόντιουμ και κατέβαινε πάλι στους κοινούς θνητούς.
Σας είπαμε από την αρχή ότι η εμφάνιση αυτή του Michael προκάλεσε πάρα πολλές αντιδράσεις σε όλον τον κόσμο. Πολλοί τον είπαν υπερόπτη, άλλοι υποστήριξαν ότι ακόμα και στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του προέβη σε μικρότητες θέλοντας να αναδείξει τον εαυτό του, ότι ήθελε να βγει νικητής σε μικρές έχθρες και χαζές αντιπαλότητες του παρελθόντος, ακόμα περισσότεροι έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο Jordan δεν μπορεί ακόμα και σήμερα να αποδεχτεί το γεγονός ότι πλέον βρίσκεται εκτός παρκέ και δεν είναι πλέον ο αθλητής που απολαμβάνει τα φώτα της δημοσιότητας και για αυτό το λόγο μας άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για μια 3η επιστροφή όταν θα είναι 50 χρονών. Φυσικά υπάρχουν και άλλα πολλά που ειπώθηκαν, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνετε το πνεύμα τους και δε χρειάζεται να τα παραθέσω εδώ.
Τι πιστεύω εγώ? Προσωπικά, μεγάλωσα με τους Chicago Bulls και το Michael Jordan. Πάντα με εντυπωσίαζαν τα όσα έκανε εντός παρκέ και θαύμαζα τις μεγάλες μάχες με τους Knicks, τους Jazz κλπ. Την ώρα που στην Ευρώπη, πολλά ματς έληγαν με όριο τους 50 πόντους, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ο "αέρινος" μεγαλουργούσε στην πόλη των ανέμων και μας άφηνε παρακαταθήκη άπειρες στιγμές μπασκετικού κάλλους. Μπορείτε να καταλάβετε, λοιπόν, ότι η άποψη μου ίσως έιναι και επηρεασμένη από αυτήν την ονειρική εικόνα και το συναίσθημα του άφατου ενθουσιασμού που με διακατέχει ακόμα και σήμερα, όταν παρακολουθώ αγώνες του. Επίσης, πιστεύω ότι η εικόνα ενός αθλητή φτιάχνεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, εκεί δίνει τα διαπιστευτήριά του και δεν προσδοκώ από αυτόν συγκεκριμένες συμπεριφορές και δηλώσεις εκτός αυτού (σε λογικά πλαίσια πάντα). Να που αφιέρωσα, όμως, τόσο χρόνο για να σχολιάσω ένα εξωαγωνιστικό γεγονός. Δεν μπορούσα, ωστόσο, να αφήσω ασχολίαστη αυτή τη στιγμή της καριέρας ενός τόσο μεγάλου αθλητή, ειδικά όταν άκουγα τόσο άσχημα πράγματα για αυτόν. Η αδικία πρέπει να αποκατασταθεί.
Ξέρω ότι ο Michael δεν είναι ο πιο συμπαθητικός άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή. Είναι αρκετά υπερόπτης, επιδεικνύει τον εαυτό του σε κάθε ευκαιρία ενώ ούτε ο ίδιος δεν ξέρει σε πόσα συζυγικά παραστρατήματα έχει υποπέσει. Δε συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από την κορυφή. Το έδειξε, άλλωστε, σε όποιον δεν το ήξερε και με όσα είπε κατά την επίσημη είσοδό του στην ελίτ του μπάσκετ. Θέλησε να βγει νικητής σε κάθε κόντρα που είχε ποτέ, να αποδείξει κάθε λάθος που τον αδίκησε, να απαιτήσει σχεδόν μια ανώτερη αναγνώριση από την τιμή του να ανήκεις στο Hall of Fame. Πρόσφατα, σε μια συζήτηση που είχα, μου έθεσαν αρκετά διλήμματα σχετικά με τον πιο σημαντικό αθλητή και ποιον θα ήθελα να γνωρίσω αν είχα τη δυνατότητα, Jordan ή Pele, Jordan ή Maradona κλπ. Η απάντηση μου ήταν μονολεκτική και άμεση. Jordan. Τέλος. Έτσι αντιμετωπίζεται ο Air, αυτό κέρδισε όλα αυτά τα χρόνια με τα κατορθώματά του. Τη θέση του Ενός. Του ισχυρού. Του ξεχωριστού. Ακόμα και μέσα στο ίδιο το ΝΒΑ το ίδιο λένε. Οποιοσδήποτε άλλος, αν είχε πει όσα είπε ο MJ στο λόγο του, θα είχε καταβαραθρωθεί την επόμενη μέρα. O Michael, όμως, όχι. Συγχωρείται ακόμα και αν διέπραξε μερικές παραφωνίες. Αυτός είναι ο Jordan και όσα είπε είναι αλήθεια. Ο χαρακτήρας του, το πάθος του, ο ανταγωνισμός του, η ανάγκη του να αποδείξει σε όλους ότι είναι ο κορυφαίος τον έφεραν εκεί που είναι σήμερα, τον "ανάγκασαν" να μας προσφέρει απλόχερα στιγμές μπασκετικής συγκίνησης. Αυτά που σε κάποιους μπορεί να φαίνονται μικρότητες και αντιπαλότητες που δεν αρμόζουν σε τόσο μεγάλο αθλητή, είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. ΟΚ, μπορεί να μην είναι τα πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή αυτού του ανθρώπου. Όμως, ας είμαστε λίγο ρεαλιστές. Δεν υπήρχε κάτι άλλο που να μην ξέραμε για τη ζωή του Michael και προσωπικά δε θα προτιμούσα να προβεί σε κλισέ και να αναπαράγει πράγματα που ακούμε καθημερινά στα media. Περίμενα από αυτόν να είναι μοναδικός, να πει τα πράγματα όπως τα έλεγε μέσα στο παρκέ, από τη θέση του νικήτή δηλαδή, του πεινασμένου για διακρίσεις, του αθλητή που δε δέχεται να βάλει κάτω το κεφάλι. Και εφόσον εδώ δεν μπορούσε να μας δείξει τα συναισθήματά του με περίτεχνες dribbles, off-balance σουτ, εντυπωσιακά καρφώματα και όλα αυτά τα ωραία που μας είχε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια, προτίμησε να το κάνει με λέξεις. Και ως γνωστόν, οι λέξεις πολλές φορές πονάνε περισσότερο από τις πράξεις. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, ενόχλησαν τόσο πολύ τα λόγια του Michael. Για αυτόν το λόγο, βρήκαν πάτημα όλοι αυτοί που ενοχλούνταν από την έντονη προσωπικότητα του Jordan τόσα χρόνια και τον κατηγόρησαν για ασέβεια και αμαύρωση της λαμπρής καριέρας του. Λες και μερικές λέξεις, θα μπορούσαν ποτέ να μειώσουν όσα κατάφερε αυτός ο αθλητής σε όλη του τη ζωή.
Αναγνωρίζω, ότι ο MJ δεν είναι αδικημένος και δε θα τολμούσα ποτέ να τον παρουσιάσω μέσα από αυτήν την οπτική. Θα πρέπει, ωστόσο, να αναγνωρίσει κανείς ότι ο Air ανέβηκε πάνω στη σκηνή και μας είπε πράγματα που δεν ξέραμε για εκεινόν, γεγονότα που έπαιξαν μεγάλο συναισθηματικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και συνεπώς της αγωνιστικής του παρουσίας. Ήταν ειλικρινής, ήταν ο εαυτός του, ήταν winner και σίγουρα μπορεί να δικαιολογηθεί για ο,τιδήποτε είπε ακόμα και αν προκάλεσε παγωμένα χαμόγελα σε σημαντικές προσωπικότητες όπως ο John Stockton, o Dean Smith, o George Gervin κλπ. Όποιος, λοιπόν, καταλαβαίνει την ιδιοσυγκρασία του Michael Jordan τότε εύκολα μπορεί να καταλάβει γιατί είπε όλα αυτά και σίγουρα δεν μπορεί να τον κακολογήσει, αλλά το αντίθετο να τον σεβαστεί περισσότερο.
Κάπου διάβασα ένα ειρωνικό σχόλιο μετά το λόγο του Michael, που έλεγε "“Don’t laugh,” Michael Jordan warned. No one’s laughing anymore. Once and for all, Michael: It’s over. You won.". Αν μπορούσα να απαντήσω, θα έλεγα "It's over Michael. Thank you for winning it all.".
P.S. Σας παραθέτω το παρακάτω σπάνιας ομορφιάς video (για το οποίο πρέπει να ευχαριστήσουμε το φίλο Μιχάλη που το ανέσυρε από τις χιλιάδες videos για τον Jordan) και απλά σας αναφέρω ότι όποιος δηλώνει φίλος του μπάσκετ πρέπει να το δει, έστω και σαν μικρό φόρο τιμής στο Michael. Πιστέψτε με, αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου