Top 16 Watch: Week 3

Ολυμπιακός - Cibona 78-75

Ο Ολυμπιακός κινδύνεψε πολύ περισσότερο του αναμενομένου στο ματς της Τετάρτης, όμως τελικά η κλάση και η εμπειρία των παικτών του δεν επέτρεψαν να σημειωθεί μία πολύ μεγάλη έκπληξη.

Αυτό που παραλίγο να καταδικάσει τον Ολυμπιακό, ήταν και αυτό που οδήγησε τελικά στην επικράτησή του. Και αυτό ήταν τα πάρα πολλά επιθετικά rebounds από τις πάρα πολλές χαμένες βολές. Η χαρακτηριστική αδυναμία της Cibona να επωφεληθεί ουσιαστικά από την απαράδεκτη (για ομάδα τέτοιου επιπέδου) ανικανότητα του Ολυμπιακού από τη γραμμή, επέτρεψε στην ελληνική ομάδα να ανανεώνει συχνότατα τις επιθέσεις της και να ψάχνει περισσότερο το καλό σουτ.

Και το ψάξιμο του καλού σουτ στα κρίσιμα σημεία του ματς ήταν μία αναγκαιότητα, καθώς η διαρκής ζώνη των Κροατών εγκλώβιζε κατά διαστήματα τον Ολυμπιακό, εφόσον επεδίωκε να του αφαιρέσει το δυνατό φετινό του στοιχείο, το γρήγορο transition game. Όποτε δεν μπορούσε να βγάλει τον αιφνιδιασμό, η κροατική άμυνα μοιραία προλάβαινε και "έκλεινε", με συνέπεια να καθυστερεί και να γίνεται προβλέψιμη η ελληνική επίθεση.

Ευτυχώς όμως για τον Παναγιώτη Γιαννάκη, υπήρχε στο παρκέ ο εξαιρετικός Nikola Vujcic, που έκανε μία από τις πιο ουσιαστικές και καταλυτικές εμφανίσεις του από τότε που ήρθε στον Ολυμπιακό. Ο Κροάτης center έπαιρνε συνεχώς ιδανικές θέσεις κοντά στο καλάθι, δε δίσταζε καθόλου όταν έπρεπε να εκτελέσει, έδινε (όπως πάντα) καλές πάσες και εξασφάλιζε σημαντικά rebounds. Και όλα αυτά σε 16 μόλις λεπτά. Άξιοι συμπαραστάτες του επιθετικά ο Σχορτσιανίτης (ειδικά στο 1ο δεκάλεπτο) και ο Μαυροκεφαλίδης, που έδειξε ξανά πως ό,τι του λείπει σε δύναμη το έχει σε ισορροπία σώματος και σωστή χρήση των ποδιών στο post (το λεγόμενο footwork).

Ο αντίλογος, βέβαια, για την επίδραση των ψηλών του Ολυμπιακού στο ματς βρισκόταν στην άμυνα, όπου η Cibona σωστά επέμενε να χρησιμοποιεί τους προσωπικούς αντιπάλους των Vujcic και Sofo στα pick-n-rolls της, έχοντας ως χειριστές της μπάλας τον Gordon (κυρίως) και τον Tomas. Σε αυτά τα pick-n-rolls ορισμένες φορές αντιδρούσαν ο Sofo υπέρ του δέοντος επιθετικά (με υπερβολικά hedge-outs που άφηναν ελεύθερο τον ψηλό της Cibona που ρόλαρε στο καλάθι) και ο Vujcic σχετικά παθητικά (δίνοντας χώρο στον Gordon να εκτελεί), με συνέπεια να εκτίθεται η ελληνική άμυνα και να αναγκάζονται να έρχονται σε βοήθεια οι άλλοι ψηλοί του Ολυμπιακού, δημιουργώντας με τη σειρά τους κροατικές ευκαιρίες για αποκομιδή σκορ ή fouls.

Τα αμυντικά rotations του Ολυμπιακού βελτιώθηκαν βέβαια πολύ προς το τέλος, "κλείνοντας" τους Κροάτες και εξωθώντας τους σε δύσκολα σουτ, αλλά η εκμετάλλευση των αργών ψηλών του Ολυμπιακού στο pick-n-roll παραμένει ως επιλογή σε κάθε αντίπαλο, και είναι κάτι που θα πρέπει να προσεχθεί και καταπολεμηθεί ώστε να μην αποτελέσει και φέτος βασική αμυντική "ρωγμή", όπως πέρσι με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό στους τελικούς.

Από τους υπόλοιπους παίκτες, ο Kleiza ήταν μέτριος και με πολλά νεύρα μέχρις ότου να μιλήσει με το κρίσιμο τρίποντο στο 4ο δεκάλεπτο, οι Παπαλουκάς και Teodosic οργάνωσαν καλά, έδωσαν πολλές assists και ήταν θετικοί (με τον Teodosic να έχει και 5 τρίποντα), ενώ ο Childress επιθετικά ήταν ασταθής, αλλά βοήθησε στο τέλος πολύ στο αμυντικό rebound.

Ο Ολυμπιακός παίζει μεν αύριο με την Καβάλα και την Τετάρτη με τον ΠΑΟΚ για την Α1, αλλά φυσικά προετοιμάζεται ταυτόχρονα πυρετωδώς για τον τελικό του Κυπέλλου το άλλο Σάββατο.

Μαρούσι - Partizan 57-49

Το ματς αυτό ήταν πραγματικά ένα από τα χειρότερα των τελευταίων χρόνων.

Το 1ο ημίχρονο ήταν άθλιο, με τις επιθέσεις των δύο ομάδων να μην μπορούν να λειτουργήσουν ούτε στο ελάχιστο. Η Partizan, μετά την αρχική πλήρη ανομβρία της, χρησιμοποίησε το Vranes στην άμυνα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο (αφήνοντάς τον, δηλαδή, κάτω από το καλάθι) και έτσι δυσκόλευε υπερβολικά το Μαρούσι, τα σουτ του οποίου δεν έμπαιναν με κανένα τρόπο.

Τα τραγικά ποσοστά και των δύο ομάδων συνεχίστηκαν μέχρι και το τέλος. Και όταν ένα ματς περιέχει τόση αστοχία, τότε σχεδόν πάντα καταλήγει να είναι πολύ σκληρό και με νεύρα. Οι physical άμυνες δεν επέτρεπαν σε καμία ομάδα να βρει επιθετικό ρυθμό μέχρι το τελευταίο 10λεπτο, οπότε και μερικές επιθέσεις με καλή κυκλοφορία της μπάλας από το Μαρούσι κατέληξαν σε ελεύθερα και καθοριστικά περιφερειακά σουτ, τιμωρώντας την κακά εφαρμοσμένη ζώνη του Vujosevic.

Η αδυναμία του Αμαρουσίου στο αμυντικό rebound (η Partizan ανακτούσε 1 στα 2 άστοχα σουτ της) τελικά δεν το καταδίκασε, όμως θα πρέπει να εμφανιστεί αρκετά βελτιωμένο σε αυτόν τον τομέα στα επόμενα ματς και ειδικά στο Βελιγράδι, αν θέλει να διεκδικήσει τη νίκη (και κατ' επέκταση την πρόκριση) σε μία από τις δυσκολότερες έδρες του κόσμου.

Σε επίπεδο παικτών ξεχώρισαν για μία ακόμη φορά οι εξαιρετικά αξιόπιστοι Lucas και Homan. Ο πρώτος χρησιμοποίησε το κοντρολαρισμένο παιχνίδι του και τις ξαφνικές επιθέσεις του για να αιφνιδιάζει την κακή on-ball άμυνα της Partizan, ενώ ο δεύτερος έδωσε τις συνήθεις μάχες του κάτω από τα καλάθια και εξουδετέρωσε σε αρκετά σημεία τον παράγοντα Vranes. Άξιος αναφοράς φυσικά και ο Πατ Καλάθης, τα γωνιακά τρίποντα του οποίου φαίνεται ότι διαφεύγουν (ή υποτιμώνται ή αγνοούνται) από το pre-game report όλων των αντίπαλων ομάδων, καθώς και ο πάντα ευέλικτος και δραστήριος Πελεκάνος, τα γρήγορα χέρια του οποίου είχαν και χθες επίδραση σε άμυνα και επίθεση.

Barcelona - Παναθηναϊκός 83-71

Από το ματς του Παναθηναϊκού μπορούν να εξαχθούν κάμποσες μεγάλες αλήθειες:

-- Η φετινή Barcelona είναι μία από τις πιο επιβλητικές και ταυτόχρονα αρμονικές ομάδες που έχει δει η σύγχρονη εποχή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Είναι, μαζί με τις Zalgiris '99, Λιθουανία '03, Παναθηναϊκό '00 και '07 και Maccabi '04 και '05, η πιο διασκεδαστική και ελκυστική ευρωπαϊκή ομάδα που θυμάμαι. Βοηθούμενη από το εκπληκτικό και πλήρες roster της, αγωνίζεται με βάση κάποιες θεμελιώδεις κατευθυντήριες γραμμές και χώρους κίνησης των παικτών, χωρίς να γίνεται καθόλου προβλέψιμη ή να καθυστερεί να αναπτυχθεί. Όλα τα plays της βασίζονται στην πληθώρα επιλογών-διακλαδώσεων και "βγάζει" έξοχα το ατομικό ταλέντο μέσα από την ομαδική συνεργασία, κάτι που ο Παναθηναϊκός ελάχιστες φορές φέτος έχει δείξει πειστικά.

-- Ο Παναθηναϊκός πλέον έχει γίνει εξαιρετικά προβλέψιμος στην επίθεσή του και όσο δυνατή κι αν φαίνεται αυτή κατά καιρούς, δεν αρκεί για να του δίνει σταθερά τη νίκη απέναντι σε ποιοτικούς αντιπάλους. Όλοι ξέρουν ότι οι μισές και παραπάνω επιθέσεις θα ξεκινήσουν με ένα high pick-n-roll του εκάστοτε χειριστή της μπάλας (Διαμαντίδη ή Σπανούλη ή Nicholas) με Pekovic ή Batiste, από το οποίο:

- ο Διαμαντίδης δε θα σουτάρει ποτέ αλλά θα ψάξει την προβλέψιμη πάσα μετά από το drive, η οποία κλέβεται εύκολα από μία ομάδα με αμυντικούς με μακριά χέρια, όπως χθες η Barcelona.
- ο Σπανούλης δε θα επιχειρήσει ποτέ το pull-up jumpshot (δηλαδή δε θα σταματήσει ποτέ απότομα για να σουτάρει, όπως κάνει π.χ. ο Jasikevicius), αλλά θα επιχειρήσει πάντα το δύσκολο drive, ψάχνοντας την επαφή και το σουτ με ταμπλό, το οποίο απέναντι σε έναν αθλητικό, αλτικό και ψηλό αμυντικό όπως ο N'Dong είναι σπάνια αποτελεσματικό.
- ο Nicholas διαφοροποιεί περισσότερο τις επιλογές του και συχνά έχει μεγαλύτερη ευελιξία από τους άλλους δύο, αλλά πρώτον δε βλέπει τόσο καλά το παρκέ όσο οι άλλοι, δεύτερον διαθέτει χειρότερο ball-handling, και τρίτον, όταν είναι ο ίδιος χειριστής, χάνει ο Παναθηναϊκός το γρήγορο catch-n-shoot τρίποντο του Drew, που υπάρχει πάντα ως επιλογή όταν είναι άλλος ο χειριστής.

-- Απέναντι σε ομάδες καλά προετοιμασμένες στην άμυνα, που επιχειρούν να τρέξουν όποτε μπορούν και να επιβάλουν ένα σχετικά γρήγορο ρυθμό με κύριο στοιχείο την ατομική πρωτοβουλία (Ολυμπιακός, Μπαρτσελόνα), ο φετινός Παναθηναϊκός έχει πρόβλημα. Αυτό κατάλαβε ο Obradovic και επιχείρησε να αλλάξει το προφίλ του, αποκτώντας έναν παίκτη όπως ο Haislip, όμως χθες αυτός δεν μπόρεσε να σκοράρει σταθερά και να αποτελέσει διαρκή απειλή, παρότι του δόθηκαν αρκετές ευκαιρίες σε isolation καταστάσεις.

Οι ευθύνες του Obradovic για τη χθεσινή ήττα είναι σίγουρα μεγάλες, εφόσον δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο του αγώνα να βρει τη λύση για τα πολύ άσχημα αμυντικά rotations της ομάδας του. Σίγουρα η Barcelona ήταν για μία ακόμη φορά ιδιαίτερα εύστοχη, όμως ομάδες τέτοιας ποιότητας και με τόσους καλούς σουτέρ στο roster τους, το μόνο που χρειάζονται είναι 2-3 ελεύθερα σουτ για να "ζεσταθούν", και ο Παναθηναϊκός της τα προσέφερε γρήγορα-γρήγορα. Από την άλλη, ο Obradovic δεν μπορούσε να δει ότι η on-ball άμυνα των παικτών του πάνω σε Navarro (5 assists) και Grimau (17 πόντοι, κυρίως από drives) ήταν τραγική. Οι Tepic (που υποτίθεται ότι ήρθε κυρίως ως αμυντικό εργαλείο) και Περπέρογλου είχαν ελάχιστη συνεισφορά στο ματς, ενώ την ίδια στιγμή ο Mickael αποδείκνυε ότι είχε την ευελιξία και την πλάγια ταχύτητα για να μαρκάρει το Διαμαντίδη ή το Σπανούλη.

Στους ψηλούς ο Batiste αγωνίστηκε πολύ δυνατά και αποτελεσματικά και ήταν το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς. Ο Pekovic ως δυνήθως κέρδισε αρκετά fouls, όμως έβαλε μόλις 2 καλάθια εντός παιδιάς, με συνέπεια να μη βρει ποτέ ρυθμό, δεχόμενος γρήγορα double-teams όποτε έπαιρνε την μπάλα στο low post. Από την άλλη, ο "άτεχνος" (στην πραγματικότητα ικανότατος, αθλητικότατος και πολύ καλός αμυντικός και blocker) N'Dong προστάτευε το καταλανικό καλάθι και ο Lorbek έδειχνε για μία ακόμη φορά το πολυσύνθετο επιθετικό ταλέντο του.

Πλέον ο επόμενος αγώνας με την Barcelona στο Ο.Α.Κ.Α, που θα είναι προφανώς do-or-die, θα διεξαχθεί μετά τον τελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τι είδους ψυχική επίδραση θα έχει το αποτέλεσμα του τελικού στις "πράσινες" ελπίδες για πρόκριση στα knock-out παιχνίδια της Euroleague.

Υ.Γ.: Αν και το έχουμε κάνει πάρα πολλές φορές, δε γίνεται να αγνοήσουμε και αυτήν τη φορά τα συνεχή προσβλητικά, "εξυπνακίστικα", αλαζονικά και γενικότερα χαμηλότατου επιπέδου σχόλια του Φίλιππου Συρίγου. Όταν κατέχεις τόσο σημαντική θέση και σε ακούει τόσος κόσμος, οφείλεις να δείχνεις τη δέουσα σοβαρότητα και το δέοντα σεβασμό προς τους αθλητές και το τηλεοπτικό κοινό. Αν οι συνάδελφοί του δεν έχουν πρόβλημα με τους συνεχείς λαϊκισμούς και προσπάθειές του για αυτοπροβολή, τότε πρέπει τουλάχιστον εμείς να δηλώσουμε ότι η υπομονή μας έχει εξαντληθεί. Αντί για γελοιότητες τύπου "ο Vranes ο καρνάβαλος", "ο Vujosevic δεν ξέρει πώς να καλεί timeout" και άλλα παρόμοια, περιμένουμε (ως αποδέκτες ενός πληρωτέου αγαθού, στην τελική) να ακούσουμε μία σοβαρή μπασκετική ανάλυση. Ξέρουμε ότι το επίπεδο των ελληνικών μεταδόσεων είναι εκ προοιμίου χαμηλό, αλλά πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς...