Top 16 Watch: Week 2

Ολυμπιακός - Khimki 87-69

Ο Ολυμπιακός έδειξε σε ένα ακόμα παιχνίδι ότι φέτος είναι η μεγάλη του ευκαιρία να κατακτήσει (τουλάχιστον) έναν τίτλο. Η ομάδα έχει δέσει σε πολύ μεγάλο βαθμό και παρουσιάζει στο παρκέ ένα θεαματικό αλλά και ουσιαστικό στιλ μπάσκετ, που μέχρι στιγμής την οδηγεί σταθερά και σίγουρα στο Final 4.

Το ότι ο Ολυμπιακός έχει υπερπλήρες roster, το ξέραμε από το καλοκαίρι. Αυτό που έχει αλλάξει τους 2 τελευταίους μήνες είναι η καθοδήγηση από τον πάγκο. Κατά το παρελθόν ο Γιαννάκης είχε δεχτεί σκληρή κριτική, άλλοτε δίκαιη και άλλοτε υπερβολική. Για το παρόν χρονικό διάστημα, όμως, δύσκολα μπορεί να του προσάψει κανείς κάτι. Έχει κάνει την ομάδα του, και από άποψη τακτικής και από άποψη ψυχολογίας, να ξέρει τι θέλει πάνω στο παρκέ και έχει βρει τον τρόπο παιχνιδιού για να το επιτύχει.

Στο προχθεσινό ματς, εκμεταλλεύτηκε για μία ακόμη φορά άριστα τους περισσότερους παίκτες του, έχοντας κατανοήσει πλέον τις ανάγκες σε plays και χώρους κίνησης του καθενός. Έχει τον Childress να κινείται κυρίως στη baseline, καλεί καίρια isolation plays για τον Kleiza, δίνει εντολή να παίρνει ο Μαυροκεφαλίδης την μπάλα στο high post και έχει για playmakers τον Vujcic κοντά στο καλάθι και τον Παπαλουκά στην περιφέρεια. Η κίνησή του π.χ. να βάλει χθες Παπαλουκά, Penn και Teodosic στο παρκέ για καλύτερο χειρισμό όταν η Khimki επιχείρησε να πιέσει, φανερώνει τη βελτιωμένη οξυδέρκειά του. Γενικότερα, έχει πλέον ξεκάθαρη ΕΠΙΓΝΩΣΗ τού τι συμβαίνει κάθε στιγμή στο παρκέ, και αυτό μεταφράζεται σε νίκες.

Στην επίθεση ο Ολυμπιακός είχε πολύ καλή κίνηση της μπάλας, η οποία του προσέφερε διαρκώς λύσεις απέναντι στη συνεχή ζώνη της Khimki. Έδειξε μεγάλη αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις του και δεν επέτρεψε, όπως συνήθιζε να κάνει φέτος, στην αντίπαλο να ανατρέψει τη διαφορά. Σημαντικότατο το γεγονός ότι οι 3 καλύτεροι επιθετικά ήταν οι Halperin, Sofo και Μαυροκεφαλίδης, που πήραν καλές προσπάθειες και είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο, τη στιγμή που τα αστέρια της ομάδας δεν απέδιδαν τόσο καλά όσο στα προηγούμενα παιχνίδια.

Αμυντικά η εικόνα ήταν επίσης θετική. Δεν επέτρεψε σε καμία στιγμή στην Khimki να επιβάλει τον οποιοδήποτε ρυθμό και να πετύχει εύκολα καλάθια, εκτός ίσως από μερικές προσπάθειες του Langford. Εντοπίσαμε ένα μικρό πρόβλημα στο αμυντικό rebound, το οποίο όμως οφείλεται κυρίως στην απουσία του Μπουρούση. Ο Penn έπαιζε σωστή άμυνα πάνω στην μπάλα, αλλά θα επαναλάβουμε ότι ο Childress πρέπει να βελτιώσει την κίνησή του μέσα από τα screens, γιατί τείνει να χάνει σχετικά συχνά τον προσωπικό του αντίπαλο.

Συμπερασματικά, ο Ολυμπιακός πλέον έχει αδιαμφισβήτητα την ποιότητα να τελειώσει αήττητος το Top 16 και δείχνει έτοιμος για Final 4. Θα πρέπει, όμως, πρώτα να περιμένουμε τα καθοριστικά συνεχόμενα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό για να σχηματίσουμε την πρώτη ασφαλή άποψη για το πού πραγματικά οδεύει η "ερυθρόλευκη" σεζόν.

Μαρούσι - Παναθηναϊκός 80-78

Ο ελληνικός "εμφύλιος" της Πέμπτης ήταν ένα ματς με πρωτεύον στοιχείο την αστάθεια. Αστάθεια στον ασφαλή χειρισμό της μπάλας (πολλά παιδαριώδη λάθη, ειδικά από το Μαρούσι) και κυρίως αστάθεια στην ποιότητα των αμυνών.

Ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο του αγώνα να μας πείσει για την προφανή ποιοτική διαφορά του roster του από του Αμαρουσίου. Η μόνη περίοδος που βρήκε ένα σταθερό σημείο αναφοράς ήταν η 1η, με την απόλυτη κυριαρχία του Pekovic κάτω από το καλάθι, όπου ο Homan δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τον σταματήσει. Σε όλο το ματς οι "πράσινες" επιθέσεις ήταν προβλέψιμες, αλλά τουλάχιστον στην αρχή δούλευαν ιδανικά.

Όχι ότι η άμυνα του Αμαρουσίου στη συνέχεια "έσφιξε" ιδιαίτερα. Απλά επικρατούσε μεγάλη σύγχυση επιθετικά για τον ΠΑΟ. Οι Σπανούλης (κυρίως) και Διαμαντίδης ήταν ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσαν να δώσουν σταθερές λύσεις, ενώ για μία ακόμη βραδιά τα ελεύθερα τρίποντα δεν έμπαιναν (αποδεικνύοντας π.χ. ότι η σωματική και ψυχική κούραση φέτος του Σπανούλη είναι μεγάλη).

Εκεί που χάθηκε, όμως, το παιχνίδι για τον ΠΑΟ ήταν στην άμυνα. Εκεί το Μαρούσι, είτε μέσω pick-n-rolls, είτε μέσω "κοψιμάτων" των forwards στη ρακέτα, είτε μέσω τριπόντων με καλές προϋποθέσεις, έβρισκε συνεχώς τον τρόπο να μένει πολύ κοντά στο σκορ. Τα αμυντικά rotations και η προστασία του "ζωγραφιστού" από τους παίκτες του ΠΑΟ ήταν πραγματικά τραγική για ομάδα-πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δεν ξέρω αν αυτό οφειλόταν σε κακό σχεδιασμό του Obradovic ή ανικανότητα των παικτών, αλλά με τόσο διάτρητη, αργή και υποτονική άμυνα ο ΠΑΟ δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει φέτος το back-to-back.

Το Μαρούσι ξεπέρασε κάθε προσδοκία με την εμφάνισή του, "έβγαλε" τις κρίσιμες άμυνες όταν έπρεπε και αξίζει συγχαρητηρίων ο Μπαρτζώκας για την ευέλικτη, επιθετικά πολύμορφη και δυνατή ομάδα που παρουσιάζει τον τελευταίο καιρό. Ο Homan έδειξε πόσο χρήσιμος είναι και πόσο μπορεί να τιμωρήσει τους αργούς αντίπαλους ψηλούς με το αξιόπιστο midrange shot του, ενώ οι Πατ Καλάθης, Πελεκάνος και Lucas τιμώρησαν πολλάκις τη χαλαρή και χωρίς συγκέντρωση άμυνα του Παναθηναϊκού. Τα λόγια περιττεύουν, βεβαίως, για την ΤΕΡΑΣΤΙΑ εμφάνιση του Keys, που στο σημείο με τα συνεχόμενα τρίποντα βρισκόταν πραγματικά στη "ζώνη του λυκόφωτος", που λένε και οι Αμερικανοί.

Από τον Παναθηναϊκό ήταν πολύ κακός ο Tepic (που δε δικαιώνει τις προσδοκίες σε καμία περίπτωση), ο Batiste προσπαθούσε, ενώ ο Haislip ποτέ δε βρήκε ρυθμό. Οργανωτής για τον ΠΑΟ σε αυτό το ματς σπάνια βρισκόταν, και εδώ θα πρέπει να αποδοθούν βέβαια ευθύνες στον Obradovic για το κακό του rotation, αφήνοντας αρκετή ώρα έξω τον Pekovic όταν η ομάδα είχε "μπλοκάρει" και μη εμπιστευόμενος σχεδόν καθόλου για άλλη μία φορά τον Καλάθη, του οποίου το γρήγορο και απρόβλεπτο παιχνίδι μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες σε τέτοια κλειστά ματς. Για τη μη χρησιμοποίηση του Jasikevicius δεν μπορούμε να εκφέρουμε ασφαλή γνώμη, εφόσον κυκλοφορούν φήμες ότι οι λόγοι του παραγκωνισμού του είναι και εξωαγωνιστικοί.

Τα στατιστικά επιβεβαιώνουν ότι το Μαρούσι κέρδισε το ματς επειδή πήρε άριστα στον σημαντικότερο από τους Four Factors, τα σουτ. Συγκέντρωσε το εκπληκτικό και πρωτοφανές 74% (!) eFG, ποσοστό που είναι πιθανότατα μέσα στα 5 χειρότερα στην ιστορία του Παναθηναϊκού στην Euroleague. Το Μαρούσι έχασε τα λάθη και τις βολές (με ισορροπία να επικρατεί στο rebounding κομμάτι), αλλά η τρομακτική ευστοχία του αρκούσε για να του χαρίσει αυτήν τη νίκη, ίσως τη σημαντικότερη της ιστορίας του.

Ο Παναθηναϊκός πλέον πάει στη Βαρκελώνη χωρίς περιθώριο για ήττα, σε ένα παιχνίδι που θα είναι απ' όλες τις απόψεις must-see.