Τελικός Teodosic και Γιαννάκη

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε χθες επάξια το πρώτο του Κύπελλο από το 2002. Το παιχνίδι ήταν μέτριο επιθετικά, πολύ καλό αμυντικά και κυρίως physical και σκληρό καθ' όλη τη διάρκειά του. Ας δούμε πώς παρουσιάστηκαν σε επίθεση και άμυνα οι δύο ομάδες.

Η επίθεση του Ολυμπιακού είχε μεγάλες διακυμάνσεις μέσα στο ματς. Βασικός άξονας ήταν τα pick-n-rolls με Παπαλουκά και Teodosic και τα isolations με Childress και Kleiza. Στο 1ο ημίχρονο τα σουτ δεν έμπαιναν και κανείς παίκτης δε φαινόταν να έχει ρυθμό, με συνέπεια η επιθετική λειτουργία να φαντάζει μερικές φορές πρόχειρη και βιαστική. Για να ξεφύγει ο Ολυμπιακός στο σκορ χρειάστηκε να καταφύγει στο αγαπημένο του φέτος transition game και να τιμωρήσει σε 2-3 ψυχολογικά καθοριστικές φάσεις (με καθοριστικότερο το κάρφωμα του Kleiza) την προβληματική φέτος transition defense του Παναθηναϊκού.

Από τη στιγμή που κατάφερε να "ανοίξει" κάπως το μέχρι εκείνη τη στιγμή πολύ κλειστό και "αγχωμένο" παιχνίδι, η ψυχολογία των παικτών του ΟΣΦΠ ανέβηκε και η διαφορά αυξήθηκε. Τρεις ήταν οι σημαντικότεροι επιθετικοί παράγοντες που έθεσαν τις βάσεις για την τελική "κόκκινη" επικράτηση:

• Η επιμονή του Teodosic να παίρνει τρίποντα που δυνητικά κρίνουν ένα ματς. Έχασε αρκετά στην αρχή (4 συγκεκριμένα) όμως επέμεινε και δικαιώθηκε.
• Ο Παπαλουκάς μπορεί σε αρκετές περιπτώσεις να καθυστέρησε στην ανάπτυξη και να πήρε αμφισβητούμενες επιλογές, όμως όποτε κατάφερνε να βγάλει τις πάσες που ήθελε, αυτές πάντα απέφεραν κάτι το θετικό για τον ΟΣΦΠ.
• Φυσικά η καθολική κυριαρχία του Ολυμπιακού στο επιθετικό rebound, κυριαρχία στην οποία μόνο ο Batiste τολμούσε να αντιταχθεί.

Αυτός ο τελικός όμως, λόγω του ρυθμού και του σκορ στο οποίο πήγε, ήταν τελικός που θα κερδιζόταν από την άμυνα. Και εκεί οι παίκτες και ο Γιαννάκης πήραν άριστα. Όπως ακριβώς και στο ματς του πρωταθλήματος, έτσι και το Σάββατο ο προπονητής του ΟΣΦΠ είχε ετοιμάσει ένα πολύ αποτελεσματικό πλάνο για την επιτυχή αντιμετώπιση των αμέτρητων PnR's του Παναθηναϊκού.

Πίστεψε στη μεγάλη (για ψηλό) πλάγια ταχύτητα του Σχορτσιανίτη, που ανταποκρίθηκε άριστα στη συντριπτική πλειονότητα των "πράσινων" PnR's. Έδωσε εντολή να γίνεται αμέσως foul όταν κάποιος ψηλός (κυρίως ο Vujcic) καθυστερούσε στο hedge-out ή στο switch (με κίνδυνο να δημιουργηθούν "ρήγματα¨στη ρακέτα ή ελεύθερα σουτ λόγω βοηθειών), όπως και πολύ σωστά γινόταν. Είχε φανερά δουλέψει στις προπονήσεις τις αντιδράσεις στα drive-n-kicks (ή κατά το ελληνικότερο "split-outs") των guards του ΠΑΟ, με συνέπεια οι παίκτες του να έχουν πάντα σωστές θέσεις και αποστάσεις και έτσι να "σμικρύνουν" αποτελεσματικά το παρκέ, κλείνοντας τις passing lanes και κλέβοντας πάρα πολλές πάσες. Γενικότερα αξίζουν συγχαρητήρια στο Γιαννάκη και το τεχνικό team του για το εξαιρετικά διαβασμένο αμυντικό παιχνίδι της ομάδας του.

Ο Παναθηναϊκός, τώρα, ποτέ δεν μπόρεσε να βρει σταθερές λύσεις στην επίθεση. Το πλάνο του παρέμεινε και σ' αυτό το παιχνίδι σχετικά προβλέψιμο. Πολλές λάθος πάσες, πολύ άσκοπο dribbling στην περιφέρεια που δεν οδηγούσε πουθενά, κακών προϋποθέσεων σουτ στο τέλος του shot clock, αδυναμία εύρεσης διαδρόμων για drives απέναντι στην καλοστημένη άμυνα του Ολυμπιακού. Στην άμυνα ήταν θετικότατος, ειδικά στο 2ο ημίχρονο, με καίρια double teams και γενικά καλές περιστροφές, όμως για μία ακόμη φορά δεν μπόρεσε πρώτον να εμπνεύσει την παραμικρή εμπιστοσύνη στο αμυντικό rebound και δεύτερον να αποτρέψει τα κρίσιμα τρίποντα του ΟΣΦΠ. Έκανε, βέβαια, την ύστατη προσπάθεια για "κλοπή" της νίκης στο τέλος, όμως δεν αρκούσε.

Μεγάλες ευθύνες έχει φυσικά ο Obradovic, και για αυτό ειδικά το χαμένο τρόπαιο, και γενικά για τη μη πειστική φετινή εικόνα του ΠΑΟ. Αδυνατεί να διαφοροποιήσει σε ικανοποιητικό βαθμό το επιθετικό πλάνο της ομάδας, εμμένοντας υπερβολικά στο PnR. Δεν κάνει καλή χρήση του roster, εφαρμόζοντας ουσιαστικά ένα rotation 8 μόλις παικτών, με την απορρέουσα κούραση να αποδεικνύεται συχνά καθοριστικός παράγοντας στις ήττες. Δεν έχει μπορέσει να βρει τον τρόπο να εντάξει στα plays τους Καλάθη και Tepic, που ας μην ξεχνάμε ότι ήταν δικές του επιλογές. Εξάλλου, είναι κατακριτέο το ότι περίμενε από το Saras, με 3 μόλις λεπτά συμμετοχή και προερχόμενο από εκτεταμένη απραξία, να παρουσιάσει το οτιδήποτε δραστικό στο παρκέ του τελικού.

Οι 4F επιβεβαιώνουν ότι τα rebounds και τα λάθη έκαναν τη διαφορά. Η επικράτηση του ΠΑΟ στα ποσοστά ήταν χωρίς αντίκρυσμα, εφόσον επέτρεψε στον αντίπαλο να ανανεώσει τόσες πολλές επιθέσεις και επίσης να κάνει τόσα κλεψίματα, κάποια εκ των οποίων οδηγούσαν σε καταστάσεις αιφνιδιασμού.

Ας εξετάσουμε τώρα ατομικά τους παίκτες των δύο αντιπάλων.

Ολυμπιακός

Παπαλουκάς: Πολύπλευρη προσφορά, έψαχνε (σωστά) το κλέψιμο και έδωσε πολλές και καλές πάσες στα κρίσιμα. Μερικές φορές καθυστερούσε στην οργάνωση και του έμενε η μπάλα στα χέρια, όμως συνολικά ήταν θετικότατος.

Penn: Ποιοτικά λεπτά με καλή και δυνατή άμυνα και 2 μεγάλα τρίποντα, σε ένα ματς τίτλου. Ακριβώς, δηλαδή, ο σκοπός για τον οποίο αποκτήθηκε. Αν και παραλίγο να αποδειχθεί μοιραίος με τις 3 χαμένες βολές στο τέλος.

Childress: Πήρε αρκετές προσπάθειες στο halfcourt παιχνίδι, οι οποίες δε του βγήκαν. Παρόλα αυτά είχε συνεισφορά, όπως πάντα, στο transition, πήρε πολλά rebounds και "έβγαλε" (μεταξύ άλλων) μία άμυνα-κλειδί στο Διαμαντίδη στο τέλος.

Vujcic: Στο λίγο που έπαιξε ήταν θετικός, με έξυπνα fouls και ένα ωραίο καλάθι.

Teodosic: Καθοριστικός επιθετικά, η άγνοια κινδύνου του χάρισε κατά ένα μεγάλο ποσοστό τον τίτλο στον ΟΣΦΠ. Σκόραρε με πολλούς τρόπους (τρίποντα, drives, βολές), ενώ και οργανωτικά ήταν καλός.

Μπουρούσης: Ελαφρά επηρεασμένος από την ίωση, όμως ήταν συνεπής στην άμυνα και κέρδισε fouls στην επίθεση.

Halperin: Επιθετικά δεν έκανε τίποτα, αλλά έπαιξε σωστή άμυνα χώρου, κάνοντας 2 κλεψίματα.

Kleiza: Ξεκίνησε μέτρια, παίρνοντας δύσκολες προσπάθειες και όντας καλά κλεισμένος από την άμυνα του ΠΑΟ. Σιγά-σιγά ανέβαινε, παίρνοντας πολλά rebounds και παίζοντας καλή άμυνα. Στο τελευταίο δεκάλεπτο έκανε τη διαφορά, κυρίως με το τρίποντο 4 λεπτά πριν το τέλος.

Μαυροκεφαλίδης: Όση ώρα βρέθηκε στο παρκέ "έφθειρε" και κούρασε τον Pekovic, παίζοντάς τον ιδιαίτερα physical άμυνα.

Σχορτσιανίτης: Το πάθος του και οι καλές αντιδράσεις του στην άμυνα ήταν από τα highlights του τελικού. Στην επίθεση τις περισσότερες φορές γινόταν collapse πάνω του, όπως ήταν λογικό (και οδηγία από τον Obradovic).

Παναθηναϊκός

Tepic: Τίποτα το αξιοσημείωτο, ακόμα δεν έχει βρει σταθερό ρόλο.

Σπανούλης: Για άλλη μια φορά έδειξε κουρασμένος και ολίγον άτολμος. Κέρδισε fouls, όμως ταλαιπωρούσε πολύ συχνά την μπάλα.

Περπέρογλου: Έπαιξε πολύ καλή on-ball άμυνα στο μεγαλύτερο διάστημα στον Childress, όμως επιθετικά δε φάνηκε ιδιαίτερα. Σίγουρα παίρνει περισσότερο χρόνο στο παρκέ απ' όσον "υποδεικνύει" το ταλέντο του.

Batiste: Δεν του προσφέρθηκαν καθόλου εύκολα καλάθια, ούτε του δώθηκαν καλές πάσες. Αναγκαζόταν να σουτάρει συχνά από μακριά, με κακές προϋποθέσεις. Δεν είχε καμία βοήθεια στα rebounds.

Φώτσης: Μερικές καλές άμυνες και ένα κάρφωμα δεν "σώζουν" άλλη μία μετριότατη φετινή εμφάνισή του.

Haislip: Είχε κάποιες κακές και βιαστικές επιλογές, όμως έδειξε το ταλέντο του στο σημείο με τα 3 συνεχόμενα καλάθια από isolations στο post. Αναμένουμε με ενδιαφέρον το αν η συνεισφορά του θα βελτιωθεί σημαντικά υπό τον Obradovic.

Nicholas: Κι εδώ πολύ άσκοπο dribbling και αδυναμία εύρεσης διαδρόμων για κάποιο σουτ ή drive. Πάντως βοήθησε στο παρ' ολίγον comeback στο τέλος.

Jasikevicius: Μικρή συμμετοχή, δεν πρόλαβε να βρει ρυθμό, εμφανώς ανέτοιμος.

Διαμαντίδης: Έκανε καλό ματς από άποψη ευστοχίας στα περιφερειακά σουτ, όμως οργανωτικά οι όποιες εμπνεύσεις του "διαβάζονταν" σωστά από την "κόκκινη" άμυνα.

Pekovic: Κλείστηκε πολύ καλά από τους ψηλούς του Ολυμπιακού. Ναι μεν είχε 4/4 σουτ, αλλά δεν του επετράπη να "πονέσει" πραγματικά τους "ερυθρόλευκους". "Άφαντος" στο rebounding κομμάτι.


Λύτρωση, λοιπόν, για τον Ολυμπιακό και πρώτο χαμένο Κύπελλο μετά από 6 χρόνια για τον Παναθηναϊκό. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι κανένας από τους δύο δεν πρέπει να δώσει υπέρ του δέοντος σημασία σε αυτό το τρόπαιο, αλλά να κοιτάξει το πώς θα ανακάμψει (ο Παναθηναϊκός εναντίον της Barcelona την Πέμπτη) ή πώς θα πιστοποιήσει τη μέχρι τώρα ανωτερότητά του εντός των συνόρων (ο Ολυμπιακός με αντίπαλο τον ΠΑΟ την Κυριακή).