Άδικη σιωπηρή τιμωρία

Η ύψιστη τιμή για κάθε παίκτη ή παράγοντα του μπάσκετ είναι να εισαχθεί το όνομά του στο Basketball Hall Of Fame στο Springfield της Μασαχουσέτης. Οι μεγαλύτεροι μπασκετμπολίστες επιλέγονται από την ειδική επιτροπή του HoF με το που συμπληρωθούν 5 χρόνια (το minimum και απαραίτητο χρονικό διάστημα) από την απόσυρσή τους, προκειμένου να "κοσμήσουν" περαιτέρω με την παρουσία τους έναν θεσμό ο οποίος (υποτίθεται ότι) διαφυλάσσει την αφρόκρεμα του NBA, κολλεγιακού και διεθνούς μπάσκετ. Οι αρχικοί υποψήφιοι για την "τάξη" του 2010 περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τους "θρύλους" Karl Malone και Scottie Pippen, καθώς και την original Dream Team των Ολυμπιακών του '92. Όλες, φυσικά, αναντίρρητα σωστές επιλογές, που αξίζουν 100% να βρίσκονται στο "πάνθεον" του αθλήματος.

Ο Dennis Rodman υπήρξε ένας NBAer με ιστορικά, θα λέγαμε, επιτεύγματα. Έπαιξε ως βασικό στέλεχος σε 5 πρωταθλήτριες ομάδες με Pistons και Bulls, ενώ έφτασε στους τελικούς άλλη μία φορά με τους Pistons. Ποτέ δεν υπήρξε ο πρωταγωνιστής στο παρκέ, αυτός που θα σκοράρει πολλούς πόντους ή θα πάρει την τελευταία επίθεση, κι αυτό επειδή διέθετε επιθετικές ικανότητες χαμηλότατου επιπέδου. Το σουτ του ήταν κάκιστο (μη σας ξεγελά αυτό), ενώ το ball-handling του ήταν κι αυτό μετριότατο, παρά το ύψος του (2.01 μ.), που προϊδέαζε για shooting guard ή small forward.

Διέθετε, όμως, σε υπεραφθονία δύο χαρακτηριστικά υποτιμημένα από το απλό κοινό και ικανά να κάνουν μία ομάδα σταθερή διεκδικήτρια του τίτλου.

Πρώτον, η μοναδική ικανότητά του να μαζεύει με απίστευτη ευκολία rebounds ήταν πραγματικά μνημειώδης. Για να συνειδητοποιήσετε το πόσο καλός rebounder ήταν, αρκεί να αναφέρουμε ότι είναι 1ος στο rebound% στην ιστορία του NBA (δηλαδή από τη σεζόν 1970-71 που υπάρχει διαθέσιμο αυτό το στατιστικό), με διαφορά σχεδόν 3 ποσοστιαίων μονάδων από τον 2ο! Η παρακάτω εικόνα πιστεύω τα λέει όλα:

Ο Rodman δηλαδή σε όλη την καριέρα του εξασφάλιζε περίπου 1 στα 4 διαθέσιμα rebounds όσο ήταν στο παρκέ, αριθμός εξωπραγματικός, που γίνεται ακόμα πιο απίστευτος αν σκεφτούμε το ύψος του και το ότι πάλευε απέναντι σε πραγματικά θηρία, τύπου Mourning ή Ewing. Μικρή αμφιβολία υπάρχει, λοιπόν, για το ότι ο Dennis είναι ο καλύτερος rebounder που έχει εμφανιστεί σε αυτόν τον πλανήτη από το 1970 και μετά.

Δεύτερο τεράστιο προσόν του Rodman ήταν η εκπληκτική on- και off-ball άμυνά του. Ήταν "ειδικός" στο να "κολλάει" ασφυκτικά πάνω στον αντίπαλό του και να τον κάνει να προσπαθεί πάρα πολύ για να κερδίσει μία καλή θέση ή να ολοκληρώσει μία επιθετική κίνηση κοντά στο καλάθι της ομάδας του, ενώ ήταν εξαιρετικός στο να κερδίζει επιθετικά fouls. Ποτέ δεν έφτασε σε μια σεζόν το μέσο όρο της 1 τάπας ή του 1 κλεψίματος, αφού σπανίως "τζόγαρε" στο αμυντικό κομμάτι και δεν κυνηγούσε τα στατιστικά. Πρωταρχικός σκοπός του πάντα ήταν, μέσω του physical παιχνιδιού του και της ασταμάτητης ενέργειάς του, να αναγκάσει τον αντίπαλο σε ένα όσο το δυνατόν κακών προϋποθέσεων σουτ. Εξάλλου, οι βουτιές του για διεκδικούμενες μπάλες πάντα προκαλούσαν έκρηξη αδρεναλίνης και ικανοποίηση στο κοινό και τον προπονητή του.

Το βιογραφικό του, λοιπόν, όχι απλά συνιστά, αλλά υποχρεώνει το Hall Of Fame να τον εντάξει στους κόλπους του. Ο Rodman στο παρκέ ενσάρκωνε την πεμπτουσία του ομαδικού μπάσκετ και ό,τι ακριβώς αγαπούν οι προπονητές ανά την υφήλιο: τον υπέρτατο αλτρουισμό και τη "θυσία" στο βωμό του ομαδικού καλού. Αυτόν τον παίκτη-επιτομή του καλού συμπαίκτη αγνοούν επιδεικτικά στο Springfield, αποκλειστικά λόγω της εκτός παρκέ ζωής του.

Σίγουρα και στη διάρκεια των αγώνων ο Dennis δεν ήταν και το καλύτερο παιδί (αμέτρητες τεχνικές ποινές και η γνωστή κλωτσιά στο φωτογράφο είναι οι σημαντικότερες "παρατυπίες" του), όμως αυτό που πραγματικά "ενοχλεί" τους αρμόδιους του HoF είναι το απίστευτα εκκεντρικό life-style του που όλοι ξέρουμε και με το οποία όλοι έχουμε γελάσει κατά καιρούς.

Αλλά ποιος, αλήθεια, star του NBA δεν έχει υπάρξει αντικείμενο αντιπαράθεσης και δεν έχει προβεί σε αρνητικούς ή ανήθικους χειρισμούς κάποια στιγμή στην καριέρα του; Ο Jordan είχε την ιστορία με τον παράνομο τζόγο και ο Kobe τη γνωστή υπόθεση με την κατηγορία βιασμού. Από τους φετινούς Hall-Of-Famers, ο Pippen είχε συλληφθεί για δημόσια οπλοκατοχή, ενώ ο Malone είχε αφήσει έγκυο μία 13χρονη κοπέλα, ο γιος της οποίας έγινε drafted στο NFL.

Ο Rodman έχει, βέβαια, να αντιπαρατάξει τις δικές του "ιστορίες" σε αυτά, όμως αυτό που εν τέλει προσπαθούμε να πούμε είναι ότι τα εξωγηπεδικά περιστατικά (εκτός φυσικά πολύ ακραίων περιπτώσεων) δεν πρέπει να επηρεάζουν την αποτίμηση της καριέρας ενός παίκτη και το κατά πόσο αυτός αξίζει να μπει στο HoF.

Δεν έχει σημασία το πόσο επίσημα ντυμένος θα παρουσιαστεί ή το πόσο όμορφο και εύηχο λόγο θα εκφωνήσει ο Rodman (ή ο οποιοσδήποτε άλλος) κατά την τελετή εισόδου του. Σημασία έχει να επισημοποιηθεί η αναγνώριση της συνεισφοράς του στο άθλημα του μπάσκετ, προς χάριν διατήρησης της κληρονομιάς που αυτός άφησε πίσω του, καθώς και γενικότερης απονομής δικαιοσύνης προς το πρόσωπό του. Το Hall Of Fame δεν είναι (ή δεν πρέπει να είναι) υπηρεσία προβολής κοινωνικού καθωσπρεπισμού, αλλά θεσμός επιβράβευσης αθλητικών επιδόσεων. Και σε αυτές ο Rodman έχει πάρει άριστα.

Εφόσον ο D-Rod δεν έχει ακούσει ακόμα, 10 χρόνια μετά την αποχώρησή του, το όνομά του να συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των υποψηφίων, δυστυχώς πιθανότατα δε θα του γίνει ποτέ αυτή η τιμή. Όσο κι αν θα θέλαμε, από πείσμα και μόνο, να αλλάξει κάποια στιγμή η στάση του Hall Of Fame προς το μέρος του, αυτό που σίγουρα δε θα εκλείψει ποτέ είναι η ευγνωμοσύνη όλων των fans του NBA για τις στιγμές που μας χάρισε και για το πάθος του για το παιχνίδι.