Λύκοι σε αδιέξοδο

Οι Minnesota Timberwolves είναι από εκείνες τις ομάδες του NBA που τα τελευταία χρόνια βρίσκονται μονίμως στα κατώτερα στρώματα της βαθμολογίας. Η μοναδική πραγματικά μεγάλη στιγμή της σύντομης ιστορίας τους (συμμετέχουν στο NBA από το 1989-90) ήρθε το 2004, όταν και ήταν η καλύτερη ομάδα της Δύσης στη regular season και πάλεψαν σχεδόν στα ίσα στους Western Conference Finals με τους Lakers των Kobe, Shaq, Malone και Payton, πριν αποκλειστούν με το κεφάλι ψηλά. Από τότε, κάθε χρόνο ξεκινούν με μία συγκρατημένη αισιοδοξία αλλά καταλήγουν στη χώρα της "λοταρίας", με τη διαρκή ελπίδα να κερδίσουν μία καλή θέση στο draft ώστε να αποκομίσουν πιθανώς ένα μεγάλο ταλέντο που θα τους βγάλει από το τέλμα και θα τους επαναφέρει στην τροχιά των playoffs.

Έτσι άρχισε και η φετινή σεζόν, με τον general manager David Kahn (που διαδέχτηκε τον μέτριο Kevin McHale) να υϊοθετεί μία αμφιλεγόμενη πρακτική, διαλέγοντας με συνεχόμενα picks (5ο και 6ο) δύο point guards, τους Ricky Rubio και Jonny Flynn. Ειδικά το Rubio φάνηκε να τον θέλει πάρα πολύ, αφού για χάρη του έδωσε τους Mike Miller και Randy Foye, δύο ικανότατους παίκτες και βασικά στελέχη, στους Wizards.

Όλοι απόρησαν με αυτό το "στοκάρισμα" με PG's, το οποίο ο ίδιος υπερασπίστηκε λέγοντας ότι μελλοντικά οι δύο νεαροί "άσοι" θα μπορούσαν να παίξουν ταυτόχρονα στο ίδιο backcourt. Αυτό δεν έπεισε πολλούς, δεδομένου ότι ο Flynn είναι μεν scorer αλλά είναι υπερβολικά κοντός για το "2" (μόλις 1.83 μ.), ενώ ο Rubio είναι πιο ψηλός (1.92 μ.) αλλά καθαρά δημιουργικός παίκτης με προς το παρόν περιορισμένο επιθετικό ρεπερτόριο.

Εξάλλου, ο καινούριος και εκ Lakers ερχόμενος head coach Kurt Rambis είχε γνωστοποιήσει ότι σκόπευε να εφαρμόσει στη Minnesota τη γνωστή τριγωνική επίθεση του μέντορά του Phil Jackson, η οποία προϋποθέτει έναν point guard που είναι ρολίστας (και ως εκ τούτου δε χειρίζεται πολλή ώρα την μπάλα) και "διευκολύνει" το έργο των αστεριών της ομάδας (σκεφτείτε τους Ron Harper και Derek Fisher). Ούτε ο Flynn ούτε ο Rubio ανταποκρίνονταν σε αυτό το πρωτότυπο.

Η πρώτη πραγματική ανησυχία ήρθε όταν ο Rubio δήλωσε ότι δεν "καιγόταν" ιδιαίτερα να παίξει στη Minnesota και παρέθεσε ως αιτίες το κρύο κλίμα και το χαμηλό status της πόλης σε θέματα marketing και αγοραστικού κοινού, σε σχέση π.χ. με τη Νέα Υόρκη. Εν συνεχεία υπέγραψε με τη Barcelona για 2 χρόνια και έτσι ένα ελκυστικό προϊόν που σκόπευαν να προσφέρουν οι T-Wolves στους fans τους πήρε αναβολή, "ψυχραίνοντας" τις ελπίδες των τελευταίων για μία ενδιαφέρουσα χρονιά.

Πάντως η σεζόν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς στο πρώτο κιόλας παιχνίδι ήρθε μία συναρπαστική νίκη επί των Nets με ένα buzzer beater του Damien Wilkins. Μακάρι κάποιος να μπορούσε να τους προειδοποιήσει ότι είχαν νικήσει τη χειρότερη ομάδα του NBA τα τελευταία 10 χρόνια και ότι θα ακολουθούσε ένα θλιβερό σερί 15 ηττών, που προϊδέαζε ότι και το Μάιο του 2010 οι Wolves θα ασχολούνταν με μπαλάκια λοταρίας, αντί για παιχνίδια playoffs.

Αυτήν τη στιγμή η Minnesota έχει ρεκόρ 14-50 (το 2ο χειρότερο στο NBA και χειρότερο στη Δύση) και σερί 6 ηττών. Η ομάδα έχει τη 2η χειρότερη επίθεση με offensive rating 98.7 και την 4η χειρότερη άμυνα με defensive rating 107.7. Ειδικότερα, έχουν το χειρότερο opponent eFG% με 51.89%, δηλαδή οι αντίπαλοί της είναι οι πιο εύστοχοι στα σουτ σε σχέση με τους αντιπάλους κάθε άλλης ομάδας του NBA.

Ας δούμε τώρα μερικά προβλήματα σε επίπεδο παικτών που εξηγούν την απογοητευτική χρονιά των Wolves:

• Οι παίκτες ακόμα δεν έχουν εμπεδώσει πλήρως την τριγωνική επίθεση, αφού σε πολλά ματς βλέπουμε επιθέσεις να καθυστερούν να αναπτυχθούν και να τελματώνουν, αποφέροντας νομοτελειακά κακών προϋποθέσεων προσπάθειες.
• Η παραγωγή και αποτελεσματικότητα του Al Jefferson έχει πέσει αισθητά σε σχέση με πέρσι. Ο ίδιος φαίνεται σε κάθε ματς να μη νιώθει άνετα στην τριγωνική επίθεση και όντως αυτή δεν του έχει επιτρέψει μέχρι τώρα να πετυχαίνει εύκολα καλάθια που να βγαίνουν από ομαδικό παιχνίδι, αφήνοντάς τον συχνά να "παλεύει" αβοήθητος. Αυτό φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι φέτος εκτελεί μόλις 4.7 σουτ ανά παιχνίδι κάτω από το καλάθι (από 7.7 πέρσι), ενώ από αυτά που βάζει μόνο το 37.9% προέρχονται από assist (47.6% πέρσι). Επίσης, φέτος εκτελεί 4.3 σουτ ανά παιχνίδι (career high) από απόσταση 3-4.5 μέτρων. Αυτά τα στατιστικά δείχνουν ότι δυσκολεύεται να πάρει καλές θέσεις κοντά στο καλάθι των αντιπάλων και συχνά βρίσκεται καλά κλεισμένος και απομονωμένος στο high post, μην έχοντας πολλές και ποιοτικές επιλογές. Με βάση, λοιπόν, τα νέα δεδομένα στο παιχνίδι των Wolves, ίσως τελικά το trade Granger για Jefferson να μην ήταν κακή ιδέα (ίσα-ίσα, ήταν πολύ καλή ευκαιρία για ουσιαστική και επικερδή ανανέωση).
• Ο Corey Brewer παρουσιάζεται φέτος αρκετά βελτιωμένος και με αρκετά πιο πολύπλευρο παιχνίδι (ειδικά στην άμυνα), όμως ακόμα εμφανίζεται ασταθής και το σουτ του δεν είναι στα επιθυμητά επίπεδα για βασικό 3άρι του NBA.
• Ο Flynn είναι εκρηκτικός και με αστείρευτη ενέργεια. Έχει ταχύτατα πόδια και πολύ καλό χειρισμό και ως εκ τούτου είναι εξαιρετικός στο dribble penetration, έχοντας ποσοστό 53.8% στις προσπάθειες κάτω και γύρω από το καλάθι με μόλις 22.5% των εύστοχων από αυτές να προέρχονται από assist, κάτι που δείχνει την έφεσή του στα 1-on-1 drives. Αυτό που του λείπει είναι η ωριμότητα στο half-court παιχνίδι και το court vision και αυτό έχει στοιχίσει στη Minnesota σε αρκετούς αγώνες φέτος. Του χρόνου λογικά θα παρουσιαστεί βελτιωμένος, δεχόμενος πίεση και από τις συγκρίσεις με τους άλλους ταλαντούχους PG's του 2009 draft (Evans, Jennings, Collison, Curry).
• Ο Kevin Love συνεχίζει να παίζει λιγότερα λεπτά απ' όσα αξίζει. Το παιχνίδι του συνεχώς βελτιώνεται και παραμένει ένας από τους πιο υποτιμημένους νεαρούς παίκτες του NBA. Ο ύψους 2.08 μ. PF/C από το UCLA είναι ένας εκπληκτικός rebounder. Αρκεί να αναφέρουμε ότι είναι ο μόνος με ύψος κάτω από 2.11 μ. στην 1η εξάδα του NBA στο rebound% για όσους παίζουν 25+ λεπτά ανά ματς, με τους άλλους 5 να είναι οι Camby, Dalembert, Howard, Noah και Duncan. Παρόλα αυτά, ο Rambis επιμένει σε μερικά ματς, όπως το χθεσινό με τους Mavericks, να χρησιμοποιεί περισσότερα λεπτά τους Hollins και Milicic (που ήρθε και κερδίζει συστηματικά λεπτά συμμετοχής από το πουθενά πραγματικά) από τον K-Love.
• Ο Ramon Sessions (άλλος ένας PG) έχει μείνει σχετικά στάσιμος, εν μέρει επειδή δε δείχνει να μπορεί να παίξει αποτελεσματικά στο στιλ που θέλει ο Rambis. Ήδη ακούγονται φήμες για αποχώρησή του από το ερχόμενο καλοκαίρι κιόλας (με πιθανό προορισμό τους run-n-gun Knicks), παρότι οι T-Wolves για να τον αποκτήσουν του έδωσαν $16 εκ. για 4 χρόνια!
  

Οι Wolves, λοιπόν, αναβάλλουν κατά τα φαινόμενα την "επανάκαμψη" και την επιστροφή τους (λέμε τώρα) στην ελίτ τουλάχιστον για του χρόνου. Το ενδιαφέρον τους για φέτος έχει ήδη στραφεί στο lottery, με το μεγάλο ερώτημα να είναι το εξής: Αν τους χαμογελάσει η τύχη και αποκτήσουν το νο.1 pick, θα πάρουν τη μεγάλη απόφαση διαλέξουν τον 4ο point guard μέσα σε 1 χρόνο, τον υπερταλαντούχο John Wall;

Αν η απάντηση σε αυτό είναι θετική (αν δηλαδή παίξουν στην ίδια ομάδα Wall και Rubio), θα έχουμε να κάνουμε με το θεαματικότερο ντουέτο από playmakers στην ιστορία του μπάσκετ! Αυτή η σκέψη  και μόνο νομίζω είναι ικανή να απαλύνει, έστω και για λίγο, τον πόνο των φίλων των T-Wolves.