Οι 5 μεγαλύτερες "ευρωπαϊκές" απογοητεύσεις του NBA

Έχουν περάσει 4 χρόνια από όταν ο Andrea Bargnani επελέγη στο νούμερο 1 του draft, επαληθεύοντας κατ' αυτόν τον τρόπο το "trend" που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στους generals managers των ομάδων του ΝΒΑ και το οποίο συνίσταται στη διαρκή αναζήτηση του νέου Nowitzki, του νέου Gasol κλπ. Βέβαια αυτή η τάση εξευρωπαϊσμού του ΝΒΑ έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια και για αυτό πρέπει να ευγνωμονούμε τον Drazen Petrovic, τον Toni Kukoc, το Vlade Divac και άλλα μεγάλα ιερά τέρατα του ευρωπαϊκού μπάσκετ που δε συμβιβάστηκαν με τις δάφνες και τις διακρίσεις της γηραιάς ηπείρου, αλλά θέλησαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στο υψηλότερο επίπεδο.

Πρωταγωνιστώντας εκεί έδειξαν στους Αμερικανούς, που μέχρι τότε κοιτούσαν λίγο υπεροπτικά προς τη δικιά μας μεριά του Ατλαντικού, ότι υπάρχει άφθονο ταλέντο στην Ευρώπη και αρκετοί παίκτες που υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις μπορούν να γίνουν αστέρες υψηλού βεληνεκούς στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.

Βέβαια, το αμερικανικό όνειρο έγινε εφιάλτης για πολλούς Ευρωπαίους που πήγαν με υψηλές φιλοδοξίες στο ΝΒΑ, αλλά γύρισαν με σκυμμένα κεφάλια. Πάμε να δούμε, λοιπόν, τις 5 πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις παικτών που είχε γίνει μεγάλος θόρυβος γύρω από τη μετακίνηση τους στη λίγκα, αλλά τελικά δε δικαίωσαν τις προσδοκίες.

5) Arvydas Macijauskas (undrafted το 2002)

Ο Λιθουανός, πρώην παίκτης του Ολυμπιακού, δήλωσε συμμετοχή στο draft το 2002 αλλά δεν αποτέλεσε επιλογή καμίας ομάδας. Κατάφερε, ωστόσο, να πάει στο ΝΒΑ το 2005 που υπέγραψε συμβόλαιο με τους New Orleans Hornets. Βλέποντας το Macijauskas να πρωταγωνιστεί στη Euroleague με την Tau, έχοντας ιδιαίτερη έφεση στο up-tempo παιχνίδι των Ισπανών και διαθέτοντας το γνωστό λιθουανικό ένστικτο του killer από την περιφέρεια, όλοι θεωρούσαν ότι οι Hornets είχαν κάνει μια πολύ σωστή κίνηση.

O "Macas", ωστόσο, δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί στα δεδομένα της Αμερικής, απογοητεύθηκε από πολύ νωρίς, ήταν δυσαρεστημένος με το μηδαμινό ρόλο του στην ομάδα και έφυγε μόλις μία σεζόν μετά, έχοντας παίξει μόνο σε 19 παιχνίδια και 135 λεπτά συνολικά. Εν συνεχεία αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό, στον οποίο δεν κατάφερε να στεριώσει λόγω τραυματισμών.

4) Zarko Paspalj (undrafted το 1989)

Όλοι μας ξέρουμε το Zarko Paspalj από τη μακρόχρονη θητεία του στην Ελλάδα (Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Πανιώνιο, Άρη). Αυτό που ίσως πολλοί δε γνωρίζουν είναι ότι ο Zarko πριν έρθει στην Ελλάδα ήταν ένας από τους πρώτους Ευρωπαίους που πήγαν στο ΝΒΑ. Σε ηλικία 23 χρονών και έχοντας ήδη κατακτήσει μετάλλια σε διεθνείς διοργανώσεις με την Εθνική και τίτλους με την Partizan, o Paspalj είχε αρχίσει να εδραιώνεται ως ένας από τους πιο ταλαντούχους παίκτες σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Οι San Antonio Spurs, λοιπόν, με πρωτοβουλία του Greg Popovich, o oποίος τότε ήταν βοηθός του Larry Brown στα "σπιρούνια", του έδωσαν την ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να αγωνιστεί στο ΝΒΑ. O Σέρβος, ωστόσο, δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί, ακόμα και αν στις πρώτες του μέρες στην Αμερική έμενε στο σπίτι του Popovich ώστε να εγκλιματιστεί καλύτερα. Η απουσία κάθε αμυντικού προσανατολισμού του Paspalj δεν ήταν δυνατό να γίνει ανεκτή από το Larry Brown, ενώ οι κακές του συνήθειες (junk food και κάπνισμα) προσέθεσαν λάδι στη φωτιά και έτσι ο Zarko πήρε γρήγορα το δρόμο του γυρισμού και είχε την εξέλιξη που όλοι γνωρίζουμε στην Ευρώπη.

3) Βασίλης Σπανούλης (νο. 50 το 2004 από τους Dallas Mavericks)

O Σπανούλης έγινε drafted το 2004 από τους Mavericks και μέσω ενός trade τα δικαιώματά του απέκτησαν οι Houston Rockets. Μετά από μια εξαιρετική χρονιά με τον Παναθηναϊκό και μετά τις επιτυχίες της Εθνικής, ο Λαρισαίος guard αποφάσισε να μεταβεί στο ΝΒΑ το καλοκαίρι του 2006. Γύρω από το όνομα του είχε γίνει πολύς θόρυβος καθώς ο Σπανούλης ήταν αδιαμφισβήτητα ένας από τους πλέον υποσχόμενους Ευρωπαίους, ενώ το γρήγορο και επιθετικό στυλ παιχνιδιού του φαινόταν να ταιριάζει στο ΝΒΑ.

Ενώ, λοιπόν, όλες οι συνθήκες ήταν με το μέρος του, ο περιορισμένος ρόλος του τη χρονιά του στους Rockets προκάλεσε τις αντιδράσεις του Σπανούλη και τη σύγκρουσή του με τον Jeff Van Gundy. Ο Έλληνας παίκτης δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τα λίγα λεπτά συμμετοχής και τις υποδείξεις του προπονητή και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του ώστε να φύγει το καλοκαίρι από την ομάδα και να επιστρέψει στην Ευρώπη για να παριστάνει τον "Έλληνα McGrady" (όπως είχε περιγράψει ο ίδιος τον εαυτό του σε συζήτηση με το Van Gundy). Ο μόνος 100% κερδισμένος από αυτήν την εξέλιξη ήταν, φυσικά, ο Παναθηναϊκός.

2) Nikoloz Tskitishvili (νο. 5 το 2002 από τους Denver Nuggets)

Mπορεί αρκετοί να μην τον θυμούνται και ακόμα περισσότεροι να μην τον ξέρουν καν γιατί ποτέ δεν ήταν σημαντικός παίκτης ούτε καν στο ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά ο Tskitishvili θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα draft busts σε όλα τα αθλήματα. O Γεωργιανός forward των 2.13 μ. επελέγη πολύ ψηλά στο draft του 2002 και αποτελεί τον ορισμό του overhyped παίκτη. Σε μια εποχή που το να επιλέγεις Ευρωπαίους θεωρείτο "in" και "alternative" από πολλούς general managers, ο Tskitishvili είχε περιορισμένο ρόλο στη Benetton Treviso του Mike D'Antoni που κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας το 2002.

Η επιλογή του στο νούμερο 5 του draft ήταν στο πλαίσιο της αναζήτησης του νέου Nowitzki και η δυνατότητα του Γεωργιανού να σκοράρει πού και πού με τρίποντα ήταν αρκετή για να τον φέρει στο Denver. Μάλιστα, οι Nuggets άφησαν μετά τον Tskitishvili τον Amar'e Stoudemire (!), τον Caron Butler, τον Tayshaun Prince και τον Carlos Boozer, εξοργίζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τους fans της ομάδας. Ο "Skita", παρότι πήρε ευκαιρίες, δεν μπόρεσε ποτέ να δικαιώσει τις προσδοκίες του Kiki Vandeweghe και οι Αμερικανοί αναλυτές ακόμα γελάνε με την έμπνευση του τελευταίου, ο οποίος πάντως κατάφερε να εξιλεωθεί με την επιλογή του Carmelo Anthony την επόμενη χρονιά.

1) Darko Milicic (νο. 2 το 2003 από τους Detroit Pistons)

Ο Milicic "πλήρωσε" κι αυτός (όπως και ο Tskitishvili) την τότε "τρέλα" των Αμερικανών με τους ψηλούς, ευέλικτους και έχοντες καλό περιφερειακό σουτ Ευρωπαίους, η οποία βέβαια πήγαζε από την πρωτοφανή επιτυχία του Dirk. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί το απίστευτα "χοντρό" λάθος του Joe Dumars, που τον επέλεξε στο νο. 2 του καλύτερου (μαζί με αυτά του 1984 και του 1996) draft στην ιστορία του NBA.

Η επίσημη εξήγηση των Pistons για την προτίμηση στον Darko έναντι του Melo ήταν ότι η ομάδα είχε ήδη έναν ανερχόμενο SF που προοριζόταν για βασικός, τον Tayshaun Prince. Η λογική αυτή είχε σταθερές βάσεις (οι περισσότερες ομάδες θα έπαιρναν τον Darko το αργότερο στο 3ο pick) και δε θα ήταν σωστό να καταδικάσουμε τώρα, κατόπιν εορτής, το σκεπτικό του GM των Pistons, καθώς το τότε potential του Darko φάνταζε πραγματικά χωρίς ταβάνι.

Η ιστορία όμως έδειξε ότι ο Dumars δεν εκτίμησε σωστά την κατάσταση των "πιστονιών", οι οποίοι ήταν ήδη διεκδικητές τίτλου και θα ήταν πολύ δύσκολο να βρουν άμεσα ρόλο και λεπτά για έναν 18χρονο rookie, έτσι ώστε αυτός να μπορέσει να δείξει το ταλέντο του. Εξάλλου, ο Dumars μάλλον "ξέχασε" ότι head coach ήταν ο Larry Brown, γνωστός για τη δυσπιστία του απέναντι στους rookies και δη τους Ευρωπαίους. Το αποτέλεσμα ήταν ο Darko να "φάει πάγκο" και να συγκεντρώσει πάρα πολλά DNP's στην αρχή της σεζόν και ως εκ τούτου να χάσει γρήγορα την αυτοπεποίθηση και την όρεξή του για βελτίωση.

Για δυόμιση χρόνια δεν έκανε απολύτως τίποτα στο Detroit, όμως η μετακίνησή του στο Orlando τον ώθησε να δώσει κάποια υποσχόμενα δείγματα ταλέντου και σταθερότητας. Παρόλα αυτά, το work ethic του παρέμεινε δυστυχώς σε χαμηλά επίπεδα, η μεταπήδηση στο Memphis του προσέφερε λίγα πράγματα κι έτσι πλέον, με τη φήμη του καταβαραθρωμένη και το μίσος του για το "μαγικό κόσμο" δηλωμένο, ψάχνει τρόπο να γυρίσει στην Ευρώπη. Εδώ βέβαια θα νιώσει μία πικρία το καλοκαίρι, όταν θα μαθαίνει πόσα εκατομμύρια δολάρια θα προσφέρονται στους Wade και Bosh, νούμερα 4 και 5 αντίστοιχα του ίδιου draft...