O καλός, ο κακός και ο τεμπέλης

Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν σίγουρα μπασκετικά γεμάτο. Κατά τη διάρκειά του είχαμε εξελίξεις σε πολλά μέτωπα, πολλές αλλαγές στην Εθνική, αρκετές μεταγραφές στην Α1, ηχηρές μετακινήσεις στην Ευρώπη και το ΝΒΑ. Νομίζω, πάντως, ότι μια από τις μεγαλύτερες ειδήσεις για το ελληνικό μπάσκετ, ήταν η μεταβολή του καθεστώτος των ξένων παιχτών στην Ελλάδα. Αυτή προξένησε ποικίλες αντιδράσεις ενώ σίγουρα θα έχει και άλλες συνέπειες στην μπασκετική χρονιά που ξεκινάει σιγά σιγά. Με αφορμή διάφορους σχολιασμούς που έχω ακούσει και διαβάσει κατά καιρούς, καθώς και με την εικόνα που σχηματίζουν οι ελληνικές ομάδες όσο περνάει ο καιρός και ξεκαθαρίζει το ρόστερ τους, θεωρώ ότι είναι σωστό να σχολιάσουμε και από εδώ, μαζί, την εν λόγω μεταρρύθμιση.

Όπως θα γνωρίζουν οι περισσότεροι από εσάς, μέχρι πέρυσι στην Α1 επιτρεπόταν η χρήση μόνο δύο μη Ευρωπαίων. Φέτος, ωστόσο, ύστερα από πρωτοβουλία του Ολυμπιακού, που υποστηρίχθηκε βέβαια και από τις περισσότερες ομάδες, αυτό άλλαξε και στο Ελληνικό πρωτάθλημα θα μπορούν να αγωνίζονται με τα χρώματα μιας ομάδας μέχρι και 3 μη Ευρωπαίοι. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κάθε ομάδα της Α1 μπορεί να φτιάχνει, για πρώτη φορά, τα αγωνιστικά της πλάνα με 3 Αμερικανούς. Ο αριθμός των ξένων φυσικά δεν άλλαξε, παραμένουν δηλαδή 6 maximum για κάθε σωματείο. Ούτε είναι υποχρεωτικό μια ομάδα να έχει στη δυναμή της 3 μη Ευρωπαίους (παρά τα όσα μπορεί να ακούσατε). Για παράδειγμα, ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός θα έχει 2.

Μετά την αποδοχή αυτής της πρότασης, υπήρξαν αρκετές αντιδράσεις, άλλες θετικές και άλλες καταδικαστικές. Πάμε να δούμε πρώτα ποιον ευνοεί αυτή η αλλαγή και εν συνεχεία ποιοι αντέδρασαν σε αυτή. Πολλοί θα περίμεναν ότι ως πρωτεργάτης αυτής της πρότασης, ο Ολυμπιακός θα ήταν αυτός που θα ενισχυόταν περισσότερο από όλους. Ο σχεδιασμός στους ερυθρόλευκους έλεγε ότι θα μείνει ο Childress, θα έρθει ένας shooting guard (ο Wafer) και θα αποκτηθεί και ένας βασικός play-maker (McIntyre, Nate Robinson). Κάπου στην πορεία, όμως, αυτά άλλαξαν και καταλήξαμε στην παραμονή του Teodosic και στην απόκτηση Αμερικανού μόνο για την Euroleague αρχικά (Patrick Beverley). Άρα, καταλήγουμε στο ότι ο Ολυμπιακός τελικά δε χρειαζόταν και τόσο, προς το παρόν, το 3-3 αφού έμεινε με 2 Αμερικανούς στην Α1.

Αυτές που θα ευνοηθούν κατά πολύ, όμως, από αυτό το μέτρο είναι οι μικρομεσαίες ομάδες του πρωταθλήματος. Γιατί? Τα τελευταία χρόνια η Α1 είχε γίνει το αποκούμπι κάθε τελευταίου, ατάλαντου κοινοτικού. Τα παραδείγματα αργών, άτεχνων, μη θεαματικών παιχτών πραγματικά είναι άπειρα. Είχαμε φτάσει μέχρι και στο σημείο να είναι βασικός center του Ολυμπιακού ένας περίεργος, τροφαντός Ούγγρος (!!!) αγαθός γίγαντας ονόματι Robert Goulias και το τραγικό είναι ότι υπήρχαν ακόμα χειρότεροι. Μάλιστα, οι ομάδες μας ήταν κατά κάποιο τρόπο αναγκασμένες να προβούν σε τέτοιες κινήσεις, καθώς οι ποιοτικοί Έλληνες αγωνίζονται κατά κύριο λόγο σε Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, Άρη και οι ποιοτικοί Ευρωπαίοι ήταν πολύ ακριβοί για τα οικονομικά μας δεδομένα. Έτσι, τώρα, με τα ίδια λεφτά (ίσως και λίγο παραπάνω) μια ομάδα μπορεί να βρει έναν αξιόπιστο Αμερικανό για να καλύψει τις ανάγκες της και δεν μπορώ παρά να ελπίζω ότι με αυτό το μέτρο, αυτά τα τερατόμορφα μπασκετικά όντα θα πάψουν να βρίσκουν στέγη στην Α1.

Συν τοις άλλοις, με τους 3 Αμερικανούς θα ανέβει κατά πολύ το επίπεδο του πρωταθλήματός μας. Νομίζω ότι είναι αδιαμφισβήτητο, ότι ακόμα και ένας παγκίτης ΝΒΑer είναι αρκετά καλύτερος από έναν βασικό στο Ρουμάνικο ή το Φινλανδικό (εντελώς τυχαίες επιλογές) πρωτάθλημα. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα του Άρη και του Κολοσσού, οι οποίοι έχουν κάνει πραγματικά εξαιρετικές επιλογές από την αμερικανική αγορά και θα παρουσιαστούν πολύ πιο δυνατοί (και θεαματικοί) του χρόνου. Έτσι, είναι πιθανό να κλείσει αυτή η τεράστια ψαλίδα που παρατηρείται κάθε χρόνο στην Α1 μεταξύ των 2 πρώτων ομάδων, αυτών που διεκδικούν την 3η θέση και των υπολοίπων. Θεωρώ δεδομένο, λοιπόν, ότι παίχτες όπως ο Ira Newble (συμπαίκτης επί σειρά ετών του LeBron James και του Kobe Bryant), o killer Jeremy Richardson, o Robert Dozier (πρώην συμπαίκτης του νέου αστέρα του ΝΒΑ Derrick Rose στους φιναλίστ του περσινού τελικού του κολλεγιακού πρωταθλήματος) και ο Brent Petway (ένας από τους πιο θεαματικούς dunkers) θα ομορφύνουν και θα βελτιώσουν το βαρετό και αργό πρωτάθλημά μας. Ίσως έτσι να έχουμε και μερικές από τις εκπλήξεις που τόσο λείπουν από αυτό και έχουν ως συνέπεια ο 1ος του πρωταθλήματος να τελειώνει με ρεκόρ 25-1 (και η ήττα από το 2ο), γεγονός που θα προσδώσει σίγουρα περισσότερο ενδιαφέρον στην κανονική διάρκεια.

Παρ'όλα αυτά τα καλά που αναμένονται να φέρουν μαζί τους αυτοί οι Αμερικανοί (αλλά και άλλοι), υπάρχουν και μερικοί που αντέδρασαν αρνητικά στο άκουσμα αυτής της είδησης. Πριν απ'όλους, οι γνωστοί αντί-αμερικανοί, χωρίς μπασκετικό λόγο και αιτία (γιατί σίγουρα δεν είναι τέτοιος π.χ. ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ), έσπευσαν να καταδικάσουν την απόφαση του ΕΣΑΚΕ και της ΕΟΚ, φοβούμενοι ότι θα διαβληθεί κατά αυτόν τον τρόπο το πανέμορφο και συναρπαστικό πρωτάθλημά μας, "το οποίο από πολλούς χαρακτηρίζεται ως το καλύτερο στην Ευρώπη" (όπως συνηθίζουν να λένε οι αντικειμενικοί εθνικοί ρεπόρτερ της ΕΡΤ μαζί με άλλα διθυραμβικά σχόλια για κάθετι ελληνικό ή αγωνιζόμενο εντός των ελληνικών συνόρων). Σίγουρα, θα λείψει σε όλους μας η έλλειψη ταχύτητας και δύναμης των "κακών" ποιοτικά κοινοτικών. Σίγουρα οι υπερβολικά μονοδιάστατοι παίχτες είναι ο λόγος για τον οποίο το ελληνικό πρωτάθλημα έχει τα πιο γεμάτα γήπεδα στην Ευρώπη, μόλις μετά τη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας. Σίγουρα, η τεχνική, η άμυνα και τα περίπλοκα συστήματα (τα οποία οι προαναφερθέντες ρεπόρτερ δε θεωρούν χρήσιμο να αναφέρουν για να μη μας...μπερδέψουν) δεν μπορούν να αφομοιωθούν από τους Αμερικανούς, "οι οποίοι αφού έκαναν ένα πρωτάθλημα-τηλεοπτικό show, έχουν ξεχάσει τα βασικά. Την ντρίμπλα, την πάσα, το σουτ, την ομαδική άμυνα, το διάβασμα του αντιπάλου (γιατί δεν έχουν ειδικούς scouters, ειδικούς προσωπικούς προπονητές στους superstars για το πώς θα αντιμετωπίζουν την κάθε κίνηση της αντίπαλης άμυνας, ειδικά στατιστικά τα οποία χρυσοπληρώνουν) και πλέον, έχουν κυρίως αθλητικές ικανότητες." (όπως για καλό όλων μας, μάς πληροφόρησε ο έγκριτος δημοσιογράφος της ΕΡΤ, Δημήτρης Χατζηγεωργίου κατά την περιγραφή του τουρνουά "Ακρόπολις", γνωστός για το ότι παρακολουθεί ΝΒΑ χρόνια και σε καθημερινή βάση, όταν βρίσκει χρόνο από το ποδόσφαιρο, το τέννις, το στίβο, το κρίκετ και ότιδήποτε άλλο μπορεί να περιγράφει).

Όλα αυτά, ωστόσο, τα έχουμε συνηθίσει εδώ και πολύ καιρό από τους "ειδικούς" του μπάσκετ στην Ελλάδα, οι οποίοι πανηγύριζαν πέρυσι σαν τρελοί τα καλάθια των Ισπανών στον τελικό των Ολυμπιακών κόντρα στην Αμερική, μάλλον γιατί οι Ισπανοί είναι τόσο καλοί και φιλικοί μαζί μας όπου μας πετυχαίνουν και κυρίως τηρούν το fair-play φλοπάροντας, σπρώχνοντας τους παίχτες μας εκτός φάσης και διαμαρτυρόμενοι συνεχώς στους διαιτητές καθώς μας φιλοδωρούν με 15-20 πόντους. Αυτό που με ανησύχησε, πάντως, περισσότερο από τις προηγούμενες αναμενόμενες αερολογίες, ήταν οι αντιδράσεις πολλών Ελλήνων παιχτών. Χαρακτηριστική ήταν η ανακοίνωση του ΠΣΑΚ, ο οποίος αρχικά δεν αποδέχθηκε την απόφαση του ΕΣΑΚΕ γιατί αυτή "θα έχει ως συνέπεια τη μείωση του χρόνου συμμετοχής των Ελλήνων αθλητών". Ακόμα, πιο ανησυχητική, ωστόσο, βρήκα την αντίδραση των νέων αστέρων του Ελληνικού μπάσκετ οι οποίοι με λίγα λόγια θεωρούν ότι θίγονται από τη συγκεκριμένη απόφαση αφού δε θα τους επιτρέπει να έχουν χρόνο συμμετοχής στις ομάδες τους.

Νομίζω, ότι διαβάζοντας τις δηλώσεις των νέων πρωταγωνιστών, εύλογα μου προκαλείται μια απορία. ΓΙΑΤΙ? Γιατί πρέπει να θεωρούμε ως δεδομένο ότι ο "κακός" Αμερικανός θα έρθει να κλέψει τη θέση του καλού και τίμιου Έλληνα? Γιατί να παίζει αντί για τον Κώστα Σλούκα, ο μόλις 2 χρόνια μεγαλύτερος του Patrick Beverley? Γιατί ο Παναθηναϊκός, που σαρώνει σε Ελλάδα και Ευρώπη, έχει ως συμπληρωματικό παίχτη τον Drew Nicholas και ως βασικό κινητήριο μοχλό του το Δημήτρη Διαμαντίδη? Γιατί ενοχλεί τόσο πολύ αυτά τα νέα παιδιά (αλλά και τα μεγαλύτερα) η αντικατάσταση ενός κοινοτικού μπασκετμπολίστα από έναν Αμερικανό? Γιατί ΤΟΣΟΙ πολλοί Έλληνες παίχτες δεν επιθυμούν το συναγωνισμό με έναν Αμερικανό? Εντάξει, τελικά, ήταν παραπάνω από μία οι απορίες μου. Είχαν όμως όλες έναν κοινό παρονομαστή. Το γιατί. Σε αυτό το γιατί θα προσπαθήσω (και ελπίζω να με βοηθήσετε και να με διορθώσετε αν κάνω λάθος) να βρω μια απάντηση.

Νομίζω ότι είναι δεδομένο ότι μια ομάδα παλεύει πάντα για τη νίκη. Αυτό το δεδομένο, ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο όταν η εν λόγω ομάδα κάνει επαγγελματικό πρωταθλητισμό. Για να νικήσει μια ομάδα χρειάζεται στις περισσότερες των περιπτώσεων τους καλύτερους δυνατούς παίχτες. Άρα αν ένας Αμερικανός είναι καλύτερος από τον αντίστοιχο Έλληνα δε θα πρέπει να είναι αυτός που θα αγωνίζεται? Σαφώς δεν είμαι κοντόφθαλμος, σαφώς και αναγνωρίζω ότι πρωταθλητής δε γίνεσαι εν μία νυκτί και ότι χρειάζεσαι εμπειρίες για να αναδειχθείς. Πού διαφωνώ με τους Έλληνες διεθνείς? Ότι αυτές τις εμπειρίες, αυτές τις ευκαιρίες, τις κερδίζεις, δε στις χαρίζουνε. Όπως δε σου χαρίζουνε ένα παγκόσμιο μετάλλιο. Λυπάμαι, όμως στον επαγγελματικό πρωταθλητισμό τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα και δύσκολα από μια εφηβική διοργάνωση. Οι Αμερικανοί, όπου παίζουν, παίζουν για έναν πολύ απλό λόγο. Είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους παίχτες της ομάδας. Για αυτόν και για κανέναν άλλον. Δείτε τον Obradovic, τον καλύτερο προπονητή της Ευρώπης αυτή τη στιγμή. Αδίκησε ποτέ κάποιον Έλληνα, απλά και μόνο επειδή ήταν στην ίδια θέση με τον Batiste ή το Nicholas? Όχι, και δεν είναι ο μόνος. Είπα παραπάνω ότι ανησυχώ διαβάζοντας αυτές τις δηλώσεις. Ανησυχώ, γιατί ένας 25χρονος Αμερικανός, "απόβλητο" του ΝΒΑ έρχεται και πέρνει με ευκολία τη θέση ενός 30χρονου Έλληνα. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο παράδειγμα στο μυαλό μου, όμως είμαι σίγουρος ότι αν έψαχνα λίγο θα έβρισκα 10άδες. Και η αντίδραση μας ποια είναι? Γκρινιάζουμε που ήρθε. Δεν αναρωτιόμαστε γιατί παίζει αυτός και όχι ο Έλληνας. Δε φωνάζουμε που ο τελευταίος βολεύεται στο παχυλό (ανάλογα με την ομάδα) συμβόλαιο του και δε δουλεύει, παρά μόνο κατηγορούμε τον "κακό" Αμερικανό αλλά πλέον και την ομοσπονδία που του επιτρέπει να συμμετέχει!

Δουλειά. Μαγική λέξη σε αυτό το ζήτημα. Τι διαφοροποιεί ένα νέο Έλληνα μπασκετμπολίστα από έναν Αμερικανό? Η απάντηση είναι η εξής, στις περισσότερες των περιπτώσεων, η ΔΟΥΛΕΙΑ. Τα παραδείγματα είναι απλά. Δείτε το LeBron James όταν μπήκε στο ΝΒΑ 6 χρόνια πριν. Οι κινήσεις του ήταν περιορισμένες, η άμυνα του ούτε καν κοντά στα τωρινά επίπεδα. Σήμερα? Διαθέτει drives που σκοτώνουν οποιαδήποτε άμυνα, σκοράρει άνετα πίσω από τα 7,25 και με mid-range shots, παίζει ακόμα και στο low-post αν χρειαστεί, ενώ η άμυνα του είναι καλύτερη από ποτέ. Πάρτε στον αντίποδα, 2 μεγάλα ταλέντα του Ελληνικού μπάσκετ, τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο και το Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Ο πρώτος, εδώ και 3-4 χρόνια ίδιος και απαράλλαχτος, χωρίς ίχνος βελτίωσης σωματικής ή μπασκετικής κάνει ακόμα τουλάχιστον μια φορά βήματα ανά ματς όταν ξεκινάει διείσδυση. Ο δεύτερος? Αν μείνει 15 λεπτά στο παρκέ και κάτω από τα 150 κιλά, όλοι σπεύδουν να τον βγάλουν έναν από τους καλύτερους ψηλούς στην Ευρώπη και να τον χτυπήσουν φιλικά στην πλάτη. Προφανώς και σύγκριση μεταξύ των 3 περιπτώσεων δεν υπάρχει και σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ ότι αν δούλευαν οι 2 Έλληνες θα έφταναν στο επίπεδο του LeBron James. Θα ήταν όμως, πολύ πολύ πολύ καλύτεροι από τώρα και δε θα είχαν να ζηλέψουν τίποτα από το Rudy Fernandez και τον Jose Calderon για παράδειγμα. Αντί αυτού, ωστόσο, τι κάνουν? Έχουν βολευτεί στα μεγάλα συμβόλαια που τους προσέφερε ο Ολυμπιακός και παραμένουν αιώνια ταλέντα. Θα μου πείτε ότι ο LeBron στις "αφιλόξενες" ΗΠΑ έχει τους καλύτερους προπονητές και την κατάλληλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα για να πετύχει και θα έχετε δίκιο. Θα σας απαντήσω, ωστόσο, ότι ο Toni Kukoc έφυγε από το φτωχικό Σπλιτ και κατάφερε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους όλων των εποχών. Πώς? ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ.

Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που ο Δημήτρης Διαμαντίδης έγινε τόσο μεγάλος παίχτης και οδηγεί Παναθηναϊκό και Εθνική από τη μια διάκριση στην άλλη. Αυτός είναι ο λόγος, που ο Θοδωρής Παπαλουκάς ήταν επί σειρά ετών ο πιο ακριβοπληρωμένος Ευρωπαίος στη Euroleague και ηγέτης της φοβερής CSKA (αν και αυτός θα μπορούσε να έχει βελτιώσει πολύ το περιφερειακό του σουτ). Δεν είδα καμία ομάδα να ψάχνει αντικαταστάτες τους στην Αμερική. Ίσα ίσα όταν έλειπαν αυτοί, οι 2 ομάδες ήταν μισές. Στην Ελλάδα, όμως, δυστυχώς αυτοί δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση. Οι περισσότεροι παίχτες διατηρούν κάποια καλά στοιχεία στο παιχνίδι τους, προσθέτουν μερικές εμπειρίες, άμα είναι τυχεροί και βρεθούν και σε κάποιο καλό σύνολο θα κατακτήσουν και κάποιο τίτλο. Έτσι όμως δε γίνεσαι σπουδαίος αθλητής. Στο μπάσκετ (αλλά και στα άλλα αθλήματα), καταξιώνεσαι μόνο μέσα από δουλειά, μέσα από ψυχική, σωματική και αθλητική ενδυνάμωση, μέσα από συνεχή βελτίωση, μέσα από την προσθήκη νέων ικανοτήτων στο παρκέ. Έτσι μόνο προκαλείς την τύχη σου και μόνο τότε έχεις το δικαίωμα να απαιτείς ευκαιρίες.

Μόνο προβληματισμό (ίσως και θλίψη), λοιπόν, μπορούν να μου προκαλέσουν οι προαναφερθείσες δηλώσεις των νέων παιδιών της Εθνικής Eφήβων καθώς και ο αντίστοιχος εναγκαλισμός τους (των δηλώσεων) από τους αθλητές του ΠΣΑΚ. Είναι πραγματικά τραγικό να βλέπεις αυτά τα παιδιά, να τυφλώνονται από τη λάμψη ενός εφηβικού μεταλλίου και να κωφεύουν από τους εκκωφαντικούς πανηγυρισμούς και επαίνους των προγονόπληκτων και υπερβολικών εκπροσώπων του τύπου και της ομοσπονδίας και ως άμεσο επακόλουθο να γκρινιάζουν απο τα 18-19 τους γιατί κάποιος τους κλέβει τις ευκαιρίες. Πρώτο τους μέλημα θα έπρεπε να είναι να κάτσουν να περάσουν αμέτρητες ώρες στο προπονητήριο και το γυμναστήριο και να φτάσουν το επίπεδο του Αμερικανού, ο οποίος τους "απειλεί", αν όχι να τον ξεπεράσουν (κάπως έτσι δεν έγινε και ένας από τους καλύτερους σουτέρ του ΝΒΑ ο Peja Stojakovic, ο οποίος είχε τα κλειδιά του γυμναστηρίου του ΠΑΟΚ και πήγαινε και έκανε άπειρα σουτ καθημερινά από το πρωί ως το βράδυ?). Μόνο τότε θα μπορούν να λένε ότι αξίζουν μια θέση στην ομάδα και όχι όταν αυτή τους παραχωρείται χαριστικά γιατί δεν υπάρχει άλλος να αγωνιστεί εκεί ή γιατί αγωνίζεται ένας περίεργος Σέρβος της σειράς, ο οποίος ούτως ή άλλως θα κάλυπτε τη θέση αν δεν ήταν ο Αμερικανός. Η παρουσία Αμερικανών σε μια ομάδα λοιπόν, σίγουρα τη βοηθάει αγωνιστικά αν αυτοί είναι καλύτεροι από τις υπόλοιπες επιλογές (γιατί Αμερικανός και καλός παίχτης μπάσκετ δεν είναι φυσικά συνώνυμα, απλά πολλές φορές "τυχαίνει" να συμπίπτουν), αλλά μπορεί να βοηθήσει και αυτά τα νέα παιδιά μαθαίνοντας τους την αξία του συναγωνισμού καθώς και πιο πρακτικά μπασκετικά ζητήματα από μια χώρα ανώτερης μπασκετικής κουλτούρας.

Όσο για τους μεγαλύτερους αθλητές του ΠΣΑΚ, κατανοώ την αγωνία τους καθώς αυτοί πρέπει να ζήσουν από το μπάσκετ, όμως όπως αν στη δουλειά σου δεν είσαι αρκετά καλός, θα τη χάσεις από έναν καλύτερο, έτσι και στο μπάσκετ αν δεν είσαι αρκετά ικανός θα τη χάσεις από έναν ικανότερο. Το αν αυτός είναι Αμερικανός, Γάλλος, Κινέζος ή Έλληνας είναι δευτερευούσης σημασίας. Καλύτερα, λοιπόν, να κοιτάμε πρώτα τις προσωπικές μας αδυναμίες πριν πάμε να κρίνουμε άλλους. Αν μάλιστα, ο ΠΣΑΚ ανησυχεί για το μέλλον του Ελληνικού μπάσκετ θα μπορεί να πιέσει την ομοσπονδία έτσι ώστε οι ομάδες να έχουν π.χ. σε ορισμένα ματς του πρωταθλήματος συγκεκριμένο αριθμό Ελλήνων κάτω των 21 και όχι να απαιτεί την υποβάθμιση ενός ολόκληρου πρωταθλήματος για χάρη των μπασκετικών ικανοτήτων (ή ανικανοτήτων) των μελών του.

Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι οι 3 Αμερικανοί περισσότερο καλό παρά κακό μπορούν να κάνουν στο Ελληνικό πρωτάθλημα και θα συμβούλευα τους νέους που ανησυχούν για το μέλλον τους να στρωθούν στη δουλειά, να αφήσουν τα πολλά λόγια και να αποδείξουν εμπράκτως στις ομάδες τους (και όχι μόνο στις εφηβικές και νεανικές διοργανώσεις) ότι αξίζουν μια θέση στον αγωνιστικό χώρο.

Όλα τα παραπάνω, αποτελούν μια προσωπική άποψη και ο μόνος τρόπος να εξελιχθεί αυτή είναι μέσω των συμφωνιών/διαφωνιών σας. Για αυτόν το λόγο περιμένω τα σχόλια σας.