Τις τελευταίες μέρες όλος ο κόσμος του NBA μιλάει σαστισμένος για την υπόθεση του Michael Beasley. Για όσους δεν έχουν πληροφορηθεί ακόμα τι έχει συμβεί, τα πράγματα έχουν ως εξής:
Ο Beasley, το νο. 2 pick των Miami Heat στο περσινό draft, ανέβασε στο λογαριασμό του στο Twitter μία άκρως αμφιλεγόμενη φωτογραφία, η οποία προοριζόταν να δείξει στον κόσμο το νέο του tattoo (το οποίο είναι ένα από τα χειρότερα που έχει δει η ανθρωπότητα παρεμπιπτόντως). Στη φωτογραφία, όμως, εντοπίζεται στο φόντο και ένα σακουλάκι, το περιεχόμενο του οποίου, παρότι μη επιβεβαιωμένο, κινεί τις υποψίες όλων για μαριχουάνα.
Αμέσως ξεκίνησε ένας κυκεώνας υποθέσεων και κατηγοριών, με πολλούς να λοιδωρούν την φαινομενικά ανεύθυνη στάση του Beasley, που καλούμενος να ωριμάσει όντας πια επαγγελματίας αθλητής δείχνει ότι δεν έχει φτάσει σε αυτό το σημείο ακόμα, υποπίπτοντας σε ανεπίτρεπτα "fouls" δεδομένου του ρόλου του να προσωποποιεί τις ελπίδες μίας ομάδας και μίας ολόκληρης πόλης. Κάποιο άλλοι, πιο ψύχραιμοι και φιλελεύθεροι, έσπευσαν να δηλώσουν τον υφέρποντα ρατσισμό που κρύβει το βιαστικό συμπέρασμα ότι στη φωτογραφία απεικονίζεται όντως μαριχουάνα, λέγοντας ότι στην περίπτωση που ο παίκτης ήταν λευκός οι αντιδράσεις θα ήταν αρκετά πιο ήπιες.
Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να επισημάνουμε ότι γενικά ο Beasley ως χαρακτήρας εμφάνιζε πάντα αρκετά αμφιλεγόμενα στοιχεία, είτε μέσω της προηγούμενης περιπέτειάς του περί μαριχουάνας από τις πρώτες κιόλας μέρες του στο NBA, είτε μέσω της γενικότερα ασόβαρης και υπερβολικά χαλαρής προσωπικότητάς του. Οι επιδόσεις στη rookie season του έφεραν στο φως ακόμη περισσότερο τα στοιχεία αυτά, καθώς παρά τα ικανοποιητικά "καθαρά" στατιστικά του, σε κανένα σημείο της χρονιάς δεν έδειξε να μοιάζει σίγουρος για τον εαυτό του και να μπαίνει στο κλίμα της φιλοσοφίας του head coach Erik Spoelstra.
Ενώ, λοιπόν, οι περισσότεροι απλοί NBA fans αντιμετώπιζαν τη φωτογραφία ως ένα ακόμα αστείο περιστατικό σχετικά με το Beasley, ο τελευταίος φαινόταν να έχει πάρει την κριτική από τα media για το νέο του ατόπημα (πάρα) πολύ σοβαρά, αν πιστέψουμε τα μετέπειτα posts του στο Twitter που δήλωναν "νιώθω ότι όλος ο κόσμος είναι εναντίον μου" και "νιώθω ότι δεν αξίζει να ζω πια", μηνύματα που είναι αρκετά για να θορυβήσουν τον οποιονδήποτε. Η πραγματική βόμβα, όμως, έσκασε λίγες ώρες μετά, όταν ανακοινώθηκε ότι ο Beasley είχε εισαχθεί σε κέντρο αποκατάστασης για την αντιμετώπιση των φημολογούμενων προβλημάτων του όσον αφορά την ψυχική του κατάσταση και τον εθισμό του σε (άγνωστες) ουσίες. Βλέποντας την είδηση παρατηρούμε ότι ενώ οποιαδήποτε υπόθεση για το θεωρητικό του εθισμό δεν μπορεί να αποδειχθεί, το γεγονός ότι ο Beasley υπέφερε από άγχος κατά τη rookie χρονιά του είναι αναντίρρητο, καθώς από τη μία είχε αρκετές δυσκολίες στο να ανταπεξέλθει στο σκληρό μαραθώνιο των 82+ παιχνιδιών και από την άλλη η γέννηση του πρώτου παιδιού του τον φόρτωσε απότομα με ευθύνες τις οποίες δεν ήταν κατά τα φαινόμενα έτοιμος να αναλάβει.
Παρότι αργότερα αποκαλύφθηκε ότι η διαμονή του στο κέντρο αποκατάστασης ήταν προαποφασισμένη από καιρό (και συνδεόταν με το περιστατικό των πρώτων ημερών του στο NBA που αναφέρθηκε πριν), ο ντόρος που δημιουργήθηκε γύρω από αυτή την απόλυτα ανθρώπινη ιστορία δείχνει ότι ο πολύς κόσμος, παρασυρμένος από τα αιμοβόρα media (που λατρεύουν να μεγαλοποιούν το παραμικρό και να εισάγουν αστάθμητους παράγοντες όπως ο ρατσισμός στα πάντα), πολλές φορές αδυνατεί να καταλάβει το ψυχολογικό φορτίο των προσδοκιών που καλούνται συχνά να σηκώσουν οι νεαροί αθλητές και το πόσο αυτό μπορεί να τους λυγίσει και να τους παρασύρει σε αρνητικές συμπεριφορές. Ιδίως δε όταν ο αθλητής είναι γνωστό από πριν ότι λόγω χαρακτήρα ενδέχεται να αντιμετωπίσει μεγαλύτερα από το σύνηθες προβλήματα όταν αποκτήσει φήμη και χρήματα, το καλύτερο θα ήταν να προστατευθεί αυτός από όλους τους άμεσα εμπλεκόμενους και ενδιαφερόμενους (ομάδα, λίγκα, οικογένεια, προσωπικό κύκλο), ώστε η μετάβαση να γίνει όσο το δυνατόν ομαλότερα και χωρίς απρόοπτα.
Το πιθανότερο είναι η προσωρινή αυτή αναποδιά να μην επηρεάσει τις δυνατότητες του Beasley για μία λαμπρή καριέρα στο NBA (το αντίθετο, θα τις βοηθήσει). Παρόλα αυτά, και επειδή τα παραδείγματα παικτών που για παρόμοιους λόγους έχουν αποτύχει να ανταποκριθούν στο ταλέντο τους είναι πολλά (Roy Tarpley, Len Bias, Σοφοκλής Σχορτσιανίτης κ.ά.), το περιστατικό αυτό μας διδάσκει ότι κάθε ομάδα, επαγγελματική και μη, θα πρέπει να δίνει μεγάλη βαρύτητα στη διαχείριση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς των "έυθραυστων" παικτών της, αν δε θέλει να γίνουν αυτοί το ίδιο "εκρηκτικοί" εκτός παρκέ, όσο πάνω σε αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου