Οι 3 ιδανικότερες περιπτώσεις free agent point guards από το NBA για τον Ολυμπιακό

Τον τελευταίο καιρό όλοι διαβάζουμε καθημερινά για την αναζήτηση του Ολυμπιακού για έναν point guard ο οποίος θα συμπληρώσει ιδανικά το Θοδωρή Παπαλουκά και θα αναλάβει ένα (πολύ) μεγάλο μέρος του επιθετικού φορτίου από την περιφέρεια που δημιούργησε η φυγή του Lynn Greer.

Στις εφημερίδες και στα αθλητικά sites έχουν αναφερθεί πολλά ονόματα υποψηφίων. Μερικά από αυτά με μια πρώτη ματιά θα συγκέντρωναν αρκετές πιθανότητες, ενώ μερικά άλλα είναι τελείως εκτός πραγματικότητας. Εμείς εδώ, με την προϋπόθεση ότι μπορούσαμε να διαλέξουμε μόνο από το NBA, βρήκαμε και κατατάξαμε με ρεαλιστικά κριτήρια τους 3 κατά τη γνώμη μας καταλληλότερους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του Ολυμπιακού. Ξεκινάμε λοιπόν:

3) Juan Dixon (30, 1.91 m, 75 kg)

Ο Juan Dixon είναι μία κλασική περίπτωση point guard που το πραγματικό πεπρωμένο της ζωής του είναι να φορτώσει τα ευρωπαϊκά καλάθια με αμέτρητους πόντους, και πραγματικά απορώ πως δεν έχει συζητηθεί περισσότερο το όνομά του. Θεωρώ ότι θα μπορούσε να βγάλει στατιστικά εφάμιλλα ή και καλύτερα από αυτά του McIntyre αν του δώσει κάποιος ένα καλό συμβόλαιο για να διασχίσει τον Ατλαντικό.

Η ιστορία της ζωής του Dixon είναι πραγματικά βγαλμένη από δραματική ταινία. Και οι δύο γονείς του ήταν εθισμένοι στην ηρωίνη και πέθαναν χτυπημένοι από το AIDS πριν καλά καλά ο Juan γίνει 18. Φαίνεται όμως ότι η δυστυχισμένη παιδική του ηλικία τον γέμισε δύναμη και πίστη στον εαυτό του, καθώς αμέσως μετά μπήκε στο διάσημο πανεπιστήμιο του Maryland και το οδήγησε στην κατάκτηση του τίτλου του NCAA το 2002, ανακηρυσσόμενος ο ίδιος Most Outstanding Player του tournament.

Η καριέρα του στο NBA δεν μπορώ να πω ότι ήταν η αναμενόμενη, καθώς σήμερα μετράει μέσους όρους καριέρας 8,4 πόντους και σχεδόν 2 ασίστ. Βλέποντας τον όμως να παίζει, συμπεραίνει κανείς ότι στην Ευρώπη όντως θα άξιζε τα λεφτά του και με το παραπάνω. Έχει πολύ καλό σουτ από όλες τις αποστάσεις και είναι πολύ γρήγορος με την μπάλα στα χέρια. Δεν είναι πολύ ψηλός ούτε πολύ δυνατός, κάτι που τον καθιστά μάλλον μέτριο αμυντικά, όμως αυτό δε θα είχε τόσο μεγάλη σημασία στον Ολυμπιακό καθώς υπάρχει και ο Παπαλουκάς. Είναι παίκτης που ψάχνει πρώτα να βρει το δικό του σουτ και μετά να δημιουργήσει, όπως ο McIntyre και ο Greer, κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει προβλήματα στη σχέση του με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά ούτως ή άλλος κάθε παίκτης που λειτουργεί με το ένστικτο και όχι ως ρομπότ θα έχει πρόβλημα με το Γιαννάκη (τα είπε ο Childress, αλλά ποιος τον ακούει).



Ως επικύρωση της δεινότητας του Dixon ως σκόρερ και σουτέρ έρχονται τα παραπάνω στατιστικά της καριέρας του στο Maryland, όπου φαίνεται τι κατάφερε σε 4 χρόνια με μια πιο κοντινή τρίποντη γραμμή. Άλλη η ηλικία του και η εκρηκτικότητα του βέβαια τότε και άλλη τώρα, αλλά η τέχνη του σουτ δε ξεχνιέται εύκολα και το κολλεγιακό μπασκετικό στιλ είναι πιο κοντά στο ευρωπαϊκό απ' ότι το ευρωπαϊκό στο NBA.

2) Ramon Sessions (23, 1.91 m, 86 kg)

Ο guard των Milwaukee Bucks μόλις τελείωσε τη δεύτερη σεζόν του στο NBA, στην οποία σημείωσε τόσο μεγάλη βελτίωση ώστε να θεωρείται πλέον ένας από τους ταχύτερα ανερχόμενους playmakers του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο. Ξεπετάχτηκε στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς από το πουθενά, όταν συνεχόμενοι τραυματισμοί στους guards ανάγκασαν τους Bucks να τον καλέσουν από το D-League. Αυτός άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά, πετυχαίνοντας ένα νικηφόρο buzzer beater απέναντι στους Wizards στις 2 Απριλίου και σημειώνοντας νέο ρεκόρ όλων των εποχών για τους Bucks με 24 (!) ασίστ στις 14 Απριλίου εναντίον των Bulls.

Το παιχνίδι του Sessions χαρακτηρίζεται κυρίως από τη μεγάλη ευελιξία και ταχύτητά του, που σε συνδυασμό με τον τρομερό χειρισμό της μπάλας που διαθέτει, του δίνουν την ικανότητα να μπορεί ανά πάσα στιγμή να επιτίθεται με drives και διεισδύσεις στο καλάθι. Η εξαιρετική ικανότητα και ακρίβεια του στις πάσες μαζί με το κορυφαίο court vision του επιτρέπει να εντοπίζει τέλεια τους συμπαίκτες του για ένα σουτ από την περιφέρεια ή για ένα lay-up κοντά στο καλάθι. Επιπλέον, είναι εξαιρετικός on-ball αμυντικός με γρήγορα πόδια και μεγάλο άνοιγμα χεριών, κάτι που του επιτρέπει να μαρκάρει αποτελεσματικά τόσο point guards όσο και 2άρια.





Από τα παραπάνω στατιστικά του συμπεραίνουμε ότι ένα σοβαρό μειονέκτημά του Sessions είναι η αδυναμία του στο μακρινό σουτ. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι με το πιο κοντινό ευρωπαϊκό τρίποντο αυτό το μειονέκτημα δε θα ήταν τόσο σοβαρό, όμως το γεγονός παραμένει ότι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, όπου τα drives είναι είδος προς εξαφάνιση, απαιτείται από κάθε περιφερειακό παίχτη να διαθέτει ένα αξιόπιστο τρίποντο ώστε να μπορεί να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα και ο Sessions αυτό ακόμα δεν το έχει στο οπλοστάσιό του.

Για να διαπιστώσετε τα playmaking abilities του Sessions, δείτε αυτό το βίντεο από τη βραδιά των 24 ασίστ:




1) Nate Robinson (25, 1.72 m, 82 kg)

Είναι ευχή δική μου και σίγουρα οποιουδήποτε αγαπά το αγνό θέαμα να δούμε το θαυματουργό κοντό στην Ελλάδα. Ο Nate είναι η προσωποποίηση της αμόλυντης απόλαυσης του παιχνιδιού, μια υπερβολικά συμπαθής και αστεία φιγούρα που όποιος δει τη φάτσα του πρώτη φορά χωρίς να ξέρει ποιος είναι θα γελάσει, αλλά που μάλλον θα του κοπεί το γέλιο όταν δει αυτό:



Πέρα από τα καρφώματα όμως, ο Nate είναι ένας σκόρερ ολκής, που μπορεί να βάλει την μπάλα στο καλάθι με οποιονδήποτε τρόπο: σουτ off the dribble, σουτ off a screen, drive, τρίποντο, fadeaway, ό,τι φανταστεί κανείς. Το γεγονός ότι μπορεί να τα κάνει αυτά όντας μόλις 1,72 σε κάνει να αναλογίζεσαι τι θα μπορούσε να κάνει στην Ευρώπη, όπου υπάρχουν τόσα παραδείγματα κυρίαρχων undersized guards.

Από άμυνα, τώρα, λίγα πράγματα, όπως φυσικά είναι αναμενόμενο λόγω της σωματοδομής του. Αυτό δεν τον εμπόδισε πάντως πέρσι να έχει 1,3 κλεψίματα μ.ο., τα οποία μάζευε κυρίως πηδώντας στις passing lanes ελπίζοντας να προλάβει κάποια απρόσεκτη πάσα. Η τακτική αυτή βέβαια άφηνε συχνά εκτεθειμένη την άμυνα των Knicks, αλλά απ' ότι φάνηκε από την περσινή πορεία τους, λίγοι στενοχωριούνταν για αυτό...

Η φημολογούμενη προσφορά του Ολυμπιακού για τον Nate είναι 10 εκ. δολάρια τη χρονιά, ποσό που αποτελεί απίστευτο ρίσκο όσο υπάρχει ο coach Yiannakis στον πάγκο. Και βέβαια το λέμε αυτό γιατί είναι δεδομένη η ρήξη ανάμεσά τους άμα τελικά έρθει ο Nate στον Ολυμπιακό, αφού θα θέλει πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια του, σχετική ελευθερία κινήσεων και μεγάλο αριθμό σουτ και λεπτών συμμετοχής, κάτι που δεν ξέρω αν μπορεί να του τα εγγυηθεί ο "δράκος", συνυπολογίζοντας και την ταυτόχρονη ύπαρξη του Παπαλουκά στην ίδια θέση. Εμάς φυσικά αυτά λίγο μας νοιάζουν, καθώς θέλουμε κυρίως να δούμε πολλά τρίποντα και πολλά posters σε ανυποψίαστους λευκούς Έλληνες ψηλούς (προσωπική προτίμηση: Αγαδάκος). Ίσα ίσα που η ίντριγκα που θα έσερνε από πίσω του ο Nate θα γεννούσε πολλές διασκεδαστικές στιγμές. Για παράδειγμα φανταστείτε τη φάτσα του Γιαννάκη αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε ντέρμπι:



Πλάκα δε θα'χε;