Η Ανατολή των φαβορί

Για απορίες σχετικά με τα προχωρημένα στατιστικά που χρησιμοποιούμε δείτε τον οδηγό εδώ.

Με τις περισσότερες σειρές του 1ου γύρου των NBA playoffs να πλησιάζουν ή να έχουν ήδη φτάσει στο τέλος τους, είναι μία καλή στιγμή να εξετάσουμε τι έχει συμβεί συνολικά μέχρι τώρα. Σήμερα θα αναφερθούμε στην Ανατολή.

Ο LeBron και οι Cavaliers αντιμετώπισαν περισσότερα προβλήματα απ' όσα περίμεναν από τους Βulls, όμως τελικά πέρασαν στους Eastern Semifinals με ρεκόρ 4-1 και συνεχίζουν να κοιτάνε ψηλά.

Το Chicago, παρότι υστερούσε σε πλήθος ποιοτικών λύσεων, πάλεψε προς τιμήν του με αξιώσεις για την πρόκριση, χάνοντας το 2ο ματς στο τέλος. Διέθετε έναν ηγετικό, ωριμασμένο, εκρηκτικό αλλά πολύ μόνο Derrick Rose, ο οποίος αναγκαζόταν να παίρνει πολύ περισσότερες προσπάθειες απ' όσες αναλογούσαν στο τωρινό επίπεδό του, συγκεντρώνοντας 32.5% Usage Rate. Μοιραία οι Bulls έγιναν σχετικά προβλέψιμοι (με ευθύνη και του Del Negro) και το παθιασμένο παιχνίδι του Joakim Noah σε άμυνα και επίθεση δεν έφτανε, συν το ότι στο 4ο ματς εμφανίστηκαν απολύτως ανήμποροι να σταματήσουν την "καταιγίδα" που λέγεται LeBron στο 2ο ημίχρονο.

Η έλλειψη σταθερών λύσεων (πέραν του Noah) στη frontline καταδίκασε τους "Ταύρους", εφόσον ο Taj Gibson έπαιξε (όπως αναμενόταν) ως ένας αξιόλογος rookie και τίποτα παραπάνω και εφόσον από τον Brad Miller θα θυμόμαστε μόνο το εντελώς ανήμπορο βλέμμα του μετά από κάθε ένα από τα 6 fouls του στο 5ο παιχνίδι (τα 3 εκ των οποίων στο Shaq). Την ίδια στιγμή ο Jamison εκμεταλλευόταν την ευελιξία και την κίνησή του στην περιφέρεια και έδινε καίρια "χτυπήματα" στο Chicago, κάνοντας μία πολύ μεστή σειρά.

Ο "Βασιλιάς" είναι βέβαια στον κόσμο του, έχοντας 131 Οffensive Rating με Usage Rate 30.4%, συνδυασμό που πραγματικά δε βρίσκω λόγια για να τον περιγράψω. Περιμένω απλά να δω πόσο συγκεντρωμένος και αποφασισμένος θα παρουσιαστεί στα τεράστια ματς με Βοστώνη και (πιθανώς) Orlando που ακολουθούν.

Αυτό που "σκότωσε" πρώτιστα τους Bulls ήταν οι τουλάχιστον μετριότατες επιδόσεις τους στα σουτ. Χαρακτηριστικά ο Brad Miller είχε 10/27 σουτ κι ο Warrick (ο υποτιθέμενος backup PF) 2/11. Κρίμα τα ελάχιστα λάθη του Chicago...

Οι Celtics "καθάρισαν" σε 5 ματς τους Heat, παίρνοντας την απαραίτητη "φόρα" για το πολύ δύσκολο επερχόμενο matchup με τους Cavaliers στο 2ο γύρο. Η αλήθεια είναι ότι το Miami απογοήτευσε και πρακτικά απείλησε ελάχιστα στα ματς που έγιναν στη Βοστώνη. Ουσιαστικά βέβαια καταδικάστηκε από τα απαράδεκτα ταυτόχρονα λάθη των Spoelstra και Wright στο τέλος του καθοριστικού 3ου παιχνιδιού, όταν ο πρώτος έδωσε εντολή να μη γίνει foul (ενώ είχαν να δώσουν) και ο δεύτερος έπαιξε απαράδεκτη isolation άμυνα στον μετρ αυτών των καταστάσεων Paul Pierce, ο οποίος δε θα μπορούσε με τίποτα να αρνηθεί αυτό το "δώρο".

Το gameplan της Βοστώνης στη σειρά ήταν σαφές: "κάθε φορά που ο Wade θα βρίσκεται στο παρκέ, προτεραιότητα θα είναι να κλείσουμε τις δευτερεύουσες επιλογές του Miami". Και το κατάφερε στο ακέραιο, κρατώντας τους Heat στο κακό 96.2 Offensive Rating. Όσο κι αν προσπαθούσε ο "Flash" να κρατήσει τους Heat στη διεκδίκηση της πρόκρισης, με αποκορύφωμα το μπαράζ τριπόντων στο 4ο ματς, τόσο κατώτεροι των προσδοκιών αποδεικνύονταν οι λογιζόμενοι ως συμπαραστάτες του, Beasley και O'Neal.

Ο "Be-Easy" φάνηκε συνολικά, στα ίσως τελευταία του παιχνίδια με το Miami, άτολμος και "λίγος" για την περίσταση. Δε σούταρε ιδιαίτερα καλά (49.1% eFG), δεν έδειξε την απαιτούμενη επιθετικότητα και θέληση για δυνατά drives που απαιτούνται απέναντι σε μία σκληρή και "κλειστή" άμυνα όπως των Celtics (εκτέλεσε μόλις 7 βολές συνολικά στη σειρά) και έπαιξε μετριότατη άμυνα στον Garnett, ο οποίος συγκέντρωσε το σαφώς ανώτερο 57.8% eFG.

Ο Jermaine, από την άλλη, είχε μία το λιγότερη τραγική σειρά επιθετικά, μην μπορώντας να ευστοχήσει σε τίποτα (9/44 δίποντα!). Αμυντικά ήταν καλός, μην αφήνοντας τον Perkins να κυριαρχήσει και έχοντας 7.2% block%, όμως αυτά αποδείχθηκαν δώρον άδωρον, αφού στην επίθεση ουσιαστικά αφαιρούσε νίκες από την ομάδα του με την κάκιστη απόδοσή του (-0.7 Offensive Win Shares!).

Επιπροσθέτως, το Miami δεν κατάφερε ποτέ να σταματήσει τον Ray Allen και τα τρίποντα που "έβγαζε" μέσω της συνεχούς κίνησής του. Σε κάποια διαστήματα ο Spoelstra εφάρμοζε μία αποτελεσματική ζώνη που κρατούσε σε χαμηλά επίπεδα τους Celtics, όμως δεν αργούσε να γίνει το αμυντικό λάθος και να ξαναπάει το momentum στους C's.

Πλέον έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα αποφασίσει ο Wade όσον αφορά στον επόμενο σταθμό του. Κατά τη γνώμη μου όλα θα εξαρτηθούν από το τι εγγυήσεις θα του δώσει ο Pat Riley, ως προς τους top free agents που θα "κυνηγήσει" το καλοκαίρι.

Οι Hawks θα χρειαστούν λίγο χρόνο για να καταλάβουν τι τους χτύπησε αφού πλέον βρίσκονται πίσω στη σειρά με τους Bucks και θα παίξουν αύριο ματς αποκλεισμού στο Milwaukee. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Στα 2 πρώτα ματς η Atlanta νίκησε σχετικά εύκολα, αφού από τη μία φέτος η Philips Arena έχει αποδειχθεί πολύ δυνατή έδρα (συγκεκριμένα οι Hawks είχαν να χάσουν στο σπίτι τους από τις 26 Φεβρουαρίου) και από την άλλη οι Bucks μπορούσαν μόνο κατά διαστήματα να βρουν λύσεις στην επίθεση, ενώ και η άμυνά τους δεν μπορούσε να περιορίσει τα κατεξοχήν "όπλα" των "Γερακιών".

Στα 2 ματς του Milwaukee οι Bucks μπόρεσαν να κάνουν αυτό που έπρεπε: δημιούργησαν και έβαλαν "καλά" σουτ. Ενώ το eFG% τους στα 2 πρώτα παιχνίδια ήταν 46%, στα 2 κατοπινά ανέβηκε κατακόρυφα στο 58.8%. Το ρόλο τους στην ισοφάριση έπαιξαν και η μετριότατη άμυνα των Hawks και η δική τους ανεβασμένη inside defense (μόλις 26 πόντοι στο "ζωγραφιστό" για την Atlanta στο 4ο ματς), που εκφράστηκε κυρίως στο πρόσωπο των Thomas και Gadzuric.

Επιπροσθέτως, ο Delfino, που ήταν ανύπαρκτος στους πρώτους αγώνες, στο 4ο ματς "πλήγωνε" συνεχώς από το τρίποντο, ενώ ο Salmons όσο προχωρά η σειρά τόσο ανεβάζει την αποδοτικότητά του, πετυχαίνοντας περίπου τους ίδιους πόντους αλλά παίρνοντας λιγότερα και ποιοτικότερα σουτ, με πιο επιθετικό παιχνίδι που του αποφέρει περισσότερες βολές. Ο Jennings δείχνει κάθε στιγμή δραστήριος, όμως η απειρία του στη διατήρηση του ρυθμού εγκυμονεί πάντα κινδύνους.

Αυτό πήγε να συμβεί και στο 5ο ματς, όπου στο 4ο δωδεκάλεπτο ο Jennings κλείστηκε και η Atlanta έκανε ένα φαινομενικά καθοριστικό σερί, εκμεταλλευόμενη το αποτελεσματικό παιχνίδι των Horford και Marvin Williams που εδραίωσε την κυριαρχία της στη ρακέτα. Όμως το Milwaukee έδειξε χαρακτήρα, πηγαίνοντας την μπάλα στα χέρια του Salmons που ανταποκρίθηκε στο έπακρο, κερδίζοντας πολλούς εύκολους πόντους από βολές. Αμέσως μετά πέτυχε ένα σημαντικότατο τρίποντο ο Delfino, μετά από μεγάλο επιθετικό rebound του αενάως μαχόμενου Ilyasova.

Στα 2 τελευταία λεπτά οι Hawks έκαναν τραγικές επιλογές, με τρίποντο (!) από το Josh Smith και πολύ δύσκολα και εκτός λογικής σουτ από τον Crawford. Αναμφίβολα μεγάλη ευθύνη για την ήττα φέρει ο Mike Woodson, τον οποίο γενικά θεωρώ ιδανικό στην ανάπτυξη νεαρών παικτών όμως ενίοτε κάκιστο στη διαχείριση αγώνων.

Ο Joe Johnson σε γενικές γραμμές τη δουλειά του την κάνει (παρότι μερικές φορές το παρακάνει ο Woodson με τα πάμπολλα isolations για τον αρχηγό του) και με το παραπάνω, σκοράροντας, μοιράζοντας (Assist Rate 27.1%) και αποφεύγοντας τα λάθη (μόλις 7.7% turnover%). Όλα αυτά όμως πριν από το τελευταίο παιχνίδι, στο οποίο έχασε κρίσιμα σουτ και μάλιστα αποβλήθηκε με 6 fouls, παρότι στα 4 προηγούμενα ματς είχε μόνο 1.9 fouls μέσο όρο!

Εν ολίγοις αναζητείται αναδιοργάνωση και συγκέντρωση για την Atlanta έτσι ώστε να εκμεταλλευτεί το συνολικά ανώτερο ταλέντο της στο 6ο ματς, το οποίο σίγουρα θα φροντίσουν οι οπαδοί των Bucks να κάνουν εφιαλτικό για αυτούς.

Το Orlando πετσόκοψε τα όνειρα του MJ για ένα μεγαλειώδες πρώτο playoff run των Bobcats, "σκουπίζοντας" την ομάδα του Larry Brown που τον είδαμε πολλές φορές στον πάγκο φανερά απογοητευμένο από το παιχνίδι και τις επιλογές των παικτών του. Οι τελευταίοι σε ελάχιστα σημεία της σειράς μπόρεσαν να εφαρμόσουν με επιτυχία και διάρκεια τα σχέδιά του στο παρκέ.

Το series αυτό κύλησε σε αρκετά αργούς ρυθμούς (μέσο Pace 85.4), κάτι που προφανώς επεδίωξαν από την αρχή οι Bobcats, θεωρώντας σωστά ότι μόνο έτσι θα μπορούσαν να επιβληθούν μέσω της άμυνάς τους στο Howard και την παρέα του και να εξαλείψουν το σαφές και αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημα των Magic έναντι κάθε άλλης ομάδας του NBA, το τρίποντο.

Σε κάθε παιχνίδι ο Brown προσπαθούσε να παίξει από την αρχή πολύ σκληρά τον Dwight, "ρίχνοντας" πάνω του τους βετεράνους Ratliff και Mohammed με σκοπό να τον εκνευρίσουν και ως εκ τούτου να τον κάνουν να υποπέσει σε γρήγορα fouls. Η τακτική αυτή δούλευε, οι centers της Charlotte και ο D-12 "φορτώνονταν" από το 1ο δωδεκάλεπτο, όμως τα υπόλοιπα κομμάτια των Bobcats δε δούλευαν καλά.

Στην επίθεση, ειδικά στα ματς στο Orlando δεν μπορούσαν να σκοράρουν με τίποτα και τα περίμεναν όλα από τους Wallace και Jackson, οι οποίοι όμως όπως ήταν φυσικό από ένα σημείο και μετά κουράζονταν και γίνονταν πολύ προβλέψιμοι στις κινήσεις τους. Ο Diaw ήταν άφαντος και τα χαζά λάθη άπειρα, ενώ μέσα στη γενικότερη επιθετική αποδιοργάνωση της Charlotte βλέπαμε ακόμα και midrange προσπάθειες από Chandler και Ratliff!

Στη θέση του point guard ο Felton, παρότι ανεκτός επιθετικά, ήταν απογοητευτικός αμυντικά απέναντι στον Nelson. Επέμενε, πέρα από κάθε λογική, να αφήνει χώρο στον Jameer για να εξαπολύει τρίποντα, τα οποία βέβαια αυτός μετουσίωνε με σταθερό ρυθμό.

Συνδυάστε αυτό με τα κάτω του μετρίου αμυντικά rotations στη γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας από το Orlando στην περιφέρεια μετά από πάσες από τη ρακέτα προς τα έξω (μεταξύ αυτών πάσες απορρέουσες από double teams στον Dwight) και θα καταλάβετε πώς οι Magic "σκότωναν" συνεχώς τους Bobcats με καλών προϋποθέσεων τρίποντα από Nelson, Pietrus και Lewis. Το γεγονός άλλωστε ότι το Defensive Rating της Charlotte πήγε από το 102.8 της regular season στο 111 στα playoffs τα λέει νομίζω όλα.

Στα 2 τελευταία παιχνίδια οι Bobcats, βοηθούμενοι και από τον κόσμο τους, προσπάθησαν παθιασμένα να επιμηκύνουν τη σειρά, κρατιόνταν κοντά στο σκορ και με την πολύτιμη βοήθεια του θετικού Tyrus Thomas, όμως στο τέλος η ποιότητα των Magic έβαλε τέλος στις επιδιώξεις τους.