Ώρα για βραβεία!

Η φετινή NBA regular season έφτασε στο τέλος της και μία από τις ετήσιες παραδόσεις και τελετουργίες είναι η απονομή των προσωπικών βραβείων στους καλύτερους της χρονιάς! Σας παρουσιάζω ευθύς αμέσως τις επιλογές μου:

Most Improved Player of the Year

Το κριτήρια της υποψηφιότητας για αυτό το βραβείο ήταν πάντοτε "θολά". Αν μιλούσαμε συνολικά τότε θα ήταν δύσκολο να επιλέξουμε κάποιον άλλο από τον Kevin Durant, η ασύλληπτη φετινή εκτόξευση του οποίου στη "στρατόσφαιρα" του NBA έχει κάνει τους Thunder υπολογίσιμη δύναμη και τον ίδιο το νέο μεγάλο marketing plan του David Stern!

Αν όμως αποκλείσουμε από τη διαδικασία τους λεγόμενους superstars, τότε η ψήφος μου πάει χωρίς δεύτερη σκέψη στον Andrew Bogut. Πολλοί θα αντιτάξουν τον Aaron Brooks (και θα έχουν βάσιμη άποψη), για μένα όμως η εξαιρετική χρονιά του Bogut ήταν ο κυριότερος λόγος, μαζί με τους Skiles και Jennings, που οι Bucks από μία μετριότατη ομάδα που δεν πήγαινε πουθενά εμφανίζεται πλέον ως μία από τις σκληρότερες, αμυντικά πιο δεμένες και οργανωμένες ομάδες όχι μόνο της Ανατολής, αλλά και ολόκληρου του NBA.

Ο Bogut αποτέλεσε έναν καθοριστικό αμυντικό παράγοντα-"ογκόλιθο", που με την εξυπνάδα του, την τεράστια βελτίωση στα κοψίματα αλλά και την ευελιξία του άλλαζε συχνότατα τη ροή των αγώνων υπέρ της ομάδας του. Για του λόγου το αληθές, ο Αυστραλός center υπερδιπλασίασε σε σχέση με πέρσι το ποσοστό των αντίπαλων σουτ για δύο πόντους που "κόβει" όσο είναι στο παρκέ (το λεγόμενο block%), από 2.7% σε 6.2%, ενώ ήταν 1ος στο NBA σε κερδισμένα επιθετικά fouls ανά παιχνίδι με 0.74, για παίκτες με 30+ λεπτά μέσο χρόνο συμμετοχής.

Στην επίθεση και τα rebounds υπήρξε επίσης αποτελεσματικός, παίρνοντας περισσότερες προσπάθειες και σκοράροντας περισσότερο από ποτέ, αλλά κρατώντας ταυτόχρονα το eFG% του σε ικανοποιητικό επίπεδο (52.1%). Ο τραυματισμός του ήταν ατυχέστατος, αλλά όπως και να 'χει απέχει περίπου ένα αξιόπιστο mid-range jumpshot και μερικά μεγάλα παιχνίδια στα playoffs από το να αφήσει το στίγμα του στο πρωτάθλημα.

Defensive Player of the Year

Μικρό έως πολύ μικρό το debate εδώ: αδιαμφισβήτητος νικητής ο Dwight Howard. Η αθλητική και ογκώδης παρουσία του D12 κάτω από τα καλάθια εξακολουθεί να "τρομάζει" και να πονοκεφαλιάζει κάθε αντίπαλο head coach, ο οποίος πρέπει κάθε φορά που τον αντιμετωπίζει να αναπροσαρμόζει τα πλάνα του στην προσπάθεια να τον περιορίσει. O Dwight είχε το 2ο καλύτερο def. rebound% (31.3%) και το 2ο καλύτερο block% πίσω από τον Bogut για παίκτες των 30+ λεπτών ανά παιχνίδι.

Αν όμως θέλουμε να πάμε τους αριθμούς ένα βήμα παραπέρα, τα δύο σημαντικότερα στατιστικά στα οποία πρώτευσε ο Howard ήταν το Defensive Win Shares (μία εκτίμηση του πόσες νίκες "προσφέρει" ένας παίκτης στην ομάδα του μέσω της άμυνάς του) με 7.1 και το Defensive Rating (εκτίμηση του πόσους πόντους "δέχεται" ένας παίκτης στην άμυνα ανά 100 κατοχές των αντιπάλων) με 95. Αυτά τα νούμερα (αν και βρίσκονται ακόμα σε κάπως πειραματικό στάδιο) μας δίνουν άλλο ένα επιχείρημα για το ότι ο Dwight είναι ο συνολικά πιο αποτελεσματικός αμυντικός στο σύγχρονο NBA.

6th Man of the Year

Μπορεί πριν 10 μέρες να είχα δώσει πρώιμα την ψήφο μου στον Jamal Crawford για το βραβείο του καλύτερου 6ου παίκτη, μία πιο ενδελεχής ανάλυση των δεδομένων όμως (σε συνδυασμό με μερικά μεγάλα παιχνίδια του) με έκανε να επιλέξω (για μία ακόμη χρονιά) τη σίγουρη και δοκιμασμένη λύση του Manu Ginobili.

Ο Αργεντινός απέδειξε και φέτος ότι έχει πολύ μπάσκετ ακόμα μπροστά του και ότι, παρά τη φυσική και λογική απώλεια μέρους της αθλητικότητας και εκρηκτικότητάς του, τα μπασκετικά του ένστικτα παραμένουν σε πλήρη εγρήγορση.

Από την άλλη ο Jamal αποτέλεσε μία ανεξάντλητη πηγή σκορ ερχόμενος από τον πάγκο για τους Hawks. Φέτος μείωσε τις τραβηγμένες προσπάθειες και έπαιξε πιο μυαλωμένα, με συνέπεια να καταγράψει το μεγαλύτερο eFG% του από τη σεζόν 2001-02.

Μπορεί και οι δύο να είχαν Usage Rate 25.8%, ο Manu όμως ήταν καλύτερος στο rebound%, πολύ καλύτερος συμπαίκτης (28.2% Assist Rate, δηλαδή το ποσοστό των καλαθιών των συμπαικτών του στα οποία έδωσε αυτός την assist ενώ βρισκόταν στο παρκέ, έναντι 16.1% του Jamal), ενώ είχε και καλύτερα Off. και Def. Rating και Win Shares. Μετά από αυτά δε μένει να κάνουμε κάτι άλλο από το να του απονείμουμε το βραβείο του καλύτερου "παγκίτη".

Rookie of the Year

Η επιλογή για τον καλύτερο φετινό rookie, ενώ σε κάποιο σημείο της σεζόν έμοιαζε εύκολη, κατέληξε να είναι δύσκολη, αφού οι 3 νεαροί point guards, Tyreke Evans, Stephen Curry και Brandon Jennings, κατά διαστήματα "έβγαλαν μάτια".

Ο Evans απολάμβανε τη μεγαλύτερη ελευθερία στην επίθεση μεταξύ των τριών. Είναι προφανές ότι δεν είναι κανονικός PG, όμως το πολύ καλό ballhandling, η δύναμη και το ύψος του τον κάνουν από τώρα ανίκητο στα 1-on-1 drives. Είναι αρκετά χειρότερος σουτέρ από τους άλλους δύο, όμως τα "physical tools" τα έχει εν αφθονία και στην παρούσα φάση αυτό μετράει περισσότερο.

Ο Curry ευνοήθηκε μερικώς από το γρήγορο μπάσκετ του Don Nelson, όμως έκανε από νωρίς τους επικριτές του να σιωπήσουν, προσαρμοζόμενος πολύ γρηγορότερα του αναμενομένου στο παιχνίδι του NBA. Έδειξε από φέτος αυτό που όλοι ξέραμε, ότι είναι ένας εκπληκτικός σουτέρ από την περιφέρεια, σημειώνοντας το πολύ καλό 53.5% eFG. Το κύριο πρόβλημά του είναι η άμυνα, αφού δεν μπορεί να κρατήσει σχεδόν κανένα δυνατό guard μακριά από το "ζωγραφιστό".

Ο Jennings τελείωσε τη χρονιά με πολύ άσχημες επιδόσεις στα σουτ, μόλις 43.1% eFG. Κάποιες φορές χρονοτριβούσε και καθυστερούσε την ανάπτυξη την Bucks, γενικά όμως έδωσε πολλές υποσχέσεις ως προς το χειρισμό των pick-n-rolls και σε επίπεδο αποφάσεων δεν τα πήγε καθόλου άσχημα, έχοντας καλύτερο Assist Rate και turnover% (ποσοστό λαθών στις συνολικές κατοχές που χρησιμοποιεί ένας παίκτης) από τους άλλους δύο πρωτοκλασάτους rookies. Επίσης, παρά την όχι και ιδανική για το NBA σωματοδομή του κατάφερνε να παίζει την καλύτερη άμυνα μεταξύ των τριών, έχοντας 3.9 Defensive Win Shares, πράγμα που εκτός από τη θέληση και επιμονή του οφείλεται βέβαια και στην αμυντική προσήλωση του προπονητή του (Skiles) και την ύπαρξη στην ίδια πεντάδα του 2ου καλύτερου αμυντικά center του NBA για φέτος (Bogut).

Η τελική μου κατάταξη, λοιπόν, στους rookies είναι: 1) Evans, 2) Jennings και 3) Curry.

Coach of the Year

Υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι για το φετινό COTY.

Ο Scott Brooks κατάφερε να εμπνεύσει και να "δέσει" μία ιδιαίτερα νεανική ομάδα όπως η Oklahoma City, πετυχαίνοντας να τη "βάλει" στα playoffs μία χρονιά μετά το περσινό "κάζο" των αμέτρητων ηττών. Χωρίς μεγάλες αλλαγές στο roster, έδωσε έμφαση στην άμυνα, ανέδειξε ρολίστες (Sefolosha, Ibaka, Collison) και κατάφερε να πάρει το maximum από τον ανερχόμενο αστέρα ονόματι Kevin Durant.

Ο Scott Skiles, έχοντας ξεκινήσει από πέρσι τη διαδικασία μεταμόρφωσης της ομάδας, βασίστηκε και αυτός στην ασφυκτική άμυνα και σε ένα διεθνές και αλλοπρόσαλλο roster για να επαναφέρει τους Bucks στα playoffs. Και το κατάφερε με έναν rookie point guard στο τιμόνι, εμπνέοντας ταυτόχρονα τον Bogut να παίξει το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του.

Ο Nate McMillan διαχειρίστηκε άριστα τους συνεχείς τραυματισμούς σημαντικών παικτών των Blazers και για αυτό του αξίζει εύφημος μνεία. Η 6η θέση είναι παραπάνω από οτιδήποτε θα μπορούσε να επιθυμήσει κάθε κάτοικος του Portland, δεδομένων των συγκυριών.

Ο Larry Brown, άλλος ένας θιασώτης της άμυνας και του πολύ καλά οργανωμένου παιχνιδιού, έγινε ο πρώτος προπονητής των Bobcats που θα πάρει γεύση από playoffs. Του πιστώνονται η μερική "αναγέννηση" του Gerald Wallace καθώς και το πολύ καλό trade του Stephen Jackson.

Ο Jerry Sloan συνέχισε τη σταθερά καλή πορεία του στο προπονητικό στερέωμα, κρατώντας τους Jazz αξιόμαχους σε μια απαιτητική Δύση παρά τις εξωαγωνιστικές "ενοχλήσεις" (Boozer, Kirilenko).

Ο Lionel Hollins κατάφερε να κάνει, έστω και κατά διαστήματα, ομάδα το συνοθύλευμα εγωιστικών μονάδων των Grizzlies. Στα συν του το ότι ο υπερταλαντούχος αλλά προβληματικός Zach Randolph κατόρθωσε να γίνει για πρώτη φορά All-Star υπό την καθοδήγηση και εποπτεία του.

Τελική μου επιλογή για το βραβείο είναι ο Brooks, με μικρή διαφορά από το Skiles.

MVP

Εδώ δε χωρούν πολλά λόγια. Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που δε θα επέλεγε το LeBron James για πολυτιμότερο παίκτη της regular season που μας πέρασε. Επιθετικά αποδοτικότατος και πολυσύνθετος, δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να "οικειοποιηθεί" το οποιοδήποτε ματς ανά πάσα στιγμή. Φέτος παρουσιάστηκε βελτιωμένος και πιο συγκεντρωμένος και στην άμυνα, παρόλη την ενέργεια που "επενδύει" στην επίθεση. Είναι ξεκάθαρα από τους ποιοτικότερους αθλητές του 21ου αιώνα και "τρομάζει" η παραδοχή ότι δεν έχει πλησιάσει ακόμη το "ταβάνι" του.

Αμέσως μετά θα έβαζα τους Durant και Howard με αυτήν τη σειρά. Και οι δύο ήταν (και θα είναι στα playoffs) υπερπολύτιμοι για τις ομάδες τους, ο πρώτος κυρίως επιθετικά και ο δεύτερος κυρίως αμυντικά. Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν αποκτήσουν ο D12 ένα πιο πολύμορφο επιθετικό παιχνίδι και ο KD περισσότερη εμπειρία...


Τα playoffs ξεκινούν αύριο και θα προηγηθεί το απαραίτητο preview!