Ξεδιαλύνοντας την "τρέλα"...

Μετά από 3 εβδομάδες μπασκετικής δράσης το NCAA Tournament ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα, αναδεικνύοντας ως πρωταθλήτρια ομάδα το Duke.

Το φετινό τουρνουά ήταν γεμάτο συγκινήσεις και αμφίρροπα παιχνίδια. Από αυτήν τη σκοπιά ήταν το καλύτερο των τελευταίων χρόνων. Είχαμε πολλά buzzer-beaters, πολλή αγωνία στα τελευταία λεπτά και όπως πάντα περίσσιο πάθος, που αποτελεί κάθε χρόνο το "ισχυρό χαρτί" του NCAA basketball.

Εν γένει το φετινό αγωνιστικό επίπεδο των 64 ομάδων ήταν πεσμένο, πράγμα που βοήθησε άλλωστε στην παραγωγή πολλών εκπλήξεων. Ομάδες-φόβητρα υπήρχαν μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, αφού στο παρκέ τα δεδομένα άλλαξαν σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Σε επίπεδο τακτικής το μπάσκετ που παίχθηκε κινήθηκε στα καθιερωμένα κολλεγιακά επίπεδα. Πολλή κίνηση και γρήγορη εναλλαγή της μπάλας στην περιφέρεια (οι motion offenses έχουν πάντα την τιμητική τους στο NCAA), πολλή ενέργεια, αλλά και αρκετή σύγχυση και συχνές καθυστερήσεις εύρεσης "ανοίγματος" ή κατάλληλης επιλογής. Οι περισσότεροι προπονητές προσπαθούσαν εμφανέστατα να βγάλουν plays για τα "αστέρια" τους, όπως άλλωστε είναι και λογικό, εφόσον σε αυτό το επίπεδο ένας κυρίαρχος παίκτης μπορεί ευκολότατα να κρίνει ένα ματς.

Ας ρίξουμε, λοιπόν, μία ματιά στο τι έκαναν οι σημαντικότερες ομάδες του tournament, καθώς και στο NBA potential μερικών πρωτοκλασάτων παικτών.

Το Kansas, ίσως το μεγαλύτερο φαβορί πριν την έναρξη του τουρνουά, είχε μεν το δυσκολότερο region (τμήμα του bracket), όμως δεν πρόλαβε καν να το διαπιστώσει πλήρως, εφόσον έπεσε θύμα της εκπληκτικής Northern Iowa. Οι Jayhawks φάνηκαν πολύ νωθροί και χαλαροί σε αυτό το αξέχαστο ματς, αδυνατώντας να εκμεταλλευτούν το καταφανέστατα ανώτερο ταλέντο τους, ενώ οι Panthers της Iowa κέρδισαν καθαρά χάρη στην άγνοια κινδύνου και την πολύ περισσότερη μαχητικότητα που επέδειξαν.

Η τελευταία έδειξε πολύ δεμένη ως ομάδα και με μεγάλη ευχέρεια στο περιφερειακό παιχνίδι, με μπροστάρη τον "δήμιο" των UNLV και Kansas Ali Farokhmanesh, έναν πολύ γρήγορο και ικανότατο σουτέρ που μπορεί εύκολα να βρει δουλειά στην Ευρώπη.

Από τους παίκτες του Kansas ξεχωρίζει σίγουρα ο Cole Aldrich, που όπως έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν έχει αρκετά καλό post game και αμυντικά ένστικτα και μπορεί εύκολα να κάνει καριέρα ως αναπληρωματικός ψηλός στο NBA. Από την άλλη, ο PG Sherron Collins για άλλη μία φορά δε με ενθουσίασε.

Το Syracuse είχε πολλές ελπίδες για κάτι καλό, όμως πλήρωσε το γεγονός ότι απέναντι στη σκληρή άμυνα του Butler στο "Sweet 16" είχε να αντιπαρατάξει μόνο 2 παίκτες με επιθετική αποτελεσματικότητα, το Wes Johnson (lottery pick για το φετινό draft, προσωπικά θα προτιμούσα να ρισκάρω με Motiejunas) και τον Andy Rautins (φοβερό "χέρι" από το τρίποντο, μπορεί να κάνει καριέρα στην Ευρώπη).

Το Kentucky διέθετε ομάδα με πολύ NBA ταλέντο (5 παίκτες δήλωσαν συμμετοχή για το επερχόμενο draft), αρεσκόταν στο γρήγορο παιχνίδι και ήταν βασισμένη (όπως κάθε ομάδα του Calipari) στην dribble-drive offense με κύριο dribbler και εκφραστή βέβαια το John Wall.

Αυτό το είδος επίθεσης όμως αντιμετωπίστηκε ιδανικά από την ζώνη 1-3-1 της West Virginia στο "Elite 8". Τα τρίποντα δεν έμπαιναν με τίποτα, ο Calipari και οι παίκτες πελαγοδρομούσαν και αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά πώς μία άριστη αμυντική προετοιμασία και προσήλωση μπορεί να σταματήσει και την πιο ταλαντούχα ομάδα.

Όσον αφορά στην περίφημη αυτή draft class του Kentucky, ο Wall παραμένει τεράστιο ταλέντο, ασταμάτητος στο transition που πρέπει όμως να γίνει πιο αποτελεσματικός στο halfcourt παιχνίδι, ενώ ο Cousins είναι από τώρα σωματικά έτοιμος για το NBA. Ο Bledsoe έχει καλό σουτ και εκρηκτικότητα, όμως πιστεύω θα έπρεπε να μείνει τουλάχιστον άλλον ένα χρόνο στο κολλέγιο. Ο Patterson διαθέτει εκπληκτικό άλμα και όπως είναι φυσικό αρέσκεται στο above-the-rim παιχνίδι, σε σημείο που να μου θυμίζει αρκετά τον Tyrus Thomas (ας ελπίσουμε να μην έχει και την καριέρα αυτού).

Το Duke κατηγορήθηκε από πολλούς ότι είχε σκανδαλωδώς εύκολο bracket στην πορεία του προς τους "4", όμως το γεγονός παραμένει ότι χειρίστηκε τα πρώτα ματς με επαγγελματισμό και προσοχή, αναδεικνύοντας πολλούς πρωταγωνιστές σε κάθε παιχνίδι, πάντα υπό την έμπειρη καθοδήγηση του Krzyzewski.

Στο Final 4 τελικά, μαζί με τις Duke και West Virginia, έφτασε ως έκπληξη και το Butler, που έχοντας μία ομάδα με περιορισμένο ταλέντο και βασιζόμενο στη σκληρή και επιθετική άμυνα εξανάγκασε στον ημιτελικό το σταθερά καλό τα τελευταία χρόνια Michigan State σε πολλά λάθη, κατακτώντας έτσι τη νίκη και το δικαίωμα να αγωνιστεί στο μεγάλο τελικό για το "όνειρο", την κατάκτηση του τίτλου μπροστά στο κοινό της πολιτείας του.

Από το Butler ξεχώριζε ασφαλώς ο Gordon Hayward, ένας πολύ αδύνατος forward που όμως έχει καλή αίσθηση για το άθλημα, μπορεί να σουτάρει εν στάσει ή να βάλει την μπάλα στο παρκέ και επιδεικνύει άγνοια φόβου στις κρίσιμες στιγμές. Η καλύτερη αναλογία του στο NBA είναι ο Mike Dunleavy και μία αξιόλογη καριέρα στο καλύτερο επαγγελματικό πρωτάθλημα δεν είναι απίθανος στόχος, αρκεί καταρχήν να αυξήσει κατά πολύ το μυϊκό του όγκο.

Το Duke αντιμετώπισε ελάχιστα προβλήματα στον άλλο ημιτελικό από τη μέτρια αλλά και άτυχη West Virginia (που έχασε με σοβαρό τραυματισμό τον ελπιδοφόρο Da'Sean Butler, οι "μετοχές" του οποίου στο draft έπεσαν κατά συνέπεια αρκετά).

Ο τελικός ήταν συναρπαστικό ματς, με καμία ομάδα να μην μπορεί να ξεφύγει στο σκορ. Το Butler έβρισκε με δυσκολία επιθετικές λύσεις, ήταν πολύ άστοχο, αλλά όπως πάντα κατάφερνε με την παθιασμένη άμυνα και την επιβολή αργού ρυθμού να μη δίνει εύκολους πόντους στο Duke. Οι Blue Devils, όμως, ήταν πιο αποτελεσματικοί στα κρίσιμα, με τη διαφορά να την κάνουν η εκτελεστική δεινότητα του Singler αλλά και η αδυναμία των ψηλών του Butler να περιορίσουν την κυριαρχία του Zoubek στο επιθετικό rebound.

Σε επίπεδο παικτών ο Singler μπορεί να μη διαθέτει αθλητικότητα επιπέδου NBA ή να μην μπορεί να μαρκάρει αποτελεσματικά γρήγορους παίκτες, όμως είναι ένας έξυπνος σκόρερ με πολλά περιθώρια βελτίωσης και νομίζω αξίζει μίας επιλογής στο 2ο γύρο. Από την άλλη ο Scheyer είναι καλός χειριστής και σουτέρ, αλλά η σωματοδομή του προδιαθέτει περισσότερο για Ευρώπη.

Τέλος, κάποιοι άλλοι παίκτες που δεν τους είχα ξαναπαρακολουθήσει και μου έκαναν καλή εντύπωση ήταν:

--- Wayne Chism (PF/C) του Tennessee, πολύ δραστήριος και ευκίνητος ψηλός που χάρη στην αθλητικότητά του μπορεί να τελειώνει εύκολα φάσεις γύρω από το καλάθι.

--- Omar Samhan (C) του Saint Mary's, δυνατός και ικανότατος rebounder με πολύ καλό "touch" και μεθοδικές κινήσεις γύρω από το καλάθι, πιθανώς να κάνει καριέρα στην Ευρώπη.

--- Jordan Crawford (G) του Xavier, παρορμητικός αλλά ικανός scorer, διαθέτει περίσσια αθλητικότητα, σε μία high-tempo ομάδα του NBA θα ήταν πολύ αποτελεσματικός μελλοντικά.

--- Jacob Pullen (G) του Kansas State, shoot-first point guard, μου θύμισε αρκετά τον Kee-Kee Clark του Άρη.

--- Quincy Pondexter (F) του Washington, γρήγορος και αποτελεσματικότατος στα drives, πρέπει να βελτιώσει το σουτ του.

--- Ekpe Udoh (F-C) του Baylor, πολύ καλός rebounder, ασταθής στο σκοράρισμα, προορίζεται για 1st round pick.

Συνολικά το τουρνουά μας προσέφερε πολλές αξιομνημόνευτες στιγμές (χάρη κυρίως στα πολλά buzzer-beaters) και όπως πάντα λιγότερο ποιοτικό μεν (σε σχέση με τους επαγγελματίες) αλλά εξαιρετικά παθιασμένο και "άγριας ομορφιάς" μπάσκετ. Σειρά παίρνει το κυρίως menu, που περιλαμβάνει Euroleague Final 4 και φυσικά NBA Playoffs!