Η Δύση της (α)βεβαιότητας

Για απορίες σχετικά με τα προχωρημένα στατιστικά που χρησιμοποιούμε δείτε τον οδηγό εδώ.

Η Δυτική περιφέρεια του NBA για άλλη μία χρονιά ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μας για σειρές με μεγάλα και αμφίρροπα ματς. Όλα τα matchups του 1ου γύρου κρίθηκαν σε 6 παιχνίδια, κάτι που μας προϊδεάζει για ακόμα μεγαλύτερες "μάχες" στη συνέχεια. Ας δούμε λοιπόν τι έχει συμβεί μέχρι τώρα στο ανταγωνιστικότερο εκ των δύο μισών του NBA.

Ξεκινάω φυσικά από την τεράστια έκπληξη που "ψηνόταν" αλλά δεν υλοποιήθηκε. Οι Thunder πήραν, παίζοντας εμπνευσμένο και παθιασμένο μπάσκετ, τις δύο εντός έδρας νίκες που είχαμε προβλέψει ότι θα έπαιρναν από τους Lakers, κατάφεραν να φτάσουν τους πρωταθλητές κοντά στα όριά τους και να τους κάνουν να ανησυχήσουν σοβαρά, όμως τελικά υπέκυψαν στο 6ο ματς εξαιτίας μίας στιγμής απειρίας και αδράνειας.

Αναφέρομαι βέβαια στο νικητήριο επιθετικό rebound και tip-in του Gasol, που προήλθε από τη σωστή τοποθέτηση του μεγάλου Ισπανού αλλά και από την απαράδεκτη σε τέτοιο χρονικό σημείο αντίδραση και έλλειψη box-out από τους Ibaka και Collison μετά το άστοχο σουτ του Kobe. Ήταν ένα αποκαρδιωτικό και ανάξιο θα έλεγε κανείς τέλος σε μία επική μάχη απέναντι στο "Γολιάθ" για τους ελπιδοφόρους παίκτες, τον ικανό προπονητή και τους φανταστικούς οπαδούς της Oklahoma City.

Προφανώς η ατυχής αυτή τελευταία φάση δε γίνεται να αμαυρώσει την αξιοθαύμαστη (δεδομένης της ηλικίας των παικτών της) και ηγεμονική απόδοση που έπιασε κατά στιγμές αυτή η ομάδα, με αποκορύφωμα την πραγματική ισοπέδωση των Lakers στο 4ο ματς. Εν τέλει, όμως, για να κερδίσεις μία σειρά με μειονέκτημα έδρας θα πρέπει να κερδίσεις στην έδρα του αντιπάλου και οι Thunder πλησίασαν σε αυτό το επίτευγμα μόνο στο 2ο ματς, τότε που τα πολλά χαμένα αμυντικά rebounds και μία υποδειγματική άμυνα του Artest στο τελευταίο σουτ του Kevin Durant έδωσαν το καθησυχαστικό προβάδισμα με 2-0 στην ομάδα του Phil Jackson. Ίσως και εκεί να κρίθηκε τελικά η σειρά, αφού το να κερδίσεις τέτοιας ποιότητας ομάδα 4 φορές σε 5 ματς είναι πάρα πολύ δύσκολη αποστολή, όσο εκκωφαντικό κοινό κι αν διαθέτεις.

Ο Durant υπήρξαν στιγμές που πήρε την ομάδα του από το χέρι και μόστραρε αυτή τη στόφα του μεγάλου παίκτη και του αυριανού MVP, όμως μία ψύχραιμη ματιά στα επιτεύγματά του καθόλη τη διάρκεια της σειράς φανερώνει ότι δεν πέρασε και τα πιο αποδοτικά βράδια του. Πολλές λανθασμένες επιλογές, πολλά βιαστικά σουτ αντί οργανωμένων και πιο σίγουρων επιθέσεων κατέδειξαν τη σχετική έλλειψη αυτού που θα μπορούσα να αποκαλέσω "μπασκετικό IQ μεγάλων παιχνιδιών". Ο KD έχει βέβαια όλο το μέλλον μπροστά του και θα συμμετάσχει σε πάρα πολλά ακόμα playoff series, αλλά το γεγονός παραμένει ότι με eFG 39% από το νο. 1 παίκτη σου δύσκολα μπαίνεις 2ο γύρο. Θετικό πάντως το ότι, αν συμπεριλάβουμε την ικανότητά του στο να κερδίζει fouls και βολές, το ποσοστό αυτό ανεβαίνει σε 50% TS%.

Αυτός που τελικά αποδείχθηκε ο πιο αποδοτικός παίκτης της Oklahoma City ήταν ο Westbrook, που όπως αναμενόταν έκανε "πάρτι" απέναντι σε Fisher και τους λοιπούς point guards των Lakers, χάρη στο εκρηκτικό πρώτο βήμα αλλά και το extra
όπλο" του, το φοβερά βελτιωμένο midrange pull-up jumpshot. Μόνο όταν ανέλαβε τη φύλαξή του ο Kobe στο 5ο ματς κατάφεραν οι Lakers να τον περιορίσουν. Έτσι ενώ ο "Russ" είχε μέχρι το 4ο ματς συνολικά 6 λάθη, στο 5ο υπέπεσε σε 8, συντελώντας άθελά του στην εύκολη και ψυχολογικά πολύτιμη νίκη των πρωταθλητών.

Των πρωταθλητών οι οποίοι κατακρίθηκαν, όπως άλλωστε κάθε χρόνο, για έλλειψη συγκέντρωσης και σκληρής προσπάθειας στα πρώτα παιχνίδια των playoffs. Παρότι ήταν εμφανές ότι στη frontline είχαν τεράστιο πλεονέκτημα έναντι της OKC, η μπάλα, με ευθύνη μεταξύ άλλων και του Kobe, δεν περνούσε όσο θα έπρεπε κοντά στη ρακέτα όπου ο Gasol ήταν φοβερά αποτελεσματικός. Στην ήττα του Game 3 ο Kobe το παράκανε έχοντας 35.2% Usage Rate και μόλις 85 Offensive Rating, ενώ ο Gasol 17% και 134 αντίστοιχα. Στο σημαντικό Game 5 ο Pau ανέλαβε περισσότερες πρωτοβουλίες από ποτέ και συνεπώς χάρισε τη νίκη στους Lakers (29.5% και 146!), για να παραχωρήσει (μέχρι και πριν την τελευταία φάση) το σκηνικό στο τελευταίο παιχνίδι στον αποφασισμένο Kobe, που έκανε το ματς καθαρά προσωπική υπόθεση (44.1% Usage Rate και 16 από τους 23 πόντους του L.A. στο 3ο δωδεκάλεπτο), προσθέτοντάς το στην τροπαιοθήκη των μεγάλων εμφανίσεών του στα playoffs.

Οι Four Factors επιβεβαιώνουν ότι συνοπτικά οι Thunder πάλεψαν σχεδόν στα ίσια, με τα μέτρια ποσοστά τους στα σουτ να αντισταθμίζονται μερικώς από τους πολλούς πόντους που έπαιρναν ελέω Durant από τη γραμμή των βολών.

Οι Mavericks για μία ακόμη postseason απογοήτευσαν, παρά τα ενθαρρυντικότατα σημεία που είχαν δώσει στην κανονική περίοδο. Χάνοντας από τους Spurs με 4-2, η φετινή ομάδα (στην οποία πίστευα αρκετά) διατήρησε το χαρακτήρα loser που τη διακρίνει, βυθίζοντας στην απελπισία τον Cuban που δεν μπορεί πια με τίποτα να δει άσπρη μέρα.

Φυσικά δεν αποκλείστηκαν από τον οποιονδήποτε, αλλά από μία ομάδα με "ηλικιωμένο" μεν αλλά σταθερότατο και συνεπέστατο δε κορμό (Popovich, Duncan, Manu, Parker), ο οποίος παίζει πολλά χρόνια μαζί και έχει αποδείξει ότι στις κρίσιμες στιγμές προελαύνει λόγω εμπειρίας και συνοχής στο παιχνίδι του. Φέτος, όμως, δεν ήταν μόνοι τους, όπως πέρσι.

Απεναντίας, το San Antonio ανέδειξε στον 1ο γύρο "δευτερεύουσες" μονάδες με καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη της σειράς. Πρώτος ανάμεσά τους, φυσικά, ο εκπληκτικός George Hill που με την ταχύτητα, τη μη χαρακτηριστική για την ηλικία του ωριμότητα (μόλις 5.3% turnover%) και τα τρίποντα-μαχαιριές του από τις γωνίες απέδειξε με εμφατικότατο τρόπο ότι είναι από τους καλύτερους δευτεροετείς του NBA και ότι τον περιμένει μία μακρόχρονη καριέρα υπό την προστασία του Popovich, ο οποίος παρεμπιπτόντως έκανε συνολικά άριστη δουλειά, προβάλλοντας ορθώς τον έλεγχο του ρυθμού του αγώνα ως "κλειδί" για τη νίκη (93.2 μέσο Pace στις 2 νίκες των Mavs, 85 στις 4 νίκες των Spurs).

Ειδική μνεία αξίζει και στους Blair και Jefferson που βοήθησαν ο καθένας με τον τρόπο του. Ο Dejuan "Bear" εξάσκησε άριστα την ειδικότητά του (συγκέντρωσε το εκπληκτικό 28.9% offensive rebound%, που οφείλεται εν μέρει στις "κοντές" 5άδες στις οποίες έπαιζε αλλά κυρίως στο εκπληκτικό του timing), ενώ ο RJ διήγε θα έλεγα μία θετική σειρά όντας οικονομικός στην επίθεση, με 13.2% Usage Rate και 61.8% TS%, και εκνευρίζοντας κατά διαστήματα με αποτελεσματική άμυνα τον Butler.

Όσον αφορά στους "Big 3", ο Duncan είχε εξαιρετική απόδοση στα πρώτα ματς και παρά τα σημάδια παρακμής που είχε δείξει τελευταία αποτέλεσε για ένα ακόμα playoff series (με τη "βοήθεια" των μετριότατων Haywood και Dampier) το απόλυτο βαρόμετρο της ομάδας σε άμυνα και επίθεση. Η παρακάτω εικόνα δίνει μία γεύση της επίδρασής του στη σειρά.

Ο Ginobili ήταν ο παλιός καλός Manu και με τα drives του δημιουργούσε πολλά προβλήματα στους Mavs, εφόσον κανένας από τους αμυντικούς τους δεν μπορούσε να τον σταματήσει (μερίδιο ευθύνης έχει εδώ και ο Carlisle που δεν αναπροσάρμοσε επιτυχώς την ομαδική άμυνα), δείχοντας πόσο είχε λείψει από τους Spurs στο αντίστοιχο περσινό meeting με το Dallas. Από την άλλη ο Parker συμβιβάστηκε αλτρουιστικά με το ρόλο του 6ου παίκτη και συνέβαλε τα μέγιστα στο αποφασιστικό σερί της τελευταίας περιόδου του 6ου ματς με μερικά δύσκολα midrange καλάθια.

Για το Dallas οι μεγάλες εμφανίσεις του Dirk δεν έφτασαν, καθώς δεν πήρε τη συνολική βοήθεια που ζητούσε από τους συμπαίκτες του. Ο Butler ήταν ασταθής και με τάση να σουτάρει αδιακρίτως (101 Offensive Rating σε 29.2% Usage Rate είναι μετριότατο έως κακό, ειδικά αν συγκριθεί με το 130 σε 27% του Nowitzki), ο Kidd ήταν μέτριος και με ενίοτε κακές αντιδράσεις απέναντι στους γρήγορους guards των Spurs και ο Marion ήταν απλά κακός.

Τέλος, καταλογίζεται ως μεγάλο λάθος στον Carlisle το ότι "ξέχασε" για μεγάλο μέρος του 4ου δωδεκαλέπτου του τελευταίου παιχνιδιού στον πάγκο τον Beaubois, ο οποίος είχε προβληματίσει προηγουμένως πάρα πολύ με την ταχύτητά του το San Antonio. Η πολλά υποσχόμενη απόδοση του PG από τη Γουαδελούπη είναι το μόνο που θα θέλουν να κρατήσουν οι Mavs από αυτή τη σειρά, η ατυχής κατάληξη της οποίας έθεσε το μέλλον του Dirk Nowitzki στο Dallas εν αμφιβόλω (αν και προσωπικά θεωρώ ότι δύσκολα θα επιλέξει να γίνει free agent το καλοκαίρι ο Γερμανός).

Άλλη μία ομάδα που απογοήτευσε και δε δικαίωσε ούτε στο ελάχιστο τις προσδοκίες περί (μεταξύ άλλων) δυνητικών "Lakers killers" ήταν οι Nuggets. Δικαιολογίες υπάρχουν ελαχιστότατες για τον αποκλεισμό από τους Jazz, που αγωνίζονταν με μείον 2 βασικούς παίκτες Jazz και με μειονέκτημα έδρας.

Όλα τα ματς αυτής της σειράς ήταν θεαματικά, γεμάτα ένταση, ενδιαφέρον και άφθονο "ξύλο". Για του λόγου το αληθές, το μέσο Pace της σειράς ήταν 96 και σε κάθε ματς εκτελούνταν σχεδόν 75 (!) βολές. Σε ματς τέτοιων "άγριων" συνθηκών τη διαφορά κάνει συχνότατα ο καλύτερος PG του γηπέδου, και σε αυτό το matchup καλύτερος αποδείχθηκε ο Deron Williams.

Ο D-Will επικράτησε κατά κράτος και πέρα από κάθε αμφιβολία του Billups, ανελισσόμενος σιγά-σιγά όλο και ψηλότερα (ενδεχομένως και στην κορυφή) συγκριτικά με τους άλλους κορυφαίους point guards του πλανήτη. Στον 1ο γύρο ο Deron ήταν πολυδιάστατος, ταχύτατος και δεινός εκτελεστής, κυρίως όμως δημιουργούσε συνεχώς "ρήγματα" στην άμυνα των Nuggets μέσω των διαπεραστικών και ευφυέστατων πασών του. Για να πάρετε μία ιδέα του πόσο πιο ευρεία και δημιουργική κατανομή πασών επέδειξε ο Williams σε σχέση με τον Billups (και ταυτόχρονα πόσο πιο πολυδιάστατοι και "έτοιμοι" επιθετικά αποδείχτηκαν οι συμπαίκτες του) δείτε το παρακάτω γράφημα.

Ουσιαστικά, πάντως, θεωρώ ότι το Denver έχασε τη σειρά αυτή πάνω απ' όλα εξαιτίας της φοβερά πεσμένης ψυχολογίας και έλλειψης καθοδήγησης λόγω της απουσίας του George Karl που μάχεται τον καρκίνο. Ο Adrian Dantley αποδείχθηκε ανεπαρκής, ανέτοιμος και πολλές φορές σαστισμένος, αφού πριν από αυτήν τη σειρά δεν είχε διατελέσει ποτέ head coach σε οποιοδήποτε επίπεδο. Η έλλειψη συνοχής φαινόταν ξεκάθαρα στα σερί που δεχόταν η ομάδα, αφού σπανίως κατάφερνε (ή επιχειρούσε ακόμα) να ελέγξει το ρυθμό.

Ο Anthony παραπονέθηκε κατά τη διάρκεια της σειράς ότι δεν είχε βοήθεια από τους συμπαίκτες του στην επίθεση, αφού πέραν του Billups και εν μέρει του Afflalo κανείς δε στάθηκε συνολικά στο ύψος των περιστάσεων. Ειδικά ο J.R. Smith θα θέλει σίγουρα να ξεχάσει τα φετινά playoffs όσο πιο γρήγορα γίνεται, αφού σε ελάχιστα σημεία φαινόταν να παίζει ομαδικά και με υπερβάλλοντα ζήλο, στοιχεία απαραίτητα για τη μακροημέρευση στην postseason, αλλά και για να κερδίσει κανείς το σταθερό σεβασμό των συμπαικτών του.

Εξάλλου το Denver θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη αν τροφοδοτούνταν περισσότερο ο Nene πριν τραυματιστεί. Ο Βραζιλιάνος center είχε Usage Rate μόλις 12.8% και Offensive Rating 132, όμως από τη μία το βασισμένο κατά μεγάλο ποσοστό στους περιφερειακούς παιχνίδι των Nuggets και από την άλλη η πολύ καλή αμυντική συμπεριφορά του Fesenko τον κατέστησαν σχετικά αμέτοχο επιθετικά.

Μαζί με τον Ουκρανό οι Boozer και Millsap κάλυψαν και με το παραπάνω το κενό του Okur, βοηθώντας τα μέγιστα στα rebounds και στο σκοράρισμα κοντά στο καλάθι. Εκτός αυτών ο Boozer σκόραρε με συνέπεια από μεσαία απόσταση μετά από catch-n-shoot και pick-n-pop plays, εκμεταλλευόμενος την απροθυμία των ψηλών του Denver να τον ακολουθήσουν μακριά από τη ρακέτα. Άξιοι συμπαραστάτες του στα "φτερά" οι Miles και Matthews, με τον δεύτερο να αναδεικνύεται ίσως ο καλύτερος undrafted rookie της χρονιάς.

Η Utah θα αντιμετωπίσει λοιπόν για τρίτη σερί χρονιά τους Lakers στα playoffs, με την αποστολή της βέβαια να προμηνύεται ιδιαίτερα δύσκολη. Ήδη από χθες βρίσκεται στο 0-1, όμως αν καταφέρει να κάνει το break στο 2ο ματς (όπως έδειξε από το 1ο ότι είναι ικανή να κάνει) τότε η ισχυρή της έδρα θα της επιτρέψει να έχει πολλές πιθανότητες για την πρόκριση.

Οι Suns δυσκολεύτηκαν περισσότερο απ' όσο περίμεναν από τους Blazers. Το Portland έκανε την έκπληξη στο πρώτο παιχνίδι, βάζοντας σοβαρότατη υποψηφιότητα για μία πιθανή πρόκριση-έκπληξη, όμως τελικά ο κατά τεκμήριο ισχυρότερος επικράτησε, όπως άλλωστε γίνεται σχεδόν πάντα σε σειρές best-of-7.

Το Phoenix έδειξε χαρακτήρα μεγάλης ομάδας και ταυτόχρονα ωρίμανσης σε σχέση με περασμένα έτη, αφού δεν πανικοβλήθηκε στο ελάχιστο από την απρόσμενη ήττα στο πρώτο ματς. Αντ' αυτού, αναδιοργανώθηκε, έπαιξε πιο συγκεντρωμένα και αποτελεσματικά και γρήγορα έδρεψε τους καρπούς με εμφατικές νίκες στα 2 επόμενα παιχνίδια. Κάποια κενά διαστήματα σε συνδυασμό με την επιστροφή του Roy που ενέπνευσε συμπαίκτες και οπαδούς στο Portland έφεραν τη σειρά στο 2-2 στο γυρισμό για το Phoenix, όμως στους 2 τελευταίους αγώνες οι Suns έκαναν αυτά που έπρεπε (μεταξύ άλλων ένα ταχύτατο comeback στο 1ο δωδεκάλεπτο του 5ου ματς) για να προχωρήσουν στο 2ο γύρο.

Το σημαντικότερο ίσως στοιχείο αυτής της σειράς ήταν ότι οι Suns απέδειξαν ότι μπορούν να κρατούν την επιθετική παραγωγή τους σε υψηλότατα επίπεδα ακόμα και όταν συμμετέχουν σε ματς χαμηλού ρυθμού, τον οποίο προσπαθούσαν κατά βάσει να επιβάλλουν οι Blazers, η πιο "αργή" ομάδα του NBA. Συγκεκριμένα, παρότι η σειρά παίχτηκε σε μέσο Pace 87.3 (από το 95.3 που έπαιζε το Phoenix στη regular season), οι Suns όχι μόνο δε δυσκολεύτηκαν και δεν "κόλλησαν" επιθετικά, αλλά ανέβασαν το Offensive Rating τους, το οποίο ήδη ήταν το καλύτερο στο NBA, κατά 3 μονάδες! Αυτό ίσως να μη λέει βέβαια πάρα πολλά σε ένα γενικότερο και μακροπρόθεσμο πλαίσιο, δεδομένου ότι επετεύχθη έναντι των αποδεκατισμένων και μέτριων αμυντικά Blazers, όμως δείχνει ότι αν μη τι άλλο η ομάδα του Alvin Gentry είναι πλέον ευπροσάρμοστη σε συνθήκες playoffs και είναι ικανή να αντιμετωπίσει κάθε αντίπαλο στο "παιχνίδι" του.

Μία άλλη παρατήρηση που με κάνει να έχω πίστη στο Phoenix ενόψει της συνέχειας είναι η εξαιρετική του help defense που "έκλεινε" τη ρακέτα σε κρίσιμα χρονικά σημεία της σειράς. Η σωστή αμυντική τοποθέτηση (περιμετρικά του "ζωγραφιστού") όλων των παικτών αφαιρούσε συχνότατα την προοπτική για drives από τους παίκτες του McMillan, οι οποίοι (κυρίως οι Miller, Roy και Bayless, που βρίσκονταν κατά διαστήματα ταυτόχρονα στο παρκέ) επιδίδονταν σε δύσκολες isolation προσπάθειες, μην μπορώντας να βρουν σταθερό σκοράρισμα. Μένει να δούμε αν οι Suns θα έχουν τα ίδια θετικά αμυντικά αποτελέσματα και απέναντι στους Spurs, μία ομάδα με σαφώς περισσότερες επιθετικές απειλές.

MVP του "ζευγαριού" ήταν αναμφισβήτητα ο Jason Richardson. Αφού ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα αμυντικά από τον Andre Miller στο 1ο ματς, η φύλαξη του 'Dre ανατέθηκε (επιτυχώς όπως αποδείχθηκε από τη δυστοκία του στα επόμενα παιχνίδια) για τη συνέχεια στον έμπειρο Grant Hill, απελευθερώνοντας έτσι τον J-Rich στην επίθεση, όπου σκόραρε με αξιοθαύμαστη συνέπεια οποτεδήποτε έβρισκε χώρο και χρόνο να εκτελέσει είτε από την περιφέρεια (8 τρίποντα στο 3ο ματς) είτε κοντά στο καλάθι (χάρη στις 2 καθοριστικές assists του Amare και τα κάκιστα rotations των Blazers στην 4η περίοδο του τελευταίου παιχνιδιού). Δε θέλω να τον χαρακτηρίσω πρόωρα "αναγεννημένο", όμως ο Richardson βάζει υποψηφιότητα για να προξενήσει σημαντικές "ζημιές" (και) στους Spurs.

Από κοντά και οι Nash και Stoudemire, με τον πρώτο να πρέπει να προσέξει λίγο τα πολλά λάθη του, αφού οι Spurs δεν χαρακτηρίζονται από τη διάθεση συγχώρεσης που φανέρωσαν οι Blazers. Εξάλλου, θεωρώ ότι ένας από τους "X-factors" για τη σύγκρουση με το San Antonio θα είναι ο Goran Dragic, για τον οποίο ο Gentry σίγουρα θα εύχεται (και θα σκέφτεται ήδη αμυντικά tricks για) να μην αποτελέσει βορά στις ορέξεις των George Hill και Parker.

Όσο για το Portland; Σίγουρα δεν αισθάνεται απογοήτευση από τον αποκλεισμό, λόγω των ειδικών και δύσκολων συνθηκών της φετινής σεζόν του. Χαρακτηριστικά, ο τραυματισμός και η εμφανής ανετοιμότητα έκαναν το Roy να κατρακυλήσει στο τραγικό 33.3% eFG, το χειρότερο της ομάδας. Παρόλα αυτά, η ομάδα εισέρχεται στην offseason έχοντας πολλά θέματα να διευθετήσει, όπως το διοικητικό χάος (κανείς δεν ξέρει αν ο GM Kevin Pritchard θα μείνει ή θα φύγει) και τα συνεχιζόμενα παράπονα του Rudy, ο οποίος βέβαια δεν εκμεταλλεύτηκε τον αυξημένο χρόνο συμμετοχής που έλαβε στα playoffs.

Για τις 8 εναπομένουσες ομάδες η δράση συνεχίζεται αμείωτη. Περιμένουμε μεγάλα ματς και ει δυνατόν ακόμα περισσότερες εκπλήξεις στη συνέχεια!