Σήμερα θα παραβώ τον κανόνα που έχουμε ορίσει για το "Players We Like", δηλαδή το ότι παρουσιάζουμε παίκτες ικανούς μεν αλλά με μικρή προβολή. Αξίζει όμως αυτό το "παραστράτημα", καθώς θέλω να αναφερθώ σε δύο παίκτες της Barcelona των οποίων η αγωνιστική πορεία στο χρόνο τούς κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέροντες.
Τον Pete Mickeal τον είχαμε πρωτογνωρίσει το 2003, όταν και είχε υπογράψει στο Περιστέρι. Αποδείχθηκε μεγάλη "ανακάλυψη", καθώς η επίδρασή του στην ομάδα και γενικότερα στην Α1 ήταν άμεση, σημειώνοντας 20.9 πόντους και 7.7 rebounds μέσο όρο στο πρωτάθλημα. Η επόμενη σεζόν τον βρήκε στο Μακεδονικό, όπου και εκεί είχε πρωταγωνιστικό ρόλο με 17.9 και 8.7 αντίστοιχα, βοηθώντας παράλληλα την ομάδα να φτάσει στον τελικό του ULEB Cup.
Ο Mickeal που αγωνίστηκε στην Ελλάδα ήταν αρκετά διαφορετικός από τον τωρινό. Η νοοτροπία και ο τρόπος παιχνιδιού του περιστρέφονταν καθαρά γύρω από το σκοράρισμα, ελλείψει βέβαια και συμπαικτών εφάμιλης ποιότητας. Ο στόχος και ο ρόλος του ήταν να επιτίθεται συνεχώς στο καλάθι, καθώς σχεδόν πάντα υπερείχε στη δύναμη και τα σωματικά προσόντα των αντίπαλων "3αριών" στην Ελλάδα, καταφέρνοντας έτσι να "εισβάλλει" με άνεση στις αντίπαλες ρακέτες και επιπλέον να κερδίζει πολλά fouls.
Από την περιφέρεια ήταν σχετικά αναποτελεσματικός, με το τρίποντο να είναι το αδύνατό του σημείο. Συγκεκριμένα τη σεζόν 2004/05 είχε στην Α1 με το Μακεδονικό το τραγικό 3/25 τρίποντα!
Με λίγα λόγια, αποτελούσε έναν τυπικό Αμερικανό σκόρερ που εκμεταλλευόμενος την άνεση που είχε στο να βάζει την μπάλα στο παρκέ και να επιχειρεί ασταμάτητα drives απέναντι σε πιο αδύναμους αμυντικούς μπορούσε να "μαζεύει" πάμπολλους πόντους όντας το "πρώτο βιολί" μίας μέτριας προς καλής ομάδας.
Προχωράμε μερικά χρόνια και φτάνουμε στο σήμερα που τον βρίσκει στην υπερδύναμη που λέγεται Barca. Πλέον βρίσκεται σε μία μεγάλη ομάδα, οι συμπαίκτες του είναι ανώτατου επιπέδου, οι απαιτήσεις τεράστιες, όμως τα στατιστικά του έχουν "πέσει" αρκετά σε σχέση με τα χρόνια του στην Ελλάδα. Κάποιος εξωτερικός παρατηρητής θα μπορούσε να πει ότι αυτό υποδεικνύει ότι οι ικανότητές του βρίσκονται σε πτώση, αλλά θα είχε προφανώς άδικο.
Η αλήθεια είναι ότι ο Pete έχει ωριμάσει από τότε απίστευτα ως παίκτης, έχοντας εξελιχθεί σε ένα πραγματικό "πολυεργαλείο". Η κατανόηση του παιχνιδιού από μέρους του έχει φτάσει στα ύψη και πλέον παίζει κατά ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό για την ομάδα, διεκπεραιώνοντας άριστα και στο ακέραιο το ρόλο που του αναθέτουν οι προπονητές του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα παίρνει λιγότερες προσπάθειες και δε θα έχει τόση ώρα την μπάλα στα χέρια του.
Σε διάφορα σημεία του κάθε παιχνιδιού οι αρμοδιότητές του ποικίλλουν και μεταλλάσσονται. Κάποια στιγμή μπορεί να του ζητηθεί να πάρει 2-3 επιθέσεις πάνω του, κατά τις οποίες θα χρησιμοποιήσει την ακόμα ακμαία δύναμή του για να βρεθεί σε καλή θέση κοντά στο καλάθι για το "τελείωμα" της φάσης, ή θα στηθεί στη weak side για να δεχθεί την πάσα που θα οδηγήσει στο καλών προϋποθέσεων τρίποντο, στο οποίο έχει βελτιωθεί πάρα πολύ, φτάνοντας φέτος το ποσοστό του στο 43% στην ACB.
Άλλες στιγμές θα χρησιμοποιηθεί ως προσωπικός αμυντικός στον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων, έχοντας τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει σε οποιοδήποτε αμυντικό καθήκον χάρη στην ταχύτητα, ευελιξία και οξύνοιά του. Εξάλλου, πλέον ψάχνει σε κάθε ευκαιρία πρωτίστως την πάσα και ύστερα "αφοσιώνεται" στο να επιτεθεί 1-on-1, αναγνωρίζοντας ότι η καλή και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας είναι το εχέγγυο για την επιτυχία και τις νίκες σε μία ομάδα με τόσο μεγάλη συγκέντρωση ταλέντου. Χαρακτηριστικά ο Pete αναφέρει στο blog του στο hoopshype.com: "Νόμιζα ότι η περσινή [στην Tau το 2008-09] ήταν η καλύτερη ομάδα στην οποία είχα παίξει. Αλλά φέτος με συμπαίκτες όπως οι Navarro και Ricky υπάρχει σοβαρή περίπτωση να αλλάξω τη γνώμη μου".
Ασφαλώς σημαντικό μερίδιο στην εξέλιξη του Mickeal έχουν οι ικανότατοι προπονητές υπό τους οποίους "θήτευσε" στην ACB, όπως οι Spahija, Ivanovic και Pascual, οι οποίοι σίγουρα θα του μεταλαμπάδευσαν ότι ένας παίκτης μπορεί και μέσα από το ομαδικό και αλτρουιστικό παιχνίδι να "κερδίζει" αγώνες για την ομάδα του. Εν ολίγοις τον βοήθησαν να προσαρμοστεί πλήρως στις απαιτήσεις του υψηλότερου ευρωπαϊκού μπασκετικού επιπέδου, που είναι φυσικά η ACB και η Euroleague.
Ο Fran Vazquez αποτελεί διαφορετική περίπτωση μπασκετικής ανέλιξης. Από τα μεγαλύτερα ισπανικά "prospects" των αρχών των 00's, ο ψηλός από τη Γαλικία εντοπίσθηκε γρήγορα από τα "ραντάρ" του NBA και έπεισε τους executives των Magic να τον επιλέξουν στο νο. 11 του draft του 2005.
Αυτό που είχε ιντριγκάρει τους "Μάγους" ήταν ο εξαιρετικός συνδυασμός ύψους και αθλητικών προσόντων που επεδείκνυε ο Vazquez και ο οποίος πιστευόταν ότι θα του προσέφερε μακροημέρευση στα παρκέ του NBA, αφού βεβαίως θα είχε προηγηθεί η κατάλληλη "αναβάθμιση" του επιθετικού παιχνιδιού του. Αμυντικά βρισκόταν ήδη σε πολύ καλό δρόμο, έχοντας "μοιράσει" 1.4 τάπες ανά ματς στην προηγούμενη σεζόν του στην ACB.
Ο Fran όμως έμελλε να απογοητεύσει βαρύτατα τους Αμερικανούς, προτιμώντας (μέχρι τώρα τουλάχιστον) το ευρωπαϊκό περιβάλλον ως το σκηνικό της μπασκετικής του καριέρας και καταξίωσης. Φοβήθηκε τον αυξημένο ανταγωνισμό στις ΗΠΑ; Δεν ήθελε να αφήσει την πατρίδα του; Μήπως δε "γούσταρε" απλά το NBA; Δύσκολο να απαντήσει κανείς με σιγουριά.
Το γεγονός είναι ότι αυτή του η επιλογή δεν τον ζημίωσε, καθώς χρόνο με το χρόνο παρουσιάζει βελτίωση στις ικανότητές του. Αυτά που ήξερε, δηλαδή rebounds, blocks και να τελειώνει τα alley-oops, τα κάνει πλέον καλύτερα από ποτέ, καταφέρνοντας έτσι να χρησιμοποιεί το εντυπωσιακότατο άλμα και τα μεγάλα χέρια του για να επηρεάζει το παιχνίδι υπέρ της ομάδας του και στην άμυνα και στην επίθεση. Επιπροσθέτως, έχει αναπτύξει τελευταία και ένα συμπαθητικό midrange σουτ, το οποίο αναγκάζει τους αντίπαλους ψηλούς να τον ακολουθούν και έξω από το "ζωγραφιστό", "ανοίγοντας" έτσι περαιτέρω το παιχνίδι της Barcelona.
Ειδικά τη φετινή σεζόν αξίζει κατά τη γνώμη μου να αναφέρεται ανάμεσα στους σημαντικότερους centers της Ευρώπης και ένας από αυτούς που κάθε προπονητής θα ήθελε να έχει στη διάθεσή του για να μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον "ρίξει" μέσα σε κάποιο παιχνίδι με σκοπό να του κερδίσει τις "μάχες" της ρακέτας.
Ποιος καλύτερος από το να μιλήσει για την επίδραση του Vazquez στο παρκέ και στην ομάδα από τον Pete Mickeal; Λέει για τον συμπαίκτη του: "Ο Fran δουλεύει πολύ στο παρκέ. Σου δίνει rebounds, 'καρφώνει' οτιδήποτε βρίσκεται κάτω από το καλάθι και παίζει έξυπνο μπάσκετ. Ξέρω ότι θα βοηθούσε πολύ τους Magic, αλλά είμαι χαρούμενος που δεν πήγε στο Orlando και παίζει τώρα σε εμάς."
Πάντως τίποτα δεν είναι τελεσίδικο και ο Vazquez μπορεί κάλλιστα να δοκιμάσει κάποια στιγμή στο μέλλον τις δυνάμεις του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Άλλωστε οι πραγματικά καλοί και χρήσιμοι παίκτες μπορούν να πετύχουν οπουδήποτε, ειδικά αν πηδούν στο Θεό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου