Το Final 4 (ή Finals όπως το αποκαλεί η ULEB) του Eurocup διεξήχθη το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, με σημαντικότερο φυσικά στοιχείο τη συμμετοχή του Πανελληνίου που δυστυχώς δε στέφθηκε με επιτυχία. Ας πούμε μερικά πράγματα, τώρα που βρήκα χρόνο να γράψω.
Ο Πανελλήνιος στον ημιτελικό εμφάνισε δύο πρόσωπα. Στην επίθεση το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα έπαιξε αρκετά καλά, έβαζε την μπάλα στα χέρια των "ζεστών" παικτών του (κυρίως Smith και Blakney) και είχε μία ισορροπία σε inside και outside επιθέσεις, κρατώντας τα ποσοστά του σε ικανοποιητικά επίπεδα.
Στην συνολική αντιμετώπιση του παιχνιδιού, όμως, έκανε το λάθος να παρασυρθεί από το γρήγορο ρυθμό της Valencia, η οποία είχε δείξει τι μπορεί να κάνει σε ματς που πάνε σε ξέφρενο tempo με πολλά περιφερειακά σουτ από την τελευταία αναμέτρηση με τον Άρη. Ο Πανελλήνιος έπρεπε να έχει ως πρώτο μέλημά του την επιβολή του ρυθμού, δηλαδή να πηγαίνει σε μεγαλύτερες επιθέσεις και να "αναγκάσει" τη Valencia να πάει και αυτή σε μεγαλύτερες επιθέσεις.
Το δεύτερο θα το πετύχαινε μέσω της άμυνάς του, η οποία δυστυχώς αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Και πώς να μην ήταν έτσι, τη στιγμή που, ενώ έβλεπε (η ομάδα και ο Ζούρος) ότι οι Ισπανοί βρίσκονταν από την αρχή σε "καυτή" shooting μέρα, τα χέρια στο πρόσωπο των σουτέρ τους συνέχιζαν να είναι ανεπαρκή και νωχελικά και οι αμυντικές περιστροφές εξακολουθούσαν να "υποτιμούν" (ηθελημένα ή μη) ξεκάθαρα σουτέρ αποδεδειγμένα ικανότατους που θέλουν ελάχιστο χώρο και χρόνο για να εκτελέσουν, όπως οι De Colo, Marinovic, Kelati και Martinez. Έτσι ο Πανελλήνιος βρέθηκε να κυνηγά από την αρχή της 2ης περιόδου και προφανώς αυτό του στοίχισε στο μετέπειτα comeback, το οποίο δεν είχε τις απαραίτητες δυνάμεις (και καθαρό μυαλό) για να ολοκληρώσει.
Ένα comeback που ήρθε μέσα από βελτιωμένη άμυνα σε συνδυασμό με το σχετικό μετριασμό των ισπανικών τριπόντων και που ίσως να είχε οδηγήσει στη νίκη αν βρισκόταν κάποιος εκτός των έως τότε διακριθέντων να πάρει και να ευστοχήσει στις επιθέσεις των κρίσιμων τελευταίων λεπτών. Περίμενα περισσότερα σε εκείνο το σημείο από το Χαραλαμπίδη, που έχει δώσει αρκετά δείγματα clutch σκόρερ στο παρελθόν, όπως και από τον Παπαμακάριο λόγω της εμπειρίας του.
Στα δύο τρίποντα του Nielsen θεωρώ ότι ο Ζούρος έκανε σωστή επιλογή. Ο Αυστραλός μέχρι πριν από το Final 4 είχε το τραγικό 2/23 στα τρίποντα, οπότε ο head coach του Πανελληνίου προτίμησε να "κλείσει" τη ρακέτα και να εξασφαλίσει το αμυντικό rebound, δίνοντας σε έναν στατιστικώς κακό σουτέρ δύο "ευκαιρίες" από το τρίποντο. Τα σουτ μπήκαν και ως αποτέλεσμα ο Πανελλήνιος έχασε, όμως δεδομένων των συνθηκών της συγκεκριμένης στιγμής η λογική του Ζούρου δεν ήταν λανθασμένη.
Η διαιτησία δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή, με χαρακτηριστική στιγμή το κάκιστο σφύριγμα του αντιαθλητικού στον Joshua Davis. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι καθόρισε το αποτέλεσμα.
Για τον τελικό τι να πει κανείς; Εκτός από το 1ο "αρτηριοσκληρωτικό" δεκάλεπτο, κατά το οποίο καμία ομάδα δεν μπορούσε να βάλει την μπάλα στο καλάθι, η Valencia κυριάρχησε σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι και κατέκτησε δικαιότατα και εμφατικά το τρόπαιο, μαζί με το δικαίωμα (πιθανότατα) της συμμετοχής στην επόμενη Euroleague.
Η Alba δεν μπόρεσε σε καμία σειρά επιθέσεων μέσα στο ματς να βρει σταθερή επαφή με το καλάθι. Η άμυνα των Ισπανών είχε "στηθεί" εξαιρετικά από το Spahija, κλείνοντας κάθε διάδρομο προς το "ζωγραφιστό" στους ευέλικτους και γρήγορους Αμερικανούς guards των Γερμανών, με συνέπεια αυτοί να είναι συνεχώς "μπλοκαρισμένοι" και να καταφεύγουν σε σουτ υπό μη ευνοϊκές συνθήκες. Η επίθεσή τους κατέληξε να είναι πολύ στατική και προβλέψιμη και ο εκνευρισμός και η έλλειψη συγκέντρωσης (που οδηγούσε σε πολλά, συχνά απαράδεκτα λάθη) όσο προχωρούσε το ματς γινόταν όλο και πιο έκδηλος, με τον Pavicevic να αδυνατεί να βρει την οποιαδήποτε λύση.
Από την άλλη η Valencia αναπροσάρμοσε επιτυχώς το παιχνίδι της μέσα στο ματς. Βλέποντας ότι αυτή τη φορά δεν ήταν η "μέρα" της στα τρίποντα, προσέθεσε ποικιλία στις επιθέσεις της, επιλέγοντας συχνότατα να πηγαίνει την μπάλα κοντά στο καλάθι και με όμορφες συνεργασίες των ψηλών της να παίρνει εύκολους πόντους, κυρίως από τον ασταμάτητο Perovic, ο οποίος δεν είχε τίποτα να φοβηθεί από την ανεπαρκέστατη και πολύ αργή inside άμυνα της Alba.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Kelati, που έδειξε αναγεννημένος και με μεγάλη αποτελεσματικότητα στα σουτ και αμυντικά στην πίεση στην μπάλα, καθώς και στον Nielsen, του οποίου τα πολύπλευρα και ουσιαστικά παιχνίδια στο Final 4 δίκαια του "χάρισαν" τον τίτλο του MVP.
Εν γένει ήταν ένα όμορφο και ενδιαφέρον τουρνουά, που προετοίμασε κατάλληλα το έδαφος για το "κυρίως πιάτο", που είναι φυσικά το Final 4 της Euroleague! Όσο για τον Πανελλήνιο, ας ελπίσουμε του χρόνου να παρουσιαστεί το ίδιο ισχυρός με φέτος και να έχει το δικαίωμα να ξαναπροσπαθήσει για την κατάκτηση αυτής ή μιας άλλης κούπας!
Πιστευετε οτι ο Σπαχια ειναι προπονητης κορυφαιου επιπεδου;Στη Μακαμπι ειχε μια συμπαθητικη πορεια ενω στην Ταου πηρε το πρωταθλημα(που δεν ειναι μικρο κατορθωμα,μολις το 2ο της ιστοριας της ειναι) και εφτασε Final-4.Στην Κροατια βεβαια δεν τα πηγε ιδιαιτερα καλα,αλλα τετοιο τρελοκομειο που ειναι οι Κροατες και με τη σφαγη που τους εγινε το 2005 στον προημιτελικο δεν μπορω να τον κατηγορησω!Τι πιστευετε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά τον θεωρώ καλό προπονητή, από τα σημαντικά ευρωπαϊκά ονόματα. Όπου πήγε παρήγαγε "έργο", όπως σωστά αναφέρεις κι εσύ. Φυσικά δεν είναι του διαμετρήματος ενός Obradovic, ενός Messina ή ενός Blatt, καθώς έχει κατά καιρούς προβλήματα στη διαχείριση των ομάδων του (με πρόσφατο παράδειγμα τα κενά διαστήματα της Κροατίας στο περσινό Eurobasket), παραμένει όμως σίγουρα ικανός. Η κατάκτηση του Eurocup, στην οποία συνέβαλε και αυτός με ποιοτική "δουλειά" από τον πάγκο, δείχνει ότι διατηρείται σε υψηλό επίπεδο πανευρωπαϊκά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο περσινο Ευρωμπασκετ προπονητης της Κροατιας ηταν ο Ρεπεσα,o Σπαχια ηταν μεχρι το Ευρωμπασκετ του 2005,οταν στον προημιτελικο με την Ισπανια αδικηθηκε σκανδαλωδως και προστατευε τους παικτες του για να μη δειρουν τον διαιτητη στο τελος...Με εντυπωσιαζει η σταθεροτητα της Βαλενθια και η δυνατοτητα της να προσαρμοζεται και να κερδιζει σε αγωνες οποιουδηποτε ρυθμου..Θεωρω οτι πρεπει να του δοθει η ευκαιρια σε top class ομαδα.Νομιζω ο Μπλατ δεν εχει αποδειχθει πολυ καλυτερος του σε συλλογικο επιπεδο αφου μετα την επιτυχια του με την Μπενετον δεν ειχε και τα καλυτερα αποτελεσματα σε Ρωσια και Τουρκια.Οποτε δεν νομιζω οτι ειναι στο επιπεδο Ομπραντοβιτς-Ιβκοβιτς-Μεσινα κτλ,τουλαχιστον οχι ακομα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς έχεις δίκιο για το Repesa, για κάποιο λόγο μπερδεύτηκαν τα ονόματά τους στο μυαλό μου :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Blatt αντλεί σήμερα το status του κυρίως από την κατάκτηση του Eurobasket με την εθνική Ρωσίας, μην ξεχνάς όμως ότι ουσιαστικά αποτελούσε το "μυαλό" πίσω από την υπερεπιτυχημένη Maccabi των αρχών των 00's. Γενικά θεωρώ ότι σε τεχνικό επίπεδο ο Blatt βρίσκεται αρκετά ψηλά, λόγω και της ικανότητάς του να βγάζει το καλύτερο από παίκτες αμφιβόλου ποιότητας.
Κι εγώ θα ήθελα να δω τον Spahija σε top class ομάδα, αν και πιστεύω ότι του χρόνου θα έχει μία ευκαιρία να αποδείξει τι αξίζει με τη Valencia (η οποία διαθέτει ήδη πολύ καλό roster) στην Euroleague.