Άρης - Ολυμπιακός 93-83
Ο χθεσινός ημιτελικός Κυπέλλου στο Αλεξάνδρειο ήταν ενδιαφέρων από πολλές απόψεις.
Καταρχήν, η επίδραση που είχε ο David Blatt στο πρώτο του παιχνίδι στον πάγκο του Άρη ήταν εντυπωσιακή. Η ομάδα φάνηκε εντελώς αλλαγμένη στη νοοτροπία, το πάθος στο παρκέ, καθώς και την τακτική. Ο Άρης δε θύμιζε το απόλυτο επιθετικό χάος επί Mazzon και Κατσικάρη. Στην επίθεση υπήρχε διαρκής κίνηση, γίνονταν συνέχεια screens για τον Richardson, isolations για Clark και Miles, ενώ υπήρχε και μία γερή δόση από post-ups για τον Betts. Με λίγα λόγια, ο Blatt έδειξε από το πρώτο κιόλας ματς την τεράστια κλάση του, που του επιτρέπει να σχεδιάζει τα πλάνα του ώστε να εκμεταλλεύεται τις ειδικές ικανότητες του κάθε παίκτη του.
Εξάλλου, ο Αμερικανο-ισραηλινός coach έδειξε ότι είναι ιδιαίτερα ενεργός και συμμετέχων και στο αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού, χρησιμοποιώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα διάφορες περίτεχνες matchup zones που ανέκοπταν το ρυθμό του Ολυμπιακού. Ο Blatt όμως μας θύμησε ότι δεν είναι μόνο ειδικός του αργού tempo, αλλά και ότι δίνει εντολή στην ομάδα του να τρέχει όποτε μπορεί, όπως και έκανε αρκετές φορές χθες ο Άρης, τιμωρώντας την χαρακτηριστική απροθυμία (ή ανικανότητα) του Ολυμπιακού να παίξει έξυπνη και αποτελεσματική άμυνα.
Ένας Ολυμπιακός που μας είχε δώσει την εντύπωση στα τελευταία του παιχνίδια ότι είχε βρει έναν κάποιο επιθετικό ρυθμό, ότι είχε δουλέψει λίγο στο halfcourt παιχνίδι κι ότι πλέον "έβγαζε" συνεργασίες στο παρκέ με ευκολία. Όλα αυτά τα είδαμε χθες εν αφθονία μόνο στο 1ο δεκάλεπτο, αφού από το 2ο και μετά η σκληρή (συχνά υπέρ του δέοντος) άμυνα του Άρη τον περιόριζε στις γνωστές ατομικές ενέργειες που είναι ευκολότερα αντιμετωπίσιμες, ιδίως από έναν τόσο έμπειρο και οξυδερκή προπονητή όπως ο Blatt, σε σχέση με ένα οργανωμένο επιθετικό πλάνο με πολλές επιλογές. Ένα πολύμορφο επιθετικό πλάνο το οποίο ακόμα δεν έχει καταφέρει να μεταλαμπαδεύσει (ή να εφευρέσει) το προπονητικό team του Ολυμπιακού, ενώ πλησιάζουμε ολοένα και περισσότερο στα πραγματικά κρίσιμα ματς της σεζόν.
Αυτή όμως που πραγματικά εμπνέει ανησυχία είναι η άμυνα των "ερυθρολεύκων". Το Δεκέμβριο στην ανάλυση του derby με τον ΠΑΟ μιλούσαμε για τα εξαιρετικά και γρήγορα αμυντικά rotations που είχαν τότε πραγματικά εγκλωβίσει τους "πράσινους". Στο χθεσινό ματς αυτά τα rotations ηταν ανύπαρκτα, οι παίκτες (κυρίως ο Childress και ο Teodosic) χάνονταν διαρκώς στα off-ball screens του Άρη, διάθεση για ενεργό και επιθετική άμυνα δεν υπήρχε και γρήγορες βοήθειες δεν "έβγαιναν". Ο Άρης είχε offensive rating (πόντους ανά 100 επιθέσεις) το ανεπίτρεπτο (για τον Ολυμπιακό) 131.65, τη στιγμή που στο παιχνίδι εναντίον του Πανελληνίου για την προπερασμένη αγωνιστική της Α1 είχε μόλις 83.8! Η διαφορά αυτή οφείλεται (μεταξύ άλλων) στον παράγοντα Blatt, αλλά και στην προβληματική αμυντική συμπεριφορά του Ολυμπιακού.
Οι Four Factors επιβεβαιώνουν το αυτονόητο, ότι ο Άρης έπαιξε αρκετά καλύτερα από τον Ολυμπιακό και άξιζε ξεκάθαρα τη νίκη (η οποία βέβαια ήταν απλά νίκη γοήτρου). Θα μπορούσε να είχε πάρει και την πρόκριση, αν ήταν ελαφρά πιο ψύχραιμος στις τελευταίες κρίσιμες επιθέσεις, καθώς και αν η αλληλοκάλυψή του στην άμυνα δεν ήταν τόσο κακή στα καθοριστικά καλάθια των Παπαλουκά κυρίως και Kleiza δευτερευόντως.
Σε επίπεδο παικτών τώρα, από τον Ολυμπιακό ξεχώρισε σίγουρα ο αρχηγός του, που οργάνωσε και εκτέλεσε με συνέπεια και "μίλησε" με γρήγορα drives όταν ο Άρης είχε πλησιάσει για τα καλά. Ο Childress ήταν ασταθής, κυρίως αμυντικά, όπως και ο Teodosic. Ο Μπουρούσης φάνηκε να μην έχει ιδιαίτερη διάθεση στην άμυνα και ο Kleiza βρέθηκε σε μέτρια shooting βραδιά. Ο Vujcic βοήθησε αρκετά όσο έπαιξε, ενώ ο Penn έδειξε να μπαίνει όλο και περισσότερο στο κλίμα της ομάδας και να καταλαβαίνει (όπως αναμέναμε δηλαδή) το τι ζητείται από αυτόν.
Από τον Άρη ξεχώρισε ασφαλώς ο Richardson, που σε αυτό το ματς παρουσίασε σε όλη του τη διάσταση το δολοφονικό του σουτ, καθώς και την ικανότητά του στην κίνηση χωρίς την μπάλα. Ο Betts είχε μερικές ωραίες κινήσεις στο post (1-2 εκ των οποίων βέβαια ήταν καθαρά "βήματα") και οι Clark και Miles έδειξαν επιθετικοί, αν και μερικές φορές επιπόλαιοι (που φυσικά δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς συνήθως η πολλή ώρα με την μπάλα στα χέρια φέρνει νομοτελειακά λάθη). Ο Χατζηβρέττας ήταν κακός, ενώ ο Paunic απέδειξε τη χρησιμότητά του ως ένας πολύ δυνατός και σκληρός man defender.
Τέλος, και ενόψει του τελικού Κυπέλλου του Φεβρουαρίου ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, θα πρέπει να επικροτήσουμε την ιδιαίτερα αξιέπαινη πρόταση του ΠΣΑΚ για διεξαγωγή του μπροστά σε μόνο μαθητές και γενικότερα "υγιή" άτομα. Μακάρι να περάσει αυτή η πρόταση, για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε επιτέλους απερίσπαστοι, όπως δηλαδή του αρμόζει, έναν τελικό ανάμεσα σε 2 πραγματικά μεγάλες ομάδες.
M.V.P.: Jeremy Richardson
Καταρχήν τα συγχαρίκια μου για το όλο project!Βέβαια θέλει μια εξειδίκευση ή (πιο απλά)μια συχνή παρακολούθηση εξαρχής για να μπεις στο κλίμα.Εδώ να σημειώσω πως θα μπορούσατε (όσο κουραστικό κι αν είναι) να δημιοργήσετε έναν μπούσουλα για τους ¨αμύητους¨ ή τους ¨αρχάριους¨ ώστε και το 4F να το κατανοούν άνετα,αλλά κυρίως κάποιες αμερικανικές εκφράσεις να τις επεξηγείτε κάπως πιο ¨ελληνικά¨...Μην καταντήσουμε σαν τον Χατζηγεωργίου που πέταγε 2 όρους κάθε καλοκαίρι και στο τέλος,δεν έμενε τίποτα στον ¨αδαή μέσο τηλεθεατή¨.
ΑπάντησηΔιαγραφήυ.γ.κατανοώ την όλη φιλοσοφία σας γύρω από το γήπεδο,την κερκδία κτλ...αλλά βάσει άποψης θέλω να πιστεύω πως μπορεί να γίνει κάτι άλλο,δε ξέρω τί.Αλλά από τα ¨τσιμεντένια χρόνια¨ του 80 έχω κρατήσει και την φωνή της εξέδρας,το ρυθμό των ¨γραφικών¨...