Οι δικοί μας All-Stars

Το All-Star Game αποτελεί για τους fans του μπάσκετ έναν από τους αγαπημένους θεσμούς του NBA. Η σημασία του, για εμάς, έγκειται όχι τόσο στο ίδιο το παιχνίδι, το οποίο πλέον γίνεται για το χαβαλέ και μόνο, αλλά στην τιμή και το κύρος που αυτόματα αποκτά ένας παίκτης που χρίζεται All-Star. Αποτελεί την αναγνώριση των προσπαθειών και της αξίας του από το σύνολο του μπασκετικού κόσμου και καταλαμβάνει περίοπτη θέση στη λίστα με τα πεπραγμένα της καριέρας του.

Δυστυχώς, όμως, η κατάσταση με το fan voting έχει εκνευρίσει πολλούς (μεταξύ των οποίων κι εμάς), εφόσον είμαστε μία ανάσα από το να προκριθούν ως starters ο Iverson και ο McGrady (ασχέτως με το αν τελικά αυτοί θα αποδεχθούν ή όχι την "τιμή" αυτή που απλόχερα τους προσφέρουν οι "fans"). Η ψήφιση των βασικών του ASG έχει καταντήσει πλέον κάτι ελάχιστα διαφορετικό από μία απλή μέτρηση δημοτικότητας. Ακόμα και η επιλογή των αναπληρωματικών, που γίνεται από τους προπονητές του NBA, έχει δώσει κατά καιρούς δείγματα ανεξήγητης προτίμησης σε κάποιους παίκτες και κατάφωρης αδικίας προς κάποιους άλλους.

Εμείς, λοιπόν, επιστρατεύουμε τη δική μας (όσο το δυνατόν πιο) αντικειμενική οπτική και σας παρουσιάζουμε αυτούς που θα ονομάζαμε εμείς All-Stars. Για τους βασικούς τηρήσαμε το δόγμα τού ενός για κάθε θέση, ενώ για τους αναπληρωματικούς προσπαθήσαμε να έχουμε ισορροπία στις θέσεις.

Ανατολή

Βασικοί

Rajon Rondo: Ο floor general των Celtics έχει ωριμάσει πλέον για τα καλά. Η οξυδέρκειά του στο παρκέ έχει φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα, τα αφύσικα μακριά χέρια του κλέβουν 2.5 μπάλες ανά παιχνίδι, οι skip πάσες του (δηλαδή αυτές από strong σε weak side) έχουν γίνει πλέον trademark και η ικανότητα και ταχύτητά του στην ντρίμπλα είναι άπιαστες. Mid- και long-range jumpshots μπορεί να μη βάζει με ευκολία, ξέρει όμως πότε να επιτίθεται και πότε όχι (έχει το εκπληκτικό για guard 53.1% στα σουτ). Χωρίς αυτόν οι "Big Three" της Βοστώνης απλά δεν πάνε πουθενά το Μάιο και τον Ιούνιο.

Dwyane Wade: Θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατο για το Wade να επαναλάβει την εξωπραγματική περσινή του σεζόν, όμως και φέτος δεν πάει πίσω. Κάθε άλλο. Οδηγεί εκ του ασφαλούς τους Heat στα playoffs και απλά περιμένουμε να βρει το περσινό shooting touch του, έτσι ώστε να μας θυμήσει γιατί τον συμπεριλαμβάνουμε στις συζητήσεις για τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο.

LeBron James: Δε χρειάζονται πολλά λόγια εδώ. Φέτος φαίνεται πιο αποφασισμένος από ποτέ, σουτάρει με career highs στα εντός παιδιάς και στα τρίποντα και έχει προσθέσει κάμποσες κινήσεις (ακόμα και jump hooks!) στο οπλοστάσιό του. Το Cleveland θα βυθιζόταν στη μετριότητα αν έφευγε.

Chris Bosh: Οι αριθμοί του (24 ppg, 11 rpg, 52.2% FG) ζαλίζουν, κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, αλλά οι Raptors δε φαίνεται να μπορούν να σταθεροποιήσουν την απόδοσή τους. Ό,τι έχουν καταφέρει στη φετινή σεζόν, όμως, το οφείλουν κατά ένα τεράστιο ποσοστό στον Bosh, που δεν αστειευόταν το καλοκαίρι όταν έλεγε ότι φέτος θα παρουσιαζόταν δυναμωμένος και αναγεννημένος.

Dwight Howard: Η φετινή χρονιά του Dwight έχει αφήσει μέχρι τώρα μία γλυκόπικρη γεύση στους παρατηρητές του. Από τη μία συνεχίζει να αποτελεί μία αφύσικη δύναμη κοντά στο καλάθι, όντας 1ος (όπως και πέρσι) σε rebounds και blocks στο NBA. Από την άλλη όμως το παιχνίδι του έχει μείνει σχετικά στάσιμο, το ρεπερτόριό του δεν έχει μεγαλώσει και γενικά εκπέμπει μία αίσθηση στασιμότητας. Σε αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι φέτος για διάφορους λόγους παίρνει μόλις 9 σουτ ανά αγώνα, τα λιγότερα από την εποχή που ήταν rookie! Παραμένει, πάντως, άνετα ο καλύτερος center στην Ανατολή.

Αναπληρωματικοί

Derrick Rose: Ξεκίνησε τη σεζόν άσχημα, ταλαιπωρούμενος από το πρόβλημα που είχε στον αστράγαλο. Σιγά-σιγά όμως ανέβαινε, για να φτάσει να έχει για το μήνα Ιανουάριο 23 ppg, 7 apg, 5 rpg και 50.6% ευστοχία! Μπορεί να μη σουτάρει τρίποντα και να παρουσιάζει μερικά κενά διαστήματα που και που, από τα χέρια του Rose όμως περνούν οι ελπίδες των Bulls για τα playoffs και ο εκρηκτικός point guard αναμένεται να μεγιστοποιήσει την απόδοσή του όταν θα έρθουν τα κρίσιμα, ακριβώς δηλαδή όπως έκανε και πέρσι.

Joe Johnson: Η Atlanta διανύει την καλύτερη σεζόν της ιστορίας της και μεγάλη ευθύνη για αυτό φέρει ο εν λόγω κύριος. Σταθερά All-Star τα τελευταία χρόνια, έχει επωμιστεί πλήρως το ρόλο του ηγέτη των νεανικών και θεαματικών Hawks και παίζει πιο ώριμα και πιο έξυπνα από ποτέ. Αν βελτιώσει και τη συνέπειά του στα μεγάλα παιχνίδια (π.χ. 15 και 35 πόντοι σε back-to-back παιχνίδια με Cavs, 12 και 36 σε αντίστοιχα με Βοστώνη, κτλ.), τότε οι Hawks θα θέσουν σοβαρότατη υποψηφιότητα για τελικούς Ανατολής.

Paul Pierce: Μπορεί τα στατιστικά του να κάνουν κάποιον να νομίσει ότι έχει παρακμάσει (λιγότερους πόντους ανά αγώνα είχε μόνο στη rookie season του), όμως ο Pierce παραμένει ο ηγέτης αυτής της ομάδας. Σουτάρει λιγότερα (12.3) αλλά προσεγμένα (46%) σουτ, ενώ σημειώνει και career high στα τρίποντα έχοντας το εκπληκτικό 46.7%! Επιπλέον αναλαμβάνει κάθε βράδυ (τις περισσότερες φορές επιτυχημένα) τη φύλαξη του καλύτερου SG/SF της αντίπαλης ομάδας, και αυτό δεν είναι μικρό πράμα στην conference των LeBron, Wade και Joe Johnson. Άλλα κυρίως είναι All-Star επειδή όταν οι Celtics βρίσκονται με την μπάλα δική τους πίσω στο σκορ και με 10 δευτερόλεπτα να απομένουν, το play θα είναι κατά 90% σχεδιασμένο για αυτόν.

Gerald Wallace: Κατάταξη του Wallace στη λίστα με τους rebounding leaders: 5ος. Κατάταξη του επόμενου SF: 32ος. Και μόνο αυτό αρκεί για να χριστεί All-Star, όμως η εξαιρετική χρονιά του δε σταματά εκεί. Αποτελεί και φέτος ένα αμυντικό φόβητρο (κυρίως με τη μορφή blocks και κλεψιμάτων) και μία μηχανή παραγωγής αστείρευτης ενέργειας. Επιθετικά παρουσιάζεται πιο αποφασισμένος από ποτέ, έχοντας επωμιστεί πλέον καθαρά το ρόλο του ηγέτη (μαζί με το Stephen Jackson) και βλέποντας επιτέλους τους κόπους του να ανταμείβονται, αφού οι Bobcats το έχουν πια πιστέψει ότι φέτος για πρώτη φορά δε θα κάνουν πρόωρα διακοπές.

Josh Smith: Ένας μόνο παίκτης των Hawks δεν αρκεί. Ο J-Smoove άφησε κατά μέρος τα τρίποντα και τις υπερβολές και κατάλαβε ότι για να μπει σφήνα η Atlanta στους 3 μεγάλους της Ανατολής, θα πρέπει αυτός να κάνει άριστα αυτά που ξέρει να κάνει καλά. Δηλαδή rebounding, hustling, chasedown blocks και τρέξιμο στο ανοικτό γήπεδο. Φαίνεται ξεκάθαρα στο παρκέ ότι δούλεψε το καλοκαίρι σκληρά για να βελτιωθεί και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο από το να τον ανταμείψουμε.

Antawn Jamison: Μέσα στο μπάχαλο που επικρατεί φέτος στην Washington, το ένα σταθερό σημείο αναφοράς παραμένει ο Jamison. Ο ώμος του είναι εμφανές ότι συνεχίζει να τον ταλαιπωρεί ελαφρά, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να μαζεύει πόντους και rebounds με χαρακτηριστική ευκολία. Το ανορθόδοξο στυλ του γύρω από το καλάθι (με αυτά τα περίεργα one-handed hook shots και layups) είναι ιδιαίτερα ελκυστικό και αποτελεσματικό, ενώ αποτελεί πάντα αξιόπιστη λύση από το τρίποντο. Λίγη περισσότερη όρεξη στην άμυνα να είχε θα βρισκόταν στο elite level, αλλά δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας εκεί τώρα.

David Lee: Σίγουρα, το "7 Seconds or Less" δόγμα του D'Antoni φουσκώνει πάντα αποδεδειγμένα τα stats των παικτών του, όμως η βελτίωση του Lee είναι πραγματικά τρομακτική. Ένας παίκτης που μπήκε στο NBA ξέροντας μόνο να καρφώνει και τίποτε άλλο, έχει εξελιχθεί στο απόλυτο double-double machine. Η ευστοχία του είναι εντυπωσιακή (56.1%), ο αλτρουισμός του μεγάλος (3.3 apg), ενώ πλέον απειλεί (και εκτελεί) και από μέση απόσταση. Εν συντομία, είναι ο βασικότερος λόγος που οι Knicks έχουν βάσιμες ελπίδες για τα playoffs.


Δύση

Βασικοί

Steve Nash Πολλοί ίσως περίμεναν ότι ο Nash είχε αφήσει πίσω του τις ένδοξες μέρες του στα μέσα των 00's, όμως φέτος ο Καναδός έχει διαψεύσει τους πάντες. Σουτάρει με το εκπληκτικό για guard 54% και κρατά τους Suns στην elite της Δύσης, σε μια χρονιά που πολλοί την προκαθόριζαν μεταβατική. Η επιστροφή στο run-n-gun παιχνίδι απέβη ιδιαίτερα ευεργετική και το αποτέλεσμα είναι ότι ο Nash είναι φέτος ο καλύτερος point guard στη Western Conference.

Kobe Bryant: Κι ο Kobe υποτίθεται ότι θα ξεκινούσε να "πέφτει" σε απόδοση, αρχής γενομένης από αυτήν τη χρονιά. Όπως όλοι έχουμε δει φέτος, αυτό δεν έχει συμβεί στο ελάχιστο. Παρά τα ολοένα και συχνότερα μικροπροβλήματα τραυματισμών, ο Kobe προσφέρει σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού των Lakers, έχει πετύχει ήδη 3 game winners και φαίνεται να στοχεύει σε ένα ακόμη πρωτάθλημα. Τα 6 δαχτυλίδια, άλλωστε, του MJ δεν είναι πια τόσο μακριά. Και για τον Kobe δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από αυτό.

Carmelo Anthony: Στην πραγματικότητα, η φετινή χρονιά του Melo δεν έχει μεγάλη διαφορά από τις προηγούμενες καλύτερές του. Έχει αποδείξει εδώ και χρόνια ότι αποτελεί έναν εξαιρετικά προικισμένο scorer, και αυτό και μόνο αρκεί για να τον διατηρεί στη θέση του ως το καλύτερο 3άρι στον κόσμο, του οποίου τα αρχικά δεν είναι LJ. Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι: θα μπορούσε να "νικήσει" τον Kobe ή το LeBron σε μια (υποθετική ακόμα) αναμέτρηση στα φετινά playoffs; Λίγη τροφή για σκέψη.

Dirk Nowitzki: O καλύτερος (πιθανότατα) Ευρωπαίος forward όλων των εποχών συνεχίζει να σκοράρει με αμείωτους ρυθμούς και να ψάχνει εναγωνίως αυτό το δαχτυλίδι που επιμένει να του ξεφεύγει. Φέτος ο Dirk έχει απομακρυνθεί όσο ποτέ άλλοτε από τη γραμμή του τριπόντου, εστιάζοντας στα αγαπημένα του mid-range jumpshots, ενώ και στην άμυνα μάχεται με μία πρωτοφανή προσήλωση, δείγμα του πόσο θέλει να απαγορέψει στους μεταγενέστερους να τον θυμούνται ως απλά έναν άτυχο scorer.

Tim Duncan: Ο Timmy φέτος αγωνίζεται λιγότερο από ποτέ (μόλις 32 λεπτά μέσο όρο), αλλά η νέα δεκαετία τον βρίσκει ακόμα στην elite. Παίρνει λιγότερα (14.6) και καλύτερα (55%) σουτ από ποτέ, εκτελώντας όταν πρέπει και ενορχηστρώνοντας από το post την επίθεση των Spurs. Αυτά δηλαδή που έκανε πάντα. Το πόσο μακριά θα φτάσουν οι Spurs εξαρτάται από τους συμπαίκτες του (δηλαδή τους Tony και Manu). Αυτός διεκπεραιώνει το καθήκον του.

Αναπληρωματικοί

Chris Paul: Οι Hornets φέτος είναι πεσμένοι. Ο CP3 όμως όχι τόσο. Η παραγωγή του είναι λίγο-πολύ η ίδια. Παραμένει ο καλύτερος κάτω των 30 ετών point guard στον πλανήτη. Αυτό που φαίνεται να έχει αλλάξει είναι η διασκέδαση και η αφοσίωσή του στο παιχνίδι. Κάτι στον τρόπο που αγωνίζεται φέτος δεν κάθεται καλά. Ίσως νιώθει ότι έχει έρθει η ώρα να αλλάξει ομάδα, εφόσον οι Hornets διεκδικητές του τίτλου δύσκολα θα γίνουν τα αμέσως επόμενα χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μία θέση στο All-Star Game θα την έχει πάντα κλεισμένη, μέχρι να αποφασίσει ο ίδιος ότι δε τη θέλει.

Deron Williams: Μία από τις παραδοσιακές "αδικίες" αυτή τη φορά θα διορθωθεί (ή τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε εμείς). Ο D-Will παράγει All-Star νούμερα από το 07-08 και έχει αγνοηθεί ήδη 2 φορές, όμως φέτος είναι η σειρά του. Για μερικούς καλύτερος από τον Paul (για εμάς όχι), ο Deron έχει καταφέρει να κρατήσει νικηφόρους και δυνατούς τους Jazz σε μία σεζόν που από την αρχή της ήταν ομιχλώδης. Πασάρει και σκοράρει όταν πρέπει, δύσκολα του κλέβεις την μπάλα και ακόμα δυσκολότερα περιορίζεις τα δυνατά drives του. Α... και η crossover του είναι η ομορφότερη του κόσμου.

Brandon Roy: O Roy είναι ο πληρέστερος combo guard στη Δύση. Ουσιαστικά έχει κερδίσει το superstar status από πέρσι, όμως φέτος, λόγω και των τραυματισμών που συσσωρεύτηκαν στο Portland, έχει προσδώσει μία εξαιρετική πολυμορφία στο παιχνίδι του που τον κάνει πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμο (και ακόμα δυσκολότερα περιορίσιμο). Μπορεί να οργανώσει μία επίθεση, να κάνει το backdoor cut για ένα alley-oop layup, να εκτελέσει off-the-dribble, να τελειώσει με καλάθι και foul οποιοδήποτε drive, να χρησιμοποιήσει άψογα ένα high screen, κτλ. Και το ανησυχητικό είναι ότι είναι ακόμα έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης.

Kevin Durant: Αν ο Roy είναι ανησυχητικά εξελίξιμος, τι να πει κανείς για τον Durant. Ο υπερευέλικτος forward των Thunder έχει αναγκάσει όλο το NBA να παραμιλά καταρχήν με το ατόφιο ταλέντο του και την εκτελεστική του δεινότητα και κατά δεύτερον με την ωριμότητα που επιδεικνύει φέτος στις επιλογές του στο παρκέ, όπως επίσης και με την προσήλωσή του στην άμυνα. Για την Oklahoma City είναι ο απόλυτος franchise player για τη δεκαετία του 2010, αρκεί να συνεχίσει να δουλεύει με αμείωτο ρυθμό, έτσι ώστε να έρθει μία μέρα που θα έχει συνδυάσει το ταλέντο του με την μπασκετική αντίληψη ενός Kobe ή ενός (γιατί όχι;) Larry Bird.

Zach Randolph: Ο Z-Bo είναι ένας από τους αγαπημένους παίκτες του RnG. Αφενός λόγω της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας προσωπικότητάς του και των αστείων στιγμών που μας έχει χαρίσει κατά καιρούς, αφετέρου λόγω της ευκολίας με την οποία επιβάλλει το παιχνίδι του (όταν συγκεντρώνεται, δηλαδή όταν δε δίνει πάσες). Αμέσως μετά τη μετακίνησή του στους Grizzlies είχε δηλώσει ότι τα κάθε είδους μπλεξίματα ανήκαν στο παρελθόν κι ότι αυτή τη χρονιά θα παρουσιαζόταν αφοσιωμένος στο καθήκον του, που ήταν να βοηθήσει την ομάδα του να κερδίσει. Εμείς βαθιά μέσα μας τον πιστέψαμε, ελπίζοντας ότι θα μας δικαίωνε. Και αυτό έκανε, προσφέροντάς μας τα γνωστά υψηλά στατιστικά του (20 ppg, 50% FG, 1ος στα επιθετικά rebounds στο NBA), ηγετικότητα στις δύσκολες στιγμές που οδήγησε σε νίκες των Grizzlies (που συνεχώς ανεβαίνουν, έχοντας ρεκόρ 8-2 στα τελευταία 10 παιχνίδια), ακόμα και άμυνα (λέμε τώρα)! Πώς να του αρνηθούμε εμείς μετά μία All-Star επιλογή;

Amare Stoudemire: Ο Amare σίγουρα είναι από τους πιο κακότυχους παίκτες του σύγχρονου NBA. Η microfracture surgery, όμως, και τα προβλήματα με το μάτι του δεν έχουν καταφέρει να του αφαιρέσουν το status ως του πιο εκρηκτικού big man στη Δύση. Πέρσι δεν προσαρμόστηκε ποτέ ολοκληρωτικά στις επιταγές του Terry Porter, όμως φέτος η επιστροφή στο run-n-gun υπό τον Alvin Gentry μόνο καλό του έχει κάνει. Τα pick-n-rolls του με το Nash προκαλούν και φέτος πάρα πολλά προβλήματα στις υπόλοιπες 29 ομάδες, ενώ το face-up game του είναι ως συνήθως αποτελεσματικό και θεαματικό μαζί. Δυστυχώς, τα All-Star Games είναι η καλύτερή του ανάμνηση από κάθε σεζόν τα τελευταία χρόνια και μάλλον έτσι θα γίνει και φέτος, αφού τη σύγχρονη εποχή σε τελικούς NBA παίζοντας run-n-gun κανείς δε φτάνει.

Chris Kaman: Ο οποιοσδήποτε αναλυτής θα έλεγε πριν την αρχή της χρονιάς ότι ο πρωταγωνιστής των Clippers φέτος θα ήταν ή ο Blake Griffin ή ο Baron Davis. Ο Griffin δε συστήθηκε ποτέ (και ούτε πρόκειται) στη σεζόν 2009-2010, ο B-Diddy είναι αισθητά βελτιωμένος σε σχέση με πέρσι αλλά όχι (ακόμα) σε επίπεδο Golden State, οπότε ποιος μένει; Ο Kaman βέβαια, που έχει αθόρυβα αναπτύξει ένα πολύ όμορφο και πολύμορφο post game από το οποίο αντλεί κάμποσους πόντους, ενώ αποτελεί ταυτόχρονα εγγύηση στα rebounds και στις τάπες. Εξάλλου, η παρουσία του έτερου ικανού ψηλού Marcus Camby δε φαίνεται να τον επηρεάζει ιδιαίτερα. Σίγουρα ο τραυματισμός του Griffin τον ευνόησε αρκετά, αλλά με τις τωρινές του εμφανίσεις ο Kaman υπενθυμίζει σε όλους μας ότι ήταν επάξια το 6ο pick στο φημισμένο draft του 2003.