Euroleague Watch: Week 10

Ολυμπιακός - Partizan 81-60

Στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός είχε εξασφαλισμένη την πρώτη θέση στον όμιλο και έτσι το ματς για αυτόν ήταν διαδικαστική υπόθεση. Για αυτόν το λόγο ξεκίνησε νωχελικά τον αγώνα. Στην επίθεση οι γηπεδούχοι δυσκολεύτηκαν λίγο να προσαρμοστούν στα δεδομένα που έθεταν τα 230 εκατοστά του Slavko Vranes (αλλά και η ζώνη του Vujosevic), ενώ στην άμυνα ήταν χαλαροί. Στο 2ο ημίχρονο ωστόσο βελτιώθηκαν αμυντικά, πίεσαν τους όχι και τόσο καλούς στο ball-handling Σέρβους, κατάφεραν να κάνουν 16 κλεψίματα και ως φυσικό επακόλουθο έφεραν σε πέρας πολλούς αιφνιδιασμούς που διευκόλυναν πολύ τη νίκη της ομάδας.

Πρωταγωνιστής ήταν για μια ακόμα φορά ο Milos Teodosic, ο οποίος εν τη απουσία του Θοδωρή Παπαλουκά ανέλαβε την πλήρη καθοδήγηση της ομάδας και με 9 assists και μόλις 1 λάθος μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι πέτυχε στην αποστολή του. Συν τοις άλλοις είχε και 4 κλεψίματα και 3 τάπες (!), δείχνοντας και την αφοσίωσή του στην άμυνα.

Από τους υπόλοιπους, ο Kleiza έκανε τα αναμενόμενα (16 pts, 4 rebs), ο Halperin ήταν εξαιρετικός στο shot selection του με 14 πόντους, ενώ πολύ θετικός ήταν και ο Patrick Beverley που εκτός των 9 πόντων και 2 κλεψιμάτων σε 16 λεπτά συμμετοχής, πρωταγωνίστησε και στη φάση του αγώνα σε ένα posterizing κάρφωμα στον αιφνιδιασμό. Αντίθετα, ο Scoonie Penn έδειξε ανέτοιμος και δεν μπόρεσε να δώσει το στίγμα του στα 12 λεπτά που αγωνίστηκε. Η Partizan από την άλλη προσπάθησε αρκετά στο 1ο ημίχρονο, αλλά μόλις η διαφορά ανέβηκε στο 2ο δεν μπόρεσε να αντιδράσει. Καλύτεροί της παίκτες ήταν οι δύο Αμερικανοί, Bo McCalebb και Lawrence Roberts με 14 πόντους έκαστος.

Και οι δύο ομάδες περιμένουν πλέον την κλήρωση της Δευτέρας. Σε αυτήν ο Ολυμπιακός φαίνεται να ξέρει ήδη τους δύο αντιπάλους του, δηλαδή την Caja Laboral και την Khimki και περιμένει ή την Cibona ή την Prokom σε έναν όμιλο όπου με την απαραίτητη σε αυτό το επίπεδο προσοχή και σοβαρότητα, μπορεί να βγει πρώτος, ερχόμενος έτσι ακόμα πιο κοντά στο Final Four του Παρισιού. Αντίθετα η Partizan θα περιμένει μέχρι τη Δευτέρα για να μάθει σε ποιον όμιλο θα κληρωθεί.

Oldenburg - Παναθηναϊκός 64-67

Ο αγώνας του Παναθηναϊκού στη Γερμανία θεωρητικά δεν ήταν βαθμολογικά αδιάφορος (εξαρτώταν από το τι θα έκανε η Real, που τελικά νίκησε), όμως απεδείχθη ποιοτικά κακός. Κακές και πρόχειρες επιθέσεις, κυρίως από την Oldenburg, και έλλειψη οργάνωσης από τον Παναθηναϊκό (που έκανε 14 λάθη, επιτρέποντας στους Γερμανούς να κάνουν 7 κλεψίματα) συνέθεσαν την εικόνα ενός παιχνιδιού που κι ο Obradovic θα προτιμούσε να ξεχάσει γρήγορα.

H Oldenburg το πάλεψε και ίσως να είχε πάρει τη νίκη αν τα τρίποντα, στα οποία βασίστηκε υπέρ του δέοντος (33 σουτ από τα 6.25, έναντι 31 διπόντων) έμπαιναν με μεγαλύτερη συχνότητα από το 27%. Από την άλλη μεριά, η απουσία του Pekovic φάνηκε ξεκάθαρα, αφού ο Batiste, παρότι εξαιρετικός και σίγουρα MVP του ματς, ήταν κάποιες στιγμές σαν να παλεύει μόνος του κοντά στο καλάθι στην επίθεση. Παρ' όλα αυτά, η κλάση των παικτών του ΠΑΟ μίλησε στα κρίσιμα τελευταία λεπτά, όταν ένα signature running σουτ του Saras, ένα hustle play από τον Καλάθη και μερικές καλές ομαδικές άμυνες μοιραία βραχυκύκλωσαν τους Γερμανούς και έφεραν τη νίκη γοήτρου.

Η ευκαιρία να ξεκινήσει βασικός ο Καλάθης και να παίξει 32 ολόκληρα λεπτά ήταν μάλλον το σημαντικότερο που αποκόμισε ο Παναθηναϊκός από αυτόν τον αγώνα. Ο ομογενής point guard μπορούμε να πούμε ότι τα πήγε ικανοποιητικά. Δεν παρασυρόταν σε τόσο βεβιασμένες ενέργειες όπως σε προηγούμενα ματς (τα 3 λάθη του δεν είναι πολλά, τηρουμένων των προσδοκιών), επέβαλε το ρυθμό όταν έπρεπε και έδειξε κατά διαστήματα την απαιτούμενη επιθετικότητα, η οποία τον οδήγησε στη γραμμή για 7 συνολικά βολές. Το περιφερειακό του σουτ θα επιδέχεται πάντα βελτίωσης, όμως τα σημάδια είναι αν μη τι άλλο ενθαρρυντικά.

Μαρούσι - Maccabi Tel Aviv 83-75

Είναι προφανέστατα μεγάλο κατόρθωμα για το Μαρούσι να περάσει στο Top 16 στην πρώτη κιόλας χρονιά του στην Euroleague, δεδομένων και των προβλήματων όλων των ειδών που βιώνει αυτήν την εποχή. Γι' αυτό και του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Η πρόκριση όμως αυτή δεν ήρθε εύκολα.

Στο 1ο ημίχρονο το Μαρούσι παρουσιάστηκε ιδιαίτερα αγχωμένο και κατά στιγμές αποπροσανατολισμένο. Η ζώνη του Gherson το δυσκόλευε, τα περιφερειακά του σουτ δεν έμπαιναν με τίποτα κι έτσι στηριζόταν σε εκτός συστημάτων ατομικές προσπάθειες των Καϊμακόγλου (με μερικά δυνατά drives) και Homan (που έπαιρνε καλες θέσεις για rebounds κάτω από το καλάθι αλλά ήταν ελαφρά αναποτελεσματικός στο τελείωμα των φάσεων). Η Maccabi από την άλλη φαινόταν υπέρ του δέοντος casual αρκετές φορές στην επίθεση και έδειχνε να μην καίγεται ιδιαίτερα για το παιχνίδι. Κύριο μέλημά της ήταν να τρέξει στο transition και δευτερευόντως να περάσει την μπάλα στους ψηλούς Fischer και Lasme, για τους οποίους το Μαρούσι δεν είχε έτοιμη απάντηση.

Στο 2ο ημίχρονο το Μαρούσι μπήκε πιο οργανωμένα, έψαχνε πιο πολύ τις επιθέσεις του και κατάφερνε να σκοράρει με μεγαλύτερη ευκολία. Ο ρυθμός του παιχνιδιού ανέβηκε, το παιχνίδι έγινε derby για τα καλά, για να φτάσουμε στο κρίσιμο 4ο δεκάλεπτο όπου η Maccabi έπαθε κυριολεκτικά black out, επιτρέποντας στην ελληνική ομάδα να πάει μέσα σε 6 λεπτά από το -3 στο +11. Προσωπικά θεωρώ ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει για αυτά τα 6 άποντα λεπτά ο Gherson, ο οποίος επέμενε να βασίζεται σε προβλέψιμα isolations του Perkins στην περιφέρεια και του Anderson στο low post, ενώ ήταν φανερό ότι αυτά δεν απέφεραν κάτι καλό. Δεν άλλαξε, λοιπόν, έγκαιρα το επιθετικό πλάνο του για να αντιμετωπίσει την προσαρμοσμένη άμυνα του Αμαρουσίου, επέτρεπε σε Perkins και Wisniewski να ταλαιπωρούν άσκοπα την μπάλα, ενώ ξέχασε τελείως το Fischer στον πάγκο, όταν έπρεπε να κάνει κάτι για την παντελή ανικανότητα των ψηλών του να εξασφαλίσουν το οποιοδήποτε αμυντικό rebound.

Η έφεση του Αμαρουσίου στο επιθετικό rebound ανήλθε σε εντυπωσιακά επίπεδα και ουσιαστικά έκρινε το ματς. Συγκεκριμένα, εξασφάλισε σχεδόν τα μισά (!!) διαθέσιμα rebounds από το καλάθι των Ισραηλινών, ποσοστό απίστευτο και πρωτοφανές που θα έπρεπε να ντροπιάζει πραγματικά τη frontline της Maccabi. Δεύτερο σημαντικότατο στοιχείο αποτέλεσε η συχνότητα με την οποία οι παίκτες του Αμαρουσίου κέρδιζαν και ευστοχούσαν σε βολές (27 εύστοχες βολές έναντι 58 σουτ εντός παιδιάς!). Πολλά από τα fouls που οδήγησαν σε αυτόν τον αριθμό βολών προήλθαν βέβαια από τα πάρα πολλά κερδισμένα επιθετικά rebounds.

Τη μερίδα του λέοντος (6) από αυτά τα off. rebounds εξασφάλισε ο μαχητικός Homan, που κρατούσε όρθιο το Μαρούσι κοντά στο καλάθι, την ώρα που ο Μαυροειδής έκανε ένα μέτριο ματς. Ο Καϊμακόγλου έβαζε αθόρυβα πόντους, όλους καίριους και καθόλη τη διάρκεια του αγώνα, ενώ ο Πελεκάνος περιόρισε όσο έπρεπε τον Anderson και προσέφερε το γνωστό του hustling. Οι Καλάθης και Nadjfeji έβαλαν 2 συνεχόμενα καθοριστικά τρίποντα που έγειραν την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του Μπαρτζώκα, ενώ και ο Jamon Lucas έβαλε στο τέλος κρισιμότατα καλάθια που αποτελείωσαν τη Maccabi, προσπερνώντας την κακή του απόδοση μέχρι τότε.

Εν τέλει, το Μαρούσι έμαθε από τις ήττες απειρίας του στη regular season και έπαιξε σωστά και ψυχωμένα όταν έπρεπε, κερδίζοντας πανάξια την είσοδο στη φάση των 16 καλύτερων ομάδων της Ευρώπης. Από εδώ και πέρα τα πράγματα είναι δύσκολα, η πρόκριση στους "8" ίσως ακατόρθωτη, όμως το σίγουρο είναι ότι η σχετική έλλειψη άγχους που θα έχουν οι παίκτες του θα μας χαρίσει μερικά ωραία παιχνίδια!

Μ.Π. & Β.Α.