Οι βολικές και οι ιπτάμενες καρέκλες

Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός εξασφάλισαν για μια ακόμα φορά τη συμμετοχή τους στον τελικό του Κυπέλλου. Την επόμενη μέρα, φυσικά, δεν έλειψαν οι πρωτότυποι τίτλοι των αθλητικών εφημερίδων/sites: "Και τώρα οι δυο τους", "Καλώς τον πελάτη", "Θρύλος με ΠΑΟ" κλπ. Τώρα, οδεύοντας προς τον τελικό της 20ής Φεβρουαρίου, μετά τη συνέντευξη του Childress, τη συνέντευξη-απάντηση του Obradovic, τις απαράδεκτες δηλώσεις του Μάνου Παπαδόπουλου και τις ανακοινώσεις των "αιωνίων", το νερό έχει μπει για τα καλά στο αυλάκι. Ή μάλλον στο χαντάκι, γιατί προς τα εκεί κατευθύνεται για μια ακόμα φορά ο αθλητισμός μας και αφού πέσουμε μέσα, μετά θα προσπαθούμε να πιαστούμε από τα μαλλιά μας σαν τον πνιγμένο, μπας και σωθούμε.

Διαβάζοντας όλα αυτά τα ωραία φίλαθλα κείμενα, που διαδέχονταν το ένα το άλλο και δε δυναμίτιζαν καθόλου το κλίμα εν όψει των επερχόμενων αγώνων, ήταν σχετικά εύκολο να αδιαφορήσω για τη συνεχιζόμενη σαπίλα του ελληνικού αθλητισμού. Προσπαθούσα να επικεντρωθώ στα καθαρά αγωνιστικά, όπως έχουμε συνηθίσει να κάνουμε στο Run-N-Gun. Την Πέμπτη, ωστόσο, έγινε μια πρόταση εκ μέρους του ΠΣΑΚ, η οποία μου τράβηξε το ενδιαφέρον και με έκανε να ελπίζω για κάτι καλύτερο. Συγκεκριμένα, οι αθλητές πρότειναν ο τελικός του Κυπέλλου να γίνει μπροστά σε μαθητές σχολείων, αθλητικών ακαδημιών και γενικότερα υγιή άτομα (από κάθε άποψη). Δεν κρύβω ότι στο άκουσμα της πρότασης εντυπωσιάστηκα. Δεν έχουμε πολλές φορές στην Ελλάδα τέτοια οπτική για τα πράγματα. Φαντάστηκα έναν αγώνα με 10.000 κόσμο (τυχαίο το νούμερο), χωρίς συνεχείς ύβρεις κατά πάντων, χωρίς αντικείμενα να περνάνε δίπλα από τα κεφάλια των παικτών, χωρίς μεγαλύτερο αριθμό αστυνομικών από θεατών, χωρίς δακρυγόνα και καπνογόνα στην ατμόσφαιρα. Πάνω, λοιπόν, που πίστευα ότι έστω και για μια μέρα θα μπορούσαμε να απολαύσουμε το άθλημα που αγαπάμε απερίσπαστοι από κάθε εξωγηπεδική ηλιθιότητα, η κατάσταση ανατράπηκε.

Δεν ανατράπηκε από κανίβαλους-οπαδούς που ονειρεύονται εδώ και μήνες αυτή την πολεμική αναμέτρηση. Δεν ανατράπηκε ούτε από τις ίδιες τις ομάδες και τις διοικήσεις τους, που καταδικάζουν τη βία, αλλά ταυτόχρονα χαϊδεύουν τα αυτιά των υπαιτίων υποθάλπτοντάς την. Η πρόταση του ΠΣΑΚ απορρίφθηκε από την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Η πρόταση του ΠΣΑΚ απορρίφθηκε από την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης! Το λέω δεύτερη φορά μήπως το κατανοήσουμε στην πλήρη διάστασή του. Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι έχουν τη δύναμη περισσότερο από κάθε άλλον να προστατέψουν τα συμφέροντα του αθλήματος, να λένε όχι σε μια τέτοια πρόταση; Πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι να καταδικάζουν το μπάσκετ και να επιτρέπουν (αν όχι επιβάλουν) τον πόλεμο στις κερκίδες ενός μισοάδειου σταδίου;

Όλοι έχουμε ακούσει για τις συνεχείς διενέξεις του ΠΣΑΚ (ειδικά του κυριότερου εκπροσώπου του, του Λάζαρου Παπαδόπουλου) και της ΕΟΚ (ειδικά του Γιώργου Βασιλακόπουλου). Δεν πρόκειται να αναφέρω κάτι για αυτές, να εξετάσω ποιος έχει δίκιο ή άδικο και να ταχθώ υπέρ μιας πλευράς. Αυτό που καταλαβαίνω, όμως, είναι ότι το μπάσκετ κατακρεουργείται εξαιτίας ενός παιχνιδιού εξουσίας και διοικητικών μικροσυμφερόντων. Όπως μπορείτε να διαβάσετε στην ανακοίνωσή της, η ΕΟΚ δηλώνει με ύφος δημογέροντα ότι οι αθλητές δεν είναι αρμόδιοι να κάνουν τέτοιες προτάσεις και ως εκ τούτου η τελευταία απορρίπτεται, σχεδόν αυτεπάγγελτα θα λέγαμε.

Νομίζω εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, ποιος είναι αρμόδιος τελικά να κάνει τέτοιες προτάσεις. Οι αθλητές που παραβρίσκονται ανελλιπώς σε κάθε παρκέ ρισκάρoντας τη σωματική τους ακεραιότητα και ακούγοντας οποιαδήποτε χυδαιολογία για τους ίδιους και την οικογένειά τους ή οι ηλικιωμένοι παράγοντες της ΕΟΚ που κάθονται αναπαυτικά στα γραφεία τους εμφανιζόμενοι μόνο στις απονομές κυπέλλων και στις κατακτήσεις μεταλλίων εθνικών ομάδων; Με ποιο δικαίωμα η ΕΟΚ προστατεύει όλους αυτούς τους ανεγκέφαλους που θα πάνε σε ένα μήνα στον τελικό για να κάνουν τις γνωστές αλητείες; Γιατί δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουν οι καρεκλοκένταυροι της ομοσπονδίας, αλλά με το να μην αποδέχονται την πρόταση των αθλητών, ουσιαστικά πετάνε το μπαλάκι στις δύο ομάδες και όλοι μας ξέρουμε ποια θα είναι η κατάληξη. Την είδαμε πέρυσι στο Ελληνικό, στους τελικούς στο ΣΕΦ, στο ΟΑΚΑ κλπ. Και τώρα που οι αθλητές έκαναν μια κίνηση άξια υποστήριξης και τουλάχιστον συζήτησης, η ΕΟΚ την απορρίπτει χωρίς καν να κάτσει στο τραπέζι για λόγους... αναρμοδιότητας.

Δυστυχώς στην Ελλάδα πολλοί δεν έχουμε μάθει την έννοια της συνεργασίας, ακόμα και παρά τις πιθανές διαφωνίες του παρελθόντος. Η "αντιπολίτευση" του ΠΣΑΚ μπορεί μόνο να συγκρούεται με την "κυβέρνηση" της Ομοσπονδίας. Και έτσι η παρουσία μαθητών σε έναν τελικό Κυπέλλου θυσιάζεται για να δείξει η ΕΟΚ τη δύναμή της. Οτιδήποτε πει ή κάνει ο ΠΣΑΚ, για την ΕΟΚ είναι απαράδεκτο. Αυτό μας έδωσε να καταλάβουμε η εν λόγω ανακοίνωση. Πώς να περιμένουμε, λοιπόν, καταπολέμηση (πόσο μάλλον εξαφάνιση) της βίας και της αρνητικής ατμόσφαιρας στα γήπεδα, όταν οι άνθρωποι που πρέπει να νοιάζονται περισσότερο από εμάς επιδίδονται σε συμφεροντολογικά παιχνίδια και εγωιστικές πρακτικές;

Ο χουλιγκανισμός μαστίζει τη χώρα μας όσο και αν τον καταδικάζουμε συνεχώς. Την ατμόσφαιρα της ζούγκλας (βρισιές, laser, καπνογόνα), ωστόσο, την έχουμε ως δεδομένη. Μάλιστα, τη θεωρούμε και καλύτερη από τις "ξενέρωτες" του εξωτερικού. Τόσο βαθιά ριζωμένη είναι αυτή μας η αντίληψη, που δεν έχουμε ούτε την πνευματική διαύγεια να κατανοήσουμε ότι μπορεί "το γήπεδο να μην είναι εκκλησία", όμως ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είναι και ένας χώρος όπου ο καθένας ξεσπαθώνει υβριστικά και αναίσθητα εναντίον κάθε αντιπάλου, βγάζοντας ουσιαστικά τα προσωπικά του προβλήματα σε μια μορφή ψυχικής εκτόνωσης. Για να αντιμετωπιστούν όλα τα παραπάνω, πρέπει να αλλάξει η παιδεία μας. Επειδή, όμως, αυτό δεν είναι τόσο εύκολο, καλό θα ήταν πού και πού (αν όχι πάντα) να βάζουμε μικρά παιδιά, γυναίκες, οικογένειες στα γήπεδα για να δούμε πώς είναι μια αληθινή γιορτινή ατμόσφαιρα. Μόνο αξία μπορεί να κερδίσει από κάτι τέτοιο το μπάσκετ μας. Φαίνεται, όμως, ότι στα υψηλά κλιμάκια ακόμα και τώρα, μετά από όλα αυτά που έχουμε βιώσει, θεωρούν πιο σημαντικό να δείξουν ότι δε "μασάνε" και ότι κανένας δεν πρέπει να τους εναντιώνεται. Ως εκ τούτου, στη μάχη ενάντια στο χουλιγκανισμό πηγαίνουμε χωρισμένοι και είμαστε καταδικασμένοι να χάσουμε. Κρίμα, γιατί έστω και για μια βραδιά θα μπορούσαμε να δούμε μια εναλλακτική πραγματικότητα. Και πού ξέρεις, ίσως σε μερικούς να άρεσε και να δυνάμωνε το εχέφρον, αθλητικό κοινό.

Ελπίζω ακόμα και την ύστατη στιγμή κάποιος από όλους τους εμπλεκόμενους να βγει μπροστά και να προβεί σε μια ανάλογη κίνηση. Το μπάσκετ τη χρειάζεται. Φτάνει η κοροϊδία και τα διοικητικά παιχνίδια. Φτάνουν οι προσωπικές κόντρες. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να τα ανεχόμαστε άλλο. Πρέπει η ομοσπονδία να ξυπνήσει από το λήθαργό της, να καταλάβει το καλό του αθλήματος και να αφήσει τις δικονομικές συστάσεις για το Συμβούλιο της Επικρατείας. Μη χάνετε την ευκαιρία κύριοι. Δεν υπάρχουν πολλές. Σε λίγο καιρό άλλωστε, που θα ξαναβγείτε από τα γραφεία σας για να πάτε στον τελικό, μη νομίζετε ότι κανένας από αυτούς που άθελά σας στηρίζετε θα σας θυμάται. Μέσα στους στόχους τους θα είστε και εσείς. Πάρτε την πρωτοβουλία και δώστε τα εισιτήρια εκεί που πρέπει. Το μπάσκετ χρειάζεται τομές. Τις χρειάζεται τώρα.