Απλά η κορυφαία!

Ο τίτλος του παρόντος άρθρου είναι το καθολικό συμπέρασμα που βγάζουμε και που θα θυμόμαστε από αυτό το Final 4 τα επόμενα χρόνια. Και αποτελεί την πλήρη και αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

Η Barcelona σε όλη τη χρονιά είχε αποδείξει ότι τη διακρίνει άριστη διάκριση ρόλων, με κάθε παίκτη στο roster της να γνωρίζει ακριβώς τι απαιτείται από αυτόν στο παρκέ και τη θέση που θα πρέπει να κατέχει πάνω σε αυτό. Το gameplan και η "ιεραρχία" των παικτών στα plays είναι ξεκάθαρη, με συνέπεια σπανίως να παρατηρείται σύγχυση ή κακό spacing (αποστάσεις).

Τα παραπάνω στοιχεία δε θα μπορούσαν να μη φανούν και στον προχθεσινό τελικό. Ο Xavi Pascual εφάρμοσε για άλλη μία φορά άριστο rotation, κρατώντας ξεκούραστη την ομάδα του για όλο σχεδόν το ματς και παίρνοντας το maximum από ποιοτικούς ρολίστες όπως ο Morris, ο Sada και ο N'Dong. Εκμεταλλευόταν συνεχώς τα προτερήματα του καθενός από αυτούς στην επίθεση: ο Morris σούταρε τα αγαπημένα του τρίποντα από την κορυφή, ο N'Dong απέδειξε την ευκολία με την οποία "ολοκληρώνει" καλές πάσες στη ρακέτα, ο Sada κράτησε το ρυθμό όταν ο Rubio φαινόταν να κουράζεται και να υποπίπτει σε λάθη λόγω της πίεσης των Teodosic, Beverley, κτλ.

Φυσικά ο Pascual ευτύχησε να έχει σε μεγάλη μέρα το Navarro, ο οποίος έβαλε τα κρίσιμα σουτ που φοβόμασταν και απευχόμασταν. Παρόλα αυτά, η γενική εντύπωση είναι ότι ο Ισπανός επικράτησε του Παναγιώτη Γιαννάκη στη λεγόμενη "μάχη των πάγκων". Μπήκε πολύ δυνατά και με επιθετική άμυνα στο ματς (ξέροντας ότι ο Ολυμπιακός ξεκινάει συνήθως νωθρά τα παιχνίδια μέχρι να βρει ρυθμό). Εφάρμοσε (όπως πάντα) γρήγορη κίνηση και κυκλοφορία της μπάλας στην περιφέρεια, ψάχνοντας τα "ανοίγματα" για drives μέσω των οποίων θα κατέρρεε η inside άμυνα των ερυθρολεύκων (όπως και έγινε), χτυπώντας στις αργές αμυντικές περιστροφές τους και παίρνοντας εύκολα καρφώματα και κοντινά σουτ από τους ψηλούς. Έδωσε εντολή στο Rubio να τρέξει όποτε μπορούσε. Εντόπιζε σχεδόν όλα τα mis-matches και τα εκμεταλλευόταν.

Από την άλλη, ο Γιαννάκης, ενώ μέχρι πριν το Final 4 έκανε μακράν την καλύτερη προπονητικά χρονιά του στον Ολυμπιακό, στο κρισιμότερο σημείο φάνηκε να μην έχει κάνει καλή προετοιμασία και "διάβασμα" των αγώνων. Στον ημιτελικό οι Vesely, McCalebb και Maric, ή αλλιώς οι 3 από τους 4 καλύτερους παίκτες της Partizan, έφτασαν τον ΟΣΦΠ ένα βήμα από τον αποκλεισμό, παίζοντας το ίδιο στιλ μπάσκετ που o Vujosevic χρησιμοποιεί όλη τη σεζόν (και με το οποίο είχε κερδίσει τον Ολυμπιακό στο Βελιγράδι). Στον τελικό, ο Ολυμπιακός κατά διαστήματα θύμισε την περσινή επιθετικά "αρτηριοσκληρωτική" ομάδα, με πολλή στασιμότητα, ελάχιστη κίνηση μακριά από την μπάλα και προβλέψιμα plays. Η Barca τα είχε μελετήσει και τα "έκλεινε" με καίρια collapsing και σωστή πίεση στην μπάλα. Επιπροσθέτως, οι "κόκκινες" επιστροφές ήταν πιο αργές από το επιθυμητό, επιτρέποντας στους Καταλανούς πολλά σουτ σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό, τα οποία βεβαίως είναι η καλύτερη "συνταγή" για την απόκτηση ρυθμού και ψυχολογικού προβαδίσματος.

Κάποιες επιπλέον παρατηρήσεις σχετικά με την προπονητική πλευρά του τελικού:

• Άμα είναι να εμπιστευτείς το Halperin, πρέπει να έχεις έτοιμα μερικά plays για να εκμεταλλευτείς την ικανότητά του στο σουτ μετά από πάσα.
• Εφόσον ο Navarro δείχνει ότι βρίσκεται σε καλή μέρα, πρέπει να κάνεις κάτι για να τον εκνευρίσεις, είτε πιο σκληρή on-ball άμυνα, περισσότερες παγίδες, να επιχειρείς πιο επιθετική αντιμετώπιση των screens, λιγότερα "τζογαρίσματα" (δηλαδή γεμάτες ρίσκο προσπάθειες για κλέψιμο) σε πάσες προς αυτόν, κτλ.
• Ο Mickeal είναι καλός αμυντικός και διαθέτει ευρύ ρεπερτόριο επιθετικών κινήσεων, οπότε από τη μία πρέπει να προσφέρεις μέσω των plays καλύτερες προϋποθέσεις στον Childress για να σκοράρει απ' ότι με προβλέψιμα 1-on-1 drives και από την άλλη πρέπει να αποφεύγεις το παραμικρό switch πάνω στον Pete (όπως στο κρίσιμο καλάθι του πάνω από τον Beverley).
• Ο Pascual ρίσκαρε ελαφρά με την εξαρχής τοποθέτηση του Lorbek πάνω στον Kleiza, όμως ο Σλοβένος τον δικαίωσε (όπως και ο Morris σε αντίστοιχο ρόλο στο 4ο δεκάλεπτο) σε μεγάλο βαθμό, παίζοντας σωστή, συγκρατημένη και χωρίς foul άμυνα πάνω στον εκνευρισμένο Λιθουανό. Τον τελευταίο δεν βοήθησε και η έλλειψη σωστής κατανομής χώρου στην επίθεση του Ολυμπιακού, που θα του έδινε περισσότερες ευκαιρίες για να προσπεράσει το Lorbek στην ντρίμπλα ξεκινώντας από την περιφέρεια.
• Παρότι μερικοί μίλησαν για λανθασμένη επιλογή του Γιαννάκη να βγάλει τον Beverley στα μέσα του 3ου δεκαλέπτου, προσωπικά την κρίνω σωστή, εφόσον το (έστω μερικό) comeback είχε υλοποιηθεί και ο Ολυμπιακός έπαιζε ουσιαστικά με -1 παίκτη στην επίθεση, λόγω της δεδομένης ανικανότητας του Αμερικανού στο halfcourt παιχνίδι.
• Η μέτρια φυσική κατάσταση του Teodosic σε αυτό το ματς αποτελεί σίγουρα ένα ελαφρυντικό για το Γιαννάκη, αφού ο Σέρβος ξεκίνησε πολύ δυνατά και δραστήρια το ματς πριν κουραστεί και ζητήσει αλλαγή. Σα να μην έφτανε αυτό, ο Penn κινήθηκε, όπως και στον ημιτελικό, σε χαμηλά νερά.
• Η ζώνη που εφάρμοσε στο 2ο δεκάλεπτο ο coach του Ολυμπιακού ήταν καλή ως σκέψη, όμως τα μέτρια box-outs που συνήθως απορρέουν από αυτό το είδος άμυνας οδήγησαν σε 2 συνεχόμενα επιθετικά rebounds και τελικά ένα τρίποντο του Basile.
• Η αγωνιστική κατάσταση του Vujcic φάνηκε να έχει χειροτερέψει πολύ αυτό το τριήμερο, οπότε σωστά χρησιμοποιήθηκε λίγο και στους δύο αγώνες, εφόσον αμυντικά ήταν αφερέγγυος.
• Η Barca κατά περιόδους "αγκιστρωνόταν" υπερβολικά στα σουτ τριών πόντων, όμως τελικά δικαιώθηκε, χάρη και στην αδράνεια της ερυθρόλευκης άμυνας (όπως σε δύο κρισιμότατα χαμένα rebounds όταν η διαφορά ήταν στο -7).
• Στην τελευταία περίοδο η άμυνα της Barcelona χαλάρωσε ελαφρά, όμως στην επίθεση συνέχιζε να είναι αποτελεσματικότατη, κόβοντας κάθε "κόκκινη" ελπίδα για επαναφορά στο παιχνίδι.

Ας δούμε μερικές περιπτώσεις κακών επιθετικών και αμυντικών αντιδράσεων του Ολυμπιακού στον τελικό.

Η (επαναλαμβανόμενη φέτος) αδυναμία συγκέντρωσης στη γραμμή της "φιλανθρωπίας" και τα κρίσιμα χαμένα αμυντικά rebounds ψαλίδισαν τις ελπίδες του ΟΣΦΠ για την κατάκτηση της Euroleague για πρώτη φορά από το 1997.

Συνολικά καλύτερος για την ελληνική ομάδα ήταν ασφαλώς ο Παπαλουκάς, καθώς ήταν ο μόνος που έφτανε με συνέπεια κοντά στο καλάθι των Ισπανών και ο μόνος που μπορούσε να αποφύγει, χρησιμοποιώντας όπως πάντα σωστά το σώμα του ως "ασπίδα", τα blocks των αθλητικών ψηλών της Barca. Ο Μπουρούσης δεν ήταν κακός, αλλά δεν έκανε τη διαφορά στα δύο καλάθια όπως στον ημιτελικό, ενώ ο Μαυροκεφαλίδης δεν πρόλαβε να κάνει πολλά. Ο Sofo κέρδισε fouls, είχε καλές τοποθετήσεις στη ρακέτα χάρη στη δύναμή του αλλά κουράστηκε γρήγορα και η έλλειψη άλματος τον δυσκόλευε απέναντι στο Vazquez και τον N'Dong, οι οποίοι έκαναν πολύ μεστό ματς.

Όσον αφορά στις άλλες 2 ομάδες του τελικού τουρνουά, η Partizan υπερέβαλε εαυτόν στον ημιτελικό, οδηγούμενη από το πολύ καλό κοουτσάρισμα του Vujosevic, και θα μπορούσε κάλλιστα να είχε βρεθεί στον τελικό αν είχε κάνει κάποιου είδους box-out στο κάρφωμα του Childress, ενώ η CSKA κατάφερε να επιβάλει το ρυθμό και το σκληρό παιχνίδι της στην Barca στο μεταξύ τους ματς, όμως της στοίχισε το ότι ο Siskauskas δεν πήρε βοήθειες στο σκοράρισμα στα κρίσιμα.

Εν τέλει ο Ολυμπιακός μπορεί να μην κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί όλη τη σεζόν στο Final 4, όμως θεωρώ ότι η φετινή ομάδα (και ο Γιαννάκης) θα πρέπει να κριθεί οριστικά μετά την ολοκλήρωση του ελληνικού πρωταθλήματος, καθώς ενδεχόμενη κατάκτηση του τροπαίου θα σημάνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια επιτυχημένη και μία μέτρια προς απογοητευτική σεζόν.