Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Δύο πρωταθλητές, δύο αξέχαστες σειρές!



Έχουν περάσει αρκετές μέρες από την ολοκλήρωση των τελικών και των 2 σημαντικότερων εθνικών leagues στον κόσμο, όμως δε γινόταν να μην πω δύο λόγια για αυτούς, τώρα που βρήκα το χρόνο.

Ξεκινάω από το NBA, του οποίου τα Finals προσωπικά δικαίωσαν τις προσδοκίες. Μπορεί το επίπεδο του μπάσκετ που παίχτηκε στο παρκέ, ως προς την ποιότητα στην επιθετική δημιουργία και εκτέλεση των δύο ομάδων, να μην ήταν το καλύτερο (για την ακρίβεια κινήθηκε σε ρηχά νερά, αναλογιζόμενοι το υπάρχον ταλέντο και στις δύο ομάδες), όμως είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι fans του μπάσκετ χάρηκαν δεόντως αυτή τη σειρά, καθώς σηματοδότησε (προσωρινά) την επιστροφή στο μπασκετικό στιλ του NBA των 90's. Και όταν σκέφτεσαι NBA των 90's, σκέφτεσαι υπερβολικά physical παιχνίδι και περιστασιακό περιορισμό της τεχνικής από τη δύναμη, κάτι που αναλόγως με τις προτιμήσεις του καθενός, μπορεί να είναι ελκυστικό ή απωθητικό.

Πρόσφατα είχα παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ του ESPN που είχε ως θέμα του την κόντρα του Reggie Miller με τους Knicks στα μέσα της προ-προηγούμενης δεκαετίας και τα εξαιρετικά σκληρά playoff matchups μεταξύ Indiana και Νέας Υόρκης που απέρρεαν από αυτήν. Κάτι τέτοιες σειρές μου θύμισαν οι φετινοί τελικοί, με το καλώς εννοούμενο "ξύλο" να δίνει και να παίρνει, ειδικά στις δύο ρακέτες, όπου κάθε φάση έμοιαζε να είναι ανοιχτή σε κάθε κατάληξη. Από την άλλη, στην περιφέρεια τα handchecks και τα "ύποπτα" screens είχαν την τιμητική τους. Το σκληρό αυτό αμυντικό παιχνίδι έγινε φυσικά περισσότερο εμφανές στον τελευταίο αγώνα, όπου κατά στιγμές γινόταν πραγματικά "χαμός".

Πολλοί είπαν ότι δεν τους άρεσε καθόλου το πολύ δυνατό 7ο ματς κι ότι το χαμηλό σκορ έκανε τον αγώνα ανάξιο ενός Game 7. Εγώ διαφωνώ, αφού δέχτηκα χωρίς παράπονο τη "θυσία" των τέλειων επιθέσεων και των πολλών πόντων στο βωμό του καθολικά ανταγωνιστικότατου και πολύ σκληρού 48λέπτου, τα οποία στοιχεία προσέδωσαν μία "άγρια ομορφιά" (όσο κλισέ κι αν είναι αυτή η έκφραση, ταιριάζει απόλυτα στο 7ο παιχνίδι) σε ένα ματς που εν τέλει κρίθηκε σε ένα χαοτικό τελευταίο δίλεπτο, όπου έβαλαν μεταξύ άλλων μεγάλα τρίποντα ο Artest κι ο Rondo!

Συνεχίζοντας πρέπει να μιλήσουμε και για την υποδειγματική αμυντική συμπεριφορά των Celtics πάνω στον Kobe (έργο κυρίως του Tom Thibodeau, που πήρε την πολυπόθητη προαγωγή στους Bulls), που τον εξώθησε σε μία πολύ κακή βραδιά για το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα και δεδομένης της κλάσης του. "Βοήθησε" βέβαια και αυτός με μερικές κάκιστες επιλογές, όμως στα κρίσιμα έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, αφήνοντας περισσότερες πρωτοβουλίες στους Gasol και Artest. Ο πρώτος εκμεταλλεύθηκε με τον καλύτερο τρόπο την απουσία του Perkins, έχοντας 22% rebound% και βάζοντας ένα κρισιμότατο και δυσκολότατο καλάθι (που πάντως ήταν βήματα), ενώ ο Artest εκτός από το μεγάλο τρίποντό του έκανε τη ζωή πολύ δύσκολη στον Pierce.

Από τη μεριά των Κελτών, παρά την ψυχωμένη (και ίσως τελευταία γενικότερα) εμφάνιση του Rasheed οι Celtics δεν κατάφεραν να ξεχωρίσουν επιθετικά για να πάρουν τη νίκη σε ένα τόσο "στείρο" ματς, ενώ και οι αναπληρωματικοί τους ("Big Baby", Nate Robinson και Tony Allen) που τους είχαν δώσει τεράστια ώθηση στο Game 4, δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι αξιόλογο.

Εν κατακλείδι, σε μία "περίεργη", με πολλές ανατροπές και μεταβολές απόδοσης σειρά, οι Lakers κατάφεραν να επικρατήσουν στις λεπτομέρειες, απέναντι σε μία Βοστώνη που λίγο έλειψε να κερδίσει 3 συνεχόμενες σειρές με μειονέκτημα έδρας, πράγμα που βεβαίως αποτελεί μεγάλο κατόρθωμα από μόνο του. Η γεύση που μένει μπορεί να είναι πικρή, όμως θεωρώ ότι με 1-2 προσθήκες (συν τη διατήρηση του Allen για άλλο ένα χρόνο τουλάχιστον) οι Celtics μπορούν να κάνουν μία τελευταία σοβαρή προσπάθεια του χρόνου για το πρωτάθλημα με τον υπάρχοντα κορμό των Big 4.

Αναφορικά με το βραβείο του MVP των Finals, μπορεί σίγουρα να γίνει κουβέντα και διχασμός απόψεων μεταξύ των Kobe και Gasol. Ο καθένας βοήθησε την ομάδα του με διαφορετικό τρόπο και ταυτόχρονα την έβλαψε σε διάφορα χρονικά σημεία της σειράς. Ο Kobe έβαζε πολλούς πόντους, έτεινε στο να παίρνει πολλές τραβηγμένες προσπάθειες, όμως έμοιαζε συχνά να είναι ο μοναδικός που είχε το σθένος να πάρει οποιοδήποτε μη ιδανικό σουτ, την ώρα που οι συμπαίκτες του κρύβονταν. Ο Gasol σε άλλα παιχνίδια εξουδετερώθηκε (Games 3 & 5) και σε άλλα υπερίσχυσε (Games 1 & 7) του Garnett, με την τελική συνεισφορά του να κρίνεται θετικότατη και καθοριστική για τον τίτλο. Προσωπικά θα προτιμήσω με πολύ μικρή διαφορά τον Kobe, λόγω του ότι η δράση του και η συνεχής απασχόληση από μέρους του της άμυνας των Celtics άνοιγε διαδρόμους και ευκαιρίες για όλη την υπόλοιπη ομάδα. Κάλλιστα όμως θα μπορούσε κάποιος να επιχειρηματολογήσει περαιτέρω υπέρ του Gasol.

Περνάμε στην ACB, όπου ζήσαμε την πλήρη κατάρριψη κάθε λογικής πρόγνωσης, εφόσον μόνο μία ομάδα επέδειξε την απαιτούμενη σταθερότητα και ετοιμότητα για μία σειρά που αναμενόταν "κλειστή", αργή και σκληρή. Και αυτή ήταν η Caja Laboral, που έφτασε σε ένα δύσκολο αλλά πανάξιο sweep, στερώντας το triple crown από τους Καταλανούς, οι οποίοι ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν τι πήγε λάθος και έχασαν 3 συνεχόμενες φορές από μία ομάδα κατώτερη (θεωρητικά και πρακτικά) καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς.

Η απάντηση βεβαίως είναι ότι η φημισμένη επιθετική λειτουργία της σπανίως δούλεψε στην εντέλεια στους τελικούς, με τον Ivanovic να έχει προετοιμάσει άριστα την ομάδα του στο αμυντικό κομμάτι. Παίζοντας εκπληκτική ομαδική άμυνα με πολλή κίνηση και φοβερή πειθαρχία, η Caja κατάφερε όχι μόνο να περιορίσει σε μεγάλο βαθμό τους πόντους από τους ψηλούς της Barca (μόνο ο Morris ξεχώρισε κάπως και λίγο ο N'Dong στο 1ο παιχνίδι, με το Lorbek να κάνει μετριότατη σειρά, αντιμετωπίζοντας μεγάλες δυσκολίες όποτε ματσαριζόταν με το Splitter), αλλά και να αφαιρέσει από την ομάδα του Pascual τη συγκομιδή σκορ από το τρίποντο, όπου είχε διαδοχικά στα 3 ματς τα εκπληκτικά άσχημα (για το επίπεδό της και τη σημασία των αγώνων) ποσοστά 31, 24 και 23%! Τέλος, ο Ivanovic θύμισε το Γιαννάκη του ντέρμπι του Δεκεμβρίου στο ΣΕΦ με τις άριστες οδηγίες του για την αντιμετώπιση του pick-n-roll, οι οποίες και συχνότατα έβγαζαν εκτός ρυθμού το Navarro.

Στην επίθεση η Caja βασιζόταν, όπως είναι λογικό, σε μεγάλο βαθμό στα post-ups του Splitter, ο οποίος και απέδειξε οριστικά και εμφατικά ότι όντως είναι ο καλύτερος ψηλός στην Ευρώπη, αν και αυτός ο άτυπος τίτλος δε θα κρατήσει για πολύ καθώς ετοιμάζει βαλίτσες για το San Antonio, ακριβώς την κατάλληλη στιγμή στην καριέρα του, αφού πλέον το παιχνίδι του έχει ωριμάσει και εμπλουτιστεί. Άξιοι συμπαραστάτες του ο υπερδραστήριος Huertas, που έχει βελτιωθεί πάρα πολύ από την εποχή του προολυμπιακού τουρνουά το 2008, και ο Elyahu στο τελευταίο ματς, ο οποίος μπορεί να παραλληλιστεί με τον Antawn Jamison στη φυσικότητα με την οποία εκτελεί τα περίεργα floaters και layups του γύρω από το καλάθι.

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει φυσικά και στο Fernando San Emeterio, ο οποίος με τα μεγάλα τρίποντά του στο 2ο ματς και το τεράστιο νικητήριο drive του στο τέλος του 3ου, εκτός του ότι πέρασε στο πάνθεον του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ανέβηκε ξεκάθαρα ένα επίπεδο στα μάτια μου, καθώς δε μου είχε δώσει στο παρελθόν τόσα πολλά δείγματα επιθετικού ταλέντου και κυρίως στόφας μεγάλου παίκτη. Σίγουρα θα προσέλκυσε το ενδιαφέρον πολλών ευρωπαϊκών ομάδων χάρη σε αυτούς τους τελικούς, αλλά ποιος φεύγει από την πρωταθλήτρια του καλύτερου league εκτός NBA; Άλλωστε υπό τον Ivanovic η καριέρα του φαίνεται να ανθεί.

Παρεμπιπτόντως, ομολογώ ότι ποτέ δε συμπάθησα τον από πολλές απόψεις δικτάτορα Μαυροβούνιο coach, καθώς η αυταρχική φύση τέτοιων προπονητών-"στρατιωτικών" που νιώθουν την ανάγκη να ελέγχουν κάθε στιγμή τα πάντα δε συμβαδίζει με την ψυχαγωγική λογική του μπάσκετ, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Πάντα αναγνώριζα όμως ότι ήταν μεγάλης κλάσης προπονητής, με την ικανότητα να παίρνει το maximum από κάθε παίκτη του, πλεονέκτημα που αποκτούσε μέσω της πειθαρχίας που κέρδιζε από τις θρυλούμενες εξοντωτικές προπονήσεις του (οι οποίες βέβαια ανά την καριέρα του οδηγούσαν σε πολλαπλούς τραυματισμούς στις ομάδες που δούλευε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Οι τελικοί αυτοί, στους οποίους έλαμψε το προπονητικό "άστρο" του (καταδυναστεύοντας το αντίστοιχο του Pascual), απλά ενίσχυσαν τον καθολικό σεβασμό που απολαμβάνει από τους συναδέλφους του αλλά και από το μπασκετικό κοινό.

Για την ατμόσφαιρα των τελικών ήταν αναμενόμενο ότι δε θα έπρεπε να ανησυχούμε. Παρακολουθήσαμε 3 πολύ ευχάριστα ματς, μέσα σε κόσμια και απολύτως αθλητικά πλαίσια και με τη συνοδεία καλώς εννοούμενου ενθουσιώδους κοινού. Το πότε θα τα δούμε αυτά και στην Ελλάδα θα θέλαμε όλοι πολύ να το μάθουμε, αλλά βαθιά μέσα μας όλοι ξέρουμε ήδη την απάντηση.

Επόμενο σημαντικό μπασκετικό γεγονός; Το σημερινό NBA Draft, το οποίο και θα μας προσφέρει μπόλικο υλικό για ανάλυση.

5 σχόλια:

  1. Ανώνυμος24/6/10 19:52

    ΜJ>>>Kobe.

    Αυτο που εχω να πω ειναι το εξης.Μην ξανα συγκρινει κανεις τον Κομπε με τον Τζορνταν.
    Ντροπη και ιεροσυλια.Τον εβλεπα να σηκωνει το βραβειο του mvp και τον σιχαθηκα.Ο Γκασολ ηταν ο mvp.
    Ο ανθρωπος ηταν ανυπαρχτος σε ολους σχεδον τους τελικους και καποιοι τον αποθεωναν.Εκανε μια καλη περιοδο σε εφτα παιχνιδια και κατι τρεχει στα γυφτικα.
    Μην το ξανα συγκρινει κανεις με τον Τζορνταν.
    Και κατι ακομα.Ο καλυτερος παιχτης αυτη την στιγμη ειναι ο Λεμπρον Τζειμς.
    Αυτος δεν εχει τους συμπαιχτες του Κομπε.Εκτος και αν καποιοι θεωρουν τον Σακιλ Ονιλ που κοντευει σαραντα χρονων καλο παιχτη.
    Ο Λεμπρον ειναι ο καλυτερος παιχτης στον κοσμο οχι το εκτρωμα που τολμισαν καποιοι να τον συγκρινουν με τον Θεο του μπασκετ.
    Ποιον τον 6/24?Η τον 40% στους τελικους?Η αυτον που εχει δυο πρωταθληματα για να μην πω ενα ως αρχηγος της ομαδας του.
    Καλα λεει ο Ρομπολης.
    http://www.sport-fm.gr/article/278891

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος25/6/10 09:38

    Φίλε μου
    η σύγκριση του Τζόρνταν προτου σταματήσει με τον Κόμπε δεν μπορεί να γίνει. Ο Μιχαλάκης ήταν από άλλο πλανήτη.

    Σύγκριση ανάμεσα στον Κόμπε και τον Τζόρνταν του 96-98 μπορεί να γίνει με βάση τους αριθμούς:
    http://forums.realgm.com/boards/viewtopic.php?f=64&p=23656935

    Ο Κόμπε μόνο ανύπαρκτος δεν ήταν σε όλους τους τελικούς. Μάλλον θα κρίνεις από τον τελευταίο που ήταν όντως τραγικός.

    Το 40% στους τελικούς θα πρέπει να το δεις πολύ πιο κριτικά, να βάλεις μέσα τα τρίποντα που εκτέλεσε και έβαλε, τις βολές....Τότε το 40% ανεβαίνει κατά πολύ. Μπορείς να ψάξεις και στο site αυτό στα προχωρημένα στατιστικά αλλά και σε άλλα ξένα για να καταλάβεις τι εννοώ(per, ΤΣ%, PP...).

    Το να το έδιναν στον Γκαζόλ λογικό θα ήταν αλλά σίγουρα δεν είναι παράλογο που το έδωσαν στον Κόμπε. Σίγουρα το άρθρο του Παπαδογιάννη που μίλαγε για σκάνδαλο έχει δημιουργήσει εσφαλμένες εντυπώσεις.

    Προτίθεμαι να γράψω εδω και λίγες ημέρες ειδικό άρθρο για το θέμα.

    @ Ανωνυμος
    Στη διάθεσή σου να το συζητήσουμε εκτενέστερα το θέμα.

    Ακιλας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος25/6/10 13:41

    ΜJ>>>Kobe.

    Φιλε Ακιλα δεν με νοιαζει τι λεει ο Παπαδογιαννης ουτε και ο Ρομπολης.Τυχαινει απλα να συμφωνω αρκετα με το αρθρο.Οι δημοσιογραφοι αλλωστε ειναι γνωστοι κολωτουμπες.
    Ο Τζορνταν του 96-98 σαφως δεν ηταν ο Τζορνταν του 91-93 αλλα και παλι ηταν καλυτερος απο τον Κομπε εστω και οχι με τοσο μεγαλη διαφορα.Ο Κομπε απεχει πολυ απο τον Τζορνταν γενικοτερα σαν παιχτης.Και στο τελος ο Τζορνταν παντα εκανε το κατι παραπανω ακομα και στις κακες του βραδυες.Επισης οι κακες βραδυες του Τζορνταν συνολικα στην καριερα του ειναι πολυ λιγοτερες απο του Κομπε.
    Ο Κομπε ειναι μια αντιγραφη του Τζορνταν σε χειροτερη ομως εκδοση.
    Ο Τζορνταν μπορει να κοιμαται ησυχος τουλαχιστον μεχριο να δουμε τι θα κανει και ο Λεμπρον Τζειμς που ειναι ακομα μικρος και δεν εχει φτασει στο απογειο του.
    Τον Κομπε τον ειδαμε και ειναι ιεροσυλια να συγκρινεται με τον ΜJ.
    Ο Λεμπρον πυ αυτη την στιγμη απεχει ενα βουνο απο τον Τζορνταν θα κρθει σε λιγια χρονια.
    Ο Κομπε εχει τελειωσει στην συγκριση με τον Θεο του μπασκετ.Απλα ειναι ανυπαρχτος διπλα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Khi đến một cửa hàng, một quán ăn, một quán trà sữa hay bất kì một công trình nào đều sẽ luôn có sự xuất hiện của bảng hiệu quảng cáo, nó nhằm thông báo, cung cấp thông tin cho mọi người biết về nơi mà họ nhìn thấy. Điều này nói lên tầm quan trọng không thể phủ nhận của bảng hiệu quảng cáo.
    Bảng hiệu quảng cáo ngày nay không chỉ mang tính chất thông báo thông thường nữa mà còn đang đặt nặng về tính thẩm mĩ ngày càng cao, bảng hiệu đẹp, độc, lạ thì càng thu hút mọi người hơn và làm người ta nhớ lâu hơn.
    Nếu bạn đang cần một bảng hiệu quảng cáo đẹp, giá rẻ, thi công nhanh chóng thì hãy liên hệ ngay với công ty quảng cáo Đại Phát chúng tôi để nhanh chóng được hỗ trợ tốt nhất. Chúng tôi sẽ mang lại cho bạn một dịch vụ tốt nhất với nhu cầu của bạn.
    Công ty Quảng Cáo Đại Phát chuyên nhận thi công:
    làm bảng hiệu alu
    làm hộp đèn quảng cáo
    làm biển quảng cáo led
    làm bảng hiệu tphcm
    bảng hiệu mica
    bảng hiệu quảng cáo
    biển hiệu quảng cáo
    Biển hiệu cửa hàng
    bảng hiệu quảng cáo đẹp
    bảng hiệu quảng cáo đẹp
    bảng hiệu đẹp
    bảng hiệu hộp đèn
    bảng hiệu hộp đèn đẹp
    bảng hiệu alu
    bảng hiệu đèn led
    bảng hiệu đèn led giá rẻ
    hộp đèn quảng cáo đẹp

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. vòng tay thạch anh tóc vàng
    Công dụng của Thạch anh tóc vàng
    - Thạch Anh Tóc Vàng được mệnh danh là đá chiêu tài bởi vì nó có trường năng lượng vô cùng mạnh mẽ kích hoạt may mắn tài lộc, công danh sự nghiệp, mang lại thành công và phú quý cho người sử dụng.
    - Giúp điều hòa lưu thông khí huyết, giảm stress, tăng cường sự quyết đoán và ý chí. hỗ trợ điều trị các bệnh về hô hấp và phế quản. Nó cũng kích thích các cơ quan như thận, tuyến giáp hoạt động tốt hơn.
    Tăng sự tự tin trong giao tiếp và khả năng kết nối của bạn với các mối quan hệ đời sống.

    ΑπάντησηΔιαγραφή