Σκέψεις... 31/10

1) Ο Άρης, μετά την (ουσιαστική αν κρίνουμε από την πρεμιέρα με τον Ολυμπιακό) απόκτηση του Aaron Miles προχωρά, όπως όλα δείχνουν, και στην αντικατάσταση του Quinton Day με τον επιτυχημένο και αναγνωρισμένο Αμερικανό guard, Juan Dixon. Το παιχνίδι του Dixon το είχαμε αναλύσει και παλιότερα (για λογαριασμό του Ολυμπιακού τότε) και θεωρούμε ότι αποτελεί μία πολύ καλή προσθήκη για τον Άρη. Με το ταλέντο και την εμπειρία του θα προσφέρει αρκετές λύσεις στα δύσκολα, αρκεί βέβαια να είναι απόλυτα συγκεντρωμένος σε κάθε παιχνίδι, αλλιώς κινδυνεύουν να επαναληφθούν περιστατικά σαν αυτό.

Ο Day ήταν εμφανές από το πρώτο του ματς με το Μαρούσι στο Αλεξάνδρειο για την Euroleague ότι δεν επρόκειτο ποτέ να προσαρμοστεί σε μία ομάδα που ήθελε να τον χρησιμοποιεί ως αναπληρωματικό με περιορισμένο χρόνο συμμετοχής. Είναι isolation-type παίκτης που θέλει πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια του και πολλά σουτ για να βρει ρυθμό και να είναι αποτελεσματικός. Αυτή η πρακτική όμως δε θα δούλευε ποτέ στον Άρη των αρκετών παρόμοιων (και πιο σημαντικών στα μάτια της διοίκησης και του προπονητή) παικτών, όπως ο Clark και ο Χατζηβρέττας.

Απ' ότι καταλαβαίνουμε από το ρεπορτάζ για τον Dixon, ο ίδιος ο Φώτης Κατσικάρης επιθυμούσε ιδιαίτερα την έλευσή του, άρα είναι λογικό να περιμένουμε ότι έχει ήδη καταστρώσει τα σχέδιά του αναφορικά με τη δύσκολη αποστολή της διαμοίρασης των λεπτών στο backcourt ανάμεσα στους πολλούς guards (αυτούς που αναφέραμε συν τον Αργυρόπουλο). Ο Dixon λογικά θα θέλει πολλά λεπτά στο παρκέ, οπότε οι ισορροπίες αναμένονται λεπτές και εύθραυστες.

2) Το φετινό NBA άρχισε την Τρίτη και μέχρι στιγμής έχουμε παρακολουθήσει κάποια μεγάλα παιχνίδια, όπως το Cavaliers-Celtics της πρεμιέρας και το χθεσινό Lakers-Mavericks. Τις αναλυτικές μας εντυπώσεις από ολόκληρη την Premiere Week θα τις παραθέσουμε στην αρχή της επόμενης εβδομάδας, προς το παρόν όμως ας πούμε ότι κανένα από τα συμβατικά φαβορί δε φαντάζει μέχρι στιγμής ανίκητο. Για όσους δε το ξέρουν να αναφέρουμε ότι αγώνες του NBA φέτος θα δείχνουν ο ΣΚΑΙ κάθε Κυριακή και (κατά 99%) η NOVA κάθε Παρασκευή και Σάββατο.

3) Εξωαγωνιστικά, το σημαντικότερο και κρισιμότερο παρασκήνιο της φετινής NBA season αφορά φυσικά την πολυσυζητημένη free agent class του επόμενου καλοκαιριού, που περιλαμβάνει (υπό όρους για μερικούς) πολλά τρανταχτά ονόματα, όπως LeBron James, Dwyane Wade, Dirk Nowitzki, Amare Stoudemire, κ.ά. Πολλές ομάδες έχουν ήδη προβεί από πέρσι σε οικονομικής στρατηγικής και λογικής trades, ούτως ώστε να βρίσκονται σε θέση ισχύος για τον επόμενο Ιούλιο και να μπορούν να προσφέρουν τα περισσότερα δυνατά χρήματα σε κάποιον (ή κάποιους) superstar free agents. Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, όμως, δεν αποτελεί σύμμαχο σε αυτήν τους την προσπάθεια, καθώς σύμφωνα με τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις (στις οποίες πρέπει πάντα να βασίζεται ένας καλός GM), το salary cap της επόμενης χρονιάς αναμένεται να βυθιστεί από τα φετινά $57,7 εκ. στα μόλις $50,4 εκ. Αν επαληθευτεί αυτή η δυσοίωνη προοπτική, πολλές ομάδες θα χρειαστεί πιθανότατα να αναπροσαρμόσουν τα σχέδιά τους, αφού δε θα έχουν το cap space που ευελπιστούσαν ότι θα είχαν.

4) Παρακολουθήσαμε σήμερα το παιχνίδι της ACB ανάμεσα σε Bilbao και Real Madrid, κάνοντας ένα scouting της τελευταίας εν αναμονεί του αγώνα με τον Παναθηναϊκό την Πέμπτη στην πρωτεύουσα της Ισπανίας. Η Real έδειξε σοβαρή, οργανωμένη, ομαδική και αρκετά δουλεμένη, στοιχεία που οδήγησαν στην εύκολη επικράτησή της επί της σχετικά αδύναμης Bilbao. Είδαμε τον Prigioni να κρατάει το tempo και να καθοδηγεί σωστά τους υπόλοιπους guards της Real. Τον Velickovic να είναι επιπόλαιος στην αρχή αλλά να είναι συγκεντρωμένος μετέπειτα και εύστοχος από την περιφέρεια. Τον Bullock να εκμεταλλεύεται την κάκιστη περιστροφή της Bilbao στα drive-n-kicks των Μαδριλένων, τελειώνοντας με 5/5 τρίποντα και δείχνοντας πολύ φορμαρισμένος ενόψει του Παναθηναϊκού.

Η γενικότερη άποψη που σχηματίσαμε από το παιχνίδι ήταν ότι ο Messina έχει διεκπεραιώσει πλέον το πρώτο στάδιο της ενσωμάτωσης στο παιχνίδι της Real των στοιχείων που πρεσβεύει, δηλαδή της συγκέντρωσης επί 40 λεπτά και της συνεχούς αναζήτησης του ελεύθερου και σίγουρου σουτ μέσα από το ομαδικό παιχνίδι με τη γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας. Ο Obradovic προφανώς δεν περίμενε να τα μάθει τώρα αυτά, γι' αυτό και ξέρουμε ότι η ομάδα του θα παρουσιαστεί έτοιμη και διαβασμένη την Πέμπτη. Κλειδί θα είναι κατά τη γνώμη μας η ασφυκτική πίεση στον Prigioni στο ξεκίνημα κάθε επίθεσης των Ισπανών (από Διαμαντίδη πρώτιστα και από Καλάθη δευτερευόντως), έτσι ώστε να αφαιρέσει από τη Real και το Messina τη χρονική άνεση στην εκτέλεση των plays τους.

Euroleague Watch: Week 2

Τι έκαναν οι ελληνικές ομάδες

Ξεκινώντας με τον Ολυμπιακό, που αγωνίστηκε την Τετάρτη στην Ισπανία κόντρα στην Unicaja , μπορούμε να πούμε ότι ήταν τραγικός. Οι Ισπανοί, ξεκίνησαν πιέζοντας αφόρητα τους ερυθρόλευκους, έχτισαν μια διαφορά και από τότε δεν ξανακοίταξαν πίσω τους. Σίγουρα οι φίλοι του Ολυμπιακού, που περιμένουν φέτος μια υπερηχητική ομάδα, προβληματίστηκαν πολύ έντονα από την "20άρα" με την οποία τους φιλοδώρησε το σύνολο του Aito Reneses. Επειδή, ωστόσο, η σαιζόν βρίσκεται ακόμα στην αρχή της, καλό είναι να βλέπουμε όλα τα πράγματα με πιο ψύχραιμο μάτι. Είναι αναμφισβήτητο ότι ο Ολυμπιακός είχε μεγάλες απουσίες στη frontline. Οι Σχορτσιανίτης, Μπουρούσης, Μαυροκεφαλίδης (αλλά και ο Γλυνιαδάκης που φορτώθηκε από τα πρώτα 2 λεπτά με 3 fouls) είχαν αφήσει μόνο του το Nikola Vujcic, ο οποίος δεν άντεξε βέβαια 40 λεπτά. Εκτός αυτού, με ίωση παίζανε ο Θοδωρής Παπαλουκάς και ο Josh Childress ενώ και ο Κώστας Παπανικολάου είχε λίγες προπονήσεις στα πόδια του. Η παραπάνω κατάσταση, λοιπόν, σίγουρα αποτελεί ένα μεγάλο ελαφρυντικό για την εμφάνιση του Ολυμπιακού στο πρώτο σοβαρό τεστ της χρονιάς, αλλά δεν εξαφανίζει και τις ευθύνες κυρίως της τεχνικής ηγεσίας αλλά και των παικτών δευτερευόντως. Συγκεκριμένα, οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν κανένα επιθετικό πλάνο (με εξαίρεση μερικά λεπτά στη 2η περίοδο όπου σημάδευαν το Vujcic), κανέναν αυτοματισμό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η ομάδα συνεχίζει να μην έχει αμυντικό προσανατολισμό, αφού οι παίκτες φαίνονταν αδιάφοροι (ίσως και κάπως υπερόπτες) απέναντι στη συνεχή κίνηση των Ισπανών. Το γρήγορο στυλ παιχνιδιού, που θέλει να υιοθετήσει η ομάδα, δεν πρέπει να έχει ως επακόλουθο την εξασθένιση της άμυνας και αυτό καλά θα κάνουν να το καταλάβουν γρήγορα στο λιμάνι. Αυτό που θα πρέπει, πάντως, να ανησυχεί τους φίλους της ομάδας, είναι η μηδενική καθοδήγηση από τον πάγκο και οι τραγικές επιλογές του Γιαννάκη στα κρίσιμα σημεία του αγώνα. Όταν έχει μια ομάδα τόσα προβλήματα, δεν αφήνεις εκτός σε όλο το πρώτο ημίχρονο ένα επιθετικό όπλο (έστω και μη προσαρμοσμένο) όπως ο Von Wafer. Εκτός των άλλων, ο εν λόγω αθλητής είναι παίκτης ψυχολογίας και πρέπει να του δείξουν ότι τον εμπιστεύονται, να παίξει αρκετά λεπτά για να βρει το ρυθμό, που στο ΝΒΑ χαρίζουν οι συνεχόμενοι αγώνες και όχι να μπαινοβγένει στο παρκέ όπως ο Jannero Pargo. Ακόμα, όταν η ομάδα χρειαζόταν να προσέξει το tempo στις αρχές του 3ου δεκαλέπτου, όταν και είχε μειώσει στους 8, απαγορεύεται να είναι στο παρκέ ένας νεαρός παίκτης σαν τον Κώστα Παπανικολάου και να κάθονται στον πάγκο ο Παπαλουκάς και ο Βασιλόπουλος. Αυτά σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη επιθετικών συστημάτων (πέραν του γνωστού "γιαννάκειου" MOVE) ανάγκασαν τον Ολυμπιακό σε σουτ της συμφοράς (σε ένα από αυτά είχε και την ατυχία ο Μπουρούσης) και τον έφεραν πιο κοντά στην ήττα. Τίποτα δεν έχει χαθεί, ειδικά όταν πρόκειται για μια ομάδα με το βάθος των ερυθρόλευκων. Η κριτική (και σημαντικότερα η αυτοκριτική), όμως, πρέπει να γίνει τώρα για να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα της ομάδας.

Τέλος, θα ήθελα να σχολιάσω 2 ακόμα γεγονότα από το ματς της Τετάρτης. O Linas Kleiza, είναι ένας μεγάλος παίκτης, που ανδρώθηκε μπασκετικά στο ΝΒΑ. Συνακόλουθα, λοιπόν, θα πάρει και πιο δύσκολες προσπάθειες, πιο προσωπικά σουτ, πράγμα που εγώ τουλάχιστον προτιμώ από τη διστακτικότητα και τον υπερβολικό αλτρουισμό που επιδεικνύουν μερικές φορές Ευρωπαίοι παίκτες. Για το τέλος άφησα την αδικαιολόγητη ενέργεια του Παναγιώτη Βασιλόπουλου στη λήξη της δεύτερης περιόδου, οπότε και μετά από λάθος του στην επίθεση, γύρισε και σε εμφανώς κακό σουτ της Unicaja σηκώθηκε και έκοψε την μπάλα στην κάθοδο. Το καλάθι τελικά δε μέτρησε, όμως μια γκάφα τέτοιου μεγέθους (ακόμα και όταν πρόκειται για το Βασιλόπουλο) πρέπει να επισημανθεί.

Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη, ήταν εντυπωσιακός. Το γεγονός ότι η ομάδα έκανε φέτος προετοιμασία, αφού δεν είχε απουσίες (πέραν των Ελλήνων) αποδεικνύεται προς το παρόν καταλυτικό. Οι πράσινοι είχαν εντυπωσιακό ρυθμό καθ'όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και συνέτριψαν την Khimki του Scariolo, ο οποίος πρέπει να καταλάβει ότι για κανένα λόγο μια ομάδα δεν πρέπει να σημαδεύει το Javtokas στην επίθεση. Διαμαντίδης και Pekovic, κατά κύριο λόγο, αλλά και Σπανούλης, Καλάθης δευτερευόντως, παρέδωσαν για μια ακόμα φορά μαθήματα μπάσκετ στο ΟΑΚΑ και ο Παναθηναϊκός πήρε μια εύκολη νίκη κάνοντας δώρο και την 100άρα στους οπαδούς του. Το παιχνίδι δε χρήζει ανάλυσης αλλά μόνο πολλών συγχαρητηρίων στην αρμάδα του Zeljko, ο οποίος έδωσε χρόνο και σε νέα παιδιά όπως ο Shermantini, ο Μπόγρης και ο Βεργίνης, που είχαν μάλιστα θετικότατη παρουσία.

Το Μαρούσι, απέδειξε για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική ότι αξίζει να βρίσκεται στα σαλόνια της Euroleague. Παρά τα σημαντικά προβλήματα που προκάλεσε η ξαφνική απουσία του Πελεκάνου και του Καϊμακόγλου (προσβλήθηκαν από ίωση), η ομάδα των βορείων προαστίων κατάφερε να υπερκεράσει την αντίσταση της Olimpija και να κατακτήσει την πρώτη της νίκη στη διοργάνωση. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν οι Δημήτρης Μαυροειδής (18 pts), ο Jamon Lucas (14pts 4asts) αλλά και ο Πατ Καλάθης (13pts 3rebs). Στον αντίποδα δεν ξεχώρισε κανένας πέραν του Matt Walsh, ο οποίος πάντως με 32 πόντους και 7/9 τρίποντα, πήγε να κλέψει τον αγώνα μόνος του αλλά ευτυχώς ήταν απελπιστικά μόνος. Το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα, παρουσιάζεται πολύ δυνατό στην έναρξη της σαιζόν και οι φίλοι της ομάδας πρέπει να ετοιμάζονται για μεγάλα πράγματα φέτος.


Τι είδαμε στους άλλους αγώνες

-- Η Siena με το McIntyre, τον Domercant και τον Eze σε καλή μέρα, νίκησε εύκολα τη Ζalgiris (+20) παρά την απουσία του Ksystof Lavrinovic.
-- H Βarcelona, με πρωταγωνιστές το Juan Carlos Navarro (20pts) και τον Terrence Morris (15pts με 5/5 δίποντα, 1/2 τρίποντα και 2/2 βολές) δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα απέναντι στην Cibona. Ενδιαφέρον στοιχείο του αγώνα, αποτέλεσαν και τα μικρόφωνα που φορούσαν οι διαιτητές και ακουγόντουσαν κατά την τηλεοπτική μετάδοση.
-- H Efes Pilsen κάνοντας ένα ικανοποιητικό δεύτερο ημίχρονο κατάφερε να κάμψει την αντίσταση της Partizan και τον οίστρο του Alexander Maric (για τον οποίο σας είχαμε προϊδεάσει στο preview του δεύτερου ομίλου) χάρη στους Αμερικανούς Preston Shumpert και Charles Smith αλλά και στον Igor Rakocevic.
-- H Lietuvos Rytas κατάφερε τη δεύτερη νίκη της στη διοργάνωση στην έδρα της Entente Orleanaise. Από τους Λιθουανούς ξεχώρισαν ο Martynas Gecevicius (16pts 6rebs) και ο Bojan Popovic (11pts 9asts) ο οποίος στην πρεμιέρα είχε μοιράσει άλλες 10 τελικές πάσες σε συμπαίκτες του και δείχνει σε πολύ καλή φόρμα.
-- Στο derby της αγωνιστική, η Caja Laboral κατάφερε να νικήσει δύσκολα τη Maccabi. Ο Tiago Splitter αποτέλεσε τον ογκόλιθο μέσα στη ρακέτα και με τη βοήθεια των Marcelinho Huertas και Lior Eliyahu οδήγησαν την ομάδα της Βασκονίας στη νίκη. Από το σύνολο του Gershon, ξεχώρισε ο Lampe με 18 πόντους και 7 rebounds καθώς και ο Chuck Eidson.
-- Στη Γαλλία, σε ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι που κρίθηκε στην παράταση, η Fenerbahce χάλασε το πάρτυ του Ali Traore (29pts 13rebs) και επιβλήθηκε της Asvel Basket με πρωτοστάτες τους Tarence Kinsey και Omer Asik.
-- Στην CSKA, δεν άκουσαν το καμπανάκι που τους χτύπησε το Μαρούσι στην πρώτη αγωνιστική και έτσι αυτή τη βδομάδα, η Lottomatica Roma έκανε την έκπληξη και με ομαδική προσπάθεια και αιχμές του δόρατος τον Andre Hutson και τον Kennedy Winston, κατάφερε ακόμα ένα πλήγμα στη "ρώσικη αρκούδα" που τουλάχιστον στην αρχή της σαιζόν δείχνει να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη.
-- Η AJ Milano, με ένα ξέσπασμα στο τελευταίο δεκάλεπτο, πήρε τη νίκη μέσα στη Γερμανία κόντρα στην Oldenburg, κυρίως χάρη στο Jonas Maciulis, τον Michael Hall και το Mason Rocca.
-- Tέλος, η Real κέρδισε εύκολα την Prokom στη Μαδρίτη. Για τους γηπεδούχος, εντυπωσιακός ήταν και πάλι ο Darjus Lavrinovic (19pts 5rebs 5asts 4stls !!!) ενώ από τους Πολωνούς ήταν απελπιστικά μόνοι οι Qyntel Woods και David Logan.

Το NBA είναι εδώ!

Λίγες ώρες απέμειναν για την επάνοδο του NBA, του νο. 1 λόγου που αγαπάμε το μπάσκετ. Ψάχνοντας να βρούμε τι ακριβώς μας αρέσει στο NBA και για ποιους λόγους περιμένουμε με αγωνία την έναρξη της φετινής σεζόν, ανακαλύψαμε ότι αυτά είναι υπεβολικά πολλά και δεν μπορούν να συνοψιστούν σε μερικές μόνο προτάσεις, οπότε είπαμε να τα παρουσιάσουμε σε μορφή απαρίθμησης. Μας χαροποιεί ιδιαίτερα, λοιπόν, η έναρξη του φετινού NBA επειδή ανυπομονούμε να δούμε ή να θυμηθούμε:

1) πολύ απλά το εντυπωσιακότερο θέαμα στον κόσμο.

2) το γρήγορο, διασκεδαστικό και ταυτόχρονα συναρπαστικό μπάσκετ.

2) τους πιο πολυσύνθετους αθλητές σε οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα.

3) τα πρωτοφανή αθλητικά επιτεύγματα που μπορούν να ξεπεταχτούν καθώς παρακολουθείς ανά πάσα στιγμή.

4) τα φαντασμαγορικά γήπεδα.

5) αντικείμενα να ΜΗΝ πετάγονται, καθώς και την απουσία hooligans στην εξέδρα που να μην ξέρουν στα πόσα fouls είναι το bonus.

6) τους φοβερούς εκφωνητές και σχολιαστές που συμπληρώνουν τέλεια τη δράση στο παρκέ και ξέρουν που είναι το high post.

7) τις αστείες προσωπικότητές του σε όλα τα επίπεδα (π.χ. Barkley, Payton, Shaq, Webber).

8) το γιατί παρακολουθώντας το αποκτάς μία ανώτερη γνώση για πολλές λεπτομέρειες του αθλήματος.

9) το γιατί το salary cap απαιτεί στρατηγικές και διορατικές επιλογές και όχι οικονομική παντοδυναμία για το χτίσιμο μίας μεγάλης ομάδας.

10) το MVP race που αναμένεται και φέτος συναρπαστικό.

11) τους Blazers με το Roy να ηγείται, τον Oden να αρχίζει να παίζει αντάξια των προσδοκιών και το κοινό τους να παραμένει το ίδιο παθιασμένο.

12) τη δραματική άνοδο του Durant και των νεανικών Thunder.

13) το 15-footer fadeaway του Dirk και τις εκπληκτικές πάσες του Kidd, κατά προτίμηση στο Marion.

14) τα pick-n-rolls Nash με Amare.

15) τα alley-oops του CP3 στον Emeka.

16) τους πολλά υποσχόμενους φετινούς rookies και ειδικά τους Blake Griffin και Jonny Flynn.

17) τον Arenas υγιή να οδηγεί στα playoffs τους επικίνδυνους φέτος Wizards.

18) την γεμάτη ταλέντο αλλά και κακές συνήθειες τετράδα των Grizzlies (Iverson, Gay, Mayo, Randolph).

19) τα textbook τρίποντα του Redd και τις streetballιές του Brandon Jennings.

20) το πώς θα εξελιχθεί η συμβίωση LeBron και Shaq στο Cleveland.

21) τους ανανεωμένους Raptors με Bosh και Hedo, καθώς επίσης και το τρίποντο σήμα με τα χέρια του Calderon.

22) την εκρηκτικότητα του Derrick Rose.

23) το αν μπορεί να σταθεί επάξια ο Κώστας Κουφός στην κρίσιμη δεύτερη χρονιά του.

24) τις τρέλες του Artest, τα post spins του Gasol, το σαγόνι του Kobe.

25) τις ατομιστίες του J.R. Smith και τις τάπες του Birdman.

26) τους Knicks να προσφέρουν υψηλά scores και κακή άμυνα.

27) τον αδυνατισμένο Baron Davis.

28) το σουτ του Stephen Curry, το απύθμενο potential του Anthony Randolph και την κινηματογραφική ταχύτητα του Monta Ellis.

29) τον Ginobili υγιή να προσπαθεί παρέα με το Richard Jefferson να δώσουν ένα ακόμη δαχτυλίδι στον Timmy D.

30) το Jamal Crawford να ζαλίζει αντιπάλους με τη φανέλα των Hawks.

31) άλλη μία εκπληκτική σεζόν από το D-Wade.

32) το Danny Granger να μπαίνει άνετα στο Top 5 των scorers.

33) το Vince Carter να επιχειρεί να αναστήσει την καριέρα του στο Orlando, τα monster blocks και dunks του Dwight.

34) τη νεανική Minnesota του Al Jefferson και του Kurt Rambis.

35) την αμυντική προσήλωση των Bobcats του Larry Brown.

36) τους αστέρες των Celtics να είναι αποφασισμένοι για ένα ισχυρό push για το πρωτάθλημα.

37) τον Tyreke Evans στους Kings.

38) τους Jack Nicholson και Spike Lee στο courtside.

39) τις crossovers του Deron στη Utah.

40) τα νέα χρώματα των Sixers, τα καρφώματα του Iguodala και την επιστροφή του Elton Brand.

41) τους Ariza και Scola να παλεύουν για τους άτυχους Rockets.

42) τις κινήσεις του Devin Harris στην περιφέρεια και του Brook Lopez κοντά στο καλάθι.

43) τον Ben Gordon να σκοράρει τσουβάλια πόντους off-the-bench στο Detroit.

44) τις παλιές και (πιθανώς) νέες αντιπαλότητες ανάμεσα σε παίκτες και ομάδες.

45) το πάντα ψυχαγωγικό All-Star Weekend, το οποίο φέτος θα διεξαχθεί στο 80.000 θέσεων στάδιο των Dallas Cowboys του NFL!

46) την τελευταία παράσταση ενός μεγάλου και αγαπημένου παίκτη, του Grant Hill.

47) τους πάντα διασκεδαστικούς λευκούς παίκτες του NBA.

48) τα αστεία pre-game rituals διαφόρων παικτών.

49) τα γεμάτα ένταση και αγωνία playoffs όπου κρίνονται καριέρες και αναδεικνύονται ήρωες.

50) αν θα καταφέρουν οι Lakers να επιβεβαιώσουν τον τίτλο του φαβορί και να κάνουν το back-to-back.

Για αυτούς, λοιπόν, και πολλούς ακόμα λόγους, ας απολαύσουμε αυτή τη σεζόν όπως της αρμόζει!

Α1 Game of the Week: 1η αγωνιστική

Άρης-Ολυμπιακός 78-85

Το ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ ξεκίνησε επιτέλους το σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Μη θέλοντας να σας κουράσουμε με την απλή αναπαραγωγή αποτελεσμάτων και άσκοπων κλισέ αναλύσεων, προτιμήσαμε να εστιάσουμε στο σπουδαιότερο ματς της αγωνιστικής, δηλαδή στο derby του Αλεξανδρείου μεταξύ του Άρη και του Ολυμπιακού.

Η πρεμιέρα, σίγουρα ήταν πολύ δύσκολη και για τις 2 ομάδες, αφού ούτε ο Άρης ούτε ο Ολυμπιακός επιθυμούσαν ένα τόσο high-profile παιχνίδι τόσο νωρίς στο πρόγραμμα. Η κληρωτίδα, ωστόσο, είχε άλλη άποψη.

Η ομάδα της Θεσσαλονίκης, είχε στον πάγκο της νέο προπονητή το φιλόδοξο Φώτη Κατσικάρη, ο οποίος επέστρεψε στα πάτρια εδάφη μετά την περιπλάνησή του στην Ισπανία με μόνο στόχο την επανενθρόνιση (ή τελοσπάντων κάτι κοντά σε αυτό) του Αυτοκράτορα του ελληνικού μπάσκετ. Η αποστολή του για αυτόν τον αγώνα, πάντως, ήταν πολύ δύσκολη αφού απέναντι του δε βρήκε μόνο μια από τις καλύτερες και πληρέστερες ομάδες στην Ευρώπη αλλά και την ανομοιογένεια του roster των κιτρινόμαυρων καθώς και τις σημαντικές απουσίες του Νίκου Χατζηβρέττα και Δήμου Ντικούδη, που όπως και να το κάνουμε έχουν μεγάλη εμπειρία από τέτοια παιχνίδια.

Το γήπεδο ήταν γεμάτο, η τηλεοπτική κάλυψη υπαρκτή έστω και την ύστατη στιγμή (δε θα αναφερθούμε άλλο στη γελοιότητα και τη μιζέρια που αιωρείται πάνω από την έναρξη του ελληνικού πρωταθλήματος) και το παιχνίδι προμηνυόταν δυνατό και ενδιαφέρον.

Ο Άρης ξεκίνησε δυναμικά και στα πρώτα 5 λεπτά προβλημάτιζε τους Πειραιώτες. Κάπου εκεί, ωστόσο, ο Ολυμπιακός σοβαρεύτηκε, πέρασε μπροστά στο σκορ και δεν έχασε ποτέ ξανά το προβάδισμα. Ο Άρης, πάντως, δεν παράτησε το παιχνίδι και καθοδηγούμενος μαεστρικά από τον πάγκο (τις περισσότερες φορές) και με τη βοήθεια των φιλάθλων του, επέστρεψε αρκετές φορές από τις διαφορές που έχτιζε ο Ολυμπιακός. Η πληθώρα λύσεων και η εμπειρία των ερυθρόλευκων, ωστόσο, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του αγώνα.

Από τον Άρη, ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα ο νεοφερμένος Aaron Miles, ο οποίος με 27pts 4asts 2stls και αρκετές περίτεχνες ενέργειες πήγε να πάρει το παιχνίδι σχεδόν μόνος του. Σημαντική ήταν και η συμβολή του Kiki Clark με 14 πόντους και μερικά πολύ δύσκολα και τυχερά καλάθια, ενώ αξίζει να σημειωθεί και το αγωνιστικό θράσσος του νεαρού Λίνου Χρυσικόπουλου. Η έλλειψη inside game, πάντως ήταν εμφανής όπως άλλωστε και η αδυναμία του Άρη να κοντράρει τον Ολυμπιακό (και κυρίως τον Kleiza και τον Childress) στην ταχύτητα, την ευελιξία και τη δύναμη.

Από τους ερυθρόλευκους, πρωταγωνιστής ήταν και πάλι ο Linas Kleiza. Με 24 πόντους 8 rebounds και πολύ καλή στατιστική (8/9 βολές, 8/10 δίποντα) ο Λιθουανός forward έδωσε το κάτι παραπάνω στην ομάδα του Πειραιά και έδειξε ότι φέτος θα αποτελεί στυλοβάτη του Ολυμπιακού στην επίθεση καθώς το εύρος των κινήσεων του (post game, fade away, turnaround jumper, διεισδύσεις κλπ) είναι μεγάλο (είναι αναπόφευκτη η σύγκριση με τον αρκετά πιο περιορισμένο επιθετικά Γιώργο Πρίντεζη) όπως και η σιγουριά που αποπνέουν οι προσπάθειές του. Απελευθερωμένος παρουσιάστηκε ξανά και ο Josh Childress (17pts), που γνωρίζοντας περισσότερο το ευρωπαϊκό μπάσκετ, επιδιώκει περισσότερο τις 1 on 1 καταστάσεις, κυνηγάει την επαφή (ακόμα και αν μερικές φορές τα fouls δε σφυρίζονται) και βλέπει πλέον τα αμυντικά lanes ώστε να μην "κουτουλάει" πάνω στην αντίπαλη άμυνα (εν αντιθέσει με τον Von Wafer που είναι εμφανές ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο προσαρμογής). Σημαντική χαρακτηρίζεται και η βοήθεια του Patrick Beverley, ο οποίος με κρίσιμα και θεαματικά καλάθια αλλά και καλή άμυνα προσέφερε τα μέγιστα. Τέλος, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ενέργεια (και το σκορ) που έφερε στο παρκέ ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, αλλά και την εμπειρία που έδειξε ο Nikola Vujcic. Αρνητικά στοιχεία των ερυθρόλευκων αποτέλεσαν η αδυναμία τους να περιορίσουν τη μοναδική επιθετική απειλή του Άρη, τον Aaron Miles, αλλά και η ανικανότητά τους να κρατήσουν τις διαφορές. Το πρώιμο στάδιο, πάντως, της μπασκετικής σαιζόν επιτρέπει ακόμα αυτά τα λάθη, πόσο μάλλον όταν δε συνοδεύονται από βαθμολογικές απώλειες.

Ο Ολυμπιακός άντεξε, λοιπόν, στην πίεση του κόσμου, τη ζώνη του Κατσικάρη και τον επιθετικό οίστρο του χαρισματικού Miles και ξεκίνησε το ελληνικό πρωτάθλημα με νίκη μέσα στη Θεσσαλονική αποφεύγοντας έτσι, ίσως τον πιο σημαντικό σκόπελο (από άποψη έδρας) μετά τα ματς με τον Παναθηναϊκό.

MVP: Linas Kleiza

Stats

Euroleague Watch: Week 1

Η πρώτη αγωνιστική της φετινής Euroleague ήλθε και παρήλθε, με πολλές ομάδες να παρουσιάζουν μία ανέτοιμη εικόνα, δείχνοντας έλλειψη αυτοματισμών και χημείας. Ας δούμε τι έγινε σε γενικές γραμμές.


Τι έκαναν οι ελληνικές ομάδες

Ο Ολυμπιακός είχε σίγουρα ένα εύκολο βράδυ απέναντι στην Orleans, η οποία ήταν φυσικά η κλασική γαλλική ομάδα που στηρίζεται στο άναρχο παιχνίδι και αποκλειστικά στις ορέξεις των Αμερικανών της. Η ελληνική ομάδα ήταν ξεκάθαρο ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσε να φορτσάρει και να καθαρίσει το παιχνίδι, όπως και έκανε στο 2ο δεκάλεπτο. Αποκάλυψη του αγώνα ήταν ο Kleiza που έδειξε μεγάλη άνεση στο σκοράρισμα χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα. Ο Josh Childress φαίνεται ότι φέτος θα είναι πιο απελευθερωμένος και επιθετικός, παίρνοντας περισσότερες πρωτοβουλίες. Ο Beverley φανέρωσε τα στοιχεία που είχαμε εντοπίσει από το φιλικό με τους Cavaliers, δηλαδή την πιεστική του άμυνα και το αλτρουιστικό παιχνίδι του, καθώς και μία ελαφρά διστακτικότητα στην πάσα όταν υπάρχουν καλές προϋποθέσεις. Ο Von Wafer έδειξε ότι δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα στη φιλοσοφία που θέλει να επιβάλει στην ομάδα το προπονητικό team, αλλά με εμπιστοσύνη από το Γιαννάκη και περισσότερο χρόνο συμμετοχής μπορεί να κάνει θαύματα. Οι υπόλοιποι παίχτες είχαν σβηστές τις μηχανές και έκαναν απλά μία ωραία και χαλαρή προπόνηση, ειδικά στο 2ο ημίχρονο.

Ο Παναθηναϊκός ήταν νωθρός και σχετικά αναποτελεσματικός (για τα standards του) στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα με τη Milano. Τα plays του Obradovic είτε δεν έβγαιναν γρήγορα, είτε κατέληγαν σε άστοχο τρίποντο (6/23 συνολικά) όταν έβγαιναν. Οι απουσίες στη frontline φάνηκαν περίτρανα όταν άρχισε να φορτώνεται με fouls ο Pekovic, με το Shermandini να είναι ακόμα απίστευτα άγουρος και άτεχνος. Η Milano έμενε μέσα στο παιχνίδι μέσω προσωπικών ενεργειών των Finley και Mancinelli και της μαχητικότητας του Rocca, όμως η εμπειρία του Διαμαντίδη στην άμυνα και η εκτελεστική δεινότητα του Σπανούλη στα κρίσιμα μίλησαν στο τέλος και έδωσαν στον Παναθηναϊκό τη νίκη. Πολύ θετικός και με πολλές πρωτοβουλίες εμφανίστηκε και ο Περπέρογλου, ενώ ο Acker απέδειξε για άλλη μία φορά ότι αποτελεί μεγάλο choker, χάνοντας καθοριστικές βολές.

Το Μαρούσι αξίζει πολλά συγχαρητήρια για την απόδοσή και μαχητικότητά του στην πρώτη εμφάνιση της ιστορίας του στην Euroleague. Πήγε το παιχνίδι με την CSKA στο τελευταίο σουτ και βρέθηκε μία ανάσα κυριολεκτικά από τη νίκη, αλλά ο Khryapa είχε άλλη γνώμη. Για όποιον είδε τον αγώνα, όμως, μία ενδεχόμενη νίκη του Αμαρουσίου δε θα αποτελούσε σε καμία περίπτωση έκπληξη, καθώς η ομάδα των βορείων προαστίων παρουσίασε (όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια της) ένα πολύ δεμένο σύνολο, με σαφή προσανατολισμό στο παιχνίδι της και διακριτούς ρόλους. Ο Καϊμακόγλου ήταν επιθετικός (αν και με κατά στιγμές κακό shot selection), ο Keys ηγετικός, ο Πελεκάνος ανανεωμένος, ο Lucas πήρε ποιοτικά σουτ και ο Μαυροειδής έδειξε ξανά την ικανότητά του στο να τελειώνει τις φάσεις κοντά στο καλάθι και στα επιθετικά rebounds (4). Η CSKA είναι εμφανώς αποδυναμωμένη φέτος, με τον Pashutin να είναι πολύ μικρός για το ρόλο του. Το παιχνίδι της βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις ορέξεις των Holden, Langdon και Siskauskas. Η φιλοσοφία του Messina έχει ατονήσει αρκετά, αφού ούτε πολλά pick-n-rolls είδαμε, ούτε πειθαρχία σε άμυνα και επίθεση. Το ζητούμενο είναι αυτή η ήττα να μην επηρεάσει τη συνέχεια του Αμαρουσίου, καθώς πολλές φορές για τις μικρές ομάδες τέτοιες δραματικές ήττες στην αρχή αποδεικνύονται καταστροφικές για το ηθικό και την ψυχολογία τους.


Τι είδαμε στους άλλους αγώνες

-- Η Zalgiris καθάρισε εύκολα (+19) τη Villeurbanne, έχοντας σε μεγάλη μέρα το Mantas Kalnietis (που τον πιστεύαμε από το Eurobasket, αλλά εκεί υπήρχε ο αρνητικός παράγοντας Butautas) και τον ανέκαθεν εξαιρετικό rebounder (14 τον αριθμό) Travis Watson.

-- Η Maccabi έριξε 20άρα στην Olimpija, με τον νεοαποκτηθέντα Alan Anderson να παίζει αποτελεσματικά και ταυτοχρόνως θεαματικά (δείτε παρακάτω στο Top 10).

-- Η Cibona σκόραρε μόλις 40 (!) πόντους εναντίον της αμυντικά απροσπέλαστης Siena, που τελείωσε τον αγώνα με τον εντυπωσιακό αριθμό των 19 κλεψιμάτων.

-- Η Fenerbahce μπορεί στα χαρτιά να έχει πολλή μεγάλη συγκέντρωση ταλέντου στο roster της, στο παρκέ όμως είναι ακόμα ανέτοιμη, καθώς αποδείχθηκε εύκολη λεία (ήττα με -23) για την πιο δεμένη και εμπειρότερη Barcelona. MVP του αγώνα ο εκπληκτικός Pete Mickael (26 πόντοι με 8/9 δίποντα, 1/1 τρίποντο, 7/7 βολές και 7 rebounds).

-- Η Oldenburg επικράτησε της Prokom σε ένα παιχνίδι καθαρά αμερικανική υπόθεση και για τις δύο ομάδες, με αυτούς της πρώτης (Foster και Paulding) να αποδεικνύονται πιο εύστοχοι στα κρίσιμα.

-- Η Lietuvos δε συνάντησε ιδιαίτερο πρόβλημα απέναντι στην Efes παρά την τελική διαφορά των 7 πόντων, καθώς προηγούταν με διψήφια διαφορά στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Άριστες εντυπώσεις άφησε ο νεαρός Λιθουανός guard Gegevicius, που ίσως θα μπορούσε να είχε βοηθήσει στο πρόσφατο Eurobasket.

-- Η Partizan έχασε ένα δικό της παιχνίδι καθώς κρατούσε μία σταθερή διαφορά στη μεγαλύτερη διάρκεια απέναντι στη Malaga, την οποία όμως απώλεσε στο τέλος. Για τους Ισπανούς κορυφαίοι ο Άγγλος Joel Freeland με 19 πόντους και ο Γιώργος Πρίντεζης με 16 και το εντυπωσιακό 8/8 δίποντα.

-- Η Roma, βασιζόμενη στην πολύ καλή τριπλέτα Αμερικανών της (Jaaber-Winston-Hutson), δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα απέναντι στην εμφανώς αδυναμωμένη φέτος Caja Laboral. Παρεμπιπτόντως, αν ο Splitter δεν πάει του χρόνου στους Spurs, θα είναι πραγματικά κρίμα για το ταλέντο του.

-- Τέλος, η Khimki επικράτησε στην παράταση της Real για 3 πόντους, παρουσιάζοντας μία επιθετική ομάδα με πολυφωνία στο σκοράρισμα. Η "βασίλισσα" από την άλλη ανέβαλε την επίδειξη του εντυπωσιακού roster της για την επόμενη βδομάδα, αφού σε αυτό το παιχνίδι στηρίχθηκε αποκλειστικά στους Darius Lavrinovic (με το εκπληκτικό 49 στο ranking!) και Kaukenas (22 πόντοι με 8/13 σουτ). Πάντως δε θα μιλούσαμε τόσο για το ταλέντο της ρωσικής ομάδας σήμερα αν δεν έκανε την καθοριστική τάπα ο Jankunas στο lay-up του Velickovic (τα είχαμε πει για την απειρία του) στην τελευταία επίθεση της Real στην κανονική διάρκεια.

Euroleague 2009-10 Preview: Group D

Ολοκληρώνουμε την πρώτη μας ματιά στη φετινή Euroleague με τον 4ο και τελευταίο όμιλο.

Παναθηναϊκός

Ο ηγέτης: Το roster του Παναθηναϊκού βρίθει μεγάλων και ικανότατων μονάδων, όμως για μία ακόμη χρονιά το χρίσμα του ηγέτη θα πρέπει να δοθεί στο Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος, έχοντας επωφεληθεί από ένα καλοκαίρι γεμάτο ξεκούραση, αναμένεται να προσφέρει την πολύπλευρη και πληθωρική παρουσία του και φέτος.
Ο καινούριος: Ο Milenko Tepic είναι ακριβώς ο "παίκτης-Obradovic": δίνει βοήθειες σε πολλά κομμάτια του παιχνιδιού, σουτάρει καλά, παίζει παθιασμένη άμυνα και μπορεί να καλύψει πολλές θέσεις σε διάφορα σχήματα. Η επιρροή του Zeljko πάνω του προβλέπεται ότι θα είναι καταλυτική.
Το ερωτηματικό: Το κρισιμότερο ερώτημα που απασχολεί το φετινό Παναθηναϊκό είναι το πώς θα βρει λεπτά για όλους τους guards που υπάρχουν στην ομάδα, με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να μπορούν να προσφέρουν και να μένουν ταυτόχρονα ικανοποιημένοι. Η γνωστή ικανότητα του Obradovic στη σχεδίαση του rotation αποπνέει εδώ κάποια σιγουριά.
Συν: Ο πυρήνας της ομάδας, που έχει φέρει τόσους τίτλους, έμεινε και φέτος σταθερός. Η εμπειρία από πρωταθλητισμό, παικτών και προπονητή, και η άκρως επαγγελματική δουλειά σε όλα τα επίπεδα θα κάνουν και φέτος τη διαφορά.
Πλην: Τα προβλήματα τραυματισμών απασχολούσαν ανέκαθεν την ομάδα, και η φετινή αρχή της σεζόν δεν αποτελεί εξαίρεση. Ενδιαφέρον θα έχει να δούμε πώς θα διαχειριστούν οι "πράσινοι" την παραδοσιακή μικρή κοιλιά που έρχεται πάντα στα μέσα της χρονιάς.
Θα φτάσει... Κατά 80% στο Final 4, οτιδήποτε λιγότερο θα συνιστά αποτυχία.

Real Madrid

Ο ηγέτης: Ο περσινός MVP της regular season της ACB, Felipe Reyes, θα είναι και φέτος η εντονότερη παρουσία με τη μεγαλύτερη αγωνιστική και ψυχολογική επίδραση στη Real.
Ο καινούριος: Ο Pablo Prigioni αποτελεί τον έμπειρο floor general που έψαχνε ο Messina και λόγω της νευραλγικής του θέσης, αλλά και των σημαντικών ικανοτήτων του (σουτ, πάσα, άμυνα) θα είναι ένα από τα φετινά βαρόμετρα της "βασίλισσας".
Το ερωτηματικό: Πόσο γρήγορα θα μπορέσει να εφαρμόσει τη φιλοσοφία του ο Messina στη Μαδρίτη; Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα της φετινής Euroleague. Επίσης άξιο απορίας είναι το πώς θα παρουσιαστεί ο υπερταλαντούχος Novica Velickovic στην πρώτη του χρονιά σε μια ομάδα με τεράστιες απαιτήσεις.
Συν: Η προπονητική (σε αγωνιστικό και ψυχολογικό τομέα) αξία του "Έκτορα" στον πάγκο προσδίδει αισιοδοξία στο φετινό μαδριλένικο εγχείρημα. Το πολύ (και έμπειρο) ταλέντο του roster είναι σύμμαχός του, καθώς και ειδικότερα η εντυπωσιακή πληρότητα στη frontline.
Πλην: Οι κοσμογονικές φετινές αλλαγές στην ομάδα θα πάρουν σίγουρα κάποιο χρόνο για να αποδώσουν. Επιπροσθέτως, κάποιοι παίκτες είναι μεγάλης (μπασκετικά) ηλικίας και κουβαλούν ανά πάσα στιγμή ρίσκο τραυματισμού (Garbajosa, Prigioni, Kaukenas).
Θα φτάσει... Σύμφωνα με τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί στα χαρτιά, η κατάκτηση του τροπαίου είναι ένας εφικτός στόχος.

AJ Milano

Ο ηγέτης: Ο πολυτάλαντος και υπερευέλικτος Stefano Mancinelli μεταπήδησε από την υποβιβασθείσα Fortitudo στη Milano και αναμένεται να πάρει πολλές αρμοδιότητες πάνω του (κυρίως οργανωτικές).
Ο καινούριος: Η προσθήκη του αθόρυβου, ποιοτικού και μοναδικού διασωθέντα της Λιθουανίας στο πρόσφατο Eurobasket Marijonas Petravicius προσδίδει δύναμη και αποτελεσματικότητα στη frontline.
Το ερωτηματικό: Δε θα μπορούσε να είναι άλλο από τον μονίμως μετακινούμενο και γνωστό μας Alex Acker, που μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να στεριώσει στο NBA ελπίζει να ξαναγυρίσει σε αυτό μέσω της Euroleague. Αν βρεθεί σε καλή κατάσταση μπορεί να φορτώσει με μπόλικους πόντους οποιοδήποτε (ευρωπαϊκό) καλάθι.
Συν: Ο head coach Piero Bucchi σίγουρα θα εκτιμήσει το βάθος που παρουσιάζει το roster στη θέση "1" (Hollis Price, Bulleri, Morris Finley) καθώς και το συνδυασμό ευελιξίας (Mancinelli) και δύναμης (Maciulis) στο "3".
Πλην: Η υπερβολικά "άψυχη" και αδύναμη έδρα της δεν προσφέρει καμία σιγουριά στην ομάδα, όπως και το γεγονός ότι διαθέτει πολλούς "μισθοφόρους" Αμερικανούς, που τείνουν να παίζουν συνήθως με το μυαλό στα στατιστικά τους.
Θα φτάσει... Λογικά θα μπορέσει να προκριθεί στο Top 16, όμως από εκεί και πέρα καλά θα κάνει να απολαύσει τα παιχνίδια γιατί η πρόκριση στα playoffs θα είναι σχεδόν αδύνατη.

Asseco Prokom

Ο ηγέτης: Και φέτος ο David Logan αναμένεται να έχει πλήρη ελευθερία στο παρκέ, δηλαδή με άλλα λόγια θα πυροβολεί συνεχώς και αδιακρίτως. Το αν θα μπουν αυτά τα σουτ θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της Prokom στη διοργάνωση.
Ο καινούριος: Ο "νέος Nowitzki" (υποτίθεται) Jan-Hendrick Jagla ήρθε για να θέσει το ύψος του,  το περιφερειακό του σουτ και τις ενίοτε κάκιστες επιλογές του στην υπηρεσία της πολωνικής ομάδας.
Το ερωτηματικό: Οι πολλοί ξένοι θα κάνουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τη δουλειά τους. Το κρίσιμο ερώτημα είναι το αν θα παρουσιαστεί κάποιους από τους γηγενείς παίκτες να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα, με τη δική μας ψήφο να πηγαίνει στον πανύψηλο (2.17 μ.) Adam Lapeta.
Συν: Η Prokom διαθέτει Αμερικανούς που αν μη τι άλλο ξέρουν το πώς μπαίνει η μπάλα στο καλάθι (Woods, Logan, Ewing). Επίσης έχει μία ζεστή έδρα, σχετικά "κλουβί", στην οποία πέρσι είχε δυσκολευτεί αρκετά π.χ. ο Παναθηναϊκός.
Πλην: Το γεγονός της ύπαρξης πολλών εγωκεντρικών Αμερικανών μπορεί να αποβεί καταστροφικό. Ποιοτικό βάθος στον πάγκο δεν υπάρχει.
Θα φτάσει... Θα παλέψει τα παιχνίδια με Milano και Khimki, η αποστολή όμως της πρόκρισης στη 2η φάση θα είναι δύσκολη.

BC Khimki

Ο ηγέτης: Ο Kelly McCarty έδωσε δείγματα ικανότατου scorer στο Eurobasket και αναμένουμε ότι θα σηκώσει το μεγαλύτερο μέρος του επιθετικού φορτίου και στην Khimki.
Ο καινούριος: Ο Carlos Cabezas ήρθε από τη Malaga με τις ευλογίες του Scariolo για να προσφέρει σιγουριά και οργάνωση στο παιχνίδι της ρώσικης ομάδας.
Το ερωτηματικό: Πώς θα παρουσιαστεί ο Raul Lopez, που κινδυνεύει να στιγματιστεί με την ταμπέλα του "αιώνιου ταλέντου"; Με τη συμπαράσταση και καθοδήγηση των Cabezas και Scariolo, ίσως ήρθε η ώρα να δώσει νέα ώθηση στην καριέρα του.
Συν: Η πληρότητα στη θέση του center (Javtokas, Mozgov) και το σίγουρο σκορ από τους McCarty και Langford είναι τα δυνατά χαρτιά της Khimki.
Πλην: Η οικονομική ευρωστία του προηγούμενου καλοκαιριού ανήκει πλέον στη σφαίρα της φαντασίας. Μαζί με αυτήν χάθηκαν και οι Garbajosa και Delfino, η ποιότητα των οποίων ενδέχεται να λείψει φέτος στα κρίσιμα.
Θα φτάσει... Στο Top 16 λογικά θα περάσει, όμως η πραγματική πρόκληση θα είναι η είσοδος στους "8". Είναι πάντως ικανή να προξενήσει πολλές ζημιές, ακόμα και στις καλύτερες ομάδες της Euroleague.

EWE Baskets Oldenburg

Ο ηγέτης: Ο Αμερικανός guard Rickey Paulding είναι ο νο. 1 scorer της Oldenburg. Την οδήγησε πέρσι στην κατάκτηση του γερμανικού πρωταθλήματος όντας MVP των τελικών και έχοντας 15.6 ppg σε όλη τη χρονιά.
Ο καινούριος: Ο Josh Carter, δυναμικός forward από το κολλέγιο του Texas A&M, διάλεξε για πρώτη επαγγελματική στάση του τη Γερμανία και αναμένεται να βοηθήσει πολύ με το άριστο τρίποντο που διαθέτει.
Το ερωτηματικό: Ο προπονητής Predrag Kunic καλείται να βρει ομοιογένεια και να προσδώσει ομαδικότητα σε αυτό το roster, που περιέχει 4 μόλις Γερμανούς.
Συν: Η έλλειψη άγχους για την πρόκριση και ο ενθουσιασμός για τη συμμετοχή θα βγάλει σε αρκετά παιχνίδια τον καλύτερο εαυτό των παικτών, και δεν αποκλείεται αυτό να ανησυχήσει σοβαρά μερικούς αντιπάλους.
Πλην: Η προφανής απειρία από αγώνες τέτοιου επιπέδου αναμένεται να αποβεί καταλυτική για τις ελπίδες της Oldenburg στη διοργάνωση.
Θα φτάσει... Κατά 90% σπίτι της στο τέλος του 1ου γύρου.

Euroleague 2009-10 Preview: Group C

Μετά τον πρώτο και το δεύτερο όμιλο της Euroleague, πάμε τώρα να δούμε τον 3ο.

CSKA Moscow

Ο ηγέτης: Ramunas Siskauskas. O παίκτης που μιλάει στα δύσκολα και που πέρυσι πήγε να κλέψει το τρόπαιο από τον Παναθηναϊκό στον τελικό. Είναι από την παλιά φρουρά της ομάδας και σίγουρα θα έχει ηγετικό ρόλο.
Ο καινούριος: Η CSKA έφερε φέτος από την Khimki ένα από τα μεγάλα ταλέντα του Ρωσικού μπάσκετ, τον Anton Ponkrashov. Χάρη στο ύψος του και το court vision του θα επιτελεί κυρίως δημιουργικό ρόλο, ενώ ελπίζουμε μέσα από τις υψηλές απαιτήσεις της ομάδας να βρει την αυτοπεποίθηση που του χρειάζεται για να παίρνει και περισσότερες επιτυχήμενες προσπάθειες στο σκοράρισμα.
Το ερωτηματικό: Πώς θα ανταποκριθεί η ομάδα στη μεταβατική περίοδο που έφερε η αντικατάσταση του Messina από τον Pashutin αλλά και η κατάσταση του Matjaz Smodis, o οποίος θα χάσει μεγάλο μέρος της χρονιάς.
Συν: Ακόμα και αν ο "Έκτορας" έχει αποχωρήσει από το θρόνο του στη Μόσχα, οι αυτοματισμοί της ομάδας που είχε δημιουργήσει θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όπως βέβαια και ο χαρακτήρας νικητή που της είχε προσδώσει.
Πλην: Ο Erazem Lorbek (και ο Terrence Morris δευτερευόντως) έφυγαν με προορισμό τη Βαρκελώνη και άφησαν την ομάδα του στρατού χωρίς ποιοτικό ψηλό ανάλογου βεληνεκούς. Εξάλλου, η απειρία του coach Pashutin θα παίξει το ρόλο της στα κρίσιμα.
Θα φτάσει... Πιστεύουμε ότι ακόμα και με τα προβλήματά της η CSKA θα φτάσει στους "8". Η πρόκριση, όμως, στο Final 4 δε θα είναι τόσο εύκολη φέτος όσο τις προηγούμενες χρονιές.

Caja Laboral

O ηγέτης: Η Caja Laboral φέτος, μαζί με το όνομά της φρόντισε να αλλάξει και πολλούς από τους παίκτες της. Έτσι από τον κορμό που είχε η ξεπερασμένη πλέον Tau Ceramica, έχει μείνει ο Tiago Splitter να ηγείται αυτής της νέας ομάδας και της προσπάθειάς της για διάκριση.
O καινούριος: Όσοι είδαν τα ματς του ομίλου της Εθνικής μας στο Eurobasket θα ξεχώρισαν σίγουρα έναν από τους παίκτες του Ισραήλ, το Lior Eliyahu. Mε το περίεργο αλλά άκρως αποτελεσματικό floater του, ο πρώην παίκτης της Maccabi έκανε τη μεγάλη μεταγραφή στο ισπανικό πρωτάθλημα και θα αποτελέσει μια εξαιρετική λύση για την Caja στις θέσεις των forwards.
To ερωτηματικό: Η ομάδα παρουσιάζεται εξαιρετικά αλλαγμένη φέτος. Οι παίκτες που ήρθαν είναι καλοί αλλά το ερώτημα είναι πότε θα δέσουν και πώς θα χωρέσει ο Ivanovic τόσους scorers μέσα στο σύνολο.
Συν: Ο Dusko Ivanovic και η ισχυρή έδρα της Caja Laboral θα παίξουν σημαντικό ρόλο στη φετινή σεζόν.
Πλην: Αποχώρησαν πολλοί βασικοί παίκτες και χάθηκε η ομοιογένεια που διέκρινε την ομάδα στο παρελθόν.
Θα φτάσει... Θα περάσει στους "16" και θα δώσει μεγάλη μάχη για να μπει στους "8".

Μaccabi Electra

Ο ηγέτης: Ο Alan Anderson είναι ένας κλασσικός παίκτης για μια ομάδα του Pini Gershon. Kοιτάει πρώτα το σκοράρισμα και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί και τα αθλητικά του προσόντα στην άμυνα. Αυτά τα 2 πάντως τα κάνει καλά και για αυτό θα ηγηθεί και της ομάδας του λαού.
Ο καινούριος: Μέσα στις 8 μεταγραφές της Maccabi αυτή τη σαιζόν ήταν και ο πρώην draftee των New York Knicks, Μaciej Lampe. Ο Πολωνός center θα αποτελέσει μια αξιόπιστη λύση στην κατά τα άλλα αναιμική frontline των Ισραηλινών και θα δείξει αρκετές πτυχές του post game του.
Το ερωτηματικό: Οι πολλές μεταγραφές δεν επιτρέπουν σε μια ομάδα να έχει ομοιογένεια και χρειάζεται χρόνος για να αποκτηθεί αυτή. Πόσος θα είναι αυτός ο χρόνος, μόνο ο Gershon μπορεί να το ξέρει. Επίσης, αμφισβητείται ο αμυντικός προσανατολισμός της ομάδας.
Συν: Η καυτή Nokia Arena θα προσπαθήσει να δώσει και πάλι παλμό στην ομάδα. Επίσης, η πληθώρα λύσεων στην περιφέρεια θα βοηθήσει πολύ τον Pini όπως άλλωστε και η μεγάλη διάθεση για διάκριση, που απορρέει και από την περσινή αποτυχημένη σεζόν.
Πλην: Πέραν του Lampe και του Fischer, δεν υπάρχει άλλος αξιόπιστος ψηλός και απ'ότι φαίνεται η ομάδα θα πονάει μέσα στη ρακέτα.
Θα φτάσει... Θα περάσει στους 16, αλλά είναι αρκετά πιθανό το ενδεχόμενο να μείνει εκτός προημιτελικών για δεύτερη συνεχή χρονιά.

Lottomatica Roma

O ηγέτης: Ιbrahim Jaaber. O πρώην παίκτης του Αιγάλεω έχει αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις όσο αγωνίζεται στην ομάδα της Roma. Φέτος, και με την αποχώρηση του Brandon Jennings για το ΝΒΑ, θα έχει ακόμα πιο αναβαθμισμένο ρόλο και θα βοηθήσει πολύ τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά.
Ο καινούριος: Στην ομάδα της αιώνιας πόλης βρίσκεται από φέτος και ο πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού, ο Kennedy Winston. Θα δώσει τη μεγάλη ενεργητικότητα που τον διακρίνει καθώς και το αξιόπιστο περιφερειακό του σουτ.
Το ερωτηματικό: Η ομάδα δεν έχει αλλάξει πολύ, δεν παρουσιάζεται ωστόσο και βελτιωμένη, οπότε αμφισβητείται αν μπορεί να είναι καλύτερη από πέρυσι.
Συν: Έχει κρατήσει έναν κορμό παικτών και έχει τον αξιόπιστο Νando Gentile στον πάγκο.
Πλην: Αποχώρησαν ο Brandon Jennings και ο Primoz Brezec. Ειδικά ο δεύτερος, έχει αφήσει μεγάλο κενό στη frontline το οποίο μέχρι τώρα παραμένει ακάλυπτο.
Θα φτάσει... Θα παλέψει για την πρόκριση με αξιώσεις. Αν καταφέρει να περάσει θα περιοριστεί σε ρόλο φτωχού συγγενή του ομίλου στον οποίο θα συμμετάσχει.

Union Olimpija

O ηγέτης: Ο Sani Becirovic, μετά από μία πετυχημένη καριέρα στο εξωτερικό, επέστρεψε στη Σλοβενία και την Olimpija για να αναλάβει και εκεί τον ηγετικό και πολύπλευρο ρόλο που είχε πέρσι στη Roma.
Ο καινούριος: Το ταλέντο του PF-C Uros Slokar είναι πασιφανές σε όσους τον έχουν παρακολουθήσει. Ελπίζει ότι έχει βρει στη Λουμπλιάνα, μετά απο συνεχείς περιπλανήσεις στην Ευρώπη και το NBA, τις κατάλληλες συνθήκες για να δείξει τι αξίζει.
Το ερωτηματικό: Θα μπορέσει ο Juri Zdovc να αντιδράσει σωστά στα κρίσιμα, μετά από αυτά που μας έδειξε στον ημιτελικό και στο μικρό τελικό του Eurobasket;
Συν: Η πάντα δυνατή έδρα και η άριστη ομοιογένεια, απόρροια του σταθερά γιουγκοσλαβικού και νεανικού κορμού, είναι τα δυνατά χαρτιά της Olimpija.
Πλην: Η έλλειψη μεγάλων ονομάτων και ισχυρών προσοπικοτήτων (πέραν του Becirovic) στο roster μας γεμίζει αμφιβολίες για τη μακροημέρευσή της στη φετινή Euroleague.
Θα φτάσει... Όντας ανέκαθεν σκληροτράχηλη ομάδα, θα παλέψει με Μαρούσι και Roma για την 4η προνομιούχο θέση. Το αν θα τα καταφέρει θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από το πώς θα τα πάει στα εντός έδρας παιχνίδια.

Μαρούσι

O ηγέτης: Ο εντυπωσιακά βελτιωμένος Κώστας Καϊμακόγλου λογικά θα αδράξει τη μεγάλη ευκαιρία που του προσφέρεται για καθολική αναγνώριση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ κάνοντας μεγάλα αλλά και ταυτόχρονα ουσιαστικά παιχνίδια.
Ο καινούριος: Ο Μιχάλης Πελεκάνος, έχοντας επιτέλους την ευκαιρία να πάρει αρκετό χρόνο συμμετοχής, αναμένεται να δείξει τις πτυχές του ταλέντου του που κάποιοι δεν τον άφησαν να δείξει στον Ολυμπιακό.
Το ερωτηματικό: Πόσο θα αντέξουν οι παίκτες του Αμαρουσίου απλήρωτοι (όπως ακούγεται) μέχρι τα φημολογούμενα μεγάλα οικονομικά προβλήματα της ομάδας βγουν στην επιφάνεια;
Συν: Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει χτίσει μία πολύ δεμένη ομάδα, με πάθος στην άμυνα και σωστή διανομή ρόλων, που θα παλέψει κάθε αγώνα μέχρι το τέλος.
Πλην: Η παντελώς άφοβη φετινή έδρα του Αμαρουσίου (Ο.Α.Κ.Α.) πιθανότατα θα του στοιχίσει κάποια ήττα (ή ήττες) από κάποια φαινομενικά ισάξια ομάδα.
Θα φτάσει... Αν δεν καταφέρει να προκριθεί στους "16", τουλάχιστον θα έχει σίγουρα αποκλειστεί μαχόμενο και περήφανο.

Euroleague 2009-10 Preview: Group B

Αφού αναλύσαμε τον πρώτο όμιλο της Euroleague, πάμε τώρα να δούμε και τον δεύτερο.

Ολυμπιακός

Ο ηγέτης: Όσοι παρακολούθησαν τα φιλικά του Ολυμπιακού, θα καταλάβαν ότι ο ηγέτης της ομάδας φέτος θα είναι ο Josh Childress, ο οποίος παρουσιάζεται πολύ βελτιωμένος και προσαρμοσμένος στις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ και αναμένεται να δικαιολογήσει περισσότερο από πέρυσι τον πακτωλό χρημάτων που έχουν δαπανηθεί για αυτόν.
Ο καινούριος: Ο Linas Kleiza, είναι μια πολύ σημαντική προσθήκη για τον Ολυμπιακό, από τη στιγμή μάλιστα που είναι και Ευρωπαίος και λογικά δε θα χρειαστεί μεγάλη περίοδο προσαρμογής. Αναπληρώνει με το παραπάνω το κενό του Γιώργου Πρίντεζη και θα είναι από τα κλειδιά του φετινού Ολυμπιακού.
Το ερωτηματικό: Η κατάσταση των Milos Teodosic και Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Στο Eurobasket της Πολωνίας, αμφότεροι εντυπωσίασαν με τις εμφανίσεις του και ξαφνικά από παραγκωνισμένοι από την ομάδα βρίσκονται να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μένει μόνο να δικαιώσουν τις μεγάλες προσδοκίες. Επίσης θα πρέπει να αποφευχθούν και οι περσινοί πολλοί τραυματισμοί αρκετών παικτών.
Συν: Ο κορμός της ομάδας έχει μείνει λίγο-πολύ ίδιος, ενώ οι προσθήκες ήταν καίριες και κάλυψαν τις ανάγκες των Πειραιωτών. Η πληθώρα λύσεων, οι παίκτες-ηγέτες και το καυτό ΣΕΦ (κυρίως στα κρίσιμα) θα είναι τα όπλα του φετινού Ολυμπιακού.
Πλην: Το roster του Ολυμπιακού απαιτεί γρήγορο μπάσκετ και εύλογα εγείρονται αμφιβολίες ως προς το αν ο Παναγιώτης Γιαννάκης θα μπορέσει να δώσει το ρυθμό που χρειάζεται η ομάδα. Οι περσινές αποτυχίες του coach να κατακτήσει κάποιο τίτλο, θα βαραίνουν τους ώμους του και πιθανώς θα δημιουργούν και ένα επιπλέον άγχος στην ομάδα.
Θα φτάσει... Σίγουρα ως τους 8, λογικά και ως το Final 4. Στόχος της ομάδας είναι η κατάκτηση της 1ης θέσης.

Partizan

Ο ηγέτης: O Jan Vesely, πέρυσι έδειξε καλά στοιχεία και φέτος αναμένεται να φέρει το βάρος του "παλιού" και ηγέτη αυτής της νεανικής ομάδας.
Ο καινούριος: Aleks Maric. Το επόμενο στοίχημα του Dusko Vujosevic στη frontline. Έχει καλά στοιχεία επιθετικά και το κορμί του προδιαθέτει για αρκετά καλή άμυνα. Θα πρέπει, πάντως, να βελτιωθεί πολύ για να σταθεί σε αυτό το επίπεδο. O coach θα είναι σίγουρα δίπλα του να τον βοηθήσει, όπως μόνο αυτός ξέρει.
Το ερωτηματικό: Κάθε χρόνο η Partizan τροφοδοτεί τις μεγάλες ομάδες της Ευρώπης με παίκτες κι όμως τελικά καταφέρνει και παρουσιάζεται εξίσου δυνατή. Αναρωτιόμαστε εύλογα, λοιπόν, ποιος θα ξεπεταχτεί φέτος από τους νέους ταλαντούχους Σέρβους και αν θα μπορέσει να αναπληρώσει το μεγάλο κενό που αφήνουν οι Milenko Tepic και Novica Velickovic.
Συν: Η καυτή Hala Pionir και ο εμπειρότατος και ικανότατος coach αποτελούν την εγγύηση της Partizan και φέτος.
Πλην: Η απειρία δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος σε αυτό το επίπεδο, ειδικά όταν συνοδεύεται από την αποχώρηση σημαντικών ονομάτων με ειδικό βάρος στην ομάδα.
Θα φτάσει... Η μαγική πορεία ως τους 8 φαντάζει δύσκολη φέτος. Λογικά ως τους 16 και μετά πίσω στο Βελιγράδι.

Unicaja

Ο ηγέτης: Μετά τον τραυματισμό του Joseph Gomis, ο Omar Cook θα είναι ο στρατηγός της Unicaja μέσα στο παρκέ και αναμένεται πέρα από τις πολλές assists που θα μοιράσει, να αναλάβει και πρωτοβουλίες στο σκοράρισμα.
Ο καινούριος: Ο γνωστός σε όλους μας Γιώργος Πρίντεζης, επέλεξε την Unicaja για να συνεχίσει την καριέρα του. Το στυλ του παιχνιδιού του, ταιριάζει με το γρήγορο μπάσκετ του Aito Reneses και ο Γιώργος λογικά θα έχει καλή παρουσία στην ομάδα της Ανδαλουσίας.
Το ερωτηματικό: Η προσαρμογή των πολλών νέων προσώπων στη φιλοσοφία του Reneses. Επίσης, ο ανερχόμενος Saul Blanco θα πρέπει να αποδείξει εμπράκτως τα καλά λόγια που λέγονται για αυτόν στην Ιβηρική χερσόνησο.
Συν: Η εμπιστοσύνη και η στήριξη που δείχνει ο μπασκετικός κόσμος της Μάλαγα στην ομάδα. Αυτό, βέβαια γίνεται γιατί στον πάγκο υπάρχει και η εγγύηση που ακούει στο όνομα Aito Reneses, ο οποίος έχει εμφυσήσει στην ομάδα το πνεύμα του νικητή και στοχεύει ψηλά για φέτος.
Πλην: Από τα πολλά νέα πρόσωπα που ήρθαν φέτος στην ομάδα, ελάχιστοι έχουν εμπειρία τόσο υψηλού επιπέδου, ενώ δε φαίνεται να υπάρχει ο παίκτης-ηγέτης που θα πάρει την ομάδα από το χέρι στα δύσκολα και θα μιλήσει με κρίσιμα σουτ.
Θα φτάσει... Θα περάσει την πρώτη φάση, η πρόκριση στους 8 όμως κρίνεται δύσκολη με τα τωρινά δεδομένα.

Efes Pilsen

Ο ηγέτης: Ιgor Rakocevic. O απόλυτος scorer της Euroleague και ο μόνος που έχει κερδίσει το βραβείο του 1ου scorer 2 φορές πήγε φέτος στην Τουρκία και αναμένεται να ηγηθεί της προσπάθειας της Efes για καθιέρωση στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ο καινούριος: Το μεταγραφικό ξέσπασμα που εξαπέλυσε φέτος η πρωταθλήτρια Τουρκίας περιελάμβανε και τον Bostjan Nachbar. Ο τελευταίος είναι ένας από τους καλύτερους περιφερειακούς shooters στην Ευρώπη, ο οποίος όμως λόγω ύψους συχνά δημιουργεί επικίνδυνες καταστάσεις και εντός ρακέτας για την αντίπαλη άμυνα.
Το ερωτηματικό: Πάρα πολλά νέα πρόσωπα για την Efes και αναρωτιόμαστε πότε θα είναι έτοιμη να αποδώσει το μπάσκετ που ονειρεύονται στην Τουρκία. Επίσης, για να προχωρήσει η ομάδα θα πρέπει οι πολλοί έντονοι χαρακτήρες (Kasun, Gonlum, Nachbar κλπ) να συνυπάρξουν αρμονικά. Τέλος, αμφισβητείται η ύπαρξη μυαλωμένου play-maker (πέραν του Tunceri) άρα και της ομαδικότητας στην επίθεση.
Συν: Υπάρχει πολύ ταλέντο στην Κωνσταντινούπολη ενώ δε λείπει και η εμπειρία από αγώνες υψηλής κρισιμότητας. Σημαντικό ρόλο θα παίξει και η πείνα των Τούρκων για διάκριση.
Πλην: Τα πολλά νέα πρόσωπα, εκτός από χρόνο χρειάζονται και καθοδήγηση από τον πάγκο για να δέσουν, ειδικά όταν μιλάμε για παίκτες υψηλού επιπέδου (άρα συχνά και υψηλού εγωισμού). Ο άσημος Ergin Ataman δεν ξέρουμε αν θα μπορέσει να φέρει σε πέρας αυτό το βαρύ φορτίο.
Θα φτάσει... Πιστεύουμε ότι η Efes θα προχωρήσει ως τους 8 της διοργάνωσης, αν και κρυφός στόχος των Τούρκων είναι η πρόκριση στο Final 4 του Παρισιού.

Lietuvos Rytas

Ο ηγέτης: Ο Μilko Bjelica (καμία σχέση με τον Nemanja Bjelica που είδαμε στο Eurobasket) οδήγησε πέρυσι τη Lietuvos στην κατάκτηση του Eurocup και αναμένεται να είναι το σημείο αναφοράς στην επίθεση των Λιθουανών και φέτος.
Ο καινούριος: Γεμάτος με σημαντικές εμπειρίες από τη συμμετοχή του στο πρόσφατο Eurobasket, ο Βοjan Popovic ήρθε στην ομάδα για να αναλάβει το ρόλο του play-maker και να οδηγήσει την ομάδα όσο πιο μακριά γίνεται.
Το ερωτηματικό: Ο Αυστραλός Aron Baynes, έρχεται κατ'ευθείαν από το κολλέγιο με καλές συστάσεις και περιμένουμε να τον δούμε και επί του πρακταίου.
Συν: Η εκκωφαντική (σε εκνευριστικό βαθμό όταν βλέπεις το ματς από την τηλεόραση) ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι Λιθουανοί, ο πολύ καλός coach Rimas Kurtinaitis και ο σταθερός κορμός της Lietuvos αποτελούν τα εχέγγυα για μια αξιοπρεπή πορεία στη διοργάνωση.
Πλην: Μεγάλο όνομα δεν υπάρχει ενώ και η εμπειρία δεν αποτελεί χαρακτηριστικό της ομάδας.
Θα φτάσει... Μάλλον θα αποκλειστεί από την πρώτη φάση. Υπέρβαση θα αποτελέσει η πρόκριση στους 16.

Εntente Orleanaise

Ο ηγέτης: Cedrick Banks. Aπό τα χέρια του περνάει όλο το παιχνίδι της ομάδας, αν και αυτός αναλαμβάνει κυρίως το σκοράρισμα.
Ο καινούριος: Ο Justin Doellman είναι ένας power forward που παίζει με όπλα περισσότερο το περιφερειακό σουτ και το μυαλό και λιγότερο το inside game και την αθλητικότητα. Έχει έφεση στα κλεψίματα, αλλά θα έχει σοβαρά προβλήματα με δυνατούς αντιπάλους μέσα στη ρακέτα.
Το ερωτηματικό: Θυμίζοντας κάτι από την περσινή LeMans, η Entente Orleanaise είναι μια ομάδα που σουτάρει πολύ από την περιφέρεια. Αν τα σουτ μπουν, τότε μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα, αλλιώς το επιθετικό της πλάνο φαίνεται να σταματάει εκεί.
Συν: Είναι ήδη επιτυχημένη αν σκεφτεί κανείς ότι μόλις πριν 16 χρόνια αγωνιζόταν στην 3η κατηγορία της Γαλλίας. Η έλλειψη άγχους, μπορεί να αποδειχτεί καλός σύμβουλος, ειδικά αν κάποιος την υποτιμήσει. Το ίδιο και η ταχύτητα και τα αθλητικά προσόντα αρκετών παικτών.
Πλην: Έλλειψη ταλέντου και εμπειρίας, ενώ η frontline είναι σχεδόν ανύπαρκτη όπως και το inside game της ομάδας.
Θα φτάσει... Και ως εδώ καλά είναι. Δεν περνάει τον πρώτο γύρο.

Euroleague 2009-10 Preview: Group A

Η Euroleague, ο σημαντικότερος θεσμός στο συλλογικό ευρωπαϊκό μπάσκετ, έχει ήδη ξεκινήσει από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας με το εισαγωγικό παιχνίδι ανάμεσα στη Maccabi Electra και την Union Olimpija. Η δράση συνεχίζεται αυτήν την Τετάρτη, οπότε ξεκινά και τυπικά αυτός ο μπασκετικός μαραθώνιος των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης. Πάμε να ρίξουμε, λοιπόν, μια ματιά στους ομίλους της πρώτης φάσης για να πάρουμε μια ιδέα από αυτά που θα δούμε φέτος.

Regal FC Barcelona

Ο ηγέτης: Αναμφίβολα, ο Juan Carlos Navarro. Ο εμβληματικός αρχηγός της Barcelona και της Εθνικής Ισπανίας είναι ο παίχτης που μιλάει στα κρίσιμα και σε αυτήν την ομάδα με τα πολλά νέα πρόσωπα θα έχει ηγετικό ρόλο.
Ο καινούριος: Ο νεοαποκτηθείς Erazem Lorbek εντυπωσίασε με την Εθνική Σλοβενίας στο Eurobasket 2009 και αναμένεται να αποτελέσει βαρόμετρο και για τη frontline των Καταλανών αναπληρώνοντας το κενό του Ilyasova που έφυγε για το ΝΒΑ.
Το ερωτηματικό: Ο Ricky Rubio. Αποκτήθηκε για ένα σημαντικό χρηματικό ποσό παρά το νεαρό της ηλικίας του. Μένει να δούμε αν θα καταφέρει να ηγηθεί της ομάδας και αν θα καθορίσει το παιχνίδι της με το ταλέντο του στο up tempo game και την έφεση του στην άμυνα ή αν θα περιορίστει σε μερικά λεπτά από τον πάγκο λόγω έλλειψης εμπειριών σε τόσο σημαντικό ρόλο. Το Eurobasket 2009, πάντως, σίγουρα ήταν πολύ βοηθητικό για αυτόν.
Συν: Η Barcelona είναι μια πολύ έμπειρη ομάδα, με ποιοτικούς παίχτες και πληθώρα λύσεων σε όλες τις θέσεις, χαρακτηριστικό απαραίτητο για ένα τόσο μεγάλο σε διάρκεια πρωτάθλημα όπως η Euroleague.
Πλην: Τα πολλά νέα πρόσωπα (Rubio, N'dong, Morris, Lorbek, Mickeal) μπορεί να επηρεάσουν τη χημεία της περσινής ομάδας σε συνδυασμό μάλιστα με την απειρία του Xavier Pasqual απέναντι σε ελίτ coaches όπως ο Messina, o Obradovic, o Ivanovic κλπ.
Θα φτάσει... Σίγουρα ως τους 8 με μεγάλες πιθανότητες να ξαναβρεθεί στο Final 4 για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.

Μontepaschi Siena

Ο ηγέτης: Terrell McIntyre. Ο εκρηκτικός Αμερικανός θα οδηγήσει και φέτος τη Siena φορτώνοντας τα καλάθια των αντιπάλων με πολλούς πόντους.
Ο καινούριος: Οι άνθρωποι της ιταλικής ομάδας είναι πολύ χαρούμενοι γιατί πλέον δίπλα στον "τρελό" McIntyre θα έχουν ένα μυαλωμένο guard με court vision και έφεση στην άμυνα, το Nίκο Ζήση, γεγονός που σίγουρα θα ξεκουράσει τον Αμερικανό και θα προσδώσει ομαδικότητα στην επίθεση.
Το ερωτηματικό: Henry Domercant. Στη μέρα του μπορεί να διαλύσει οποιαδήποτε άμυνα στην Ευρώπη με το σουτ του. Όταν, όμως, ένα παιχνίδι του πάει στραβά μπορεί να αποτελέσει μαύρη τρύπα σε άμυνα και επίθεση.
Συν: Η ομάδα διατήρησε τη χημεία του παρελθόντος αφού δεν έφερε πολλά νέα πρόσωπα. Επίσης, σημαντικό στοιχείο είναι η σκληρή άμυνα που παίζει, ειδικά στην καυτή έδρα της.
Πλην: Ο χαρακτήρας της ομάδας, που στα κρίσιμα δεν αναδεικνύεται (σε Ευρωπαϊκό επίπεδο) καθώς και η έλλειψη ομαδικότητας πολλές φορές.
Θα φτάσει... Η πρωταθλήτρια Ιταλίας θα φτάσει λογικά ως τους 8, όπως και πέρυσι. Εκεί θα δώσει μεγάλη μάχη για την είσοδο στο Final 4.

Cibona

Ο ηγέτης: Ο νεοαποκτηθείς, ταλαντούχος Jamont Gordon. Ο ταχύτατος Αμερικανός combo-guard θα ηγηθεί της νέας του ομάδας τόσο στο σκοράρισμα όσο και στη δημιουργία και στην Κροατία περιμένουν από αυτόν να θυμίσει τον παίκτη των κολλεγιακών του χρόνων.
Ο καινούριος: Antonio Graves. O έταιρος Αμερικανός της πρωταθλήτριας Κροατίας είναι εξαιρετικός αμυντικός, με αθλητικά προσόντα και έφεση στο γρήγορο παιχνίδι ενώ είναι αξιόπιστος και στο περιφερειακό του σουτ.
Το ερωτηματικό: Στα καλά του ο Dalibor Bagaric είχε φτάσει μέχρι και το ΝΒΑ και τους Chicago Bulls. Ο άστατος χαρακτήρας του, ωστόσο, τον μετέτρεψε σε ένα νομά του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, o οποίος επιστρέφει πλέον στην πατρίδα του σε αμφισβητούμενη κατάσταση, ελπίζοντας να βρει τον τελευταίο προορισμό στην καριέρα του.
Συν: Παίζει καλή άμυνα και αντλεί δύναμη από την έδρα της. Έχει προπονητή τον έμπειρο Velimir Perasovic, ενώ παρουσιάζει και ποιότητα στη θέση 3 με τους διεθνείς Marko Tomas και Marin Rozic.
Πλην: Της λείπει η εμπειρία και η χημεία, στοιχεία απαραίτητα για να προχωρήσεις στη διοργάνωση.
Θα φτάσει... Θα παλέψει για να περάσει στη 2η φάση.

Fenerbahce Ulker

Ο ηγέτης: Το υπερπλήρες ρόστερ της Fenerbahce έκανε πολύ δύσκολη την επιλογή μας, αλλά πιστεύουμε ότι ο Willie Solomon θα ηγηθεί και φέτος των Τούρκων. Τις περισσότερες βραδιές βοηθάει σε όλους του τομείς της ομάδας (κυρίως στο σκοράρισμα), υπάρχουν όμως και μερικά βράδια που δεν έχει φρένο και μπορεί να καταστρέψει την ομάδα του αν φυσικά το επιτρέψει ο Tanievic (που δεν το νομίζουμε).
Ο καινούριος: Lynn Greer. O πρώην άσσος του Ολυμπιακού είναι ένας πολύ έμπειρος scorer που μπορεί να διαλύσει στη μέρα του κάθε αντίπαλη άμυνα. Ευτυχώς το πλούσιο roster της Fenerbahce θα είναι εκεί να καλύπτει και τις κακές του βραδιές, γεγονός που θα τον κάνει να φαίνεται ακόμα καλύτερος.
Το ερωτηματικό: Οι σοβαροί τραυματισμοί που είχαν πέρυσι αρκετοί παίκτες, με κυριότερους τον Giricek και τον Asik, δημιουργούν πάντα το φόβο για υποτροπή αλλά και την αμφιβολία αν θα παρουσιαστούν εξίσου καλοί με πριν. Ο Asik στο Eurobasket έδειξε σε πολύ καλή κατάσταση πάντως. Ακόμα, η ομαλή κατάσταση των αποδυτηρίων είναι απαραίτητη ειδικά σε μια ομάδα με τόσους εκρηκτικούς χαρακτήρες (κυρίως Turkcan και Solomon). 
Συν: Η Fenerbahce-Ulker παρουσιάζεται πιο δυνατή από ποτέ, με πληρότητα σε κάθε θέση. Αν συνυπολογιστεί και ο παμπόνηρος μαέστρος Bogdan Tanievic τότε μπορούμε να πούμε ότι η ομάδα φέτος πάει για μεγάλα (και θεαματικά) πράγματα.
Πλην: Η έλλειψη αμυντικογενών παικτών στην περιφέρεια, η "ασυνέπεια" και ο εγωισμός που μπορούν να επιδείξουν μερικοί από τους stars της ομάδας.
Θα φτάσει: Αν όλοι είναι υγιείς και αρμονικοί τότε η πρόκριση στους 8 είναι πάρα πολυ πιθανή (αν όχι σίγουρη). Ίσως αποτελέσει την έκπληξη της διοργάνωσης.

Zalgiris

Ο ηγέτης: Ο πρώτος scorer της Euroleague, Marcus Brown. Mε την εμπειρία του και την ικανότητά του σε clutch καταστάσεις, θα προσπαθήσει να πάρει από το χέρι το νεανικό σύνολο των Λιθουανών και να τους πάει στην επόμενη φάση.
Ο καινούριος: Mirza Begic. Mια από τις αποκαλύψεις της περσινής σαιζόν. Ο ικανότατος center της Zalgiris αναμένεται να κατεβάσει πολλά rebounds, να δώσει σκληρές μάχες μέσα στη ρακέτα και να σκοράρει με hooks (κυρίως) και άλλους τρόπους (αν έχει βελτιώσει το παιχνίδι του σε σχέση με πέρυσι). Απαιτείται, πάντως, από αυτόν μεγαλύτερη συνέπεια στις εμφανίσεις του αν θέλει να ανέβει επίπεδο.
Το ερωτηματικό: Όσοι παρακολούθησαν έστω και λίγο πέρυσι τη Zalgiris, θα ξεχώρισαν σίγουρα ένα νεαρό, ψηλό play-maker, το Μantas Kalnietis. Φέτος, οι προσδοκίες από αυτόν είναι πολύ μεγαλύτερες αφού αναμένεται να είναι ο στρατηγός των Λιθουανών στο παρκέ. Θα πρέπει να εκμεταλλευθεί τα αθλητικά του προσόντα, τη διεισδυτικότητά του, το court vision του και την έφεση στο pick n' roll, με λίγα λόγια να βελτιώσει το παιχνίδι του και να αποδείξει ότι άξιζε τα θετικά σχόλια που απέσπασε με τις πρώτες εμφανίσεις του στην ομάδα.
Συν: Όπλο της Zalgiris θα αποτελέσει η παραδοσιακά δυνατή της έδρα καθώς και ο ενθουσιασμός των παικτών της αν ξεκινήσουν καλά τη διοργάνωση.
Πλην: Η παρουσία πολλών νέων παικτών, τόσο σε ηλικία όσο και στην ομάδα, αποτελεί ένα πολύ σημαντικό εμπόδιο, ειδικά αν συνυπολογιστεί το μέτριο ταλέντο αρκετών από αυτών.
Θα φτάσει... Το πολύ ως τους 16.

Αsvel Villeurbanne

Ο ηγέτης: Aπό τα χέρια του Bobby Dixon θα περνάει όλο το παιχνίδι της Asvel, αφού αυτός θα είναι ο κινητήριος μοχλός στην επίθεση σκοράροντας και δημιουργώντας, στο βαθμό που μπορεί βέβαια.
Ο καινούριος: Curtis Borchardt. O Aμερικανός πέρυσι είχε 12.3 ppg 9.8 rpg και 1.3 bpg σε ένα από τα πιο απαιτητικά πρωταθλήματα της Ευρώπης, το ισπανικό, οπότε πιστεύουμε ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο στην ανύπαρκτη frontline της πρωταθλήτριας της Γαλλίας.
Το ερωτηματικό: Καλά λόγια ακούγονται για τον Kristjan Kangur. Το γεγονός, ωστόσο, ότι απέτυχε τη μόνη φορά που βγήκε από το μεγάλο πρωτάθλημα της Εσθονίας για να πάει στο εξίσου μεγάλο της Γερμανίας, μας δημιουργεί σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με το αν θα έχει καλή παρουσία σε τόσο υψηλό επίπεδο.
Συν: Ομοιογενές σύνολο, το οποίο προπονεί ο συμπαθητικός (μπασκετικά πάντα) Vincent Collet.
Πλην: Η παντελής έλλειψη έστω και κακής frontline, αφού πέρα από 2 παίκτες ύψους 2.12m, όλοι οι άλλοι είναι κάτω από 2.01. Το ρόλο της θα παίξει και η απουσία μεγάλου ονόματος.
Θα φτάσει... Ως τη Villeurbanne όταν θα λήξει η πρώτη φάση, αφού δε νομίζουμε ότι θα προκριθεί στην επόμενη.

Michael Jordan: Το αμφιλεγόμενο "ευχαριστώ" (Μέρος Γ')

Σε προηγούμενά μας posts είχαμε δει τι κρυβόταν πίσω από όσα είπε Michael Jordan κατά την εισαγωγή του στο Hall of Fame. Σήμερα, θα δούμε πώς τελείωσε αυτός ο λόγος και θα σας παραθέσω την άποψη μου σχετικά με αυτήν την εμφάνιση, η οποία προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στις ΗΠΑ.



Είχαμε αφήσει το Michael στο σημείο, όπου έλεγε για όλους αυτούς τους ανθρώπους που με τις πράξεις τους ενέτειναν την ανταγωνιστική του φύση και τον έκαναν να θέλει να τους αποδείξει ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Στη συνέχεια, λοιπόν, ο Jordan αναφέρθηκε σε έναν άνθρωπο, στον οποίο δεν ήθελε, όπως μας είπε, γιατί τον έβρισκε πολύ συμπαθητικό, τον Bryon Russell. Αν αναρωτιέστε ποιος είναι αυτός τότε την απάντηση θα τη βρείτε σε αυτό το video.



Ο παίκτης, ο οποίος μαρκάρει τον Michael Jordan στο τελευταίο σουτ του παιχνιδιού είναι ο άνθρωπος για τον οποίο μίλησε ο Air. Συγκεκριμένα, μας είπε ότι το 1994, όταν δηλαδή ο ίδιος είχε αποχωρήσει για πρώτη φορά από το χώρο του μπάσκετ και έκανε προπονήσεις baseball στο Chicago χωρίς την παραμικρή πρόθεση να επιστρέψει, πήγε να επισκεφθεί τους Utah Jazz που προπονούνταν κοντά του. Εκεί βρέθηκε με το Russell και τον Stockton. Ο Russell φέρεται να ρώτησε τον MJ γιατί αποχώρησε και ύστερα τον προκάλεσε λέγοντάς του ότι μπορεί να τον μαρκάρει πλέον και αν τον δει ποτέ με shorts τότε θα του δείξει τι εννοεί. Λαμβάνοντας ως δεδομένα όλα όσα μας αποκάλυψε ο Jordan το βράδυ της ομιλίας του, καταλαβαίνουμε ότι αυτό το σχόλιο του Russell δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο για τον ίδιο. Έτσι, 2 χρόνια μετά όταν οι Bulls αντιμετώπιζαν τους Jazz στους τελικούς του ΝΒΑ, ο Michael βρισκόταν δίπλα στον παίκτη της Utah και του είπε: "Θυμάσαι τι μου είχες πει το 1994, ότι μπορείς να με μαρκάρεις κλπ, τώρα θα έχεις την ευκαιρία σου να το κάνεις.". Και σαν να μην έφταναν όσα του έκανε μέσα στο παρκέ, ο Jordan είπε σε όλους ότι ακόμα και τώρα αν τον δει με shorts θα τον προκαλέσει σε παιχνίδι. Ο Russell μετά την τελετή και αφού είχε ακούσει το όνομά του και πολύς κόσμος είχε γελάσει μαζί του, προκάλεσε εκ νέου τον Jordan σε αγώνα, λέγοντας του ότι τον περιμένει οποιαδήποτε στιγμή να μπει στο ιδιωτικό του jet και να πάει να τον βρει. Τώρα, όμως, μάλλον είναι αργά...

Κλείνοντας το λόγο του, ο Michael εξέθεσε τη σημασία του μπάσκετ για τον ίδιο και μας είπε ότι αυτό δεν είναι απαραίτητα το τέλος της σχέσης του με το άθλημα και ότι μπορεί να τον δούμε να παίζει έναν αγώνα ακόμα και στα 50 του. Πολλοί γέλασαν και ο ίδιος απάντησε "Μη γελάτε. Ποτέ μη λες ποτέ.". Προτιμούμε να αγνοήσουμε τη γλυκανάλατη ατάκα του στο τέλος ( "Τα όρια και οι φόβοι είναι συχνά μια ψευδαίσθηση") και να επικεντρώθουμε σε ακόμα ένα standing ovation που βίωσε ο μεγάλος αυτός αθλητής καθώς αποχωρούσε από το πόντιουμ και κατέβαινε πάλι στους κοινούς θνητούς.

Σας είπαμε από την αρχή ότι η εμφάνιση αυτή του Michael προκάλεσε πάρα πολλές αντιδράσεις σε όλον τον κόσμο. Πολλοί τον είπαν υπερόπτη, άλλοι υποστήριξαν ότι ακόμα και στη μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του προέβη σε μικρότητες θέλοντας να αναδείξει τον εαυτό του, ότι ήθελε να βγει νικητής σε μικρές έχθρες και χαζές αντιπαλότητες του παρελθόντος, ακόμα περισσότεροι έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο Jordan δεν μπορεί ακόμα και σήμερα να αποδεχτεί το γεγονός ότι πλέον βρίσκεται εκτός παρκέ και δεν είναι πλέον ο αθλητής που απολαμβάνει τα φώτα της δημοσιότητας και για αυτό το λόγο μας άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για μια 3η επιστροφή όταν θα είναι 50 χρονών. Φυσικά υπάρχουν και άλλα πολλά που ειπώθηκαν, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνετε το πνεύμα τους και δε χρειάζεται να τα παραθέσω εδώ.

Τι πιστεύω εγώ? Προσωπικά, μεγάλωσα με τους Chicago Bulls και το Michael Jordan. Πάντα με εντυπωσίαζαν τα όσα έκανε εντός παρκέ και θαύμαζα τις μεγάλες μάχες με τους Knicks, τους Jazz κλπ. Την ώρα που στην Ευρώπη, πολλά ματς έληγαν με όριο τους 50 πόντους, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ο "αέρινος" μεγαλουργούσε στην πόλη των ανέμων και μας άφηνε παρακαταθήκη άπειρες στιγμές μπασκετικού κάλλους. Μπορείτε να καταλάβετε, λοιπόν, ότι η άποψη μου ίσως έιναι και επηρεασμένη από αυτήν την ονειρική εικόνα και το συναίσθημα του άφατου ενθουσιασμού  που με διακατέχει ακόμα και σήμερα, όταν παρακολουθώ αγώνες του. Επίσης, πιστεύω ότι η εικόνα ενός αθλητή φτιάχνεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, εκεί δίνει τα διαπιστευτήριά του και δεν προσδοκώ από αυτόν συγκεκριμένες συμπεριφορές και δηλώσεις εκτός αυτού (σε λογικά πλαίσια πάντα). Να που αφιέρωσα, όμως, τόσο χρόνο για να σχολιάσω ένα εξωαγωνιστικό γεγονός. Δεν μπορούσα, ωστόσο, να αφήσω ασχολίαστη αυτή τη στιγμή της καριέρας ενός τόσο μεγάλου αθλητή, ειδικά όταν άκουγα τόσο άσχημα πράγματα για αυτόν. Η αδικία πρέπει να αποκατασταθεί.

Ξέρω ότι ο Michael δεν είναι ο πιο συμπαθητικός άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή. Είναι αρκετά υπερόπτης, επιδεικνύει τον εαυτό του σε κάθε ευκαιρία ενώ ούτε ο ίδιος δεν ξέρει σε πόσα συζυγικά παραστρατήματα έχει υποπέσει. Δε συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από την κορυφή. Το έδειξε, άλλωστε, σε όποιον δεν το ήξερε και με όσα είπε κατά την επίσημη είσοδό του στην ελίτ του μπάσκετ. Θέλησε να βγει νικητής σε κάθε κόντρα που είχε ποτέ, να αποδείξει κάθε λάθος που τον αδίκησε, να απαιτήσει σχεδόν μια ανώτερη αναγνώριση από την τιμή του να ανήκεις στο Hall of Fame. Πρόσφατα, σε μια συζήτηση που είχα, μου έθεσαν αρκετά διλήμματα σχετικά με τον πιο σημαντικό αθλητή και ποιον θα ήθελα να γνωρίσω αν είχα τη δυνατότητα, Jordan ή Pele, Jordan ή Maradona κλπ. Η απάντηση μου ήταν μονολεκτική και άμεση. Jordan. Τέλος. Έτσι αντιμετωπίζεται ο Air, αυτό κέρδισε όλα αυτά τα χρόνια με τα κατορθώματά του. Τη θέση του Ενός. Του ισχυρού. Του ξεχωριστού. Ακόμα και μέσα στο ίδιο το ΝΒΑ το ίδιο λένε. Οποιοσδήποτε άλλος, αν είχε πει όσα είπε ο MJ στο λόγο του, θα είχε καταβαραθρωθεί την επόμενη μέρα. O Michael, όμως, όχι. Συγχωρείται ακόμα και αν διέπραξε μερικές παραφωνίες. Αυτός είναι ο Jordan και όσα είπε είναι αλήθεια. Ο χαρακτήρας του, το πάθος του, ο ανταγωνισμός του, η ανάγκη του να αποδείξει σε όλους ότι είναι ο κορυφαίος τον έφεραν εκεί που είναι σήμερα, τον "ανάγκασαν" να μας προσφέρει απλόχερα στιγμές μπασκετικής συγκίνησης. Αυτά που σε κάποιους μπορεί να φαίνονται μικρότητες και αντιπαλότητες που δεν αρμόζουν σε τόσο μεγάλο αθλητή, είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. ΟΚ, μπορεί να μην είναι τα πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή αυτού του ανθρώπου. Όμως, ας είμαστε λίγο ρεαλιστές. Δεν υπήρχε κάτι άλλο που να μην ξέραμε για τη ζωή του Michael και προσωπικά δε θα προτιμούσα να προβεί σε κλισέ και να αναπαράγει πράγματα που ακούμε καθημερινά στα media. Περίμενα από αυτόν να είναι μοναδικός, να πει τα πράγματα όπως τα έλεγε μέσα στο παρκέ, από τη θέση του νικήτή δηλαδή, του πεινασμένου για διακρίσεις, του αθλητή που δε δέχεται να βάλει κάτω το κεφάλι. Και εφόσον εδώ δεν μπορούσε να μας δείξει τα συναισθήματά του με περίτεχνες dribbles, off-balance σουτ, εντυπωσιακά καρφώματα και όλα αυτά τα ωραία που μας είχε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια, προτίμησε να το κάνει με λέξεις. Και ως γνωστόν, οι λέξεις πολλές φορές πονάνε περισσότερο από τις πράξεις. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, ενόχλησαν τόσο πολύ τα λόγια του Michael. Για αυτόν το λόγο, βρήκαν πάτημα όλοι αυτοί που ενοχλούνταν από την έντονη προσωπικότητα του Jordan τόσα χρόνια και τον κατηγόρησαν για ασέβεια και αμαύρωση της λαμπρής καριέρας του. Λες και μερικές λέξεις, θα μπορούσαν ποτέ να μειώσουν όσα κατάφερε αυτός ο αθλητής σε όλη του τη ζωή.

Αναγνωρίζω, ότι ο MJ δεν είναι αδικημένος και δε θα τολμούσα ποτέ να τον παρουσιάσω μέσα από αυτήν την οπτική. Θα πρέπει, ωστόσο, να αναγνωρίσει κανείς ότι ο Air ανέβηκε πάνω στη σκηνή και μας είπε πράγματα που δεν ξέραμε για εκεινόν, γεγονότα που έπαιξαν μεγάλο συναισθηματικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και συνεπώς της αγωνιστικής του παρουσίας. Ήταν ειλικρινής, ήταν ο εαυτός του, ήταν winner και σίγουρα μπορεί να δικαιολογηθεί για ο,τιδήποτε είπε ακόμα και αν προκάλεσε παγωμένα χαμόγελα σε σημαντικές προσωπικότητες όπως ο John Stockton, o Dean Smith, o George Gervin κλπ. Όποιος, λοιπόν, καταλαβαίνει την ιδιοσυγκρασία του Michael Jordan τότε εύκολα μπορεί να καταλάβει γιατί είπε όλα αυτά και σίγουρα δεν μπορεί να τον κακολογήσει, αλλά το αντίθετο να τον σεβαστεί περισσότερο.

Κάπου διάβασα ένα ειρωνικό σχόλιο μετά το λόγο του Michael, που έλεγε "“Don’t laugh,” Michael Jordan warned. No one’s laughing anymore. Once and for all, Michael: It’s over. You won.". Αν μπορούσα να απαντήσω, θα έλεγα "It's over Michael. Thank you for winning it all.".

P.S. Σας παραθέτω το παρακάτω σπάνιας ομορφιάς video (για το οποίο πρέπει να ευχαριστήσουμε το φίλο Μιχάλη που το ανέσυρε από τις χιλιάδες videos για τον Jordan) και απλά σας αναφέρω ότι όποιος δηλώνει φίλος του μπάσκετ πρέπει να το δει, έστω και σαν μικρό φόρο τιμής στο Michael. Πιστέψτε με, αξίζει.

Η Μάχη ενάντια στην Αμερική: Shooting Guards

Αφού κατασταλάξαμε όσον αφορά τους PG's, ας πάμε να δούμε τι συμβαίνει στη θέση "2". Το concept: Επιλέγουμε την καλύτερη βασική πεντάδα μη Αμερικανών στον κόσμο για μια θεωρητική σειρά αγώνων ενάντια στην Team USA υπό κανόνες FIBA. Για κάθε θέση διαλέγουμε αρχικά 5 υποψηφίους και εν συνεχεία τους κατατάσσουμε με βάση τις κατά τη γνώμη μας απαραίτητες ικανότητες για την εκάστοτε θέση, με σκοπό να βρούμε τον καταλληλότερο. Οι επιλογές μας και γενικότερα το όλο εγχείρημα δεν έχουν σε καμία περίπτωση απόλυτο χαρακτήρα και γίνονται περισσότερο για να λειτουργήσουν ως εφαλτήριο για σκέψη και συζήτηση.

Juan Carlos Navarro

Profile: Ικανότατος scorer. Διαθέτει φαρμακερό τρίποντο είτε off-a-screen είτε off-the-dribble, το οποίο εξαπολύει πάντα μετά από ένα μικρό stepback. Χρησιμοποιεί πολύ αποτελεσματικά την προσποίηση για σουτ. Κινείται συνεχώς στην επίθεση. Το μικρό του μέγεθος και τα πολύ γρήγορα πόδια του τον βοηθούν να ξεγλιστράει ταχύτατα μέσα από τα screens. Οταν βρει χώρο για διείσδυση θα εξαπολύσει σχεδόν πάντα το trademark floater του, την "bombita", η οποία κόβεται πολύ δύσκολα από οποιονδήποτε αμυντικό. Yψηλό basketball IQ, ξέρει τον τρόπο να κερδίζει fouls. Η κάθε άλλο παρά εντυπωσιακή σωματοδομή του είναι η κύρια αιτία που στην άμυνα αποτελεί συχνά μαύρη τρύπα και αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα από αθλητικούς και ψηλότερους SG's. Για τα λεπτά που παίρνει στο παρκέ δεν κάνει πολλά λάθη και δεν κρατάει υπέρμετρα την μπάλα.

Πρακτικά: Παρότι θα περίμενε κανείς ότι απέναντι σε ογκωδέστερους και πολύ πιο αθλητικούς guards θα είχε τεράστιο πρόβλημα, το επιτυχημένο πέρασμά του (για μία μόνο σεζόν βέβαια) από το NBA και η δυναμική εμφάνισή του στον τελικό του Πεκίνου (18 πόντοι) δείχνουν πως συχνά ό,τι του λείπει σε καθαρά σωματικά προσόντα μπορεί να το αντικαταστήσει με το έξυπνο παιχνίδι του. Όπως και να 'χει όμως, το να κατεβαίνεις με βασικό έναν τόσο undersized (1,92 μ.) shooting guard απέναντι σε αθλητικά "κτήνη" όπως ο Kobe ή ο Wade εμπεριέχει πάντοτε τεράστιο ρίσκο.

Επιθετικές αρετές: τρίποντο μετά από προσποίηση ή από screen, "bombita" μετά από drive

Mickael Pietrus

Profile: Ιδιαίτερα προικισμένος αθλητικά, με μεγάλο άλμα και μακριά χέρια. Τελευταία επιτίθεται σπανιότερα στο καλάθι και όποτε το επιχειρεί πάει συνήθως για το κάρφωμα. Αν βρεθεί στη μέρα του, μπορεί να "σκοτώσει" από την περιφέρεια. Διαφορετικά, μπορεί να "σκοτώσει" τη δική του ομάδα με τραβηγμένα σουτ και γενικά κακές επιλογές. Αμυντικά πολύ καλός, έχει τη δύναμη και την αθλητικότητα για να αντιμετωπίσει ικανοποιητικά τους περισσότερους guards του NBA. Το πρόβλημα έγκειται στη διάθεσή του, η οποία δεν είναι πάντα η επιθυμητή. Συχνά φαίνεται πολύ "μπλαζέ" στο παρκέ, παίζοντας υποτονικά και κυρίως όχι ομαδικά.

Πρακτικά: Παίζοντας αρκετά χρόνια στο NBA και όντας στο σωματότυπο και όμοιος αθλητικά με τους NBAers, μπορούμε να πούμε ότι ο Pietrus θα είναι στα χαρτιά μία πολύ καλή λύση, επιθετικά και αμυντικά, απέναντι στους Αμερικανούς. Αυτό που αμφισβητείται όμως είναι το επίπεδο συγκέντρωσης και ομαδικότητάς του, καθώς το FIBA basketball απαιτεί γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας και αλτρουισμό από κάθε παίκτη της ομάδας. Η αστάθειά του επίσης προβληματίζει.

Επιθετικές αρετές: τρίποντο από τη γωνία, fadeaway midrange σουτ off-the-dribble, μεγάλο hangtime που του επιτρέπει να τελειώνει με κάρφωμα

Βασίλης Σπανούλης

Profile: Στο πρόσφατο Eurobasket χρησιμοποιήθηκε ως point guard, αλλά όλοι ξέρουμε ότι κατά βάση είναι 2άρι, έστω και undersized. Είναι πολύ καλύτερος στο να δημιουργεί off-the-dribble σε 1-on-1 ή pick-n-roll καταστάσεις απ' ότι ως set ή off-a-screen shooter. Διαθέτει ταχύτατη εκτίναξη και αστραπιαίο πρώτο βήμα μετά από hesitation dribble. Αν βρει το διάδρομο θα εκτελέσει ένα γρήγορο leaning lay-up, αλλιώς θα επιδιώξει την επαφή με τον αμυντικό για να κερδίσει κάποιο foul και ταυτόχρονα να πάρει το and-1 ευστοχώντας σε fall-away σουτ με ταμπλό, εκμεταλλευόμενος το μεγάλο hangtime που διαθέτει. Δε φοβάται να πάρει κρίσιμα σουτ. Πολλές φορές παρασύρεται από το ρυθμό του παιχνιδιού και υποπίπτει σε συνεχόμενα λάθη. Στην άμυνα στηρίζεται περισσότερο στην πονηριά του παρά στα αθλητικά του προσόντα, έχοντας μία έφεση στο να στήνεται επιτυχημένα (τις περισσότερες φορές) για επιθετικό foul.

Πρακτικά: Η ταχύτητα και ευελιξία του, καθώς και η ικανότητά του στο PnR τον καθιστούν απειλητικό για την αμερικανική άμυνα. Η δύναμη βέβαια των αντίπαλων guards, καθώς και η επιθετική άμυνά τους με τα συνεχή reach-ins για κλέψιμο (όπως είδαμε και στους περσινούς Ολυμπιακούς) θα τον κουράσουν αρκετά, με αποτέλεσμα να χάσει ελαφρώς τη συγκέντρωσή του και να αρχίσει να υποπίπτει σε λάθη. Θα ήταν ιδανικός σε ρόλο παίκτη που προσφέρει ταχύτητα μαζί με instant offense από τον πάγκο για μικρά χρονικά διαστήματα.

Επιθετικές αρετές: hesitation dribble ακολουθούμενη από drive, midrange pull-up σουτ

Manu Ginobili

Profile: Τεράστιας ποιότητας παίκτης, με έφεση σε όλα τα κομμάτια του επιθετικού παιχνιδιού. Μεγάλη πλαστικότητα και γκάμα κινήσεων, ειδικά κοντά στο καλάθι (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το απίστευτης δυσκολίας και τέχνης lay-up απέναντι στην Ελλάδα). Ο σωματότυπός του και η αθλητικότητά του δεν εντυπωσιάζουν με την πρώτη ματιά και κάνουν τον αντίπαλο να τον υποτιμήσει, πριν αυτός βρεθεί εντελώς εκτός θέσης από μία περίτεχνη προσποίηση ή fancy dribble του Manu. Προβληματίζει οποιονδήποτε αμυντικό στο 1-on-1. Διαθέτει εκρηκτικότητα και πρώτο βήμα που εκπλήσσουν, αν και αυτά λογικά θα έχουν αναμενόμενα μετριαστεί λόγω του περσινού σοβαρού τραυματισμού του. Το περιφερειακό του σουτ σπανίως τον προδίδει, ειδικά μετά από προσποίηση και αφού έχει "κοιμίσει" τον προσωπικό του αντίπαλο. Το basketball IQ του είναι αξιοθαύμαστο, αφού θα 'λεγε κανείς ότι κάνει τη σωστή επιλογή σχεδόν σε κάθε πιθανή κατάσταση στο παρκέ. Δεν εκβιάζει προσπάθειες, είναι αλτρουιστής και κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Στην άμυνα συμπεριφέρεται παρόμοια με το Σπανούλη, χρησιμοποιεί δηλαδή περισσότερο το μυαλό (έχει έφεση στα κλεψίματα) παρά τη δύναμη, συχνά σε εκνευριστικό θα λέγαμε βαθμό καθώς έχει τη φήμη (δικαίως) του flopper.

Πρακτικά: Έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια (All-star στο NBA, τρία πρωταθλήματα με Spurs, μεγάλες διακρίσεις με την εθνική Αργεντινής) ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα με τους καλύτερους, και δη με τους NBAers. Θα προσφέρει σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού: σκοράρισμα, οργάνωση, κοντρολάρισμα του tempo, hustling, τα πάντα. Ερωτηματικά αποτελούν η σχετικά μεγάλη ηλικία του (32) και τα πρόσφατα προβλήματα τραυματισμών, όμως μετά από μία χρονιά ουσιαστικά ξεκούρασης η λογική λέει ότι μπαίνει στο τελευταίο στάδιο της καριέρας του εμπειρότερος και ωριμότερος από ποτέ.

Επιθετικές αρετές: σουτ μετά από προσποίηση, anklebreaking dribbles, περίτεχνα in-traffic lay-ups

Ben Gordon

Profile: Ένας από τους πιο killer σουτέρ του κόσμου. Στη μέρα του είναι δυνατόν να νικήσει μόνος του μία ολόκληρη ομάδα μέσα από την εντυπωσιακή εμπιστοσύνη που τρέφει στο δολοφονικό του σουτ. Είτε off-the-dribble είτε off-a-screen, χρειάζεται ελάχιστο χώρο για να εξαπολύσει μία από τις βόμβες του, χώρο που δημιουργεί με μεγάλη ευχέρια χρησιμοποιώντας συνήθως ένα χαρακτηριστικό step-back, ένα πολύ δυνατό πάτημα προς τα πίσω με τα δύο πόδια. Είναι ιδιαίτερα ικανός και άφοβος σε clutch καταστάσεις (εξ ου και το nickname "4th quarter assassin"). Όσο περνάνε τα χρόνια ευνοεί περισσότερο το jumpshot του σε σχέση με τα drives, έχοντας φτάσει πλέον σήμερα να καρφώνει αρκετά πιο σπάνια απ' ότι στα πρώτα χρόνια του, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δε διαθέτει ακόμα την απαιτούμενη εκρηκτικότητα για να τελειώσει μια φάση κοντά στο καλάθι. Πολύ συχνά καταλήγει να παίρνει πολλά υπέρ του δέοντος δύσκολα σουτ, δείχνοντας τον χαρακτήρα ενός παίκτη που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και αποκλειστικός σκοπός του οποίου είναι να δώσει ώθηση στα stats του. Τον περισσότερο χρόνο στην άμυνα δίνει την εντύπωση ότι δεν προσπαθεί καν, προκειμένου να προφυλάξει όλη του την ενέργεια για το επιθετικό κομμάτι.

Επιθετικές αρετές: jumpshots όλων των ειδών (step-back, off-the-dribble, off-a-screen)


Σύγκριση

Νικητής

Η κατάταξη των υποψήφιων SG's ήταν δύσκολη σε 2-3 κατηγορίες (ειδικά στις "Διεισδύσεις"), αλλά όταν το τοπίο ξεκαθάρισε κάπως, έγινε προφανές ότι η θέση του βασικού 2αριού θα κρινόταν ανάμεσα στους Manu και Gordon. Η μάχη ήταν σκληρή, αλλά τελικά θα πρέπει να πορευτούμε με την λύση του Αργεντινού, που μας προσφέρει all-around ποιότητα, εμπειρία και σιγουριά, από τη λύση του "Benny G", που αν και δολοφονικός σουτέρ και ικανότατος σκόρερ, χάνει πόντους από το συχνό εγωισμό του και την αδιαφορία του για το αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού. Άλλωστε, για να μπορέσεις να νικήσεις την Αμερική, άμυνα και ομαδικότητα είναι δύο από τα βασικότερα στοιχεία που πρέπει να διαθέτεις σε αφθονία.

Έξτρα κίνητρο για την επιλογή του Manu Ginobili αποτέλεσε το γεγονός ότι η συνύπαρξή του στο backcourt με το Steve Nash θα δημιουργήσει ένα πολύ δυνατό αλλά κυρίως ισορροπημένο δίδυμο στην επίθεση, ικανό να φέρει εις πέρας οποιαδήποτε αποστολή του ζητηθεί. Και οι δύο σπανίως κρατάνε περισσότερο απ' όσο χρειάζεται την μπάλα στα χέρια, βοηθούν στην οργάνωση του παιχνιδιού και απειλούν από κάθε απόσταση. Και οι δύο τα δίνουν κάθε φορά όλα για τη νίκη και βάζουν την ομάδα πάνω από τον εαυτό τους. Το πραγματικό ζητούμενο θα είναι αν θα μπορέσουν να παίξουν αξιόπιστη team defense απέναντι στους αθλητικά (και όχι μόνο) ανώτερους Αμερικανούς, ώστε να ελαφρύνουν όσο μπορούν το κύριο αμυντικό φορτίο που θα επωμιστεί το frontcourt της "World" team, το οποίο και θα δούμε στα επόμενα posts.

Η Aλήθεια για τους Sonics

Από μικρός θαύμαζα και υποστήριζα τους Supersonics, όπως είμαι σίγουρος και αρκετοί ακόμα Έλληνες. Τα alley-oops του Gary Payton στον Kemp και τα τρομακτικά καρφώματα του Shawn είχαν καλλιεργήσει σε όλους πιστεύω τους οπαδούς του NBA μία ιδιαίτερη συμπάθεια προς την ομάδα του Seattle, μια συμπάθεια που έφτασε στο ζενίθ όταν βρέθηκαν να μάχονται για το πρωτάθλημα απέναντι στους αξέχαστους Bulls του 1996.

Οι fans των Supersonics ακόμα και σήμερα δεν έχουν ξεπεράσει την περσινή μετακόμιση-απαγωγή των Supersonics από το Seattle στην Oklahoma. Μια φυγή που συνοδεύτηκε από πολύ παρασκήνιο, πολλή ίντριγκα και πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς. Πρόσφατα γυρίστηκε ένα ντοκιμαντέρ, το Sonicsgate, που επιχειρεί να ρίξει φως στο τι πραγματικά συνέβη ώστε η κατάσταση να τελματώσει τόσο πολύ που η φυγή του franchise ήταν αναπόφευκτη. Κάθε φίλαθλος των Sonics αλλά και του NBA θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να το παρακολουθήσει, μόνο και μόνο για να καταλάβει πόσο στυγνός και κυνικός είναι πλέον ο χώρος του επαγγελματικού αθλητισμού.

Michael Jordan: Το αμφιλεγόμενο "ευχαριστώ" (Μέρος Β')

Σε προηγούμενό μας post είχαμε ξεκινήσει ένα οδοιπορικό πάνω στην εμφάνιση του Michael Jordan στην παρουσίασή του στο Hall of Fame. Σήμερα, θα συνεχίσουμε αυτήν την ανάλυση και σε ένα δεύτερο κομμάτι της ομιλίας του MJ, θέλοντας έτσι να ρίξουμε κι άλλο φως σε αυτήν την τελευταία παράσταση του, που έλαβε ποικίλες κριτικές.



Συνεχίζοντας από εκεί που είχαμε μείνει την τελευταία φορά, ο Jordan αναφέρθηκε στη σχέση του με τον πρόεδρο (δηλαδή τον chairman) των Chicago Bulls, τον Jerry Reinsdorf.  Συγκεκριμένα, τη δεύτερη σεζόν του στο ΝΒΑ, ο MJ είχε ένα σοβαρό τραυματισμό στο πόδι, ο οποίος τον άφησε για πολύ καιρό εκτός παρκέ. Όταν, λοιπόν, ο ίδιος αισθανόταν καλά και ήθελε να επιστρέψει, το ιατρικό team της ομάδας είχε διαφορετική άποψη. Καθώς εκείνος δε συμφωνούσε, όπως λέει χαρακτηριστικά, με τα μαθηματικά των γιατρών των Bulls, δηλαδή 7 αγωνιστικά λεπτά σε κάθε ματς αλλά 2 ώρες προπόνηση κάθε μέρα, πήγε κατ'ευθείαν στον πρόεδρο της ομάδας. Ο Reinsdorf τον δέχτηκε και του είπε ότι η ομάδα έπρεπε να προστατέψει την επένδυση που είχε κάνει σε αυτόν και μάλιστα τον ρώτησε το εξής: "Αν είχες πονοκέφαλο και 10 χάπια, το ένα εκ των οποίων είχε μέσα δηλητήριο, τι θα έκανες?", θέλοντας έτσι να του δείξει ότι δεν έπρεπε να ρισκάρει έχοντας 10% πιθανότητα να πάθει υποτροπή. Ο Jordan, του απάντησε απολύτως ειλικρινά με μια άλλη ερώτηση, "πόσο άσχημος είναι ο πονοκέφαλος?". Έτσι, ο πρόεδρος των Bulls, κατάλαβε ότι ο Air δε θέλει να χάνει για κανένα λόγο, ούτε αν είναι τραυματίας, ούτε σκεφτόμενος την πιθανότητα να πάρει το no. 1 pick στο επερχόμενο draft (γιατί τότε το έπερνε η χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος). Ήθελε μόνο να κερδίζει. Ο MJ, ευχαρίστησε πάντως το Reinsdorf για την ευκαιρία που του έδωσε, παρα μερικές διαφωνίες που είχαν , καθώς και για τους παίχτες που έφερε στην ομάδα για να τον πλαισιώσουν.

Ύστερα, αναφέρθηκε στον προπονητή των Bulls κατά την περίοδο 1986-1989, τον Doug Collins, ο οποίος επηρεασμένος από τις διαμάχες του Michael με τον Reinsdorf και τον Jerry Krause (o general manager των Bulls), του είπε ότι δεν έπρεπε να παίξει μπάσκετ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Αυτό που δεν ήξερε, όπως μας πληροφόρησε ο ίδιος ο Jordan, ήταν ότι στο συμβόλαιό του υπήρχε ο όρος "I love the game", που σήμαινε ότι κανένας δεν μπορούσε να του απαγορεύσει να παίξει μπάσκετ. Προφανώς αστειευόταν, θέλοντας να δείξει σε εμάς και στον προπονητή του το πάθος και την αγάπη που έτρεφε για το παιχνίδι, πολλές φορές παραμελώντας τον ίδιο του τον εαυτό. Τελικά, ο Collins κατάλαβε την ανάγκη του παίκτη του και έτσι εναρμονίστηκαν οι σχέσεις τους.

Στη συνέχεια, ο no.23 αναφέρθηκε στον Jerry Krause, με τον οποίο είχαν πάρα πολλές διαφωνίες όσο συνυπήρχαν στο Chicago και η κόντρα τους κρατάει ακόμα, αφού όπως είπε ο Jordan δεν τον κάλεσε στην τελετή. Η απουσία, πάντως, του Krause μάλλον δεν είχε σχέση με τον παλιό παίκτη των Bulls, αλλά με το ότι δεν έχει κληθεί στο HoF ο βοηθός του Phil Jackson και εφευρέτης του triangle offense, Tex Winter, γεγονός που έχει προκαλέσει μεγάλη δυσαρέσκεια στις τάξεις της ομάδας. Ο τεχνοκράτης GM των Bulls, είχε πει ότι ο σύλλογος (εν προκειμένω καθώς είναι δυσχερής η μετάφραση του organisation, εννοούμε το μη αθλητικό κομμάτι του συλλόγου, αλλά τη διοίκηση κλπ.) κερδίζει τα πρωταθλήματα. O Jordan, απάντησε ότι δεν είδε το σύλλογο να αγωνίζεται με γρίπη στη Utah, ούτε είδε το σύλλογο να παίζει με τραυματισμένο αστράγαλο και ότι παρόλο που η συνεισφορά των διοικούντων είναι σημαντική, καθώς αυτοί φτιάχνουν την ομάδα και πληρώνουν, οι παίχτες είναι εν τέλει αυτοί που μπαίνουν στο παρκέ, αγωνίζονται, κατακτούν τους τίτλους και αξίζουν το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας.

Σειρά πήραν τα παιδιά του Michael, ο Jeffrey, o Marcus και η Jasmine. Αφού, είπε μερικά καλά λόγια για αυτά, ο MJ αποκάλυψε ότι δε θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση τους, καθώς το φορτίο που έχουν να κουβαλήσουν είναι πολύ μεγάλο και οι απαιτήσεις που ο κόσμος θα έχει από αυτούς θα είναι εξαιρετικά υψηλές λόγω του πατέρα τους. Χαρακτηριστικά, μάλιστα, ανέφερε ότι τα εισιτήρια για την τελετή κανονικά έκαναν 200$, όμως εκείνος πλήρωσε 1000$ για κάθε καλεσμένο που είχε, ενώ ευχαρίστησε ειρωνικά και τους διοργανωτές για αυτήν την αδικαιολόγητη αύξηση.

Σημαντικό ρόλο στη ζωή του Air έπαιξε και η μητέρα του, Deloris Jordan, την οποία χαρακτήρισε ως πολυπράγμονα άνθρωπο, εξαιρετική στο ρόλο της μητέρας (ακόμα και σήμερα στα 46 του) και την ευχαρίστησε θερμά για τις αξίες και τα ιδανικά που του μεταλαμπάδευσε.

Ακολούθως ο μεγάλος ηγέτης των Bulls, θέλησε να ευχαριστήσει μερικά άτομα, που δεν περιμέναμε.

Τον Isiah Thomas, τον Magic Johnson και τον George Gervin. Τι έκαναν αυτοί? Στην rookie χρονιά του Jordan, καθώς ο μύθος του γεννιόταν και η δημοτικότητά του ανέβαινε εκθετικά, οι εν λόγω αθλητές, ώντας ενοχλημένοι από τις διαστάσεις που έπαιρνε η φήμη του MJ, αποφάσισαν να κάνουν το περιβόητο freeze-out στο all-star game του 1984. Πρακτικά, δηλαδή, να μην πασάρουν την μπάλα στον Air, ώστε αυτός να μην έχει καλή εμφάνιση. Τους ευχαρίστησε, λοιπόν, γιατί όπως είπε κατ'αυτόν τον τρόπο, τον έκαναν να προσπαθήσει ακόμα πιο σκληρά για να τους αποδείξει ότι αξίζει να βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο, λέγοντας μάλιστα ότι δεν τον στενοχώρησαν ούτε στο ελάχιστο αφού ήταν πολύ χαρούμενος μόνο και μόνο που βρισκόταν εκεί. Τελικά τα κατάφερε, όπως είπε και ο ίδιος, ακόμα και στα ένδοξα χρόνια των Detroit Pistons (ομάδα του Isiah Thomas). Τα παγωμένα χαμόγελα του Isiah και του Gervin νομίζω δε χρίζουν σχολιασμό και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Επόμενος αποδεκτής των "ευχαριστώ" του Jordan ήταν ένας από τους μεγαλύτερους coaches του ΝΒΑ, ο Pat Riley. O τελευταίος προπονούσε, κατά την καριέρα του Jordan, τους Lakers, τους Knicks και τους Heat, αλλά στη μνήμη όλων έχουν μείνει οι θρυλικές μάχες μεταξύ των Chicago Bulls και των New York Knicks στα 90's. Ο MJ, χαρακτήρισε το Riley εξίσου ανταγωνιστικό με τον ίδιο (μεγάλο κοπλιμέντο αν σκεφτούμε από ποιον έρχεται) και του απέδωσε σεβασμό. Κάθε αγώνας απέναντι σε ομάδα του Riley, αποτελούσε πρόκληση για το Michael, γεγονός που έκανε τον Pat να χαίρει της εκτίμησής του. Μας είπε μια ιστορία, όπου είχαν πάει και οι 2 στη Χαβάη και ο Riley ήθελε να κρατήσει παραπάνω μέρες μια σουίτα, την οποία είχε κλείσει ο Jordan. Ο τελευταίος, πήγε και του είπε ότι πρέπει να φύγει αμέσως ("get out of my suite"), ο Pat έφυγε αλλά του άφησε ένα σημείωμα όπου του έλεγε, "Μου αρέσει ο ανταγωνισμός. Συγχαρητήρια, αλλά θα ξανασυναντηθούμε.". Δεν παρέλειψε να αναφέρει τους περίφημους Jordan-stoppers των ομάδων του Αμερικανού coach, τον John Starks (shooting guard των Knicks γνωστός για το πάθος του, με τον οποίο ο Jordan είχε πολλές μάχες και ένας από τους λίγους παίχτες που έχουν καταφέρει τον Air σε poster φάση) αλλά και την απαγόρευση που είχαν οι παίχτες των Knicks να βγαίνουν με τον Michael (ακόμα και ο Charles Oakley, ένας από τους καλύτερους φίλους του) γιατί ο προπονητής τους δεν ήθελε να έχουν σχέσεις ούτε εκτός παρκέ με τον αστέρα των Bulls (δείγμα της αυστηρότητας του Pat Riley).

Επόμενος "στόχος" του ήταν ο γνωστός σε όλους μας Jeff Van Gundy, ο οποίος ήταν προπονητής των Rockets όταν έπαιζε σε αυτούς ο Βασίλης Σπανούλης. Ο Air αναφέρθηκε σε αυτόν παρουσιάζοντάς τον άκρως υποτιμητικά ως "το μικρόσωμο τύπο στην άκρη του πάγκου, δίπλα στο Riley". Ο λόγος? Ο βοηθός και μετ'έπειτα προπονητής των Knicks είχε χαρακτηρίσει τον Jordan λίγο πολύ "απατεώνα", γιατί, όπως έλεγε, το έπαιζε καλός στους υπόλοιπους παίχτες εκτός παρκέ, τους έκανε να πιστέψουν ότι είναι φίλος τους και μετά εντός παρκέ τους εξευτέλιζε. Απαντώντας σε αυτήν την ανεκδιήγητη κριτική του Van Gundy, o Jordan είπε ότι είναι ένας φιλικός τύπος, που όμως όταν μπαίνει στο παρκέ είναι πιο ανταγωνιστικός από κάθε άλλον παίκτη. Μέσα σε γέλια, λοιπόν, ευχαρίστησε τον Jeff και τον Pat για τα κίνητρα που του δίνανε για να συνεχίσει να παίζει.

Ακολούθως, ο MJ ευχαρίστησε δύο πολύ σημαντικούς ανθρώπους  στη μπασκετική του ζωή, τον Phil Jackson και τον Tex Winter. Ανέφερε, μάλιστα, ότι ο τελευταίος δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένος από τον ίδιο και μας είπε και μια ιστορία που καταδεικνύει τη φιλοσοφία του Jordan ως παίκτη. Σε ένα ματς οι Bulls έχαναν 5-10 πόντους, ο Jordan με 20-25 προσωπικούς πόντους καθάρισε το παιχνίδι, όμως μετά τη λήξη του και ενώ έφευγαν για τα αποδυτήρια ο Tex Winter του είπε: "You know, there is no I in team.", θέλοντας έτσι να του δείξει ότι πρέπει να είναι πιο ομαδικός και να βάζει το εγώ του υπό της ομάδας. Ο Jordan με μια απόλυτη φυσικότητα του απάντησε: "Υes Tex there is not. But there is an I in win.". Με αυτόν τον τρόπο του έλεγε ότι εκείνος θα έκανε τα πάντα για να κερδίσει, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι ορισμένες φορές δε θα ήταν τόσο ομαδικός.

Δεν παρέλειψε, επίσης, να αναφερθεί στα media, τα οποία στην αρχή της καριέρας του τον χαρακτήριζαν ως loser, έλεγαν ότι δεν μπορούσε να κερδίσει πρωτάθλημα, ότι δεν ήταν ισάξιος του Magic, του Larry Bird κλπ. Όλα αυτά, όπως είπε, τον έκαναν να προσπαθεί ολοένα και περισσότερο, να βρίσκει καινούρια κίνητρα για να γίνει καλύτερος και να αποδείξει ότι αξίζει πραγματικά μια θέση στο πάνθεον του αθλήματος.

(to be continued...)