NBA Media Day Pics

Η Media Day είναι η μέρα πριν την έναρξη του training camp στο NBA, κατά την οποία παίκτες, προπονητές και παράγοντες συναντούν για πρώτη φορά στην καινούρια season τους δημοσιογράφους, αναλύουν τους στόχους τους για τη νέα χρονιά και βγάζουν φωτογραφίες. Το τελευταίο είναι που μας ενδιαφέρει κυρίως σε αυτό το post, γι' αυτό ας δούμε μερικές αξιομνημόνευτες στιγμές από τη φετινή και παλιότερες Media Days.

Ο Ron Artest δείχνει ότι του αρέσει το baseball, καθώς και ότι το φετινό θα είναι ένα (πολύ) μακρύ ταξίδι για τους Lakers fans.

Οι Mavs αναμένεται να έχουν ένα μικρό πρόβλημα στο basketball IQ, χάρη στον Drew Gooden.

Ο DeShawn Stevenson ντεμονστράρει τα νέα του tattoos. Προσέξτε αυτό δίπλα στο μάτι και αυτό στο λαιμό με τον Abraham Lincoln (!) συνοδευόμενο από δύο 5άρια. Κάτι μου λέει ότι ο DeShawn δεν θαύμαζε τόσο την οικονομική πολιτική του Abraham...

Ο Brian Scalabrine επιβεβαιώνει την πεποίθησή μας ότι το να παίξει επαγγελματικό μπάσκετ συνεχίζει να είναι ένα από τα όνειρά του.

Ίσως ο πιο φατσικά άκυρος παίκτης που σχετίστηκε ποτέ με το NBA (για την ιστορία είναι ένας Κινέζος 7-footer ονόματι Zhang Kai).

 

Το υπέρτατο μούσι του Rip Hamilton (από πέρσι, τώρα το έχει κουρέψει).

Η επίσης υπέρτατη (γενικότερα) εμφάνιση του Robert Swift.

Αυτά για τώρα, θα επανέλθουμε στο θέμα γιατί έχει πολύ υλικό.

Τριήμερη παράταση

Με αυτό το μεγάλο σουτ του Νίκου Χατζηβρέττα ο Άρης πήρε χθες στο τελευταίο δευτερόλεπτο τη νίκη απέναντι στο Μαρούσι στον πρώτο αγώνα των προκριματικών της Euroleague. Μία νίκη όμως που προφανώς έχει μόνο ψυχολογική σημασία ενόψει του επαναληπτικού της Παρασκευής στο Ο.Α.Κ.Α., εφόσον στον επόμενο γύρο θα προκριθεί η ομάδα με το μεγαλύτερο point differential. Από την άλλη, το ψυχολογικό αυτό momentum είναι σίγουρο ότι θα ευνοήσει τον ίδιο το Χατζηβρέττα, ο οποίος φαίνεται να απολαμβάνει το ρόλο του βασικού scoring option (μαζί με Kee-Kee Clark και Andrew Betts).

Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι η εμφάνιση του Χατζηβρέττα ήταν θετική καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα. Αρκετές φορές αναλώθηκε σε άσκοπο overdribbling και τραβηγμένες 1-on-1 προσπάθειες που ξεκινούσαν 6-7 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του shot clock. Η επιθυμία του να προβεί σε πολλές προσωπικές ενέργειες πάντως δεν ήταν πάντοτε αναίτια, καθώς ήταν φανερό ότι ο Άρης έψαχνε σπανιότατα να πάρει πόντους μέσα από το ομαδικό παιχνίδι, δείχνοντας ότι η ομάδα δεν έχει δέσει ακόμα. Παρατηρήσαμε την πλήρη απουσία plays και οργανωμένων επιθέσεων, κάτι που εν μέρει δικαιολογείται από το γεγονός ότι η ομάδα είναι ουσιαστικά ακόμα στην προετοιμασία της. Η προφανής εντολή από τον πάγκο ήταν η μπάλα να πηγαίνει είτε στον Betts στο low post, είτε στους Χατζηβρέττα και Clark στην περιφέρεια για να σουτάρουν off-the-dribble (με όχι πάντα καλές προϋποθέσεις).

Το Μαρούσι, από την άλλη, έδειξε αρκετά πιο διαβασμένο στην επίθεση, έχοντας δουλέψει αρκετά τις συνεργασίες μεταξύ των ψηλών και τις inside the paint πάσες, εκμεταλλευόμενο τις πολύ αργές περιστροφές των ψηλών του Άρη. Homan (κυρίως), Καϊμακόγλου και Μαυροειδής ήταν θετικοί στο μεγαλύτερο μέρος, με τον Gordon να βοηθάει δημιουργώντας τα δικά του σουτ και τον Πελεκάνο να προσφέρει τη γνωστή του ενέργεια. Ιδιαίτερα θετική εντύπωση μας άφησε και ο Μάριος Μπατής, ο οποίος έδωσε δείγματα ενός πολύ αξιόπιστου spot-up shooter. Συνολικά το Μαρούσι καταβλήθηκε από τη σχετική έλλειψη εμπειρίας και συγκέντρωσης που προκάλεσε μερικές κακές επιλογές στο τέλος (π.χ. βιαστικό τρίποντο Καϊμακόγλου σε μία κρίσιμη στιγμή), καθώς και από τον παράγοντα έδρα, που πάντα στο Αλεξάνδρειο είναι καθοριστικός.

Γενικότερα, πάντως, το παιχνίδι ήταν σχετικά χαμηλού επιπέδου, με τις σκληρές άμυνες και τις επιθέσεις με απροσδιόριστο πολλές φορές προσανατολισμό να έχουν τον πρώτο λόγο. Επιπροσθέτως, οι Αμερικανοί Jeremy Richardson και Quinton Day φάνηκαν να μην έχουν προσαρμοστεί ακόμα στα νέα δεδομένα και στον τρόπο που θέλει ο Andrea Mazzon από αυτούς να αγωνίζονται, περιμένουμε όμως στον αγώνα της Παρασκευής να εμφανιστούν πιο έτοιμοι και συγκεντρωμένοι. Ο Κακιούζης ήταν ο γνωστός Κακιούζης, ακριβώς όπως τον θυμόμασταν: μη αθλητικός και μετριότατος αμυντικός, αλλά ικανότατος στο off-the-ball movement και στο περισταστιακό spot-up τρίποντο. Τέλος, το επιθετικό foul του Keys στην φάση πριν το καθοριστικό τρίποντο του Άρη κρίνεται υπερβολικό, αλλά ο Brazauskas ούτως ή άλλως πάντα είχε μία τάση να σφυρίζει αυστηρά.

Αναμένουμε λοιπόν με ενδιαφέρον το do-or-die παιχνίδι της Παρασκευής για να μάθουμε ποια θα είναι η τρίτη ελληνική ομάδα που θα έχει ελπίδες να συντροφεύσει Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό στη φετινή, ιδιαίτερα ανταγωνιστική όπως αναμένεται, Euroleague...

Michael Jordan: Το αμφιλεγόμενο "ευχαριστώ" (Μέρος Α΄)

Η παραπάνω φωτογραφία και άλλες τόσες παρόμοιες, είναι γνωστές σε όλους μας. Πολύ πιο νωπές είναι οι αναμνήσεις που έχουμε από τις παραστάσεις του εν λόγω κυρίου εντός παρκέ. Όσοι παρακολουθούν ΝΒΑ, ίσως να έχουν συναντήσει τον MJ στην άκρη του πάγκου των Charlotte Bobcats στα κρίσιμα ματς να δίνει κάτι από τη λάμψη του στους παίχτες ή σε χαζές διαφημίσεις στην τηλεόραση για τις οποίες πληρώνεται αδρά. Πρόσφατα, το όνομα του Jordan ήρθε πάλι στο προσκήνιο αναφορικά με μια ακόμα μεγάλη παράσταση που έδωσε, αυτή μάλιστα αρκετά πιο αμφιλεγόμενη σε σχέση με τις προηγούμενες.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2009, ο Michael Jordan εισήχθη στο Hall Of Fame του (αμερικανικού κυρίως) μπάσκετ μαζί με άλλες μεγάλες προσωπικότητες του αθλήματος, το David Robinson, τον John Stockton, τον Jerry Sloan (αειθαλής προπονητής των Utah Jazz) και τη C. Vivian Stringer (προπονήτρια του κολλεγίου Rutgers). Ως συνήθως, ο Air έστρεψε πάλι όλα τα φώτα πάνω του. Όλοι περίμεναν πώς και πώς τι θα πει και αυτός φρόντισε έστω και την ύστατη στιγμή να μην τους απογοητεύσει. Για όσους δε γνωρίζουν τη διαδικασία, όταν κάποιος γίνεται μέλος στο HoF, πρέπει να διαλέξει κάποιο παλιό μέλος για να τον παρουσιάσει και αφού γίνει αυτό, να πει μερικά λόγια. Όταν, όμως, τα λόγια αυτά προέρχονται από το στόμα του μεγαλύτερου κατά πολλούς (μεταξύ των οποίων και ο γράφων) μπασκετμπολίστα όλων των εποχών τότε έχουν βαρύνουσα σημασία. Ο Mike δε θα μπορούσε να περιοριστεί σε κλισέ. Ποτέ δεν το έκανε ούτε εντός ούτε εκτός γηπέδου. Για αυτό το λόγο, είπε πράγματα, τα οποία έκαναν αίσθηση. Πολλοί τον χαρακτήρισαν υπερβολικά εγωιστή, είπαν ότι δεν μπορεί ακόμα να αποδεχθεί το γεγονός ότι πλέον είναι εκτός παρκέ, ότι ψάχνει απεγνωσμένα ένα τρόπο να κρατηθεί στο προσκήνιο και να βγει νικητής σε παλιές έχθρες. Δε θα σας πω ακόμα την άποψη μου για να μην επηρεάσω με τον οποιοδήποτε τρόπο. Θέλω, όμως να δούμε βήμα βήμα την ομιλία της τεράστιας αυτής προσωπικότητας, να ρίξουμε φως στις άγνωστες (για πολλούς) πτυχές της ζωής του και τότε να κρίνουμε. Πιστέψτε με, αξίζει.



Όπως θα είδατε, όταν ο Michael Jordan σηκώθηκε για να εκφωνήσει το λόγο του, μέσα στο θέατρο του HoF επικράτησε πανζουρλισμός. Ο Air είχε πολλά standing ovations στην καριέρα του, ίσως όμως αυτό, το ύστατο standing ovation, η σύσσωμη αναγνώριση των συναδέλφων του να ήταν και το πιο ανατριχιαστικό. Για πάνω από 1 λεπτό, όλοι οι καλεσμένοι σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους, χειροκρότησαν και φώναξαν για το μεγάλο αυτό αθλητή, αποδίδοντας με αυτόν τον τρόπο το σεβασμό τους. Ανάμεσα σε αυτούς, ιερά τέρατα του παγκοσμίου μπάσκετ, όπως ο Charles Barkley, o Isiah Thomas, o Tim Duncan, o Karl Malone, o Scottie Pippen, o John Stockton, οι παλιοί του συμπαίκτες Toni Kukoc (ο κύριος με τα γκρίζα μαλλιά δίπλα στον Pippen) και Steve Kerr και άλλοι πολλοί εκλεκτοί, μεταξύ των οποίων κάπου στο βάθος και ο τεράστιος Dennis Rodman, ο οποίος ίδιος και απαράλλαχτος είχε έρθει για να υποβάλει τα σέβη του (και να προκαλέσει γέλιο σε όλους εμάς που τον βλέπαμε και τον θυμόμαστε για όσα έχει προσφέρει). Ο MJ δεν μπόρεσε να κρατήσει τα δάκρυα του και τον είδαμε τόσο ανθρώπινο όσο ποτέ άλλοτε.

Όταν το χειροκρότημα καταλάγιασε, ο Jordan με τρεμάμενη φωνή μας είπε ότι είχε σκοπό να ανέβει, να πει ένα ευχαριστώ και να κατέβει, αλλά δεν μπορούσε να το κάνει. Θα ήθελε, λοιπόν, να ευχαριστήσει ο ίδιος τους ανθρώπους που τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Πριν από όλους ευχαρίστησε το συμπαίκτη του Scottie Pippen, ο οποίος στάθηκε δίπλα του σε κάθε πρωτάθλημα, σε κάθε καλή και άσχημη στιγμή. Μετά, αναφέρθηκε στον David Thompson, το συμπαθέστατο κύριο που στεκόταν δίπλα του καθ'όλη τη διάρκεια της ομιλίας του. Ο David Thompson, ήταν ο παίχτης-θρύλος του πανεπιστημίου της North Carolina, όπου έπαιξε ο Jordan. Ήταν ο πρωτεργάτης του above-the-rim παιχνιδιού, όταν ακόμα το κάρφωμα ήταν απαγορευμένο στο κολλεγιακό πρωτάθλημα. Στο τελευταίο του παιχνίδι, μάλιστα, ο Thompson φεύγοντας στον αιφνιδιασμό κάρφωσε και τιμωρήθηκε με τεχνική ποινή τη στιγμή που όλο το γήπεδο τον αποθέωνε. Όταν το UNC κατακτούσε τον τίτλο το 1974, ο Jordan ήταν 11 χρονών και όπως εξομολογήθηκε δεν ήταν fan της ομάδας που έμελλε να τον αναδείξει. Ήταν, όμως, φανατικός οπαδός του εξαιρετικού αυτού παίχτη, και όπως είπε πολλές φορές στο παρελθόν, αυτόν είχε ως ίνδαλμα όπως μεγάλωνε και για αυτόν το λόγο τον διάλεξε ως τον άνθρωπο που θα τον παρουσίαζε στο HoF. Πλέον, δηλώνει και ο ίδιος (όχι βέβαια ότι δεν το ξέραμε) ότι είναι true blue to the skin (τα χρώματα της North Carolina).

Στη συνέχεια, ο Mike είπε κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο οι περισσότεροι επικριτές του παρέβλεψαν. Είπε ότι πρακτικά δεν υπάρχει κάτι για αυτόν που να μην το ξέρουμε ήδη. Η ζωή του Jordan, όπως ξέρουμε και φανταζόμαστε, έχει περάσει από κόσκινο. Κάθε της πλευρά, κάθε ιστορία, κάθε τροπή και κάθε συμβάν της ζωής του είναι γνωστά σε όλους. Το πλήρωμα της δημοσιότητας βλέπετε. Θα ήθελε, λοιπόν, ο Air να μας πει κάτι που δεν ξέρουμε για αυτόν, να αναφερθεί σε περιστατικά και σε συναισθήματα που δεν είχαν γίνει γνωστά εώς σήμερα στο ευρύ κοινό. Από αυτήν την πρωτοτυπία του ξεκίνησαν όλα...

Αν είναι ένα στοιχείο που μέχρι σήμερα κάνει το Michael Jordan πιο διακεκριμένο από όλους τους άλλους παίκτες, αυτό είναι ο υψηλός ανταγωνισμός του. Σε όλη του την καριέρα, σε όλη του τη ζωή ήθελε να είναι ο νικητής, ο πρώτος, ο καλύτερος. Για αυτόν το λόγο έφτασε εκεί που έφτασε. Δε μας προξένησε έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι ευχαρίστησε την οικογένειά του για το αίσθημα ανταγωνισμού με το οποίο τον εμφύσησαν. Είναι γνωστά τα πολύ σκληρά μονά που έπαιζε με τον αδερφό του στην αυλή του σπιτιού, αλλά δεν ξέραμε ότι η κατά ένα χρόνο μικρότερη αδερφή του Mike κατάφερε να τελειώσει το σχολείο μαζί με αυτόν και να αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο πριν από αυτόν, δείχνοντάς του έτσι το δρόμο. Αυτός ο καθημερινός αγώνας ακόμα και μέσα στο ίδιο του το σπίτι, λοιπόν, τον έφερε στην κορυφή. Όπως είπε και ο ίδιος, "αυτοί ήταν οι άνθρωποι που έριχναν ξύλα στη φλόγα του ανταγωνισμού και για αυτό το λόγο σε οποιοδήποτε άθλημα ασχολήθηκα (και ήταν πολλά) ήθελα να είμαι πρώτος."

Υπήρξαν όμως και άλλοι. Και έτσι περνάμε στο Leroy Smith. Δε νομίζω το όνομα αυτό να λέει κάτι στους περισσότερους από εσάς. Ο Leroy Smith ήταν συμπαίκτης του MJ στο Emsley A. Laney High School. Δεν κατάφερε κάτι στην καριέρα του, έχει όμως να λέει μια σημαντική ιστορία στα παιδιά του. Ότι ήταν ο άνθρωπος, προς χάρη του οποίου έμεινε έξω από την ομάδα του σχολείου ο Michael Jordan. Του ανταγωνιστικού Michael δεν του αρέσε αυτό καθόλου, για αυτό το λόγο  δούλεψε σκληρά αφού ήθελε να αποδείξει τόσο στο Leroy και πολύ περισσότερο στον προπονητή του ότι έκανε ενα τραγικό λάθος ("you made a mistake dude"). O Smith ήταν παρών στη βράβευση του Jordan και τον άκουσε να αναφέρεται στον ίδιο, λέγοντας ότι πρόκειται για ένα παίχτη 2 μέτρα που ακόμα και σήμερα το παιχνίδι του θα είναι το ίδιο με όταν βρισκόταν στο λύκειο. Λίγο αργότερα οι κάμερες τον έπιασαν με ένα παγωμένο χαμόγελο.

Η αναδρομή στο παρελθόν, όμως, είχε μόλις αρχίσει. Εν συνεχεία, ο Air αναφέρθηκε στον Buzz Peterson. Κι άλλο άγνωστο όνομα. Ο τελευταίος, ήταν ο συγκάτοικος του πρώτου στο κολλέγιο. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν και το αστέρι της ομάδας μπάσκετ. Αυτόματα, λοιπόν, μπήκε στο στόχαστρο του Jordan. Σε κάθε αγώνα, κάθε προπόνηση, κάθε άσκηση μόνος στόχος του MJ ήταν να βελτιωθεί και να γίνει καλύτερος από τον Buzz. Ο Peterson δεν έγινε ποτέ καλός παίκτης και ασχολήθηκε από πολύ μικρός με την προπονητική. Όταν μάλιστα, μερικά χρόνια μετά σε ένα γήπεδο γκολφ, ο MJ του εκμυστηρεύθηκε το παραπάνω γεγονός, αυτός εξεπλάγη. Αναρωτιόταν, λοιπόν, ο κύριος 23, πώς ήταν δυνατόν ο Buzz να είναι παίχτης της χρονιάς αν δεν έχει παίξει εναντίον του. Έπρεπε να τον κερδίσει, έπρεπε να γίνει καλύτερος από αυτόν. Μάλλον τα κατάφερε και για αυτό ευχαρίστησε τον κολλεγιακό του συγκάτοικο...

Επόμενος "στόχος" ήταν ο θρυλικός προπονητής του UNC, Dean Smith. Τι έκανε ο τελευταίος? Όταν έλεγε τα ονόματα των βασικών της ομάδας στο Sports Illustrated, παρέλειψε να αναφέρει τον Jordan. Μπορείτε να καταλάβετε τι αποτέλεσμα είχε αυτό στον τελευταίο και πόσο τον πείραξε, ώστε να το αναφέρει τώρα τόσα χρόνια μετά.

Δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον πρώτο του προπονητή στους Bulls, Kevin Loughery, να τον ευχαριστήσει και να εξηγήσει πώς αυτός ανέδειξε περαιτέρω την ανταγωνιστική του φύση. Ο εν λόγω κύριος, είχε μια άσκηση στο οικογενειακό διπλό της ομάδας. Έβαζε τους βασικούς, μαζί με τον Jordan, να αγωνίζονται εναντίον των αναπληρωματικών σε έναν αγώνα όπου ο χαμένος θα έπρεπε να κάνει έξτρα γύρους τρεξίματος μετά το ματς. Στη μέση του παιχνιδιού, έπαιρνε τον MJ από την ομάδα των βασικών (που συνήθως προηγούνταν) και τον έβαζε στους αναπληρωματικούς. Αυτή η πρόκληση δεν έμενε αναπάντητη από τον Air, ο οποίος όπως είπε 9 στις 10 φορές κατάφερνε να γυρίσει το παιχνίδι για τη χαμένη ομάδα. Η φλόγα του μόνο μεγάλωνε κατά αυτόν τον τρόπο και σίγουρα αυτό το ψυχολογικό τεστ έδινε δύναμη και αυτοπεποίθηση στον ηγέτη του Chicago.

(to be continued...)

20 Αναμνήσεις από αυτό το Eurobasket

Κλείνουμε οριστικά την ενότητα Eurobasket 2009 με την αναδρομή σε αυτά που μας έμειναν από ό,τι εκτυλίχθηκε φέτος στα παρκέ της Πολωνίας. Ιδού, λοιπόν, το τι θα κρατήσουμε από το τουρνουά του Σεπτεμβρίου:

1) Το ηρωικό (αρχικά τουλάχιστον) 4ο δεκάλεπτο της Μ. Βρετανίας απέναντι στους Ισπανούς, όπου μας έκανε όλους να πιστέψουμε ότι η έκπληξη μεγατόνων ήταν πολύ κοντά στο να πραγματοποιηθεί.

2) Το εκκωφαντικό comeback του Sofo σε αυτήν τη διοργάνωση, που συνοδεύτηκε από πολλά αξιομνημόνευτα καλάθια.



3) Το όμορφο και αποτελεσματικότατο μπάσκετ που έπαιζε η Σλοβενία μέχρι τον ημιτελικό.

4) Η ολοκληρωτική κυριαρχία του Pau Gasol στους knock-out αγώνες, η οποία στερέωσε τη θέση του ανάμεσα στους 4-5 καλύτερους ψηλούς στον κόσμο.



5) Τα 6 φαρμακερά τρίποντα του Milos Teodosic στον ημιτελικό, σίγουρα μία από τις πιο clutch παραστάσεις σε κρίσιμο αγώνα Eurobasket όλων των εποχών.

6) Η in-your-face τάπα του Goran Dragic στο Ricky Rubio.



7) Το εκθαμβωτικό και πληρέστατο offensive game του Erazem Lorbek.



8) Η συνεχής επαφή του Lior Elyahu με το καλάθι μέσα από ανορθόδοξα lay-ups, floaters και finger rolls.



9) Η ασφαλέστατα επιτυχημένη τρίτη θέση της Εθνικής, αλλά και το ότι φτάσαμε ένα βήμα από το να χαρίσουμε νίκες σε Τουρκία και Σλοβενία.

10) Η ΤΡΑΓΙΚΗ σκηνοθεσία της πολωνικής τηλεόρασης, σε σημείο που μερικές φορές να μην μπορείς να δεις παίκτες στη γωνία του παρκέ.

11) Η επίσης (για μία ακόμη φορά) ΤΡΑΓΙΚΗ πέρα από κάθε όριο περιγραφή των αγώνων από τους Ιωάννου και Χατζηγεωργίου, που με τα εκπληκτικά σχόλιά τους (τρίποντο από το high post, μακρινό rebound, εγχείρηση ανοικτής καρδιάς, κάνεις foul ή δεν κάνεις, κτλ.) μας ανάγκασαν να προσφύγουμε στο mute αρκετές φορές.

12) Η εικόνα του μονίμως αγχωμένου και παθιασμένου Bogdan Tanievic στον πάγκο, καθώς και τα ιδιοφυϊή end-of-game plays που κατάστρωνε.

13) Η φοβερή δουλειά του David Blatt, που κατάφερε να πάρει το βέλτιστο (7η θέση) από ένα μετριότατο σύνολο όπως η φετινή Ρωσία.

14) Η σκληρή και αποτελεσματική άμυνα του Rubio (ειδικά απέναντι σε Σπανούλη και Teodosic), καθώς και το κατά διαστήματα θεαματικό και αποτελεσματικό παιχνίδι του.



15) Τα δύο perfect shooting games του άσημου Heiko Schaffartzik με Ελλάδα και Κροατία (5/5 τρίποντα στο καθένα).



16) Η κάκιστη και εντελώς ασύνδετη Λιθουανία, ελέω κυρίως της κόντρας Butautas-παικτών.

17) Η μαγική εικόνα ως προς τον τρόπο παιχνιδιού της Ελλάδας στους πρώτους γύρους, για να επιστρέψουμε στα παραδοσιακά "γιαννάκεια" figure 8's, προβλέψιμα drive-n-kicks και score στους 60 πόντους στα κρίσιμα παιχνίδια.

18) Η εξαιρετικά likeable ομάδα της Πολωνίας, που πάλευε κάθε αντίπαλο στα ίσια παρά την έλλειψη ποιότητας στην περιφέρεια.

19) Η απουσία αρκετών ποιοτικών παικτών από NBA και Ευρώπη, που αντικειμενικά έριξε κάπως την ποιότητα αυτού του Eurobasket.

20) Οι πολλές ωραίες φάσεις που είδαμε και φέτος. Ιδιαίτερα θα θυμόμαστε κάποια καρφώματα των Biedrins, Μπουρούση και Massey, τα οποία οι Γάλλοι homers που έφτιαξαν το παρακάτω Top 10 δε μας έκαναν τη χάρη να συμπεριλάβουν.



Ραντεβού λοιπόν σε δύο χρόνια στο επόμενο Eurobasket, που θα γίνει στην πιο μπασκετική χώρα του κόσμου, τη Λιθουανία, με τους νέους κανονισμούς! Μέχρι τότε δε θα μείνουμε χωρίς δουλειά, καθώς η κύρια σεζόν με NBA, Euroleague και εθνικά πρωταθλήματα μόλις τώρα ξεκινά!

Η κριτική των παικτών της Εθνικής στο Eurobasket 2009

Λίγες μέρες μετά τη λήξη του Eurobasket 2009 και αφού η χαρά από την καλή πορεία της Εθνικής έχει καταλαγιάσει λίγο, καλό θα ήταν να δούμε τι έκανε ο κάθε παίκτης κατά τη διάρκεια του τουρνουά, τι προσέφερε στην ομάδα και πού υστέρησε.

Βασίλης Σπανούλης: Αναμφίβολα ο ηγέτης της Εθνικής. Από τα χέρια του πέρναγε όλο το παιχνίδι της ομάδας καθώς έπαιζε περισσότερο σαν play-maker παρά σαν shooting guard. Με 14.1 πόντους μέσο όρο, μπορεί να ήταν ο πρώτος σκόρερ της Ελλάδας, όμως ήταν φανερό ότι δεν πήρε όσες προσπάθειες θα ήθελε προσπαθώντας να ταιριάξει στο ρόλο, που λόγω εμπειρίας του ανέθεσε ο προπονητής του. Φάνηκε ότι δεν του ταιριάζει η θέση του pg αφού μπορεί να είχε 4.2 assists μ.ο., αυτές όμως συνοδεύονταν και από 3.8 λάθη ανά παιχνίδι, αριθμός εξαιρετικά μεγάλος. Αυτό το γεγονός ήταν απόρροια της έλλειψης καλών χειριστών της μπάλας, ή τουλάχιστον της αντίληψης του προπονητή ότι έλειπαν αυτοί. Κατά συνέπεια, ο Σπανούλης έπαιζε 31 λεπτά ανά παιχνίδι και δεχόταν όλη την πίεση του αντιπάλου κάνοντας επακολούθως πολλά λάθη. Στα κρίσιμα σημεία με την Τουρκία έδειξε την κλάση του, θα θέλαμε πάντως από αυτόν να αποτινάξει τις συνήθειες του Obradovic και του Γιαννάκη με τα drive n' kicks γιατί κάνουν την επίθεση μας πολύ προβλέψιμη και βαρετή.
Βαθμολογία: 9/10

Νίκος Ζήσης: Ο Ζήσης ξεκίνησε αρκετά καλά το Eurobasket, η απόδοσή του στη συνέχεια, ωστόσο, ακολούθησε καθοδική πορεία. Βοήθησε σε ορισμένα σημεία στο σκοράρισμα (όπως το πολύ κρίσιμο 3ποντό του στα τελευταία λεπτά του προημιτελικού) και κυρίως στην περιφερειακή άμυνα. Έχασε, πάντως, πολλά ελεύθερα σουτ, δεν πήρε προσπάθειες που έπρεπε να πάρει και δε δικαιολόγησε τον τίτλο του αρχηγού.
Βαθμολογία: 6/10

Νικ Καλάθης: Ο Νικ δεν έπαιξε πολύ στη διάρκεια του τουρνουά. Ειδικά τα κρίσιμα ματς της β' φάσης και τον προημιτελικό, τα παρακολούθησε εξ' ολοκλήρου από τον πάγκο. Όποτε μπήκε, πάντως, στην πρώτη του παρουσία σε επίπεδο ανδρών, άρπαξε την ευκαιρία, άλλαξε το ρυθμό και πήρε αρκετές επιθετικές πρωτοβουλίες, οι οποίες άλλοτε είχαν θετική έκβαση και άλλοτε όχι. Έκανε αρκετά κλεψίματα και έπαιξε καλύτερη άμυνα απ' ότι περιμέναμε, θέλει όμως ακόμα περισσότερη βελτίωση σε αυτόν τον τομέα. Πρέπει εξάλλου να απειλεί και από την περιφέρεια, όπως έκανε στο κολλεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ, γιατί το 2/11 τρίποντα δεν είναι καλό ποσοστό. Δικαιολογείται, βέβαια, γιατί δεν έπαιζε συστηματικά και οι παίκτες που έρχονται από την Αμερική θέλουν μια σειρά παιχνιδιών για να βρίσκουν ρυθμό στο σουτ τους. Τέλος, πρέπει να περιορίσει κι άλλο τα λάθη του, αν και αυτό πιθανότατα είναι και θέμα προσαρμογής στην ομάδα (πολλές φορές οι πάσες του ήταν πολύ εξεζητημένες και δεν τις περίμεναν οι συμπαίκτες του).
Βαθμολογία: 7/10

Γιάννης Καλαμπόκης: Δε χρησιμοποιήθηκε πολύ από τον Jonas Kazlauskas, αλλά όποτε μπήκε ήταν πολύ θετικός σε άμυνα και επίθεση, δε φοβήθηκε και πιθανώς να άξιζε μεγαλύτερο ρόλο έτσι ώστε να ξεκουράζεται και ο Σπανούλης.
Βαθμολογία: 6/10

Στράτος Περπέρογλου: Είχε θετική παρουσία ως βασικό 3άρι της Εθνικής. Ήταν αρκετά εύστοχος στην επίθεση για περιφερειακός παίκτης (43.8% 2p, 40.9% 3p). Έπαιξε εξάλλου καλή άμυνα και προσπάθησε να βοηθήσει και δημιουργικά. Είχε μερικά προβλήματα απέναντι σε δυνατότερους και γρηγορότερους αντιπάλους (Hedo Turkoglu, Rudy Fernandez) και ήταν μερικές φορές στατικός επιθετικά, όμως είναι καινούριος σε αυτήν την ομάδα και χρειάζεται χρόνο προσαρμογής.
Βαθμολογία: 7/10

Γιώργος Πρίντεζης: Σε αυτό το τουρνουά έφερε τον κλισέ τίτλο του "ανθρώπου των ειδικών αποστολών". Λόγω σωματικών προσόντων αγωνίστηκε στη θέση 3 όταν εκεί βρισκόντουσαν γρήγοροι και αλτικοί small-forwards. Ανταποκρίθηκε εξαιρετικά, καθώς έπαιζε πολύ καλή άμυνα, βοηθούσε πολύ στα rebounds (κυρίως στα επιθετικά), ήταν πολύ έυστοχος στα δίποντα (61.5%) ενώ έβαλε και το κρισιμότατο τρίποντο στα τελευταία δευτερόλεπτα του προημιτελικού με την Τουρκία. Μέχρι να συνηθίσει τη θέση του και όταν η αντίπαλη άμυνα τον απομόνωνε στην περιφέρεια, φαινόταν ότι βρισκόταν έξω από τα νερά του, αλλά βοήθησε πολύ στα τελευταία ματς του τουρνουά.
Βαθμολογία: 7/10

Κώστας Καϊμακόγλου: Αγωνίστηκε ελάχιστα, λανθασμένα κατά την άποψη μου αφού όποτε μπήκε προσέφερε πολύ σε άμυνα και επίθεση με την ενέργειά του και το ύψος του. Ίσως να είχε έλλειψη παραστάσεων, σε σχέση με τον Πρίντεζη για παράδειγμα, νομίζω όμως ότι επειδή διαθέτει περιφερειακό σουτ θα έπρεπε να προτιμηθεί σε συγκεκριμένες καταστάσεις.
Βαθμολογία: 7/10

Αντώνης Φώτσης: Ο νέος αρχηγός της Εθνικής (μαζί με το Ζήση) ήταν πολύ καλός στο Eurobasket, ειδικά όταν οι αγώνες γίνονταν ολοένα και πιο κρίσιμοι. Κατέβασε πολλά rebounds (6.1 ανά παιχνίδι), ήταν πολύ εύστοχος από τη γραμμή των βολών, έπαιξε αρκετά καλή άμυνα και έβαλε και το τρίποντο που μας χάρισε το μετάλλιο (σε μεγάλο βαθμό) ακόμα και αν είχε χάσει αρκετά πιο πριν. Η εμπειρία του ήταν πασιφανής και όταν αποδέχθηκε το βαρύ φορτίο του αρχηγού, βελτιώθηκε αισθητά. Είναι απαραίτητος σε αυτήν την Εθνική και ευχόμαστε του χρόνου να τον δούμε ακόμα καλύτερο και μετά την κοινή χρονιά με το Νικ Καλάθη στον Παναθηναϊκό, να παίζει περισσότερο above the rim καθώς του ταιριάζει γάντι.
Βαθμολογία: 8/10

Γιάννης Μπουρούσης: Σύμφωνα με τα στατιστικά, ήταν από τους καλύτερους παίκτες της Εθνικής. Θεωρώ, ωστόσο, ότι η γενική του εικόνα μέσα στον αγώνα δεν ήταν τόσο καλή. Ξεκίνησε πολύ καλά το Eurobasket (τρανό παράδειγμα το πρώτο ημίχρονο με την Κροατία) όμως στη συνέχεια έπεσε αρκετά. Μπορεί να έπαιρνε 6.4 rebs ανά παιχνίδι, αλλά η αστοχία του στα τρίποντα (23.8%), η ανυπαρξία αξιόπιστου post game (παρά μόνο κάτι hooks της συμφοράς), η αδυναμία του να μαρκάρει ευέλικτους forwards (τύπου Μonya, Diaw), η "αδιαφορία" σε μερικά αμυντικά rebounds καθώς και η εγκληματική του ενέργεια στον ημιτελικό με την Ισπανία (αγκωνιά που θα τραυμάτιζε σοβαρά τον αντίπαλο αν τον πετύχαινε) άφησαν τελικά αρνητικές εντυπώσεις. Πολλοί θα διαφωνήσουν αντιπαραθέτοντας τα σχετικά στατιστικά, όμως θεωρώ ότι ο Μπουρούσης έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης και αναλογικά με το μεγάλο χρόνο συμμετοχής που είχε σε αυτό το τουρνουά θα έπρεπε να έχει κάνει καλύτερες εμφανίσεις. Σημαντικό ρόλο, βέβαια, παίζει και η κούραση από τα πολλά παιχνίδια όλης της χρονιάς, όμως θεωρώ ότι ο center του Ολυμπιακού θα έπρεπε να είναι περισσότερο συγκεντρωμένος για να ανταποκριθεί καλύτερα στις απαιτήσεις της ομάδας.
Βαθμολογία: 5/10

Σοφοκλής Σχορτσιανίτης: Εντυπωσιακός. Είχαμε ακούσει ότι είχε χάσει κιλά, ότι ήταν στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του και ότι θα βοηθούσε. Λόγω της προϊστορίας του, ωστόσο, δεν μπορούσαμε να είμαστε απολύτως σίγουροι. Ο Σόφο, όμως, έκλεισε πολλά στόματα με τις εμφανίσεις του (μεταξύ των οποίων και του γράφοντος) και έστειλε μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση (ειδικά προς το Καρπενήσι όπου βρισκόταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης). Στην επίθεση ήταν κυρίαρχος με τους περισσότερους αντιπάλους αφού μόνο ο Pau Gasol μπόρεσε να τον περιορίσει (κυρίως λόγω ύψους και εμπειρίας απέναντι σε τόσο δυνατούς αντιπάλους). Είχε 58.6% στα δίποντα, ήταν ο 6ος παίκτης της Εθνικής και ο 2ος της σκόρερ με 11.9ppg. Όταν δε σκόραρε, έφθειρε τους αντιπάλους του με πολλά fouls και έβαζε και αρκετές βολές (39/65) σε σύγκριση με παλαιότερά του ποσοστά. Στην άμυνα ήταν πολύ καλός, με τα γρήγορα πλάγια βήματά του κάλυπτε χώρους και μάρκαρε και πολύ πιο ευέλικτους αντιπάλους, έκλεψε αρκετές φορές την μπάλα ενώ κάλυψε και τον εναέριο χώρο με 7 blocks. Πρέπει να προσέξει λίγο τα fouls που κάνει (αλλά και να προσεχτεί από τους διαιτητές που του σφυρίζουν αστείες παραβάσεις πολλές φορές) και τα λάθη του όταν κλείνει η αντίπαλη άμυνα πάνω του (όχι τόσο την πάσα έξω, την οποία τις περισσότερες φορές κάνει επιτυχημένα, όσο τα βήματα και τα 3 δευτερόλεπτα). Ήταν πάντως συγκλονιστικός και με την εκρηκτική του εμφάνιση στο μικρό τελικό εξασφάλισε σχεδόν μόνος του το χάλκινο μετάλλιο για την Ελλάδα. Τον περιμένουμε και του χρόνου εξίσου καλό (αν όχι καλύτερο) και ελπίζουμε να μη δημιουργηθούν ποτέ ξανά τα γνωστά προβλήματα που τον ταλαιπωρούσαν στο παρελθόν.
Βαθμολογία: 10/10

Κώστας Κουφός: Ο Κουφός ταλαιπωρήθηκε κατά τη διάρκεια του τουρνουά από μια γαστρεντερίτιδα και δεν μπόρεσε να βοηθήσει όσο θα ήθελε την εθνική. Αγωνίστηκε κυρίως στην 1η φάση των ομίλων και ήταν θετικός τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά, όμως δεν μπορεί να κριθεί περαιτέρω. Ελπίζουμε του χρόνου να μην είναι τόσο άτυχος και να τον δούμε καλύτερα στο Mundobasket 2010.
Βαθμολογία: Δεν μπορεί να κριθεί

Ανδρέας Γλυνιαδάκης: Πήγε στην Πολωνία για πληρωμένες διακοπές και έχοντας court seats σε κάθε παιχνίδι της Εθνικής. Αγωνίστηκε μόλις 16 λεπτά. Πιστεύω, ότι έπρεπε να πάρει περισσότερες ευκαιρίες ειδικά απέναντι σε ψηλούς, δυνατούς centers (τύπου Gasol, Mozgov). Απορία προκαλεί εξάλλου η κλήση του στην Εθνική, εφόσον δεν υπολογιζόταν από τον Kazlauskas, αφού θα μπορούσαμε να έχουμε έναν ακόμη guard να ξεκουράζει τον Σπανούλη και να απειλεί από την περιφέρεια.
Βαθμολογία: Δεν μπορεί να κριθεί

P.S. Οι βαθμολογίες των παικτών δεν απεικονίζουν την ουσιαστική προσφορά τους στην ομάδα (πόντους, rebounds κλπ) αλλά τη γενικότερη εικόνα τους στο τουρνουά με βάση το ρόλο που είχαν στην ομάδα και τις προσδοκίες και απαιτήσεις που είχαμε από αυτούς. Έτσι, ο Καλάθης για παράδειγμα δεν προσέφερε περισσότερο από το Ζήση, όμως θεωρώ ότι έφερε σε πέρας το ρόλο του καλύτερα από τον έμπειρο guard της Montepaschi Siena.

Ο Βασιλιάς Pau και ο ΣΟΦΟς Πολιορκητής

Το Eurobasket 2009 είναι πλέον παρελθόν. Την Κυριακή το βράδυ, έλαβαν χώρα και οι τελευταίοι του αγώνες καθορίζοντας τις θέσεις στη ζώνη των μεταλλίων. Τα προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν και οι Ισπανοί βρίσκονται επιτέλους στην κορυφή της Ευρώπης και μπορούν να απολαύσουν το νέκταρ της επιτυχίας. Λίγες ώρες νωρίτερα, η Ελλάδα μετά από έναν ακόμα συγκλονιστικό αγώνα, έκαμψε την αντίσταση της Σλοβενίας και κατάφερε να νικήσει μετά από πολύ καιρό σε μικρό τελικό διεθνούς διοργάνωσης.

Ελλάδα-Σλοβενία 57-56

Όλοι ξέραμε πριν από αυτό το ματς ότι το επίπεδο δε θα ήταν υψηλό. Αυτό συνέβη καθώς βρέθηκαν αντιμέτωπες οι δύο πιο κουρασμένες ομάδες του τουρνουά, γεγονός που φάνηκε καθ'όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού με την παντελή αστοχία, την έλλειψη καθαρού μυαλού και την απουσία ταχύτητας. Η Ελλάδα ξεκίνησε αρκετά καλά αμυντικά κυρίως. Έχτισε μια διαφορά κοντά στους 10 πόντους και την κρατούσε με σχετική ευκολία μέχρι την 4η περίοδο. Για μια ακόμη φορά, ωστόσο, μερικές κακές επιλογές στην επίθεση, η προβλεψιμότητα και η καθυστέρηση των plays μας καθώς και το τραγικό ποσοστό μας στα τρίποντα (4/20) δε μας επέτρεψαν να καθαρίσουμε το παιχνίδι. Μοιραία, λοιπόν, μετά από ένα μικρό ξέσπασμα της Σλοβενίας βρεθήκαμε στην κόψη του ξυραφιού, κατακτώντας τελικά την 3η θέση μετά από ένα γνωστό thriller στο τέλος.

Οι Σλοβένοι από την αρχή αποφάσισαν να ρισκάρουν το τρίποντό μας. Δεν είναι μυστικό, άλλωστε, ότι δεν έχουμε κλασικούς σουτέρ με τόσο μεγάλη προσωπικότητα σε αυτήν την ομάδα, ώστε ο αντίπαλος να φοβάται να τους δώσει έστω και μερικά εκατοστά. Εκτός των άλλων, ο Βασίλης Σπανούλης είχε παίξει γύρω στα 80 λεπτά μέσα σε 2 μέρες και δεν μπορούσε να αντέξει άλλο. Εφόσον, λοιπόν, η Σλοβενία έκλεισε τόσο πολύ την άμυνά της και εμείς δεν μπορούσαμε να την ανοίξουμε από την περιφέρεια, έπρεπε να βρούμε έναν άλλο τρόπο για να φτάσουμε κοντά στο καλάθι. Αυτός άκουγε στο όνομα Σοφοκλής Σχορτσιανίτης (23pts 6rebs 2stls 2bs). Ο Σόφο αποτέλεσε το κλειδί του αγώνα καθώς οδήγησε σε επιτυχία την πολιορκία της σλοβενικής άμυνας παίζοντας το ρόλο του ...πολιορκητικού κριού. Βάζοντας πλάτη 2 και 3 Σλοβένους πολλές φορές ο Έλληνας παίχτης σκόραρε, έφθειρε με fouls τους αντιπάλους του, έπαιξε αποτελεσματική άμυνα και έδειξε για μια ακόμα φορά αναγεννημένος. Πέραν αυτού, όμως, η Ελλάδα παρουσιάστηκε πολύ στατική, γεγονός που φάνηκε στο τέλος του αγώνα με τις κακές επιλογές στο τέλος του χρόνου επίθεσης απέναντι στην πιεστική άμυνα των Σλοβένων. Ούτε σε αυτό το ματς χρησιμοποιήθηκαν πολλές λύσεις από τον πάγκο και έτσι ο Σπανούλης έφτασε να παίζει πάλι 36 λεπτά. Είναι σημαντικό, ωστόσο, ότι σε αυτόν τον αγώνα, στον οποίο πολλές φορές στο παρελθόν παρουσιαστήκαμε σνομπ και αδιάφοροι, φέτος μπήκαμε με πάθος και φανερός στόχος μας ήταν το μετάλλιο. Σε αυτό θεωρώ ότι έπαιξε το ρόλο του και το γεγονός ότι δεν είχαμε τόσες βλέψεις στον ημιτελικό με τους Ισπανούς και είχαμε θέσει ως στόχο τη νίκη στο μικρό τελικό. Οι Σλοβένοι, αντίθετα παρουσιάστηκαν πιο παθητικοί, δυσκολεύθηκαν πολύ από την άμυνα της Ελλάδας πάνω στον Erazem Lorbek και τον Bostjan Nachbar και η αντεπίθεση του σκασμένου Jaka Lakovic στο τέλος δε στάθηκε αρκετή για να τους χαρίσει το πρώτο τους μετάλλιο.

Ισπανία-Σερβία 85-63

Ο τελικός του Eurobasket είχε από την αρχή ένα ξεκάθαρο φαβορί. Οι Ισπανοί απέδειξαν αυτόν τον τίτλο και κατά τη διάρκεια του αγώνα, τον οποίο γρήγορα μετέτρεψαν σε παράσταση για ένα ρόλο. Το ξεκούραστο βράδυ των Ισπανών απέναντι στην Ελλάδα στον ημιτελικό, εν αντιθέσει με την αγχώδη νίκη των Σέρβων στην παράταση, επηρέασε αρκετά το παιχνίδι. Εκτός αυτού, η απειρία των Σέρβων, οι οποίοι έτρεχαν συνεχώς μέσα στον αγώνα παίζοντας κατ'αυτόν τον τρόπο στο ρυθμό των Ισπανών, δεν μπορούσε παρά να έχει αρνητικά αποτελέσματα για αυτούς. Αν προσθέσουμε σε αυτά και την κλάση του μεγάλου Pau Gasol, ο οποίος ήταν κυρίαρχος και στις 2 πλευρές του γηπέδου, τα αθλητικά προσόντα και την ποιότητα του Rudy Fernandez αλλά και την πιεστική άμυνα στα όρια του foul (τις περισσότερες φορές υπέρ των ορίων) τότε το τελικό αποτέλεσμα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Το παιχνίδι δε χρήζει σχολιασμού, καθώς από την αρχή ως το τέλος οι Ισπανοί ήταν κυρίαρχοι και δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Κέρδισαν πανάξια, λοιπόν, το πρώτο τους Eurobasket ενώ οι υπερταλαντούχοι Σέρβοι έμειναν απολύτως ευχαριστημένοι με το αργυρό μετάλλιο, αλλά είναι βέβαιο ότι στο άμεσο μέλλον όταν θα έχουν αναπτυχθεί περισσότερο ως παίχτες θα επιστρέψουν για να διεκδικήσουν το χρυσό. Όπως είχαν γράψει,άλλωστε και πάνω στη σημαία που κρατούσαν κατά τη διάρκεια της απονομής, "Sky is the Limit" για αυτήν την ομάδα του Duda Ivkovic, ο οποίος πρόσθεσε στη συλλογή του μια ακόμα διάκριση. Θα περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε τα τρομερά "μωρά" της Σερβίας και του χρόνου στο Mundobasket πιο έμπειρους και έτοιμους για περισσότερες διακρίσεις. Όσο για τους Ισπανούς, όλοι ξέρουμε ότι θα είναι και του χρόνου σε υψηλό επίπεδο και όταν είναι πλήρεις πολύ δύσκολα τους χτυπάει άλλη ομάδα πλην των ΗΠΑ.

p.s. Όσο και αν πολλοί αντιπαθούν την Ισπανία και τους παίχτες που απαρτίζουν αυτή την υπερομάδα, δεν μπορεί να μη χάρηκε κάποιος αγνός φίλαθλος με τις εκφράσεις των παιχτών μετά την κατάκτηση του Eurobasket. Οι Ισπανοί, μετά το στραπάτσο της Μαδρίτης το 2007 είχαν πραγματικό καημό και φοβερό άγχος για την κατάκτηση της κορυφής. Νομίζουμε, λοιπόν, ότι πλέον μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, γεγονός που αντικατοπτρίζεται και στο γαλήνιο χαμόγελο του ηγέτη τους.

Well done Pau. You won it all.

Προβλεψιμότητα και κούραση έκαναν τη διαφορά

Η Ελλάδα για δεύτερο συνεχόμενο Eurobasket αποκλείστηκε από την Ισπανία στα ημιτελικά, ενώ η έπκληξη της διοργάνωσης Σερβία κατέβαλε τη Σλοβενία φτάνοντας στον τελικό. Ας δούμε τι έγινε.

Ισπανία-Ελλάδα 82-64

Για μια ακόμη φορά η Εθνική μας δεν κατάφερε να επιβληθεί των Ισπανών, γνωρίζοντας μία εύκολη ήττα, σίγουρα ευκολότερη απ' ό,τι και οι ίδιοι περίμεναν. Η διαφορά άρχισε να παίρνει διαστάσεις από το 2ο δεκάλεπτο και έκτοτε οι Ισπανοί ουσιαστικά δεν απειλήθηκαν, οδεύοντας σχετικά χαλαρά προς την τελική επικράτηση.

Κοιτάζοντας γενικότερα το παιχνίδι, εντοπίζουμε 2 κύριους παράγοντες που επέτρεψαν στην Ισπανία να έχει ένα τόσο εύκολο βράδυ. Πρώτον, η πολύ διαβασμένη άμυνά τους. Ξέροντας ότι η μπάλα θα περνάει μεγάλο μέρος του χρόνου κάθε επίθεσης στα χέρια του Σπανούλη, καθώς και ότι αυτός δεν είναι καθαρός PG, εφάρμοσαν ασφυκτική άμυνα πάνω του με τους Rubio και Cabezas, με συνέπεια να ξυπνήσουν μνήμες Γιαννάκη όπου τα 20 πρώτα δευτερόλεπτα αναλώνονταν σε άσκοπο dribbling στην περιφέρεια, για να γίνει ένα βεβιασμένο και κακό σουτ υπό την πίεση του χρόνου. Όταν, δε, ο Σπανούλης κατάφερνε να προσπεράσει τον προσωπικό του αμυντικό και να κάνει drive, οι Ισπανοί είχαν μελετήσει τα (προβλέψιμα) plays της Εθνικής και ήξεραν ότι περίπου το 80% των φορών θα ακολουθούσε kickout (πάσα έξω) αντί για layup. Έτσι, δεν έκαναν το σύνηθες λάθος των αντιπάλων της Εθνικής μας, που έφερναν πάντα weakside helper με σκοπό να αποτρέψουν πιθανό layup (overhelping). Αντ' αυτού, φρόντιζαν να έχουν πάντα παίκτη ανάμεσα στο Σπανούλη και τη weakside (όπου περίμεναν οι ακροβολισμένοι σουτέρ μας), με συνέπεια οποιαδήποτε δύσκολη πάσα έβγαζε ο Σπανούλης από τα drives του να κλέβεται εύκολα από τους Ισπανούς περιφερειακούς, δημιουργώντας σχεδόν κάθε φορά καταστάσεις αιφνιδιασμού που κατέληγαν σε εύκολα καλάθια εις βάρος μας.

Χαρακτηριστικό είναι ότι η Εθνική είχε 10 λάθη στο πρώτο ημίχρονο και έδειχνε εγκλωβισμένη και σαστισμένη πολλές φορές στην επίθεση, απόρροια της αμυντικής πίεσης, των καίριων double teams και των περιοδικών matchup zones που εφάρμοζε ο Scariolo. Αυτά επέφεραν τον εκνευρισμό και αποπροσανατολισμό των Ελλήνων παικτών, με καλύτερα παραδείγματα ορισμένα αχρείαστα fouls και την ηλιθιότητα με την αγκωνιά στον αέρα του Μπουρούση.

Ο δεύτερος παράγοντας που έκρινε το παιχνίδι ήταν η έκδηλη και έντονη κούραση που ένιωθαν καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα οι παίκτες της Εθνικής, καθώς η έλλειψη αντοχής φαινόταν ξεκάθαρα στις πολλές κακές επιλογές, την απουσία καθαρού μυαλού στην επίθεση και το κάκιστο transition defense που έδωσε πολλούς εύκολους πόντους στους Ισπανούς. Σημαντικό μερίδιο ευθύνης για αυτήν την εικόνα φέρει ο Kazlauskas, ο οποίος σε όλο το τουρνουά, ακόμα και στα ευκολότερα παιχνίδια, έδειξε μία επιβλαβή διάθεση να χρησιμοποιεί όσο το δυνατόν μικρότερο rotation, περιορίζοντας τους Κουφό, Καϊμακόγλου και Γλυνιαδάκη σε ρόλο κυρίως κομπάρσου, ενώ φαινόταν καθαρά ότι π.χ. οι Καϊμακόγλου (με την ευελιξία του) και "Γλύνια" (με το post defense απέναντι στο Gasol) θα μπορούσαν να βοηθήσουν αν έμπαιναν εναντίον της Ισπανίας όταν το παιχνίδι δεν είχε ακόμα κριθεί. Η τακτική αυτή του Jonas να απαιτεί πολύ χρόνο συμμετοχής από τους βασικούς, με συνέπεια αυτοί να παρουσιάζονται ξεθεωμένοι στο επόμενο παιχνίδι, γίνεται περισσότερο ανεξήγητη αν σκεφτεί κανείς ότι πήρε μόλις 4 guards στην Πολωνία επειδή ήθελε έναν extra ψηλό (το Γλυνιαδάκη), τον οποίο όμως πρακτικά δεν εμπιστευόταν καθόλου στα κρίσιμα! Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα Σπανούλης (κυρίως) και Ζήσης να είναι φανερά καταπονημένοι και ανήμποροι να αποδώσουν το 100% των δυνατοτήτων τους στον καθοριστικό ημιτελικό, με συνέπεια τα πολλά λάθη και άστοχα σουτ. Ευθύνες βαραίνουν και το υπόλοιπο προπονητικό team, καθώς ειδικά από το Γιάννη Σφαιρόπουλο περιμέναμε κάποια παρέμβαση στο θέμα του rotation, δεδομένης της εκτίμησης που τρέφουμε για την προπονητική αξία του.

Σε επίπεδο παικτών, τώρα, ίσως ο μόνος που άφησε μία θετική εντύπωση στον ημιτελικό να ήταν ο Νικ Καλάθης, του οποίου η ενέργεια και η διάθεση για επιθετικό παιχνίδι μόνο επαίνους μπορούν να πάρουν, άσχετα αν η απειρία του τον οδηγούσε σε ως επί το πλείστον άστοχα σουτ. Ο Sofo προσπάθησε και είχε μερικές καλές στιγμές, όμως ήταν φανερό ότι λόγω ύψους δεν μπορούσε να τα βάλει με τον P. Gasol σε άμυνα και επίθεση. Ο Μπουρούσης πήρε αρκετά rebounds (7), όμως για μία ακόμη φορά έδειξε χωρίς σαφή προσανατολισμό στο επιθετικό κομμάτι και πραγματικά μας βάζει σε σκέψεις σχετικά με το πόσο ακόμα μπορεί να βελτιωθεί και αν έχει πιάσει από τώρα το ταβάνι του potential του. Ο Περπέρογλου ήταν άτολμος και αρνητικός, ενώ τα 10 rebounds του Φώτση αποδείχτηκαν τελικά χωρίς αντίκρυσμα.

Από τους τρεις ηγέτες της Ισπανίας, ο Pau Gasol ήταν ο πλήρης center που έχουμε συνηθήσει, ο Rudy με την ενέργεια και τις πρωτοβουλίες του έδινε περιοδικά λύσεις, ενώ ο Navarro ήταν σε μέτριο βράδυ. Σημαντικό ρόλο διετέλεσε ο Cabezas, που μετά από κάποια αρχικά λάθη υπέρμετρου ενθουσιασμού του Rubio εισήλθε στον αγώνα για να προσδώσει μεγάλη ηρεμία και σιγουριά στο παιχνίδι των Ισπανών. Άξιος αναφοράς, τέλος, είναι και ο Alex Mumbru, που στο 4ο δεκάλεπτο σκόραρε με άνεση απέναντι στην παραδομένη ελληνική άμυνα.

Σερβία-Σλοβενία 96-92

Από το συγκλονιστικό δεύτερο ημιτελικό μας έμειναν τα εξής:

• Η εκπληκτική και απίστευτα clutch παράσταση του Milos Teodosic, που με αξιοθαύμαστη ωριμότητα και σα να είχε παίξει σε τουλάχιστον 5 Eurobasket στο παρελθόν πέτυχε ασύλληπτης κρισιμότητας τρίποντα και layups στο τέλος της κανονικής διάρκειας και στην παράταση. Ελπίζω ο coach Yiannakis να είδε αυτό το παιχνίδι (αν όχι να του δώσουμε link να το κατεβάσει), γιατί θα είναι ΝΤΡΟΠΗ να μην ξεκινάει βασικός τη νέα χρονιά στον Ολυμπιακό ο Milos.
• Άλλη μία μεγάλη εμφάνιση του Erazem Lorbek (25pts 10rebs).
• Το αποτελεσματικότατο παιχνίδι στη ρακέτα των Σέρβων με τους Krstic και Perovic να τελειώνουν τον αγώνα με 18 πόντους ο καθένας.
• Τα σκληρό και νευρικό παιχνίδι με πάρα πολλά fouls, που είχαν ως αποτέλεσμα να αποχωρήσουν παίκτες-κλειδιά και για τις δύο ομάδες (Lorbek, Tepic) πριν τα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα της παράτασης.
• Ο εξουθενωμένος (έπαιξε 44 από τα 45 λεπτά) Jaka Lakovic, που έχασε αρκετά κρίσιμα σουτ.
• Τα μεγάλα τρίποντα των Σλοβένων από Domen Lorbek, Nachbar και Jagodnik που τους κρατούσαν κοντά στο σκορ.
• Το τραγικό λάθος του έμπειρου Jagodnik να βοηθήσει στο μαρκάρισμα του Velickovic, επιτρέποντας στον Teodosic να πετύχει το τρίποντο της ισοφάρισης στο τέλος της κανονικής διάρκειας.
• Το σεμιναριακό coaching του Ivkovic, που με το άριστο rotation και τις καίριες εντολές για παιχνίδι κοντά στο καλάθι, αλλά και την ενότητα που εμπνέει στους άπειρους Σέρβους, κερδίζει ευκολότατα το βραβείο του προπονητή της διοργάνωσης (μέχρι πριν από τον τελικό τουλάχιστον).

Μικρός και μεγάλος τελικός

Ο μεγάλος τελικός μεταξύ Ισπανών και Σέρβων έχει ως προφανές φαβορί τους πρώτους, όμως μετά από αυτά που είδαμε στον ημιτελικό όλοι θα πρέπει να έμαθαν να μην υποτιμούν την ομάδα του Ivkovic. Παρ'όλα αυτά, η αποστολή της Σερβίας θα είναι δύσκολη, καθώς θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να νικήσουν μία ομάδα όπως η Ισπανία για δεύτερη φορά μέσα σε 13 μέρες. Σε αυτό θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και το ότι οι βασικοί Ισπανοι είχαν ένα σχετικά ξεκούραστο βράδυ απέναντι στην Ελλάδα, ενώ οι Σέρβοι λογικά θα νιώθουν μεγάλη καταπόνηση από το οριακό και με παράταση παιχνίδι με τη Σλοβενία. Σημεία-κλειδιά του αγώνα θα είναι το τι μπορεί να κάνει ο Teodosic απέναντι στην σκληρή και ασφυκτική άμυνα που εφάρμοσαν και στο Βασίλη Σπανούλη οι Ισπανοί point guards, καθώς και το κατά πόσο μπορούν να περιορίσουν (γιατί να σταματήσουν είναι αδύνατο) οι Krstic και Perovic τον μεγάλο Pau Gasol. Ένα είναι βέβαιο: οι Ισπανοί θα πεθάνουν στο παρκέ προκειμένου να πάρουν το πρώτο τους Eurobasket.

Όσον αφορά το παιχνίδι της Εθνικής μας, αυτό θα κριθεί ουσιαστικά από το ποια ομάδα θα υπερέχει από πλευράς φυσικής κατάστασης, καθώς οι τελευταίες μέρες υπήρξαν ιδιαίτερα επιβαρυντικές για τους βασικούς των δύο ομάδων, με close games που πήγαν σε παράταση. Παίκτες όπως οι Lakovic (36,8 λεπτά μ. ό.) και Σπανούλης είναι άγνωστο αν θα μπορέσουν να συνεισφέρουν ουσιαστικά, οπότε οι βοήθειες από τον πάγκο και τους παίκτες που μέχρι τώρα δεν είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο (Κουφός, Καλαμπόκης, Καλάθης) θα αποδειχτούν καθοριστικές.

Review προημιτελικών και Preview ημιτελικών

Οι προημιτελικοί τελείωσαν, τα ζευγάρια των ημιτελικών είναι πλέον γεγονός και το Eurobasket 2009 έχει μπει στην τελική του ευθεία. Πάμε να δούμε τι είδαμε στους προημιτελικούς και τι αναμένεται να δούμε στους ημιτελικούς.

Σερβία-Ρωσία 79-68

Ο πρώτος, χρονικά, προημιτελικός ήταν και αυτός με το ξεκάθαρο φαβορί. Κανένας δεν πίστευε ότι οι Ρώσοι θα μπορούσαν να κάνουν τη ζημιά στην καλοδουλεμένη και ενθουσιώδη ομάδα του Dusan Ivkovic. Έτσι κι έγινε. Οι Ρώσοι, μπήκαν καλύτερα από τους Σέρβους στην αρχή του αγώνα και με ψυχαραιμία και το McCarty σε καλή μέρα βρέθηκαν μπροστά με 3 πόντους στη λήξη του πρώτου δεκαλέπτου. Η αντίδραση της Σερβίας, ωστόσο, ήταν αναμενόμενη. Με ένα σερί 17-0 στη δεύτερη περίοδο άνοιξαν το ρυθμό τους και αφήσαν πίσω τους χωρίς ποιότητα και ηγέτη Ρώσους. Ο Ivkovic αντιλήφθηκε το καταστροφικό παιχνίδι των τελευταίων, επικεντρωμένο στη δύναμη και στα αθλητικά προσόντα, έβγαλε τους "ντελικάτους" Milos Teodosic και Nenad Krstic και πέρασε στον αγώνα τον Perovic, τον Paunic, το Markovic και το Macvan καταφέρνοντας έτσι να χτυπήσει τους αντιπάλους στο παιχνίδι τους. Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα ο Kosta Perovic (13pts 4rebs 1b) και φυσικά ο φοβερός και τρομερός Uros Tripkovic (18pts με 4/6 τρίποντα). Κάπου εκεί το παιχνίδι είχε αρχίσει να κρίνεται. Οι Ρώσοι πήγαν να κάνουν ένα μικρό comeback στο τέλος του αγώνα, τα τρίποντα του Teodosic ωστόσο τους έκοψαν την όρεξη και πλέον θα περιοριστούν στις θέσεις 5-8.

Ελλάδα-Τουρκία 76-74

Το ματς της Ελλάδας με την Τουρκία ξέραμε από πριν ότι θα ήταν ένα μεγάλο παιχνίδι. Οι προσδοκίες μας ανταμείφθηκαν και ο αγώνας ήταν συναρπαστικός στην εξέλιξή του ενώ η ευτυχής για την Ελλάδα κατάληξή του άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη όλων μας. Συγκεκριμένα, στα πρώτα λεπτά δεν μπήκαμε πολύ καλά, ήμασταν αγχωμένοι μέχρι να βρούμε τα πατήματά μας στο γήπεδο και αυτό αποτυπωνόταν στις επιθετικές μας προσπάθειες. Όσο πέρναγε η ώρα, ωστόσο, παίζαμε καλύτερη άμυνα, αρχίσαμε να κυριαρχούμε στα rebounds και ως εύλογη συνέπεια ανέβηκε και η επιθετική μας συγκομιδή. Στη συνέχεια του ματς φαινόταν να έχουμε τον έλεγχο, αντιδρούσαμε καλά στις διάφορες παραλλαγές ζώνης του Tanievic και προσπαθούσαμε να τη σπάσουμε από μέσα με το Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, ο οποίος έφθειρε πολύ τους ψηλούς της Τουρκίας και τους έβγαλε νωρίς εκτός παιχνιδιού. Η συνέπεια του μάλιστα και από τη γραμμή των βολών ήταν άκρως βοηθητική. Και ενώ οι 2 ομάδες σκοράρανε σε κάποιο σημείο μόνο με τρίποντα, ο Hedo Turkoglu και ο Εrsan Ilyasova βρίσκονταν στον πάγκο της Τουρκίας. Η Ελλάδα, όμως, κλωτσούσε συνεχώς τις ευκαιρίες να ξεφύγει στο σκορ και οι αναπληρωματικοί Τούρκοι και κυρίως ο Onan δημιουργούσαν πολλά προβλήματα. Η συνέχεια του ματς ήταν εύκολο να προβλεφθεί.

Όσοι από εμάς παρακολουθούμε ΝΒΑ, ξέραμε ότι στο τέλος όταν η μπάλα θα έκαιγε, ένας μόνο Τούρκος μπορούσε να υψώσει ανάστημα, ο Turkoglu. Μοιραία, λοιπόν, ο ξεκούραστος Hedo μπήκε και με προσπάθειες που φαίνονταν τραβηγμένες στα μάτια των περισσότερων, αλλά στην πραγματικότητα είναι κινήσεις που κάνει καθημερινά στις ΗΠΑ ειδικά στα κρίσιμα, άνοιξε την ψαλίδα για την Τουρκία (11 από τους 14 τελευταίους πόντους της) και προβλημάτισε την ελληνική άμυνα. Πάνω που το παιχνίδι, ωστόσο, ήταν έτοιμο να χαθεί από τα χέρια μας μίλησε ο ηγέτης της Ελλάδας, ο Βασίλης Σπανούλης. Με drives, κερδισμένα fouls και φυσικά το κρίσιμο kick-out στο τρίποντο για τον Πρίντεζη (το οποίο έκοψε για λίγο την ανάσα όλων, καθώς τα χέρια του παίχτη της Μάλαγα δεν έμοιαζαν και τα πιο σίγουρα εκείνη τη στιγμή) ο Kill the Bill (όπως είχε πει και ο Βασίλης Σκουντής) πήρε από το χέρι την Ελλάδα και μας έφερε πάλι πάνω από τους Τούρκους. Όταν, όμως, ο κατά τα άλλα καλός Νίκος Ζήσης έχασε την πρώτη βολή στο τέλος του ματς, τότε η πρόκριση στα ημιτελικά απομακρύνθηκε ξανά. Ο Arslan με ένα αναπάντεχο και πολύ καλό play, κατάφερε να σκοράρει σε νεκρό χρόνο και έστειλε το ματς στην παράταση. Εκεί μίλησε πάλι ο Σπανούλης με 2 φοβερά τρίποντα, που μπορεί στην Ευρώπη να φαίνονται μακρινά, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι ο V-Span μετά από ένα χρόνο στο ΝΒΑ έχει συνηθίσει να σουτάρει από πίσω από τα 7,25 και μάλλον πρέπει να τον ευγνωμονούμε για αυτό. Μετά από τις καλές άμυνες του Πρίντεζη, που πήρε (ορθά) πολύ χρόνο συμμετοχής χθες, και τον οίστρο του Σπανούλη το ματς φαινόταν να καθαρίζει υπέρ μας. Κάποια τραγικά παιδαριώδη λάθη (απόρροια των 40 και άνω λεπτών που αγωνίστηκαν πολλοί παίχτες μας και του άγχους για τη νίκη), όμως, πήγαν να μας ρίξουν στο καναβάτσο. Ευτυχώς το σουτ του Arslan, μετά από ακόμα μια χαμένη βολή του Ζήση, βρήκε σίδερο και το φάντασμα του Παναγιώτη Γιαννάκη, το οποίο πλανιόταν πάνω από το Κατοβίτσε φωνάζοντας "Υπομονή, Μην κοιτάτε το χρονόμετρο", μπόρεσε πλέον να αναπαυθεί ήσυχο. Κάπου εκεί τελείωσαν τα αγωνιστικά και άρχισαν τα γραφικά περί ελληνικής μαγκιάς, καρδιάς, εκδίκησης για την Τουρκοκρατία και όλα τα συναφή.

Συνολικά, τώρα, MVP αναμφίβολα ήταν ο Βασίλης Σπανούλης με 23 πόντους, 6/9 τρίποντα, 7 αssists αλλά και 7 λάθη. Πίσω του ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης, που άνοιξε τη ζώνη και έβγαλε εκτός τους Τούρκους ψηλούς. Σημαντική παρουσία είχαν και ο Αντώνης Φώτσης (11pts 13rebs), ο Γιάννης Μπουρούσης παρά τα 0/5 τρίποντα, ο Νίκος Ζήσης (14pts 7rebs 1ast 2stls) και φυσικά ο Γιώργος Πρίντεζης που έκανε συγκλονιστική εμφάνιση στα τελευταία λεπτά τόσο αμυντικά πάνω στον Turkoglu όσο και επιθετικα με ένα τρίποντο και μια φοβερή assist. O Jonas Kazlauskas πάλι δεν εμπιστεύθηκε όλο το roster του, γεγονός που μπορεί να μας στοιχίσει στον ημιτελικό αφού απέναντι στους ξεκούραστους Ισπανούς, εμείς θα έχουμε πιο βαριά πόδια. Το 10/27 στα τρίποντα, εξάλλου, δεν είναι ένα καλό ποσοστό αλλά ελέω νίκης μπορεί να παραβλεφθεί. Όσον αφορά την πολυσυζητημένη άμυνα στα τελευταία δευτερόλεπτα και στην επιλογή για μη foul, έχουμε να πούμε ότι μια καλή ομάδα που προηγείται για 2 πόντους δεν κάνει foul και στηρίζεται πάντα στην άμυνά της. Στην κανονική διάρκεια δεν αφήσαμε το τρίποντο και δεχτήκαμε τελικά το καλάθι χάρη στην ευελιξία και στην ταχύτητα του Arslan. Στην παράταση τον εξαναγκάσαμε με καλή άμυνα σε ένα αγχωμένο και κακό σουτ και βγήκαμε νικητές. Το να κάνεις foul εκεί μπορεί να έχει δυσάρεστες συνέπειες σε περίπτωση χαμένου αμυντικού rebound, καλαθιού+foul κλπ. Συνεπώς, όπως είπε και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος μετά τη λήξη του αγώνα, θελήσαμε να βασιστούμε στην καλή μας άμυνα και τα καταφέραμε.

Ισπανία-Γαλλία 86-66

Αυτό που πολλοί περίμεναν ότι θα αποτελούσε μία αμφίρροπη μάχη για την είσοδο στους "4" εξελίχθηκε τελικά σε μία πανεύκολη επικράτηση των Ισπανών, που εκτέλεσαν στην εντέλεια τις δύο κρίσιμες απαιτήσεις-αποστολές του παιχνιδιού. Αρχικά περιόρισαν (με αρκετά σκληρή άμυνα κυρίως από το Rubio) και εκνεύρισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τον Parker και στη συνέχεια τάιζαν συνεχώς την μπάλα στο Gasol, ο οποίος δεν είχε πρόβλημα να φορτώσει το καλάθι των Γάλλων με μπόλικους πόντους (28 για την ακρίβεια), εκμεταλλευόμενος την απίστευτη απόφαση του Collet να αναθέσει τη φύλαξή του στον undersized Florent Pietrus. Ο Rudy συνεπικουρούσε, οι Γάλλοι έκαναν το ένα παιδαριώδες λάθος μετά το άλλο απέναντι στην ασφυκτική ισπανική άμυνα και η διαφορά ανέβαινε συνεχώς, επιτρέποντας στους βασικούς Ισπανούς να ξεκουραστούν κάπως στην τελευταία περίοδο. Ελπίζουμε αυτό, συν το γεγονός ότι είχαν μία μέρα ξεκούρασης παραπάνω, να μην αποβεί καθοριστικός παράγοντας σήμερα απέναντι στην Ελλάδα, αν και πολύ φοβόμαστε ότι έτσι θα γίνει.

Σλοβενία-Κροατία 67-65

Το παιχνίδι αυτό προϊδέαζε για μία μεγάλη έκπληξη στο πρώτο ημίχρονο, όπου οι Κροάτες ήταν φοβερά αποτελεσματικοί στην επίθεση (47 πόντοι με πρωτοστάτη τον Ukic) και οι Σλοβένοι έδειχναν την παραδοσιακή ανεπάρκειά τους σε προημιτελικούς, υποπίπτοντας σε πολλά λάθη και κακές επιλογές. Ελάχιστα πριν το ημίχρονο όμως, μία απονεννοημένη τεχνική ποινή που δέχτηκε ο Popovic αποσυντόνισε πλήρως την Κροατία, με τη διαφορά να πάει από το +12 στο +7 και τους Σλοβένους να μπαίνουν στο δεύτερο μισό διατηρώντας αυτό το momentum. Εκεί τα πράγματα διευκολύνθηκαν από το τραγικό (με μεγάλη ευθύνη του Repesa) 3ο δεκάλεπτο των Κροατών (κατά το οποίο σκόραραν μόλις 3 πόντους!), που προκλήθηκε από την άριστη άμυνα της Σλοβενίας που με καίριο collapsing έκλεινε κάθε διάδρομο προς το καλάθι της.

Παρόλα αυτά, το παιχνίδι συνέχιζε να είναι κλειστό, με τους Σλοβένους να είναι επίσης μπλοκαρισμένοι με μόνο τον εκπληκτικό Lorbek να αποτελεί σταθερή πηγή σκοραρίσματος. Στην 4η περίοδο οι Κροάτες επιχείρησαν να ακουμπήσουν την μπάλα στους ψηλούς, με τους Vujcic και Nicevic να δημιουργούν καταστάσεις που κράταγαν την Κροατία μέσα στη διεκδίκηση της νίκης. Οι συνήθεις, όμως, κακές και τραβηγμένες επιλογές του Ukic σε τέτοια σημεία δε τους επέτρεπαν να περάσουν μπροστά, με τη χαριστική βολή να έρχεται αρχικά από δύο clutch τρίποντα του Slokar και τελικά από το dagger καλάθι του Nachbar στα 15 δευτερόλπετα πριν τη λήξη, και αφού είχε προηγηθεί ένα σουτ για 3 με πολύ κακές προϋποθέσεις για την ισοφάριση από το Zoran Planinic.


Ελλάδα-Ισπανία

Φτάνουμε λοιπόν στο σημερινό ημιτελικό κόντρα στην Ισπανία. Ο κακός μας δαίμονας των τελευταίων χρόνων βρίσκεται πάλι απέναντί μας. Οι Ισπανοί αποτελούν και πάλι το απόλυτο φαβορί, έχουν βρει ρυθμό στα τελευταία ματς και κάνανε πάρτυ με τη Γαλλία. Το ότι έχουν αδυναμίες είναι δεδομένο. Δεν πρέπει, ωστόσο, να παρασυρόμαστε από τις κακές τους εμφανίσεις στην πρώτη φάση. Πλέον έχουν βρει τον εαυτό τους, ο Gasol και ο Rudy είναι σε καλή κατάσταση μετά τους τραυματισμούς τους και μας περιμένουν με μεγάλη αυτοπεποίθηση διψασμένοι για το χρυσό μετάλλιο. Υπερέχουν σίγουρα στις θέσεις "2" και "3" ενώ είναι και πολύ δυνατοί στη frontline, αφού ακόμα και ο Marc Gasol μετά τον ένα χρόνο του στο ΝΒΑ φαίνεται ποιοτικότερος από το Γιάννη Μπουρούση για παράδειγμα, ο οποίος εξακολουθεί να μη δουλεύει το παιχνίδι κοντά στο καλάθι και αναλώνεται μόνο σε hooks ή σουτ από την περιφέρεια. Για να τους χτυπήσουμε, πρέπει να πάμε σε αργό παιχνίδι με σίγουρες επιλογές (όπως λέμε ότι θα κάνουμε εδώ και 3 χρόνια), να παίξουμε πολύ καλή άμυνα πάνω στον Pau Gasol (ο Γλυνιαδάκης μπορεί να μην έχει παίξει καθόλου, αλλά αποτελεί τον καλύτερο post defender της ομάδας και ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να παίξει σε αυτό το ματς) και να πιέσουμε το Rubio ελπίζοντας ότι θα κάνει λάθη απειρίας. Τα προγνωστικά δεν είναι υπέρ μας, αλλά αυτό μπορεί να λειτουργήσει και ευεργετικά ειδικά αν μείνουμε κοντά στο σκορ. Δεν πρέπει, τέλος, να εκνευριστούμε από πιθανές τεχνικές των Ισπανών (flopping, trash talking κλπ) και είναι απαραίτητο να είμαστε σοβαροί, με σωστές επιλογές στην επίθεση, ειδικά απέναντι στη ζώνη που θα παίξουν οι Ίβηρες. Η Ισπανία είναι αναμφισβήτητα καλύτερη ομάδα από εμάς, δεν πρέπει όμως να τους φοβηθούμε αλλά να παίξουμε έξυπνα και αποτελεσματικά και τότε ίσως αύριο να μιλάμε για ένα θρίαμβο της Εθνικής μας ομάδας.

Σλοβενία-Σερβία

Οι Σέρβοι πάνε στον ημιτελικό με τη Σλοβενία χωρίς άγχος. Έχουν εξασφαλίσει τη συμμετοχή τους στο Mundobasket 2010, θα έχουν δύο ευκαιρίες για ένα μετάλλιο και η πορεία τους κρίνεται μέχρι στιγμής άκρως επιτυχημένη. Μη νομίζετε, όμως, ότι θα παίξουν χωρίς φιλοδοξίες και αξιώσεις. Μέσα από αυτά τα παιχνίδια καταξιώνεται μια ομάδα και ο Duda δεν πρόκειται να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Η έλλειψη εμπειρίας, βέβαια, των παικτών του θα πρέπει να τον ανησυχεί, καθώς είναι ερωτηματικό το πως θα αντιδράσουν σε μία close game κατάσταση στο τέλος, συνυπολογίζοντας και το ολικό blackout τους στο παιχνίδι εναντίον των Τούρκων.

Οι Σλοβένοι δεν έχουν πλέον στη διάθεσή τους τον Goran Dragic που τραυματίστηκε, επιπλέον παίξανε ένα σκληρό ματς χθες με τους Κροάτες και δε θα έχουν την απαραίτητη ξεκούραση καθώς οι ηγέτες Jaka Lakovic και ο Erazem Lorbek, για παράδειγμα, συμπλήρωσαν σχεδόν 40 λεπτά ο καθένας κόντρα στην Κροατία. Από το Lorbek θα πρέπει να περιμένουμε άλλο ένα πολύ καλό και παραγωγικό παιχνίδι. Το αν θα επαναλάβει την εμφάνιση κόντρα στους Κροάτες θα είναι ευθύνη των Velickovic, Bjelica και Macvan. Με ενδιαφέρον, επίσης, αναμένεται το matchup Teodosic-Lakovic, με το Jaka να έχει βραχεία κεφαλή λόγω της μεγαλύτερης εμπειρίας του από τέτοια παιχνίδια. Ο ενθουσιασμός του Milos, όμως, μπορεί να αποβεί καθοριστικός.

Θα δούμε πολλά τρίποντα, πολλά postups από Lorbek και Krstic και συνεχές rotation από Ivkovic και Zdovc. Η μεγαλύτερη ποιότητα του Duda σε σχέση με του Jurij πιστεύουμε ότι εξισορροπεί το ελαφρό αγωνιστικό πλεονέκτημα των Σλοβένων και μας κάνει να αναμένουμε έναν αμφίρροπο αγώνα.

Μ.Π. & Β.Α.

Το Χρηματιστήριο του Eurobasket... 15-16/9

Η δεύτερη φάση του Eurobasket ανήκει πλέον στο παρελθόν και σε λίγες ώρες ξεκινούν οι προημιτελικοί, όπου αναμένεται να γίνουν μεγάλες μάχες. Πάμε να δούμε, όμως, τι έγινε στην τελευταία αγωνιστική του β' γύρου, τι μας άρεσε και τι δε θα θέλαμε να ξαναδούμε.

Ups

+ To τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη σχεδόν από το κέντρο και ενώ έμεναν 4 δευτερόλεπτα στην ελληνική επίθεση.
+ Έχουμε πει πολλές φορές σε αυτό το τουρνουά για το Milos Teodosic, όμως χτες ήταν ίσως η καλύτερη παρουσία του καθώς με 20pts 12asts(!!) 4rebs 2stls οδήγησε τη Σερβία στην 3η θέση του ομίλου, που μάλλον θα την πάει και στα ημιτελικά (δε νομίζουμε ότι μπορεί να κάνει την έκπληξη η Ρωσία). Αναφοράς χρίζει και ο Uros Tripkovic, ο οποίος είναι killer παλιάς σέρβικης κοπής.
+ Η ταυτόχρονη παρουσία Hedo Turkoglu και Ersan Ilyasova στην 5άδα της Τουρκίας. Με αυτόν τον τρόπο εναλλάσσονται στο 3 και στο 4 δημιουργώντας πολλά προβλήματα στην αντίπαλη άμυνα αφού πολύ συχνά δημιουργούνται mis-matches τα οποια φροντίζουν να εκμεταλλεύονται αμέσως (ειδικά ο Ilyasova).
+ Ο Bostjan Nachbar. Έχοντας ποιότητα, ενέργεια και πολύ πάθος, καθοδηγεί τη Σλοβενία εκ του ασφαλούς στα ημιτελικά. Χτες σκόραρε 16 πόντους, όμως μεγαλύτερης σημασίας ήταν η στόφα του ηγέτη που προσέδιδε σιγουριά στους συμπαίκτες του.
+ Η ζώνη με προσαρμογές του Bogdan Tanievic που εγκλώβισε τους Σλοβένους στο μεγαλύτερο διάστημα του δευτέρου ημιχρόνου και έφερε τους Τούρκους από το -19 σε μια ανάσα από τη νίκη.
+ Ο νέος αστέρας του Ρωσικού μπάσκετ Timofey Mozgov. Αγωνίστηκε, βέβαια, απέναντι στους αναιμικούς ψηλούς των Σκοπίων και κατάφερε εύκολα να φτάσει στους 25pts με 11 rebs και 2 κλεψίματα αλλά η απόδοσή του αξίζει συγχαρητηρίων.
+ Έχουμε καταφερθεί ουκ ολίγες φορές εναντίον της ομάδας των Σκοπίων. Όσο αποκρουστικό και αν είναι το μπάσκετ που παίζει, ωστόσο, και όση έλλειψη ταλέντου και αν παρουσιάζουν οι παίχτες της, πρέπει να επισημανθεί η μαχητικότητά τους στο β' γύρο που τους έφτασε ένα βήμα από τους "8".
+ Αρκετές φορές έχουμε αναφέρει και το όνομα του Heiko Schaffartzik της Γερμανίας. Ο τελευταίος επανέλαβε σε μεγάλο ποσοστό την εμφάνισή του κόντρα στην Ελλάδα και με 18 πόντους, με απόλυτη στατιστική (5/5 τρίποντα) πήγε να κλέψει μόνος του τη νίκη-πρόκριση στους "8". Τελικά δεν τα κατάφερε, σίγουρα όμως θα έχει πλέον πολλές προτάσεις για να συνεχίσει την καριέρα του εκτός Γερμανίας και θα συμβουλεύαμε μερικές Ελληνικές ομάδες που ψάχνονται ακόμα, να τον έχουν στα υπόψην.
+ Ο Juan Carlos Navarro που φαίνεται να βρίσκει τη φόρμα του την κατάλληλη στιγμή. Απέναντι στους Πολωνούς είχε 7/9 τρίποντα και οδήγησε την ομάδα του στους προημιτελικούς.
+ Οι Αlain Koffi και Ali Traore ξεκίνησαν το τουρνουά με σαφή συμπληρωματικό ρόλο στην ομάδα της Γαλλίας. Μέσα από τα παιχνίδια, όμως, έχουν αναδειχθεί και πλέον είναι υπολογίσιμα μεγέθη της γαλλικής frontline. Πολύ αθλητικοί και ευέλικτοι επιθετικά, προκάλεσαν αρκετά προβλήματα στην άμυνα της Ελλάδας και συνέβαλαν τα μέγιστα στη νίκη.

Downs

- O Hedo Turkoglu παρουσιάζεται πολύ κουρασμένος και ράθυμος σε αυτό το Eurobasket. Αρκετές φορές είναι απαθής στην τουρκική επίθεση, δε ζητάει μπάλα, αναλώνεται σε τραβηγμένες προσπάθειες και φαίνεται λίγο αδιάφορος (ειδικά σε σύγκριση με την εικόνα που έχει στο ΝΒΑ). Ελαφρυντικό αποτελεί, βέβαια, το γεγονός ότι έπαιξε πάνω από 100 παιχνίδια τη φετινή χρονιά.
- Τα νεκρά διαστήματα της Σλοβενίας έκαναν πάλι την εμφάνισή τους, χωρίς ωστόσο να στοιχίσουν.
- Οι πολλές χαμένες βολές των Τούρκων ψηλών (μόλις 5/12 χτές) γεγονός που επιβάλλεται να εκμεταλλευθούμε στον προημιτελικό της Παρασκευής.
- Οι τρομακτικά κακές επιλογές του Arslan ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ειδικά όταν πιέζεται. Την κρίσιμη στιγμή, πάντως, έβγαλε εξαιρετική πάσα στη γωνία για το τελευταίο σουτ.
- Ο ατομισμός των Πολωνών που δεν τους επέτρεψε να διεκδικήσουν κάτι στη δεύτερη φάση.
- Η τρομερή αστοχία των Ρώσων πίσω από τη γραμμή των 6,25 (1/15).
- Η δεύτερη κακή εμφάνιση της Ελλάδας στο Eurobasket. Ήμασταν πολύ στατικοί και προβλέψιμοι (κατάλοιπα Γιαννάκη), παρουσιάσαμε πάλι προβληματάκια στο rebound, δεν κάναμε καλές περιστροφές στην άμυνα, είχαμε για ακόμα ένα ματς μεγάλα προβλήματα στο περιφερειακό σουτ (6/24 τρίποντα), αναιμικό inside game εκτός Σόφο, ενώ δε διαβάσαμε σωστά τα σωματικά πλεονεκτήματα του αντιπάλου. Όσον αφορά στους παίκτες, ο Γιάννης Μπουρούσης φάνηκε πολύ πεσμένος, ενώ ο Νίκος Ζήσης περιορίστηκε σε διορθωτικές δηλώσεις μετά το ματς, έχοντας αστοχήσει από παντού κατά τη διάρκειά του. Ο Jonas Kazlauskas γενικά δεν κάνει και το καλύτερο coachάρισμά του καθώς δεν εμπιστεύεται τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη που θα έδινε αρκετές λύσεις, ειδικά στο rebound και στην άμυνα μέσα στη ρακέτα, ενώ δε φαίνεται να κάνει και ιδανικό rotation του roster.
- Η προφανής προσπάθεια των Γάλλων να χάσουν το ματς. Οι κακές γλώσσες, μάλιστα, λένε ότι ο προπονητής της Γαλλίας αφού άφησε τον Tony Parker στον πάγκο για σχεδόν όλο το δεύτερο ημίχρονο, δεν έδωσε καν εντολή για σύστημα στην τελευταία φάση και είπε να γίνει απλά ένα σουτ. Ο De Colo το έκανε και το έβαλε και οι Γάλλοι πάγωσαν. Συνήθως, όμως, έτσι γίνεται με τις ομάδες που προσπαθούν να χάσουν και να επιλέξουν αντιπάλους, η τύχη τους παίζει περίεργα παιχνίδια τα οποία συχνά αποβαίνουν δυσάρεστα.
- Μεγάλη αρνητική αναφορά πρέπει να κάνουμε στην τηλεοπτική κάλυψη του Eurobasket. Οι camera-men δε φαίνονται να έχουν την παραμικρή σχέση με το άθλημα και χάνουν συνέχεια τον παίχτη που κατεβάζει την μπάλα, ενώ τις περισσότερες φορές δε βλέπουμε τα σουτ από τη γωνία που βρίσκεται στη μεριά των δημοσιογραφικών. Για να μην αναφέρουμε την παντελή έλλειψη ποιοτικών replays. Όλα αυτά αποτελούν ενδείξεις ερασιτεχνισμού, είναι απαράδεκτο να λαμβάνουν χώρα σε μια τόσο μεγάλη διεθνή διοργάνωση και απορούμε πώς κανείς από τους διοργανωτές δεν έχει κάνει κάποια διορθωτική κίνηση.

Το χρηματιστήριο του Eurobasket... 13-14/9

Ένας αγώνας έχει μείνει πλέον για όλες τις ομάδες του 2ου γύρου. Για άλλες θα είναι απλά τυπικός, για άλλες ζωής και θανάτου για τη συνέχειά τους στη διοργάνωση, ενώ για άλλες θα καθορίσει το ποιον θα αντιμετωπίσουν στα προημιτελικά. Ας δούμε τα θετικά και αρνητικά που εντοπίσαμε στη 2η αγωνιστική.

Ups

+ Το (ελαφρά) βελτιωμένο παιχνίδι των Σκοπίων που οδήγησε στη νίκη επί της Γερμανίας, με πρωτοστάτη τον γερόλυκο Vrbica Stefanov (25 pts).
+ H εντυπωσιακή comeback εμφάνιση του Sergey Monya (16 pts με τρία κρίσιμα τρίποντα και 3 τάπες).
+ H interior defense των Ρώσων, με Mozgov και Monya να δημιουργούν μεγάλα προβλήματα στους ψηλούς της Ελλάδας (ειδικά στο Μπουρούση).
+ Οι all-around ηγέτες Parker (24 pts, 6 rebs, 6 ast) και Diaw (15, 4, 6), που όταν η μπάλα έκαιγε δε φοβήθηκαν να πάρουν κρίσιμα σουτ που σφράγισαν τη νίκη επί της Κροατίας.
+ Ο απελπιστικά μόνος bomber Marko Popovic, που βρέθηκε σε μεγάλη μέρα έχοντας 30 πόντους με 5/7 τρίποντα.
+ Ο Pau Gasol (8/10 σουτ με 19 pts και 3 τάπες), που όταν ανέβασε την απόδοσή του, το παιχνίδι με τη Λιθουανία τελείωσε απότομα.
+ Ο εντυπωσιακός Mantas Kalnietis στο 1ο δεκάλεπτο, ο οποίος για μυστήριο λόγο αποσύρθηκε στο 2ο από τον ιδιοφυϊή Butautas, με τη Λιθουανία να δέχεται ακολούθως σερί 23-0.
+ Το για άλλη μια φορά μεστό, συγκροτημένο και αποτελεσματικότατο παιχνίδι της Σλοβενίας, με πρωταγωνιστή τον εκπληκτικό Erazem Lorbek (20 pts, 9 rebs, 5 ast).
+ Ο απίστευτα ωριμασμένος και εξαιρετικός οργανωτικά και εκτελεστικά Milos Teodosic (16 pts, 6 rebs, 8 ast), που με καθοριστικά τρίποντα κρατούσε την επιθετικά μπλοκαρισμένη Σερβία μέσα στο παιχνίδι με την Τουρκία.
+ Ο ευέλικτος Ersan Ilyasova (22 pts, 11 rebs με 4 τρίποντα), που έδειχνε ψήγματα point forward σε ορισμένα σημεία.
+ Η πολύ σκληρή και απροσπέλαστη collapsing zone defense των Τούρκων στην παράταση, που ήταν το κλειδί για τη νίκη τους.

Downs

- Η ανικανότητα των Γερμανών να νικήσουν μία ομάδα σαν τα Σκόπια.
- Η απροθυμία του Kazlauskas να προβεί σε ουσιαστικές ενέργειες από τον πάγκο (η είσοδος του Γλυνιαδάκη θα ήταν μία καλή ιδέα), ενώ έβλεπε την Εθνική να χωλαίνει σε άμυνα, rebounds και επιθετικές επιλογές.
- Η απουσία παίκτη στην Εθνική που θα δήλωνε "ΠΑΡΩΝ" και θα ζητούσε με περίσσια αυτοπεποίθηση την μπάλα για τα πολύ κρίσιμα σουτ. Για όποιους δε (θέλουν να) θυμούνται, τα είχαμε πει από καιρό σε ένα γενικότερο πλαίσιο.
- Η αρκετά αμφιλεγόμενη απόφαση του Repesa να έχει στο crunch time στο παρκέ τον ανεπαρκέστατο Loncar, ο οποίος με μερικές τραγικές ενέργειές του ουσιαστικά υποχρέωσε την ομάδα του σε ήττα.
- Η γενικότερα απογοητευτικότατη εμφάνιση της Λιθουανίας στο δεύτερο ημίχρονο, και κατ' επέκταση σε όλο το τουρνουά.
- Η προφανής έλλειψη ειδικού βάρους των Πολωνών παικτών όταν βρίσκονται αντίπαλοι με ιδιαίτερα ποιοτικές ομάδες, κάτι που θα πρέπει να τους αποθαρρύνει ενόψει του αυριανού do or die αγώνα με τους Ισπανούς.
- Η (πρωτοφανής) ανικανότητα των Σέρβων να ευστοχήσουν σε διαδοχικά κρίσιμα σουτ στο τέλος της κανονικής διάρκειας και της παράτασης, με ειδικά τον Stefan Markovic να αποδεικνύεται μοιραίος (0/5 τρίποντα).
- Παρά τη νίκη των Τούρκων, οι 1/10 βολές του Asik και η κάκιστη (σε σημείο απελπισίας) shooting night του Turkoglu (1/16 σουτ!).

Το χρηματιστήριο του Eurobasket... 11-12/9

Ο δεύτερος γύρος του Eurobasket ξεκίνησε με πολλά και ενδιαφέροντα ματς. Πάμε να δούμε, λοιπόν, την ανοδική ή καθοδική πορεία των συμμετεχόντων στην 1η αγωνιστική.

Ups

+ Η παρουσία του Timofey Mozgov (18pts 8rebs 1stl 1b) εξασφάλισε στη Ρωσία την 1η της νίκη στη δεύτερη φάση και την έβαλε για τα καλά στο παιχνίδι της πρόκρισης και μιας καλύτερης θέσης.
+ Η μαχητικότητα της Γερμανίας. Δε μας άφησαν σε κανένα σημείο του αγώνα να ξεφύγουμε, παίξανε αμυντικά αλλά έξυπνα αναλογικά με τις δυνατότητές τους και επιβεβαίωσαν ότι παλεύουν κάθε παιχνίδι.
+ Ο εξαιρετικός Σοφοκλής Σχορτσιανίτης, που παρουσιάζεται ως ηγέτης της Εθνικής και με δυνατότητα να μένει πλέον άνετα 15-20 λεπτά στον αγώνα, ήταν πολύ καλός και ενάντια στους Γερμανούς που δεν είχαν παίχτη να τον αντιμετωπίσει. Με 14pts, 2rebs, 2stls, 2bs έδωσε βοήθειες σε σημεία που η ελληνική επίθεση είχε μπλοκάρει.
+ Είχαμε πει σε προηγούμενο άρθρο για τον Heiko Schaffartzik και τον Robert Benzing, οι οποίοι ήταν φοβεροί και στο παιχνίδι με την Εθνική μας. Ο πρώτος, με 23 πόντους (με απόλυτη στατιστική) και 3 assists προβλημάτισε πολύ την περιφερειακή μας άμυνα ενώ ο δεύτερος με 16 πόντους, 3 assists ήταν συνεχής απειλή στη θέση "3", στην οποία υπερτερούσε σε δύναμη και ύψος των αντίστοιχων ελληνικών 3αριών.
+ Η πιεστική άμυνα των Ισπανών και η βοήθεια που προσδίδει σε αυτή ο Ricky Rubio.
+ Το πολύ καλό πρώτο ημίχρονο του Omer Asik (13pts 4rebs), τον οποίο στην απόδοση διαδέχτηκε στο δεύτερο ο Semih Erden (11pts 6rebs 1ast 2stls 2bs). Οι νεαροί Τούρκοι είναι αρκετά ταλαντούχοι και αν δουλέψουν θα γίνουν πολύ καλοί παίχτες.
+ Ο Rudy Fernandez. Φέρνει μεγάλη αθλητικότητα, ενέργεια και ταχύτητα στο παρκέ, γεγονός που βοηθάει όλη την ομάδα ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μετά τον Pau Gasol την ασφαλέστερη επιλογή στην επίθεση.
+ Ο πολύ καλός Milos Teodosic του πρώτου ημιχρόνου, που έδινε σωστό ρυθμό στη Σερβία, εκτελούσε και κυρίως μοίραζε το παιχνίδι πολύ επιτυχημένα.
+ Οι πολλές και θεαματικές τάπες στο Τουρκία-Ισπανία.
+ Το πολύ καλό επιθετικό παιχνίδι της Σερβίας, η οποία διάβαζε επιτυχημένα την αντίπαλη άμυνα και είχε πολύ καλο passing game και αυτοματισμούς υψηλής ποιότητας.
+ Οι πρωτοβουλίες του Marcin Gortat, ο οποίος πήρε πολλά mid-range shots (πράγμα που αν κάνει, πάντως, στους Οrlando Magic θα πάει κατ'ευθείαν στον πάγκο για musaka, spanakopita κλπ).
+ Ο Nenad Krstic (18pts 8rebs 2ast 2bs), που είναι ο ξεκάθαρος ηγέτης της νέας Σερβίας αλλά και ο Novica Velickovic που σκόραρε με κάθε τρόπο (spot-up 3-pointer, mid-range shot, μετά από post move, με drive κλπ) αλλά πήρε και 7 rebounds παίζοντας ταυτόχρονα καλή άμυνα. 
+ Το circus shot του παρ'ολίγον ήρωα της Πολωνίας, Lucasz Koszarek.
+ Ο Εrazem Lorbek που απειλεί με inside game αλλά και από την περιφέρεια αλλά και ο φοβερός killer Jaka Lakovic, ο οποίος με 6/9 τρίποντα εκτέλεσε τη Λιθουανία.

Downs

- To κάκιστης ποιότητας παιχνίδι μεταξύ Ρωσίας και Κροατίας.
- Μερικές πολύ τραβηγμένες και ατομιστικές επιθετικές επιλογές του Ersan Ilyasova.
- Το πολύ ξύλο στον Pau Gasol, τον οποίο δε σεβάστηκαν οι διαιτητές μη σφυρίζοντας του πολλά fouls.
- Η προφανής απειρία του Rubio σε κρίσιμα σημεία στην επίθεση, γεγονός που ανάγκασε τον Scariolo να τον αποσύρει στον πάγκο στα τελευταία λεπτά.
- Οι κακές επιλογές των Τούρκων και των Ισπανών στις τελευταίες επιθέσεις. Πρώτα, η μπάλα δεν πήγε καθόλου στον Turkoglu αλλά έγινε ένα jump-shot της κακιάς ώρας από τον Arslan ενώ έμενε χρόνος για επίθεση. Το αποκορύφωμα ήρθε μερικά δευτερόλεπτα μετά, όταν ο Sergio Llull πήγε να καρφώσει εν μέσω 3 Τούρκων ψηλών στο πιο σημαντικό παιχνίδι της 2ης φάσης για την Ισπανία.
- Η απειρία και η έλλειψη λύσεων της Πολωνίας.
- Η εθνική Λιθουανίας. Η περιφερειακή άμυνα με rotations για κλάματα έφερε τα 13(!) τρίποντα των Σλοβένων ενώ τα ψηλά κορμιά δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα. Στην επίθεση δεν υπάρχει κανένα απολύτως πλάνο από το Ramunas Butautas, ο οποίος εκτός των άλλων επιμένει να αφήνει τον καλύτερο του guard, Mantas Kalnietis, στον πάγκο.
- Ο πολύ εκνευρισμένος Linas Kleiza. Ο νέος παίχτης του Ολυμπιακού μάλλον έχει πρόβλημα με τη νοοτροπία και τον τρόπο που αγωνίζεται η ομάδα υπό τις εντολές του Butautas. Εξάλλου, ίσως να του βγαίνει και η κούραση από τη μεγάλη χρονιά με τους Denver Nuggets, ενώ δε φαίνεται να έχει συνηθίσει το ρόλο του ηγέτη της Λιθουανίας μετά την απουσία των υπόλοιπων αστεριών της.

Τι είδαμε στον 1ο γύρο και τι περιμένουμε στο 2ο

Το πρώτο τριήμερο του Eurobasket παρήλθε και μαζί με αυτό μας αποχαιρέτησαν και οι 4 χειρότερες ομάδες του. Ισραήλ, Λετονία, Μ. Βρετανία και Βουλγαρία αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων και δε θα μας απασχολήσουν σε αυτήν την απόπειρά μας να δούμε τι εκλάβαμε στην 1η και τι να περιμένουμε στη 2η φάση από τις ομάδες που κατάφεραν να προκριθούν. Για να δούμε λοιπόν:

1ος όμιλος

ΕΛΛΑΔΑ: Μέχρι τώρα, το μόνο πραγματικά ανταγωνιστικό παιχνίδι που έδωσε η Εθνική μας ήταν απέναντι στην Κροατία, καθώς αυτό με τα Σκόπια ήταν αρκετά εύκολο λόγω της πλήρους ανικανότητας των Σκοπίων να παίξουν οργανωμένο και σοβαροφανές μπάσκετ, ενώ αυτό με το Ισραήλ ήταν υπερβολικά ανοιχτό και ελεύθερο από σκοπιμότητες για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Το γεγονός όμως παραμένει ότι η Ελλάδα έχει δείξει συγκέντρωση και ως εκ τούτου αποτελεσματικότητα, ιδίως στο 1ο ημίχρονο των παιχνιδιών, με σωστή εκτέλεση της φιλοσοφίας του Kazlauskas. Η τελευταία, από αυτά που είδαμε στην 1η φάση, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:

-συνεχή figure 8 στην αρχή των επιθέσεων του πρώτου δεκαλέπτου, με την μπάλα να καταλήγει τις περισσότερες φορές στα χέρια του Σπανούλη, ο οποίος ακολούθως εκτελεί ένα high pick-n-roll με τον Σχορτσιανίτη ή τον Μπουρούση και συνήθως μετά πασάρει έξω στους ακροβολισμένους Περπέρογλου, Φώτση ή Καλαμπόκη
-εναλλακτικά, πάσα στον Μπουρούση στην κορυφή του τριπόντου, ο οποίος επιλέγει είτε να σουτάρει για 3, είτε να πασάρει στο Sofo ή στον Κουφό μέσα στη ρακέτα για ένα ιδιότυπο high-low
-entry pass στο low-post στο Sofo για δημιουργία καταστάσεων από το επερχόμενο σίγουρο double-team
-dribble penetration του Ζήση που ακολουθείται από midrange εκτέλεση ή πάσα έξω
-ταχύτατες επελάσεις του Καλάθη και ακριβέστατες πάσες στους ψηλούς
-πίεση στα 3/4 του γηπέδου σε ανύποπτες στιγμές, με σκοπό να κουράσουν και να πανικοβάλουν τους αντίπαλους pg's (βλέπε Ukic)

Εκτός αυτών, πρέπει να αναφέρουμε και ιδιαίτερες περιπτώσεις παικτών, με πρώτο το Sofo, ο οποίος φαίνεται να έχει βελτιώσει αρκετά τα post moves, την ευελιξία και το court vision του, παίρνοντας σχεδόν πάντα τη σωστή απόφαση για πάσα ή για τελείωμα σε κάθε ποστάρισμά του. Επιπροσθέτως, ο Μπουρούσης φαίνεται να μην έχει αντίπαλο προς το παρόν στα (αμυντικά κυρίως) rebounds, ο Σπανούλης θα πρέπει να μειώσει ελαφρά τα λάθη του (4 μ.ό.), ο Κουφός να αποκτήσει παραπάνω αυτοπεποίθηση και ο Γλυνιαδάκης να πάρει λίγο περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Εύφημο μνεία αξίζουν ακόμα οι ουσιαστικοί Καλαμπόκης και Καϊμακόγλου, όπως και η ευχάριστη έκπληξη Νίκος Ζήσης, που σε ρόλο pg είναι μέχρι στιγμής θετικότατος, τόσο οργανωτικά όσο και όποτε χρειαστεί εκτελεστικά.

Αυτό που πρέπει να προσεχθεί ενόψει 2ου γύρου είναι η διαχείριση, κυρίως από τη μεριά του Kazlauskas, των μεγάλων διαφορών, οπότε και θα πρέπει να εφαρμόζεται καλυτερο rotation και πιο αργό tempo, καθώς από εδώ και πέρα τα περιθώρια για λάθη και μακρά black-outs στενεύουν. Αν η Εθνική όμως συνεχίσει να έχει τις άριστες επιλογές στην επίθεση και μια συνέπεια στο αμυντικό κομμάτι, τότε θεωρώ ότι δε θα είναι δύσκολο να φτάσουμε στους προημιτελικούς αήττητοι.

ΓΑΛΛΙΑ: Οι Γάλλοι δεν έφτασαν σε υψηλά επίπεδα απόδοσης στην 1η φάση και η αήττητη συγκομιδή τους οφείλεται περισσότερο στο μάλλον χαμηλό επίπεδο των αντιπάλων τους. Αγκομάχησαν στην επίθεση παρά το επιθετικό ταλέντο τους, στηριζόμενοι σχεδόν αποκλειστικά στους NBAers Parker, Diaw, Batum και Turiaf, με τον Florent Pietrus να μην έχει ικανοποιήσει ακόμα. Ευχάριστη νότα (με 5/10 τρίποντα) ο πολλά υποσχόμενος και draftee των Spurs Nando De Colo που προσφέρει σκοράρισμα από τον πάγκο. Με περισσότερες βοήθειες από τους αναπληρωματικούς ψηλούς Traore και Koffi και με την ίδια συνεπή παραγωγή από τους πρωταγωνιστές της ομάδας, η Γαλλία πιθανότατα θα υπερκεράσει Κροατία και Σκόπια και θα παίξει την πρωτιά στον όμιλο στο τελευταίο παιχνίδι με την Ελλάδα.

ΚΡΟΑΤΙΑ: Το roster της Κροατίας κατά τη γνώμη μου της επιτρέπει να συνεχίζει να έχει όνειρα για κάτι μεγάλο, παρά την προβληματική εμφάνισή της στο παιχνίδι με την Ελλάδα. Αυτό που χρειάζεται είναι μερικές θεμελιώδεις διορθωτικές κινήσεις, με κυριότερες τη μείωση των προσπαθειών και του όλου χρόνου που κρατάει την μπάλα ο Ukic και την περαιτέρω εκμετάλλευση της δύναμης και αποτελεσματικότητας του Mario Kasun. Κατά τα άλλα, ο Vujcic κάνει τη δουλειά του καλά αλλά είναι αμφίβολο πόσο θα αντέξουν τα γόνατά του, ο Planinic είναι ως συνήθως all-around εξαιρετικός (26 π., 14 reb, 15 assists σύνολο), ο Popovic σουτάρει αδιακρίτως και επιτυχημένα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής (5/9 τρίποντα), ενώ οι ψηλοί Banic (από τον οποίο περιμένουμε να δείξει την αξία του) και Nicevic θα πρέπει να βοηθήσουν περισσότερο. Η λογική λέει ότι χάρη στο ταλέντο και μόνο, οι Κροάτες θα μπορέσουν να νικήσουν τουλάχιστον μία εκ των Γερμανίας και Ρωσίας και να προκριθούν ως 3οι ή 4οι.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Η απουσία του Nowitzki φαίνεται ότι έδωσε ισχυρό κίνητρο στον Dirk Bauermann και τους Γερμανούς παίκτες να αποδείξουν ότι μπορούν και χωρίς αυτόν. Δεν εξηγείται αλλιώς η μαχητικότητα που έχουν επιδείξει, παίζοντας σκυλιασμένη άμυνα και φτάνοντας κάθε παιχνίδι στα άκρα. Το ταλέντο τους μπορεί να μην εντυπωσιάζει, έχουν χτίσει όμως μία ομάδα που δεν πρέπει κανείς να την υποτιμήσει (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας), καθώς το κράμα έμπειρων και νεαρών παικτών που έχουν δημιουργήσει μπορεί ώρες ώρες να μοιάζει ασύνδετο και ανοργάνωτο πάνω στο παρκέ, αλλά την κρίσιμη στιγμή μπορεί να κάνει την αναπάντεχη ζημιά. Κάπως έτσι αιφνιδίασε στο τέλος τους Λετονούς και πήρε την πρόκριση από ένα φαινομενικά χαμένο παιχνίδι. Μέχρι στιγμής πρωταγωνιστής είναι ο πιο ώριμος από ποτέ Jan Jagla, με συμπαραστάτες τους αξιόπιστους σουτέρ Demond Greene και Sven Schultze, ενώ αποκάλυψη είναι ο άσημος pg Heiko Schaffartzik. Οι Γερμανοί έχουν το πλεονέκτημα για την πρόκριση στα προημιτελικά, καθώς έχουν νικήσει τη Ρωσία. Μία νίκη εναντίον της Κροατίας θα αποτελούσε ιδανικό σενάριο, δίνοντάς τους την 3η θέση.

ΡΩΣΙΑ: Β αλήθεια είναι ότι, όσο κι αν προσπαθεί με αλχημείες ο David Blatt, δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο μέχρι τώρα από τους Ρώσους, δεδομένου του ελλιπέστατου roster τους και της προφανέστατης απουσίας ομοιογένειας στην ομάδα. Ο McCarty και ο αναπάντεχα καλός Sergey Bykov αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του σκοραρίσματος, ενώ ο Mozgov (με τις 7 συνολικά τάπες) έχει καλύψει σχετικά αξιοπρεπώς το κενό του Sasha Kaun στο "5". Από εκεί τα πέρα τα πράγματα είναι κάπως απογοητευτικά, με σημείο αναφοράς την ανεπάρκεια των Ponkrashov (λιγότερο), Monya (σε κάθετη πτώση) και Vorontsevic (που δεν επιβεβαιώνει τις προσδοκίες που δημιούργησε στο "Ακρόπολις"). Στη 2η φάση τα πράγματα θα είναι δύσκολα για τη Ρωσία και δε νομίζω να καταφέρει να νικήσει κάποιον άλλο εκτός από τα Σκόπια, κάτι που σημαίνει ότι πιθανότατα θα μας αποχαιρετήσει νωρίς.

Π.Γ.Δ.Μ.: Η μόνη ομάδα του 1ου ομίλου που η λογική (και η ευρύτερη επιθυμία) λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει στους "8". Το άναρχο και χωρίς το παραμικρό επιθετικό πλάνο (εκτός και αν τέτοιο θεωρούνται τα συνεχή τρίποντα από παντού) παιχνίδι της μας κάνει να θέλουμε να αποκλειστούν όσο το δυνατόν συντομότερα. Μοναδικοί (κάπως) διασωθέντες ο Massey (που ο ανεκδιήγητος προπονητής του επιμένει να τον ξεκινά στον πάγκο) και ο πολύ δυνατός Pero Antic. Από τους υπόλοιπους (πολύ) λίγα πράγματα. Μόνο και μόνο για την υπομονή που δείξαμε έως τώρα, ελπίζουμε να μας ανταμείψουν με 3 καθαρές ήττες στη 2η φάση.

2ος όμιλος

ΤΟΥΡΚΙΑ: Μέχρι στιγμής η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης μαζί με την Ελλάδα, οι Τούρκοι έχουν δικαιολογημένα υψηλές βλέψεις για τη συνέχεια, όντας η μόνη ομάδα που ξεκινά με ρεκόρ 2-0 στο 2ο όμιλο. Ο Hedo Turkoglu είναι η ηγετική μορφή στο παιχνίδι τους, συνεπικουρούμενος στο σκοράρισμα από τους εντυπωσιακούς Ilyasova και Arslan, ενώ οι νεαροί ψηλοί Asik και Savas αφήνουν μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον και ο Tunceri δημιουργεί μαεστρικά (13 assists). Όλα αυτά βέβαια έγιναν εφικτά με την αποχώρηση του βεντετισμού που έφερναν μαζί τους οι Okur και (κυρίως) Turkcan, με αποτέλεσμα οι ρολίστες της ομάδας να βρουν την απαιτούμενη ησυχία και συγκέντρωση για να αποδώσουν στο 100% των δυνατοτήτων τους. Το τι θα κάνει στη 2η φάση είναι δύσκολο να προβλεφθεί, όμως θεωρώ ότι έχει τα φόντα και την ομοιογένεια για να κερδίσει 2 από τα 3 παιχνίδια (με πιθανότερη την ήττα απέναντι στην Ισπανία).

ΣΛΟΒΕΝΙΑ: Καλή απόδοση μέχρι τώρα από τους Σλοβένους στο τουρνουά, που φαίνεται να αποβάλουν κάποιες παιδικές ασθένειες, καταφέρνοντας να γυρίσουν ένα σχεδόν χαμένο παιχνίδι απέναντι στους Ισπανούς. Πολύ καλή δουλειά από τον πάγκο από τον Jurij Zdovc, που έχει ευτυχήσει να έχει σε πολύ καλή κατάσταση τους έμπειρους Jaka Lakovic, Nachbar και τους νεότερους Erazem Lorbek, Goran Dragic. Περιμένω την ισχυροποίηση της frontline με μεγαλύτερη συνεισφορά από τον Primoz Brezec, καθώς και με την (ελπίζω) πλήρη επιστροφή του Smodis, τον οποίο η Σλοβενία έχει οπωσδήποτε ανάγκη αν θέλει να χτυπήσει το χρυσό μετάλλιο. Όσον αφορά τη 2η φάση, πιστεύω ότι οι Σλοβένοι θα κερδίσουν εύκολα ή δύσκολα Πολωνία και Λιθουανία και ότι έχουν τη δυνατότητα να τερματίσουν από 1οι έως και 3οι στον όμιλο.

ΣΕΡΒΙΑ: Ασταθές παρουσιάστηκε στην 1η φάση το συγκρότημα του Dusan Ivkovic, ξεκινώντας με μία εκπληκτικά εκτελεσμένη (κυρίως στην άμυνα) νίκη επί των Ισπανών και συνεχίζοντας με μία απογοητευτική ήττα από τους Σλοβένους και μία αδιάφορη και εύκολη επικράτηση επί των rookies Βρετανών. Η αστάθεια αυτή δικαιολογείται από τον πολύ μικρό μέσο όρο ηλικίας των ταλαντούχων Σέρβων, όμως ο "Duda" θα πρέπει να αυξήσει την επιθετική παραγωγή της ομάδας του μέσα από την περαιτέρω εκμετάλλευση των κύριων επιθετικών όπλων του, δηλαδή τον έμπειρο Nenad Krstic και τους νεαρούς αλλά θαυματουργούς Tepic, Teodosic και Velickovic. Η άμυνα και τα λάθη είναι ήδη σε άριστο επίπεδο (1οι και στις δύο αυτές κατηγορίες), το ζητούμενο είναι η σταθερότητα και το κοντρολάρισμα του tempo στα χρονικά σημεία που απαιτείται. Το σε ποια θέση του 2ου ομίλου θα τερματίσει η Σερβία είναι πραγματικά μυστήριο, καθώς όλα είναι ανοιχτά. Το παιχνίδι στο οποίο ενδεχόμενη νίκη θα της εξασφαλίσει πιθανώς την πρόκριση είναι αυτό με την πάντα υπολογίσιμη Λιθουανία.

ΙΣΠΑΝΙΑ: Σίγουρα δεν είναι αυτή η ισχυρότατη Ισπανία που περιμέναμε. Αντίθετα με τις προβλέψεις μας, ο ερχομός του Scariolo στον πάγκο φαίνεται ότι επηρέασε αρκετά το παιχνίδι των Ισπανών, οι οποίοι φαίνονται πιο αδιάφοροι, ανοργάνωτοι, λιγότερο συγκεντρωμένοι (έχουν χάσει δύο φορές μεγάλα προβαδίσματα) και με πιο αφηρημένο πλάνο στην επίθεση απ' ότι υπό τους προκατόχους του Pepu Hernandez και Aito Reneses. Γενικότερα φαίνονται να μην εμπνέουν σιγουριά από την παρουσία του και αυτό φαίνεται στο παρκέ, όπου δείχνουν στατικοί και ότι βασίζονται εξ ολοκλήρου στις σπασμωδικές ατομικές εκλάμψεις του Pau Gasol, του Navarro και του Rudy. Κατά τα άλλα, εγγύηση όπως πάντα αποτελεί ο Felipe Reyes κοντά στο καλάθι, ενώ ο υπερταλαντούχος Ricky Rubio είναι θετικός χωρίς να εντυπωσιάζει. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι οι Ισπανοί θα βρουν το δρόμο τους, αρχής γενομένης από τα παιχνίδια της 2ης φάσης, καθώς διαθέτουν ικανότατες μονάδες που παίζουν κάθε καλοκαίρι μαζί και έχουν αποκτήσει τέτοια ομοιογένεια, ώστε στις δύσκολες στιγμές να δείχνουν χαρακτήρα μεγάλης ομάδας και να θριαμβεύουν. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, η Ισπανία θα τερματίσει σε μία από τις 2 πρώτες θέσεις του ομίλου, παίζοντας την πρωτιά εναντίον της Τουρκίας.

ΠΟΛΩΝΙΑ: Η ισχυρότατη frontline, με Gortat, Lampe και Ignerski να εντυπωσιάζουν, οι αναλαμπές των guards Logan και Szubarga και η δύναμη της έδρας έφτασαν τους Πολωνούς στο παρόν ρεκόρ (1-1), όμως από εδώ και πέρα τα πράγματα δυσκολεύουν. Για να μπορέσουν να πετύχουν κάποια νίκη στον όμιλο (με πιο εφικτή μία επί των άπειρων Σέρβων) και να διεκδικήσουν την πρόκριση στους "8", θα πρέπει να περιορίσουν τα κενά διαστήματα, να βελτιώσουν το προβληματικό shot selection τους (κυρίως από Logan και Ignerski) και να ψάξουν βοήθειες από τον πάγκο.

ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ: Όπως είπαμε και χθες, ο μεγαλύτερος λόγος της μέχρι τώρα αποκαρδιωτικής εμφάνισης της Λιθουανίας ακούει στο όνομα Ramunas Butautas. Οι Λιθουανοί παίκτες και οπαδοί έχουν πλεόν ανοικτή κόντρα μαζί του, ενώ το παιχνίδι της ομάδας είναι υπερβολικά στατικό και προβλέψιμο. Χαρακτηριστικό είναι ότι καλύτεροι μέχρι στιγμής είναι οι δεύτερες λύσεις (συγκεκριμένα ο αποτελεσματικός Petravicius και ο σουτέρ ολκής Jasaitis), με τους Kleiza, αδερφούς Lavrinovic και Javtokas να κινούνται σε χαμηλά για το επίπεδό τους στάνταρ απόδοσης. Οι κομβικές απουσίες των Siskauskas, Kaukenas και Jasikevicius έχουν εμφανώς πλήξει σε μεγάλο βαθμό τη Λιθουανία στους guards, όμως φυσικά κανείς δεν πρέπει να υποτιμήσει το ειδικό βάρος που αυτή φέρει πάντοτε ως ομάδα. Θα είναι σίγουρα βελτιωμένη στη 2η φάση και θα παλέψει για την πρόκριση, όντας ικανή στην καλύτερή της μέρα να χτυπήσει και τα 3 παιχνίδια.

Το Χρηματιστήριο του Eurobasket... 9/9

Τελείωσε χθες λοιπόν ο 1ος γύρος του Eurobasket, ξεχωρίζοντας οριστικά τις ομάδες που θα πάνε στο Bydgoszcz και στο Lodz για τη 2η φάση της διοργάνωσης με σκοπό να κυνηγήσουν μία διάκριση, από αυτές που έδειξαν ότι δε μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις, με συνέπεια να γυρίσουν πρόωρα σπίτι τους. Οι συγκινήσεις δεν έλειψαν από αυτήν την 3η αγωνιστική, οπότε ας δούμε τα limit ups και limit downs της ημέρας.

Ups

+ Η πολύπλευρη stat-filling εμφάνιση (19 π., 7 reb, 7 ασ.) του Boris Diaw που αποδείχτηκε καθοριστική στη επικράτηση της Γαλλίας επί της Ρωσίας, αφού εκτός των άλλων σημείωσε τρία clutch inside καλάθια για να σφραγίσει τη νίκη.
+ Το hustling και η ενέργεια του Ronny Turiaf (18 π., 14 reb).
+ Η πολύ μεστή εμφάνιση της Ισπανίας στα 3 πρώτα δεκάλεπτα, με πιεστική άμυνα που ανάγκαζε τους Σλοβένους σε λάθη.
+ Η θετικότατη εμφάνιση του Felipe Reyes (17 π. με 5/7 σουτ συν 8 reb).
+ Το εντυπωσιακό comeback (με buzzer beater για παράταση μάλιστα) των συνήθως λιπόψυχων Σλοβένων, πυροδοτημένο από το ηγετικό παιχνίδι του Goran Dragic (16 π., 6 κλεψίματα).
+ Οι βοήθειες που έδωσαν στο κρίσιμο 4ο δεκάλεπτο στην Τουρκία οι υποτιμημένοι ρολίστες της, με πρωτοστάτες τους Tunceri (11 π.), Arslan (10 π.) και κυρίως τον ταλαντούχο ψηλό (και draftee των Chicago Bulls) 7-footer Omer Asik (22 π. και 8 reb, με το εκπληκτικό 10/11 δίποντα).
+ Η επιθετική παραγωγή της Ελλάδας (σπάνιο φαινόμενο μέχρι πρότινος η 100άρα), με ευχάριστες νότες τους Sofo (16 π.), Καλαμπόκη (12 π.) και Καϊμακόγλου (10 π.).
+ Ο killer Jan Jagla, που πήρε από το χεράκι τη Γερμανία πετυχαίνοντας 5 πόντους στο τέλος και την οδήγησε στη 2η φάση.
+ Η νέα καλή εμφάνιση του Nenad Krstic (17 π. με 6/9 σουτ), που φαίνεται ότι επηρέασε και το Milenko Tepic (επίσης 17 π.).
+ Ο παίκτης-κλειδί για την πρόκριση (έστω και την τελευταία στιγμή) της Λιθουανίας Marijonas Petravicius (13 π., 8 reb).

Downs

- Το ότι θα πρέπει να υποφέρουμε για άλλα 3 παιχνίδια από το απίστευτα άναρχο και ανοργάνωτο παιχνίδι των Σκοπίων, που μαζί με τους ανεκδιήγητους και παντελώς άσχετους με τη διοργάνωση οπαδούς τους είναι συνδυασμός πραγματικά θανατηφόρος.
- Το συνεχιζόμενο επιθετικό πρόβλημα των Γάλλων (66 π. μέσο όρο).
- Το απαράδεκτο για ομάδα που θέλει να αποκαλείται πρωταθλήτρια Ευρώπης και ολικό blackout των Ρώσων, που έμειναν άποντοι τα τελευταία 3:38 λεπτά του παιχνιδιού.
- Η απώλεια μεγάλου προβαδίσματος για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι από την Ισπανία, που θα πρέπει οπωσδήποτε να ανεβεί αγωνιστικά τις επόμενες ημέρες αν θέλει το χρυσό.
- Η γενικότερη αναξιοπιστία των guards της Πολωνίας.
- Η έλλειψη μαχητικότητας και αμυντικής προσήλωσης που θα περίμενε κανείς από μία ομάδα του Zvi Sherf.
- Το πρωτοφανές choke των Λετονών, που κρατούσαν την πρόκριση στα χέρια τους αλλά κατάφεραν να δεχτούν 5 πόντους σε 22 δευτερόλεπτα, κάνοντας ταυτόχρονα τραγικές επιλογές και χάνοντας κρίσιμες βολές.
- Η παντελής έλλειψη λύσεων από Βρετανούς παίκτες που δεν ονομάζονταν Pops Mensah-Bonsu (16 π.) και Nate Reinking (21 π.).
- Το απίστευτα στατικό, χωρίς συστήματα και εμπνεύσεις παιχνίδι της Λιθουανίας, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ανικανότητα του head coach Ramunas Butautas.

Το Χρηματιστήριο του Eurobasket... 8/9

Η δεύτερη μέρα του Eurobasket είναι γεγονός, πάμε γρήγορα λοιπόν να δούμε πώς κινήθηκαν οι μπασκετικοί δείκτες στην Πολωνία.

Ups

+ Η παρουσία της Γερμανίας. Δυσκόλεψε χτες πολύ τους Γάλλους και σήμερα κέρδισε τους Ρώσους. Εξαιρετικός ο Jan-Hendrik Jagla (19pts 11rebs 1stl 2bs). Πολύ καλοί και οι νεαροί Heiko Schaffartzik (13pts 4asts) και Robin Benzing (6pts 2rebs, με πολύ κρίσιμο σουτ όμως στο τέλος παρά τα 20 χρόνια του).
+ Η Σλοβενία υπερίσχυσε της Σερβίας εμφατικά. Φοβερός ο Bostjan Nachbar (17pts 9rebs 2asts 1b), πολύ καλοί και οι Goran Dragic και Jaka Lakovic.
+ O Milos Teodosic (14pts 6asts 2stls).
+ H εκπληκτική Πολωνία, που ήταν γρήγορη, θεαματική, παθιασμένη και διεκδικεί πλέον την πρωτιά στον όμιλο. Ο play-maker Krzysztof Szubarga (12pts 4rebs 8asts 3stls), οι killers Michal Ignerski (16pts 3 3p 2rebs 1b) και David Logan (19pts 1reb 3asts 1stl) και οι κυρίαρχοι στη ρακέτα Marcin Gortat (15pts 17rebs 3asts 2bs) και Maciej Lampe (22pts 10rebs 2bs) ήταν πραγματικά εντυπωσιακοί απέναντι στη Λιθουανία.
+ Το ελκυστικό, γρήγορο basket με σχεδόν τέλειες επιλογές στην επίθεση που έπαιξε η Ελλάδα στο 1ο ημίχρονο.
+ Ο Γιάννης Μπουρούσης (19pts 8rebs 2asts 1stl) και το φοβερό poster κάρφωμά του στον Kasun.
+ To ανάποδο κάρφωμα του Biedrins.
+ H αγωνιστικότητα, το θράσσος και το ταλέντο των Άγγλων. Με τον Ben Gordon και το Luol Deng θα είναι αρκετά δυνατοί.
+ Οι τεχνικές ποινές στα flopping και στις διαμαρτυρίες των Ισπανών.
+ Οι εκπλήξεις που συνεχίστηκαν και στη 2η μέρα και μας κάνουν και ανυπομονούμε για την επόμενη.
+ Ο Pau Gasol (27pts 11rebs 1b), που πήρε πάνω του την Ισπανία όταν έμοιαζε αποσβολωμένη από την αντεπίθεση της Μ. Βρετανίας.

Downs

- Οι τραγικές επιλογές των παιχτών του Ισραήλ στο τέλος του αγώνα και το κάκιστο coaching του Zvi Sherf, o οποίος άφησε εκτός τον Yotam Halperin στο τέλος και έδωσε εντολή στον συμπαθέστατο Amit Tamir να κάνει την πιο κρίσιμη επαναφορά του παιχνιδιού.
- Οι πολλές χαμένες βολές των Ρώσων που τους στοίχησαν το παιχνίδι (28/49).
- Ο πανικός των Σέρβων όταν η Σλοβενία έκανε το μεγάλο σερί της και οι κάκιστες επιλογές τους στην επίθεση.
- Η "προτροπή" του Δημήτρη Χατζηγεωργίου στον Στράτο Περπέρογλου να πέφτει για να παίρνει το επιθετικό foul καθώς και το σχόλιο του ότι ο Γιώργος Πρίντεζης είναι ένα από τα καλύτερα 4άρια στην Ευρώπη.
- Η συνεχώς αυστηρή αντιμετώπιση των διαιτητών προς το Σοφοκλή Σχορτσιανίτη όταν ο τελευταίος ακουμπάει κάποιον αντίπαλο. Είναι φυσικό να υπερέχει λόγω όγκου και δύναμης και τα συνεχή fouls που του φορτώνονται πρέπει να σταματήσουν γιατί αρκετές φορές δεν κάνει τίποτα παράνομο.
- Οι πολλές χαμένες βολές (2/8) του Σχορτσιανίτη σε κρίσιμα σημεία.
- O τραγικός συγχρονισμός της ΕΡΤ, η οποία και χτες και σήμερα έχασε σχεδόν όλη την πρώτη περίοδο του τελευταίου ματς γιατί είχε διαφημίσεις ή ακόμα χειρότερα δηλώσεις του Βαγγέλη Ιωάννου.
- Το κάκιστο σύνολο της Βουλγαρίας και η αναιμική άμυνα που παίζει η ομάδα του Pini Gershon.
- Η απειρία των Άγγλων στο τέλος, που δεν τους επέτρεψε να κάνουν μια μεγάλη νίκη κόντρα στην Ισπανία. Κακό coaching και από τον προπονητή που αφ'ενός έβγαλε τον Hart και αφ'ετέρου δεν απέσυρε στον πάγκο τον αργό Archibald για να τον αντικαταστήσει με τον καλύτερό του παίχτη, τον Mensah-Bonsu.