Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Η καθυστέρηση του αναπόφευκτου



Οι τελικοί του φετινού πρωταθλήματος της Α1 είναι πλέον προ των πυλών, αφού όμως πρώτα παρακολουθήσαμε 2 πολύ ενδιαφέροντα ματς. Τα δεύτερα παιχνίδια της φάσης των ημιτελικών δεν είχαν καμία σχέση με τα πρώτα. Οι δύο καλύτερες ελληνικές ομάδες επικράτησαν ξανά των δύο outsiders, όμως αυτή τη φορά δυσκολεύτηκαν πολύ για να το καταφέρουν.

Στην Κυψέλη ο Παναθηναϊκός μπόρεσε να πάρει διαφορά στο ημίχρονο, όμως στη συνέχεια χαλάρωσε αρκετά, εμφάνισε αμυντικές αδυναμίες και απέτυχε στο να διατηρήσει τον έλεγχο του ρυθμού, επιτρέποντας έτσι στο μαχητικό Πανελλήνιο να βρει λύσεις μέσω των Χαραλαμπίδη (ο οποίος πρέπει οπωσδήποτε φέτος να συμπεριληφθεί στην προεπιλογή της Εθνικής) και Βουγιούκα (που έχει σημειώσει μεγάλη μπασκετική ωρίμανση τον τελευταίο χρόνο). Το παιχνίδι κρίθηκε στα τελευταία λεπτά και ο Πανελλήνιος θα μπορούσε κάλλιστα να είχε νικήσει αν παρουσιαζόταν ελάχιστα πιο ψύχραιμος και οργανωμένος στην τελευταία αμυντική κατοχή του (που κατέληξε στο αφύλακτο τρίποντο του Nicholas). Φυσικά αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί και αντίστροφα, υπό την έννοια ότι ο Παναθηναϊκός πήγε λίγο-πολύ να "χαρίσει" το ματς στην ομάδα της Κυψέλης με το χαζό foul του Tepic και τις ασυνήθιστα κακές άμυνές του στα τρίποντα του Smith.

Στο Μαρούσι παρακολουθήσαμε ένα ακόμα πιο αμφίρροπο και σκληρό ματς, όπου η ομώνυμη ομάδα έμοιαζε να πλησιάζει στη νίκη λίγο πριν το τέλος, όμως η αποκαρδιωτική έλλειψη καθαρού μυαλού σε συνδυασμό με καθοριστικά και "ψυχωμένα" plays από τους ερυθρόλευκους έδωσαν το παιχνίδι στον Ολυμπιακό. Το Μαρούσι πάντως έπαιξε σε γενικές γραμμές ωραίο μπάσκετ, με αρκετή κινητικότητα και όμορφες πάσες και διεισδύσεις στη ρακέτα, ενώ ο Ολυμπιακός προτίμησε τον πότε ασφαλή, πότε προβλέψιμο και "κουρασμένο" δρόμο της συνεχούς τροφοδότησης του Σχορτσιανίτη στο low post. Τα σχήματα του Γιαννάκη με 3 κοντούς είχαν και πάλι την τιμητική τους, με τον Penn να παίζει 36 (!) λεπτά και τον Teodosic να επιδεικνύει κατά διαστήματα έλλειψη σιγουριάς στις επιλογές του. Ο Vujcic έδωσε πολλές βοήθειες και στις 2 μεριές του παρκέ, ενώ ο Kleiza έδειξε πόσο μεγάλος παίκτης είναι αφού μίλησε όταν έπρεπε (αν και έχει κάνει βήματα στο νικητήριο καλάθι).

Οι 2 σειρές πλέον αναμένεται, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, να ολοκληρωθούν το Σαββατοκύριακο με τα τρίτα ματς, οδηγώντας μας βέβαια στη σειρά που περιμένουμε να δούμε από τον Οκτώβριο, το best-of-5 των τελικών, στο οποίο και ενδέχεται να κριθούν καριέρες και υστεροφημίες.

Προχωρώντας, είναι μία καλή ευκαιρία πιστεύω για την κατάθεση ενός ευρύτερου σχολίου για το πρωτάθλημα της Α1, το οποίο για μία ακόμα χρονιά κινήθηκε στα πλαίσια που αναμέναμε.

Το ελληνικό πρωτάθλημα σε γενικές γραμμές είναι ικανοποιητικού επιπέδου εντός παρκέ. Στα περισσότερα παιχνίδια του παίζεται σκληρό και ανταγωνιστικό μπάσκετ, με συνέπεια το ενδιαφέρον του θεατή για την έκβασή τους να παραμένει αμείωτο καθ' όλη τη διάρκειά τους. Η ποιοτική στάθμη από αγώνα σε αγώνα και από αγωνιστική σε αγωνιστική έχει προφανώς διακυμάνσεις, όμως συνολικά μπορώ να πω ότι το εντός παρκέ προϊόν μπορεί κάλλιστα να προσελκύσει ένα μέσο fan του αθλήματος. Υπάρχουν αρκετοί καλοί Έλληνες και ξένοι παίκτες και προπονητές, εγείροντας έτσι ισχυρό επιχείρημα για την κατάταξη του πρωταθλήματός μας στην 3η θέση παγκοσμίως με βάση το καθαρά αγωνιστικό επίπεδο.

Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο πιο ελκυστικό θα μπορούσε να γίνει, αν διέθετε έστω και ένα ψήγμα οργάνωσης και αξιοπιστίας. Πλέον έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου θεωρούμε φυσιολογικότατα και καθημερινά φαινόμενα όλα τα παρακάτω (τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά):

  • απλήρωτους παίκτες (βλ. σχεδόν κάθε ομάδα εκτός από Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και Κολοσσό) που εναλλάσσονται κάθε μήνα και κατά συνέπεια υποβαθμίζουν αφάνταστα το προϊόν που παρουσιάζει μία ομάδα στο παρκέ
  • γήπεδα τεχνολογίας δεκαετίας του '90, για να μην πω του '80 (βλ. τα ΑΘΛΙΑ κλειστά των Πανελληνίου, Πανιωνίου, κτλ.)
  • ομάδες που δεν έχουν καμία θέση στο πρωτάθλημα λόγω επαναλαμβανόμενων οικονομικών ατασθαλιών που παρόλα αυτά συνεχίζουν να συμμετέχουν αριστίνδην (βλ. ΑΕΚ)
  • ο χουλιγκανισμός να μένει συνεχώς ατιμώρητος, αποθαρρύνοντας σε ΤΕΡΑΣΤΙΟ βαθμό τον απλό κόσμο από το να πάει στο γήπεδο
  • μηδενική αίσθηση του marketing και του promotion του μπασκετικού προϊόντος από τις περισσότερες ομάδες
  • μία διοργανώτρια αρχή (ΕΣΑΚΕ) που αποτελεί ντροπή για τον αθλητισμό (τον παγκόσμιο, γιατί για τον ελληνικό είναι αυτό που του αξίζει) και πρεσβεύει την προχειρότητα και έλλειψη κοινής λογικής στα πάντα (από το διαγωνισμό καρφωμάτων στο All-Star Game, μέχρι τις ακατανόητες απαγορεύσεις αναφορικά με τη μετανάστευση στο εξωτερικό Ελλήνων παικτών)

Φυσικά ξεχνάω πολλά ακόμα, όμως η ουσία συχνά βρίσκεται στα πιο απτά πράγματα. Αν βάζαμε, ας πούμε, 100 Λιθουανούς ή Σέρβους fans του μπάσκετ να παρακολουθήσουν μία αγωνιστική της Α1 και μία αγωνιστική της Liga ACB της Ισπανίας και τους προκαλούσαμε να διαλέξουν ποιο από τα 2 πρωταθλήματα θα προτιμούσαν να παρακολουθούν εφεξής, είναι βέβαιο ότι ποσοστό μεγαλύτερο του 95% θα διάλεγε την ACB, και αυτό δε θα οφειλόταν πρώτιστα στο αγωνιστικό προβάδισμα των Ισπανών. Τουναντίον. Απλά συγκρίνετε αυτό με αυτό. Ή αυτό με αυτό.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι στη δύσκολη εποχή που διανύουμε είναι δύσκολο να αλλάξουν στο άμεσο μέλλον οι τύχες του ελληνικού πρωταθλήματος, εφόσον το τελευταίο έχει ήδη φτάσει σχεδόν στον πάτο της οργανωτικής και οικονομικής εξαθλίωσης. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι με προσεκτική διαχείριση της έμψυχης και άψυχης περιουσίας αυτού και των ομάδων του δε θα μπορούσε να επέλθει μία κάποια σταθερότητα, ισονομία και ισορροπία, που θα έφερνε και το πολυπόθητο στοιχείο της απροβλεψιμότητας σε μία διοργάνωση τους φιναλίστ της οποίας γνωρίζουμε κάθε φορά πριν καν αρχίσει η σεζόν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου